Το είδος του μουσικού ντοκιμαντέρ κατέχει εξαρχής ένα μεγάλο πλεονέκτημα: δύσκολα μπορεί να σε απογοητεύσει ένα φιλμ αν προηγουμένως σε έχει ήδη κερδίσει η θεματική του. Έτσι κι αλλιώς, ένα ντοκιμαντέρ είναι πολύ πιο ειλικρινές από την φύση του σε σύγκριση με μία ταινία μυθοπλασίας και τις προθέσεις της. Πρόσθεσε σε αυτό την ένταση της μουσικής, την αμεσότητα της δημιουργίας, τις αποδείξεις της καλλιτεχνικής ιστορίας και την γεύση της ελευθερίας της Sol και εύκολα μπορείς να διαπιστώσεις τους λόγους που το IN-EDIT International Music Documentary Festival αποτέλεσε και φέτος (στην δεύτερη πλέον ελληνική του έκδοση) τον κύριο πόλο έλξης των ανήσυχων πνευμάτων της Θεσσαλονίκης για ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα.
Πέμπτη 30 Απριλίου 2015
Κυριακή 19 Απριλίου 2015
Books in movies, Vol. III: Bedtime Reading.
Νομίζω το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κανείς σχετικά με το The Babadook, είναι να προσεγγίσει την ταινία ως παραδοσιακό Horror, την στιγμή που είναι περισσότερο ένα τρομακτικό παραμύθι που θα μπορούσε να διαβάσει κανείς λίγο πριν πέσει (ή δεν πέσει, τελικά) για ύπνο και μια ξεκάθαρη αλληγορία για τα τραύματα που κουβαλά ο καθένας μέσα του, την σκοτεινή πλευρά της μητρότητας και τον τρόμο του να είναι κανείς single parent. Έχει κωμικές στιγμές, έχει ειρωνικές πινελιές, έχει και σκόπιμα over the top σκηνές, έχει γενικά μια ιδιαιτερότητα που δεν βλέπουμε συχνά στις ταινίες αυτού του είδους, αν και όχι μόνο θα έπρεπε αλλά θα επιβαλλόταν κιόλας. Για να μην μιλήσουμε για τις σκηνές της ανάγνωσης του pop-up book που είναι ανατριχιαστικές, για τις ιδιοφυείς αναφορές του Babadook στο βωβό σινεμά του γερμανικού εξπρεσιονισμού, για την άψογα σκηνοθετημένη (ειδική μνεία στην άψογη αισθητική του φιλμ) εκκίνηση με την αναδρομή στο παρελθόν και για το ίδιο το φινάλε, που αν και κάπως απότομο, είναι απόλυτα ταιριαστό με τις πολλαπλές αναγνώσεις της ταινίας. Η συνεχής αλλαγή ύφους δεν ευνοεί μερικές φορές το φιλμ αλλά κάπου εδώ μέσα υπάρχουν πραγματικές εκλάμψεις ευφυΐας.
Ετικέτες
Αφιερώματα
Παρασκευή 3 Απριλίου 2015
The Fast and the Furious: The Complete Journey.
Χρειαζόταν να επαναλαμβάνω ξανά και ξανά στο μυαλό μου, κάθε φορά που έπιανα τον εαυτό μου να ανυπομονεί αναπάντεχα και δίχως ψυχραιμία για την κυκλοφορία του "Furious 7", το γεγονός ότι το φιλμ είναι το έβδομο μέρος μιας σειράς ταινιών, η οποία, κακά τα ψέματα, δεν προοριζόταν από την αρχή να φτάσει σε αυτό το σημείο ολοκλήρωσης. Και πώς θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, άλλωστε, όταν αυτό που ξεκίνησε ως μια macho περιπέτεια για αυτοκίνητα και γκόμενες, κατέληξε στην πορεία να γίνει μια πρώτης τάξεως σαπουνόπερα μεγατόνων, μία action σειρά που αψηφούσε τους νόμους της φυσικής (οι νόμοι άρχισαν να καμπυλώνονται από την στιγμή που η Mia της Jordana Brewster είπε με στόμφο στο πρώτο μόλις φιλμ της σειράς "Ο Dom είναι σαν την βαρύτητα, Έλκει τα πάντα.") και, ουσιαστικά, μια υπερ-ηρωϊκή ταινία (ποιος είπε ότι ο Dwayne "The Rock" Johnson δεν είναι υπερήρωας;) που μπορεί να αύξανε τα γκάζια και την αδρεναλίνη αλλά ευαγγελιζόταν πάντα (και το εννοούσε) ότι "η οικογένεια μπαίνει πάντα πρώτη";
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)