Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που προκύπτουν κάθε χρόνο στα φεστιβάλ είναι οι κοινές θεματικές και οι απρόσμενα παρεμφερείς αφηγηματικοί άξονες των φιλμ που προβάλλονται (εδώ θα βρεις όλες τις κριτικές από το 73ο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας). Για παράδειγμα, ας πούμε ότι φέτος δεν είναι μια καλή χρονιά για τη μητρότητα, με το ζευγάρι του "The Light Between Oceans" [The Frame Game Review] να μην μπορεί να κάνει παιδιά, την Amy Adams του "Arrival" [The Frame Game Review] να έχει μια σχετική, τραγική απώλεια στο παρελθόν, έναν άλλον χαρακτήρα (όχι spoilers!) να έχει μια έκτρωση πια πίσω της και ένα μωρό νεκρό να δίνει το έναυσμα για ολόκληρη την ιστορία του "Brimstone" του Martin Koolhoven ή, μάλλον καλύτερα, το… "Koolhoven’s Brimstone", όπως μεγαλόπρεπα αναφέρεται στους τίτλους της αρχής και θα αναφέρεται από δω και πέρα, ως δείγμα σεβασμού στον ταπεινό σκηνοθέτη του.
Αυτό το νεκρό, λοιπόν, μωρό φέρνει αντιμέτωπες στην Άγρια Δύση μια νεαρή μητέρα (η μουγκή Dakota Faning, σε πλήρη αντιστοιχία με την Βουγιουκλακική "Μαρία της Σιωπής") και την κόρη της με έναν φανατικό πάστορα, ο οποίος απειλεί να καταστρέψει όλα όσα έχουν, όλα όσα πιστεύουν και όλα όσα υπάρχει περίπτωση ποτέ να αποκτήσουν. Ναι, ο Guy Pearce δίνει νέα επίπεδα στον όρο "φανατισμός", απολαμβάνει κάθε υπερβολική στιγμή του χαρακτήρα του και δεν διστάζει να παραδοθεί στην cult διάσταση του ήρωά του, έχοντας πλήρη επίγνωση της b-movieλας που απροκάλυπτα αναδύεται. Με αυτόν τον τρόπο, όχι ακριβώς διακριτικά, αποκαλύπτεται και ο ηθικός προβληματισμός της ταινίας, ο οποίος αφορά την θρησκευτική αμφισβήτηση και τους δρόμους στους οποίους μπορεί να οδηγήσει η παρερμήνευση του θρησκευτικού λόγου και των σχετικών πρακτικών. "Ηθικός προβληματισμός" βέβαια με μια μάλλον χονδροειδή προσέγγιση, καθώς όλα όσα προβάλλονται περνούν μέσα από ένα φίλτρο βίας και βασανισμών που μαρτυρούν πως η υπαινικτικότητα δεν βρίσκεται στις προθέσεις του Koolhoven.
Και γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής ο Koolhoven να είναι υπαινικτικός; Το "Brimstone Koolhoven's Brimstone" είναι ουσιαστικά η δική του εκδοχή ενός έπους, μια ιστορία που ξεκινά στο τώρα για να πάει σταδιακά στο παρελθόν ("Το κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο" alert) και μία αφήγηση που προσπαθεί να αποκαλύψει την πολύπαθη ζωή της ηρωίδας του μέσα από το αίμα, τις κακουχίες και τα συνεχή δραματικά γεγονότα. Παρά την άκομψη προσέγγιση, αυτή η άνευ όρων παράδοση στο cult και η χωρίς αναστολές βουτιά στο σκοτάδι είναι πραγματικά έντιμη, και απενοχοποημένα απολαυστική, προσπερνώντας το σοβαρό, φλερτάροντας με το γελοίο και καταλήγοντας τελικά κάπου στην μέση, όπου δεν μπορείς να αρνηθείς το μειδίαμα που σχηματίζεται στα χείλη του αλλά ούτε και μπορείς να σταματήσεις να βλέπεις τι άλλο πρόκειται να σκαρφιστεί ακόμα ο Koolhoven για να βασανίσει τις ηρωίδες του.
Θες περιπέτεια σε ένα παράνομο σαλούν; Την έχεις. Δουλεμπόριο; Επίσης. Συνοπτική δίκη από ένα ολόκληρο χωριό; Τσεκ. Οικογενειακό δράμα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι; Μην ψάχνεις άλλο. Σπίτια που γίνονται παρανάλωμα του πυρός; Ναι, φυσικά. Ανθρώπους που δεν σταματούν να απαγγέλλουν ακόμα και όταν η φωτιά τους καίει το δέρμα; Εννοείται ότι ο Koolhoven έχει κάτι και για σένα. Ώμους που εξαρθρώνονται κατά βούληση; Τι, αυτούς θα αφήναμε απέξω; Τον Kit Harrington με μπούκλες στην Άγρια Δύση; Duh! Την Μελισάνδρη να υπερασπίζεται τον Άρχοντα του Φωτός απέναντι στον θρησκευτικό φανατισμό του Guy Pearce! Βεβαίως Εχμ, όχι, δεν πήραμε τα δικαιώματα, συγγνώμη. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, ούτε η Carice Van Houten περνάει καλά στο "Koolhoven's Brimstone".
To θέμα είναι ότι ο Koolhoven δεν κοροϊδεύει στιγμή τον θεατή. Μπορεί να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και σίγουρα να νομίζει ότι δημιουργεί κάτι που θα μείνει στην ιστορία (μπορεί, ποιος είμαι εγώ για να κρίνω;) όμως οι δυόμισι γεμάτες ώρες του φιλμ όντως συμβαδίζουν με το εύρος του έπους το οποίο έχει στο μυαλό του και πραγματικά είναι δύσκολο να του κακιώσεις, ειδικά όταν φλερτάρει τόσο συνειδητά με τις b-movies και το υποστηρίζει με τόσο θέρμη και πάθος. Ναι, μερικές φορές ο θεατής φτάνει στα όρια της βίας (και του ρεαλισμού) που μπορεί να ανεχτεί στην οθόνη, όμως o Koolhoven τελικά δεν παραβλέπει την δύναμη των ηρωίδων του και τις υποστηρίζει κρυφά αλλά συνέχεια στον βασανιστικό αγώνα τους μέχρι την χειραφέτηση. Σαφώς και το "Koolhoven's Brimstone" δεν είναι ένα φεμινιστικό μανιφέστο (δεν συνταιριάζεται αυτό με το "torture porn" επί της οθόνης) όμως είναι ένα φιλμ που θέλει να δει δυνατή και ανεξάρτητη την πρωταγωνίστριά του, κόντρα σε όλους και στα πάντα. Το κακό, βέβαια, είναι ότι δεν επιλέγει πάντα τον καλύτερο τρόπο για να το κάνει αυτό κατανοητό αλλά φοβάμαι ότι είμαι πρόθυμος να του συγχωρήσω και την αφέλεια και τον υπερβάλλοντα ζήλο που του θολώνει πολλές άπειρες φορές την κρίση. (2.5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου