Όταν ο Τόνι Σταρκ δημιουργεί τον "Ultron" (στην ταινία θα τον ακούσεις ως Άλτρον αλλά για όλους όσοι μεγαλώσαμε με τις ελληνικές μεταφράσεις της ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ και της Καμπανάς Hellas θα είναι πάντα ο Ούλτρον), ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης που αποκτά την δική του ατζέντα, άθελά του απελευθερώνει στον κόσμο μία από τις μεγαλύτερες απειλές που συνάντησε ποτέ. Ναι, αυτό σημαίνει ότι οι Εκδικητές, η ομάδα που αποτελείται από τον Captain America, τον Thor, την Black Widow, τον Hulk, τον Hawkeye και, φυσικά, τον Iron Man, θα χρειαστεί και πάλι να ενώσουν τις δυνάμεις τους, όσο επιπλέον σκοτεινές δυνάμεις συνεχίζουν να συντάσσονται και νέοι ήρωες (;) με υπερδυνάμεις αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους στον νέο, μετά την καταστροφή της Νέας Υόρκης (που είδαμε στο πρώτο φιλμ της σειράς) και την διάλυση της S.H.I.E.L.D (όπως είδαμε στο "Captain America: The Winter Soldier"), κόσμο.
Ας παραδεχτούμε, όμως, από την αρχή το αυτονόητο. Αυτό που έχει καταφέρει η Marvel με το κινηματογραφικό της σύμπαν, μερικά χρόνια πριν θα έμοιαζε ακατόρθωτο. Ποιος θα το φανταζόταν ότι η φόρμουλα που συναντούσαμε κυρίως στα comics, με τις παράλληλες ιστορίες και τα περιοδικά μεγάλα crossovers – όπου οι ήρωες αναγκάζονταν να ενώσουν τις δυνάμεις του απέναντι σε μια κοινή απειλή – θα μπορούσε να μεταφερθεί με επιτυχία στον κινηματογράφο, διατηρώντας μια κοινή βάση όσο ελισσόταν ανάμεσα στα είδη (ο πρώτος Captain America ("The First Avenger") είναι δράμα Β’ παγκοσμίου πολέμου, τα «Thor» φλερτάρουν με το fantasy, ο δεύτερος Captain America ("The Winter Soldier") ήταν ουσιαστικά ένα 70ς κατασκοπευτικό θρίλερ, το "Guardians of the Galaxy" ήταν αγνή επιστημονική – και χιουμοριστική – φαντασία) και επαναφέροντας χαρακτήρες από άλλες ταινίες για την συνέχιση της ιστορίας τους ή, απλά, εμφανίσεις έκπληξη; Για να μην μιλήσουμε για την ολοένα και αυξανόμενη μυθολογία των ταινιών, η οποία φαίνεται να χτίζει προς ένα επικό (και κοσμικό) φινάλε στα δύο μέρη του "Avengers: Infinity War". Και, όμως, το "Avengers: Age of Ultron" έρχεται πια για να κλείσει ουσιαστικά την δεύτερη φάση αυτού του σύμπαντος (το επερχόμενο "Ant-Man" θα λειτουργήσει ουσιαστικά ως χαλαρός επίλογος) και να επιβεβαιώσει την ικανότητα του Joss Whedon να ισορροπεί ανάμεσα στο geekness, την ευαισθησία, το χορταστικό θέαμα και τον αγνό συναισθηματισμό.
Και δεν είναι ότι η ταινία δεν στέκει από μόνη της εξαιρετικά. Το πλούσιο θέαμα, οι πολύπλοκες σκηνές δράσης, τα πολλαπλά προσωπικά arcs που καταφέρνουν να χωθούν ανάμεσα στα εντυπωσιακά οπτικά εφέ και οι γνήσια συγκινητικές σκηνές είναι αρκετές από μόνες τους για να αναδείξουν το Age of Ultron αυτόματα σε επιτυχία. Από το πρώτο κιόλας πλάνο, όμως, το οποίο συνεχόμενα ακολουθεί την ροή σαν σελίδες πραγματικού κόμικ από πάνελ σε πάνελ (κατά στιγμές νιώθεις ότι πραγματικά ξεφυλλίζεις την σελίδα, πολύ πιο πραγματικά από την κυριολεκτική προσέγγιση αυτού του Concept που ακολούθησε Ang Lee στον - άδικα - υποτιμημένο Hulk του) μέχρι το slow motion side jump που ολοκληρώνει την σκηνή, καταλαβαίνεις ότι ο Whedon προσπαθεί και επιτυγχάνει να κάνει κάτι πολύ περισσότερο: να αποδείξει ότι, παρά τα όσα λέγαμε στο παρελθόν περί κομιξικών και κινηματογραφικών μέσων αφήγησης και το πώς αυτά τα δύο έρχονται σε σύγκρουση, τελικά οι κανόνες του comic μπορούν με άνεση να πετύχουν και στην μεγάλη οθόνη, αρκεί κάποιος να τους γνωρίζει σε βάθος και, φυσικά, να είναι πολύ ικανός σκηνοθέτης.
Γιατί εδώ θα βρεις σχεδόν όλα τα σημεία-σταθμούς ενός κλασικού κομιξικού mega-event σε 8 τεύχη, από την εκρηκτική αρχή και την μετέπειτα ήρεμη συνέχεια που δίνει την ευκαιρία στους ήρωες να χαζολογήσουν μέχρι την πραγματική απειλή της ταινίας έως την σταδιακή κλιμάκωση, τις ενδιάμεσες παράλληλες αφηγήσεις και την τελική επική μάχη, η οποία απειλεί να αλλάξει το ήδη γνωστό, ασφαλές status quo. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ταινίες του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel, εξάλλου, οι δεύτεροι Avengers φέρουν την ευθύνη του "συντονισμού" ολόκληρου του franchise, κάνοντας αναφορές στις επιμέρους πραγματικότητες της κάθε ταινίας αλλά και δίνοντας πάσες για την συνέχεια (που, mild spoilers, περιλαμβάνουν τον "Black Panther" και, ενδεχομένως, το "Thor: Ragnarok") στον δρόμο για το διπλό "Avengers: Infinity War". Κατά μία έννοια, αυτή η δομή δεν είναι πολύ διαφορετική από την ανάπτυξη μιας σειράς με έντονο μυθολογικό στοιχείο και ίσως για αυτό η επιλογή του Whedon έμοιαζε από την αρχή ιδανική. Όμως, σε αντίθεση με το πώς μπορεί να φαίνεται, ο Whedon δεν σκηνοθετεί το Age of Ultron με ασφάλεια. Δεν υπάρχουν σταθερές μέχρι το τέλος. Δεν υπάρχουν στηρίγματα για να σε οδηγήσουν στην επόμενη φάση. Δεν υπάρχει επανάληψη των τρικ της προηγούμενης ταινίας. Υπάρχει, αντιθέτως, πραγματικό character development. Σχέσεις που εξελίσσονται. Ισορροπίες που καταλαβαίνεις γιατί αλλάζουν. Φιλοσόφηση πάνω στην έννοια του υπέρ-ήρωα. Ένας κακός που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και σαιξπηρικός (ο Orson Welles θα ήταν ιδανικός στον ρόλο του Ultron). Ναι, όλα αυτά είναι πολλά και συχνά νιώθεις την ανάγκη για ένα επιπλέον ημίωρο στην ταινία. Ακριβώς αυτό, όμως, είναι και η απόδειξη της οικονομίας του φιλμ παρά την ευρεία κλίμακα μεγέθους, για την οποία μπορεί να κατηγορηθεί. Αλλά, κυρίως, είναι η επιβεβαίωση ότι ο Whedon δεν χάνει ούτε στιγμή τον εαυτό του μέσα σε μια άψυχη υπερηρωική extravaganza, που εύκολα θα μπορούσε να προκύψει στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη.
Τι πρόκειται να θυμάμαι περισσότερο από το φιλμ (χωρίς spoilers); Τον διακριτικό σχολιασμό του πολέμου κατά της τρομοκρατίας και τις δύο διαφορετικές θέσεις που κρατούν ο Captain America και ο Iron Man (δεν είναι μυστικό ότι οδεύουμε προς το Civil War εξάλλου). Την ανάπτυξη της σχέσης μεταξύ Black Widow και Hulk και το κλείσιμο του ματιού στον... King Kong. Το upgrade της κλασικής κυκλικής κίνησης της κάμερας γύρω από τους ήρωες της πρώτης ταινίας σε οπτικό υπερθέαμα αμέτρητων Ultron εναντίον των ηρώων. Την αναγνώριση της ανθρώπινης απώλειας (εσύ να τα βλέπεις, "Man of Steel") και του κόστους των παράπλευρων απωλειών. Τον εμφανή παραλληλισμό του Ultron με έναν κάποιον... Πινόκιο. To αγνό, ακομπλεξάριστο χιούμορ. Την ανάδειξη της προσωπικότητας πίσω από τον ήρωα. Και την απόλυτη περιφρόνηση του φιλμ για όλους όσοι θα ήθελαν περισσότερη "αληθοφάνεια" σε μια υπερ-ηρωική ταινία. Οι χαρακτήρες του Whedon δεν χρειάζεται να αποποιηθούν το μυθικό τους στοιχείο για να δείξουν αληθινοί. Αρκεί που δείχνουν πραγματική καρδιά. Εξάλλου, μιλάμε για ένα σύμπαν που έχει ήδη εισάγει στο roster του ένα... εξωγήινο δέντρο κι ένα ρακούν - δεν είναι ρακούν - που μιλάει και το οποίο σύμπαν αφηγείται ιστορίες για θεούς και κοσμικές πέτρες και πανίσχυρους ήρωες με υπερδυνάμεις. Και, παραδόξως, καταφέρνει να φαντάζει απόλυτα, μα απόλυτα αληθινό. (4*/5)
ΥΓ: Η σκηνή της καταδίωξης στους δρόμους της Κορέας θα μπορούσε να απαντήσει στο ερώτημα "πώς θα ήταν ένα Fast and Furious αν το σκηνοθετούσε ο Joss Whedon".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου