Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Movie Review: Inherent Vice του Paul Thomas Anderson

Το λογοτεχνικό "Έμφυτο Ελάττωμα" του Thomas Pynchon έρχεται με τη φήμη τού βιβλίου που φέρεται να είναι "αδύνατον" να διασκευαστεί στον κινηματογράφο, τόσο λόγω της ιδιαίτερης γραφής τού συγγραφέα αλλά και επειδή η δομή του είναι τόσο πολύπλοκη και δαιδαλώδης που απαιτεί συνεχώς την αμέριστη προσοχή του αναγνώστη. Ευτυχώς, βέβαια, ολόκληρη η αφήγηση περιστρέφεται ουσιαστικά γύρω από τον ψυχεδελικό κόσμο ενός και μόνο ανθρώπου, γεγονός που κάνει την επιλογή τού Paul Thomas Anderson για την κινηματογραφική μεταφορά τού βιβλίου να αποπνέει μια αίσθηση ασφάλειας, καθώς στο πρόσφατο παρελθόν η καριέρα τού σκηνοθέτη έχει με επιτυχία συνυφαστεί με την αποτύπωση σύνθετων ανδρικών χαρακτήρων μέσα σε ισχυρό κοινωνικό περιβάλλον, είτε η ιστορία αφορά τη σκοτεινή ιστορία της πετρελαϊκής ανάπτυξης της Αμερικής είτε το εσωτερικό μετα-τραυματικό ταξίδι μιας εξ ορισμού αποπροσανατολισμένης προσωπικότητας.

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Berlin Review: Mr Holmes του Bill Condon

Ο Σέρλοκ Χολμς του "Mr. Holmes" δεν είναι ο Σέρλοκ που γνωρίζουμε. Όχι μόνο βρίσκεται στα βαθιά του γεράματα, ξεχνώντας ονόματα και γεγονότα (διατηρώντας πάντοτε την έντονη διάθεση για καυστικό σχολιασμό), αλλά αποκαλύπτει ότι η κοινώς αποδεκτή εικόνα του δαιμόνιου ντετέκτιβ ήταν ουσιαστικά η λογοτεχνική persona που δημιούργησε ο ίδιος ο... Γουότσον! Στην ταινία του Bill Condon (της φήμης των "Gods and monsters", "Kinsey" και, εχμ, του διπλού "Twilight: Breaking Dawn"), ο μεγαλύτερος ντετέκτιβ του κόσμου ασχολείται με τα μυστικά της μακροζωίας στον βασιλικό πολτό, μια παλιά του υπόθεση που τον πήγε μέχρι την Ιαπωνία και μια εκκρεμότητα η οποία, ενδεχομένως, να σήμανε και το τέλος της καριέρας του. Όχι και τόσο... "elementary", δηλαδή, αλλά και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο... "Σέρλοκ".

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Berlin Review: El botón de nácar (The Pearl Button) του Patricio Guzmán

Αρχαιολογία. Αστρονομία. Αναζήτηση των αγνοούμενων της δικτατορίας του Πινοσέτ. Στο "Nostalgia for the Light" [letterboxd], o Patricio Guzmán ένωσε τρεις φαινομενικά ανεξάρτητους τομείς, με φόντο την έρημο της Χιλής, για να τους ανάγει ανατριχιαστικά στην κοινή αλήθεια: την αναζήτηση του παρελθόντος. Τώρα, στο "El Botón de Nácar", με όχημα ένα μαργαριταρένιο κουμπί, ο Guzmán επιχειρεί να κάνει το ίδιο με αφορμή το νερό και τις απέραντες όχθες χιλιάδων μιλίων που αποτελούν την ακτογραμμή της Χιλής. Και, με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο δημιούργησε από την πρώτη προβολή του στην Berlinale τις πρώτες έντονες συζητήσεις για ένα (σίγουρο) βραβείο στην τελετή λήξης αλλά κατάφερε να αναδειχτεί και νικητής, φεύγοντας από την απονομή με το βραβείο σεναρίου στα χέρια.

Berlin Review: Life του Anton Corbijn

To σινεμά του Anton Corbijn, στιλιστικά και αφηγηματικά, αποπνέει έναν αέρα κλασικού Hollywood. Οι ταινίες του είναι ανθρωποκεντρικές, βυθίζονται στην ανθρώπινη ψυχολογία και προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν προσωπικότητες που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν περίπλοκες και σκοτεινές. Εξάλλου, ο σκηνοθέτης των "Control", "The American" και του πιο πρόσφατου "A most wanted man" ξέρει πολύ καλά πώς κανείς μπορεί να εκμεταλλευτεί τις φαινομενικά ήρεμες στιγμές για να αφηγηθεί κάτι δυνατό και ουσιαστικό και το "Life" μοιάζει να επιβεβαιώνει ακριβώς αυτόν το κανόνα. 

Berlin Review: Angelica του Mitchell Lichtenstein

Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι η "Angelica" αφορά ακόμη μια γυναικεία ιστορία. Οι αρχικές δηλώσεις της Berlinale ότι σε αυτό το φεστιβάλ το γυναικείο φύλο και οι ιστορίες του θα είχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο σίγουρα δεν ήταν υπερβολικές. Και το καλύτερο είναι ότι οι περισσότερες από αυτές τις ιστορίες, όντως, έχουν να κάνουν με την θέση της γυναίκας και τις κοινωνικές συμβάσεις ανά τις εποχές, δίνοντας την ευκαιρία στον θεατή να ανακαλύψει αφηγήσεις που συνήθως μέχρι τώρα έκαναν στην άκρη για να κάνουν χώρο για καθαρά αντρικής φύσης θεματολογίες. 

Berlin Review: Journal d'une femme de chambre (Diary of a Chambermaid) του Benoît Jacquot

Ο Benoît Jacquot οφείλει όλα όσα κάνουν παρακολουθήσιμη την "καμαριέρα" του αποκλειστικά στην Léa Seydoux και το σπινθηροβόλο βλέμμα της και αυτό δεν περιέχει καμία δώσει υπερβολής. Η πολυσχιδής ηθοποιός, ικανή να μεταπηδήσει από arthouse φιλμ σε blockbuster και από έργα εποχής σε σύγχρονα franchise, είναι η μόνη που καταφέρνει να δώσει ενέργεια στην κατά βάση διαδικαστική (εκ νέου) διασκευή του «Ημερολογίου μιας Καμαριέρας» του Octave Mirbeau, αποδεικνύοντας αφενός ότι όλη η δημοσιότητα που απολαμβάνει αυτή την στιγμή η καλλιτέχνις είναι άκρως δικαιολογημένη και αφετέρου ότι ο Jacquot εξακολουθεί να προσφέρει συνεχόμενα χλιαρά δημιουργήματα (θυμήσου και το "3 Cœurs / 3 Hearts" της Βενετίας, Frame Game Review εδώ), που απλά προσπαθούν να απομυζήσουν το star quality των πρωταγωνιστριών τους.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Berlin Review: 45 years του Andrew Haigh

Σε ένα διαγωνιστικό πρόγραμμα όπως αυτό της 65ης Berlinale, όπου το γυναικείο φύλο αναδείχτηκε ο πραγματικός πρωταγωνιστής, ακόμα και το αφοπλιστικά συγκινητικό "45 Years" του Andrew Haigh, παρά το γεγονός ότι παρακολουθεί στην αφήγησή του εξίσου ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, στην πραγματικότητα αφορά κυρίως τις γυναίκες και το τρόπο που επηρεάζουν τη ζωή, το παρελθόν και το μέλλον των συντρόφων τους (ακόμα και μετά τον θάνατο). Η κυριότερη, όμως, νίκη του φιλμ είναι ότι αποδεικνύει πώς δεν χρειάζονται θεατρινισμοί για να αφηγηθεί κανείς μια δυνατή και έντονη συναισθηματικά ιστορία αλλά ειλικρίνεια, απλότητα και μια διάθεση ανακάλυψης του τι κρύβεται πραγματικά κάτω από ένα φαινομενικά ψύχραιμο προσωπείο. Και τότε το αποτέλεσμα γίνεται αυτομάτως μεγαλειώδες.

Berlin Review: Queen of Earth του Alex Ross Perry

O Alex Ross Perry δεν πιστεύει πολύ στους ανθρώπους. Το σύμπαν του αποτελείται από ιδιοφυείς αλλά μισάνθρωπους χαρακτήρες και από προβληματικές αλλά άκρως κινηματογραφικές προσωπικότητες, που μπορεί να τις θαυμάζεις αλλά είναι αδύνατον να παραβλέψεις τις (στα όρια του εκνευρισμού) ιδιοτροπίες τους. Ταυτόχρονα, όμως, ο Perry έχει μια εκπληκτική ικανότητα να υπεραναλύει τις συμπεριφορές τους, να εξερευνά (εξαντλητικά) το βάθος κάθε αντίδρασής τους και , τελικά, να δημιουργεί πολυδιάστατους χαρακτήρες, που ξεπηδούν γεμάτοι ρεαλισμό από την οθόνη. Τώρα, τοποθέτησε τα παραπάνω στα πλαίσια ενός horror μελοδράματος και μόλις ξεκίνησες να αποκτάς μια ιδέα του βασιλείου της "Queen of Earth".

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Berlin Review: Taxi του Jafar Panahi

Ο Jafar Panahi εξακολουθεί να κάνει ταινίες και να σπάει τα νεύρα της εξουσίας της χώρας του και αυτό, υποθέτω, είναι το σημαντικότερο από όλα. Στο "Taxi", την τρίτη ταινία του από τότε που του απαγορεύτηκε να εξασκεί το επάγγελμά του και την δεύτερη συνεχόμενη παρουσία του στο διαγωνιστικό του Βερολίνου (μετά το "Pardé" [letterboxd] και το βραβείο σεναρίου της τότε Berlinale), ο Panahi, με τον ίδιο, όντως, στο τιμόνι ενός… ταξί, μπλέκει ηθοποιούς με ανύποπτους επιβάτες, πρόζα και ντοκιμαντερίστικη ματιά, κοινωνική κριτική και αβίαστο ρεαλισμό, επανάσταση και ελπίδα για το μέλλον, πάντα με χιούμορ, αισιοδοξία και τη ματιά του καρφωμένη στο μέλλον, χωρίς όμως να ξεχνάει (και) το (κινηματογραφικό) παρελθόν του. 

Berlin Review: Queen of the desert του Werner Herzog

Η καινούρια ταινία του Werner Herzog φιγούραρε από την αρχή της χρονιάς στην λίστα με τα πιο αναμενόμενα φιλμ της σεζόν, τόσο λόγω του ιστορικού εκτοπίσματος του σκηνοθέτη της αλλά και λόγω του λαμπερού του cast, που έφερνε την Nicole Kidman στο είδος μιας επικής βιογραφίας, που σχεδόν ζούσε και ανέπνεε στο παλιό, κλασικό Hollywood, όπου τα εξωτικά σκηνικά και το υποβόσκον ρομάντζο δημιουργούσαν εντυπωσιακά crowdpleasers και επιπλέον λόγους για να αγαπά κανείς την μεγάλη οθόνη. Ε, λοιπόν, μπορούμε από νωρίς να σβήσουμε την ταινία από την εν λόγω λίστα, όχι μόνο επειδή το φιλμ έχει έχει πλέον κάνει τα παγκόσμια αποκαλυπτήριά του αλλά και επειδή αυτό που είδαμε ήταν, τελικά, πέρα για πέρα απογοητευτικό. Και, ακούσια, εξαιρετικά αστείο.

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Berlin Review: Ixcanul (Volcano) του Jayro Bustamante

Από το μόλις πρώτο πλάνο του "Ixcanul", καταλαβαίνεις ότι η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Jayro Bustamante πρόκειται να χρησιμοποιήσει κυρίως την εικόνα και λιγότερο τον λόγο για να πει την ιστορία του. Εξάλλου, το κοντινό στο πρόσωπο της ηρωίδας του και η τελετουργική σχεδόν προετοιμασία της από την μητέρα της μαρτυρά ότι η αφήγηση που θα ακολουθήσει δεν χρειάζεται πολλούς διαλόγους για να μεταδώσει την δύναμή της καθώς η αφοπλιστική ειλικρίνειά της μιλάει απευθείας στην καρδιά, χωρίς να έχει ανάγκη διερμηνέα, σε αντίθεση με τους χαρακτήρες της, οι οποίοι είναι γλωσσικά αποκομμένοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας, αφού δεν μιλούν καν Ισπανικά, παρά την δική τους παραδοσιακή γλώσσα. 

Berlin Review: Knight of Cups του Terrence Malick

Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. Με το "Knight of Cups", ο Terrence Malick δεν πρόκειται να κερδίσει νέους θαυμαστές, ούτε πρόκειται να μεταπείσει (και να ξανακερδίσει) όσους έχουν απορρίψει την καλλιτεχνική του έκφραση από το "Tree of Life" και μετά. Όσοι απέρριψαν το τελευταίο ως υπερφίαλο ή βρήκαν ανούσιο το "To the Wonder" (Frame Game Review εδώ), δεν πρόκειται να βρεθούν ενώπιον κάτι ριζικά διαφορετικού που πρόκειται να τους κάνει να… αλλαξοπιστήσουν, όμως, όσοι έχουν ήδη σταθεροποιήσει την επικοινωνία τους με τον (τελευταία πολυάσχολο) σκηνοθέτη, μάλλον πρόκειται να παραμείνουν στο πλευρό του.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Berlin Review: The Forbidden Room του Guy Maddin

O Guy Maddin ανέκαθεν έκανε ταινίες που φαίνονταν αποκομμένες από τον χρόνο, είτε επειδή έμοιαζαν με φιλμ που εμφανίστηκαν ξαφνικά μέσα από μια χρονοκάψουλα του παρελθόντος, είτε επειδή απλά αρνούνταν να "δουλέψουν" μέσα στο σύγχρονο, επιβεβλημένο χρονικό πλαίσιο και τις πρακτικές κινηματογράφησης του τώρα. Το "The Forbidden Room" (με credit συν-σκηνοθεσίας στον Evan Johnson, συνεργάτη του Maddin στα πιο πρόσφατα, πειραματικά μικρού μήκους εγχειρήματά του), το οποίο μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Sundance, έκανε και τη διεθνή πρώτη του προβολή στο Βερολίνο, δεν ανατρέπει τους κανόνες λειτουργίας του σκηνοθέτη, όμως αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη γιατί αποκαλύπτει, ύστερα από καιρό, το ανανεωμένο πρόσωπο του δημιουργού του, πολύ κοντύτερα στην απενοχοποιημένη σφαίρα του "The Saddest music in the world" και του "Cowards Bend the Κnee", παρά στο μάλλον εγκλωβισμένο στις maddin-ικές συμβάσεις του "Keyhole".

Berlin Review: Nobody wants the Night της Isabel Coixet

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την Berlinale για τις έντιμες προθέσεις της. Σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν που η γυναικεία φωνή, τόσο δημιουργικά όσο και όσον αφορά την ίδια την φύση των ιστοριών, "ακούγεται" όλο και λιγότερο συχνά, μια ταινία έναρξης που βάζει μια ηρωίδα στο προσκήνιο, τονίζει την δυναμική της σε αντίξοες καιρικές συνθήκες στην άκρη του κόσμου και υπογραμμίζει την δύναμή της μακριά από το ανδρικό πρότυπο του προστάτη, είναι αναμφισβήτητα μια πολύ ευτυχής (και άξια προβολής) συγκυρία. Το... ατυχές της περίπτωσης, όμως, έγκειται στο γεγονός ότι το τελικό αποτέλεσμα, όχι μόνο δεν δικαιώνει τις αρχικές προσδοκίες αλλά αποδεικνύεται όσο επιφανειακό θα ήθελε να μην είναι, καταφεύγοντας σε ευκολίες, απλοποιήσεις και στερεοτυπικές απεικονίσεις, σχεδόν σαν να ξεχνά την ίδια του την κοσμοθεωρία. 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...