Υπάρχει μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην λιτή υπαινικτική αφήγηση και την ουσιαστική έλλειψη ουσίας αλλά ο Michel Franco δεν φαίνεται να μπορεί καν να την αναγνωρίσει. Γιατί το "Chronic" του χαρακτηρίζεται από μια σχηματική ιστορία, πομπώδη ανάπτυξη, εκνευριστικό αυτοθαυμασμό και, τελικά, την απλή δήλωση του προφανούς, γεγονός που οδηγεί την θεωρητικά αιχμηρή ιστορία του φιλμ σε απλοϊκά μονοπάτια και μερικά εξοργιστικά τελευταία δευτερόλεπτα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν ο σκηνοθέτης έχει διάθεση για… τρολάρισμα!
Στην αρχή, ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά. Ο φακός του Franco συναντά τον νοσηλευτή του Tim Roth σε μια σειρά επεισοδίων που φαινομενικά έχουν στόχο να ρίξουν φως στην καθημερινότητά του, να δείξουν τον χαρακτήρα του (ή και την έλλειψη αυτού) μέσα από τις συναναστροφές με τους ασθενείς του, να αποδείξει πως η σιωπή του ίσως είναι ο καλύτερος σύμμαχος στην προσπάθεια επανένταξης αυτών των ανθρώπων σε μια όσο το δυνατόν φυσιολογική καθημερινότητα. Η κάμερά του παραμένει στατική, η διάρκεια των σκηνών αρκετά εκτενής για να σε βυθίσει σε μια αργοκίνητη πραγματικότητα, η ευαισθησία του επαρκώς εμφανής για να δημιουργήσει ένα έστω μικρό δείγμα προσωπικότητας, που περισσότερο υπονοείται παρά παρουσιάζεται πραγματικά.
Εκεί, όμως, σταματά οποιοδήποτε θετικό στοιχείο καταφέρνει να εμφανίσει το φιλμ. Η έλλειψη προσανατολισμού της αφήγησης είναι το πρώτο δείγμα ότι κάτι δεν πάει καλά. Πιο συγκεκριμένα, το πρώτο μισό της ταινίας δεν φαίνεται να έχει καμία σχέση με το δεύτερο μισό. Υπόνοιες σχετικά με τον σφετερισμό της προσωπικής ζωής των ασθενών (που φέρνουν μέχρι και σε vibes Λανθιμικών "Άλπεων") εγκαταλείπονται τελείως για να δώσουν θέση σε έναν "εύκολο" προβληματισμό περί ευθανασίας, στοιχεία του χαρακτήρα από το παρελθόν έρχονται για να προσδώσουν απλά skock value σε μια υποτονική κατά τα άλλα αφήγηση και ολόκληρες σκηνές στερούνται λόγου ύπαρξης πέρα από την προσπάθεια χειραγώγησης του θεατή προς ένα ξαφνικό φινάλε που, θεωρητικά προωθεί την ματαιότητα και την ειρωνεία, αλλά μοιάζει βγαλμένο κατευθείαν από το εγχειρίδιο των πιο φτηνών b-movies.
Χρειάζεται ταλέντο για να πάρει κανείς τόσες πολλές λάθος δημιουργικές αποφάσεις σε μία ταινία και ένας τίμιος Tim Roth δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αναστρέψει την πορεία προς την καταστροφή. Ο Franco αποδεικνύει ότι τα χαρακτηριστικά που εμφάνισε στο "After Lucia" του (Frame Game Review εδώ) ήταν τελικά τα μόνα όπλα στην κατοχή του, χωρίς να μπορεί να τα μεταφράσει οργανικά σε μία νέα ιστορία ή να κρίνει πότε είναι αναγκαία η χρήση τους και πότε όχι. Ακόμα χειρότερα, δείχνει ότι δεν μπορεί καν να αφηγηθεί μια ιστορία με αρχή-μέση-τέλος παρά μόνο ως αποσπάσματα μιας διαδρομής που παρουσιάζεται ως σπουδαία, όσο γκρεμίζεται πίσω από την απλοϊκότητά της. Άντε γαμήσου, Μισέλ Φράνκο. (Χεχ, μου βγήκε πολύ εύκολο αυτό το τελευταίο, μπορεί να φταίει το επίθετο) (1*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου