Τόσο στο These are the rules του Όγκνιεν Σβίλιτσιτς όσο και στην Απαγωγή του Μισέλ Ουελμπέκ του Γκιγιώμ Νικλού, οι χαρακτήρες βλέπουν την ζωή τους να ανατρέπεται, αναγκάζοντάς τους να αναθεωρήσουν τους μέχρι τότε καθιερωμένους κανόνες συμπεριφοράς που ακολουθούσαν. Στην πρώτη περίπτωση, βέβαια, οι δύο γονείς που διαπιστώνουν ότι το ευρύτερο πλαίσιο κανόνων στο οποίο μέχρι τότε ζούσαν - αλλά ίσως, δεν συνειδητοποιούσαν - είναι εκείνο που τελικά τους ωθεί στην μεγάλη αλλαγή ενώ, στην δεύτερη περίπτωση,η εκκεντρικότητα του ίδιου του συγγραφέα είναι εκείνη που θα κάνει τους απαγωγείς του να συνειδητοποιήσουν ότι αυτά που θεωρούσαν δεδομένα, μάλλον δεν πρόκειται να τους βοηθήσουν σε αυτή την ιδιαίτερη κατάσταση. Ο τόνος δε θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικός ανάμεσα στις δύο ταινίες και, όμως, αυτή η απρόβλεπτη κοινή θεματική ανάμεσά τους δημιουργεί ένα ιδιότυπο δίπολο σχετικά με την ευλάβεια της εφαρμογής των κανόνων και τον βαθμό που αυτή επηρεάζει την τελική αντίδραση του ανθρώπου. Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά τι λειτουργεί και τι δεν λειτουργεί σε κάθε μία από αυτές.
Αυτοί είναι οι κανόνες / Takva su pravila / These are the rules του Όγκνιεν Σβίλιτσιτς
Συμπαθώ εκπληκτικά εκείνες τις ταινίες που μέσα σε 77 μόλις λεπτά καταφέρνουν να πουν μια ιστορία χτίζοντας στην αρχή έναν κόσμο, για να τον καταρρίψουν στην συνέχεια με αφοπλιστική ευκολία, αφήνοντας στην πορεία στοιχεία που προετοιμάζουν αλλά δεν προδίδουν ξεδιάντροπα το φινάλε. Κατά μία έννοια, το These are the rules υπάρχει θεματικά στην ίδια σφαίρα με το Quod erat demonstrandum, μόνο που εδώ δεν υπάρχει ένα καθεστώς που μπορείς ευθέως να κατηγορήσεις για την κατάντια την οποία παρακολουθείς αλλά μια γενικότερη, κοινωνική απάθεια, που τελικά είναι πιο τρομακτική και θανάσιμη. Το φιλμ μπορεί να μην είναι το πιο πρωτότυπο που έχει υπάρξει όσον αφορά την υπόθεσή του (που καλό είναι να μην ψάξετε και πάρα πολύ πριν το δείτε), όμως, καταφέρνει να γίνει πολιτικό χωρίς να είναι διδακτικό και να γίνει κοινωνικό χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αφηγηθείς κάτι τόσο βροντόφωνο χωρίς να καταφύγεις σε φωνές και ιστορίες και εκεί έγκειται η πραγματική δυναμική ολόκληρου του φιλμ. (3*/5)
Η ταινία προβάλλεται την Τρίτη, 4 Νοεμβρίου στις 20:30 στην αίθουσα ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ και την Τετάρτη, 5 Νοεμβρίου στις 20:30 στην ίδια αίθουσα.
Η απαγωγή του Μισέλ Ουελμπέκ / The Kidnapping of Michel Houellebecq / L'Enlèvement de Michel Houellebecq του Γκιγιώμ Νικλού
Ο Νικλού κάνει στροφή 180 μοιρών από την προηγούμενη δουλειά του, La Religieuse, και εγκαταλείπει τα βαριά δράματα εποχής για κάτι εντελώς μετα-μοντέρνο, βάζοντας τον, έτσι κι αλλιώς, εκκεντρικό συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ να υποδυθεί μία ακόμα πιο εκνευριστική ή ξεκαρδιστική (εσείς θα επιλέξετε) εκδοχή του εαυτού του, η οποία πέφτει θύμα απαγωγής (όπως συνέβη και στην δική μας πραγματικότητα, αλλά η ταινία δεν είναι διασκευή εκείνης της ιστορίας) από ένα σύνολο μάλλον αρχάριων ή ανίκανων φιλόδοξων κακοποιών, οι οποίοι τελικά μπλέκουν παρά απειλούν τον διάσημο συγγραφέα. Μπερδευτήκατε; Ο Νικλού παίζει με την πραγματικότητα και τις αντοχές τόσο των απαγωγέων όσο και των θεατών, ξεκινά αργά αλλά βρίσκει ρυθμό και κωμικό timing στην πορεία, όμως, εγκλωβίζεται στο concept της ταινίας του χωρίς να μπορεί από ένα σημείο και μετά να εξελίξει ουσιαστικά την ιστορία. Παρόλα αυτά, το φιλμ παραμένει πιο φιλόδοξο από την προηγούμενη δουλειά του, όμως, τελικά, παραμένει απλά μια πλάκα χωρίς βλέψεις κάτι πραγματικά καινοτόμο. Εναλλακτικά, η ταινία μπορεί να σας φανεί ως "μια παράξενη κωμωδία για την πολιτική, λογοτεχνία, μουσική και το θάνατο", όπως είχε αναφέρει από το Βερολίνο ο φίλος του blog, Γιάννης, οπότε η τελική απόφαση θα πρέπει να είναι η δική σας. (2,5*/5)
Η ταινία προβάλλεται την Τρίτη, 4 Νοεμβρίου στις 18:00 στην αίθουσα ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ και σε επανάληψη την Πέμπτη, 6 Νοεμβρίου στις 15:00 στην αίθουσα ΤΩΝΙΑ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου