Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Movie Review: "Star Wars: The Force Awakens" του JJ Abrams

Τα "Star Wars" είχαν πάντα να κάνουν με μια ιστορία διάσωσης. Είτε της Πριγκίπισσας Leia από το Άστρο του Θανάτου, είτε του Han Solo από την κυριαρχία του Jabba The Hutt, είτε του Luke Skywalker και όλης της παρέας από τα χέρια του Darth Vader. Πάνω από όλα, όμως, τα "Star Wars" ήταν στην βάση τους μια παραδοσιακή διαστημική σαπουνόπερα, γεμάτη καλούς καλούς και κακούς κακούς, δράση σε έναν γαλαξία πολύ πολύ μακριά και φυσικά πηγαία αγάπη μεταξύ των πρωταγωνιστών της, με τις ευλογίες της Δύναμης και των πνευμάτων των Jedi. Η δικαίως παραγνωρισμένη τριλογία των prequels θέλησε να κάνει το Star Wars και μία ιστορία πολιτικής και δολοπλοκιών. Επίσης, δικαίως, όμως, ο JJ Abrams έχει πετάξει όλα όσα έχουν να κάνουν με αυτές τις ταινίες από το παράθυρο, επιστρέφοντας για έμπνευση στην αρχική τριλογία, τόσο θεματικά όσο και εμφανισιακά, για να κάνει μια νέα εκκίνηση και να συστήσει το πιο αρχετυπικό διαστημικό έπος του κινηματογράφου με απόλυτη επιτυχία σε μία νέα γενιά. (Δεν ακολουθούν spoilers για την ταινία αλλά όποιος θέλει να μην έχει καμία επιρροή, καλό είναι να συνεχίσει μόνο όταν δει το φιλμ.)

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Οι φεστιβαλικές αγάπες της χρονιάς: η έκδοση του 2015.


Αντί ετήσιας ανασκόπησης, το Frame Game επέλεξε φέτος (όπως και πέρυσι) απλά να παρουσιάσει σε δύο δόσεις (για το πρώτο και το δεύτερο μισό του 2015) τις είκοσι ταινίες (συν honorable mentions) που αγάπησε περισσότερο μέσα στην χρονιά, σε τυχαία σειρά. Ή μάλλον, τις είκοσι ταινίες που αγάπησε περισσότερο μέσα στην χρονιά εκτός από εκείνα τα φιλμ που λάτρεψε αλλά συνάντησε σε φεστιβάλ (η χρονιά περιλάμβανε επισκέψεις σε Βερολίνο, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και ανελέητο preview streaming) και τα οποία ακόμα δεν έχουν αποκτήσει επίσημη διανομή αλλά αναμένεται να "συστηθούν" με το κοινό μέσα στο 2016. Μερικές από αυτές αποτελούν ιδιαίτερες καλλιτεχνικές και "πειραγμένες" περιπτώσεις, μερικές έχουν ήδη εξασφαλίσει την κυκλοφορία τους μέσα στην προσεχή χρονιά, μερικές δεν πρόκειται καν να καταφέρουν να βρουν τον δρόμο τους προς τις αίθουσες αλλά θα ανακαλυφθούν εν καιρώ ξανά μέσω εναλλακτικών μεθόδων κυκλοφορίας. Σε κάθε περίπτωση, αυτές είναι οι δέκα ταινίες από τα φεστιβάλ, για τις οποίες το Frame Game ανυπομονεί να ξαναέρθει σύντομα σε επαφή. Κρατήστε σημειώσεις.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Best of 2015, Μέρος Δεύτερο: Οι ταινίες που έκλεψαν τις εντυπώσεις (Αύγουστος-Δεκέμβριος)

Κάθε τέλος του χρόνου αποφεύγω να κάνω αυστηρή top 10 λίστα, αφενός γιατί υπάρχουν ακόμα πολλές ταινίες που θα ήθελα να δω πριν την τελική κατάταξη και αφετέρου γιατί οι μνήμες είναι ακόμα νωπές, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει δίκαιη (αλλά πάντα με τα δικά μου προσωπικά κριτήρια) τελική αξιολόγηση. Παρόλα αυτά, λίγο πριν το τέλος του ημερολογιακού έτους, όπως έγινε και για το πρώτο μισό του 2015, το Frame Game επιχειρεί να κοιτάξει πίσω στον χρόνο και να ξεχωρίσει τις ταινίες ανεξαρτήτως είδους, προέλευσης ή μεγέθους παραγωγής που κατέγραψαν στην μνήμη τα περισσότερα συναισθήματα ή/και έκαναν την καρδιά να χτυπήσει γρηγορότερα. To καλύτερο δε στοιχείο αυτής της χρονιάς είναι ότι σε κάθε μα κάθε ταινία της λίστας υπάρχουν μεμονωμένες σκηνές που με κάνουν να ανατριχιάζω και μόνο στην σκέψη τους όσο συναγωνίζονται για το μεγαλύτερο καρδιοχτύπι ή την συγκίνηση της χρονιάς. Αυτό θα πει σινεμά. Σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι τα δέκα (και μερικά επιπλέον honorable mentions) φιλμ που αγάπησε πολύ το Frame Game τους τελευταίους έξι μήνες. Φυσικά, τα σχόλια είναι ανοιχτά για να μοιραστείς κι εσύ μαζί μας ποιες ταινίες σου τράβηξαν μέχρι τώρα περισσότερο την προσοχή. Διαφωνίες, όπως πάντα, καλοδεχούμενες, ενδεχομένως και αναγκαίες. 

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

Review: Ένας Άλλος Κόσμος του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.

Όσο κι αν μερικοί ακόμα αρνούνται να το αποδεχτούν, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι ένας κινηματογραφικός πλέον σκηνοθέτης. Ναι, το τηλεοπτικό του παρελθόν είναι δύσκολο να ξεπεραστεί (τα κυριότερα αρνητικά σημεία και του "Ένας Άλλος Κόσμος" έχουν να κάνουν συγκεκριμένα με αυτό) και, ναι, η φήμη του περί αντιγραφής ξένων σεναρίων αποτελεί τοτέμ της μεγαλύτερης μερίδας των εναντίων του, όμως, η δεύτερη πια ταινία του έρχεται να επιβεβαιώσει την επιθυμία του να προσαρμόσει την οπτική του στις ανάγκες μιας μεγάλης οθόνης και να αφηγηθεί κάτι κινηματογραφικό, το οποίο εξορισμού δε θα χωρούσε στην τηλεόραση. Τα καλοστημένα κάδρα, το στακάτο μοντάζ, η χρήση ικανών extras χωρίς να προδίδονται τα όρια του budget, το υπέρμετρο συναίσθημα (πες το και μελόδραμα) και τα συνεχή εξωτερικά γυρίσματα είναι όλα μέρη αυτής της προσπάθειας και μάλλον οι μεγαλύτεροι σύμμαχοί του. Ωστόσο, η σημαντικότερη και, τελικά δε, καλύτερη απόφασή του είναι κρατάει για τον εαυτό του μόλις το τέταρτο όνομα στους τίτλους, αφήνοντας ικανότερους και αποτελεσματικότερους ηθοποιούς να κουβαλήσουν όλη την ιστορία στις πλάτες τους. Ο Παπακαλιάτης είναι σαφώς καλύτερος σκηνοθέτης (ακόμα και σεναριογράφος) από ότι ηθοποιός και επιτέλους αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι η λιγότερη έκθεσή του μπροστά από την κάμερα κάνει, αντιστρόφως ανάλογα, αναμφισβήτητα καλό στις ταινίες του.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

Film Review: Heart Of A Dog της Laurie Anderson

Η καλλιτέχνης, τραγουδοποιός και δημιουργός εν γένει Laurie Anderson, με αφορμή τον θάνατο της σκύλας της, Lolabelle, κατευθύνει τους συλλογισμούς της στο παρελθόν, την μητέρα της, την αλλαγή της κοινωνίας και τελικά την ίδια την έννοια της μνήμης. Είναι άραγε το "Heart of a dog" το φετινό Όσκαρ ντοκιμαντέρ; Δύσκολα, καθώς το "Look of Silence" (The Frame Game Review εδώ και εδώ) έρχεται (δικαίως) με πολύ μεγαλύτερη φόρα όμως είναι εξίσου δύσκολο να μην αναγνωρίσει κανείς την ειλικρίνεια της δημιουργού αλλά και την αγάπη με την οποία περιβάλλει αυτή την, εκ βαθέων ουσιαστικά, εξομολόγηση.)

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

The Poster's on the Wall, Vol.I: Οι κινηματογραφικοί ήρωες είναι σινεφίλ

Από έναν άνθρωπο που αγαπά εξίσου την pop κουλτούρα και την cult κληρονομιά του κινηματογράφου, όπως ο Quentin Tarantino, δεν αποτελεί έκπληξη η ανακάλυψη αναφορών στις λεπτομέρειες των κάδρων του, όπως, για παράδειγμα, η πληθώρα ιταλικών posters για cult θρίλερ και gialli της δεκαετίας του 1970 στους τοίχους των πρωταγωνιστών τού "Death Proof". Επίσης, δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη ενός πιο hipster και κινηματογραφικά διψασμένου "Amazing Spider-Man" από την εμφάνιση των posters τού "Rear Window" του Άλφρεντ Χίτσκοκ (στην πρώτη ταινία) και του "Blow-Up" του Michelangelo Antonioni (στο sequel, κεντρική φωτό) στους τοίχους τού δωματίου του Πίτερ Πάρκερ! Ταυτόχρονα, η αφίσα του "Rocky" μέσα από τον καθρέφτη του John Travolta στο "Saturday Night Fever" μαρτυρά όχι μόνο το κινηματογραφικό του γούστο αλλά και τα ίδια τα χαρακτηριστικά της personna του. Για να μην μιλήσουμε για τον Yasujirô Ozu και την ατέλειωτη χρήση αφισών δυτικών ταινιών στα φιλμ του!

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: My Golden Days (Trois souvenirs de ma jeunesse) του Arnaud Desplechin

O Arnaud Desplechin είναι ένας από τους πιο "Γάλλους" Γάλλους σκηνοθέτες και κάθε νέα του ταινία επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό. Αναλύοντας μέχρι εξαντλήσεως τις έννοιες της αγάπης, της κοινωνικότητας και των φιλοσοφικών προεκτάσεων κάθε καθημερινής δυνατής αλληλεπίδρασης (μεταξύ συγγενών, φίλων, συναδέλφων, εραστών) και εμποτίζοντάς τες με αναφορές στην Βίβλο, την μυθολογία και τα ρητά αρχαίων φιλοσόφων, δίνει κάθε φορά ένα επιπλέον βάθος στους διαλόγους του, όσο κι αν αυτοί πιέζουν τα όρια του θεατή λόγω της εκτενούς τους διάρκειας. Το εμβληματικό, τρίωρο έπος του "Η σεξουαλική μου ζωή... ή πώς βρέθηκα να λογομαχώ" ήταν ουσιαστικά η δήλωση της ταυτότητάς του και η απόδειξη του πόσο προτιμά να επιμένει στους χαρακτήρες του για να τους ανάγει σε τρισδιάστατες (εκνευριστικές, υπερφίαλες, ίσως και μισάνθρωπες) προσωπικότητες, πάντα όμως αληθινούς και με πλήρη επίγνωση των ελαττωμάτων του.

#tiff56 Review: Land and Shade (La tierra y la sombra) του César Augusto Acevedo

Δεν χρειάζεται να περάσουν πάνω από πέντε λεπτά για να καταλάβει κανείς ότι, ναι, το "La tierra y la sombraπρόκειται για εκείνα τα έργα που προτιμούν την δημιουργία ατμόσφαιρας από την σφιχτή αφήγηση και την απλή παρατήρηση σε αντίθεση με την αναλυτική περιγραφή των χαρακτήρων. Επομένως, τα κάδρα του είναι που προσπαθούν να αποτυπώσουν όλες τις πιθανές κοινωνικές λεπτομέρειες μέσα στην στατικότητά τους, οι εκτενείς σκηνές εκείνες που επιχειρούν να αποτυπώσουν μια υποτιμημένη καθημερινότητα (κυρίως μέσα από την σιωπή) και η φύση εκείνη που πολλές φορές υποκαθιστά τον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων, τόσο μέσα από την καταστροφή αλλά και από την αντοχή της.

#tiff56 Review: Frenzy (Abluka) του Emin Alper

Θα μπορούσε να είναι το παρόν, θα μπορούσε να είναι και ένα μετα-αποκαλυπτικό μέλλον. Η Κωνσταντινούπολη του Emin Alper είναι μια πόλη που τραντάζεται από την συνεχή τρομοκρατία, από την ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή των αδέσποτων σκύλων και από ένα καθεστώς όπου δήμος και πολιτεία κοιτούν με καχυποψία κάθε άνθρωπο, θεωρώντας τον, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, πιθανό εγκληματικό στοιχείο και επικίνδυνο για την διαταραχή της ήδη ευαίσθητης καθημερινής ισορροπίας. Οι αναφορές στην ηγεσία και τις πρακτικές του Ερντογάν είναι σαφείς, όμως ο τρόπος που αποτυπώνονται θυμίζουν την Βαλκανική εκδοχή ενός δυστοπικού μέλλοντος, όπου η μαυρίλα και η καταχνιά είναι η μοναδική σταθερά (εντός και εκτός των ανθρώπων). Γι΄αυτό και ο Alper παίζει με την ψυχοσύνθεση των ηρώων του και προσπαθεί να αποτυπώσει όσα συμβαίνουν μέσα στο κεφάλι τους αλλά και πώς αυτά μπορούν να επηρεάσουν τις παράλληλες πορείες τους προς έναν απροσδιόριστο προορισμό (ίσως την λογική;).

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: Interruption του Γιώργου Ζώη

Αυτό που επιχειρεί να κάνει ο Γιώργος Ζώης με το "Interruption" είναι και τολμηρό και αιχμηρό αλλά και (σε μεγάλο βαθμό) ασαφές. Η προσπάθεια αναγωγής του ηθικού κώδικα μιας τραγωδίας στο σήμερα, η επέμβαση των νέων στα δρώμενα μιας σύγχρονης κοινωνίας, η εισβολή της αλληλεπίδρασης απέναντι στην παραδοσιακή πρακτική της μετάδοσης (ακόμα και όταν αυτή η ανάγνωση χαρακτηρίζεται ως ανατρεπτική) και η διαρκής προσπάθεια κατανόησης όσων συμβαίνουν εν τω μεταξύ, συνθέτουν ένα φιλμ που περισσότερο θέλει να προβληματίσει παρά να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει.

#tiff56 Review: Our Little Sister (Umimachi Diary) του Hirokazu Kore-eda

Αν θες να δεις ένα δράμα, στο οποίο δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου δράμα, τότε ο Hirokazu Kore-eda είναι η ιδανική επιλογή. Και αυτό γιατί ο σκηνοθέτης έχει μια μοναδική ικανότητα να κοιτά πέρα από τις επιφανειακές τριβές και τις πιθανώς εκρηκτικές αφορμές για να σκαλίσει τις ψυχές των πρωταγωνιστών του, να βρει τα καλύτερα στοιχεία μέσα τους και, τελικά, να εκτονώσει την ένταση χωρίς θόρυβο, κάνοντάς τους καλύτερους ανθρώπους. Ως αποτέλεσμα, οι ταινίες που αφορούν την ενηλικίωση των νεαρών πρωταγωνιστών του (ξεκινώντας από το "Nobody Knows" [letterboxd] μέχρι και το πιο πρόσφατο "Like Father, Like Son" [Frame Game Review εδώ]) δεν μοιάζουν με σκληρές, τυπικές ιστορίες ενηλικίωσης αλλά, κυρίως, με ιστορίες δημιουργίας μιας νέας οικογένειας από την αρχή.

#tiff56 Review: Francofonia του Aleksandr Sokurov

Κατά μία έννοια, η "Francofonia" του Sokurov συνοψίζει τους κυριότερους σταθμούς του έργου του. Εκ πρώτης όψεως, η πιο κραυγαλέα αναφορά γίνεται στην "Ρώσικη Κιβωτό", την πρώτη επαφή του σκηνοθέτη με την τέχνη και την σχέση της με την ιστορία (στην εμβληματική μοναδική λήψη που εντυπωσιακά αποτελεί την ταινία). Μια πιο προσεκτική ανάγνωση, ωστόσο, αποκαλύπτει και την σχέση της ταινίας με την τετραλογία της δύναμης (η οποία ξεκίνησε με το "Moloch" το 1999 και ολοκληρώθηκε με το "Faust" του 2011, επικεντρώνοντας την προσοχή του σε μονάρχες της ιστορίας σε μη στερεοτυπικές στιγμές) αλλά και τις περισσότερο φιλοσοφικές στιγμές του, όπου προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από την επιφάνεια των πιο ταπεινών ηρώων του. Κυρίως, όμως, η ταινία αποτελεί την πεμπτουσία του τι απασχολεί την δημιουργική personna του σκηνοθέτη, χωρίς αυτό, όμως, να σημαίνει ότι, όποιος δεν είναι ήδη εξοικειωμένος μαζί της, θα ανακαλύψει κάτι που αυτόματα θα τον συγκλονίσει.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: Aferim! του Radu Jude

Το "Aferim!" είναι σίγουρα μια πρωτόγνωρη κινηματογραφική εμπειρία. Τοποθετημένο στην Βαλαχία του 1835 όπου συνυπάρχουν Ρουμάνοι χωροφύλακες, Έλληνες έμποροι, Σοβιετικοί κατακτητές και πλήθος λαών σε συνεχείς αναμεταξύ τους πολιτιστικές αντιπαραθέσεις, φωτογραφημένο σε έντονη ασπρόμαυρη φωτογραφία που δείχνει να καταφέρνει να αντισταθμίσει την έλλειψη χρώματος με άπειρες σκιές και διαβαθμίσεις του ασπρόμαυρου και χρησιμοποιώντας μιας γλώσσα βγαλμένη από τα λεξικά εγχειρίδια της εποχής (το σενάριο βασίζεται σε μερικά από τα κείμενα που διασώζονται από τότε), αποτελεί ένα φιλμ που δείχνει να πατάει γερά στο παρελθόν όσο η ματιά του παραμένει εξαιρετικά οξυδερκής και σύγχρονη. Εξάλλου, αν κάποιος αγνοήσει το φολκλορικό ιστορικό στοιχείο, θα διαπιστώσει ότι το "Aferim!" χαρακτηρίζεται από τις μόνιμες ανησυχίες του σύγχρονου ρουμάνικου κινηματογράφου: το (όχι πάντα προφανές) παιχνίδι της εξουσίας και της υποταγής, την μόνιμη υποψία για τις πραγματικές προθέσεις των συμπολιτών και την μόνιμα κριτική ματιά στα κακώς κείμενα της κοινωνίας με έξτρα δόσεις ειρωνείας και μαύρου χιούμορ.

#tiff56 Review: Louder Than Bombs του Joachim Trier

Παρά την αγγλική γλώσσα και τους αναγνωρίσιμους ηθοποιούς, το "Louder than Bombs" δεν παύει να είναι μια Νορβηγική ταινία. Τόσο η σκηνοθετική ματιά του Joachim Trier (γνωστού στην χώρα μας μέσω των φεστιβαλικών προβολών του "Oslo, August 31st") όσο και η σεναριακή πένα του Eskil Vogt (σεναριογράφου και σκηνοθέτη του εξαιρετικού "Blind" [letterboxd]) μοιράζονται τις ίδιες βορειοευρωπαϊκές ανησυχίες, την ίδια μελαγχολική αλλά ψυχρή προσέγγιση, την ίδια ευαισθησία για τους παρεξηγημένους ανθρώπους και την ίδια ακομπλεξάριστη προσέγγιση προς τις ανθρώπινες σχέσεις. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι αυτή την φορά δεν φαίνεται να έχουν ξεκάθαρο στόχο ή προορισμό, παρά μένουν να γυρνούν γύρω από τα ίδια θέματα παρατηρώντας και αναλύοντάς τα αλλά χωρίς να μπορούν να οδηγηθούν σε ένα σαφές συμπέρασμα, ικανό να προσφέρει την κάθαρση.

#tiff56 Review: Ixcanul (Volcano) του Jayro Bustamante

Από το μόλις πρώτο πλάνο του "Ixcanul", καταλαβαίνεις ότι η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Jayro Bustamante πρόκειται να χρησιμοποιήσει κυρίως την εικόνα και λιγότερο τον λόγο για να πει την ιστορία του. Εξάλλου, το κοντινό στο πρόσωπο της ηρωίδας του και η τελετουργική σχεδόν προετοιμασία της από την μητέρα της μαρτυρά ότι η αφήγηση που θα ακολουθήσει δεν χρειάζεται πολλούς διαλόγους για να μεταδώσει την δύναμή της καθώς η αφοπλιστική ειλικρίνειά της μιλάει απευθείας στην καρδιά, χωρίς να έχει ανάγκη διερμηνέα, σε αντίθεση με τους χαρακτήρες της, οι οποίοι είναι γλωσσικά αποκομμένοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας, αφού δεν μιλούν καν Ισπανικά, παρά την δική τους παραδοσιακή γλώσσα. 

#tiff56 Review: From Afar (Desde Allá) του Lorenzo Vigas

Αν η ταινία δεν μιλούσε ισπανικά (και για αρκετή ώρα στην αρχή, δεν χρησιμοποιεί καν την γλώσσα για να μεταφέρει την καθημερινότητα του πρωταγωνιστή της), θα μπορούσε άνετα να αναγνωριστεί ως ταινία από την φιλμογραφία του Michael Haneke. Κλινική ψυχρότητα, μια συνεχής αποστροφή προς κάθε είδους συναίσθημα, η διαρκής μαζοχιστική μάχη ανάμεσα στην επιθυμία και την ανάγκη για απόσταση (το φιλμ δεν ξεκαθαρίζει, αν και το υπονοεί, αν αυτό οφείλεται σε κάποιο παιδικό, ψυχικό τραύμα) και μία κορύφωση που σοκάρει αλλά και βγάζει τόσο (παράδοξο) νόημα μαρτυρούν έναν σκηνοθέτη που δείχνει να εκτιμά των αυστριακό σκηνοθέτη και την μηδενιστική του άποψη περί των ανθρώπινων σχέσεων όσο, ταυτόχρονα, αρέσκεται να εξερευνά την ζωή στα κακόφημα σοκάκια του Καράκας.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: Rams (Hrútar) του Grímur Hákonarson

Λατρεύω την Ισλανδική ιδιοσυγκρασία, όπως αυτή καταφέρνει να αποτυπωθεί στις Ισλανδικές ταινίες. Μιλάμε για ένα λαό που δεν φαίνεται να σκοτίζεται και πολύ, που ξέρει να δίνει την πρέπουσα σημασία στο χιούμορ και την ειρωνική πλευρά της ζωής, που μπορεί να αναγνωρίζει την γενικότερη "μεγάλη αλήθεια" κοιτάζοντας μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Γι' αυτό και καταφέρνει να αφηγηθεί ιστορίες μικρές αλλά ουσιαστικές, λιτές στην δομή αλλά πλούσιες στο περιεχόμενο, που δεν εντυπωσιάζουν με το εύρος τους ή απαραίτητα την αιχμή τους αλλά σε κερδίζουν μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους με την αμεσότητα και την ειλικρίνειά τους. Το "Rams" είναι με βεβαιότητα μία τέτοια υπέροχη ταινία.

#tiff56 Review: 11 minutes του Jerzy Skolimowski

Είναι φανταστικό αυτό που συμβαίνει με το "11 minutes" του - 77χρονου πλέον - Jerzy Skolimowski. Η ταινία πετάει στο μπλέντερ ένα μάτσο χαρακτήρες χωρίς ουσία, μπλέκει ένα σωρό αφηγήσεις χωρίς να κάνει πραγματικό focus πουθενά, παίζει ανεξέλεγκτα με το χρόνο δίχως έλεος στήνοντας ένα ξέφρενο χωροχρονικό γαϊτανάκι και κλείνει τελικά το μάτι αποκαλύπτοντας μια κοσμική, υπαρξιακή και μηδενιστική αλήθεια. Και όλο αυτό χωρίς να χάνει ποτέ το ρυθμό ή την αίσθηση του τι είναι, έχοντας πλήρη επίγνωση των οριζόντων του και των επιλογών του!

#tiff56 Review: Chronic του Michel Franco

Υπάρχει μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην λιτή υπαινικτική αφήγηση και την ουσιαστική έλλειψη ουσίας αλλά ο Michel Franco δεν φαίνεται να μπορεί καν να την αναγνωρίσει. Γιατί το "Chronic" του χαρακτηρίζεται από μια σχηματική ιστορία, πομπώδη ανάπτυξη, εκνευριστικό αυτοθαυμασμό και, τελικά, την απλή δήλωση του προφανούς, γεγονός που οδηγεί την θεωρητικά αιχμηρή ιστορία του φιλμ σε απλοϊκά μονοπάτια και μερικά εξοργιστικά τελευταία δευτερόλεπτα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν ο σκηνοθέτης έχει διάθεση για… τρολάρισμα!

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: Chevalier της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη

Ένα σύνολο από ισχυρές προσωπικότητες δημιουργούν ένα αυτοσχέδιο ανταγωνιστικό παιχνίδι πάνω σε ένα σκάφος, προσπαθώντας να αποδείξουν ποιος από όλους είναι τελικά ο καλύτερος. Το τι θα ορίσει την τελική απόφαση ποικίλει. Είναι εκείνος που ανταποκρίνεται πιο γρήγορα στην έκκληση βοήθειας; Εκείνος που έχει τα λιγότερα σφραγίσματα; Εκείνος που θα συναρμολογήσει πιο γρήγορα ένα έπιπλο από το IKEA; Εκείνος που την έχει μεγαλύτερη; Εκείνος που θα πιάσει το μεγαλύτερο ψάρι; Ή μήπως εκείνος που θα καταφέρει να χρησιμοποιήσει καλύτερα τις συμπεριφορές των άλλων προς όφελός του;

#tiff56 Review: Taxi του Jafar Panahi

Ο Jafar Panahi εξακολουθεί να κάνει ταινίες και να σπάει τα νεύρα της εξουσίας της χώρας του και αυτό, υποθέτω, είναι το σημαντικότερο από όλα. Στο "Taxi", την τρίτη ταινία του από τότε που του απαγορεύτηκε να εξασκεί το επάγγελμά του και την δεύτερη συνεχόμενη παρουσία του στο διαγωνιστικό του Βερολίνου (μετά το "Pardé" [letterboxd] και το βραβείο σεναρίου της τότε Berlinale), ο Panahi, με τον ίδιο, όντως, στο τιμόνι ενός… ταξί, μπλέκει ηθοποιούς με ανύποπτους επιβάτες, πρόζα και ντοκιμαντερίστικη ματιά, κοινωνική κριτική και αβίαστο ρεαλισμό, επανάσταση και ελπίδα για το μέλλον, πάντα με χιούμορ, αισιοδοξία και τη ματιά του καρφωμένη στο μέλλον, χωρίς όμως να ξεχνάει (και) το (κινηματογραφικό) παρελθόν του. 

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: The Diary of a Teenage Girl της Marielle Heller

Αμερικανική ιστορία ενηλικίωσης, αφήγηση γυναικείας σεξουαλικής αφύπνισης, quirky νεανική εξομολόγηση. Η ταινία της της Marielle Heller ακροβατεί ανάμεσα σε όλα τα επικίνδυνα είδη του αμερικανικού ανεξάρτητου κινηματογράφου, φλερτάρει με την υπερβολή και την εκτενή αυτοαναφορικότητα, χρησιμοποιεί το χιούμορ για να μιλήσει για κάτι απόλυτα σοβαρό και καταφέρνει τελικά να βγει νικήτρια γιατί παραμένει απόλυτα ειλικρινής, χωρίς να κρύβεται από ντροπή πίσω από το δάχτυλό της.

#tiff56 Review: Mustang της Deniz Gamze Ergüven

Μου αρέσει που επιτέλους η Ανατολία και η σύγχρονη Τουρκία αρχίζει να αποκτά ένα νέο πρόσωπο, μακρυά από την κλασσικότητα των μεγάλων, αντρών σκηνοθετών της χώρας και πολύ πιο κοντά στην γυναικεία οπτική απέναντι σε μια κοινωνία που έχει πολύ συγκεκριμένα σχέδια για εκείνη. Γι'αυτό και είναι απαραίτητο να ξέρει κανείς από πριν ότι το "Mustang" είναι γυρισμένο από μία νεαρή Τουρκάλα, η οποία ουσιαστικά απευθύνεται στα κορίτσια της γενιάς της δίνοντας τα δικά της προσωπικά μηνύματα, καταγράφοντας τα ερεθίσματα της γενιάς, εξερευνώντας το πάθος της παράδοσης και προσφέροντας ρεαλιστικές εναλλακτικές ή/και τον συμβιβασμό. Αλλά το σημαντικό είναι ότι το φιλμ υπογραμμίζει την ελπίδα και την υποστήριξη που μπορεί να βρεθεί μέσα στην κοινωνία, τον τρόπο με τον οποίο οι κανόνες μπορεί τελικά να χρησιμοποιηθούν προς επίτευξη εντελώς αντίθετου σκοπού και το γεγονός πως η φυγή, όσο δύσκολη κι αν είναι, δεν παύει να είναι μια εντελώς βάσιμη λύση, με τρόπο όχι διδακτικό αλλά απόλυτα βάσιμο στην λογική του. 

#tiff56 Review: Queen of Earth του Alex Ross Perry

O Alex Ross Perry δεν πιστεύει πολύ στους ανθρώπους. Το σύμπαν του αποτελείται από ιδιοφυείς αλλά μισάνθρωπους χαρακτήρες και από προβληματικές αλλά άκρως κινηματογραφικές προσωπικότητες, που μπορεί να τις θαυμάζεις αλλά είναι αδύνατον να παραβλέψεις τις (στα όρια του εκνευρισμού) ιδιοτροπίες τους. Ταυτόχρονα, όμως, ο Perry έχει μια εκπληκτική ικανότητα να υπεραναλύει τις συμπεριφορές τους, να εξερευνά (εξαντλητικά) το βάθος κάθε αντίδρασής τους και, τελικά, να δημιουργεί πολυδιάστατους χαρακτήρες, που ξεπηδούν γεμάτοι ρεαλισμό από την οθόνη. Τώρα, τοποθέτησε τα παραπάνω στα πλαίσια ενός horror μελοδράματος και μόλις ξεκίνησες να αποκτάς μια ιδέα του βασιλείου της "Queen of Earth".

#tiff56 Review: Victoria του Sebastian Schipper

Αναμφισβήτητα προϊόν τρομερού ενθουσιασμού, η "Victoria" του Sebastian Schipper δεν κρύβει το πάθος της ούτε μία στιγμή, από την σχεδόν επιληπτικής πρόκλησης έναρξη υπό τα φώτα ενός υπόγειου club μέχρι το νηφάλιο τέλος της στο πρωινό πλέον Βερολίνο. Στο ενδιάμεσο, ακολουθεί τους ήρωές της σε ένα φρενήρες κυνηγητό στους δρόμους της γερμανικής πρωτεύουσας, τους πλησιάζει ασφυκτικά κοντά, τους εκθέτει μπροστά από την κάμερα της οπτικής της και τελικά τους αφήνει απροστάτευτους απέναντι στα ίδια τους τα λάθη, παρουσιάζοντας κάτι εντυπωσιακά τραχύ και άμεσο, το οποίο είναι και το ισχυρότερο ατού της.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: Arabian Nights (As Mil e Uma Noites) του Miguel Gomes

Τι σχέση έχει η Σεχραζάντ με την πολιτική κρίση που έζησε η Πορτογαλία το 2013 (και εξακολουθεί να βιώνει ολόκληρη η Ευρώπη); Απόλυτη, απαντά ο Miguel Gomes του "Tabu" (Frame Game Review εδώ), ο οποίος επιστρέφει στον κινηματογράφο με τις εξάωρες, επικές (και σε διάρκεια και σε εύρος θεματικών) "Χίλιες και μία Νύχτες" του, για να ρίξει μία έντονα φορτισμένη ματιά στην κοινωνική κρίση που βιώνει (και) η χώρα του, να ακούσει τους ανθρώπους που βγήκαν ζημιωμένοι από απάνθρωπες πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες και να τα ντύσει όλα αυτά με έναν μυθολογικό αέρα που φέρνει προς… Μπουνιουέλ, παραμένοντας όμως επικεντρωμένος στο τώρα και - με ερωτηματικό - στο αύριο για να δημιουργήσει τελικά ένα από τα πιο σημαντικά κινηματογραφικά δημιουργήματα των τελευταίων ετών.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

#tiff56: To απόλυτο σκονάκι για το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, το The Frame Game (και η σελίδα του στο FB) παραδίνεται άνευ όρων στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το οποίο σταδιακά τα τελευταία χρόνια έχει απομακρυνθεί από την πολλή λάμψη και τον θόρυβο και έχει προσανατολιστεί περισσότερο την κατεύθυνση πανοράματος παγκόσμιου κινηματογράφου και ανακάλυψης, αναδεικνύοντας την διοργάνωση σε ένα φεστιβαλικό best-of της χρονιάς που στόχο έχει να αποκαλύψει σε εκείνον που αγαπάει τον κινηματογράφο τι συμβαίνει ΤΩΡΑ στον κόσμο της μεγάλης οθόνης. Είναι μια προσέγγιση που περιέχει πολύ ρίσκο και τόλμη και απαιτεί ανάλογη προσέγγιση και από τον θεατή, καθώς τον καλεί να απομακρυνθεί τις περισσότερες φορές από όλα όσα θεωρεί ασφαλή στο σινεμά, όμως ταυτόχρονα προσφέρει και μια μοναδική ευκαιρία για να συνειδητοποιήσει κανείς τις νέες τάσεις αφήγησης και τις θεματικές που προβληματίζουν νέους και καταξιωμένους σκηνοθέτες αυτή την στιγμή στον χώρο. Το να ξεχωρίσει κανείς ταινίες μέσα στον πλούσιο χαμό των προτάσεων είναι κάτι από την φύση του ακατόρθωτο, όμως θα προσπαθήσουμε να ομαδοποιήσουμε τις (προσωπικές πάντα) επιλογές σε τρεις κατηγορίες: τις προφανείς επιλογές (για όσους δεν έχουν μεγάλη υπομονή στην εξερεύνηση του προγράμματος), τις ανακαλύψεις (για όσους έχουν μεγαλύτερη διάθεση πειραματισμού και αναζήτησης του καινούριου) και τις επιλογές για τους τολμηρούς θεατές, με όλα εκείνα τα έργα που φλερτάρουν με την πειραματική φόρμα και αποτελούν τον ιδανικό τόπο συνάντησης των ανήσυχων σινεφίλ. Επειδή ακόμα και αυτό είναι πολύ δύσκολο, στο τέλος ακολουθούν ακόμα περισσότερες προτάσεις. Καλό φεστιβάλ!

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: El Club του Pablo Larraín

Δεν υπάρχει τίποτα το υπόγειο στο "El Club" του Pablo Larraín. Δεν υπάρχει υπαινικτικότητα, δεν υπάρχουν ασαφή υπονοούμενα, δεν υπάρχει καν προσπάθεια να παρουσιαστεί χαμηλότονα μια (χωρίς αμφιβολία) σκανδαλώδης ιστορία. Αντιθέτως, υπάρχει μια ανατριχιαστική δόση αμεσότητας, μια γλώσσα που δεν συγκρατείται πίσω από σεμνοτυφίες και μια αφήγηση που όσο και αν επιχειρεί να σαρκάσει, δε διστάζει να "σταυρώσει" τους παραστρατημένους πρωταγωνιστές της. Και δεν είναι ότι ο Larraín έχει χάσει την ικανότητα να αφηγείται ψύχραιμα τις αιχμηρές ιστορίες του. Απλά, αυτή είναι ακριβώς η προσέγγιση που αξίζει ένα θέμα που αποδεδειγμένα σέρνεται κάτω από την επιφάνεια, μέσα στις σκιές της καθολικής εκκλησίας. Καλώς ήρθατε στο περιθώριο του Οίκου του Θεού.

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: The Assassin (Nie Yinniang) του Hou Hsiao Hsien

Χρειάζεται να περάσουν μόλις τέσσερα λεπτά μέχρι το "Assassin" να παρουσιάσει την πρώτη του σκηνή μάχης. Τέσσερα δευτερόλεπτα αργότερα, η μονομαχία έχει ήδη τελειώσει. Γιατί το φιλμ μπορεί να χαρακτηρίζεται ως wuxia (ασιατική ταινία πολεμικών τεχνών δηλαδή), η ιστορία του να αντλεί την βάση της από μια σύντομη παραβολή του καιρού της δυναστείας των Tang και οι αφηγηματικοί άξονες να περιλαμβάνουν όλες τις θεματικές βάσεις που έχει συνηθίσει κανείς από το είδος, όμως, ο Hou Hsiao Hsien αρνείται πεισματικά να παίξει με τους κανόνες. Μειώνοντας τους διαλόγους στο ελάχιστο, τις επεξηγήσεις στα απολύτως απαραίτητα και εκτινάσσοντας την προσοχή στην λεπτομέρεια στα ύψη, ουσιαστικά καμουφλάρει μία απόλυτα προσωπική του ταινία σε ένα wuxia περιτύλιγμα, ούτε λίγο ούτε πολύ όπως επιχείρησε να κάνει και ο Wong Kar Wai με το παραγνωρισμένο "Ashes of Time" του.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: Dheepan του Jacques Audiard

Το "Dheepan" του Jacques Audiard δεν παρουσιάζει την βία και την ψυχολογική πίεση του "Un prophète", ούτε καταφεύγει στον ισχυρό μελοδραματισμό του "De Rouille et D'or (Rust and Bone)" (Frame Game Review εδώ) παρά φαίνεται να ακολουθεί κατά γράμμα τους αφηγηματικούς κώδικες που υιοθέτησε ο σκηνοθέτης στο μάλλον παραγνωρισμένο του "The Beat that my heart skipped", και αυτό είναι ίσως περίτρανα το καλύτερο πράγμα που μπορεί να ειπωθεί για τον φετινό Χρυσό Φοίνικα. Γιατί ο Audiard εδώ, όπως και σε εκείνη την ταινία (την καλύτερή του για εμένα), φαίνεται να επενδύει περισσότερο στην προσεκτική παρατήρηση του πρωταγωνιστή του με στόχο να οδηγηθεί σταδιακά στην αποκαθήλωση των αρχών του και, στην συνέχεια, στην αναπροσαρμογή τους σε μια νέα πραγματικότητα παρά σε ένα εύκολο δράμα ή σε μια κραυγαλέα κατακραυγή πολύ συγκεκριμένου προσανατολισμού. Σε συνδυασμό δε με την εντυπωσιακή ψυχραιμία που επιδεικνύει ως σκηνοθέτης, αυτό οδηγεί σταδιακά στο χτίσιμο ενός ολόκληρου κοινωνικού status quo που δεν χάνει ποτέ από το επίκεντρο της αφήγησης τον "ήρωα" και, ταυτόχρονα, δεν υποπίπτει σε υπεραπλουστεύσεις και ακαδημαϊκούς διδακτισμούς όσο οδηγείται στην εκρηκτική αλλά απόλυτα λογική κορύφωση.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: How to Win at Checkers (Every Time) του Josh Kim

Ορίστε πώς μπορείς να κάνεις μια ταινία ενηλικίωσης να φαντάζει (και να είναι) φρέσκια και επιτακτική και ουσιώδης, χωρίς απαραίτητα να επαναπροσδιορίζεις τα πάντα από την αρχή. Γιατί εδώ θα βρει κανείς την γνήσια σύγκρουση του "πρέπει" με τι είναι ουσιαστικά σωστό, την αμφιταλάντευση ανάμεσα στο καθήκον και την επιθυμία, την σκληρή συνειδητοποίηση των πρώτων ενήλικων αποφάσεων απέναντι στην αφέλεια της εύκολης λύσης και την διακριτική πολιτικο-κοινωνική τοποθέτηση μιας ολόκληρης κοινωνίας που έχει έμφυτη την διαφθορά στην ίδια την δομή. 

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: Green Room του Jeremy Saulnier

Ο  Jeremy Saulnier έχει ήδη αποδείξει με το "Blue Ruin" [letterboxd] ότι γνωρίζει πώς μπορεί να αντλήσει από τα 80ς για να αφηγηθεί μια άχρονη ουσιαστικά ιστορία στο σήμερα, να δημιουργήσει ένα genre φιλμ που δεν καταπίνεται όμως από τους κανόνες του είδους και να χτίσει πλάνα που, ενώ είναι αξιομνημόνευτα, δεν είναι επιδειξιομανή. Με το "Green Room" του, δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικά καινούριο, όμως επιβεβαιώνει τις σκηνοθετικές του ικανότητες και τις ρετρό αδυναμίες του, φλερτάροντας, ωστόσο, ταυτόχρονα επικίνδυνα και με τις παγίδες του είδους.

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: La loi du marché (Ο νόμος της αγοράς) του Stéphane Brizé

Ανεξάρτητα από το αν κανείς συμφωνεί με την σκηνοθετική προσέγγιση των αδερφών Dardennes ή όχι, δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσει τον βαθμό που έχουν τελικά επηρεάσει το σύγχρονο γαλλικό σινεμά. Θεματικές επικεντρωμένες στα κοινωνικά προβλήματα, ήρωες-άνθρωποι της διπλανής πόρτας που πασχίζουν να μην βρεθούν στο περιθώριο ή φλερτάρουν επικίνδυνα με αυτό, μια ματιά που παρακολουθεί από ασφυκτικά κοντά (πάνω από τον ώμο θα έλεγε κανείς) τους πρωταγωνιστές και μια νατουραλιστική προσέγγιση που αγνοεί φτιασιδώματα, μουσικές υποκρούσεις και εφετζίδικα τρικ, στοχεύοντας απλά στην απόλυτη μεταφορά της αλήθειας κάθε ταινίας, χαρακτηρίζουν ένα όλο και αυξανόμενο γαλλόφωνο κινηματογραφικό σύνολο, που, είτε θέλει να το παραδεχτεί είτε όχι, οφείλει πάρα πολλά στο σκηνοθετικό δίδυμο.

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: Bridgend του Jeppe Rønde

Το "Βridgend" υπόσχεται από την αρχή του να παντρέψει το ντοκιμαντερίστικο παρελθόν του σκηνοθέτη του με μια αφαιρετική αφηγηματική μυθοπλαστική προσέγγιση που προσπαθεί να ρίξει φως στον λόγο που η ομώνυμη κοινότητα βασανίζεται εδώ και χρόνια από ασυνήθιστα συχνές αυτοκτονίες εφήβων, σε μια υπόθεση που παραμένει ακόμα και σήμερα ανοιχτή. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι τελικά αυτό που δημιουργείται παραμένει μετέωρο ανάμεσα στα είδη, χωρίς να προσφέρει επαρκείς απαντήσεις (ή έστω να τις υπονοεί) αλλά ούτε και λειτουργεί ως καθαρή μυθοπλασία, αποτυγχάνοντας να στήσει μια αξιόπιστη αφηγηματική γραμμή.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: Mistress America του Noah Baumbach

Μπορεί να υπάρξει (κινηματογραφική) ζωή μετά την "Frances Ha" [letterboxd]; Το εξαιρετικό προηγούμενο φιλμ του Noah Baumbach και της σαρωτικής Greta Gerwig αναπόφευκτα θα αποτελεί σημείο αναφοράς για την καριέρα και των δύο για πολύ καιρό, όντας ένα από τα πιο ολοκληρωμένα, καυστικά και, εν τέλει, άκρως συγκινητικά φιλμ των τελευταίων χρόνων, ο απόλυτος συνδυασμός μιας καίριας σκηνοθετικής ματιάς, ενός μεστού, ολοκληρωμένου σεναρίου σε απόλυτη αρμονία με το τώρα και μιας αβίαστης, άμεσης ειλικρίνειας. Όμως, η "Mistress America" τους (γιατί το φιλμ ανήκει εξίσου στην Gerwig όσο και στον Baumbach) επιχειρεί να αποδείξει πως μετά το τέλειο, ο μόνος τρόπος για να αντεπεξέλθει ένα δημιουργικό δίδυμο είναι να... συνεχίσει με την ίδια αυθάδεια προς το μέλλον, χωρίς να φοβάται τις συγκρίσεις ή το ενδεχόμενο της αποτυχίας, κάνοντας μικροαλλαγές στην "συνταγή" και προσεγγίζοντας το αναπόφευκτο υπαρξιακό θέμα το με την ίδια ειλικρίνεια, αμεσότητα και τελικά διαύγεια. Και τελικά να βγει (στο μεγαλύτερο) ποσοστό νικητής.

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: El Incendio του Juan Schnitman

Η αναβολή κατά 24 ώρες της διαδικασίας (από κοινού) αγοράς ενός σπιτιού, θα γίνει ο καταλύτης για την Λουτσία και τον Μαρτσέλο για να επανεξετάσουν την σχέση τους, να αντιμετωπίσουν κατάματα την αλήθεια, να έρθουν αντιμέτωποι με όσα διστάζουν να παραδεχτούν και, τελικά. να αποφασίσουν αν είναι έτοιμοι να κάνουν μαζί αυτό το βήμα προς τα μπροστά. Είναι μια ιδέα που στα χαρτιά βρίθει δυναμικής, δυστυχώς, όμως, η απειρία και η έλλειψη σταθερής σκηνοθετικής γραμμής που επιδεικνύει ο Juan Schnitman εμποδίζουν την ταινία από την κατάκτηση των φιλόδοξων στόχων της και την οδηγούν σε μια γενικόλογη σκιαγράφηση μιας κρίσης σε σχέση, χωρίς να προσθέτει ουσιαστικά κάτι καινούριο στο genre.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: El botón de nácar (The Pearl Button) του Patricio Guzmán

Αρχαιολογία. Αστρονομία. Αναζήτηση των αγνοούμενων της δικτατορίας του Πινοσέτ. Στο "Nostalgia for the Light" [letterboxd], o Patricio Guzmán ένωσε τρεις φαινομενικά ανεξάρτητους τομείς, με φόντο την έρημο της Χιλής, για να τους ανάγει ανατριχιαστικά στην κοινή αλήθεια: την αναζήτηση του παρελθόντος. Τώρα, στο "El Botón de Nácar", με όχημα ένα μαργαριταρένιο κουμπί, ο Guzmán επιχειρεί να κάνει το ίδιο με αφορμή το νερό και τις απέραντες όχθες χιλιάδων μιλίων που αποτελούν την ακτογραμμή της Χιλής. Και, με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο δημιούργησε από την πρώτη προβολή του στην Berlinale έντονες συζητήσεις για μια σίγουρη πορεία πλήθους αξιώσεων αλλά κατάφερε να κάνει και την αρχή ήδη φεύγοντας από το Βερολίνο με το βραβείο σεναρίου στις αποσκευές.

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: 45 years του Andrew Haigh

Tο αφοπλιστικά συγκινητικό "45 Years" του Andrew Haigh, παρά το γεγονός ότι παρακολουθεί εξίσου στην αφήγησή του ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, στην πραγματικότητα αφορά κυρίως τις γυναίκες και το τρόπο που επηρεάζουν τη ζωή, το παρελθόν και το μέλλον των συντρόφων τους (ακόμα και μετά τον θάνατο). Κυρίως, όμως, αποδεικνύει πώς δεν χρειάζονται θεατρινισμοί για να αφηγηθεί κανείς μια δυνατή και έντονη συναισθηματικά ιστορία αλλά ειλικρίνεια, απλότητα και μια διάθεση ανακάλυψης του τι κρύβεται πραγματικά κάτω από ένα φαινομενικά ψύχραιμο προσωπείο. Και τότε το αποτέλεσμα γίνεται αυτομάτως μεγαλειώδες.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: Above and Below του Nicolas Steiner

Ξεκινώντας με μια ιστορία φαντασμάτων και επικεντρώνοντας την αφήγηση σε μερικούς ανθρώπους φαντάσματα της ίδιας της κοινωνίας, το ντοκιμαντέρ του Steiner (που αποτελεί και την διπλωματική του) οφείλει πάρα πολλά στο σινεμά του Gianfranco Rosi (και κυρίως στο "Below Sea Level"), όμως, καταφέρνει να διατηρήσει μια δική του ταυτότητα, ίσως επειδή δίνει μια περίεργη... sci-fi αύρα σε ένα καθαρά πραγματιστικό περιεχόμενο. 

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: The Forbidden Room των Guy Maddin και Evan Johnson

O Guy Maddin ανέκαθεν έκανε ταινίες που φαίνονταν αποκομμένες από τον χρόνο, είτε επειδή έμοιαζαν με φιλμ που εμφανίστηκαν ξαφνικά μέσα από μια χρονοκάψουλα του παρελθόντος, είτε επειδή απλά αρνούνταν να "δουλέψουν" μέσα στο σύγχρονο, επιβεβλημένο χρονικό πλαίσιο και τις πρακτικές κινηματογράφησης του τώρα. Υπό αυτή την έννοια, το "The Forbidden Room" (με credit συν-σκηνοθεσίας στον Evan Johnson, συνεργάτη του Maddin στα πιο πρόσφατα, πειραματικά μικρού μήκους εγχειρήματά του) δεν ανατρέπει τους κανόνες λειτουργίας του σκηνοθέτη, όμως αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη γιατί αποκαλύπτει, ύστερα από καιρό, το ανανεωμένο πρόσωπο του δημιουργού του, πολύ κοντύτερα στην απενοχοποιημένη σφαίρα του "The Saddest music in the world" [letterboxd] και του "Cowards Bend the Κnee" [letterboxd], παρά στο μάλλον εγκλωβισμένο στις maddin-ικές συμβάσεις του "Keyhole".

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: Return to Ithaca (Retour à Ithaque) του Laurent Cantet

Αρκετά χρόνια μετά τον Χρυσό Φοίνικα του "Entre les murs", ο Laurent Cantet απομακρύνεται από τις νεανικές ανησυχίες και την επαναστατικότητα των τότε πρωταγωνιστών του, δεν εγκαταλείπει, όμως, τον κοινωνικό προβληματισμό. Αυτή τη φορά, επικεντρώνει την οπτική του στην φαινομενικά εξομαλυμένη καθημερινότητα της Κούβας, κοιτάει το παρελθόν, ενσωματώνοντας στην αφήγηση τις τύψεις των αναμνήσεων και των ευθυνών των πρωταγωνιστών του, προσπαθεί να ακούσει με κατανόηση όλα τα μυστικά που δείχνουν να κρατούν κρυμμένα μέσα τους οι ήρωές του και ανεβάζει κατά πολύ τον μέσο όρο της υπό εξέτασης πρωταγωνιστικής του ομάδας, δείχνοντας ενδιαφέρον για μια χρονικά καθυστερημένη αλλά επιτέλους ουσιαστική ενηλικίωση.

Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: Sangaïlé (The Summer of Sangaile) της Alanté Kavaïté

Αν και Λιθουανικής προέλευσης, το "καλοκαίρι της Sangaïlé" γράφει πάνω του Sundance με τεράστια γράμματα, γεγονός που δικαιολογεί απόλυτα την διάκρισή του στο διαγωνιστικό του περσινού φεστιβάλ αλλά όχι απαραίτητα με την καλή έννοια. Και αυτό γιατί, αν παραβλέψει κανείς το queer περιτύλιγμα, το φιλμ δεν είναι κάτι παραπάνω από την μέση ταινία ενηλικίωσης που θα συναντούσε κανείς μια οποιαδήποτε τυχαία χρόνια στο αμερικανικό ανεξάρτητο φεστιβάλ, ακολουθώντας όλες τις ευκολίες αλλά και "ανατροπές" που επιβάλλει το genre μέχρι την συνειδητοποίηση του φινάλε, αλλά και επειδή δεν τολμάει να δει πέρα από τις συμβάσεις του είδους, παρά βολεύεται μέσα στα ασφαλή όρια μιας φαινομενικά, edgy σύνοψης.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Movie Review: "Ant-Man" του Peyton Reed

Ο "Ant-Man" (ή αλλιώς η ιστορία ενός χαρισματικού - αλλά με πληγωμένο οικογενειακό παρελθόν- διαρρήκτη, ο οποίος καλείται να αναλάβει χρέη υπερ-ήρωα για να προστατέψει το ιστορικό κοστούμι του Ant-Man από διαβολικά χέρια που φιλοδοξούν να το μετατρέψουν στο απόλυτο, σκοτεινό στρατιωτικό υπερ-όπλο) αρχικά επρόκειτο να είναι η συμβολή του Edgar Wright ("Scott Pilgrim vs. the World", "Shaun of the Dead", "Hot Fuzz") και του εκκεντρικού βρετανικού του χιούμορ στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel. Τα πράγματα, βέβαια, δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι, τα μεγάλα κεφάλια της εταιρείας είχαν διαφορετικές δημιουργικές ανησυχίες, στο σκηνοθετικό τιμόνι κατέληξε ο περισσότερο ασφαλής και αδιάφορος Peyton Reed του "Yes man" και του "The Break-Up", και η δημιουργική συμβολή του Wright περιορίστηκε σε ένα credit συν-σεναριογράφου και ουσιαστικά μηδενική αίσθηση παρουσίας της γραφής του στο τελικό αποτέλεσμα.

Movie review: "The Man from U.N.C.L.E." του Guy Ritchie

Στην καρδιά των ψυχροπολεμικών 60’s, ένας Αμερικανός κατάσκοπος, ένας Ρώσος πράκτορας και μια Γερμανίδα μηχανικός δεν αποτελούν… ανέκδοτο αλλά την τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας πριν από την ευρεία κυκλοφορία της φόρμουλας της ατομικής βόμβας. Φυσικά.

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Νύχτες Πρεμιέρας 2015: 10+1 ταινίες σε προτεραιότητα

Από τις 23 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 4 Οκτώβρη, το κέντρο της Αθήνας υποδέχεται την ετήσια κινηματογραφική του γιορτή εν μέσω ενός εκρηκτικού κοινωνικού και πολιτικού κλίματος που ευνοεί τον προβληματισμό, την ανταλλαγή απόψεων και την ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των εικόνων, των ιδεών και των ανθρώπων. Οι 21ες Νύχτες Πρεμιέρας μπορεί να μην έχουν φέτος το μέγεθος που θα επιθυμούσαν, δηλώνουν, ωστόσο, ενάντια στις δυσκολίες το παρόν, προσφέροντας ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα με επιλογές από τα φεστιβάλ του Sundance, του Βερολίνου και των Καννών και δίνοντας περισσότερο από ποτέ την ευκαιρία για ανακάλυψη ταινιών, οι οποίες υπό άλλες συνθήκες θα χάνονταν υπό το μέγεθος των "φανταχτερών" τίτλων. Το Frame Game θα παρακολουθεί στενά το φεστιβάλ και φέτος τόσο μέσα από εδώ όσο και από την σελίδα του στο Facebook, πριν, όμως, από αυτό, κάνει μια προεπιλογή των ταινιών που εκ πρώτης όψεως έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον του. Ακολουθούν αναλυτικά τα ποιος, πού, πότε, γιατί της κάθε περίπτωσης.

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Festival Review: Right Now, Wrong Then του Hong Sang-Soo

Άβολες συναναστροφές που κρύβουν την δική τους γοητεία, χαρακτήρες που δεν είναι ελκυστικοί με την πρώτη ματιά αλλά κρύβουν πάντα μια ιδιόρρυθμη (και συνήθως πολύπλοκη) προσωπικότητα, ανάλαφρη ματιά που, όμως, προσδίδει μια σοβαρή οπτική στις ανθρώπινες σχέσεις και η δύναμη της επανάληψης και των μικροσκοπικών (ή και όχι) μεταβολών δημιουργούν ένα σύμπαν που ο Hong Sang-Soo όχι μόνο τιμά αλλά και υπηρετεί πιστά από την αρχή της καριέρας του, καταφεύγοντας είτε σε πολλαπλές αφηγήσεις εντός της ίδιας ταινίας (όπως συνέβη πχ στα «In another country [Frame Game Review εδώ]», «The Day he arrives») είτε σε διαφορετικές οπτικές που, τελικά, συμπληρώνουν (ή αποκαλύπτουν) μια πιο σύνθετη εικόνα (όπως συνέβη στο πιο πρόσφατο «Our Sunhi»). Κατά μία έννοια, οι ίδιες οι ταινίες του είναι η παραλλαγή της ίδιας λίγο-πολύ (οικουμενικής) ιστορίας, στην οποία βρίσκουν θέση επιπλέον και η αυτοαναφορικότητα αλλά και μια σαρδόνια αίσθηση του χιούμορ, η οποία δε διστάζει να αποκαλύπτεται με μεγάλη συχνότητα.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

Mid-year Top10: Οι καλύτερες ταινίες του πρώτου μισού του 2015

Κάθε Ιούλιο, το Frame Game κοιτάει τις κινηματογραφικές του σημειώσεις και ξεχωρίζει τις ταινίες που αξίζει να κρατήσει στην μνήμη του από τους πρώτους μήνες του ημερολογιακού έτους. Παραδοσιακά, το πρώτο μισό της χρονιάς δεν προσφέρει τα δυνατότερα χαρτιά της σεζόν (τα οποία συνήθως αρχίζουν να εμφανίζονται στις κινηματογραφικές αίθουσες από Σεπτέμβρη και μετά), ωστόσο, αυτή η χρονική στιγμή είναι μια κατάλληλη ευκαιρία για να εξερευνηθούν οι τάσεις ενός φιλμικού έτους και να διαπιστωθεί αν οι φιλμικοί οιωνοί είναι ικανοί για να μας προϊδεάσουν για τα καλύτερα. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα δεν μπορεί να εξαχθεί ασφαλής ετυμηγορία σχετικά  με την τελική ποιότητα της χρονιάς, όμως, είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι στην μέχρι τώρα δεκάδα βρίσκουν θέση σχεδόν όλα τα genres, από την κωμωδία και την τραχιά ταινία δράσης μέχρι την επιστημονική φαντασία, τον αγνό, ρετρό τρόμο και όλα τα ενδιάμεσα, πιθανά "μπασταρδεμένα" είδη. Σημειώνοντας ότι η κατάταξη στο πρώτο μισό του έτους γίνεται με χαλαρά κριτήρια που συνυπολογίζουν διεθνείς κυκλοφορίες και φεστιβαλικές εγχώριες προβολών ταινιών, ας δούμε ποια φιλμ (σε τυχαία σειρά) είναι πιθανά να κατακτήσουν μία θέση στην τελική λίστα των καλύτερων ταινιών της (πλουραλιστικής) χρονιάς, πάντα σύμφωνα με τα υποκειμενικά, προσωπικά μου κριτήρια). Ενστάσεις δεκτές στα σχόλια, όπως και επιπλέον προτάσεις.

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015

Movie Review: San Andreas (Επικίνδυνο ρήγμα) του Brad Peyton

Καλώς ή κακώς (μάλλον καλώς, αν αυτό δεν συνεπάγεται "σκοτεινές", ρεαλιστικές στα όρια της βαρεμάρας, αρτηριοσκληρωτικές ταινίες), ο κινηματογράφος έχει περάσει πλέον στο στάδιο όπου ένα φιλμ μπορεί να κρίνει το ίδιο την ελαφρότητα ή/και την χαζομάρα του. Στις ρομαντικές ταινίες, οι χαρακτήρες αναγνωρίζουν πλέον και οι ίδιοι την απιθανότητα των καταστάσεων. Στις ταινίες τρόμου, τα επίδοξα θύματα προσπαθούν να ελιχθούν ανάμεσα στους επιβεβλημένους κανόνες που γνωρίζουν ήδη απέξω και ανακατωτά. Στις ταινίες δράσης, οι (υπερ)ήρωες δεν περιορίζουν την οπτική τους στο στενό πλαίσιο των 3, 4, 5 επιπλέον ομιλώντων χαρακτήρων και προσπαθούν να επεκτείνουν την σφαίρα σωτηρίας τους με την μεγαλύτερη δυνατή ευθύνη στο μέγιστο δυνατό κοινό. Η εποχή της αφελούς περιπέτειας μιας οποιασδήποτε τιτάνιας καταστροφής των 70ς είναι πολύ μακριά πια, ακόμα και η αναβίωση των disaster flicks των 90ς με την ανάπτυξη των ψηφιακών εφέ πλέον φαντάζει κομμάτι μιας ολότελα διαφορετικής κινηματογραφικής οπτικής.

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Movie Review: Tomorrowland του Brad Bird

Η Κέισι είναι μια αντιδραστική αλλά πανέξυπνη έφηβη, η οποία έχει μάθει από τον πατέρα της ότι στην ζωή μάχονται δύο λύκοι. Ο ένας είναι η απαισιοδοξία και το σκοτάδι και ο άλλος η ελπίδα και το όνειρο για το αύριο. Ποιον από τους δύο λοιπόν θα επιλέξει να "ταΐσει", όταν στον δρόμο της βρεθεί μια μαγική... κονκάρδα, η οποία της ανοίγει κυριολεκτικά την πόρτα για έναν ολόκληρο, καινούριο μαγικό κόσμο;

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Cannes Watch 2015: Σημειώσεις από το 68ο Φεστιβάλ των Καννών

Τις τελευταίες 12 μέρες, το Frame Game παρακολουθούσε τις εξελίξεις του φετινού φεστιβάλ των Καννών, κρατώντας σημειώσεις για τους επόμενους, κινηματογραφικούς μήνες και ανανεώνοντας την επιθυμητή watchlist του με ταινίες από όλα τα παράλληλα τμήματα. Τελικά, την Κυριακή το βράδυ, δόθηκαν τα βραβεία της τελετής λήξης με μεγάλο νικητή, μάλλον απρόσμενα, το "Dheepan" του Jacques Audiard αλλά και τον Γιώργο Λάνθιμο να λαμβάνει το βραβείο της επιτροπής (την τρίτη καλύτερη διάκριση, βασικά) για το "The lobster" του με μεγάλη χαρά. Ακολουθεί ολόκληρη η λίστα των βραβείων, όπως αναρτήθηκε στο επίσημο site του φεστιβάλ (http://bit.ly/1Kfl0bq)

Χρυσός Φοίνικας: DHEEPAN του Jacques AUDIARD

Grand Prix: SAUL FIA (SON OF SAUL) του László NEMES

Βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας: HOU Hsiao-Hsien για το NIE YINNIANG (THE ASSASSIN)

Βραβείο καλύτερου σεναρίου: Michel FRANCO για το CHRONIC

Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας εξ-ημισείας: Emmanuelle BERCOT για το MON ROI  της MAÏWENN / Rooney MARA για το CAROL του Todd HAYNES

Βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας: Vincent LINDON για το LA LOI DU MARCHÉ (THE MEASURE OF A MAN) του Stéphane BRIZÉ

Βραβείο της επιτροπής: THE LOBSTER του Γιώργου ΛΑΝΘΙΜΟΥ

Χρυσός Φοίνικας μικρού μήκους: WAVES '98 του Ely DAGHER

Ας περιμένουμε τώρα αρκετούς μήνες μέχρι να δούμε τελικά τις εν λόγω ταινίες, damn. Μέχρι τότε, ας δούμε αναλυτική τις σημειώσεις της κάθε ημέρας, όπως αναρτήθηκαν στη σελίδα του Frame Game στο facebook.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...