Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Οι φεστιβαλικές αγάπες της χρονιάς: η έκδοση του 2014

Αντί ετήσιας ανασκόπησης, το Frame Game επέλεξε φέτος (όπως και πέρυσι) απλά να παρουσιάσει σε δύο δόσεις (για το πρώτο και το δεύτερο μισό του 2014) τις είκοσι ταινίες (συν honorable mentions) που αγάπησε περισσότερο μέσα στην χρονιά, σε τυχαία σειρά. Ή μάλλον, τις είκοσι ταινίες που αγάπησε περισσότερο μέσα στην χρονιά εκτός από εκείνα τα φιλμ που λάτρεψε αλλά συνάντησε σε φεστιβάλ (η χρονιά περιλάμβανε επισκέψεις σε Βενετία, Αθήνα και Θεσσαλονίκη και ανελέητο preview streaming) και τα οποία ακόμα δεν έχουν αποκτήσει επίσημη διανομή αλλά αναμένεται να "συστηθούν με το κοινό μέσα στο 2015. Μερικές από αυτές αποτελούν ιδιαίτερες καλλιτεχνικές και "πειραγμένες" περιπτώσεις, μερικές έχουν ήδη εξασφαλίσει την κυκλοφορία τους μέσα στην προσεχή χρονιά, μερικές δεν πρόκειται καν να καταφέρουν να βρουν τον δρόμο τους προς τις αίθουσες αλλά θα ανακαλυφθούν εν καιρώ ξανά μέσω εναλλακτικών μεθόδων κυκλοφορίας.Σε κάθε περίπτωση, αυτές είναι οι δέκα ταινίες από τα φεστιβάλ, για τις οποίες το Frame Game ανυπομονεί να ξαναέρθει σύντομα σε επαφή. Κρατήστε σημειώσεις.

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Best of 2014, Μέρος Δεύτερο: Οι ταινίες που έκλεψαν τις εντυπώσεις (Αύγουστος-Δεκέμβριος)

Κάθε τέλος του χρόνου αποφεύγω να κάνω αυστηρή top 10 λίστα, αφενός γιατί υπάρχουν ακόμα πολλές ταινίες που θα ήθελα να δω πριν την τελική κατάταξη και αφετέρου γιατί οι μνήμες είναι ακόμα νωπές, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει δίκαιη (αλλά πάντα με τα δικά μου προσωπικά κριτήρια) τελική αξιολόγηση. Παρόλα αυτά, λίγο πριν το τέλος του ημερολογιακού έτους, όπως έγινε και για το πρώτο μισό του 2014, το Frame Game επιχειρεί να κοιτάξει πίσω στον χρόνο και να ξεχωρίσει τις ταινίες ανεξαρτήτως είδους, προέλευσης ή μεγέθους παραγωγής που κατέγραψαν στην μνήμη τα περισσότερα συναισθήματα ή/και έκαναν την καρδιά να χτυπήσει γρηγορότερα. Επειδή θα ακολουθήσουν και οι φεστιβαλικές αγάπες της χρονιάς, δηλαδή ταινίες που έχον ήδη παρουσιαστεί σε φεστιβάλ αλλά αναμένεται να κυκλοφορήσουν εμπορικά μέσα στο 2015, να διευκρινίσω ότι εδώ υπάρχουν ταινίες που, ανεξάρτητα από το αν κατάφεραν ή όχι να έρθουν τελικά στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, θεωρούνται κυκλοφορίες του 2014 καθώς έχουν διανεμηθεί επίσημα στην χώρα τους είτε σε οποιαδήποτε άλλη αγορά. Σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι τα δέκα (και μερικά επιπλέον honorable mentions) φιλμ που αγάπησε πολύ το Frame Game τους τελευταίους έξι μήνες. Φυσικά, τα σχόλια είναι ανοιχτά για να μοιραστείς κι εσύ μαζί μας ποιες ταινίες σου τράβηξαν μέχρι τώρα περισσότερο την προσοχή. Διαφωνίες, όπως πάντα, καλοδεχούμενες, ενδεχομένως και αναγκαίες. 

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

David Bowie: Ένα μουσικό φάντασμα σε 10 κινηματογραφικές εμφανίσεις.

Στο "The Man who fell to earth", ο Nicolas Roeg δημιούργησε την εικόνα για τον David Bowie, που ουσιαστικά τον ακολούθησε σε όλη την διάρκεια της - μουσικής και κινηματογραφικής - καριέρας του: αυτή του εξωγήινου. Ή τουλάχιστον, εκείνου του ανθρώπου, που ήταν τόσο έξω από τον αποδεκτό κανόνα του συνηθισμένου που αποκλείεται να ήταν εξαρχής κομμάτι αυτού του κόσμου. Και, όντως, όσο κι αν περνούσαν τα χρόνια, από την ενσάρκωση ενός βρικόλακα στο "The Hunger" του Tony Scott μέχρι την προσωποποίηση του Andy Warhol στο "Basquiat" του Julian Schnabel, ο κινηματογραφικός Bowie πάντοτε αποτελούσε ένα πλάσμα μοναδικό, εκκεντρικό και πάνω από όλα αμφίσημο, ικανό να κουβαλήσει πάνω του τους προβληματισμούς μιας ολόκληρης γενιάς και το όραμα απαιτητικών σκηνοθετών (όπως του Roeg και του Nagisa Ôshima στο "Merry Christmas Mr. Lawrence". Πέρα όμως από την μουσική και την κινηματογραφική persona του Bowie, υπάρχει και η τρίτη παράμετρος της καριέρας του, εκείνη που συνδυάζει τις δύο προηγούμενες και φέρνει την κληρονομιά του στην οθόνη σαν αθέατο φάντασμα: η χρήση δηλαδή της μουσικής του στα πλαίσια της ταινίας με πρωτότυπο τρόπο που συνήθως ωθεί μπροστά την υπόθεση. Την προηγούμενη βδομάδα, η σελίδα του Frame Game στο facebook πραγματοποίησε δέκα σταθμούς στην πορεία αυτής της προσωπικότητας του τραγουδιστή που κατάφερε να συνδυάσει και να ξεπεράσει τις μορφές της τέχνης, δημιουργώντας κάτι τελικά απόλυτα προσωπικό. Για μια τελευταία (σε χρονολογική σειρά) φορά, το φάντασμα του Bowie θα αφεθεί ελεύθερο στα τριάντα τελευταία χρόνια της φιλμικής ιστορίας για να αποδείξει πόσο καθοριστική υπήρξε η επίδρασή του. 

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Review: A Girl walks home alone at night της Ana Lily Amirpour

Είναι κάπως παραπλανητικό το γεγονός ότι η ταινία πλασάρεται ως το "πρώτο φεμινιστικό φιλμ με βρικόλακες από το Ιράν" γιατί, αν και όντως φιλμ με βρικόλακες (για την ακρίβεια, με μία μόλις βρικόλακα - το κορίτσι του τίτλου), το "A Girl walks home alone at night" ουσιαστικά αποτελεί σχεδόν απόλυτα αμερικανική παραγωγή που απλά μιλά την ιρανική γλώσσα (οκ, η σκηνοθέτις κατάγεται από το Ιράν αλλά αυτό δεν κάνει την ταινία αυτόματα "ιρανική"). Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι η (αντι)ηρωίδα επιτίθεται σε αγόρια και άντρες διαφόρων ηλικιών (για την ακρίβεια, όλοι οι αρσενικοί χαρακτήρες του φιλμ έρχονται σε κάποια στιγμή αντιμέτωποι με την ηθική της) δεν ξέρω αν εντάσσει ακριβώς την ταινία σε φεμινιστικό πλαίσιο, όμως, εκτιμώ την προσπάθεια που γίνεται για να ενδυναμωθεί το γυναικείο πρότυπο, ειδικά σε ένα περιβάλλον όπου αναζητείται από την κοινωνία ακόμα και ο λόγος ύπαρξής του.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Possession: Andrzej Żuławski στο κόκκινο.

Είναι πλέον η τρίτη σεζόν που η Ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης, κάθε βδομάδα (από Πέμπτη ως Παρασκευή) προβάλλει ταινίες μιας άλλης εποχής, όχι μόνο χρονικά αλλά και τεχνολογικά, χρησιμοποιώντας κόπιες από το αρχείο της, πολυπαιγμένες, ταλαίπωρες, όσο πιο vintage μπορεί να υπάρξει, δηλαδή, για όσους δεν βρίσκονται στην κατάλληλη ηλικία ώστε να έχουν παρακολουθήσει αυτές τις ταινίες στην αρχική τους κυκλοφορία. Οι συγκεκριμένες κόπιες, όχι μόνο φέρουν τα στίγματα και τα σημάδια της ηλικίας τους στα καρέ τους αλλά λειτουργούν και ως άτυπες χρονομηχανές για εκείνες τις εποχές όπου στους υπότιτλους χρησιμοποιούνταν δασείες και περισπωμένες αλλά και μια προσέγγιση "επιλεκτικής μετάφρασης", ώστε να γίνονται θεωρητικά όσο το δυνατόν πιο ευανάγνωστοι (με αποτέλεσμα να χάνονται οι μισοί διάλογοι στην πορεία). Τα παραπάνω, για όποιον τα διαβάζει για πρώτη φορά μπορεί να ακούγονται τρομακτικά, τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την εμπειρία της μεγάλης οθόνης παρά μόνο η εμπειρία της μεγάλης οθόνης από μια άλλη εποχή. Ειδικά για την Θεσσαλονίκη, όπου δεν υπάρχουν κινηματογράφοι "ρεπερτορίου", οι προβολές της Ταινιοθήκης αποτελούν την μοναδική ευκαιρία για τέτοιες προβολές.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

The Red Coat: Από το The Grain Train Robbery στο Don't Look Now και ακόμη παραπέρα.

Όποιος με γνωρίζει, γνωρίζει και το το πάθος μου για μία συγκεκριμένη ταινία, που κατέχει την κορυφαία θέση στην λίστα της καρδιάς και του μυαλού μου. Το Don't Look Now του Nicolas Roeg αναμφισβήτητα υπήρξε καθοριστικό στην εξέλιξη του μέσου κι επηρέασε με την αντισυμβατική του αφήγηση και το ανατρεπτικό μοντάζ, τόσο άμεσα όσο και περισσότερο υπόγεια, την επόμενη γενιά κινηματογραφιστών και δημιουργών. Αυτό όμως που έμεινε περισσότερο χαραγμένο στην συλλογική μνήμη είναι το χαρακτηριστικό κόκκινο παλτό, σύμβολο του επικείμενου θανάτου και της τραγωδίας, μεταίχμιο ανάμεσα στον ερωτισμό, το πάθος και τον θάνατο (τα λέει εξαιρετικά εδώ). O Roeg δεν ήταν βέβαια ο πρώτος που χρησιμοποίησε αυτό το σύμβολο, ήταν όμως εκείνος που το ανήγαγε σε cult status και εικονικό κομμάτι του κινηματογραφικού κόσμου.

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Review: Free Fall (Szabadesés) του György Pálfi

Ύστερα από μερικά λεπτά βαρετής ενδοοικογενειακής καθημερινότητας, μία γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της στον αποστειρωμένο διάδρομο της οικοδομής. Μόνο που δεν κατευθύνεται προς την έξοδο της πολυκατοικίας αλλά ανεβαίνει προς την ταράτσα της οικοδομής, μαζί με το καροτσάκι για τα ψώνια και μερικές άλλες σακούλες. Σοκαριστικά, όταν βρεθεί στο περβάζι της ταράτσας, κάνει ένα βήμα προς το κενό και, αναμενόμενα, σε λίγα δευτερόλεπτα την βρίσκουμε να έχει συναντήσει με φόρα το ισόγειο. Μετά από μερικά άβολα δευτερόλεπτα, η γυναίκα σηκώνεται, μαζεύει τα πράγματά της που έχουν σκορπιστεί στο δάπεδο και συνεχίζει κανονικά την μέρα της. Καλώς ήρθατε στον σουρεαλιστικό κόσμο του György Pálfi.

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Force Majeure του Ρούμπεν Έστλουντ (4*/5)

Προφανώς, ο τίτλος "Manhood" θα ήταν πιασμένος. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερη λέξη από αυτό για να περιγράψει το ξεκαρδιστικό φιλμ του Ruben Östlund, που εξερευνά με γενναιότητα τι σημαίνει να είναι αρσενικό, σύζυγος και πατέρας μέσα στο μυαλό σου και μπροστά στα μάτια των άλλων, υπό συνθήκες που προκαλούν τον πανικό σου και, ακόμα περισσότερο, το ένστικτο της ίδιας σου της επιβίωσης, για μιλήσει τελικά για την ίδια την θέση του άνδρα στην σύγχρονη οικογενειακή ζωή. Αποδεικνύοντας ότι ο πιο επιτυχημένος τρόπος για να μιλήσεις για σοβαρά πράγματα είναι το ίδιο το χιούμορ, ο Östlund χρησιμοποιεί την γνωστή Σκανδιναβική σάτιρα για να γίνει αφοπλιστικά ειλικρινής και καίριος, καταγράφοντας ίσως έναν από τους πιο ολοκληρωμένους χαρακτήρες στα πρόθυρα της υπαρξιακής κρίσης, που έχουμε δει τελευταία στην μεγάλη οθόνη, καταφέρνοντας να ξεπεράσει τα σουηδικά σύνορα και τελικά να απευθυνθεί σε όλους.

#Tiff55 Review: Εδέμ / Eden της Μία Χάνσεν-Λόβε (3*/5)

Θα μπορούσε να είναι η καταγραφή του περάσματος του χρόνου και ο εγκλωβισμός στα όνειρα της νιότης, η παγίδα του Πήτερ Παν και η άρνηση να μεταβεί κανείς στο επόμενο στάδιο. Θα μπορούσε να είναι η αποτύπωση μιας ολόκληρης εποχής. από τον "Παράδεισο της Garage" των αρχών των 90ς μέχρι το "Lost in Music" των τελών της δεκαετίας των '00ς, όπως είναι και τα κεφάλαια της ίδιας της ταινίας. Στην τελική, θα μπορούσε να είναι η ανεπίσημη βιογραφία των Daft Punk και η αποθέωση της χορευτικής μουσικής που επικράτησε για σχεδόν μια γεμάτη εικοσαετία. Το "Eden" θα μπορούσε να είναι όλα τα παραπάνω (και ως ένα βαθμό τα καταφέρνει), όμως, η μεγαλύτερη δύναμή του αποδεικνύεται και η μεγαλύτερη αδυναμία του. Οι φευγαλέες ματιές στον χρόνο μπορεί να μην αφήνουν την ιστορία να κυλήσει στο μελό, όμως, ταυτόχρονα, της στερούν το συναίσθημα και την εμποδίζουν να αποκαλύψει πλήρως την ψυχή της.

#Tiff55 Review: Νορβηγία του Γιάννη Βεσλεμέ (3,5*/5)

Οι ταινίες είδους δεν είναι και το φόρτε της ελληνικής κινηματογραφίας. Η πρόσφατη τάση των "παράξενων" ταινιών, η οποία αγκαλιάστηκε από τα Φεστιβάλ του εξωτερικού αλλά ακόμα δεν έχει επικοινωνήσει με το ελληνικό κοινό (παρά το γεγονός ότι αρκετές από αυτές είναι όντως καταπληκτικές), δεν άφησε και πολλά περιθώρια στο να αναπτυχθεί κάτι διαφορετικό, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αφορά εξίσου, ενδεχομένως, τα κοινωνικά προβλήματα αλλά να είναι και μέρος ενός φανταστικού σύμπαντος, όπου μερικές αλήθειες μπορούν να ειπωθούν πιο εύκολα και περισσότερο δημιουργικά. Ευτυχώς, η "Νορβηγία" του Γιάννη Βεσλεμέ επιχειρεί να κάνει κάτι που δεν έχουμε δει τελευταία στον ελληνικό κινηματογράφο και να παντρέψει υπαινικτικά τα προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας μέσα από την ιστορία ενός βρικόλακα στην Αθήνα της δεκαετίας του 1980, του οποίου η καρδιά θα πάψει να χτυπάει αν σταματήσει… να χορεύει!

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Χειμερία νάρκη / Winter Sleep του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν (4*/5)

Πόσο τρομακτικό φαντάζει ένα φιλμ διάρκειας 196 λεπτών; Ή καλύτερα, για να ακριβολογούμε, πόσο τρομακτικό φαντάζει ένα φιλμ διάρκειας 196 λεπτών, που αντλεί έμπνευση από το σύμπαν του Τσέχοφ και του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και το παντρεύει με την κοινωνία της Τουρκίας του σήμερα, που αναλώνεται σε εξαντλητικές συζητήσεις διάρκειας άνω των είκοσι λεπτών πολλές φορές, οι οποίες έχουν στόχο να αναλύσουν μέσω των χαρακτήρων τους τις αιτίες για την πορεία ολόκληρης μιας χώρας, που δεν διστάζει να κλειστεί μέσα στους τέσσερις τοίχους και να ωθήσει θεατές και πρωταγωνιστές στα άκρα, με στόχο την αποκάλυψη της αλήθειας;

#Tiff55 Review: Τρελή αγάπη / Amour Fou της Τζέσικα Χάουσνερ (4*/5)

Είναι αναζωογονητικό να βλέπεις ένα φιλμ να προσεγγίζει το αιώνιο θέμα της αγάπης με φρέσκια οπτική και ακομπλεξάριστη προσέγγιση. Ειδικά όταν το εν λόγω φιλμ καταφέρνει να πλασάρει την ελεύθερη απόδοση της αυτοκτονίας τού ποιητή Χάινριχ φον Κλάιστ, το 1811 στο Βερολίνο του ρομαντισμού, ως μια παραμορφωμένη κομεντί ειδυλλίου στην οποία ο ποιητής αναζητά μια κοπέλα που θα τον ερωτευτεί τόσο πολύ ώστε… να τον συνοδεύσει στο θάνατο, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πιο περίεργα!

#Tiff55 Review: A Blast του Σύλλα Τζουμέρκα (2,5*/5)

To "A Blast" είναι μια ταινία που φαίνεται να αφορά το κοινό, μιλώντας για το σήμερα και την ευρύτερη κρίση (κοινωνική, οικονομική, σχέσεων, ηθών) που χαρακτηρίζει την κοινωνία, μέσα από την προσωπική ιστορία κατάρρευσης μιας κοπέλας, η οποία αποκαλύπτεται σταδιακά μέσα από συνεχή πισωγυρίσματα στο χρόνο, δίνοντας τα στοιχεία που προοικονομούσαν την πτώση και αντιπαραβάλλοντάς τα με το σκοτεινό σήμερα. Η σύνδεση του πραγματικού κόσμου με τη μυθοπλασία ήταν, εξάλλου, κάτι που απασχόλησε τον Τζουμέρκα ήδη από τη "Χώρα Προέλευσης", όμως εδώ φαίνεται πιο σίγουρος για τις προθέσεις του και σίγουρα αποδεικνύεται πιο ικανός στο χειρισμό τής θεματικής, σε σχέση με το παρελθόν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο σκηνοθέτης έχει όραμα, φιλόδοξες διαθέσεις, ορμή που βγαίνει μέσω της έκφρασης και των πράξεων των πρωταγωνιστών του ή έντονη διάθεση να πει όλα όσα τον πνίγουν με πάθος – αλλά όλα αυτά συνοδεύονται και από μία έλλειψη αυτοελέγχου, που κινδυνεύει να… τινάξει την ισορροπία στον αέρα.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Κουμίκο, η κυνηγός του θησαυρού / Kumiko, the Treasure Hunter των Ντέιβιντ και Νέιθαν Ζέλνερ (3,5*/5)

Η Kumiko είναι μια κονκισταδόρος. Όπως οι Ισπανοί εξερευνητές του παρελθόντος, είναι έτοιμη να καταφτάσει στην Αμερική με στόχο την ανακάλυψη ενός τεράστιου θησαυρού. Όπως συνέβη και στους υπόλοιπους του είδους της, σχεδόν κανείς δεν συμμερίζεται το όραμά της και όλοι την προτρέπουν να ασχοληθεί με τα τετριμμένα πράγματα της καθημερινότητας, την δουλειά της, την αναζήτηση συντρόφου. Όμως, η Kumiko γνωρίζει την πραγματική σημασία του σκοπού της και κανείς δεν πρόκειται να την πείσει για το αντίθετο. Αυτή είναι η δική της ιστορία, ακόμα και αν χρειαστεί να φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου για να το αποδείξει. 

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Ο δούκας της Βουργουνδίας / The Duke of Burgundy του Πίτερ Στρίκλαντ (5*/5)

Ο Peter Strickland είναι υπέρτατος γνώστης του "genre". Αν η "Katalin Varga" του ήταν μια σπουδή πάνω στις exploitation ταινίες εκδίκησης των 70ς και το "Berberian Sound Studio" ένα γράμμα αγάπης στα ιταλικά giallo, όπου ο ήχος αντικαθιστά την εικόνα ως ο απόλυτος μηχανισμός τρόμου, το "The Duke of Burgundy" παραμένει στην ίδια δεκαετία για να αποθεώσει το erotic kitch και να αποδείξει όχι μόνο τις επιρροές του σκηνοθέτη αλλά και αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία: ότι ο Peter Strickland είναι ένας εκπληκτικός σκηνοθέτης.

#Tiff55 Review: Λεβιάθαν / Leviathan του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ (3,5*/5)

Η αρχή και το τέλος του "Leviathan"γεμίζει την μεγάλη οθόνη με εικόνες συγκλονιστικής ομορφιάς, με κουφάρια κτηνών της θάλασσας και ναυάγια πλοίων που κείτονται στην ερημική παραλία, με τον ορίζοντα και την επιφάνεια της θάλασσας να θολώνουν τα μεταξύ τους όρια και την μουσική του Philip Glass (συγκεκριμένα, αποσπάσματα από την Akhnaten όπερά του, του 1983) να αποκαλύπτει ότι η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια βιβλική ιστορία, από εκείνες που ταλαιπωρούν τους ήρωές τους μέχρι να τους οδηγήσουν στην δικαίωση και την επιβράβευση ενός δίκαιου Θεού. Μόνο που το Levithan δεν είναι μια τέτοια ιστορία.

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Ένα περιστέρι έκατσε σ’ ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του / A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence του Ρόι Άντερσον (4.5*/5)

Όποιος έχει δει τις δύο προηγούμενες ταινίες του Ρόι Άντερσον, "Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο" και "Εσείς, οι ζωντανοί" γνωρίζει περίπου τι να περιμένει από την ταινία, που κλείνει την τριλογία των Ζωντανών, ή αλλιώς την προσπάθεια του Ρόι Άντερσον να σχολιάσει, να κριτικάρει, να παρηγορήσει και τελικά να κατανοήσει την ανθρώπινη ύπαρξη, μέσα από μικρές καθημερινές σκηνές, οι οποίες αθροιστικά αποκαλύπτουν την αλήθεια: ένα αριστούργημα.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Η ζωή που κυλά / Still the water της Ναόμι Καουάσε (3*/5)

Ήδη από τις πρώτες εικόνες της θάλασσας και των κυμάτων, αντιλαμβάνεσαι ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής του Still the water. Η θάλασσα και η δύναμη του νερού παραμένει ο κινητήριος άξονας της ταινίας και η διαρκής σταθερά αναφοράς, ακολουθώντας την πορεία των δύο νεαρών χαρακτήρων μέχρι να καταλήξουν περισσότερο σίγουροι για τον εαυτό τους, παρά την απώλεια που καλούνται να αντιμετωπίσουν στην πορεία. Η διαδρομή τους θα μπορούσε κάλλιστα να συνοψιστεί στο αρχικό και το τελικό πλάνο, όμως, στο ενδιάμεσο υπάρχουν τόσα πολλά μικρά πράγματα που αποκτούν σημασία, κάνοντας τελικά το Still the water πολύ μεγαλύτερη ταινία, από όσο αρχικά φαίνεται.

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Τιμπουκτού / Timbuktu του Αμπντεραμάν Σισακό (4*/5)

Το "Timbuktu" του Αμπντεραχμάν Σισάκο δεν χρειάζεται να αφηγηθεί με λεκτικές επεξηγήσεις την ιστορία του, όπου φανατικοί τζιχαντιστές διαταράσσουν την ήσυχη ζωή ενός απομακρυσμένου από τον πολιτισμό χωριού. Αντιθέτως, επιλέγει να πει την ιστορία του μέσα από εικόνες που αποτυπώνουν στιγμές της παλιάς και της νέας καθημερινότητας, με μία ευαισθησία σαν να πρόκειται για ένα παραμύθι και όχι για την σκληρή αλήθεια. Κάποιες στιγμές δε, αποφασίζει να στρέψει και την κάμερα από τα γεγονότα, να αποθανατίσει μόνο την αρχή και το τέλος της τραγωδίας και στο ενδιάμεσο να περιπλανηθεί στα πρόσωπα των ανθρώπων που βλέπουν την ζωή τους να αλλάζει, χωρίς να έχουν την δυνατότητα να αντισταθούν ουσιαστικά.

#tiff55 Review: Phoenix του Κρίστιαν Πέτσολντ (3,5*/5)

Το "Phoenix" είναι, αισίως, η έκτη συνεργασία του Christian Petzold με την Nina Hoss (μετά και την πρόσφατη "Barbara"), η οποία εξακολουθεί να διαπραγματεύεται με τις ανοικτές πληγές του γερμανικού παρελθόντος, αυτή την φορά ακολουθώντας μια επιβιώσασα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η οποία επιστρέφει με νέο πρόσωπο για να ξαναβρεί τον σύζυγό της, για τον οποίο υπάρχει η υποψία ότι εκείνος ήταν που την πρόδωσε. Παρόλα αυτά, η ταινία δεν ακολουθεί ακριβώς αυτό που περιμένεις και, ήδη μετά το πρώτο ημίωρο, γίνεται μια πρωτότυπη εξερεύνηση της ταυτότητας, της εικόνας και της μνήμης, που, απρόσμενα, την μετατρέπει σε κάτι αληθινά συγκινητικό και προσωπικό!

#Tiff55 Review: Κάτι πρέπει να σπάσει / Something Must Break του Έστερ Μάρτιν Μπέργκσμαρκ (2,5*/5)

Κάθε φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του, αν θέλει να θεωρείται στον παλμό της εποχής, πρέπει να περιλαμβάνει LGBT ταινίες στον προγραμματισμό του. Και, όντως, στο φετινό φεστιβάλ του Rotterdam, το πιο avant-garde, εξ ορισμού,της Ευρώπης, αναμενόμενα βρέθηκε να διαγωνίζεται για - και να κατακτά, τελικά - ένα από τα τρία ισάξια βραβεία, το σουηδικό Something Must Break του Ester Martin Bergsmark, το οποίο ακολουθεί την σχέση, η οποία αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν νεαρό cross-dressing gay και έναν straight skater, μέσα σε μια Στοκχόλμη θολή, μακριά από τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της μεγαλούπολης.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

#tiff55 Review: Listen Up Philip του Άλεξ Ρος Πέρι (3,5*/5)

Πώς μπορείς να αξιολογήσεις μια ταινία που προσπαθεί συνεχώς να σε εκνευρίσει μέσα από την ενοχλητική, πομπώδη, ναρκισσιστική persona του πρωταγωνιστή της, χωρίς να αφήσεις τα νεύρα σου να επηρεάσουν την κρίση σου; Πώς γίνεται να διαχωρίσεις τα αισθήματά σου για αυτόν τον μπάσταρδο πρωταγωνιστικό χαρακτήρα από τον θαυμασμό σου για την εξαντλητική ανάλυση της προσωπικότητάς του; Και, ακόμα, χειρότερα, μέχρι ποιο σημείο αυτού του εγωιστικού μικρόκοσμου πρέπει να καταφέρεις να φτάσεις ώστε να έχεις την αίσθηση ότι είσαι πλέον ικανός να εκφράσεις την κρίση σου;

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Magical Girl του Κάρλος Βερμούτ (5*/5)

Είναι πραγματικά δύσκολο να μιλήσεις για μια ταινία η οποία γεμίζει τις δύο ώρες της διάρκειάς της με μια εκπληκτική ιστορία που φαίνεται να πηγαίνει σε αμέτρητες κατευθύνσεις για να ξαναεπιστρέψει θριαμβευτικά στον πυρήνα της κάθε φορά, που αποφεύγει αναμενόμενες εξελίξεις με περισσή άνεση και στέλνει κάθε φορά την αφήγηση σε απρόβλεπτα μονοπάτια, που περισσότερο υπαινίσσεται παρά εξηγεί, χωρίς, όμως, τίποτα να μένει ουσιαστικά αστοιχείωτο, και που είναι τόσο στυλιζαρισμένη που σε προκαλεί να ανακαλύψεις τις λεπτομέρειες σε κάθε κάδρο, χωρίς όμως να αγνοεί τους ίδιους της τους χαρακτήρες. Και, όμως, το "Magical girl" αποτελεί μια τέτοια ταινία και, χωρίς υπερβολή, συγκαταλέγεται μέσα στα καλύτερα, πιο πρωτότυπα και πιο εντυπωσιακά φιλμ που έχω δει τελευταία και είναι το μόνο φιλμ που με έκανε να ανατριχιάσω έτσι από την προβολή του "Under The Skin". Μεγάλη δήλωση; Πιστέψτε με, όχι.

#Tiff55 Reviews: Αυτοί είναι οι κανόνες / These are the rules του Όγκνιεν Σβίλιτσιτς (3*/5) και Η απαγωγή του Μισέλ Ουελμπέκ / L'Enlèvement de Michel Houellebecq του Γκιγιώμ Νικλού (2,5*/5)

Τόσο στο These are the rules του Όγκνιεν Σβίλιτσιτς όσο και στην Απαγωγή του Μισέλ Ουελμπέκ του Γκιγιώμ Νικλού, οι χαρακτήρες βλέπουν την ζωή τους να ανατρέπεται, αναγκάζοντάς τους να αναθεωρήσουν τους μέχρι τότε καθιερωμένους κανόνες συμπεριφοράς που ακολουθούσαν. Στην πρώτη περίπτωση, βέβαια, οι δύο γονείς που διαπιστώνουν ότι το ευρύτερο πλαίσιο κανόνων στο οποίο μέχρι τότε ζούσαν - αλλά ίσως, δεν συνειδητοποιούσαν - είναι εκείνο που τελικά τους ωθεί στην μεγάλη αλλαγή ενώ, στην δεύτερη περίπτωση,η εκκεντρικότητα του ίδιου του συγγραφέα είναι εκείνη που θα κάνει τους απαγωγείς του να συνειδητοποιήσουν ότι αυτά που θεωρούσαν δεδομένα, μάλλον δεν πρόκειται να τους βοηθήσουν σε αυτή την ιδιαίτερη κατάσταση. Ο τόνος δε θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικός ανάμεσα στις δύο ταινίες και, όμως, αυτή η απρόβλεπτη κοινή θεματική ανάμεσά τους δημιουργεί ένα ιδιότυπο δίπολο σχετικά με την ευλάβεια της εφαρμογής των κανόνων και τον βαθμό που αυτή επηρεάζει την τελική αντίδραση του ανθρώπου. Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά τι λειτουργεί και τι δεν λειτουργεί σε κάθε μία από αυτές.

#Tiff55 Reviews: Άνεμοι του Αυγούστου / August Winds του Γκαμπριέλ Μασκάρου (3*/5) και Μαύρες ψυχές / Anime Nere του Φραντσέσκο Μούντσι (4*/5)

Είναι πολύ γενικόλογο να αναφέρεις για μια ταινία ότι ουσιαστικά μιλά για την ζωή και τον θάνατο, όμως, υπάρχουν μερικές περιπτώσεις όπου αυτό είναι η μοναδική αλήθεια. Ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να ασχοληθεί ή να "φιλοσοφήσει" το κάθε φιλμ σχετικά με το θέμα, φυσικά , διαφέρει, όμως, η κοινή βάση παραμένει αδιαμφισβήτητη. Οι Άνεμοι του Αυγούστου και οι Μαύρες Ψυχές δημιουργούν μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίθεση μεταξύ τους, καθώς το μεν πρώτο φιλμ επιλέγει να κρατήσει τον θάνατο στο περιθώριο και να τον εντάξει στα πλαίσια μιας ευρύτερης φιλοσοφίας για την αντιμετώπιση της ζωής ενώ, το δεύτερο, προσπαθεί να ανακαλύψει τις βάσεις εκείνες που ωθούν τους ανθρώπους να διακινδυνεύουν την ευημερία και την ίδια την οικογένειά τους με παράτολμες ενέργειες που αργά ή γρήγορα θα αποβούν μοιραίες. Και οι δύο ταινίες, όμως, αποτελούν αξιοπρόσεκτες προσθήκες σε ένα άτυπο genre που αρχίζει να αποκτά όλο και περισσότερες συμμετοχές.

#Tiff55 Review: Η φυλή / The tribe του Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκιι (4*/5)

Έχοντας κερδίσει το μεγαλύτερο βραβείο στην εβδομάδα κριτικής των Καννών (μαζί με το τελείως διαφορετικό αλλά, επίσης, τρομερά ενδιαφέρον "It follows") και έχοντας ως στοιχείο διαφοροποίησης το γεγονός ότι η ταινία είναι γυρισμένη αποκλειστικά στην νοηματική, χωρίς υποτίτλους ή επιπλέον επεξηγήσεις πέρα από τις ίδιες της εικόνες, το "The Tribe" από την αρχή σημειώθηκε ως ένας από τους πιο δυνατούς τίτλους του διαγωνιστικού του φεστιβάλ, κανείς, όμως, δεν περίμενε τα ουρλιαχτά, τις αποχωρήσεις, το έντονο χειροκρότημα και την… λιποθυμία που χαρακτήρισε την προβολή του. 

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

#tiff55 Reviews: Μεταξύ 10 και 12 / Between 10 and 12 του Πέτερ Χόχεντοορν (3,5*/5) και 1001 γραμμάρια / 1001 Grams του Μπεντ Χάμερ (2,5*/5)

Είναι ενδιαφέρον να ανακαλύπτεις κοινούς θεματικούς άξονες σε διαφορετικές ταινίες ενός φεστιβάλ, ειδικά όταν η κάθε μία αποφασίζει να χειριστεί το θέμα με τόσο διαφορετικό τρόπο. Τόσο το Μεταξύ 10 και 12  όσο και τα 1001 γραμμάρια έχουν να κάνουν με την απώλεια και τον τρόπο που κάποιος δύναται να την διαχειριστεί, μόνο που στην πρώτη περίπτωση αυτό γίνεται αρκετά κυριολεκτικά (αλλά αποτελεσματικά) ενώ στην δεύτερη περισσότερο μεταφορικά (αλλά και με περισσότερο πομπώδη τελικά τρόπο). Εκεί που έγκειται η ουσιαστική διαφορά, όμως, είναι στην ατμόσφαιρα κάθε ταινίας και τον δραματικό τόνο (ή όχι) που επιλέγει να δώσει εκείνη στα δρώμενα. Το Μεταξύ 10 και 12 είναι χωρίς αμφιβολία ένα σύντομο αλλά δυνατό δράμα. Τα 1001 γραμμάρια είναι πιο ανάλαφρα αλλά, δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχουν αποφασίσει τελικά τι ακριβώς είναι. Ποια από τις δύο είναι, τελικά λοιπόν, καλύτερη; Πάμε να δούμε λίγο πιο αναλυτικά, τα θετικά και τα αρνητικά της κάθε ταινίας. 

#tiff55 Review: 99 σπιτικά / 99 homes του Ραμίν Μπαχράνι (3*/5)

Είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσεις τον Ramin Bahrani για ηθικολογία και για εύκολο διδακτισμό. Οι χαρακτήρες του έχουν πάντα μια ξεκάθαρη ηθική διαδρομή, πάντα ένα δίλημμα τύπου "σωστό ή λάθος" να αντιμετωπίσουν, πάντα έναν σαφή ηθικό κώδικα συμπεριφοράς, τον οποίο καλούνται ή να τιμήσουν και ενδεχομένως να χάσουν ή να καταπατήσουν και να γίνουν εύκολα, αλλά με τίμημα, νικητές.Στις πρώτες ταινίες του Bahrani (Chop Shop, Man Push Cart, Goodbye, Solo), οι ηθικοπλαστικές πινελιές δεν χτυπούν τόσο έντονα, ίσως επειδή και η αφήγηση κρατά χαμηλούς τους τόνους. Στο "At any price", όμως, την ταινία όπου ο Bahrani συνάντησε το Holywood (και που, επίσης, προβάλλεται στα πλαίσια του φεστιβάλ), αυτοί οι "χαμηλοί τόνοι" έδωσαν την θέση τους σε ένα πρώτης τάξης επαρχιακό μελόδραμα, χωρίς τακτ και λεπτότητα. Σε ποια κατηγορία δύναται να κατηγοριοποιηθεί, λοιπόν, το "99 homes";

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

#tiff55 Review: Δύο μέρες, μία νύχτα / Deux jours, une nuit των αδερφών Νταρντέν (3,5*/5)

Δεν μπορείς να κατηγορήσεις για ασυνέπεια τους αδερφούς Νταρντέν. Ήταν πάντα πίσω από τους ίδιους ήρωες (κυριολεκτικά, με την κάμερα συνεχώς πάνω από τον ώμο τους), κατέγραφαν πάντα τις ίδιες ανησυχίες, κρύβονταν διαρκώς πίσω από την ίδια ιδεολογία, που υποστήριζε τον αγώνα του - στα μάτια πολλών - ασήμαντου ανθρώπου ενάντια σε καταστάσεις που και ο ίδιος ακόμα δεν καταλάβαινε ακριβώς. Η Rosetta ήταν αγρίμι αλλά δεν καταλάβαινε ακριβώς το γιατί. Η Lorna ήταν αποφασισμένη αλλά δεν μπορούσε κανείς να αποκρυπτογραφήσει τον λόγο που παρουσίαζε αυτό το πάθος. Ευτυχώς, η Sandra είναι και αγρίμι και αποφασισμένη και έχει ξεκάθαρο κίνητρο αυτή την φορά.

#tiff55 Review: The Cut του Φατίχ Ακίν (2*/5)

Όταν ξεκινάει το "The Cut", μερικά λευκά γράμματα σε μαύρο φόντο ενημερώνουν τον θεατή ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία στις αρχές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου βρίσκεται σε παρακμή. Κατά συνέπεια, όλες οι μειονότητες θεωρούνται εχθροί για την αυτοκρατορία. Χρειάστηκαν, δηλαδή, μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να μισήσουν οι Τούρκοι τον Φατίχ Ακίν και να προκληθούν οι πρώτες ανατριχίλες, με την βοήθεια της υποβλητικής μουσικής. Ανατριχίλες, οι οποίες έμελλε, δυστυχώς, να είναι και οι τελευταίες της ταινίας.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

#tiff55 Reviews: Γκουμπ / The Goob του Γκάι Μάιχιλ (3*/5) και Γη της θύελλας / Land of Storms του Άνταμ Τσάσι (3*/5)

Δύο ιστορίες ενηλικίωσης, δύο ιστορίες εξερεύνησης του πραγματικού εαυτού, δύο ιστορίες όπου ο κεντρικός ήρωας καλείται να λάβει τις πρώτες σημαντικές αποφάσεις της ζωής του. Από την μια, ο Goob ανακαλύπτει την δύναμη να αντιμετωπίσει το οικογενειακό του περιβάλλον στην μιζέρια της Βρετανικής επαρχίας, από την άλλη ο Szabolcs βρίσκει το θάρρος να αποκαλύψει τον εαυτό του και να αντιμετωπίσει τον πατέρα και τον κοινωνικό του περίγυρο. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, οι ήρωες κάνουν ένα σταθερό βήμα προς το μέλλον τους, κάνουν τις πρώτες συνειδητές επιλογές και ανακαλύπτουν (μαζί με τις συνέπειες) τι σημαίνει να είσαι ενήλικος, ακόμα κι αν οι αφηγήσεις τους πέφτουν στην παγίδα μερικών σχηματικών κλισέ. Στην συνέχεια, συνοπτικές εντυπώσεις και για τις δύο ταινίες. 

#tiff55 Review: Καληνύχτα μαμά / Ich seh, ich seh των Βερόνικα Φραντς και Σεβερέν Φιαλά (4*/5)

Δεν χρειάζονται περισσότερα από δέκα λεπτά για να βυθιστείς απόλυτα στον κόσμο του "Goodnight Mommy". Αυστηρά πλάνα που μαρτυρούν με την σύνθεσή τους ανείπωτες αλήθειες, μια χρωματική παλέτα που συναντάς ακόμα μόνο στο παραδοσιακό φιλμ και προκαλεί το δέος, ατμόσφαιρα που αξιοποιεί στο έπακρο την ομορφιά της φύσης και τον τρόμο της απομόνωσης, βλέμματα που υπόσχονται ειλικρίνεια αλλά φανερώνουν μια πραγματικότητα σε αμφισβήτηση, ένα μυστήριο που όχι μόνο απαιτεί την λύση του αλλά και απόδειξη για τον αν υπήρχε καν εξαρχής. Όμως, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της συζύγου του Ούλριχ Ζάιντλ, Βερόνικα Φραντς, και του Σεβερίν Φιάλα δεν έχει απλά σκοπό να βυθίσει τον θεατή στον κόσμο του αλλά να τον τρομοκρατήσει ρουφώντας σταδιακά το οξυγόνο από την αίθουσα. Και το καταφέρνει με αξιοθαύμαστη ικανότητα.

#tiff55 Review: Σίβας / Sivas του Κάαν Μυζντετζί (3.5*/5)

Μπορεί ο Φατίχ Ακίν να ήταν ο δημιουργός Τουρκικής καταγωγής που διαφημίστηκε περισσότερο στην φετινή Mostra, όμως ο πραγματικός Τουρκικός θησαυρός βρισκόταν αλλού, μακριά από την διαφήμιση και την προβολή της προ-φεστιβαλικής περιόδου, καλά κρυμμένος στο ντεμπούτο του Κάαν Μυζντετζί, "Sivas", την ταινία που ακολουθεί τον μικρό Ασλάν και τον σκύλο του, τον Σίβας, στην καθημερινότητα της μακρινής Ανατολίας. Μια καθημερινότητα που περιλαμβάνει αναγκαστικά το σχολείο, τις οικογενειακές αγγαρείες, τις πρώτες αντιπάθειες και συμπάθειες του σχολικού περίγυρου (και, ναι, φυσικά και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα) και... βάρβαρες κυνομαχίες, στις οποίες ο Sivas φαίνεται να θέλει να νικήσει για να ικανοποιήσει το αφεντικό του.

#Tiff55 Review: Λευκός θεός / White God του Κόρνελ Μούντρουτσο (2*/5)

Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς το γεγονός ότι ο Κόρνελ Μούντρουτσο μπορεί να συνθέτει εντυπωσιακές, απόλυτα κινηματογραφικές εικόνες. Από την (κυριολεκτική) όπερα της Johanna και την ποιητική διάθεση των εικόνων του Delta έως τους εντυπωσιακούς καμβάδες του Tender Son - The Frankenstein project, κάθε κάδρο των φιλμ του Μούντρουτσο έχει μια τραχιά, υποβλητική γοητεία που σε προκαλεί να θέλεις να ανακαλύψεις ολόκληρη την φιλμογραφία του. Η αρχική σκηνή του White God, με τα δεκάδες σκυλιά να τρέχουν με μανία στους εγκαταλελειμένους, σχεδόν μετα-αποκαλυπτικούς, δρόμους της πόλης καταδιώκοντας ένα νεαρό κορίτσι, έρχεται να επιβεβαιώσει την μαεστρία του στην εικαστική αρτιότητα των εικόνων. Ταυτόχρονα, όμως, το White God είναι και η ταινία που ξεγυμνώνει μια και καλή την σεναριακή αδυναμία του, αποκαλύπτοντας ότι, δυστυχώς, ο Μούντρουτσο δεν γνωρίζει πώς να χειριστεί ουσιαστικά τις πρωτότυπες κατά τα άλλα ιδέες του στην εξέλιξη του σεναρίου του.

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

#tiff55 Reviews: Μεταμορφώσεις / Métamorphoses του Κριστόφ Ονορέ (2*/5) και Σ' ένα δρόμο του Παλέρμο / Via Castellana Bandiera της Έμα Ντάντε (1.5*/5)

Οι δύο ταινίες κάνουν την ελληνική τους προβολή ύστερα από την πρεμιέρα τους στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας, φέρνοντας μεν εκκεντρικό αέρα παραξενιάς αλλά λίγη ουσιαστική κινηματογραφική δύναμη στο ελληνικό φεστιβάλ. Περιέργως, το φιλμ της Έμα Ντάντε έκανε ένα χρόνο πριν ξεκινήσει την φεστιβαλική του πορεία, ενδεχομένως ποντάροντας πια πάνω στην όλο και αυξανόμενη αναγνωριστιμότητα της πρωταγωνίστριάς του, Alba Rohrwacker, η οποία κέρδισε φέτος το βραβείο ερμηνείας στην Mostra για το "Hungry Hearts" (μήπως, το δούμε του χρόνου αυτό προς τα μέρη μας;). Στην συνέχεια, επιγραμματικά μερικές εντυπώσεις για την κάθε ταινία.

#tiff55 Review: Όπερ έδει δείξαι / Quod erat demonstrandum του Αντρέι Γκρουσνίτσκι (3.5*/5)

Κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της ταινίας, ένας από τους πρωταγωνιστές αναφέρει ότι "δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ασπρόμαυρη και την έγχρωμη τηλεόραση, απλά χρειάζεσαι λίγη φαντασία". Αυτή η ατάκα αποτελεί και το ουσιαστικό επίκεντρο της (λογικά ασπρόμαυρης) ταινίας, η οποία αποτυπώνει μια καθημερινότητα χωρίς πραγματικό χρώμα, όπου τα πάντα αποτυπώνονται με όρους άσπρου και μαύρου, μόνο υπέρ ή κατά του καθεστώτος.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

"Η σκληρή αλήθεια"

Κατά την διάρκεια του Οκτώβρη, σε συνέχεια των αφιερωμάτων με τον γενικό τίτλο "The Notice" (στο τέλος του κειμένου, θα βρεις και τους συνδέσμους για τα υπόλοιπα αφιερώματα της σειράς), η σελίδα του The Frame Game στο Facebook σκάναρε τα κινηματογραφικά τοπία και τις λεπτομέρειες των κάδρων για να ανακαλύψει τις σκληρές, κρυμμένες αλήθειες, οι οποίες, παρά τις πρώτες εντυπώσεις, δεν ισχύουν μόνο για την πραγματικότητα του celluloid. Από τις υποβλητικές προσταγές του Truman Show και τις ξεκάθαρες διαταγές του Zero Theorem μέχρι τον πεσιμισμό του Terminator 2: Judgement Day και τις απροκάλυπτες απειλές του Fear and Loathing in Las Vegas (επάνω φωτογραφία), πάμε να δούμε για άλλη μια φορά συγκεντρωμένες όλες τις αλήθειες που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι ήρωες του σινεμά. 

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

#Tiff55 Σκονάκι πριν από την έναρξη του 55ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Όπως κάθε χρόνο, το Frame Game (και η σελίδα του στο Facebook) επιχειρεί να ξεδιαλύνει τις άπειρες ταινίες του προγράμματος του μεγαλύτερου (αν και πολύπαθου) κινηματογραφικού φεστιβάλ της χώρας, να ξεχωρίσεις τις προφανείς επιλογές από τα κρυμμένα διαμάντια και να προσφέρει ένα χέρι βοήθειας σε όσους χάνονται μέσα στην πληθώρα των ταινιών. Ύστερα από το περσινό γενικά καλό αλλά πιο "καλλιτεχνικό" πρόγραμμα (δες εδώ ολόκληρη την περσινή ανταπόκριση), το φετινό πρόγραμμα κάνει ένα σχετικό άνοιγμα στις πιο mainstream (αλλά πάντα φεστιβαλικές ταινίες) φέρνοντας στο φεστιβάλ τις καινούριες ταινίες δημιουργών που αποδεδειγμένα έχει τιμήσει το κοινού του φεστιβάλ στο παρελθόν (Nuri Bilge Ceylan, Susanne Bier, Andrey Zvyagintsev, αδερφοί Dardennes, Roy Andersson, Fatih Akin) αλλά και συγκεντρώνοντας την πλειοψηφία των φιλμ που ξεχώρισαν στα μεγάλα παγκόσμια φεστιβάλ (συμπεριλαμβανομένων και των νικητήριων ταινιών σε Κάννες, Βενετία και Σαν Σεμπαστιάν). Ακόμα και το διεθνές διαγωνιστικό φέτος εμφανίζεται ιδιαίτερα δυνατό, με επιλογές ταινιών που ξεχωρίζουν από τα φεστιβαλικά συνιθισμένα και φλερτάρουν έντονα με το σινεμά είδους (περιλαμβάνοντας και μερικές ήδη αγαπημένες μας ταινίες, όπως θα δούμε στην συνέχεια). Καθίστε αναπαυτικά και ξεκινάμε.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Books in movies, Vol. II: Judging by the cover.

"Τα βιβλία και οι ταινίες είναι σαν τα πορτοκάλια και τα μήλα. Και τα δύο είναι φρούτα αλλά η γεύσεις τους δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους". Τάδε έφη Stephen King, ένας συγγραφέας που έχει δει αμέτρητες φορές το έργο του να μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, πότε με τις ευλογίες του και πότε με την απόρριψή του και μπορεί, επομένως, να έχει έναν παραπάνω λόγο στο ζήτημα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει εξάλλου ότι, παρά την στενή σχέση ανάμεσα στην λογοτεχνική και την κινηματογραφική σφαίρα και τις συχνότατες επικαλύψεις τους, τα δύο μέσα λειτουργούν τελείως διαφορετικά και μόνο όταν κάποιος γνωρίζει πώς να κάνει τις απαραίτητες τροποποιήσεις, μπορεί να διατηρήσει ανέπαφη την μαγεία.

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Ανατομία μιας σκάλας, Vol. II: The All Seeing Eye

"Where do the stairs go?". Μια ερώτηση που δηλώνει αγωνία, αβεβαιότητα, φόβο για το άγνωστο και πιθανό τρόμο. Και για αυτό ακριβώς τον λόγο είναι που αυτή η ερώτηση έχει χρησιμοποιηθεί ποικιλοτρόπως και χωρίς φειδώ από τον κινηματογράφο, συνοδευόμενη συνήθως είτε από απαντήσεις τύπου "Μην ανέβεις τις σκάλες" (κάτι που όλοι ξέρουμε ότι θα γίνει) είτε από γδούπους που γίνονται όλο και πιο δυνατοί, μέχρι να αποκαλύψουν ένα κομμένο κεφάλι να κατεβαίνει ένα ένα τα σκαλοπάτια. Άλλες πάλι φορές, η απάντηση οδηγεί σε σκοτεινά υπόγεια και μυστικά, κρυμμένα επίπεδα μιας πραγματικότητας που κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί πόσω μάλλον να αποδείξει. Και άλλες πάλι φορές, όταν σηκώσει κανείς το κεφάλι, ανακαλύπτει ότι δεν χρειάζεται να ακούσει την απάντηση παρά να παρατηρήσει το μάτι που βλέπει τα πάντα να σχηματίζεται, το βλέμμα ενός κινηματογραφικού Θεού που κρίνει, εγκρίνει και καταδικάζει, είτε με την συνοδεία περιπλανόμενων ενοίκων (όπως συμβαίνει στην παραπάνω φωτογραφία από την Dolce Vita του Φελίνι) είτε μόνος Του, ως ο μοναδικός πραγματικά ανίκητος παίκτης μιας φιλμικής αλλά τόσο ρεαλιστικά τρομακτικής φάρσας.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Νύχτες Πρεμιέρας Review: The Disappearance of Eleanor Rigby, Him και Her του Ned Benson

Χρειάστηκε μια βδομάδα μετά από την διπλή προβολή του "The disappearance of Eleanor Rigby" για να βάλω κάποιες σκέψεις στη θέση τους και να διαπιστώσω πόσο πολύ μου άρεσε πραγματικά το εγχείρημα του Ned Benson. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην μεγάλη προσμονή πριν την προβολή της ταινίας ή το έτσι κι αλλιώς δεδομένο ενδιαφέρον μου για κάθε ταινία που φέρει το όνομα της Jessica Chastain στους τίτλους, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι, τελικά, η διπλή Eleanor Rigby ήταν πολύ διαφορετική από αυτό που είχα στο μυαλό μου και ουσιαστικά περίμενα. Όπως οι περισσότεροι, είχα σχηματίσει από πριν την εικόνα ότι οι δύο ταινίες θα έλεγαν την ίδια ιστορία χωρισμού (και ανατροπών) με κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις, ανάλογα με την οπτική του καθενός, με έναν τρόπο που θα λειτουργούσε περισσότερο ως τρικ και όχι ως ουσιαστική κινηματογραφική τεχνική. Αντίθετα, αυτό που τελικά παρουσιάστηκε μπροστά μου ήταν μία τετράωρη post-crisis ανάλυση δύο ανθρώπων (θεματική εκ των προτέρων δύσκολη και απόλυτα αντιεμπορική), με τεράστιες διαφορές στην κάθε ιδιωτική αντιμετώπιση, ελάχιστα κοινά σημεία, ελλειπτική αφήγηση και, το κυριότερο, αυθεντική διάθεση ενδελεχούς εξέτασης των δύο χαρακτήρων. Κάτι τόσο φιλόδοξο δεν μπορείς παρά να το θαυμάσεις.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Νύχτες Πρεμιέρας Review: It follows του David Robert Mitchell

Ανέκαθεν στο genre του τρόμου, η νοσηρή ατμόσφαιρα και το καλό σενάριο ήταν δύο παράμετροι που σπανίως συμβάδιζαν στην ίδια ταινία και αυτό συνέβαινε γιατί στον βωμό της ανάγκης δημιουργίας καταστάσεων τρόμου, η λογική των πρωταγωνιστών έπρεπε να πέσει σε βλακώδη επίπεδα ώστε να δικαιολογείται η ύπαρξη των εν λόγω καταστάσεων. Το "It follows" δεν σπάει ακριβώς αυτόν τον κανόνα, καθώς οι ήρωές του εξακολουθούν να δρουν κατά στιγμές αψυχολόγητα ή/και ηλίθια, όμως, ανεβάζει τόσο ψηλά τα επίπεδα αδρεναλίνης που πραγματικά δεν μπορείς να του κακιώσεις. Ίσως, επειδή είσαι πολύ απασχολημένος με το να θαυμάζεις τα αριστοτεχνικά καδραρισμένα πλάνα. Ίσως, επειδή βρίσκεις την ιστορία του τόσο υπερβολική ώστε να καταντάει απόλυτα creepy. Ή, ίσως επειδή δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από τον διπλανό σου από τον φόβο. 


Η αφετηρία δίνεται με ένα υποβλητικό πλάνο στο οποίο η κάμερα γυρίζει 360 μοίρες, ακολουθώντας μια κοπέλα που τρέχει έντρομη στην γειτονιά, προσπαθώντας να ξεφύγει από κάτι που μόνο εκείνη βλέπει. Λίγα λεπτά αργότερα, η ίδια η κοπέλα θα βρεθεί νεκρή στην παραλία, χωρίς κανείς να γνωρίζει τον ένοχο. Θα πρέπει να περάσουν λίγα ακόμα λεπτά ώστε να μάθουμε ότι η ταινία αφορά ένα STD, δηλαδή sexually transmitted... demon, που καταδιώκει τον καταραμένο μέχρι εκείνος να το περάσει στον επόμενο. Όμως, μέχρι τότε, η πρωταγωνίστριά μας, η Jay, θα έχει ήδη σημαδευτεί από την κατάρα και οι φίλοι της θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο για να γλιτώσουν μια και καλή από αυτό που τους ακολουθεί.

Είναι ένα premise που θα μπορούσε εύκολα να καταλήξει γελοίο, όπως αμέτρητες ταινίες τρόμου των late 70s/early 80s, οι οποίες άνθισαν μαζί με τις βιντεοκασέτες. Και, όντως, το It follows μοιάζει να αποτίει φόρο τιμής σε εκείνη την περίοδο ρίχνοντας μια διάχυτη αναχρονιστική ατμόσφαιρα στα δρώμενα, με μουσική που μοιάζει να ήρθε από ένα b-movie εκείνης της εποχής (εκπληκτικοί οι Disasterpeace, παρεμπιπτόντως), με σκηνικά που θα ανήκουν για πάντα στα αιώνια αμερικανικά προάστια και πρωταγωνιστές που θα μπορούσαν να είναι άνετα οι συμμαθητές της Jamie Lee Curtis στο Halloween.

Αυτό, όμως, που δεν θυμίζει την μέση ταινία που θα συναντούσες στο τμήμα τρόμου ενός βιντεοκλαμπ είναι η προσεγμένη σκηνοθεσία και η συνεχής έμπνευση νέων τρόπων για την αποτύπωση του τρόμου, χωρίς να γίνεται ποτέ υπερβολική χρήση ενός μόνο μέσου. Ναι, υπάρχουν τα απότομα τρομάγματα. Ναι, υπάρχουν και οι παραπλανητικοί κίνδυνοι. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν στατικά (πάντα καδραρισμένα άψογα) κάδρα όπου ο τρόμος βρίσκεται στις λεπτομέρειες, tracking shots όπου η ατμόσφαιρα της παράνοιας αγγίζει κόκκινο και what-the-fuck καθημερινά στιγμιότυπα που μπορεί να έχουν ή να μην έχουν σχέση με το "κακό" σε ίσο ποσοστό.

Ακόμα κι αν η πλοκή ακολουθεί λίγο περισσότερο από όσο θα ήθελα τον κανόνα Stephen King, δηλαδή "τέλεια ιδέα, ελκυστική ανάπτυξη, λίγο random τέλος", συμπεριλαμβανομένου και του άτσαλου φινάλε, τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει την γενικότερη αίσθηση γαματοσύνης (#επαγγελματική_κριτική) του όλου project. Ο David Robert Mitchell αναμφισβήτητα ξέρει πώς να σκηνοθετεί, γνωρίζει τον σωστό τρόπο για να πατήσει το γκάζι, έχει αίσθηση του timing και του βηματισμού της εξέλιξης και καταφέρνει να κολλήσει το μάτι του θεατή στην οθόνη, ψάχνοντας να βρει τον τρόπο να προειδοποιήσει τους ήρωες (οι χαρακτήρες του Scream θα περνούσαν πολλά βράδια φωνάζοντς "Πίσω σου!" στους ήρωες του It follows). Επιπλέον, είναι κάπως αστείο το γεγονός ότι αν στερήσεις από το It follows όλα τα μυθολογικά horror στοιχεία, παραμένεις με μια ταινία που ουσιαστικά διατυμπανίζει τα κακά του σεξ καλύτερα από οποιαδήποτε καμπάνια "αγνότητας" μπορούσε να φανταστεί ένα αμερικανικό μυαλό!

Στην τελική, το It follows είναι μια ταινία με αγνό midnight fun, που θα σε κάνει να κοιτάζεις αλλιώς τον κόσμο γύρω σου. Στηρίζεται εξίσου σε τρομάγματα και δημιουργία ατμόσφαιρας και αρέσκεται στο να παραπλανεί σχετικά με την πραγματικό προσανατολισμό του τρόμου. Εξάλλου, το concept τού επιτρέπει να μην χρειάζεται να αναλύσει ψυχαναλυτικά τους ήρωές παρά να αφιερώσει τον χρόνο του σε αποτελεσματικές τρομακτικές σκηνές. Γιατί, ευτυχώς (ή, δυστυχώς, εξαρτάται από σένα), ο τρόμος της ταινίας δεν ξεθωριάζει μετά το μαύρο του τέλους. Την πάτησες. (4*/5)

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Venice Reviews: Οι υπόλοιπες ταινίες της διοργάνωσης


Τις τελευταίες ημέρες, παραδέχομαι ότι σας έχω ζαλίσει με τα αναλυτικά σχόλια για της ταινίες της φετινής Mostra που μονοπώλησαν κυρίως το δικό μου ενδιαφέρον, ελπίζω και άλλων. Πέρα, όμως, από τις κραυγαλέες περιπτώσεις, υπάρχουν και τα φιλμ που δεν δικαιολογούν την αφιέρωση ολόκληρου κειμένου, όμως, είναι κρίμα κι άδικο να κλείσουν τον φεστιβαλικό κύκλο (για τώρα, γιατί στο μέλλον είναι σίγουρο ότι θα συναντήσουμε ξανά αρκετά από αυτά) χωρίς έστω μια σύντομη αναφορά. Το τελευταίο κείμενο που αφορά την φετινή Βενετία αξιολογεί τις χαμηλότερου προφίλ ταινίες της διοργάνωσης σε 3... 2... 1...

Venice Review: She’s Funny That Way του Peter Bogdanovich

Αλήθεια πόσο καιρό έχουμε να δούμε πραγματικά καλή κωμωδία, πόσω μάλλον φαρσοκωμωδία; Κι όμως, το She's Funny That Way έρχεται για να σώσει ολόκληρο το genre από την αφάνεια, να θυμίσει κάτι από Ernst Lubitsch και κάτι από παλιό Woody Allen αλλά κυρίως να αποτελέσει υπενθύμιση του παλιού καλού Bogdanovich και έναν φόρο τιμής σε ολόκληρο το είδος της φαρσοκωμωδίας, που τελευταία αγνοείται επιδεικτικά προς υποστήριξη του "μοντέρνου, σοβαρού κινηματογράφου". Αμήν και Αλληλούια!

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Venice Review: Red Amnesia (Chuangru zhe) του Xiaoshuai Wang

Τι μπορείς να γράψεις για μια ταινία, την οποία απολαμβάνεις περισσότερο όσο λιγότερα στοιχεία γνωρίζεις για αυτή; Ότι σίγουρα ήταν μία από τις δύο καλύτερες ταινίες που είδα φέτος στην Βενετία (η δεύτερη ήταν ο μεγάλος νικητής, φυσικά), ότι είναι ένα φιλμ που χρειάζεται μία σχετική υπομονή για να βυθιστείς σταδιακά στον κόσμο του, ότι αφηγείται μια ιστορία που συνδυάζει το κοινωνικό δράμα με το καθαρόαιμο θρίλερ και ότι η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, μέχρι το τέλος, έχει αναδειχθεί σε κάτι μεγαλειώδες  και συναισθηματικά αβάσταχτο. Τι άλλο χρειάζεται να ξέρεις;

Venice Review: Le dernier coup de marteau (The last hammer blow) της Alix Delaporte

Το φετινό φεστιβάλ Βενετίας δεν έδειξε φειδώ στην επιλογή γαλλικών ταινιών εντός διαγωνιστικού αλλά τελικά κράτησε την καλύτερη για το τέλος. Μπορεί το "3 Cœurs" του Benoît Jacquot να προέκυψε κενό και απογοητευτικά μη-fun, το "La rançon de la gloire" του Xavier Beauvois να κατέληξε αφελές και σχηματικό και το "Loin des hommes" να αποδείχτηκε καλογυρισμένο αλλά χωρίς την πρωτοτυπία που θα το καθιέρωνε στην φιλμική ιστορία, όμως, το "Le dernier coup de marteau" της Alix Delaporte, στην δεύτερη μόλις ταινία της, κατάφερε να δείξει όλη την τρυφερότητα που δεν επέδειξαν τα προηγούμενα φιλμ και να αποτελέσει μια ματιά γεμάτη κατανόηση σε ταλαιπωρημένους χαρακτήρες, χωρίς ίχνος μεμψιμοιρίας ή μοιρολατρείας ή έστω διάθεσης για κοινωνικά σχόλια, χρησιμοποιώντας μόνο την μουσική του Μάλερ ως τον συνδετικό κρίκο μιας διαλυμένης οικογένειας.

Venice Review: Nymphomaniac, Uncut του Lars Von Trier

Ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο προώθησης, σκανδάλων, παραφιλολογίας, φημών, την προβολή της ταινίας σε δύο (πρώτο και δεύτερο) "λογοκριμένα" – αλλά με την άδεια του Lars Von Trier – μέρη και την αναμονή της πλήρους, uncut εκδοχής του "Nymphomaniac", μπορούμε, πλέον, να αναφωνήσουμε ότι φτάσαμε… στο τέλος της διαδρομής. Με σχεδόν μιάμιση ώρα επιπλέον υλικό (και την συνολική διάρκεια να αγγίζει τις πεντέμισι ώρες), περισσότερες αναγωγές από την πλευρά του Σέλιγκμαν, αμέτρητες διεισδύσεις και μεγαλύτερες εναλλαγές μεταξύ της πιο σκοτεινής ανθρώπινης πλευράς και της απόλαυσης (ή και όχι) των σεξουαλικών επεισοδίων της ζωής της Joe, το Nymphomaniac επιτέλους παρουσιάστηκε όπως το οραματίστηκε αρχικά ο πιο εκκεντρικός (ή και ιδιοφυής) σκηνοθέτης της εποχής για να σοκάρει, να (ξανά) εκπλήξει και να επιβεβαιώσει ότι οι ενστάσεις (κυρίως για το δεύτερο μέρος) δεν ευσταθούσαν. Το Nymphomaniac είναι απλά ένα αριστούργημα.

Venice Review: The Humbling του Barry Levinson

Αν νομίζατε ότι η ιστορία ενός έκπτωτου ηθοποιού και η προσπάθειά του να βάλει σε τάξη τη ζωή του πριν από την πρεμιέρα της επιστροφής του στο θεατρικό σανίδι ήταν αποκλειστικό προνόμιο του "Birdman" στη Mostra του 2014, κάνετε μεγάλο λάθος. Το "The humbling" (ναι, βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Philip Roth) του Barry Levinson έχει ακριβώς τον ίδιο θεματικό άξονα και παρουσιάζει ακόμα και μερικές πανομοιότυπες σκηνές με την ταινία του Iñárritu, από την εκκίνηση της εξομολόγησης στον καθρέφτη μέχρι την σκηνή όπου ο ηθοποιός εγκλωβίζεται έξω από το ίδιο του το θέατρο και ακόμα παραπέρα έως το φινάλε, όπου η πραγματικότητα συναντά την θεατρική σκηνή. Το τελικό αποτέλεσμα έχει πλάκα και είναι ανάλαφρο, δεν έχει, όμως, την πολυπλοκότητα του "Birdman", ούτε την ίδια δύναμη στις κωμικές και τις τραγικές στιγμές του. Έχει, όμως, ακόμα μία εκπληκτική ερμηνεία του Al Pacino. Δίκαιο.

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Venice Review: Loin des hommes (Far from men) του David Oelhoffen

Ας ξεκινήσουμε λέγοντας ότι σίγουρα το Loin Des Hommes δεν είναι η πιο πρωτότυπη ταινία που πρόκειται να δεις. Αν δε αγαπάς τον Γαλλικό κινηματογράφο, σίγουρα έχεις δει αρκετές ακόμη ταινίες που αφορούν συγκεκριμένα την έκρυθμη κατάσταση στην Αλγερία της δεκαετίας του 1950, με πιο πρόσφατη από αυτές το "Hors la loi" του Μπουσαρέμπ. Αν, όμως, αποφασίσεις να αγνοήσεις το αρχικό deja-vu και να δώσεις μια ευκαιρία στην συνέχεια, τότε είναι βέβαιο πως το φιλμ έχει να προσφέρει πολύ καλά πράγματα. Ανάμεσά τους, κι έναν Βίγκο Μόρτενσεν να προσθέτει Γαλλικά και Αραβικά στις γλώσσες με τις οποίες έχει ερμηνεύσει. 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...