Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

#tiff55 Reviews: Μεταμορφώσεις / Métamorphoses του Κριστόφ Ονορέ (2*/5) και Σ' ένα δρόμο του Παλέρμο / Via Castellana Bandiera της Έμα Ντάντε (1.5*/5)

Οι δύο ταινίες κάνουν την ελληνική τους προβολή ύστερα από την πρεμιέρα τους στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας, φέρνοντας μεν εκκεντρικό αέρα παραξενιάς αλλά λίγη ουσιαστική κινηματογραφική δύναμη στο ελληνικό φεστιβάλ. Περιέργως, το φιλμ της Έμα Ντάντε έκανε ένα χρόνο πριν ξεκινήσει την φεστιβαλική του πορεία, ενδεχομένως ποντάροντας πια πάνω στην όλο και αυξανόμενη αναγνωριστιμότητα της πρωταγωνίστριάς του, Alba Rohrwacker, η οποία κέρδισε φέτος το βραβείο ερμηνείας στην Mostra για το "Hungry Hearts" (μήπως, το δούμε του χρόνου αυτό προς τα μέρη μας;). Στην συνέχεια, επιγραμματικά μερικές εντυπώσεις για την κάθε ταινία.

#tiff55 Review: Όπερ έδει δείξαι / Quod erat demonstrandum του Αντρέι Γκρουσνίτσκι (3.5*/5)

Κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της ταινίας, ένας από τους πρωταγωνιστές αναφέρει ότι "δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ασπρόμαυρη και την έγχρωμη τηλεόραση, απλά χρειάζεσαι λίγη φαντασία". Αυτή η ατάκα αποτελεί και το ουσιαστικό επίκεντρο της (λογικά ασπρόμαυρης) ταινίας, η οποία αποτυπώνει μια καθημερινότητα χωρίς πραγματικό χρώμα, όπου τα πάντα αποτυπώνονται με όρους άσπρου και μαύρου, μόνο υπέρ ή κατά του καθεστώτος.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

"Η σκληρή αλήθεια"

Κατά την διάρκεια του Οκτώβρη, σε συνέχεια των αφιερωμάτων με τον γενικό τίτλο "The Notice" (στο τέλος του κειμένου, θα βρεις και τους συνδέσμους για τα υπόλοιπα αφιερώματα της σειράς), η σελίδα του The Frame Game στο Facebook σκάναρε τα κινηματογραφικά τοπία και τις λεπτομέρειες των κάδρων για να ανακαλύψει τις σκληρές, κρυμμένες αλήθειες, οι οποίες, παρά τις πρώτες εντυπώσεις, δεν ισχύουν μόνο για την πραγματικότητα του celluloid. Από τις υποβλητικές προσταγές του Truman Show και τις ξεκάθαρες διαταγές του Zero Theorem μέχρι τον πεσιμισμό του Terminator 2: Judgement Day και τις απροκάλυπτες απειλές του Fear and Loathing in Las Vegas (επάνω φωτογραφία), πάμε να δούμε για άλλη μια φορά συγκεντρωμένες όλες τις αλήθειες που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι ήρωες του σινεμά. 

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

#Tiff55 Σκονάκι πριν από την έναρξη του 55ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Όπως κάθε χρόνο, το Frame Game (και η σελίδα του στο Facebook) επιχειρεί να ξεδιαλύνει τις άπειρες ταινίες του προγράμματος του μεγαλύτερου (αν και πολύπαθου) κινηματογραφικού φεστιβάλ της χώρας, να ξεχωρίσεις τις προφανείς επιλογές από τα κρυμμένα διαμάντια και να προσφέρει ένα χέρι βοήθειας σε όσους χάνονται μέσα στην πληθώρα των ταινιών. Ύστερα από το περσινό γενικά καλό αλλά πιο "καλλιτεχνικό" πρόγραμμα (δες εδώ ολόκληρη την περσινή ανταπόκριση), το φετινό πρόγραμμα κάνει ένα σχετικό άνοιγμα στις πιο mainstream (αλλά πάντα φεστιβαλικές ταινίες) φέρνοντας στο φεστιβάλ τις καινούριες ταινίες δημιουργών που αποδεδειγμένα έχει τιμήσει το κοινού του φεστιβάλ στο παρελθόν (Nuri Bilge Ceylan, Susanne Bier, Andrey Zvyagintsev, αδερφοί Dardennes, Roy Andersson, Fatih Akin) αλλά και συγκεντρώνοντας την πλειοψηφία των φιλμ που ξεχώρισαν στα μεγάλα παγκόσμια φεστιβάλ (συμπεριλαμβανομένων και των νικητήριων ταινιών σε Κάννες, Βενετία και Σαν Σεμπαστιάν). Ακόμα και το διεθνές διαγωνιστικό φέτος εμφανίζεται ιδιαίτερα δυνατό, με επιλογές ταινιών που ξεχωρίζουν από τα φεστιβαλικά συνιθισμένα και φλερτάρουν έντονα με το σινεμά είδους (περιλαμβάνοντας και μερικές ήδη αγαπημένες μας ταινίες, όπως θα δούμε στην συνέχεια). Καθίστε αναπαυτικά και ξεκινάμε.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Books in movies, Vol. II: Judging by the cover.

"Τα βιβλία και οι ταινίες είναι σαν τα πορτοκάλια και τα μήλα. Και τα δύο είναι φρούτα αλλά η γεύσεις τους δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους". Τάδε έφη Stephen King, ένας συγγραφέας που έχει δει αμέτρητες φορές το έργο του να μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, πότε με τις ευλογίες του και πότε με την απόρριψή του και μπορεί, επομένως, να έχει έναν παραπάνω λόγο στο ζήτημα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει εξάλλου ότι, παρά την στενή σχέση ανάμεσα στην λογοτεχνική και την κινηματογραφική σφαίρα και τις συχνότατες επικαλύψεις τους, τα δύο μέσα λειτουργούν τελείως διαφορετικά και μόνο όταν κάποιος γνωρίζει πώς να κάνει τις απαραίτητες τροποποιήσεις, μπορεί να διατηρήσει ανέπαφη την μαγεία.

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Ανατομία μιας σκάλας, Vol. II: The All Seeing Eye

"Where do the stairs go?". Μια ερώτηση που δηλώνει αγωνία, αβεβαιότητα, φόβο για το άγνωστο και πιθανό τρόμο. Και για αυτό ακριβώς τον λόγο είναι που αυτή η ερώτηση έχει χρησιμοποιηθεί ποικιλοτρόπως και χωρίς φειδώ από τον κινηματογράφο, συνοδευόμενη συνήθως είτε από απαντήσεις τύπου "Μην ανέβεις τις σκάλες" (κάτι που όλοι ξέρουμε ότι θα γίνει) είτε από γδούπους που γίνονται όλο και πιο δυνατοί, μέχρι να αποκαλύψουν ένα κομμένο κεφάλι να κατεβαίνει ένα ένα τα σκαλοπάτια. Άλλες πάλι φορές, η απάντηση οδηγεί σε σκοτεινά υπόγεια και μυστικά, κρυμμένα επίπεδα μιας πραγματικότητας που κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί πόσω μάλλον να αποδείξει. Και άλλες πάλι φορές, όταν σηκώσει κανείς το κεφάλι, ανακαλύπτει ότι δεν χρειάζεται να ακούσει την απάντηση παρά να παρατηρήσει το μάτι που βλέπει τα πάντα να σχηματίζεται, το βλέμμα ενός κινηματογραφικού Θεού που κρίνει, εγκρίνει και καταδικάζει, είτε με την συνοδεία περιπλανόμενων ενοίκων (όπως συμβαίνει στην παραπάνω φωτογραφία από την Dolce Vita του Φελίνι) είτε μόνος Του, ως ο μοναδικός πραγματικά ανίκητος παίκτης μιας φιλμικής αλλά τόσο ρεαλιστικά τρομακτικής φάρσας.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Νύχτες Πρεμιέρας Review: The Disappearance of Eleanor Rigby, Him και Her του Ned Benson

Χρειάστηκε μια βδομάδα μετά από την διπλή προβολή του "The disappearance of Eleanor Rigby" για να βάλω κάποιες σκέψεις στη θέση τους και να διαπιστώσω πόσο πολύ μου άρεσε πραγματικά το εγχείρημα του Ned Benson. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην μεγάλη προσμονή πριν την προβολή της ταινίας ή το έτσι κι αλλιώς δεδομένο ενδιαφέρον μου για κάθε ταινία που φέρει το όνομα της Jessica Chastain στους τίτλους, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι, τελικά, η διπλή Eleanor Rigby ήταν πολύ διαφορετική από αυτό που είχα στο μυαλό μου και ουσιαστικά περίμενα. Όπως οι περισσότεροι, είχα σχηματίσει από πριν την εικόνα ότι οι δύο ταινίες θα έλεγαν την ίδια ιστορία χωρισμού (και ανατροπών) με κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις, ανάλογα με την οπτική του καθενός, με έναν τρόπο που θα λειτουργούσε περισσότερο ως τρικ και όχι ως ουσιαστική κινηματογραφική τεχνική. Αντίθετα, αυτό που τελικά παρουσιάστηκε μπροστά μου ήταν μία τετράωρη post-crisis ανάλυση δύο ανθρώπων (θεματική εκ των προτέρων δύσκολη και απόλυτα αντιεμπορική), με τεράστιες διαφορές στην κάθε ιδιωτική αντιμετώπιση, ελάχιστα κοινά σημεία, ελλειπτική αφήγηση και, το κυριότερο, αυθεντική διάθεση ενδελεχούς εξέτασης των δύο χαρακτήρων. Κάτι τόσο φιλόδοξο δεν μπορείς παρά να το θαυμάσεις.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...