Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Festival Review: Right Now, Wrong Then του Hong Sang-Soo

Άβολες συναναστροφές που κρύβουν την δική τους γοητεία, χαρακτήρες που δεν είναι ελκυστικοί με την πρώτη ματιά αλλά κρύβουν πάντα μια ιδιόρρυθμη (και συνήθως πολύπλοκη) προσωπικότητα, ανάλαφρη ματιά που, όμως, προσδίδει μια σοβαρή οπτική στις ανθρώπινες σχέσεις και η δύναμη της επανάληψης και των μικροσκοπικών (ή και όχι) μεταβολών δημιουργούν ένα σύμπαν που ο Hong Sang-Soo όχι μόνο τιμά αλλά και υπηρετεί πιστά από την αρχή της καριέρας του, καταφεύγοντας είτε σε πολλαπλές αφηγήσεις εντός της ίδιας ταινίας (όπως συνέβη πχ στα «In another country [Frame Game Review εδώ]», «The Day he arrives») είτε σε διαφορετικές οπτικές που, τελικά, συμπληρώνουν (ή αποκαλύπτουν) μια πιο σύνθετη εικόνα (όπως συνέβη στο πιο πρόσφατο «Our Sunhi»). Κατά μία έννοια, οι ίδιες οι ταινίες του είναι η παραλλαγή της ίδιας λίγο-πολύ (οικουμενικής) ιστορίας, στην οποία βρίσκουν θέση επιπλέον και η αυτοαναφορικότητα αλλά και μια σαρδόνια αίσθηση του χιούμορ, η οποία δε διστάζει να αποκαλύπτεται με μεγάλη συχνότητα.


Το «Right now, wrong then» (το οποίο έφυγε από το διαγωνιστικό τμήμα του Locarno με την υψηλότερη διάκριση) δεν αλλάζει την φόρμουλα, αντιθέτως πλησιάζει ακόμη περισσότερο στην ατμόσφαιρα μιας «μέρας της μαρμότας», παρακολουθώντας τις εξελίξεις μιας μέρας δύο φορές, δίνοντας έμφαση στις μικρές διαφορές που  προκαλούν απρόσμενα και σημαντικά διαφορετικά αποτελέσματα. Ουσιαστικά, είναι η ίδια αφήγηση δύο φορές (για την ακρίβεια, η δεύτερη φορά είναι που χρησιμοποιεί και τον γενικό τίτλο του φιλμ, η πρώτη παρουσιάζεται ως «Right then, wrong now»), στην οποία ένας γνωστός σκηνοθέτης περνάει την μέρα του σε μια μικρή πόλη, στην οποία έχει έρθει για να παρουσιάσει την τελευταία ταινία του, με μια συνεσταλμένη κοπέλα που παραδέχεται ότι τον γνωρίζει ονομαστικά αλλά χωρίς να έχει δει ποτέ τις ταινίες του. Η πορεία των συζητήσεών τους δεν διαφέρει, όμως το περιεχόμενο, οι λέξεις και οι διαλογικές αποφάσεις δεν είναι ταυτόσημες, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια διαφορετική θεώρηση, που τελικά κάνει πιο περίπλοκη την ατμόσφαιρα αλλά και τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων.

Χωρίς καμία από τις δύο ιστορίες να αποτελεί την σωστή ή την λάθος εκδοχή των γεγονότων, ούτε τις εξιστορήσεις να αποτελούν απαραίτητα τις διαφορετικές οπτικές των δύο χαρακτήρων (αν και θα είχε ενδιαφέρον μια προσπάθεια αντιστοίχησης των γεγονότων πίσω από τις ματιές τους – δεν πρόκειται να καταλήξει κανείς εύκολα σε στέρεα συμπεράσματα), το φιλμ λειτουργεί περισσότερο σαν την «Before Sunrise» προσέγγιση του σκηνοθέτη με συνεχείς προσωπικές συζητήσεις, εξομολογήσεις και προσπάθειες αποκάλυψης κρυφών χαρισμάτων και χαρακτηριστικών (με μια βλέψη προς Woody Allen μεριά, ίσως;) παρά μια ακόμη εξερεύνηση του φαινόμενου της πεταλούδας. Σε αυτό βοηθάει το γεγονός ότι οι διαφοροποιήσεις δεν φαντάζουν εκβιαστικές ούτε ιδιαίτερα δραστικές, όπως και το ότι τα αποτελέσματα δεν είναι ούτε αναμενόμενα αλλά ούτε και συνταρακτικά διαφορετικά, δημιουργώντας τελικά απλά μια πιο ολοκληρωμένη θεώρηση πάνω στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Και οι δύο εκδοχές θα μπορούσαν άνετα να σταθούν στον πραγματικό κόσμο χωρίς καμία από τις δύο να αποτελεί την σκληρή πραγματικότητα ή την άκρατη φαντασία και ίσως αυτή η συνεχής αμφισημία και ο ρεαλισμός (παραδόξως συνυπάρχουν πολύ αρμονικά) να είναι που κάνουν τόσο ομαλή την εξέλιξη του φιλμ.

Φυσικά, το «Right now, wrong then» δεν αποτελεί την ταινία που θα κάνει τους πολέμιους του Sang-Soo να αναθεωρήσουν, αν και το σύνηθες στιλ του σκηνοθέτη με την "φυσική" εικόνα και την εσκεμμένα ερασιτεχνική αισθητική παραμένει αυτούσιο (ωστόσο με λιγότερες απότομες κινήσεις και ξαφνικά ζουμ της κάμερας από ότι συνήθως). Όμως, αποτελεί σίγουρα μία από τις πιο προσβάσιμες ταινίες του και μία από τις πιο ολοκληρωμένες αποτυπώσεις ανθρωπίνων σχέσεων που έχει επιχειρήσει τελευταία ο σκηνοθέτης. Σίγουρα βοηθάει το γεγονός ότι απουσιάζουν υπερβολές και μεγεθυμένες αντιδράσεις στις πράξεις των ηρώων (όπως και η διάθεση ηθικολογίας και αυστηρής κριτικής των πράξεών τους), όμως, αυτό που εξυψώνει το συνολικό αποτέλεσμα είναι η πηγαία χημεία μεταξύ του πιθανού ζευγαριού, η οποία προκύπτει εξίσου άβολη και χαλαρή. Κάτι μου λέει ότι ο Bill Murray θα ένιωθε πολύ άνετα σε μια τέτοια ταινία. (3,5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...