Αν έχεις εντύπωση ότι άρχισες να βλέπεις όλο και πιο πολλά ασπρόμαυρα φιλμ τελευταία, δεν έχεις άδικο. Από την Frances Ha και το A Field In England μέχρι τo Tabu και το Ida, τα τελευταία δύο χρόνια παρουσίασαν μια έξαρση ασπρόμαυρων καλλιτεχνικών φιλμ, που, η αλήθεια είναι, δεν αιτιολογούσαν όλα επαρκώς την χρήση της ασπρόμαυρης φωτογραφίας. Το Nebraska του Alexander Payne είναι το τελευταίο μέλος του συνόλου και, παράλληλα, η ταινία που έκλεισε κι επίσημα το 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και που προκάλεσε την "γκρίνια" αυτού του κειμένου.
Όταν ο Woody Grant νομίζει ότι κέρδισε ένα εκατομμύριο δολάρια σε έναν από εκείνους τους διαγωνισμούς που όλοι οι υπόλοιποι αποκαλούν "απάτες", ο γιος του τον συνοδεύει μέχρι την Nebraska για να παραλάβει το βραβείο του, ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα καταλάβει πόσο λάθος προσδοκίες έχει o πατέρας του. Φυσικά, αυτό το ταξίδι θα γίνει η αφορμή για ένα κατά κανόνα συγκινητικό roadtrip πατέρα και γιου, που θα φέρει στην επιφάνεια τα αδύναμα και τα δυνατά σημεία της σχέσης τους αλλά και θα αποδείξει τι πραγματικά νιώθουν ο ένας για τον άλλον.
Είναι εύκολο να καταλάβεις ότι το Nebraska πρόκειται για ταινία του Alexander Payne πριν ακόμα δεις το όνομά του στα credits. Το στοιχείο του roadtrip φέρνει στο νου το Sideways. Η πληθωρική παρουσία της γυναίκας του Woody, θυμίζει άμεσα την Kathy Bates του About Schmidt. Οι οικογενειακές ενοχές και τα παρατράγουδα που προκαλεί ο συγγενικός κύκλος, φέρνουν κατευθείαν στην ταινία αέρα "Descendants". Τα πάντα στο Nebraska είναι σαν να προέρχονται από μία best-off λίστα του σύμπαντος του Alexander Payne, χωρίς, όμως, να έχουν δικιά τους προσωπικότητα.
Γι' αυτό, όσο feelgood κι αν είναι το φιλμ (και όσο κι αν προκαλεί το γέλιο του κοινού που, καταφανώς, λάτρεψε την ταινία), δεν βγάζει αρκετή φυσικότητα ή οργανική εξέλιξη, παρά δείχνει να είναι ένα υπολογισμένο φιλμ, που πρέπει να περάσει από τα υποδεδειγμένα στάδια για να καταλήξει εκεί που όλοι περιμένουν. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, όμως, στο παρελθόν, ο Payne έχει επιδείξει μεγαλύτερη ικανότητα στον χειρισμό των ηθοποιών του (ίσως ευθύνεται ότι το Nebraska δεν είναι δικό του σενάριο, παρά το γεγονός ότι συγγενεύει θεματικά με το υπόλοιπο της φιλμογραφίας του). Ο Bruce Dern παραμένει δυνατός στην ερμηνεία του, όμως, και πάλι αμφιβάλλω αν αυτό είναι αρκετό για να τον κάνει να ξεχωρίσει στην έντονα ανταγωνιστική φετινή κατηγορία του Α ανδρικού ρόλου.
Και ταυτόχρονα, αψυχολόγητα, ο Payne γυρίζει την ταινία σε άσπρο και μαύρο γιατί... έτσι. Δεν υπάρχει ούτε το απαραίτητο στυλιζάρισμα για να δικαιολογεί μια τέτοια απόφαση, ούτε και η αίσθηση νοσταλγίας που ίσως να την υποστήριζε. Αντιθέτως, φαίνεται σαν να ακολουθεί την τάση των σύγχρονων indie φιλμ από όλο τον κόσμο, που βρίσκουν αφορμή να διαφοροποιήσουν την ταινία του, καταφεύγοντας στην ασπρόμαυρη φωτογραφία. Μόνο που πλέον, αυτή η τεχνική αρχίζει να μοιάζει κοινότυπη και μέσα στα πολλά δείγματα του είδους, ήδη έχει αρχίσει να επέρχεται ο κορεσμός.
Συνοψίζοντας, το Nebraska δεν είναι κακό. Ούτε είναι αδιάφορο. Και δείχνει να επικοινωνεί και καλά με το κοινό, έτοιμο για την προσεχή κυκλοφορία του και (πιθανώς) τον δρόμο για τα Όσκαρ. Όμως, δεν έχει επαρκή δύναμη για να ξεχωρίσει αρκετά και να χαραχτεί στην μνήμη. Και πιστεύω, ότι σίγουρα ο Payne δεν στόχευε απλά σε αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου