Εγκαταλειμμένες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις που προσφέρουν άσυλο σε μια νέα γενιά χωρίς μέλλον. Ζωώδεις συμπεριφορές και ανταγωνιστικοί διαγωνισμοί σε μια συνεχή αναζήτηση για την ταυτότητα που κρύβει ο καθένας μέσα του. Ένα σκυλί που ανάγεται απλά σε προσοδοφόρο εργαλείο, γκαστρώνοντας επί πληρωμή ανάλογες σκυλίτσες ράτσας. Ένα ζευγάρι που προσπαθεί μέσα από την γλώσσα του σώματος να ανακαλύψει τον τρόπο που πρέπει να εκφραστεί σε έναν κόσμο χωρίς κατεύθυνση. Και ανάμεσα σε αυτά, τουρίστες που βλέπουν την Αθήνα απλά ως ένα ακόμα μέρος ικανό κυριολεκτικά να σε μεθύσει, γονείς που αγνοούν το αδιέξοδο των παιδιών τους περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους στον καναπέ και απόντες ενήλικες που δεν μπορούν να προσφέρουν έστω και την παραμικρή βοήθεια προς ανατροπή αυτής της κατάστασης.
The Frame Game
Κινηματογραφόφιλος από κούνια αλλά όχι το μωρό της Ρόζμαρι.
Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016
Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016
Venice Review: Rai (Paradise) του Andrei Konchalovsky
Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος; Τσεκ. Ασπρόμαυρη φωτογραφία; Τσεκ. "Ριψοκίνδυνο" θέμα με μια συμπονετική, ασφαλή ματιά; Τσεκ. Επιστροφή ενός Ευρωπαίου σκηνοθέτη σε ένα πιο προσωπικό σινεμά και στην πιασάρικη φεστιβαλική θεματολογία; Τσεκ. Το "Rai" του Andrei Konchalovsky είναι σχεδόν κυριολεκτικά ο... Παράδεισος των φεστιβάλ, η ταινία που αγαπούν περιοδικά να ξεχωρίζουν και το φιλμ που οι άνθρωποι της κινηματογραφικής βιομηχανίας (και συνεπώς και οι Κριτικές Επιτροπές) προτιμούν να βραβεύουν (Update: όπως και αποδείχτηκε τελικά με τον Αργυρό Λέοντα Σκηνοθεσίας).
Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016
Venice Review: Jackie του Pablo Larraín
Ο Pablo Larraín δεν έχει κάνει πραγματικά κακή ταινία, ποτέ. Ακόμα κι όταν δεν πετυχαίνει απόλυτα σε αυτό που θέλει να κάνει (βλέπε "Post Mortem" [letterboxd]), δεν παύει να προκαλεί το ενδιαφέρον, να διαστρέφει τα πράγματα με έναν ολότελα δικό του τρόπο και να βρίσκει εκείνες της πτυχές της ιστορίας που κρύβουν την πραγματική διάσταση του θέματος που πραγματεύεται. Πάρε για παράδειγμα το φαινομενικά… ιστορικό "NO" [FREECINEMA Review]. Αντί για μια αρτηριοσκληρωτική ιστορία εποχής, ο Larraín δημιουργεί ένα… φανταστικό ντοκουμέντο, σαν χαμένη κασέτα από τα αρχεία της εποχής. Αντίστοιχα, θυμήσου το "Tony Manero" του [letterboxd]. Εκεί, αντί ο Larraín να αφηγηθεί μια κλασική ιστορία κοινωνικού ρεαλισμού για τις δικτατορίες της Χιλής, παρουσιάζει ένα πορτρέτο θαυμαστή του John Travolta που κάνει την disco να αποκαλύψει την πιο σκοτεινή μορφή της, σε μια μαύρη ιστορικά περίοδο. Για να μη μιλήσουμε για τα παραμορφωτικά φίλτρα του "El Club" [The Frame Game Review] και τον τρόπο που παρουσιάζουν την πραγματικότητα την ηρώων της σε σχέση με την αντικειμενική, τρομακτική αλήθεια.
Ετικέτες
73rd Venice Film Festival,
Festival Reviews,
Jackie,
Pablo Larraín
Venice Review: Voyage of Time του Terrence Malick
Είναι πολύ ενδιαφέρον να προσπαθεί να αναλύσει κανείς τον Terrence Malick. Κάθε ταινία τού – ασυνήθιστα για τα δεδομένα του παραγωγικού τα τελευταία χρόνια – σκηνοθέτη προκαλεί συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, διαφωνίες σχετικά με το αν πρόκειται για ένα μεγαλειώδες όραμα ή μια "δήθεν" αρλούμπα, υπό ενθουσιώδη χειροκροτήματα και γιουχαΐσματα ταυτόχρονα σε κάθε φεστιβαλική προβολή. Ο Malick έχει βολευτεί ουσιαστικά σε μια δική του αφηγηματική φόρμα, ιδιαίτερα αφαιρετική, εκτενώς φιλοσοφική, μάλλον αυτοαναφορική και σίγουρα πολύ προσωπική που, όσο εντυπωσιακή φαίνεται σε όσους την αποδέχονται και την αγκαλιάζουν, άλλο τόσο φρικιαστικά ενοχλητική φαντάζει σε όσους έχει απομακρυνθεί με βεβαιότητα απ’ αυτήν.
Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016
Venice Review: The Bad Batch της Ana Lily Amirpour
Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, ειδικά με τον κίνδυνο μιας μετά-Trump Αμερικανικής κοινωνίας υπόψη; Η Ana Lily Amirpour του "A Girl walks home alone at night" [The Frame Game Review], μετά την φεμινίστρια βρικόλακα από το Ιράν (#HellYeah), ρίχνει την δική της ματιά στην μετα-αποκαλυπτική πραγματικότητα και επιστρέφει με ένα δυστοπικό love story που διαδραματίζεται σε μια κοινωνία όπου απόκληροι κανίβαλοι προσπαθούν να ζήσουν όσο πιο φυσιολογικά γίνεται το υπόλοιπο του βίου τους. Η παραγωγή έχει καταφέρει να κρατήσει μυστικό σχεδόν ολόκληρο τον αφηγηματικό άξονα της ταινίας (ακόμα και τα promo clips που κυκλοφόρησαν ανήκουν στο πρώτο πεντάλεπτο του φιλμ), οπότε το ίδιο ασαφές θα είναι και το κείμενο αυτό, με την μόνη περίληψη για την υπόθεση να περιορίζεται στα λόγια της ίδιας της Amirpour όταν προσπαθούσε να πουλήσει την ιδέα της στους παραγωγούς της: "Ένας κανίβαλος ερωτεύεται το επόμενο γεύμα του". Ναι, αμέ, γιατί όχι;
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016
Venice Review: Polina, danser sa vie των Valérie Müller και Angelin Preljocaj
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσπαθήσει να περιγράψει κανείς την "Polina" των Valérie Müller και Angelin Preljocaj. Θα μπορούσε να πει ότι είναι ένα "Black Swan" χωρίς τον ψυχολογικό τρόμο και το body horror. Θα μπορούσε επίσης να πει ότι είναι ένα περισσότερο art-house "Step-up" ή μια αφαιρετική εκδοχή ενός μουσικού pop δράματος τύπου "Fame". Σε κάθε περίπτωση, όμως, δύσκολα μπορεί να αποτυπώσει ακριβώς κάποιος με λόγια το σύνολο των επιρροών της ταινίας, η οποία λαμβάνει στοιχεία από τις μουσικές βιογραφίες, τις ιστορίες ενηλικίωσης και τον ευρωπαϊκό προσωποκεντρικό κινηματογράφο για να αφηγηθεί με μοναδικό τρόπο μια ιστορία που λίγο πολύ έχουμε ξαναδεί, αλλά καμία φορά σε τόσο τελειοποιημένη, εντυπωσιακή μορφή.
Venice Review: Réparer les vivants (Heal the Living) της Katell Quillévéré
Μπορεί το "Suzanne" [The Frame Game Review] της να μην είχε τον τελικό αντίκτυπο που θα ήθελα, δεν μπορώ όμως να αμφισβητήσω τόσο την ενδιαφέρουσα προσέγγιση που ακολούθησε η Katell Quillévéré στην ταινία όσο και τον μη παραδοσιακό τρόπο που επέλεξε για να παρουσιάσει τους ήρωές της. Η ίδια φρέσκια ματιά είναι παρούσα και στο "Réparer les vivants", το νέο φιλμ από την Γαλλίδα σκηνοθέτιδα που μαζί με μερικές ακόμα συντοπίτισσές της (την Alice Winocour, την Rebecca Zlotowski κ.ά.) προσπαθούν συντονισμένα να χρησιμοποιήσουν τα παραδοσιακά "γαλλικά" κινηματογραφικά χαρακτηριστικά με έναν πιο μοντέρνο τρόπο, ενσωματώνοντας μια εξαιρετικά χρήσιμη γυναικεία ματιά στα όλα δρώμενα, για να αφηγηθούν ιστορίες που αναμιγνύουν τα είδη και χρησιμοποιούν χίλιες δυο επιρροές ώστε τελικά να τις ξεπεράσουν και να δημιουργήσουν κάτι εξωφρενικά πολυσχιδές αλλά και, ως του θαύματος, συμπαγές.
Venice Review: La Región Salvaje (The Untamed) του Amat Escalante
Το κοινωνικό σινεμά που εξερευνά τις ιδιαιτερότητες μιας κοινωνίας και τις υπόγειες τάσεις βίας και διακρίσεων που την χαρακτηρίζουν ανήκει σίγουρα σε ένα φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του. Το ίδιο και η εντελώς παράτολμη προσέγγιση στο σινεμά επιστημονικής φαντασίας, όπου ένα εξωγήινο χταπόδι προσφέρει απλόχερα την ηδονή σε άντρες και γυναίκες, δίνοντας διέξοδο από μια πραγματικότητα όπου ο ρατσισμός, η ομοφοβία και οι οικονομικές διακρίσεις είναι ο καθημερινός κανόνας. Οπότε γιατί ο Amat Escalante να μην συνδυάσει αυτά τα δύο για να δημιουργήσει ένα γνήσιο φεστιβαλικό what-the-fuck που με τίποτα δεν μπορεί να μην περάσει απαρατήρητο;
Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016
Venice Review: Hacksaw Ridge του Mel Gibson
Δέκα χρόνια μετά την τελευταία φορά που κάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ο Mel Gibson επιστρέφει στα καθήκοντά του, ανταλλάσσοντας το παρελθόν της κεντρικής Αμερικής με την φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το "Hacksaw Ridge", δέκα χρόνια μετά το διχαστικό "Apocalypto" (το οποίο εγώ σαφώς και εκτίμησα για την τραχύτητα, την ενέργεια και την φιλοδοξία του), έχει την ούγια του "κλασικού Χόλιγουντ", έχει δράμα, έχει πόλεμο, έχει συγκίνηση και διαρκή ένταση και στηρίζεται πάνω σε μια αληθινή ιστορία η οποία μπορεί να χτυπά ως υπερβολικά "πατριωτική" για τα ευρωπαϊκά, κινηματογραφικά γούστα, αλλά στην τελική χαρακτηρίζεται από εκείνη τη "greater than life" ουσία που αγαπάνε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Και το πιο σημαντικό; Γνωρίζει πολύ καλά πώς να κρατήσει τον θεατή του στην άκρη του καθίσματος για πάνω από δύο ώρες και να προσφέρει γνήσια κινηματογραφική ψυχαγωγία.
Venice Review: Miljeong (The Age of Shadows) του Kim Jee Woon
Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και ένα φύλλο που πέφτει στο έδαφος να έπρεπε απλά να κινηματογραφήσει ο Kim Jee Woon, θα το έκανε με μια αμεσότητα που θα έκοβε την ανάσα βρίσκοντας χίλιους δυο τρόπους να αναδείξει την παραμικρή του κίνηση και να δώσει ένταση σε κάθε δευτερόλεπτο της πορείας της. Ο άνθρωπος είναι μεγάλος μάστορας της εικόνας, στήνει τα κάδρα λες και είναι έργα τέχνης, χορογραφεί τα πάντα σαν να είναι ένα μπαλέτο θανάτου και αναδεικνύει κάθε ήρωά του μέσα στον όλο χαμό ως ξεχωριστή, διακριτή προσωπικότητα. Κατά μία έννοια, οι ταινίες του είναι κλασικό, εντυπωσιακό Hollywood, έτοιμες να αποθεωθούν από ένα μαζικό κοινό και ταυτόχρονα τόσο πλούσιες, πολυεπίπεδες και μελετημένες που δεν γίνεται να αφήσουν τους ξινούς κριτικούς αδιάφορους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)