Το ασπρόμαυρο είναι μοντέρνο: black & white films για την νέα χιλιετία.

Υπάρχουν οι mainstream ταινίες, υπάρχουν οι πιο εναλλακτικές περιπτώσεις και υπάρχει και το «A Field In England», η καινούρια ταινία του Βρετανού Ben Wheatly, που αποφάσισε να αψηφήσει κάθε κατεστημένο και να δημιουργήσει ένα εγκεφαλικό τριπάκι εν έτει 2013. Η ταινία ακολουθεί μία αταίριαστη συντροφιά, εν μέσω του βρετανικού εμφυλίου πολέμου, που δημιουργείται απρόσμενα όταν ένας άγνωστος άντρας τους υπόσχεται έναν μεγάλο θησαυρό. Φυσικά, αυτό είναι μόνο η αρχή μιας ταινίας, που αναγκάζει τους ήρωές της να φάνε… μανιτάρια και βάζει στην συνέχεια τον θεατή να παρακολουθήσει τις παρενέργειες. Και σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, το φιλμ είναι και ασπρόμαυρο.

Παρά το γεγονός ότι ο κινηματογράφος άρχισε να αποκτά χρώμα ήδη από την δεκαετία του 1940, η ασπρόμαυρη φωτογραφία δεν εξαφανίστηκε όπως πολύ θα περίμεναν. Αντίθετα, μέχρι και στις μέρες μας, πολλές σκηνοθέτες αποφάσισαν να ανατρέξουν στο απόθεμα ασπρόμαυρου φιλμ για να κάνουν γύρισμα ή πήραν την απόφαση να αποχρωματίσουν εκ των υστέρων το υλικό τους. Για την ακρίβεια, αν ανατρέξει κανείς στην πρόσφατη κινηματογραφική ιστορία, θα συνειδητοποιήσει ότι πολλές ταινίες που αναγνωρίστηκαν από κοινό και κριτική είχαν τολμήσει να αποποιηθούν την έγχρωμη εικόνα τους. Ο Ντάρεν Αρονόφσκι έκανε το ντεμπούτο του με το απόλυτο εβραϊκό, μαθηματικό, horror, ασπρόμαυρο «Π», ο Μάρτιν Σκορσέζε έριξε τον Ρόμπερτ ΝτεΝίρο στην ασπρόμαυρη πυγμαχική αρένα του «Οργισμένου ειδώλου» ενώ, ακόμα, και ο Κέβιν Σμιθ παρουσίασε τους cult «Clerks» του σε μια ποπ πραγματικότητα χωρίς χρώμα. Κι αν νομίζεις ότι ο εορτασμός του Millennium θα απομάκρυνε την διεθνή, κινηματογραφική παραγωγή από τις ασπρόμαυρες ρίζες της, είμαστε έτοιμοι να σου αποδείξουμε περίτρανα πόσο λάθος εντύπωση έχεις.

Σινεμά ντυμένο σε neon χρώματα.

Τις τελευταίες εβδομάδες μας απασχολούν όλο και περισσότερο ταινίες που λούζουν την βία τους με neon φωτισμούς, υπογραμμίζοντας ή/και αποθεώνοντας την pop διάσταση της βίας. Από την μία, το Spring Breakers του Harmony Korine κορυφώνει την συγκαλυμμένη μιζέρια του με μία έκρηξη φωσφορίζουσων αποχρώσεων που σκανδαλίζει το μάτι ενώ, από την άλλη, το Only God Forgives του Nicolas Winding Refn κρύβει μέσα σε ένα φανταχτερό περιτύλιγμα πορνογραφικής, σχεδόν, βίας το γεγονός ότι δεν έχει ουσιαστικά τίποτα να πει.

Όσο κι αν αυτό φαντάζει, όμως, καινούριο ή πρωτόγνωρο, μια σύντομη περιήγηση στην κινηματογραφική κουλτούρα μπορεί εύκολα να αποδείξει ότι οι έντονες, φωσφορίζουσες αποχρώσεις ήταν πάντα παρούσες όταν έπρεπε να τονιστεί η βία ή να ντυθεί ψυχρά μια ατμόσφαιρα, που έκρυβε τον κίνδυνο κάτω από την πολύχρωμη επιφάνεια. Και σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, οι neon επιγραφές πάντα ζωγράφιζαν τα πρόσωπα στα χρώματα του πάθους όταν οι λέξεις δεν ήταν δυνατό (ή επιτρεπτό) να ειπωθούν ή όταν, απλά, τίποτα δεν μπορούσε να εκφράσει την πραγματική διάσταση των συναισθημάτων. Αυτό που στο Only God Forgives κατέληξε να είναι μια απλή "απάτη", υπήρξε για άλλους ένα καθόλα χρήσιμο κινηματογραφικό εργαλείο. Κι επειδή, ο καλύτερος τρόπος για να αποδειχτεί αυτό είναι να ανατρέξουμε στις ίδιες τις ταινίες, αυτά είναι τα κινηματογραφικά neon στιγμιότυπα που αγαπήσαμε, από τον "Δεσμώτη του Ιλίγγου" (επάνω φωτό) και την "Suspiria" μέχρι τον "Πυρετό το Σαββατόβραδο" και τους "Γεννημένους δολοφόνους". Σβήσε τα φώτα.

Photo Album της εβδομάδας: Only God Forgives του Nicolas Winding Refn

Τι είναι το Only God Forgives; Είναι *κάποιος περπατά σε έναν εκπληκτικά φωτισμένο διάδρομο σε αργή κίνηση μέχρι να ξεσπάσει η βία*  ξανά και ξανά. Αυτή είναι η οποιαδήποτε random σκηνή του Only God Forgives. Δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω. Nada. Niente. Ο Refn δεν έχει κρατήσει καν τις προφάσεις. Είναι όμως αυτό κακό;

Newsflash, μέρος πέμπτο: Καυτή, καλοκαιρινή επικαιρότητα.

Στο Roman Holiday, η ανερχόμενη ακόμη Audrey Hepburn υποδύεται μια πριγκίπισσα τόσο αφελή και διψασμένη για την ζωή, που πιστεύει πως μπορεί να κυκλοφορήσει ινκόγκνιτο στην Ρώμη, χωρίς να την αναγνωρίσει κανείς (ούτε καν ο Gregory Peck), παρά το γεγονός ότι τα εξώφυλλα των τοπικών εφημερίδων έχουν γεμίσει με την φωτογραφία της. Αντίστοιχα, όσο το καλοκαίρι προχωρά αργά (αλλά σταθερά) προς την κορύφωσή του, οι περισσότεροι πιστεύετε πως η επικαιρότητα δεν έχει να επιδείξει κανένα αξιόλογο ή έστω ιντριγκαδόρικο συμβάν, παρά τα στοιχεία που μας βομβαρδίζουν από κάθε γωνία του κινηματογραφικού σύμπαντος. Κάνετε, λοιπόν, μεγάλο λάθος! Διότι το αστυνομικό, μόνο, δελτίο έχει να επιδείξει δολοφονίες, πράξεις της μαφίας, αιματηρά εγκλήματα, τα εγκαίνια ενός ακριβοθώρητου club και την δίκη της στυγερού δολοφόνου Λαυρεντίας Μπισμπίκη. Διαβάστε όλα τα πρωτοσέλιδα, με ένα μόνο κλικ!

To παντελώς άσχετο ποστ της ημέρας: Ariane Labed, Θεσσαλονίκη και καρδούλες

Λίγο γιατί η αφίσα του 70ου φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας, η οποία μόλις αποκαλύφθηκε, περιέχει ευθεία αναφορά στο "Μια αιωνιότητα και μια μέρα" του Θ. Αγγελόπουλου, που γυρίστηκε στην Θεσσαλονίκη, λίγο γιατί σήμερα στο λιμάνι της πόλης έγιναν γυρίσματα για την νέα ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα, "Xenia", λίγο γιατί η αγάπη για την Ariane Labed δεν κοπάζει ποτέ και λίγο γιατί μετά από αυτό το επικό αφιέρωμα του Freecinema.gr μου γεννήθηκε ξανά ο ενθουσιασμός για κάθε ελληνική κινηματογραφική απεικόνιση εκτός συνόρων, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις πώς γεννήθηκε αυτό το απόλυτα random, κατά τα άλλα, ποστ. 

The Frame Game Poll: Η Απόλυτη Καλοκαιρινή Ταινία.

Από τα "Σαγόνια του Καρχαρία" μέχρι τα "Goonies" και το "Stand By Me" και από τις "Διακοπές του Κυρίου Ιλό" μέχρι τις αμέτρητες νεανικές summer camp ταινίες των 80ς και το 90ς και το hipsterίζον "(500) μέρες με την Summer" των '00ς, το κινηματογραφικό καλοκαίρι είναι ένας κόσμος ιδρώτα, περιπέτειας, διακοπών και των σημαντικότερων μαθημάτων ζωής μακριά από τα θρανία και κάθε λογής αποστειρωμένου σχολικού περιβάλλοντος. Τι αποτελεί, όμως, τον ακριβή ορισμό της "καλοκαιρινής" ταινίας; Είναι η ταινία που διαδραματίζεται απλά το καλοκαίρι; Είναι το φιλμ που αφορά την ιδέα του καλοκαιριού; Είναι μήπως μια κυκλοφορία που έφερε τον κόσμο στις αίθουσες κατά της θερινής περιόδου; Ή μήπως απλά είναι μια ταινία που χαρακτήρισε τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο ενός συγκεκριμένου ανθρώπου;

Επειδή όλα τα παραπάνω αλλά και τίποτα από αυτά θα μπορούσαν να ισχύουν, το Frame Game αποφάσισε να βγει από την δύσκολη θέση να δώσει μια (και μόνο) απάντηση, πετώντας το μπαλάκι σε δέκα διαφορετικούς ανθρώπους, οι οποίοι κλήθηκαν να εξομολογηθούν ποια ταινία αποτελεί για εκείνους το απόλυτο "Summer Movie". Σχεδόν σαν την απόφαση που κλήθηκαν να λάβουν οι "12 Angry Men" μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα ενός θερινού δικαστηρίου, χωρίς το δικαστήριο και χωρίς, ερμμ, να είναι 12. Αναμενόμενα, οι απαντήσεις δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις. Φυσικά, όπως πάντα, τα σχόλια παραμένουν ανοιχτά για να δώσεις κι εσύ τον ορισμό της απόλυτης καλοκαιρινής ταινίας γιατί, στην τελική, η απάντηση για τον καθένα κρύβεται αναμφισβήτητα στην ίδια του την ζωή. Να σβήσουν τα φώτα, παρακαλώ.