Ο κάθε σκηνοθέτης έχει τα χούγια του ή αλλιώς, αν προτιμάτε, τον προτιμητέο τρόπο κινηματογράφησης των σκηνών του. Ο Wong Kar Wai έχει τους γεμάτους χρωματικές αντιθέσεις διαδρόμους του (ίσως πρέπει να επανέλθω σε αυτό), ο Terrence Malick την φύση, την φωτιά και το νερό, ακόμη και ο Steven Spielberg έχει το trademark του κατά κάποιο τρόπο, με το λεγόμενο "Spielberg Face" να κάνει την εμφάνισή του σε κάθε ταινία. Ο Ταραντίνο έχει αναμφισβήτητα ως φετίχ την στιλιζαρισμένη απεικόνιση της βίας, κάπως σαν πνευματικός απόγονος του φτηνού Grindhouse κινηματογράφου των 70ς.
Αν παρατηρήσει κανείς τα πλάνα του, όμως, θα ανακαλύψει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, που χρησιμοποιείται σε όλες τις ταινίες του: την οπτική της κάμερας από κάτω. Είτε αυτή καταγράφει κάποιους ανθρώπους που κοιτάζουν μέσα στο ύποπτο πορτ-μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου, είτε προσδίδει μια αλλόκοτη "ανωτερότητα" στον πρωταγωνιστή, είτε απλά φωτογραφίζει έναν αντι-ήρωα που ετοιμάζεται να κάνει την επίθεσή του. Σε κάθε περίπτωση, ο Ταραντίνο εμφανίζει μια ιδιαίτερα συχνή τάση να παρατηρεί τα πράγματα από κάτω, σαν να υποκλίνεται στο μεγαλείο των ηρώων του.