Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Movie Review: "Star Wars: The Force Awakens" του JJ Abrams

Τα "Star Wars" είχαν πάντα να κάνουν με μια ιστορία διάσωσης. Είτε της Πριγκίπισσας Leia από το Άστρο του Θανάτου, είτε του Han Solo από την κυριαρχία του Jabba The Hutt, είτε του Luke Skywalker και όλης της παρέας από τα χέρια του Darth Vader. Πάνω από όλα, όμως, τα "Star Wars" ήταν στην βάση τους μια παραδοσιακή διαστημική σαπουνόπερα, γεμάτη καλούς καλούς και κακούς κακούς, δράση σε έναν γαλαξία πολύ πολύ μακριά και φυσικά πηγαία αγάπη μεταξύ των πρωταγωνιστών της, με τις ευλογίες της Δύναμης και των πνευμάτων των Jedi. Η δικαίως παραγνωρισμένη τριλογία των prequels θέλησε να κάνει το Star Wars και μία ιστορία πολιτικής και δολοπλοκιών. Επίσης, δικαίως, όμως, ο JJ Abrams έχει πετάξει όλα όσα έχουν να κάνουν με αυτές τις ταινίες από το παράθυρο, επιστρέφοντας για έμπνευση στην αρχική τριλογία, τόσο θεματικά όσο και εμφανισιακά, για να κάνει μια νέα εκκίνηση και να συστήσει το πιο αρχετυπικό διαστημικό έπος του κινηματογράφου με απόλυτη επιτυχία σε μία νέα γενιά. (Δεν ακολουθούν spoilers για την ταινία αλλά όποιος θέλει να μην έχει καμία επιρροή, καλό είναι να συνεχίσει μόνο όταν δει το φιλμ.)

Το Επεισόδιο VII δεν απέχει πολύ από την λογική του "A New Hope". Ακόμα και οι αναφορές του φιλμ σε εκείνη την ταινία, δεν μπορούν να αφήσουν τον οποιοδήποτε συσχετισμό να περάσει απαρατήρητος. Και τα δύο ξεκινούν σε έναν αμμώδη, ερημικό πλανήτη, και τα δύο βρίσκουν στο πρόσφατο παρελθόν μία έντονη σύγκρουση που βρίσκει τον κόσμο μέσα στα ενθύμια ερείπιά της, και τα δύο ακολουθούν ένα ορφανό κι ένα ανδροειδές με μια κρίσιμη πληροφορία σε μια περιπέτεια που τους τοποθετεί ανάμεσα στην Αντίσταση και μια σκοτεινή, συνεχώς αναπτυσσόμενη δύναμη, και τα δύο έχουν ως στόχο να συστήσουν στο κοινό μια τριπλέτα ηρώων ικανή να κουβαλήσει την ιστορία στα επόμενα επεισόδια. Και πέρα από αυτά, το "The Force Awakens" ενσωματώνει φυσικά μια ξεκάθαρη ιστορία διάσωσης μέσα στον ιστό του, όπως και τα πρώτα σημάδια μιας αγνής αγάπης και μιας δυνατής φιλίας (ή μήπως είναι κάτι παραπάνω;). Ταυτόχρονα, όμως, το νέο επεισόδιο κουβαλά επιπλέον στους ώμους και το βάρος της κληρονομιάς της αρχικής τριλογίας έχοντας την υποχρέωση να ξανασυναντήσει τους ήρωές της σε μια άλλη στιγμή της ζωής τους και να τους χρησιμοποιήσει όχι απλά ως μνημεία του παρελθόντος αλλά και ως οργανικά σημεία της εξέλιξης χωρίς ταυτόχρονα να τους αφήσει να κλέψουν την παράσταση από το νέο αίμα.

Πού πετυχαίνει λοιπόν ο JJ Abrams; Καταρχήν στο να κάνει αγαπητούς τους νέους χαρακτήρες, είτε πρόκειται για τον καλόκαρδο και ριψοκίνδυνο πιλότο της Αντίστασης, Poe Dameron (Oscar Isaac), είτε για τον πρώην Stormtrooper χωρίς όνομα που πλέον ονομάζεται Finn (για πρώτη φορά ήρωας της σειράς ξεκινά από την "κακή" πλευρά), είτε για την εκφραστικότατη και προφανώς ικανότατη Rey, που ξεκινά ως ταπεινή ρακοσυλλέκτρια για να αποδείξει ότι κρύβει πολλά περισσότερα μέσα της. Οι τρεις ήρωες εμφανίζουν την ίδια αμεσότητα των προκατόχων τους, δεν χτυπάνε ως κραυγαλέες αντιγραφές τους και εκφράζουν το "τώρα", ανεξάρτητα από το παρελθόν του franchise. Ειδικά οι Rey / Daisy Ridley και Finn / John Boyega εμφανίζουν εκπληκτική χημεία μεταξύ τους, γεγονός που κάνει την ταινία να αποκτά ζωή από μόνη της. Είναι μεγάλο κατόρθωμα όταν στο τέλος έχουμε αγωνία για το τι θα συμβεί στην πορεία αυτών των ηρώων, ανεξάρτητα από την παρουσία τόσο γνώριμων και πολυαγαπημένων ηρώων γύρω τους (ειδικά ο Han Solo / Harrison Ford παίζει να παρουσιάζει εδώ μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του).

Επίσης, ο villain Kylo Ren (Adam Driver) της ιστορίας, ενώ προδίδει εμφανισιακά τους δεσμούς με τον Darth Vader, κατέχει αρκετές εκπλήξεις πίσω από την κουκούλα για να τονίσει την μοναδικότητά του. Ενώ ξεκινά ως αντίγραφο του πιο εμβληματικού κακού του franchise, όταν αποκαλύπτεται η πραγματική του ταυτότητα, αποκτά μια καινούρια διάσταση χαρακτήρα που τον κάνει να ξεχωρίζει σε αυτό το καινούριο σύμπαν. Το Star Wars δεν απέφευγε ποτέ να χρησιμοποιεί τις ίδιες αφηγηματικές τεχνικές ξανά και ξανά (τις περισσότερες δε φορές αυτό το έκανε και επίτηδες, ως έκφανση μιας αλήθειας σε συνεχή επανάληψη αλλά και ως αναφορά στα κυριακάτικα cartoon και τις πολυφορεμένες αλλά τόσο αγαπητές τεχνικές τους), όμως, εδώ αποφασίζει να τις αντιστρέψει, να τις "πειράξει" και να πάρει τολμηρές αποφάσεις σχετικά με τις εξελίξεις των γεγονότων του. Επιπλέον, δίπλα στον Driver, τόσο ο General Hux του Domhnall Gleeson αλλά και η Captain Phasma της Gwendoline Christie αποτελούν καλοδεχούμενες προσθήκες σε ένα σύμπαν που δεν διστάζει να βάλει καινούρια στοιχεία (έναν περισσότερο ναζιστικής αντίληψης Στρατηγό, την πρώτη γυναίκα villain της ιστορίας, ελπίζουμε ωστόσο στο μέλλον να αποκτήσει περισσότερο καθοριστικό ρόλο) σε ένα ήδη κλασικά θεμελιωμένο περιβάλλον.

Το μεγαλύτερο συν της ταινίας, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι ΔΕΙΧΝΕΙ αληθινή, μακριά από το ψεύτικο υπερ-ψηφιακό περιβάλλον της prequel τριλογίας. Εδώ τα ψηφιακά εφέ συνδυάζονται ιδανικά με τα πρακτικά εφέ, δίνοντας τελικά στο φιλμ έναν γήινο χαρακτήρα  και μια χειροποίητη διάσταση, ακόμα και όταν απομακρύνεται στο διάστημα για να δώσει τις απαραίτητες μάχες του. Καλό κάνει και το γεγονός ότι ο Abrams δεν υπερφορτώνει το κάδρο με εντυπωσιασμούς και σκηνοθετικά τρικ. Γνωρίζει ότι έχει στα χέρια του κάτι το κλασικό και του φέρεται με τέτοιον τρόπο που να μην δείχνει ξεπερασμένο αλλά ούτε και πολύ διαφορετικό (χρησιμοποιεί ακόμα και τα χαρακτηριστικά κοψίματα μεταξύ των σκηνών). Τούτο το φιλμ είναι όντως το έβδομο επεισόδιο μιας εμβληματικής διαστημικής Οδύσσειας, τόσο που θα μπορούσε με άνεση να αποκαλείται "Α Brand New Hope.

Εκεί, βέβαια, ίσως εντοπίζονται και το αρνητικό σημείο της ταινίας. Το φιλμ είναι τόσο αποφασισμένο να αποδεικνύει συνεχώς τους δεσμούς του με το παρελθόν (ή μήπως τους κλείνει το μάτι;) που δεν φαίνεται να φτάνει στο απόγειο των δυνατοτήτων του. Μην με παρεξηγείτε, εξακολουθεί να αποτελεί μια καλή ταινία από μόνο του, όμως, διστάζει να κάνει (μέχρι το τέλος του, ίσως) εκείνο το βήμα πραγματικά προς τα μπροστά. Ίσως βέβαια, αυτός να ήταν και εξαρχής ο στόχος, να θέσει τις βάσεις σε αυτή την ταινία ώστε στα επόμενα επεισόδια να αποκτήσει την απόλυτα δική του προσωπικότητα. Μόνο στο τελευταίο εικοσάλεπτο, όπου συμβαίνουν τα γεγονότα που θα καθορίσουν την συνέχεια της ιστορίας χάνεται η πολυπόθητη αίσθηση της ασφάλειας. Και τότε, το φιλμ προσφέρει τον πιο άμεσο ενθουσιασμό και το γνήσιο ενδιαφέρον για την συνέχεια (γιατί σίγουρα θέλουμε να παραμείνουμε εδώ για την συνέχεια, αυτή είναι σίγουρα μια μεγάλη νίκη της ταινίας).

Στην τελική βέβαια, τα "Star Wars" είναι ταινίες που δεν τους αφορά και πολύ η κριτική. Το κάθε σχετικό κείμενο είναι περισσότερο η ευκαιρία ενός οπαδού της σειράς να εκφράσει την σκέψη του για το νέο επεισόδιο, παρά μια αυστηρή κριτική θεώρηση της ταινίας. Έτσι και εδώ, στόχος δεν είναι η ουσιαστική ανάλυση των πλεονεκτημάτων ή των κακών στοιχείων της ταινίας παρά η "τακτοποίησή" τους στο μυαλό και η ανάλυσή τους όσο αυτά τα νέα στοιχεία βρίσκουν την θέση τους στην κληρονομιά του franchise. Γιατί όσο κι αν χαιρόμαστε για τις νέες εμφανίσεις του Han Solo, της General - πλέον - Leia και του Chewbacca, αυτή η ταινία ανήκει στην νέα γενιά της Rey, του Finn και του Poe. Ενδεχομένως και στον BB-8. Θα είμαστε εδώ και στο μέλλον, η Δύναμη έχει όντως αφυπνιστεί. (3,5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...