Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Review: Free Fall (Szabadesés) του György Pálfi

Ύστερα από μερικά λεπτά βαρετής ενδοοικογενειακής καθημερινότητας, μία γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της στον αποστειρωμένο διάδρομο της οικοδομής. Μόνο που δεν κατευθύνεται προς την έξοδο της πολυκατοικίας αλλά ανεβαίνει προς την ταράτσα της οικοδομής, μαζί με το καροτσάκι για τα ψώνια και μερικές άλλες σακούλες. Σοκαριστικά, όταν βρεθεί στο περβάζι της ταράτσας, κάνει ένα βήμα προς το κενό και, αναμενόμενα, σε λίγα δευτερόλεπτα την βρίσκουμε να έχει συναντήσει με φόρα το ισόγειο. Μετά από μερικά άβολα δευτερόλεπτα, η γυναίκα σηκώνεται, μαζεύει τα πράγματά της που έχουν σκορπιστεί στο δάπεδο και συνεχίζει κανονικά την μέρα της. Καλώς ήρθατε στον σουρεαλιστικό κόσμο του György Pálfi.

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Force Majeure του Ρούμπεν Έστλουντ (4*/5)

Προφανώς, ο τίτλος "Manhood" θα ήταν πιασμένος. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερη λέξη από αυτό για να περιγράψει το ξεκαρδιστικό φιλμ του Ruben Östlund, που εξερευνά με γενναιότητα τι σημαίνει να είναι αρσενικό, σύζυγος και πατέρας μέσα στο μυαλό σου και μπροστά στα μάτια των άλλων, υπό συνθήκες που προκαλούν τον πανικό σου και, ακόμα περισσότερο, το ένστικτο της ίδιας σου της επιβίωσης, για μιλήσει τελικά για την ίδια την θέση του άνδρα στην σύγχρονη οικογενειακή ζωή. Αποδεικνύοντας ότι ο πιο επιτυχημένος τρόπος για να μιλήσεις για σοβαρά πράγματα είναι το ίδιο το χιούμορ, ο Östlund χρησιμοποιεί την γνωστή Σκανδιναβική σάτιρα για να γίνει αφοπλιστικά ειλικρινής και καίριος, καταγράφοντας ίσως έναν από τους πιο ολοκληρωμένους χαρακτήρες στα πρόθυρα της υπαρξιακής κρίσης, που έχουμε δει τελευταία στην μεγάλη οθόνη, καταφέρνοντας να ξεπεράσει τα σουηδικά σύνορα και τελικά να απευθυνθεί σε όλους.

#Tiff55 Review: Εδέμ / Eden της Μία Χάνσεν-Λόβε (3*/5)

Θα μπορούσε να είναι η καταγραφή του περάσματος του χρόνου και ο εγκλωβισμός στα όνειρα της νιότης, η παγίδα του Πήτερ Παν και η άρνηση να μεταβεί κανείς στο επόμενο στάδιο. Θα μπορούσε να είναι η αποτύπωση μιας ολόκληρης εποχής. από τον "Παράδεισο της Garage" των αρχών των 90ς μέχρι το "Lost in Music" των τελών της δεκαετίας των '00ς, όπως είναι και τα κεφάλαια της ίδιας της ταινίας. Στην τελική, θα μπορούσε να είναι η ανεπίσημη βιογραφία των Daft Punk και η αποθέωση της χορευτικής μουσικής που επικράτησε για σχεδόν μια γεμάτη εικοσαετία. Το "Eden" θα μπορούσε να είναι όλα τα παραπάνω (και ως ένα βαθμό τα καταφέρνει), όμως, η μεγαλύτερη δύναμή του αποδεικνύεται και η μεγαλύτερη αδυναμία του. Οι φευγαλέες ματιές στον χρόνο μπορεί να μην αφήνουν την ιστορία να κυλήσει στο μελό, όμως, ταυτόχρονα, της στερούν το συναίσθημα και την εμποδίζουν να αποκαλύψει πλήρως την ψυχή της.

#Tiff55 Review: Νορβηγία του Γιάννη Βεσλεμέ (3,5*/5)

Οι ταινίες είδους δεν είναι και το φόρτε της ελληνικής κινηματογραφίας. Η πρόσφατη τάση των "παράξενων" ταινιών, η οποία αγκαλιάστηκε από τα Φεστιβάλ του εξωτερικού αλλά ακόμα δεν έχει επικοινωνήσει με το ελληνικό κοινό (παρά το γεγονός ότι αρκετές από αυτές είναι όντως καταπληκτικές), δεν άφησε και πολλά περιθώρια στο να αναπτυχθεί κάτι διαφορετικό, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αφορά εξίσου, ενδεχομένως, τα κοινωνικά προβλήματα αλλά να είναι και μέρος ενός φανταστικού σύμπαντος, όπου μερικές αλήθειες μπορούν να ειπωθούν πιο εύκολα και περισσότερο δημιουργικά. Ευτυχώς, η "Νορβηγία" του Γιάννη Βεσλεμέ επιχειρεί να κάνει κάτι που δεν έχουμε δει τελευταία στον ελληνικό κινηματογράφο και να παντρέψει υπαινικτικά τα προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας μέσα από την ιστορία ενός βρικόλακα στην Αθήνα της δεκαετίας του 1980, του οποίου η καρδιά θα πάψει να χτυπάει αν σταματήσει… να χορεύει!

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Χειμερία νάρκη / Winter Sleep του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν (4*/5)

Πόσο τρομακτικό φαντάζει ένα φιλμ διάρκειας 196 λεπτών; Ή καλύτερα, για να ακριβολογούμε, πόσο τρομακτικό φαντάζει ένα φιλμ διάρκειας 196 λεπτών, που αντλεί έμπνευση από το σύμπαν του Τσέχοφ και του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και το παντρεύει με την κοινωνία της Τουρκίας του σήμερα, που αναλώνεται σε εξαντλητικές συζητήσεις διάρκειας άνω των είκοσι λεπτών πολλές φορές, οι οποίες έχουν στόχο να αναλύσουν μέσω των χαρακτήρων τους τις αιτίες για την πορεία ολόκληρης μιας χώρας, που δεν διστάζει να κλειστεί μέσα στους τέσσερις τοίχους και να ωθήσει θεατές και πρωταγωνιστές στα άκρα, με στόχο την αποκάλυψη της αλήθειας;

#Tiff55 Review: Τρελή αγάπη / Amour Fou της Τζέσικα Χάουσνερ (4*/5)

Είναι αναζωογονητικό να βλέπεις ένα φιλμ να προσεγγίζει το αιώνιο θέμα της αγάπης με φρέσκια οπτική και ακομπλεξάριστη προσέγγιση. Ειδικά όταν το εν λόγω φιλμ καταφέρνει να πλασάρει την ελεύθερη απόδοση της αυτοκτονίας τού ποιητή Χάινριχ φον Κλάιστ, το 1811 στο Βερολίνο του ρομαντισμού, ως μια παραμορφωμένη κομεντί ειδυλλίου στην οποία ο ποιητής αναζητά μια κοπέλα που θα τον ερωτευτεί τόσο πολύ ώστε… να τον συνοδεύσει στο θάνατο, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πιο περίεργα!

#Tiff55 Review: A Blast του Σύλλα Τζουμέρκα (2,5*/5)

To "A Blast" είναι μια ταινία που φαίνεται να αφορά το κοινό, μιλώντας για το σήμερα και την ευρύτερη κρίση (κοινωνική, οικονομική, σχέσεων, ηθών) που χαρακτηρίζει την κοινωνία, μέσα από την προσωπική ιστορία κατάρρευσης μιας κοπέλας, η οποία αποκαλύπτεται σταδιακά μέσα από συνεχή πισωγυρίσματα στο χρόνο, δίνοντας τα στοιχεία που προοικονομούσαν την πτώση και αντιπαραβάλλοντάς τα με το σκοτεινό σήμερα. Η σύνδεση του πραγματικού κόσμου με τη μυθοπλασία ήταν, εξάλλου, κάτι που απασχόλησε τον Τζουμέρκα ήδη από τη "Χώρα Προέλευσης", όμως εδώ φαίνεται πιο σίγουρος για τις προθέσεις του και σίγουρα αποδεικνύεται πιο ικανός στο χειρισμό τής θεματικής, σε σχέση με το παρελθόν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο σκηνοθέτης έχει όραμα, φιλόδοξες διαθέσεις, ορμή που βγαίνει μέσω της έκφρασης και των πράξεων των πρωταγωνιστών του ή έντονη διάθεση να πει όλα όσα τον πνίγουν με πάθος – αλλά όλα αυτά συνοδεύονται και από μία έλλειψη αυτοελέγχου, που κινδυνεύει να… τινάξει την ισορροπία στον αέρα.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Κουμίκο, η κυνηγός του θησαυρού / Kumiko, the Treasure Hunter των Ντέιβιντ και Νέιθαν Ζέλνερ (3,5*/5)

Η Kumiko είναι μια κονκισταδόρος. Όπως οι Ισπανοί εξερευνητές του παρελθόντος, είναι έτοιμη να καταφτάσει στην Αμερική με στόχο την ανακάλυψη ενός τεράστιου θησαυρού. Όπως συνέβη και στους υπόλοιπους του είδους της, σχεδόν κανείς δεν συμμερίζεται το όραμά της και όλοι την προτρέπουν να ασχοληθεί με τα τετριμμένα πράγματα της καθημερινότητας, την δουλειά της, την αναζήτηση συντρόφου. Όμως, η Kumiko γνωρίζει την πραγματική σημασία του σκοπού της και κανείς δεν πρόκειται να την πείσει για το αντίθετο. Αυτή είναι η δική της ιστορία, ακόμα και αν χρειαστεί να φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου για να το αποδείξει. 

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Ο δούκας της Βουργουνδίας / The Duke of Burgundy του Πίτερ Στρίκλαντ (5*/5)

Ο Peter Strickland είναι υπέρτατος γνώστης του "genre". Αν η "Katalin Varga" του ήταν μια σπουδή πάνω στις exploitation ταινίες εκδίκησης των 70ς και το "Berberian Sound Studio" ένα γράμμα αγάπης στα ιταλικά giallo, όπου ο ήχος αντικαθιστά την εικόνα ως ο απόλυτος μηχανισμός τρόμου, το "The Duke of Burgundy" παραμένει στην ίδια δεκαετία για να αποθεώσει το erotic kitch και να αποδείξει όχι μόνο τις επιρροές του σκηνοθέτη αλλά και αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία: ότι ο Peter Strickland είναι ένας εκπληκτικός σκηνοθέτης.

#Tiff55 Review: Λεβιάθαν / Leviathan του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ (3,5*/5)

Η αρχή και το τέλος του "Leviathan"γεμίζει την μεγάλη οθόνη με εικόνες συγκλονιστικής ομορφιάς, με κουφάρια κτηνών της θάλασσας και ναυάγια πλοίων που κείτονται στην ερημική παραλία, με τον ορίζοντα και την επιφάνεια της θάλασσας να θολώνουν τα μεταξύ τους όρια και την μουσική του Philip Glass (συγκεκριμένα, αποσπάσματα από την Akhnaten όπερά του, του 1983) να αποκαλύπτει ότι η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια βιβλική ιστορία, από εκείνες που ταλαιπωρούν τους ήρωές τους μέχρι να τους οδηγήσουν στην δικαίωση και την επιβράβευση ενός δίκαιου Θεού. Μόνο που το Levithan δεν είναι μια τέτοια ιστορία.

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Ένα περιστέρι έκατσε σ’ ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του / A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence του Ρόι Άντερσον (4.5*/5)

Όποιος έχει δει τις δύο προηγούμενες ταινίες του Ρόι Άντερσον, "Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο" και "Εσείς, οι ζωντανοί" γνωρίζει περίπου τι να περιμένει από την ταινία, που κλείνει την τριλογία των Ζωντανών, ή αλλιώς την προσπάθεια του Ρόι Άντερσον να σχολιάσει, να κριτικάρει, να παρηγορήσει και τελικά να κατανοήσει την ανθρώπινη ύπαρξη, μέσα από μικρές καθημερινές σκηνές, οι οποίες αθροιστικά αποκαλύπτουν την αλήθεια: ένα αριστούργημα.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Η ζωή που κυλά / Still the water της Ναόμι Καουάσε (3*/5)

Ήδη από τις πρώτες εικόνες της θάλασσας και των κυμάτων, αντιλαμβάνεσαι ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής του Still the water. Η θάλασσα και η δύναμη του νερού παραμένει ο κινητήριος άξονας της ταινίας και η διαρκής σταθερά αναφοράς, ακολουθώντας την πορεία των δύο νεαρών χαρακτήρων μέχρι να καταλήξουν περισσότερο σίγουροι για τον εαυτό τους, παρά την απώλεια που καλούνται να αντιμετωπίσουν στην πορεία. Η διαδρομή τους θα μπορούσε κάλλιστα να συνοψιστεί στο αρχικό και το τελικό πλάνο, όμως, στο ενδιάμεσο υπάρχουν τόσα πολλά μικρά πράγματα που αποκτούν σημασία, κάνοντας τελικά το Still the water πολύ μεγαλύτερη ταινία, από όσο αρχικά φαίνεται.

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Τιμπουκτού / Timbuktu του Αμπντεραμάν Σισακό (4*/5)

Το "Timbuktu" του Αμπντεραχμάν Σισάκο δεν χρειάζεται να αφηγηθεί με λεκτικές επεξηγήσεις την ιστορία του, όπου φανατικοί τζιχαντιστές διαταράσσουν την ήσυχη ζωή ενός απομακρυσμένου από τον πολιτισμό χωριού. Αντιθέτως, επιλέγει να πει την ιστορία του μέσα από εικόνες που αποτυπώνουν στιγμές της παλιάς και της νέας καθημερινότητας, με μία ευαισθησία σαν να πρόκειται για ένα παραμύθι και όχι για την σκληρή αλήθεια. Κάποιες στιγμές δε, αποφασίζει να στρέψει και την κάμερα από τα γεγονότα, να αποθανατίσει μόνο την αρχή και το τέλος της τραγωδίας και στο ενδιάμεσο να περιπλανηθεί στα πρόσωπα των ανθρώπων που βλέπουν την ζωή τους να αλλάζει, χωρίς να έχουν την δυνατότητα να αντισταθούν ουσιαστικά.

#tiff55 Review: Phoenix του Κρίστιαν Πέτσολντ (3,5*/5)

Το "Phoenix" είναι, αισίως, η έκτη συνεργασία του Christian Petzold με την Nina Hoss (μετά και την πρόσφατη "Barbara"), η οποία εξακολουθεί να διαπραγματεύεται με τις ανοικτές πληγές του γερμανικού παρελθόντος, αυτή την φορά ακολουθώντας μια επιβιώσασα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η οποία επιστρέφει με νέο πρόσωπο για να ξαναβρεί τον σύζυγό της, για τον οποίο υπάρχει η υποψία ότι εκείνος ήταν που την πρόδωσε. Παρόλα αυτά, η ταινία δεν ακολουθεί ακριβώς αυτό που περιμένεις και, ήδη μετά το πρώτο ημίωρο, γίνεται μια πρωτότυπη εξερεύνηση της ταυτότητας, της εικόνας και της μνήμης, που, απρόσμενα, την μετατρέπει σε κάτι αληθινά συγκινητικό και προσωπικό!

#Tiff55 Review: Κάτι πρέπει να σπάσει / Something Must Break του Έστερ Μάρτιν Μπέργκσμαρκ (2,5*/5)

Κάθε φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του, αν θέλει να θεωρείται στον παλμό της εποχής, πρέπει να περιλαμβάνει LGBT ταινίες στον προγραμματισμό του. Και, όντως, στο φετινό φεστιβάλ του Rotterdam, το πιο avant-garde, εξ ορισμού,της Ευρώπης, αναμενόμενα βρέθηκε να διαγωνίζεται για - και να κατακτά, τελικά - ένα από τα τρία ισάξια βραβεία, το σουηδικό Something Must Break του Ester Martin Bergsmark, το οποίο ακολουθεί την σχέση, η οποία αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν νεαρό cross-dressing gay και έναν straight skater, μέσα σε μια Στοκχόλμη θολή, μακριά από τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της μεγαλούπολης.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

#tiff55 Review: Listen Up Philip του Άλεξ Ρος Πέρι (3,5*/5)

Πώς μπορείς να αξιολογήσεις μια ταινία που προσπαθεί συνεχώς να σε εκνευρίσει μέσα από την ενοχλητική, πομπώδη, ναρκισσιστική persona του πρωταγωνιστή της, χωρίς να αφήσεις τα νεύρα σου να επηρεάσουν την κρίση σου; Πώς γίνεται να διαχωρίσεις τα αισθήματά σου για αυτόν τον μπάσταρδο πρωταγωνιστικό χαρακτήρα από τον θαυμασμό σου για την εξαντλητική ανάλυση της προσωπικότητάς του; Και, ακόμα, χειρότερα, μέχρι ποιο σημείο αυτού του εγωιστικού μικρόκοσμου πρέπει να καταφέρεις να φτάσεις ώστε να έχεις την αίσθηση ότι είσαι πλέον ικανός να εκφράσεις την κρίση σου;

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Magical Girl του Κάρλος Βερμούτ (5*/5)

Είναι πραγματικά δύσκολο να μιλήσεις για μια ταινία η οποία γεμίζει τις δύο ώρες της διάρκειάς της με μια εκπληκτική ιστορία που φαίνεται να πηγαίνει σε αμέτρητες κατευθύνσεις για να ξαναεπιστρέψει θριαμβευτικά στον πυρήνα της κάθε φορά, που αποφεύγει αναμενόμενες εξελίξεις με περισσή άνεση και στέλνει κάθε φορά την αφήγηση σε απρόβλεπτα μονοπάτια, που περισσότερο υπαινίσσεται παρά εξηγεί, χωρίς, όμως, τίποτα να μένει ουσιαστικά αστοιχείωτο, και που είναι τόσο στυλιζαρισμένη που σε προκαλεί να ανακαλύψεις τις λεπτομέρειες σε κάθε κάδρο, χωρίς όμως να αγνοεί τους ίδιους της τους χαρακτήρες. Και, όμως, το "Magical girl" αποτελεί μια τέτοια ταινία και, χωρίς υπερβολή, συγκαταλέγεται μέσα στα καλύτερα, πιο πρωτότυπα και πιο εντυπωσιακά φιλμ που έχω δει τελευταία και είναι το μόνο φιλμ που με έκανε να ανατριχιάσω έτσι από την προβολή του "Under The Skin". Μεγάλη δήλωση; Πιστέψτε με, όχι.

#Tiff55 Reviews: Αυτοί είναι οι κανόνες / These are the rules του Όγκνιεν Σβίλιτσιτς (3*/5) και Η απαγωγή του Μισέλ Ουελμπέκ / L'Enlèvement de Michel Houellebecq του Γκιγιώμ Νικλού (2,5*/5)

Τόσο στο These are the rules του Όγκνιεν Σβίλιτσιτς όσο και στην Απαγωγή του Μισέλ Ουελμπέκ του Γκιγιώμ Νικλού, οι χαρακτήρες βλέπουν την ζωή τους να ανατρέπεται, αναγκάζοντάς τους να αναθεωρήσουν τους μέχρι τότε καθιερωμένους κανόνες συμπεριφοράς που ακολουθούσαν. Στην πρώτη περίπτωση, βέβαια, οι δύο γονείς που διαπιστώνουν ότι το ευρύτερο πλαίσιο κανόνων στο οποίο μέχρι τότε ζούσαν - αλλά ίσως, δεν συνειδητοποιούσαν - είναι εκείνο που τελικά τους ωθεί στην μεγάλη αλλαγή ενώ, στην δεύτερη περίπτωση,η εκκεντρικότητα του ίδιου του συγγραφέα είναι εκείνη που θα κάνει τους απαγωγείς του να συνειδητοποιήσουν ότι αυτά που θεωρούσαν δεδομένα, μάλλον δεν πρόκειται να τους βοηθήσουν σε αυτή την ιδιαίτερη κατάσταση. Ο τόνος δε θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικός ανάμεσα στις δύο ταινίες και, όμως, αυτή η απρόβλεπτη κοινή θεματική ανάμεσά τους δημιουργεί ένα ιδιότυπο δίπολο σχετικά με την ευλάβεια της εφαρμογής των κανόνων και τον βαθμό που αυτή επηρεάζει την τελική αντίδραση του ανθρώπου. Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά τι λειτουργεί και τι δεν λειτουργεί σε κάθε μία από αυτές.

#Tiff55 Reviews: Άνεμοι του Αυγούστου / August Winds του Γκαμπριέλ Μασκάρου (3*/5) και Μαύρες ψυχές / Anime Nere του Φραντσέσκο Μούντσι (4*/5)

Είναι πολύ γενικόλογο να αναφέρεις για μια ταινία ότι ουσιαστικά μιλά για την ζωή και τον θάνατο, όμως, υπάρχουν μερικές περιπτώσεις όπου αυτό είναι η μοναδική αλήθεια. Ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να ασχοληθεί ή να "φιλοσοφήσει" το κάθε φιλμ σχετικά με το θέμα, φυσικά , διαφέρει, όμως, η κοινή βάση παραμένει αδιαμφισβήτητη. Οι Άνεμοι του Αυγούστου και οι Μαύρες Ψυχές δημιουργούν μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίθεση μεταξύ τους, καθώς το μεν πρώτο φιλμ επιλέγει να κρατήσει τον θάνατο στο περιθώριο και να τον εντάξει στα πλαίσια μιας ευρύτερης φιλοσοφίας για την αντιμετώπιση της ζωής ενώ, το δεύτερο, προσπαθεί να ανακαλύψει τις βάσεις εκείνες που ωθούν τους ανθρώπους να διακινδυνεύουν την ευημερία και την ίδια την οικογένειά τους με παράτολμες ενέργειες που αργά ή γρήγορα θα αποβούν μοιραίες. Και οι δύο ταινίες, όμως, αποτελούν αξιοπρόσεκτες προσθήκες σε ένα άτυπο genre που αρχίζει να αποκτά όλο και περισσότερες συμμετοχές.

#Tiff55 Review: Η φυλή / The tribe του Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκιι (4*/5)

Έχοντας κερδίσει το μεγαλύτερο βραβείο στην εβδομάδα κριτικής των Καννών (μαζί με το τελείως διαφορετικό αλλά, επίσης, τρομερά ενδιαφέρον "It follows") και έχοντας ως στοιχείο διαφοροποίησης το γεγονός ότι η ταινία είναι γυρισμένη αποκλειστικά στην νοηματική, χωρίς υποτίτλους ή επιπλέον επεξηγήσεις πέρα από τις ίδιες της εικόνες, το "The Tribe" από την αρχή σημειώθηκε ως ένας από τους πιο δυνατούς τίτλους του διαγωνιστικού του φεστιβάλ, κανείς, όμως, δεν περίμενε τα ουρλιαχτά, τις αποχωρήσεις, το έντονο χειροκρότημα και την… λιποθυμία που χαρακτήρισε την προβολή του. 

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

#tiff55 Reviews: Μεταξύ 10 και 12 / Between 10 and 12 του Πέτερ Χόχεντοορν (3,5*/5) και 1001 γραμμάρια / 1001 Grams του Μπεντ Χάμερ (2,5*/5)

Είναι ενδιαφέρον να ανακαλύπτεις κοινούς θεματικούς άξονες σε διαφορετικές ταινίες ενός φεστιβάλ, ειδικά όταν η κάθε μία αποφασίζει να χειριστεί το θέμα με τόσο διαφορετικό τρόπο. Τόσο το Μεταξύ 10 και 12  όσο και τα 1001 γραμμάρια έχουν να κάνουν με την απώλεια και τον τρόπο που κάποιος δύναται να την διαχειριστεί, μόνο που στην πρώτη περίπτωση αυτό γίνεται αρκετά κυριολεκτικά (αλλά αποτελεσματικά) ενώ στην δεύτερη περισσότερο μεταφορικά (αλλά και με περισσότερο πομπώδη τελικά τρόπο). Εκεί που έγκειται η ουσιαστική διαφορά, όμως, είναι στην ατμόσφαιρα κάθε ταινίας και τον δραματικό τόνο (ή όχι) που επιλέγει να δώσει εκείνη στα δρώμενα. Το Μεταξύ 10 και 12 είναι χωρίς αμφιβολία ένα σύντομο αλλά δυνατό δράμα. Τα 1001 γραμμάρια είναι πιο ανάλαφρα αλλά, δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχουν αποφασίσει τελικά τι ακριβώς είναι. Ποια από τις δύο είναι, τελικά λοιπόν, καλύτερη; Πάμε να δούμε λίγο πιο αναλυτικά, τα θετικά και τα αρνητικά της κάθε ταινίας. 

#tiff55 Review: 99 σπιτικά / 99 homes του Ραμίν Μπαχράνι (3*/5)

Είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσεις τον Ramin Bahrani για ηθικολογία και για εύκολο διδακτισμό. Οι χαρακτήρες του έχουν πάντα μια ξεκάθαρη ηθική διαδρομή, πάντα ένα δίλημμα τύπου "σωστό ή λάθος" να αντιμετωπίσουν, πάντα έναν σαφή ηθικό κώδικα συμπεριφοράς, τον οποίο καλούνται ή να τιμήσουν και ενδεχομένως να χάσουν ή να καταπατήσουν και να γίνουν εύκολα, αλλά με τίμημα, νικητές.Στις πρώτες ταινίες του Bahrani (Chop Shop, Man Push Cart, Goodbye, Solo), οι ηθικοπλαστικές πινελιές δεν χτυπούν τόσο έντονα, ίσως επειδή και η αφήγηση κρατά χαμηλούς τους τόνους. Στο "At any price", όμως, την ταινία όπου ο Bahrani συνάντησε το Holywood (και που, επίσης, προβάλλεται στα πλαίσια του φεστιβάλ), αυτοί οι "χαμηλοί τόνοι" έδωσαν την θέση τους σε ένα πρώτης τάξης επαρχιακό μελόδραμα, χωρίς τακτ και λεπτότητα. Σε ποια κατηγορία δύναται να κατηγοριοποιηθεί, λοιπόν, το "99 homes";

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

#tiff55 Review: Δύο μέρες, μία νύχτα / Deux jours, une nuit των αδερφών Νταρντέν (3,5*/5)

Δεν μπορείς να κατηγορήσεις για ασυνέπεια τους αδερφούς Νταρντέν. Ήταν πάντα πίσω από τους ίδιους ήρωες (κυριολεκτικά, με την κάμερα συνεχώς πάνω από τον ώμο τους), κατέγραφαν πάντα τις ίδιες ανησυχίες, κρύβονταν διαρκώς πίσω από την ίδια ιδεολογία, που υποστήριζε τον αγώνα του - στα μάτια πολλών - ασήμαντου ανθρώπου ενάντια σε καταστάσεις που και ο ίδιος ακόμα δεν καταλάβαινε ακριβώς. Η Rosetta ήταν αγρίμι αλλά δεν καταλάβαινε ακριβώς το γιατί. Η Lorna ήταν αποφασισμένη αλλά δεν μπορούσε κανείς να αποκρυπτογραφήσει τον λόγο που παρουσίαζε αυτό το πάθος. Ευτυχώς, η Sandra είναι και αγρίμι και αποφασισμένη και έχει ξεκάθαρο κίνητρο αυτή την φορά.

#tiff55 Review: The Cut του Φατίχ Ακίν (2*/5)

Όταν ξεκινάει το "The Cut", μερικά λευκά γράμματα σε μαύρο φόντο ενημερώνουν τον θεατή ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία στις αρχές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου βρίσκεται σε παρακμή. Κατά συνέπεια, όλες οι μειονότητες θεωρούνται εχθροί για την αυτοκρατορία. Χρειάστηκαν, δηλαδή, μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να μισήσουν οι Τούρκοι τον Φατίχ Ακίν και να προκληθούν οι πρώτες ανατριχίλες, με την βοήθεια της υποβλητικής μουσικής. Ανατριχίλες, οι οποίες έμελλε, δυστυχώς, να είναι και οι τελευταίες της ταινίας.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

#tiff55 Reviews: Γκουμπ / The Goob του Γκάι Μάιχιλ (3*/5) και Γη της θύελλας / Land of Storms του Άνταμ Τσάσι (3*/5)

Δύο ιστορίες ενηλικίωσης, δύο ιστορίες εξερεύνησης του πραγματικού εαυτού, δύο ιστορίες όπου ο κεντρικός ήρωας καλείται να λάβει τις πρώτες σημαντικές αποφάσεις της ζωής του. Από την μια, ο Goob ανακαλύπτει την δύναμη να αντιμετωπίσει το οικογενειακό του περιβάλλον στην μιζέρια της Βρετανικής επαρχίας, από την άλλη ο Szabolcs βρίσκει το θάρρος να αποκαλύψει τον εαυτό του και να αντιμετωπίσει τον πατέρα και τον κοινωνικό του περίγυρο. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, οι ήρωες κάνουν ένα σταθερό βήμα προς το μέλλον τους, κάνουν τις πρώτες συνειδητές επιλογές και ανακαλύπτουν (μαζί με τις συνέπειες) τι σημαίνει να είσαι ενήλικος, ακόμα κι αν οι αφηγήσεις τους πέφτουν στην παγίδα μερικών σχηματικών κλισέ. Στην συνέχεια, συνοπτικές εντυπώσεις και για τις δύο ταινίες. 

#tiff55 Review: Καληνύχτα μαμά / Ich seh, ich seh των Βερόνικα Φραντς και Σεβερέν Φιαλά (4*/5)

Δεν χρειάζονται περισσότερα από δέκα λεπτά για να βυθιστείς απόλυτα στον κόσμο του "Goodnight Mommy". Αυστηρά πλάνα που μαρτυρούν με την σύνθεσή τους ανείπωτες αλήθειες, μια χρωματική παλέτα που συναντάς ακόμα μόνο στο παραδοσιακό φιλμ και προκαλεί το δέος, ατμόσφαιρα που αξιοποιεί στο έπακρο την ομορφιά της φύσης και τον τρόμο της απομόνωσης, βλέμματα που υπόσχονται ειλικρίνεια αλλά φανερώνουν μια πραγματικότητα σε αμφισβήτηση, ένα μυστήριο που όχι μόνο απαιτεί την λύση του αλλά και απόδειξη για τον αν υπήρχε καν εξαρχής. Όμως, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της συζύγου του Ούλριχ Ζάιντλ, Βερόνικα Φραντς, και του Σεβερίν Φιάλα δεν έχει απλά σκοπό να βυθίσει τον θεατή στον κόσμο του αλλά να τον τρομοκρατήσει ρουφώντας σταδιακά το οξυγόνο από την αίθουσα. Και το καταφέρνει με αξιοθαύμαστη ικανότητα.

#tiff55 Review: Σίβας / Sivas του Κάαν Μυζντετζί (3.5*/5)

Μπορεί ο Φατίχ Ακίν να ήταν ο δημιουργός Τουρκικής καταγωγής που διαφημίστηκε περισσότερο στην φετινή Mostra, όμως ο πραγματικός Τουρκικός θησαυρός βρισκόταν αλλού, μακριά από την διαφήμιση και την προβολή της προ-φεστιβαλικής περιόδου, καλά κρυμμένος στο ντεμπούτο του Κάαν Μυζντετζί, "Sivas", την ταινία που ακολουθεί τον μικρό Ασλάν και τον σκύλο του, τον Σίβας, στην καθημερινότητα της μακρινής Ανατολίας. Μια καθημερινότητα που περιλαμβάνει αναγκαστικά το σχολείο, τις οικογενειακές αγγαρείες, τις πρώτες αντιπάθειες και συμπάθειες του σχολικού περίγυρου (και, ναι, φυσικά και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα) και... βάρβαρες κυνομαχίες, στις οποίες ο Sivas φαίνεται να θέλει να νικήσει για να ικανοποιήσει το αφεντικό του.

#Tiff55 Review: Λευκός θεός / White God του Κόρνελ Μούντρουτσο (2*/5)

Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς το γεγονός ότι ο Κόρνελ Μούντρουτσο μπορεί να συνθέτει εντυπωσιακές, απόλυτα κινηματογραφικές εικόνες. Από την (κυριολεκτική) όπερα της Johanna και την ποιητική διάθεση των εικόνων του Delta έως τους εντυπωσιακούς καμβάδες του Tender Son - The Frankenstein project, κάθε κάδρο των φιλμ του Μούντρουτσο έχει μια τραχιά, υποβλητική γοητεία που σε προκαλεί να θέλεις να ανακαλύψεις ολόκληρη την φιλμογραφία του. Η αρχική σκηνή του White God, με τα δεκάδες σκυλιά να τρέχουν με μανία στους εγκαταλελειμένους, σχεδόν μετα-αποκαλυπτικούς, δρόμους της πόλης καταδιώκοντας ένα νεαρό κορίτσι, έρχεται να επιβεβαιώσει την μαεστρία του στην εικαστική αρτιότητα των εικόνων. Ταυτόχρονα, όμως, το White God είναι και η ταινία που ξεγυμνώνει μια και καλή την σεναριακή αδυναμία του, αποκαλύπτοντας ότι, δυστυχώς, ο Μούντρουτσο δεν γνωρίζει πώς να χειριστεί ουσιαστικά τις πρωτότυπες κατά τα άλλα ιδέες του στην εξέλιξη του σεναρίου του.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...