Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: Interruption του Γιώργου Ζώη

Αυτό που επιχειρεί να κάνει ο Γιώργος Ζώης με το "Interruption" είναι και τολμηρό και αιχμηρό αλλά και (σε μεγάλο βαθμό) ασαφές. Η προσπάθεια αναγωγής του ηθικού κώδικα μιας τραγωδίας στο σήμερα, η επέμβαση των νέων στα δρώμενα μιας σύγχρονης κοινωνίας, η εισβολή της αλληλεπίδρασης απέναντι στην παραδοσιακή πρακτική της μετάδοσης (ακόμα και όταν αυτή η ανάγνωση χαρακτηρίζεται ως ανατρεπτική) και η διαρκής προσπάθεια κατανόησης όσων συμβαίνουν εν τω μεταξύ, συνθέτουν ένα φιλμ που περισσότερο θέλει να προβληματίσει παρά να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει.

Κατά την διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης (μιας μετα-μοντέρνας διασκευής της "Ορέστειας"), ένα σύνολο μαυροντυμένων ανθρώπων με όπλα στα χέρια διακόπτουν την ροή και σηκώνονται στην σκηνή. Στην συνέχεια, αυτός ο αυτοσχέδιος Χορός καλεί με την σειρά του στην σκηνή το κοινό. Από εκεί, θα ξεκινήσει ένα παιχνίδι/θρίλερ/θεατρικό πείραμα που έχει σαν στόχο να φέρει τις απορίες του κλασικού έργου στο τώρα, να ανακατέψει την τράπουλα των δυναμικών και να εξερευνήσει τους ίδιους τους ηθικούς κώδικες της δικαιοσύνης, αντλώντας τόσο από το παρόν όσο και από το κλασικό παρελθόν.

Αυτό προσδίδει χωρίς αμφιβολία μια μοναδική ταυτότητα στο "Interruption". Είναι ένα γενναίο ντεμπούτο, που έχει και όραμα και την τόλμη να ασχοληθεί με κάτι τελείως διαφορετικό, εξερευνώντας τα όρια της δικής του κινηματογραφικής γλώσσας. Η αρχή ειδικά είναι συγκλονιστική και υποβοηθείται από την εντυπωσιακή χρήση φωτός και σκηνικών αλλά και από τον όγκο του εσωτερικού του θεάτρου, που εκτελεί χρέη μικρόκοσμου. Υπάρχει μια συνεχής ένταση σχετικά με την πραγματική διάσταση όσων βλέπουμε που ενισχύει ακόμα περισσότερο την αναταραχή και παραπέμπει σε μια φιλμική αντίστροφη μέτρηση προς μια απροσδιόριστη ακόμα έκρηξη.

Αυτό που λείπει από το "Interruption" είναι η αιτία (ή έστω η αφορμή) για όλα όσα γίνονται, ακόμα και αν υποθέσει κανείς ότι αυτή τοποθετείται γενικά στις κρίσιμες συνθήκες της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Όχι ότι είναι απαραίτητο να κάνει ξεκάθαρη την ατζέντα του, όμως, ένα φιλμ που στόχο έχει τόσο πολύ την δημιουργία αντίδρασης (ακολουθώντας τις αρχές του κλασικού θεάτρου) επιβάλλεται να δηλώνει πιο καίρια την θέση του, αλλιώς μοιάζει σαν να ξεφεύγει από την δύσκολη θέση, κάτι που γίνεται εμφανές στο μεσαίο κομμάτι της ταινίας, το οποίο χαρακτηρίζεται από την έλλειψη κατεύθυνσης.

Αυτό που δεν λείπει, όμως, είναι μια καλή αίσθηση του ρυθμού (που σε κάνει να συγχωρείς μερικές άβολες στιχομυθίες που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο φτιαχτό και το αμήχανα φυσικό), η δημιουργία της κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας, η χρήση της αμφισημίας αλλά και μια πολύ δυνατή κορύφωση που κάνει ιδανική χρήση του "από μηχανής" Θεού και οδηγεί σε ένα οπτικό αποτέλεσμα που αποχαιρετά (εδώ ταιριαστά) το φιλμ στο άγνωστο. Ίσως η ταινία αδικείται από μια απλή κριτική καθώς στόχος του φιλμ είναι κατεξοχήν η ζύμωση μεταξύ θεάματος και θεατή και μετά η αφήγηση μιας συγκεκριμένης ιστορίας. Προς το παρόν ας κρατήσουμε την τόλμη του οράματος αλλά και την φιλοδοξία του Ζώη να δημιουργήσει την δική του αφηγηματική γλώσσα μέσα στα πλαίσια ενός πειραματικού σινεμά που φλερτάρει με το performance. (2,5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...