Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

#blogovision 2011: Τα άλμπουμ που έμειναν εκτός 20άδας


Τις τελευταίες μέρες, η blogόσφαιρα ετοιμάζεται μανιωδώς για την μεγάλη μουσική ψηφοφορία της χρονιάς, την blogovision (τι θα πει δεν ξέρεις τι είναι η Blogovision;!), η οποία ξεκινά επισήμως μεθαύριο με την ανάρτηση της 20ής θέσης από τα συμμετέχοντα blogs. Σε typical ocd mode, αυτό σημαίνει πως ξανακούσαμε ό,τι μας άρεσε μέσα στο έτος, ακούσαμε τις προτάσεις φίλων bloggers, καταρτίσαμε ένα πρώιμο top20, το ξαναλλάξαμε και το ξαναματαλλάξαμε ώσπου να καταλήξουμε στην τελική λίστα, η οποία αν δεν δημοσιευτεί άμεσα, κινδυνεύει με ακόμα περισσότερες αλλαγές. Μέχρι την Πέμπτη, όμως, υπομονή και, ως προθέρμανση, μετά το άλμα, σε τυχαία σειρά τα 10 albums (φευ) που δεν κατάφεραν να μπουν στο τελικό φετινό top20, αν και θα ήθελα. (Σημείωση: Ο Τassos επιμελήθηκε το φετινό άψογο poster.)

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Around The Globe On A Reel Έκτη Στάση: To Εδιμβούργο στο πέρασμα του χρόνου

Αθήνα του Βορρά, λίκνο πολιτισμού την περίοδο του Διαφωτισμού και αγαπημένος κινηματογραφικός προορισμός, το Εδιμβούργο είναι με διαφορά η πιο ερωτεύσιμη πόλη της Βόρειας Ευρώπης. Η πλειοψηφία των ταινιών που εκτυλίσσονται "κάπου στην Αγγλία" έχουν αποτίσει φόρο τιμής στην σκωτσέζικη πρωτεύουσα ενώ ήδη από το 1800 άρχισε χωροχρονικά να τοποθετείται και συγκεκριμένα στο φιλμικό σύμπαν. 200 χρόνια σε 10 στιγμές, όπως τις αποθανάτισε ο κινηματογραφικός φακός, αμέσως μετά το άλμα. 

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Φινάλε: Το τουητερικό σινεφίλ κοινό επιλέγει τους καλύτερους των καλύτερων.

Δέκα ημέρες, από τις 4 έως τις 13 Νοέμβρη, σας έπρηξα τα συκώτια, όσα δεν έφαγε το Beast τουλάχιστον. Το παραδέχομαι. Βλέπατε #tiff52 και κάνατε επίκληση στον Άγιο - Σούπερ - Δημήτριο. Ακούγατε φεστιβάλ και παρακαλούσατε να με φάει κανένας Τυραννόσαυρος. Διαβάζατε τα posts και αναρωτιόσασταν ποιες Μαϊμούδες έγραφαν αυτές τις βλακείες. Ψάχνατε το ψυγείο να μου πετάξετε ό,τι βρείτε: γιαούρτια, ντομάτες, κοτόπουλο με δαμάσκηνα. Ξέρω, ξέρω, δεν ησυχάζατε ούτε το Σαββατοκύριακο.

Αυτό είναι το τελικό ποστ της (φετινής) παράνοιας. 32 ταινίες, 3 πάρτι μέχρι τελικής πτώσης και άπειρες μπύρες μετά, ήρθε η ώρα για το φινάλε. Δεν είμαι όμως μόνος. Φώναξα και άλλους 17 (!!!) ομοιοπαθείς για να μου συμπαρασταθούν στην δύσκολη τούτη ώρα.


Φέτος, η τουϊτερική κοινότητα της πόλης και οι επισκέπτες της κάηκαν ολοσχερώς στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έστησαν κανονικό αντίσκηνο  έξω από τις αίθουσες του λιμανιού και της πλατείας Αριστοτέλους και μετέδωσαν αναλυτικά τον παλμό του φεστιβάλ με τα μάτια στραμμένα σε όλες τις εξελίξεις. Στη συνέχεια, βαθμολόγησαν όσες ταινίες είχαν δει με άριστα πάντα τα πέντε αστεράκια και στείλανε στο ντιεξομπλογκ τα αποτελέσματα. Ύστερα από αδιάβλητες διαδικασίες και με 80 (!!!) ταινίες να μπαίνουν στο μικροσκόπιο, ποια φιλμ ξεχώρισαν στην κούρσα για τον... Χρυσό Δημήτριο; (cc @Manolis_G, ο νονός του βραβείου)

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging Surprise Screening: Café de Flore (3*/5)

Η ιστορία ενός ερωτευμένου ζευγαριού στο Μόντρεαλ του 2011. Η ιστορία μιας μάνας και του παιδιού της με σύνδρομο Down στο Παρίσι του 1969. Η ταινία που δίχασε όσο καμιά άλλη τους θεατές του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο οποίο προβλήθηκε ως η προβολή έκπληξη που έκλεισε των κύκλο των φετινών φεστιβαλικών προβολών. Το Café de Flore του Jean-Marc Vallée.

Με κατακερματισμένη αφήγηση, συνεχή ταξίδια στο χρόνο, φρενήρες μοντάζ και το Café de Flore να ηχεί σε αμέτρητες παραλλαγές, η καινούρια ταινία του Vallée είναι μια απαιτητική προβολή, κουραστική κατά στιγμές αλλά ιδιαίτερα γοητευτική και οπτικά πανέμορφη. Οι δύο ιστορίες δεν εξελίσσονται ακριβώς παράλληλα, αλλά εισβάλουν η μία στην άλλη, πλάνα που τοποθετούνται σε διαφορετικό χρονικό πλαίσιο εναλλάσσονται ακαριαία, και η αφήγηση ακολουθεί περισσότερο θεματική εξέλιξη παρά χρονική. Κι αν όλα αυτά φαντάζουν δυσνόητα, στο τέλος μπαίνουν όλα στη θέση τους και μετά απομένει στον θεατή να αξιολογήσει όσα είδε πριν. Ταινία που βασίζεται περισσότερο στο πώς λέει αυτό που θέλει να πει και λιγότερο στο τι τελικά λέει, βασίζεται κυρίως στο στυλ και λιγότερο στην ουσία των πραγμάτων και αποτέλεσε ακριβώς για αυτό τον λόγο μήλο της έριδος για τους φεστιβαλιστές, τους οποίους άλλους ενθουσίασε και άλλους τους απογοήτευσε παντελώς. Η τελική ετυμηγορία υπάρχει εκεί έξω.

#tiff52 Blogging: Las acacias (Ακακίες) (1*/5)

Φορτηγατζής που μεταφέρει ξυλεία από την Παραγουάη στο Μπουένος Άιρες παίρνει μαζί του μια νεαρή μητέρα με το μωρό της, που έχουν επίσης τον ίδιο προορισμό. Στο ταξίδι, ο μοναχικός άνδρας θα ξανανιώσει συναισθήματα αγάπης και θα αρχίσει να ξαναενδιαφέρεται για κάποιον άλλον άνθρωπο πέρα από τον εαυτό του.

Αν η ταινία φαίνεται ελκυστική από την περίληψή της, μην πέφτετε στην παγίδα. Οι Ακακίες είναι η φεστιβαλική ταινία που κάθε σινεφίλ προσπαθεί να αποφύγει, η ταινία που παρουσιάζει με τελείως βαρετό τρόπο πράγματα εξίσου κοινότυπα, εντελώς mainstream και χιλιοειπωμένα κάτω από έναν μανδύα δήθεν ποιότητας. Αργοί ρυθμοί, βασανιστικά λίγοι διάλογοι και πλοκή που μπορεί να περιγραφεί στους 140 χαρακτήρες ενός tweet, συμπεριλαμβάνοντας και την κριτική. Ακόμα και η αξιαγάπητη Nayra Calle Mamani ως μικρή Anahi δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση από ένα σημείο και μετά προκαλώντας αγωνιώδεις ερωτήσεις στο κοινό τύπου "Πόσες ώρες διαρκεί το ταξίδι μέχρι το Μπουένος Άιρες;". Ύστατη απορία όλων, από πού προέκυψε το βραβείο σκηνοθεσίας στο πρόσφατο φεστιβάλ κινηματογράφου του Λονδίνου.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging: Superclásico (3*/5)

Ο Κρίστιαν είναι στα πρόθυρα της υπογραφής του διαζυγίου του. Η γυναίκα του, ατζέντης ποδοσφαιριστών, έχει φύγει στην Αργεντινή, έχει δεσμό με τον σταρ μπαλαδόρο της χώρας και καίγεται να υπογραφεί το διαζύγιο ώστε να μπορέσει να τον... παντρευτεί. Η μόνη του ελπίδα να την ξανακερδίσει είναι να πάει στο Μπουένος Άιρες με τον γιο του με σκοπό να την ξανακερδίσει και να την επιστρέψει στο σπίτι τους στην Δανία. Αλλά υπολογίζει χωρίς τον ξενοδόχο.

Αυτή είναι η αρχή μιας ξεκαρδιστικής περιπέτειας στην άλλη άκρη της Γης, έν μέσω ποδοσφαίρου και οινοποσίας, γεμάτη σκηνές που βγάζουν αβίαστα το γέλιο, καταστάσεις που ξεπερνούν την λογική και απρόοπτα στιγμιότυπα από το πουθενά (Fernanda, κανείς;) Η προσέγγιση του πρωτάρη στην κωμωδία Madsen θυμίζει έντονα τις αστείες στιγμές της Susanne Bier, και προσθέτει άλλη μια εξαιρετική ταινία στην πλούσια πρόσφατη κινηματογραφική σοδειά της Δανίας. Ειδικά μέσα σε ένα φεστιβαλικό πρόγραμμα δραμάτων και κοινωνικών προβληματισμών, το Superclásico φαντάζει αναζωογονητικό και το απαραίτητο διάλειμμα ανάμεσα στην "βαριά και ασήκωτη" κουλτούρα. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

#tiff52 Blogging: Weekend (4*/5)

O Ράσελ γνωρίζει τον Γκλεν ένα βράδυ Παρασκευής. Αυτό που θα ξεκινήσει όμως ως one night stand θα καταλήξει σε κάτι πολύ ουσιαστικό, που θα αναγκάσει τους δύο άντρες να επαναπροσδιορίζουν την θεώρησή τους για πολλά πράγματα και θα τους φέρει τόσο κοντά, που ο αναπόφευκτος χωρισμός τους θα είναι επώδυνος και για τους δυο.

Απλό στην σύλληψή του, αγνό και ειλικρινές στις προθέσεις του, το Weekend είναι εκείνη η ταινία που απογυμνώνει τους πρωταγωνιστές της, τους κάνει να εξομολογηθούν τις κρυφές λεπτομέρειες της ζωής τους και στο τέλος τους αφήνει ανανεωμένους και πρόσθετα συνειδητοποιημένους για την συνέχεια. Είναι έντιμη, γλυκιά και συμπονετική προς τους ήρωές της και πάντα πρόθυμη να σε βυθίσει στους προβληματισμούς τους χάρη στο λεπτοδουλεμένο σενάριο, ως ένα άλλο Before Sunset ή Before Sunrise. Σε αυτό βοηθάνε και οι δύο εξαιρετικές ερμηνείες των Cullen και New (που είναι από τώρα blogoscars material), οι οποίοι έρχονται κοντά, αγαπιούνται, μαλώνουν, κάνουν έρωτα, μαγειρεύουν, μεθάνε και γενικώς γίνονται ολοκληρωτικά ο Ράσελ και ο Γκλεν, δύο άνθρωποι που δεν εκπροσωπούν μόνο την gay κοινότητα και τον πληθυσμό της αλλά ξεπερνούν τις όποιες ταμπέλες για να γίνουν απλά δυο άνθρωποι που θα ήθελαν να έχουν περισσότερο χρόνο για να μοιραστούν τα κοινά βιώματα και τα αισθήματά τους. Και αυτό είναι το κυριότερο το οποίο πετυχαίνει το Weekend.

#tiff52 Blogging: A little closer (3.5*/5)

Τριμελής οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη με τον έρωτα σε διαφορετικές μορφές, είτε ως ανάγκη επιβεβαίωσης της θηλυκότητας για την μητέρα, είτε ως πρώτο σκίρτημα για την δασκάλα για τον μικρό γιο, είτε ως πρωτόγνωρες σεξουαλικές ορμές για τον μεγάλο.

Το Λίγο πιο Κοντά είναι στην ουσία μια πραγματικά μικρή ταινία που δεν προσπαθεί να κοροϊδέψει τον θεατή προσποιούμενη κάτι μεγαλειώδες. Επιχειρεί απλά να παρουσιάσει τρεις αληθινούς ανθρώπους, ρεαλιστικούς και καθημερινούς και τελικά το επιτυγχάνει εντυπωσιακά, εισάγοντας τον θεατή στην ψυχολογία τους, την ματιά τους και την αγωνία τους. Επιστρατεύει φυσικούς διαλόγους, απλή και στρωτή σκηνοθεσία και τρεις καλοκουρδισμένες ερμηνείες που προκαλούν συμπάθεια αλλά και οίκτο. Ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος βρίσκεται ακόμα σε φόρμα, τελικά.

#tiff52 Blogging: Martha Marcy May Marlene (4*/5)

Μια νεαρή κοπέλα ξεφεύγει από καταχρηστική κοινοβιακή κοινότητα και επιστρέφει στην αδερφή της, κάνοντας προσπάθειες να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον και να ξεχάσει το παρελθόν της. Τα τραύματα στην ψυχοσύνθεσή της όμως είναι φανερά και η πνευματική απεξάρτηση από την επικίνδυνη ομάδα δεν θα είναι όσο εύκολη αναμένεται. Ποια είναι η Μάρθα, ποια η Μάρσι Μέι και ποια η Μαρλίν;

Η ταινία που χθες "έκλεισε" την τελετή λήξης του 52ου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι ένα ιδιότυπο θρίλερ που κινείται σε δύο χρονικούς άξονες. Η σύνδεση μεταξύ τους είναι αριστοτεχνική και το αίτιο και αιτιατό στοιχειοθετείται επαρκώς χωρίς να υπεραπλουστεύεται ή να γίνεται υπερβολικά προφανές. Η Elizabeth Olsen παραδίδει μια εξαιρετική ερμηνεία, εύθραυστη και διαταραγμένη, επικίνδυνη και ευάλωτη, χωρίς μανιερισμούς και κλισέ. Ο σκηνοθέτης Sean Durkin χτίζει την ένταση σταδιακά, δημιουργεί απειλή γύρω από την πρωταγωνίστρια και φροντίζει ώστε ακόμα και όταν βρίσκεται σε ασφαλές θεωρητικά περιβάλλον να υπάρχει μια διάχυτη ανασφάλεια που την ωθεί σε πανικόβλητες ενέργειες. Ο κίνδυνος μπορεί να απομακρύνεται από τον άνθρωπο εξάλλου, αλλά δεν απομακρύνεται από το μυαλό του και αυτό είναι έκδηλο στην περίπτωση της Μάρθα/ Μάρσι Μέι/ Μαρλίν παρόλες τις απέλπιδες προσπάθειες της αδερφής της.

Ειδική μνεία αξίζει και στον John Hawkes, που δημιουργεί μια απειλητική φιγούρα που ξέρει να ασκεί τόσο σωματική όσο και ψυχολογική βία, χτίζοντας έναν χαρακτήρα παντοδύναμο μέσα στο βασίλειό του. 

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging: Poulet aux prunes (Κοτόπουλο με δαμάσκηνα) (4*/5)

Όταν η γυναίκα του μεγαλύτερου βιολονίστα του Ιράν του σπάει το πολύτιμο βιολί του, αυτός αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Ή μάλλον καλύτερα, απλά να πεθάνει. Στο κρεβάτι του, μόνος, μην αφήνοντας κανέναν να πλησιάσει, αναπολώντας με flashbacks την ζωή του και κρίνοντας το μέλλον των παιδιών του με αντίστοιχα flashforwards.

Ο,τι και να πει κανείς για την τελευταία ταινία των Satrapi και Parronaud είναι λίγο. Ευαίσθητη, αστεία, συγκινητική, γεμάτη γλυκόπικρα συναισθήματα, δράμα και γέλιο παρασέρνει τον θεατή σε ένα ταξίδι μαγευτικό και μοναδικό. Και εκεί που θεωρείς ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερο, έρχεται και το τελευταίο δεκάλεπτο, που είναι ίσως η ομορφότερη κινηματογραφική στιγμή της χρονιάς και το οποίο χωρίς υπερβολές είναι απλά αριστουργηματικό. Ξεπερνώντας κατά πολύ το Persepolis, το Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα διατηρεί την ιδιαιτερότητα της προέλευσής του αλλά γίνεται οικουμενικό και μιλάει απευθείας σε όλον τον κόσμο με την αμεσότητά του και τη ζεστασιά της δημιουργίας του. Εξαιρετική και η μουσική συνοδεία της ταινίας από τον Olivier Bernet.

#tiff52 Blogging: Στην Άκρη της Γης (Finisterrae) (4*/5)

Τα φαντάσματα δύο νεκρών αδερφών (κομπλέ μαζί με τα λευκά τους σεντόνια) ξεκινούν ένα ταξίδι στο αφιλοξενο βόρειο ισπανικό τοπίο με στόχο το Σαντιάγκο και το κοντινό ακρωτήρι στον Ατλαντικό για να ξαναγίνουν θνητοί, άγνωστο όμως με ποια μορφή.

Έργο που θα διχάσει το κοινό λόγω της χαλαρής κι ελλειπτικής αφήγησης αλλά πανέμορφο οπτικά (με υπέροχη ψηφιακή φωτογραφία) και υπνοτιστικά γοητευτικό τελικά, το Finisterrae είναι η ταινία που μπορείς να συζητάς για καιρό μετά την προβολή, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσεις τις αινιγματικές εικόνες.

Όσο τα δύο φαντάσματα προχωρούν και τα καλύμματά τους λερώνονται, έρχονται σε επαφή με διάφορους σουρεαλιστικούς χαρακτήρες βγαλμένους σαν από ταινίες του Bunuel και του Jodorowski, συζητούν για θέματα καθημερινά αλλά και για τους εαυτούς τους, συγκρούονται μεταξύ τους και διαφωνούν αλλά στην τελική οι εικόνες μιλάνε διαφορετικά στον κάθε θεατή προκαλώντας ποικίλα συναισθήματα. Μέχρι και οι τίτλοι τέλους είναι ανορθόδοξοι και σε voiceover πάνω σε σκηνές βιαιότητας βαλσαμωμένων ζώων. Πολύ ευχάριστη έκπληξη του φεστιβάλ.

#tiff52 Blogging: Le Vendeur (Ο πωλητής) (3,5*/5)

Ο Μαρσέλ Λεβέσκ είναι ο τυπικός πωλητής, έξυπνος κι ετοιμόλογος, έτοιμος να αρπάξει την πώληση μόλις εμφανιστεί η ευκαιρία και ορκισμένος να διατηρήσει τα στατιστικά του στο υψηλότερο επίπεδο ακόμα και αν διανύει ήδη το 67ο έτος της ηλικίας του. Όταν, όμως,η οικονομική κρίση χτυπήσει την τοπική κοινωνία και η προσωπική του ζωή διαταραχτεί από απρόσμενα γεγονότα, θα χρειαστεί να έρθει αντιμέτωπος με την θεώρησή του για την ζωή, την καθημερινότητά του και, στην τελική, το μέλλον του.

Χωρίς να ακολουθεί την παραδοσιακή δομή του δράματος και με χαλαρή γενικά αφήγηση, ο "Πωλητής" του Sébastien Pilote καταφέρνει να συγκινήσει με την ζωή ενός ανθρώπου που γνωρίζει (αλλά καλά) μόνο ένα πράγμα και που δομεί όλη την ζωή του γύρω από αυτό. Επίκαιρο όσο ποτέ και με την οικονομική κρίση να είναι ο ουσιαστικός "κακός" της ταινίας, αποδεικνύεται λεπτοδουλεμένο και ιδιαίτερα ρεαλιστικό στην αποτύπωση της ψυχολογίας και της γενικότερης ανασφάλειας στη σύγχρονη αβέβαιη εποχή. Αν και το πρώτο μισό είναι αργό και απαιτητικό, η αλλαγή τόνου και η αύξηση της ταχύτητας στο δεύτερο ανταμοίβουν τον επίμονο θεατή και προβάλλουν περίτρανα το ταλέντο του Jean-François Boudreau, ο οποίος εντυπωσιάζει με την αφανή πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του και την άψογη απόδοσή του.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging: Beast (4*/5)

Όταν η ταινία ξεκινά, μέσα στην καρδιά της άνοιξης, ο Μπρούνο και η Μαξίν ετοιμάζονται να ξεκινήσουν την κοινή ζωή τους αγοράζοντας το σπίτι των ονείρων τους. Από την επόμενη κιόλας σκηνή, όμως, τα πράγματα φαίνεται ότι δεν είναι τόσο ειδυλλιακά. Ο χειμώνας έχει ήδη έρθει, η Μαξίν έχει αποκτήσει εραστή και ο Μπρούνο αρχίζει να παθιάζεται τόσο πολύ να την κρατήσει κοντά του και να την κάνει κομμάτι του (κυριολεκτικά) που αρχίζει να μεταμορφώνεται ψυχολογικά αλλά και σωματικά (;) σε κάτι άλλο, αιμοδιψές κι εξαγριωμένο.

Ο Μποέ δεν χάνει χρόνο με εισαγωγές και προλόγους. Βουτάει κατευθείαν στο επίκεντρο των πραγμάτων και ακολουθεί στενά τον Μπρούνο σε όλα τα στάδια της ολοκληρωτικής μεταμόρφωσής του. Πραγματικότητα και τρέλα παντρεύονται με κλασικό Μποέ-κικό τρόπο, οι σουρεαλιστικές σκηνές είναι αριστοτεχνικές και η κλιμακούμενη ένταση δεν αφήνει περιθώρια αντιδράσεων στον θεατή. O Nicolas Bro αφήνεται στα ένστικτα και τα πάθη του Μπρούνο και γίνεται όντως ένα κτήνος έτοιμο να καταβροχθίσει (ώστε τελικά να κατακτήσει) την μοναδική του αγάπη διότι δεν αρκεί να είναι δίπλα του αλλά πρέπει να είναι μέσα του. Η ερμηνεία του είναι πραγματικά κτηνώδης και η παράνοια είναι έκδηλη σε κάθε στοιχείο της μορφής του. Αλλά και η Μαξίν δεν είναι απλά η απίστη σύζυγος. Άλλοτε πρόθυμη να αφεθεί στις ορέξεις του Μπρούνο και άλλοτε ψυχρή σαν πάγος, είναι το θήραμα που δεν παραδίδεται στο θηρίο και παίζει επίσης το δικό του παιχνίδι όσο λαμβάνει χώρα η επίμαχη "μεταμόρφωση".

Ειδική μνεία αξίζει να δοθεί και στην καταπληκτική ερωτική σκηνή με τα σαδομαζοχιστικά στοιχεία αλλά και στην σκηνή του ντουζ όπου... (ναι, σιγά μην πω.) Μία πραγματικά πολύ επιθυμητή αλλαγή στη συνήθη θεματολογία του φεστιβάλ.

#tiff52 Blogging: Without (4.5*/5)

Υπάρχουν ταινίες που χωρίς να μπορείς να το εξηγήσεις απόλυτα καταφέρνουν να χωθούν κάτω από το δέρμα σου με ύπουλο τρόπο και να σε κάνουν να νιώσεις τόσα πολλά πράγματα χωρίς καν να καταλαβαίνεις τον τρόπο. Το ειρωνικότερο όλων συμβαίνει όταν αυτά τα καταφέρνει μια ταινία που λέγεται Without, που είναι και ό,τι ομορφότερο είδα στο φεστιβάλ φέτος (μέχρι τώρα).

Η Joslyn πηγαίνει στο μικρό νησί για να φροντίσει έναν παραπληγικό, σχεδόν ολικά παράλυτο, ηλικιωμένο, όσο η οικογένειά του φεύγει σε διακοπές. Εκεί μόνη, χωρίς ίντερνετ, παρέα ή ενδιαφέροντα, θα περάσει κάποιες μέρες που θα την φέρουν αντιμέτωπη με αυτά που κρύβει μέσα της και, ακόμα χειρότερο, αυτά που δεν αφήνει στον εαυτό της να νιώσει. 

Χωρίς (pun intended) να υπάρχει φαινομενικά ισχυρός αφηγηματικός ιστός, το Without είναι ένα εξαιρετικά γραμμένο δράμα, γεμάτο λεπτούς χειρισμούς, υπαινικτικό όσο πρέπει και ιδιαίτερα άβολο κατά στιγμές, με υπόγεια ένταση που κλιμακώνεται και μία πρωταγωνίστρια-διαμάντι που κουβαλά όλη την ιστορία στα μάτια της. Η ηθοποιός-τραγουδίστρια-blogger Joslyn Jensen ΕΙΝΑΙ η ταινία, της δίνεται ολοκληρωτικά, ξεγυμνώνεται κυριολεκτικά και μεταφορικά στην κάμερα και αναπνέει σε κάθε καρέ ταλέντο και φρεσκάδα. Ο σκηνοθέτης Mark Johnson χειρίζεται υποδειγματικά μια ιστορία ουσιαστικά περιορισμένη σε ένα σπίτι, με ελάχιστες εξορμήσεις στον έξω κόσμο, εμβολιάζοντάς την με δόσεις θρίλερ και δίνοντας στον θεατή σταδιακά τα κομμάτια, για να πει στην τελική μια προσωπική μικρή ιστορία που μιλάει μεγαλειωδώς στην καρδιά.

#tiff52: J.A.C.E. (2.5*/5)

13 χρόνια μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο του με το Black Out (ps. Red Out), ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης επιστρέφει με ένα ακόμη υπερ-φιλόδοξο project, που καλύπτει την ιστορία του J.A.C.E., ενός παιδιού που βλέπει την οικογένειά του να σφαγιάζεται μπροστά στα μάτια του από συμμορίτες και αναγκάζεται να περάσει ολόκληρη την υπόλοιπή τού ζωή κάνοντας αγώνα δρόμου για να ξεφύγει από αυτούς. Στην εν λόγω fast-forward ζωή χωράνε τσίρκο, πλούσιοι ανάδοχοι, ελέφαντες, drag shows, προαγωγοί, πόρνες, τραβεστί, σεξ, εκρήξεις, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, ο έρωτας και ο νεροχύτης της κουζίνας.

Γενικώς, όπως και στην πρώτη του δουλειά, ο Καραμαγγιώλης τα πετάει όλα στο μίξερ, προσπαθώντας να δημιουργήσει μία σύγχρονη Οδύσσεια. Χωρίζει μάλιστα και την ταινία σε κεφάλαια-μοντέρνες ραψωδίες μέχρι ο J.A.C.E. (η σημασία του αρτικόλεξου αποκαλύπτεται στην ταινία και είναι μάλιστα πολύ ταιριαστή στην ψυχοσύνθεση του ήρωα) καταφέρει να βρει την Ιθάκη του. Στην (αρκετά μεγάλη είναι η αλήθεια) διάρκεια του ταξιδιού του υπάρχουν σημεία που θα μπορούσαν να επωφεληθούν ενός πιο σφιχτού μοντάζ αλλά και πάλι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το όραμα ενός δημιουργού που τολμάει να στοχεύει ψηλά. Το ότι δεν το πετυχαίνει απόλυτα οφείλεται και στις κατά στιγμές μέτριες ερμηνείες, που δεν μπορούν να μεταδώσουν την τραγικότητα της κατάστασης ή την αμεσότητα του κινδύνου και στις ευκολίες του σεναρίου, που καταφεύγει συχνά σε φτηνά σοκ και προβλεπόμενες ανατροπές. Παρόλα αυτά, ο πρωταγωνιστής Alban Ukaj ανταποκρίνεται με επιτυχία στις απαιτήσεις του ρόλου και η απόφαση του σκηνοθέτη να τον κάνει λιγομίλητο του δίνει την ευκαιρία να παίξει περισσότερο με το σώμα διατηρώντας σχεδόν μέχρι το τέλος σκοτεινές τις πραγματικές πτυχές του μυαλού του.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging: Παράδεισος (1,5*/5)

Στη διάρκεια του πατρινού καρναβαλιού, κόσμος ερωτεύεται, χωρίζει και γενικώς μπλέκει τα μπούτια του παρτάροντας, μεθώντας και μαλώνοντας.

Με λίγα λόγια, φουλ παρτάλιασμα σε μία ταινία που προσπαθεί πολύ να γίνει γρήγορη, κοφτή και φρενήρης και καταλήγει απλά ένας ασύνδετος αχταρμάς χωρίς συνοχή (ναι, καταλαβαίνω τον πλεονασμό). Σχηματικοί χαρακτήρες, κλισέ χιούμορ και καταστάσεις και απουσία ολοκλήρωσης στο φινάλε προκαλούν απλά απορία για τα κριτήρια επιλογής της στο διεθνές διαγωνιστικό. Μοναδικό θετικό η γενική randomness των καρναβαλιστών που κατακλύζουν την οθόνη η οποία όμως και πάλι καταντάει ρουτίνα από ένα σημείο και μετά.

#tiff52 Blogging: Άδικος Κόσμος (3*/5)

Πανελλήνια πρεμιέρα με αυξημένες προσδοκίες (ύστερα από την βράβευση στο Σαν Σεμπαστιάν) έκανε χθες ο Άδικος Κόσμος του Φίλιππου Τσίτου σ' ένα κατάμεστο Ολύμπιον, παρουσιάζοντας την ιστορία του Σωτήρη, του μπάτσου της διπλανής πόρτας με την χρυσή καρδιά και την αίσθηση επιβολής του δίκαιου που τον καταπνίγει. Έπειτα από μία αλληλουχία γεγονότων, ο Σωτήρης θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει τα ιδεώδη του στους ανθρώπους που τον περιβάλλουν, αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό, όταν γνωρίσει την Δώρα, την γυναίκα που ενδεχομένως να έχει κάτι που χρειάζεται πολύ.

Ο Τσίτος σκηνοθετεί μία κατά βάση ανθρώπινη ταινία, με ελλειπτική αφήγηση (υπερβολικά, ίσως, πολλές φορές) αλλά όμορφες λεπτομέρειες που προκύπτουν κυρίως από τις φροντισμένες ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος είναι άμεσος στον ρόλο του Σωτήρη, μεταδίδει ανθρωπιά με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, χωρίς ποτέ να γίνεται κακόμοιρος ή μίζερος, η Θεοδώρα Τζίμου είναι δυναμική και αινιγματική και ο Χρήστος Στέργιογλου ιδιαίτερα κωμικός πίσω από το σοβαρό προσωπείο του. Οι αδυναμίες της ταινίας εμφανίζονται στην ανάπτυξη της πλοκής και την στοιχειοθέτησης των γεγονότων όμως σε ένα βαθμό αντισταθμίζονται από την αφοσίωση των ηθοποιών και τις μικρές αστείες στιγμές που είναι αποτελεσματικές και γλυκές, κάτι που φάνηκε και από την θερμή ανταπόκριση του κοινού.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging: Ένοχος (Presumé Coupable) (3.5*/5)

Βασισμένο σε πραγματική ιστορία, το Presumé Coupable είναι η περίπτωση ενός ανθρώπου που βρίσκεται κατηγορούμενος για συμμετοχή σε κύκλωμα παιδόφιλων βιαστών ενώ ο ίδιος αρνείται τα πάντα και ο αγώνας του απέναντι σε ολόκληρο το δικαστικό σύστημα για να αποδείξει την αθωότητά του. Η υπόθεση συγκλόνισε τα γαλλικά δικαστήρια το 2005 και αποτυπώθηκε και στην αυτοβιογραφία του Αλέν Μαρεκό.

Από την αρχή σπιντάτο, χωρίς υπερβολές και πλατειασμούς στην αφήγησή του και παρατηρώντας πάντα τα πράγματα από την οπτική του Μαρεκό, κρατάει τον θεατή συνεχώς στην άκρη της καρέκλας με κομμένη την ανάσα. Ο Philippe Torreton στον κεντρικό ρόλο είναι αφοπλιστικός, κάνει τον θεατή συμμέτοχο στο δράμα του και όχι απλό παρατηρητή και κουβαλά στους ώμους μια ταινία που δεν γίνεται ποτέ ηθικοπλαστική ούτε μελοδραματική, αλλά αποτυπώνει γεγονότα που έτσι κι αλλιώς από την φύση τους φέρουν έντονη δραματικότητα. Στην τελική το Presumé Coupable είναι μια ταινία που ξεπερνά τα φεστιβαλικά όρια και αξίζει να κυκλοφορήσει κι εμπορικά.

#tiff52 Blogging: Faust (3*/5)

Ο μεγάλος νικητής του φετινού φεστιβάλ Καννών ήταν το Faust του Aleksandr Sokurov το οποίο έκανε χθες την ελληνική πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ, δημιουργώντας μεγάλες ουρές στην είσοδο του Ολύμπιον ήδη 40 λεπτά πριν την έναρξη της προβολής και μαζικές αποχωρήσεις κατά την διάρκεια της ταινίας. Βασισμένο χαλαρά στο ομώνυμο έργο του Goethe, παρουσιάζει την ζωή του Δρ. Φάουστ, ο οποίος, με την συνοδεία του διαβόλου, οδηγείται μέσω της παρατήρησης και της αναζήτησης της ψυχής σε μια ιδιόμορφη συμφωνία μαζί του.

Γεμάτο παράνοια, σουρεαλισμό, παραμορφωτικούς φακούς και σλάπστικ στοιχεία, το Faust του Σοκούροφ είναι μια ταινία που σίγουρα έχει την θέση της σε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου αλλά παράλληλα είναι δυσπρόσιτη στον μέσο θεατή. Αργόσυρτη, φλύαρη αλλά και εντυπωσιακή στο μάτι, στην κάτι παραπάνω από δύο ώρες διάρκειά της δείχνει τις ικανότητες ενός auteur που αξιοποιεί τις επιρροές του από τον Murnau και τον Herzog, δημιουργώντας ένα σύγχρονο έργο βουτηγμένο στην γερμανική κουλτούρα, αλλά και που κουράζει με την χαλαρότητα της αφήγησης και τα έντονα κωμικά στοιχεία, τα οποία ορισμένες φορές γίνονται αποπροσανατολιστικά. Αξίζει να το δει κανείς πάντως.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging: Terraferma (Στην Στεριά) (2*/5)

Όταν μία ομάδα λαθρομεταναστών εμφανιστεί στο μικρό νησί όπου κατοικούν, μία οικογένεια, αλλά και ολόκληρος ο πληθυσμός του νησιού, θα επηρεαστεί από την απρόσμενη άφιξη σε τέτοιο βαθμό που θα δημιουργηθούν αναταραχές τόσο στην καθημερινότητά τους αλλά και στην παραδοσιακή θεώρηση των αξιών τους.

Κλασικά ιταλικό φιλμ, λουσμένο στον μεσογειακό ήλιο, με τους αναμενόμενους θερμόαιμους χαρακτήρες και τις φλογερές γυναίκες να κάνουν την εμφάνισή τους με την πρώτη αφορμή, παραμένει στην τελική ακριβώς αυτό. Ένα σχηματικό δηλαδή έργο, γεμάτο σεναριακές ευκολίες και κλισέ, με ελάχιστες πραγματικά δραματουργικές στιγμές (όπως την ξαφνική εμφάνιση μέσα στη νύχτα των λαθρομεταναστών), το οποίο βλέπεται μεν ευχάριστα αλλά παραμένει ελάχιστα στην μνήμη του θεατή μετά τους τίτλους τέλους. Το φινάλε, επίσης, μοιάζει απότομο χωρίς την επαρκή στοιχειοθέτηση που θα δικαιολογούσε με σαφήνεια τις πράξεις των πρωταγωνιστών. Με λίγα λόγια, μια χαμένη ευκαιρία. 

#tiff52 Blogging: Elena (3*/5)

Η Ελένα και ο Βλαντιμίρ είναι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων από εντελώς διαφορετικά περιβάλλοντα. Γνωρίστηκαν όταν η Ελένα ως νοσοκόμα και φρόντισε τον Βλαντιμίρ όταν χρειάστηκε αυτός να νοσηλευτεί και από τότε κλείνουν ήδη 10 χρόνια συμβίωσης. Όταν ο Βλαντιμίρ θα θελήσει να συντάξει την διαθήκη του, η Ελένα θα προσπαθήσει να κάνει ότι μπορεί για να εξασφαλίσει μέσω αυτής την οικογένειά της, την οποία δεν την λες και υποδειγματική.

Ταινία που δίχασε στην πρώτη επίσημη ελληνική προβολή της (φαίνεται και από αρκετά σχόλια στο twitter), φαίνεται να κέρδισε τους κριτικούς αλλά να απομάκρυνε τους θεατές. Αργή στην εξέλιξη, με έμφαση στα πρόσωπα και τις κινήσεις των πρωταγωνιστών προσπαθούσε μέσα από τις σιωπές και την βαρετή καθημερινότητα να μεταδώσει την ιδιόμορφη σχέση αυτών των δύο υπέργηρων ανθρώπων. Παρόλα αυτά, η κορύφωση της ταινίας δεν έρχεται ως λογική κατακλείδα των γεγονότων, το τελικό αποτέλεσμα δεν δείχνει σημάδια πρωτοτυπίας και η εντύπωση στο φινάλε αφορά μία ταινία με έντιμες προθέσεις που με τον χειρισμό της δεν έφτασε στο απόγειο των δυνατοτήτων της.

#tiff52 Blogging: Tierische Liebe (Animal Love) (1996) (4*/5)

Περιθωριακοί άνθρωποι και φορείς προβληματικών διαπροσωπικών σχέσεων στρέφονται προς τα ζώα και δημιουργούν αρρωστημένα στενές σχέσεις με τα κατοικίδιά τους. Τους λένε τα άγχη τους, τους φόβους τους, τα βάζουν στη μέση των διαπροσωπικών τους διενέξεων και στην τελική αγκιστρώνονται πάνω τους χωρίς να συνειδητοποιούν την κρισιμότητα της κατάστασής τους.

Ο φακός του Ulrich Seidl είναι διεισδυτικός, γίνεται άβολος και σοκάρει όταν ξεγυμνώνει τους ανθρώπους μπροστά από την κάμερα. Οι μονόλογοι είναι ανατριχιαστικοί, τα βλέμματα τρομάζουν με την απόγνωσή τους και οι σιωπές κραυγάζουν τραγικότητα. Δημιουργώντας ένα κολάζ από δραματικές μεμονωμένες περιπτώσεις, καταφέρνει στο τέλος να κάνει ένα σχόλιο για την κοινωνία της μοντέρνας εποχής, που ξεπερνά τα σύνορα οποιασδήποτε χώρας και γίνεται οικουμενική μαρτυρία που αναφέρεται στην ανάγκη αναζήτησης υποκατάστατων στις ανθρώπινες σχέσεις.

Σκληρό αλλά σίγουρα ανταμείβει τον απαιτητικό θεατή.

#tiff52 Blogging: Buddha Mountain (4*/5)

Όταν το προηγούμενο σπίτι στο οποίο έμεναν ετοιμάζεται προς κατεδάφιση, δύο αγόρια κι ένα κορίτσι αποφασίζουν να συγκατοικήσουν με μια μεσήλικη τραγουδίστρια της Όπερας του Πεκίνου, γεγονός που θα φέρει σε ρίξη τις δύο γενιές αλλά παράλληλα θα τους φέρει πιο κοντά, βοηθώντας τους να ξεπεράσουν ο καθένας την προσωπική του τραγωδία.

Εξαιρετικά γραμμένο και μετρημένα σκηνοθετημένο, το Βουνό του Βουδα είναι άλλη μια ευχάριστη έκπληξη του φεστιβάλ. Συγκινητικό αλλά όχι μελό, με ερμηνείες που είναι φυσικές και χωρίς καμία επιτήδευση δραματικές κι ένα φινάλε που απογειώνει τα συναισθήματα. Παρά το γεγονός ότι η ιστορία έχει βαθιές ρίζες στην κινέζικη παράδοση, η προσέγγιση του θέματος είναι ιδιαίτερα ευρωπαϊκή, με αποτέλεσμα η ταινία να αγγίζει τον θεατή με την οικουμενικότητά της. Πολύ ανθρώπινες ερμηνείες και από τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες.

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging: Η τάξις και το ηθικό (L' ordre et la morale) (3*/5)

To 1988, ανάμεσα στους δύο γύρους για τις προεδρικές εκλογές μεταξύ του Φρανσουά Μιτεράν και του Ζακ Σιράκ, στο νησί της Ouvae στη Νέα Καληδονία, κάποιοι Κανάκ υπέρ της ανεξαρτησίας του νησιού επιτίθενται στα γαλλικά στρατεύματα της περιοχής, σκοτώνουν και κρατούν ομήρους στρατιώτες, βάζοντας σε κίνηση ενέργειες που θα οδηγήσουν σε αναπόφευκτη σύγκρουση όπλων.

Ο Ματιέ Κασοβίτς επιστρέφει ύστερα από ένα όχι και τόσο επιτυχημένο ταξίδι στο hollywood πίσω στην πατρίδα του με μία ταινία που βασίζεται στην πρόσφατη ιστορία της χώρας του, "γαλλοποιώντας" ουσιαστικά την κλασική αμερικανική φόρμουλα σε κάτι πιο ευρωπαϊκό. Και όντως η παραγωγή είναι φροντισμένη, ο ρυθμός σταθερός χωρίς να κουράζει, οι σκηνές των συγκρούσεων είναι άψογα χορογραφημένες μέσα στην πυκνή βλάστηση της γαλλικής Πολυνησίας (όπου τελικά γυρίστηκε) και η κύρια αντρική ερμηνεία του ίδιου του Κασοβίτς κουβαλά άξια όλη την ιστορία στην πλάτη του. Όλα αυτά όμως αναιρούν από την ταινία την αίσθηση του γνώριμου και του ξαναειπωμένου, ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούριο πέρα από την εξύμνηση της προσωπικής ανδρείας και της ικανότητας ορισμένων ανθρώπων να ξεχωρίζουν μέσα στον πανικό των εξελίξεων.

Η "Τάξις και το ηθικό" στην τελική είναι καλοφτιαγμένος mainstream κινηματογράφος για ένα (τρόπος του λέγειν) ευχάριστο δίωρο χωρίς όμως να πλησιάζει στο επίπεδο των πολυάριθμων ταινιών του είδους, τις οποίες αντανακλά.

#tiff52 Blogging: Michael (4*/5)

O Μίχαελ είναι ένας τυπικός εργένης. Πηγαίνει καθημερινά στη δουλειά του, κάνει μόνος του τις αγγαρείες του νοικοκυριού και πού και πού πηγαίνει για σκι με άλλους άντρες. Κι επίσης, κρατάει ένα μικρό αγόρι φυλακισμένο στο υπόγειο του σπιτιού του.

Ο Markus Schleinzer σκηνοθετεί το δύσκολο θέμα ενός παιδόφιλου με απόσταση, ψυχρότητα και, θα έλεγε κανείς, απάθεια. Αυτό δεν επιτρέπει στον θεατή να συμμετέχει συναισθηματικά στα δρώμενα αλλά τον καθιστά απλό παρατηρητή σε μία κατάσταση έντονης δραματικής υπόστασης. Παράλληλα, η ψυχρότητα της αποτύπωσης κάνει τις σκηνές ακόμα πιο σοκαριστικές, ακόμα κι αν δεν γίνονται ποτέ γνωστές οι λεπτομέρειες του παρελθόντος ή το πώς έφτασαν τα πράγματα στην προβαλλόμενη κατάσταση. Όλα αυτά κάνουν το τελικό εγχείρημα ιδιαίτερα έντονο (αν και υπόγεια), αρκετά πολύπλοκο αν και μακριά από απλουστεύσεις και πολύ άβολο στην ουσία του χωρίς να καταφεύγει σε φτηνούς μελοδραματισμούς. 

Σύμμαχος σε όλη αυτή την προσπάθεια ο (παρών στην φεστιβαλική προβολή) Michael Fuith, ο οποίος φορά συνεχώς το προσωπείο του καθημερινού ανθρώπου, δημιουργεί ερωτήματα σχετικά με την ψυχοσύνθεση του Μίχαελ και παραδίδει έναν χαρακτήρα που δεν μπορεί να ονομαστεί ψυχρά τέρας αν και οι πράξεις του μαρτυρούν ακριβώς αυτό. 

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging: Le Gamin au velo (Το παιδί με το ποδήλατο) (3*/5)

Η δεύτερη ταινία που προβάλλεται στα πλαίσια της ημέρας Γαλλοφωνίας σε συνεργασία με το γαλλικό Ινστιτούτο (η πρώτη ήταν οι πρωινές "Ιστορίες της νύχτας") είναι η καινούρια ταινία των αδερφών Νταρντέν, που έκανε πρεμιέρα στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών, "Το παιδί με το ποδήλατο".

Πιστοί στην φόρμα τους, που ακολουθεί στενά απλούς ανθρώπους σε δύσκολες περιόδους της ζωής τους, οι Νταρντέν στο "Παιδί με το ποδήλατο" επικεντρώνουν τον φακό στη ζωή ενός δυστροπου παιδιού που, επειδή αρνείται να αποδεχτεί το γεγονός ότι ο πατέρας του το εγκατέλειψε, επιδίδεται σε αντιδραστικές και επικίνδυνες ασχολίες με στόχο να του τραβήξει και πάλι την προσοχή.

Η ταινία έχει ρυθμό, κυλάει ομαλά και το παιδί του τίτλου είναι χάρμα οφθαλμών, όμως το σύνολο δεν καταφέρει να ξεφύγει από τα πλαίσια που έχουν θέσει οι Νταρντέν γύρω από τον κινηματογράφο που παράγουν και να προσφέρει κάτι ουσιαστικά καινούριο. Σε αυτό το εμποδίζει και η ελλιπής ανάπτυξη οποιουδήποτε χαρακτήρα πέρα του παιδιού, γεγονός που κάνει την ταινία λειψή και ορισμένες εξέλιξεις χωρίς επαρκή στοιχειοθέτηση. Η ταινία παραμένει ιδιαίτερα αισιόδοξη βέβαια, κάτι που αποτελεί και μια από τις εκπλήξεις του φιλμ.

#tiff52 Blogging: Μαϊμούδες (She-Monkeys) (4*/5)

Η παράλληλη ιστορία δύο αδερφών, της 15χρονης Εμμα και της 7χρονης Σάρα, καθώς η μία αναπτύσσει μια ιδιαίτερα στενή σχέση με μια συναθλήτριά της και η άλλη αρχίζει να έρχεται σε επαφή με τον "συναισθηματικό κόσμο" των μεγάλων.

Η ταινία αναπτύσσεται με τυπικό βορειοευρωπαϊκό τρόπο, χωρίς εξάρσεις αλλά με αρκετές "άβολες" στιγμές και αναπτύσσει έννοιες όπως ο μιμητισμός, ο έλεγχος και η εξουσία στον άλλο χωρίς να γίνεται ποτέ προφανής ή διδακτική. Αρκετά υπόγεια στη δράση της και ύπουλη στην επίδρασή της στον θεατή, είναι από τις ταινίες που παραμένουν μέσα σου μετά το τέλος και δημιουργούν όλο και θετικότερη εντύπωση όσο συζητούνται.

Οι νεαρές πρωταγωνίστριες παραδίδουν δυνατές ερμηνείες ιδιαίτερα μέσα από την ψυχρή ματιά τους και τα αινιγματικά της βλέμματα, που δεν αφήνουν τα συναισθήματα να εκδηλωθούν κάνοντας τις ενέργειές τους διαρκώς απρόβλεπτες.

#tiff52 Blogging: Οι Ιστορίες της Νύχτας (Les Contes de la Nuit) (4*/5)

Το καινούριο έργο του Μισέλ Οσελό είναι ένα σύνολο μικρού μήκους παραμυθιών, βαθιά ερωτικών στην ουσία τους και γεμάτο αισθησιασμό, σε περιτύλιγμα παιδικής ταινίας. Και αυτό είναι το όμορφο της ταινίας, ότι είναι το ίδιο προσιτή σε παιδιά αλλά και ενήλικες χωρίς να χρειάζεται να κάνει ο Οσελό συμβιβασμούς στο όραμά του.

Ο Οσελό εμπνέεται εικαστικά από εικόνες όλου του κόσμου αλλά και της γαλλικής ιστορίας και παρουσιάζει σκηνές ποιητικής ομορφιάς πίσω από τις χαρακτηριστικές μαύρες φιγούρες του. Έχει πετυχημένο χιούμορ, ευαισθησία και μια αθωότητα που ζεσταίνει. Αν και δεν έχουν την συνοχή ενός "Αζούρ και Ασμάρ", οι "Ιστορίες της Νύχτας" είναι πιο όμορφες οπτικά και δημιουργούν περισσότερα ευχάριστα συναισθήματα προσφέροντας ένα απολαυστικό 90λεπτό.

Προσπαθήστε να το δείτε στην δεύτερη προβολή οπωσδήποτε.

#tiff52 Blogging: Σούπερ Δημήτριος (2,5/5)

Περισσότερο ως βίντεο youtube μεγάλου μήκους παρά ως κανονική μεγάλου μήκους ταινία θα έπρεπε κανείς να κρίνει τον "Σούπερ Δημήτριο". Η ιστορία του προστάτη υπέρ-ήρωα της πόλης και της νέμεσής του θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα με διάρκεια μιας ώρας παρά ως δίωρη ταινία που σε σημεία κουράζει και αναιρεί την φρεσκάδα της αρχής.

Με το πραγματικά πετυχημένο χιούμορ να υπάρχει στις λεπτομέρειες, ο Σούπερ Δημήτριος κανιβαλίζει πάνω στις ιδιαιτερότητες της πόλης, αυτοσάρκαζεται, κοροϊδεύει τη δηθενιά με το θάρρος μιας ερασιτεχνικής δουλειάς και προσπαθεί να γίνει η καλτιά της πόλης. Η υπερβολική διάρκεια όμως δεν μετράει υπέρ της ταινίας που θα μπορούσε να επωφεληθεί ενός αυστηρότερου μοντάζ και της παράλειψης κάποιων σκηνών που πλατιάζουν το τελικό αποτέλεσμα.

Σε σύγκριση με καλτ διαμάντια του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, όπως την "Επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά" και το "Κακό" σαφώς και χάνει όμως παραμένει μια προσπάθεια που έβγαλε γέλιο αν και θα μπορούσε να αξιοποιήσει περισσότερο τις δυνατότητές της.

#tiff52 Blogging: Snowtown (4*/5)

Όταν ο δεκαεξάχρονος Jaime (Lucas Pittaway) και τα αδέρφια του γίνονται στόχος του παιδόφιλου της γειτονιάς, η τοπική κοινότητα σοκάρεται και αποφασίζει να πάρει στα χέρια της την διαφύλαξη της ακεραιότητας των σπιτιών της. Παράλληλα, ο Jaime αρχίζει να δημιουργεί δεσμούς πατέρα-γιου με την ηγετική φιγούρα της ομάδας, τον John Bunting (Daniel Henshall), κάτι που σίγουρα δεν είναι για καλό, καθώς ο τελευταίος έμεινε στην ιστορία ως ο πιο διαβόητος serial killer στην ιστορία της Αυστραλίας.


Αυτό που είναι τρομακτικό στην ταινία του Kurzel δεν είναι οι σκηνές γραφικής βίας αλλά η έντονη ψυχολογική βία που ασκείται και που πλησιάζει σχεδόν επίπεδα Haneke. Επίσης, οι εκρήξεις βίας ανά στιγμές, και η απουσία απεικόνισης άλλων συμβάντων (που επιλέγεται να γίνουν off-screen) δημιουργεί μία συνεχή αίσθηση αβεβαιότητας και προκαλεί άβολη αίσθηση στον θεατή.

Με την ψυχρή απεικόνιση των σοκαριστικών γεγονότων, ο Kurzel δημιουργεί μια ταινία που σίγουρα προκαλεί τις αισθήσεις και τις αντοχές του θεατή αλλά παραμένει στην μνήμη του αρκετά μετά το τέλος της. Δεν περιέχει φτηνά σοκ, δεν τον κοροϊδεύει με ξεπερασμένα κόλπα και τεχνικές. Είναι καλός διεθνής κινηματογράφος πάνω στον πραγματικό τρόμο της ανθρώπινης φύσης. Γιατί το Snowtown είναι παντού.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging: Tyrannosaur (4*/5)

Όταν η ζωή ενός θύτη κι ενός θύματος συγκρούονται, οι εξελίξεις δεν πρόκειται να είναι χωρίς έντονες συνέπειες. Ο Peter Mullan γίνεται και σκηνοθέτης και αποτυπώνει την ανθρώπινη μιζέρια στις πιο σκοτεινές στιγμές της, δημιουργώντας προβληματισμούς σχετικά με την φύση της εκδίκησης και με την ηθική του ανθρώπου που την ασκεί.

Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι εντυπωσιάζει με την δυναμική του, τα ψυχολογικά σοκ του δεύτερου μέρους δεν έχουν τέλος και η αναπόφευκτη συναισθηματική φόρτιση είναι το λιγότερο που προκαλεί η θέαση της ταινίας. Περισσότερα λόγια δε χρειάζονται για ένα έργο που θα συζητηθεί σε δύο βδομάδες, όταν βγει κανονικά σε διανομή. Μην την χάσετε.

#tiff52 Blogging: Μην φοβάσαι (No tengas miedo) (2,5*/5)

Η Σίλβια, θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατέρα της και με την μητέρα της να μην την πιστεύει όταν της το ανακοινώνει, κλείνεται τελικά στον εαυτό της και αναπτύσσει μια προβληματική προσωπικότητα, την οποία παρακολουθούμε αποσπασματικά μέσα από στιγμιότυπα που καλύπτουν τα νεαρά της χρόνια.

Αυτή η αποσπασματικότητα δεν βοηθάει την ταινία, η οποία δεν εμβαθύνει τελικά στο πρόβλημα της Σίλβια παρά παρουσιάζει μια σειρά από στιγμιότυπα, που κάποιες φορές λειτουργούν και άλλες φαντάζουν απλές επανάληψεις προηγούμενων σκηνών. Παρόλα αυτά, η νεαρή Michelle Jenner στο ρόλο της Σίλβια καταφέρνει να μεταφέρει με το βλέμμα της την εσωτερική της απόγνωση και τον πανικό, και είναι κρίμα που ο σκηνοθέτης δεν καταφέρνει να απογειώσει την ταινία με τόσο καλή βάση.

Στους β ρόλους, οι γνώριμοι Belen Rueda και Lluis Homar, παραμένουν σκοτεινές φιγούρες χωρίς να δικαιολογείται επαρκώς ποτέ η απουσία της μάνας αλλά ούτε να σκιαγραφείται και η απειλή του πατέρα, που ουσιαστικά απλά θεωρείται ως δεδομένη.

Μέσα στην πληθώρα των φεστιβαλικών προβολών, το "Μη φοβάσαι" χάνεται στην μάζα λόγω του ισχυρού ανταγωνισμού.

#tiff52 Blogging: Mabul (The Flood) (2.5*/5)

Δυσλειτουργική εβραϊκή οικογένεια υποδέχεται τον αυτιστικό γιο όταν το ιδρύμα που τον φιλοξενεί κλείνει λόγω οικονομικών δυσκολιών. Η επιστροφή αυτή θα δημιουργήσει ένταση και συγκρούσεις και θα δημιουργήσει περισσότερες δυσκολίες στην ήδη τεταμένη καθημερινότητα του δεύτερου γιου, του Γιονι, λίγο πριν την τελετή του Μπαρ Μίτσβα του.

Ξεκινώντας από μια μικρού μήκους ιστορία (φορμάτ στο οποίο μάλλον θα λειτουργούσε καλύτερα), η ταινία είναι καλογραμμένη αρχικά, κάπου χάνει τον ρυθμό της προς την μεση και καταλήγει να τελειώσει είκοσι περίπου λεπτά αργότερα από όταν θα έπρεπε. Ο αυτιστικός γιος ως καταλύτης του "κατακλυσμού" λειτουργεί καλά όμως κάποιες εύκολες λύσεις μειώνουν το τελικό αποτέλεσμα.

Ο ηθοποιός που ενσαρκώνει τον μικρό Γιόνι κλέβει την παράσταση αν και οι υπόλοιπες ερμηνείες βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο. Στα θετικά είναι και το γεγονός ότι δεν υπάρχει ουσιαστικό resolution (δε θα ήταν ρεαλιστικό) αλλά στην τελική το σύνολο δεν είναι στο επίπεδο των μεμονομένων καλών στιγμών της ταινίας.

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging: Αόρατες (La Roim Alaich) (1.5*/5)

Η Λίλυ και η Νίρα πριν είκοσι χρόνια βίωσαν κάτι που τους άλλαξε την ζωή. Σήμερα πλέον, μία τυχαία στιγμή τις φέρνει και πάλι κοντά και τις αναγκάζει να αντιμετωπίσουν το παρελθόν τους και τις αλλαγές που αυτό επέφερε στις ζωές τους.

Θα ήθελα πραγματικά να καταλήξει κάπου αυτή η ταινία γιατί θίγει ευαίσθητο θέμα αλλά, δεν. Από την αρχή είναι υπερβολική και πομπώδης για να καταλήξει σε ένα τέλος που προκαλεί περισσότερο γέλιο παρά προβληματισμό.

Οι ηθοποιοί βάζουν τα δυνατά τους αλλά αποτυγχάνουν, παρουσιάζοντας κυρίως θεατρικές ερμηνείες που δεν "περνάνε" στον θεατή. Κρίμα, και θα μπορούσε να είναι γροθιά στο στομάχι. Το μόνο θετικό είναι ότι ξεφεύγει από τη συνήθη θεματολογία των ταινιών από την Παλαιστίνη.

#tiff52 Blogging: Τα Άνθη του Κακού (Les Fleurs du mal) (2.5*/5)

Όταν οι γονείς της Αναχίτα, μιας νεαρής από την υψηλή κοινωνία της Τεχεράνης, την στέλνουν στο Παρίσι για να την προστατέψουν από την βία που επικρατεί στο Ιράν, εκείνη ερωτεύεται τον Γκεκό, που είναι γκρουμ στο ξενοδοχείο όπου αρχικά διαμένει. Αυτός κάνει παρκούρ, δεν έχει τελειώσει το σχολείο κι έχει Facebook. Αυτή είναι πλούσια, μορφωμένη κι έχει twitter.

Ο Dusa με την ταινία του προσπαθεί να σχολιάσει την ενημέρωση μέσω του Ιντερνετ και τη δυνατότητα που προσφέρουν τα κοινωνικά δίκτυα για διατήρηση της επαφής στον σύγχρονο κόσμο. Παράλληλα, προσπαθεί να μελετήσει και την γέννηση ενός έρωτα υπό τις ίδιες συνθήκες, χωρίς όμως να καταφέρνει να συνδυάσει τις δύο πτυχές της ταινίας με επιτυχία. Υπάρχουν στιγμές που το "αμοντάριστο" υλικό είναι πανίσχυρο. Υπάρχουν όμως και σκηνές έντονης αμηχανίας που απορυθμίζουν την ταινία και την κάνουν να φαίνεται κάπως αποσπασματική. Οι νεαροί ηθοποιοί, ωστόσο, είναι αρκετά ικανοί στους ρόλους τους και η "ανωνυμία" τους βοηθά στην ταύτισή τους με τον θεατή.

Σε γενικές γραμμές είναι μια αρκετά καλή εκκίνηση για το φεστιβάλ. Άλλες χρονιές έχουμε ξεκινήσει με εκτρώματα, εδώ τουλάχιστον υπήρχε όραμα, αλλά ήταν περισσότερο φιλόδοξο από την ταινία που τελικά προέκυψε.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...