Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Κουμίκο, η κυνηγός του θησαυρού / Kumiko, the Treasure Hunter των Ντέιβιντ και Νέιθαν Ζέλνερ (3,5*/5)

Η Kumiko είναι μια κονκισταδόρος. Όπως οι Ισπανοί εξερευνητές του παρελθόντος, είναι έτοιμη να καταφτάσει στην Αμερική με στόχο την ανακάλυψη ενός τεράστιου θησαυρού. Όπως συνέβη και στους υπόλοιπους του είδους της, σχεδόν κανείς δεν συμμερίζεται το όραμά της και όλοι την προτρέπουν να ασχοληθεί με τα τετριμμένα πράγματα της καθημερινότητας, την δουλειά της, την αναζήτηση συντρόφου. Όμως, η Kumiko γνωρίζει την πραγματική σημασία του σκοπού της και κανείς δεν πρόκειται να την πείσει για το αντίθετο. Αυτή είναι η δική της ιστορία, ακόμα και αν χρειαστεί να φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου για να το αποδείξει. 


Οι αδερφοί Zellner δεν προσπαθούν να μας βάλουν στο μυαλό της Kumiko. Αρκούνται να την παρατηρούν στις καθημερινές της στιγμές, στις μοναχικές της ώρες, στην βαρεμάρα της δουλειάς της, στις άβολες συζητήσεις με την μητέρα της. Σε όλες τις περιπτώσεις, η Kumiko παραμένει μια σιωπηλή φιγούρα, ανίκανη να ταυτιστεί με τον υπόλοιπο κόσμο, που επιμένει τα βράδια να εξετάζει ξανά και ξανά μια ταλαιπωρημένη βιντεοκασέτα του "Fargo", κρατώντας διαρκώς σημειώσεις για έναν θησαυρό που δεν υπάρχει. Μπορεί να μην την καταλαβαίνουμε, όμως, αρκεί που βρισκόμαστε εκεί για εκείνη, ίσως οι μοναδικοί παρατηρητές της ζωής της.

Το φιλμ μπορεί να το κρύβει καλά πίσω από χιουμοριστικές στιγμές, όμως, στην ουσία του παραμένει ένα προσωπικό δράμα, που προσπαθεί μεν να μην βαρύνει πολύ την ατμόσφαιρα με ανάλαφρες στιγμές αλλά δεν αρνείται και να κατευθυνθεί σε πιο σκοτεινά μονοπάτια, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του, όπου η Kumiko καταφθάνει στην περιοχή του περιβόητου θησαυρού. Παραδόξως, το δεύτερο αυτό μισό είναι και το πιο αστείο, το πιο δραματικό και, ταυτόχρονα, το πιο συγκινητικό κομμάτι της ιστορίας και εκείνο που ανάγει ουσιαστικά την Kumiko στην Κοκκινοσκουφίτσα της ιστορίας, συμπεριλαμβανομένου και του κακού λύκου που κάνει μια γρήγορη εμφάνιση στο χιονισμένο δάσος. Οι Zellner γνωρίζουν ότι μερικές φορές το χιούμορ μπορεί να τονίσει ακόμα πιο πολύ την τραγικότητα της κατάστασης και η περιφορά της Kuniko με το πολύχρωμο πάπλωμα στην αμερικανική επαρχία είναι η πιο τρανή απόδειξη για αυτό.

Σε όλη αυτή την διάρκεια της ταινίας, η Rinko Kikuchi μονοπωλεί την οθόνη και καταφέρνει στην πορεία να αναδείξει έναν παρεξηγημένο άνθρωπο, που αναζητά το νόημα της ζωής του, έστω και στο λάθος μέρος. Η διαδρομή της φαίνεται να είναι βασισμένη στο όνειρο και φαντάζει γεμάτη απιθανότητες, κάτι, όμως, που δεν την εμποδίζει να ταξιδέψει σε μία χώρα όπου δεν μιλά καλά-καλά την γλώσσα για να ανακαλύψει εκείνο τον θησαυρό που θα αλλάξει επιτέλους και την άποψη των υπολοίπων για εκείνη. Οι συνεχείς αλλαγές της έκφρασής της και η μόνιμη προσπάθειά της να ανακαλύψει όχι μόνο τον εν λόγω θησαυρό αλλά και τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα βγάζουν, τελικά, μια υπαρξιακή αγωνία που είτε θα οδηγήσει την ηρωίδα στην δικαίωση είτε στην καταστροφή. Η Kikuchi δεν χρειάζεται τα λόγια για να κάνει αληθινή την Kumiko και η ταινία δε θα ήταν η ίδια χωρίς αυτήν, καθώς και μόνο η παρουσία της μπορεί να ξεπεράσει τις αμηχανίες του σεναρίου όταν, κάποιες στιγμές, δεν ξέρει πού ακριβώς να κατευθυνθεί η αφήγηση.

Στην τελική, όπως έχουν επισημάνει πολλοί ήδη, η ταινία δεν κρύβει τις θεματικές ομοιότητές της ούτε με το "Nebraska" (εξάλλου, ο Alexander Payne είναι executive producer και εδώ) αλλά ούτε και με το "Take Shelter", όπου οι χαρακτήρες είναι τόσο πεπεισμένοι για την αλήθεια τους που κάνουν απίθανη οποιαδήποτε διαφυγή από τον κόσμο τους. Παραδόξως, όμως, η ταινία συνδέεται απρόβλεπτα και με την "δική μας" "Xenia", με έναν ρομαντικό, συγκινητικό τρόπο, που θα γίνει εμφανής μόλις παρακολουθήσετε την ταινία και θα αποδείξει ότι οι Kumiko και ο Ντάνι θα μπορούσαν να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι, όταν ολοκληρώσουν και οι δύο τις προσωπικές τους Οδύσσειες. Και αυτό είναι το πραγματικό happy end της ιστορίας. (3,5*/5) 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...