Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Τα καλύτερα του 2011. Περίπου.

Όπως και πέρυσι, το ντιεξομπλόγκ ξεχωρίζει και για το 2011 τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις, τις καλύτερες εναλλακτικές ερμηνείες και τις αξιομνημόνευτες κινηματογραφικές στιγμές που οι άλλοι πρόκειται να αγνοήσουν αλλά εμείς όχι. Φώτα, κάμερα, φτυάρια, πάμε!

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Quick shots: Τι είδαμε λίγο πριν το κλείσιμο του χρόνου.


Τελευταίο μαζικό ριβιουπόστ για φέτος με όλες τις ταινίες που είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες στον κινηματογράφο αλλά δεν ευκαιρήσαμε να τις αναφέρουμε με λίγη παραπάνω διεξοδικότητα. The Artist, Ξεναγός, In Time, Dream House, The Help, Jane Eyre, Άλπεις, Le Gamin Au Velo, Tyrannosaur, Faust, Φώτα, κάμερα, πάμε!

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 01. Oh Land - Oh Land

Ο δίσκος της πανέμορφης Δανέζας Oh Land ξεκινά με το Perfection, ένα τραγούδι που όχι μόνο δηλώνει τις προθέσεις της δημιουργού αλλά και το επίπεδο της ποπ μουσικής που θα ακολουθήσει για το επόμενο σαραντάλεπτο. Μελαγχολικοί ρυθμοί (Wolf and I, Break the Chain), εύθυμες παρεμβάσεις (White Nights, Human), "καμουφλαρισμένα ως χαρούμενα" τραγούδια (Son Of A Gun) αλλά και παραδοσιακά ατμοσφαιρικά tracks φουλ στα βιολιά (Lean) συνθέτουν τον δίσκο που μου κράτησε περισσότερο συντροφιά φέτος και ο οποίος συνόδευσε τις περισσότερες -λίγο, πολύ ή καθόλου- εύθυμες στιγμές μου κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Και πώς να μην γίνει αυτό όταν, με ταυτόχρονα υψηλό στιχουργικό επίπεδο και πλούσιες μελωδίες , το Oh Land άλμπουμ ήταν το βέλτιστο δείγμα της φετινής σκανδιναβικής ποπ. Oh Land, σ' αγαπώ.



The Story So Far...


Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 02. Tori Amos - Night Of Hunters

Κι όμως εμένα η Tori Amos δεν μου άρεσε ποτέ πραγματικά. Για κάποιον περίεργο λόγο δεν μπορούσα να ταυτιστώ με την μουσική της, ούτε να συγκινηθώ πραγματικά από τις μελωδίες της. Αυτός είναι και ο λόγος που ήμουν τόσο διστακτικός όταν έβαλα να ακούσω για πρώτη φορά το Night Of Hunters. Και διαψεύστηκα πανηγυρικά. Από τις πρώτες νότες του Shattering Seas, η Tori Amos σε μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο βουτηγμένο στην παράδοση και τον μύθο κι εμπνευσμένη από την κλασική μουσική, παραλλάσσοντας Bach, Schubert αλλά Enrique Granados, δημιουργεί ένα cd που αν δεν υπήρχε  ο δίσκος του Νο1 που στρογγυλοκάθισε εκεί για καθαρά συναισθηματικούς λόγους, η Tori θα ήταν επάξια η φετινή βασίλισσα. Οι ικανότητές της στο πιάνο που γίνονται φανερές στο Seven Sisters, το επικό Star Whisperer αλλά  και το ιδιαίτερα συναισθηματικό Fearlessness είναι τα highlights ενός άλμπουμ που ακούγεται αβίαστα από την αρχή μέχρι το τέλος.

The Story So Far...



Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 03. Jamie Woon - Mirrorwriting

Για έναν περίεργο λόγο, το Mirrorwriting του Jamie Woon το έχω συνδυάσει με βραδινές βόλτες με το αυτοκίνητο, ιδανικά σε έναν έρημο δρόμο με μόνη συνοδεία την μελαγχολία των ήχων. Night Air, Shoulda αλλά και το απόλυτα λιτό Waterfront ήταν το απόλυτο soundtrack όλων εκείνων των μοναχικών νυχτών, όπου οι νότες ήταν ο μόνος τρόπος να εκφραστούν όλα όσα δεν επέτρεπαν οι λέξεις. (Drama queen alert)

The Story So Far...

04. The Weeknd - House Of Balloons
05. Florence + The Machine - Ceremonials
06. The Rapture - In The Grace Of Your Love
07. Bon Iver - Bon Iver
08. Nicola Roberts - Cinderella's Eyes
09. Lykke Li - Wounded Rhymes
10. Adele - 21
11.Μ83 - Hurry Up, We're Dreaming
12. Dum Dum Girls - Only In Dreams
13. The Decemberists - The King Is Dead

14. Feist - Metals
15. Foster the people - Torches
16. St. Vincent - Strange Mercy
17. Apparat - The Devil's Walk
18. EMA - Past Life Martyred Saints

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 04. The Weeknd - House of Balloons

O καλύτερος hip-hop/RnB δίσκος της χρονιάς έρχεται από το πουθενά και είναι το πρώτο Mixtape του Weeknd, μακρυά από μεγάλες δισκογραφικές και εταιρικά συμφέροντα. Σαμπλάροντας μέχρι και την αγαπημένη Aaliyah και μεταφέροντας εκπληκτικά την αίσθηση του ξέφρενου πάρτυ, του hangover και του επόμενου πρωινού, γεμάτος σκοτεινές γνωριμίες και συγκρούσεις ανθρωπίνων σχέσεων παίζει συνέχεια σε λούπα από τότε που κατέβηκε στον σκληρό μου δίσκο (ο οποίος κάηκε, οπότε ξανακατέβηκε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Wicked Games, The Morning και House of Balloons/Glass Table Girls τα οριακά highlights ενός δίσκου που διατηρεί την γαματοσύνη του από την αρχή μέχρι το τέλος.






The Story So Far...
05. Florence + The Machine - Ceremonials
06. The Rapture - In The Grace Of Your Love
07. Bon Iver - Bon Iver
08. Nicola Roberts - Cinderella's Eyes
09. Lykke Li - Wounded Rhymes
10. Adele - 21
11.Μ83 - Hurry Up, We're Dreaming
12. Dum Dum Girls - Only In Dreams
13. The Decemberists - The King Is Dead

14. Feist - Metals
15. Foster the people - Torches
16. St. Vincent - Strange Mercy
17. Apparat - The Devil's Walk
18. EMA - Past Life Martyred Saints

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 05. Florence And The Machine - Ceremonials

Πολύ ταιριαστή η συγκυρία της Florence Welch, γράφοντας αυτές τις γραμμές την στιγμή που προσπαθώ να συγκρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου από την έλλειψη ύπνου. Το ceremonials είναι ο δίσκος που συστηματικά με βοηθούσε να ξυπνήσω κάθε φορά που ένιωθα ένα κινούμενο πτώμα (και σε πληροφορώ, drama queen alert, ότι αυτό ήταν περίπου το 80% των πρωινών). Επικό, με χορωδιακά ρεφρέν και μεγαλειώδεις παραγωγές (Paul Epworth εκπληκτικός σε κάθε παραγωγή και εδώ, όπως και στο μεγάλο φετινό του credit, το Rolling in the deep της Adele), το Ceremonials ήταν η λογική συνέχεια του Lungs και η φυσική του βελτίωση. Το No Light, no Light το σιχάθηκε το winamp από τις επαναλήψεις, προσπάθησα λίγο να το καλοπιάσω με τα Shake it out, What the water gave me και Seven Devils. Δεν έπιασε.



Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 07. Bon Iver - Bon Iver

Από τα ελάχιστα άλμπουμ που δεν με αφήνουν να κάνω κάτι παράλληλα με την ακρόασή τους. Ίσως γιατί κι εγώ ταξιδεύω μαζί του, πέρα από το Perth, μακριά από την Minnesota και το Calgary, ώστε να επιστρέψω holocene (ολοκαίνουριος, that is) μετά από κάθε ακρόαση. Και μετά πατώ ξανά το play από την αρχή.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 08. Nicola Roberts - Cinderella's Eyes

Αξιοποιώντας το παρελθόν με τις Girls Aloud και συνδυάζοντάς το με τις πιο καινούριες τάσεις της ποπ μουσικής στην Ευρώπη (στην Γαλλική και Αγγλική χορευτική σκηνή, δηλαδή), η Nicola Roberts δημιούργησε έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχει να επιδείξει το genre της εδώ και καιρό. Άκου το Beat of My drum και προσπάθησε να μην παρασυρθείς από τον ρυθμό του Diplo. Άκου το Lucky Day και προσπάθησε να διώξεις την ευφορία που θα σε κατακλύσει. Άκου το Porcelain heart και το Yo-yo και προσπάθησε να μην τραγουδήσεις μαζί τα ρεφρέν.  Άκου το I και απέφυγε να υπνωτιστείς από την παραγωγή των Metronomy. Πιστεύεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις; Challenge accepted.

The Story So Far...
09. Lykke Li - Wounded Rhymes

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 09. Lykke Li - Wounded Rhymes

"Πόσο κρίμα που δεν ακούστηκε καθόλου η Lykke Li φέτος. Πέρα από τα πολύ καλά Rich Kid blues, Jerome, Get Some και Sadness is a blessing, το άλμπουμ περιέχει ένα τραγούδι που θα μπορούσε να κάνει μεγάλη επιτυχία υπό άλλες συνθήκες: το Φόλο Ρίβερς. Τι κρίμα που δεν ακούστηκε σχεδόν καθόλου, ίσως να χρειαζόταν ένα ριμίξ για έξτρα προβολή . Καλύτερη τύχη την επόμενη φορά, Lykke." Από το μουσικό περιοδικό WHY-FI, της παράλληλης πραγματικότητας Ν. 12564. 

The Story So Far...


Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 10. Adele - 21

Το καλοκαίρι είχα γράψει ότι με την διασκευή του Lovesong της Adele μπορείς να ερωτευθείς. Περίεργο πράγμα για δίσκο που μιλάει αποκλειστικά σχεδόν για χωρισμούς και πληγωμένες καρδιές. Rolling In The Deep, Someone Like you, Rumor has it και Turning tables με χορηγό τα Zewasoft. Περαστικά μας.

The Story So Far...

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

#santablogoscars: Οι 10 πιο αγαπημένες Χριστουγεννιάτικες ταινίες του @JohnTikis

Ο guest του ντιεξομπλόγκ, @JohnTikis, επιλέγει με εκπλήξεις και ανατροπές την δική του δεκάδα αγαπημένων Χριστουγεννιάτικων ταινιών.

#santablogoscars: Οι 10 πιο αγαπημένες Χριστουγεννιάτικες ταινίες

Τέλος του χρόνου και οι λίστες δεν έχουν σταματημό. Έχουμε την μουσική #blogovision, έχουμε την κούρσα για το καλύτερο μελομακάρονο της πόλης, αναμένουμε και τα #blogoscars. Σε όλα αυτά προστίθεται εκτάκτως και η ψηφοφορία για τις καλύτερες χριστουγεννιάτικες ταινίες, όπως θα επιλέξει η ελληνική blogόσφαιρα, διότι οι ψυχαναγκασμοί μας πρέπει πάντοτε να βρίσκονται σε εγρήγορση. Το ντιεξομπλόγκ έκανε αναδρομή σε όλο τον 20ό αιώνα, έψαξε σε ολόκληρο τον κόσμο, ζύγισε με αυστηρά κριτήρια όλες τις υποψήφιες ταινίες και με υπερηφάνεια παρουσιάζει τις 10 καλύτερες. Αφού όμως πρώτα παρουσιάσει τις 10 καλύτερες μετά τις 10 καλύτερες, έτσι για την αγωνία του θέματος.

#blogovision 2011: No 11. M83 - Hurry Up, We're Dreaming

Είμαι σίγουρος ότι αν θυμόμουν καλά τα όνειρά μου, θα επιβεβαίωνα ότι το τελευταίο cd των M83 ήταν το επίσημο ost τους. To Intro με την Zola Jesus για τα όνειρα απωθημένα. Το Midnight City για τις κεφάτες περιπτώσεις. Το Raconte-Moi Une histoire για τις πιο αισθηματικές στιγμές. Και το Wait για εκείνα τα απροσδιόριστα σύνολα εικόνων που όταν ξυπνάς μπορεί να μη θυμάσαι αλλά σου αφήνουν την αίσθηση μιας καινούριας ανακάλυψης. 

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 12. Dum dum girls - Only in dreams

Θεσσαλονίκη, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ο Βαρδάρης έχει ήδη κατεβάσει αισθητά την θερμοκρασία, τα κιτρινισμένα φύλλα στροβιλίζονται σε όλη την πόλη, ο κόσμος είναι ελάχιστος και όμως, το Bedroom Eyes που ηχεί στα αυτιά έχει την μοναδική ικανότητα να με γυρίζει στις πιο θερμές καλοκαιρινές αναμνήσεις. Κι αν δεν το καταφέρει υπάρχει και το Always Looking. Και το Just A Creep. Και το...

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 13. The Decemberists - The King Is Dead

Μάλλον το folk άλμπουμ με το περισσότερο crossover potential, το The King is Dead των Decemberists βγήκε κάπου εκεί τον Γενάρη και μου κράτησε συντροφιά για όλον τον χειμώνα. Ποτέ υπερβολικά folk, με αρκετές δόσεις mainstream και - τολμώ να πω - ποπ επιρροών, είναι η κατάλληλη συντροφιά για όλες τις εποχές του χρόνου. To This is why we fight και το Down In The Water θα ήταν οι κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ αν δεν έκλεβε τις εντυπώσεις από το πουθενά το κρυφομελαγχολικά κεφάτο Rox In The Box και οι πάνω από 100 ακροάσεις που του έκανα.

The Story So Far...

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 14. Feist - Metals

Με το πέμπτο άλμπουμ της, η Καναδή Feist την είδε αλλιώς. Περισσότερο εσωτερικό, μελαγχολικό, λιτό, χωρίς την τσαχπινιά ενός My Moon My Man αλλά ευαίσθητο, ειλικρινές και στην τελική αληθινό, το Metals είναι ο δίσκος για εκείνο το πρωινό της Κυριακής που δεν θέλεις να κάνεις τίποτα παρά να κάτσεις δίπλα στο τζάκι. To A Commotion θα ήταν η καλύτερη στιγμή αν δεν υπήρχε το σπαρακτικό Graveyard σχεδόν στην αρχή του δίσκου.

The Story So Far...

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Around The Globe On A Reel X-Mas Special: 8+1 Χριστουγεννιάτικες ταινίες (που δεν μιλούνε αγγλικά)


Christmas, Natale, Noël, Navidad, Jul, Kurisumasu, Χριστούγεννα. Άη Βασίλης, St. Nikolaus, Santa Claus. Το πνεύμα των Χριστουγέννων ξεχνάει τα αγγλικά του και μέσα από επτά ευρωπαϊκές ταινίες και μία ασιατική εξασκείται στις ξένες γλώσσες. Around the World on a Reel Special X-mas Edition, αμέσως μετά το άλμα.

#blogovision 2011: No 15. Foster the people - Torches

Προσπαθώ ώρα τώρα να βρω να γράψω κάτι αλλά αδυνατώ. Και αυτό γιατί ακούω ξανά το Torches, νιώθω ευφορία και απλά δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό να συγκεντρωθώ. Το (σχεδόν απόλυτα -γκουχ γκουχ- rapture) sing-along χιτ της χρονιάς, Pumped Up Kicks, τα εξίσου ανεβαστικά Helena Beat και Call it what you want, το τερματιστικά ποπ Houdini αλλά και το περισσότερο συγκρατημένο Waste δεν αφήνουν περιθώρια σκέψεων. Απλά αφέσου στον ρυθμό.

The Story So Far...
16. St. Vincent - Strange Mercy
17. Apparat - The Devil's Walk
18. EMA - Past Life Martyred Saints
19. Cults - Cults
20. Metronomy - The English Riviera

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 16. St. Vincent - Strange Mercy

Εντάξει, μπορεί το Chloe In the Afternoon να μην είναι και το πιο ανεβαστικό ξεκίνημα για πρωί Δευτέρας. Το Cruel, όμως, με όλη την παιχνιδιάρικη διάθεσή του είναι. Η Annie Erin Clark, κατά κόσμον St. Vincent, είναι ειλικρινής, άμεση και ερμηνεύει χωρίς υπερβολές ταξιδιάρικες μελωδίες που σου δίνουν κουράγιο για το υπόλοιπο της εβδομάδας. Άκου και το Year of the Tiger κι επέστρεψε στη δουλειά. Αρκετά χασομέρησες.

The Story So Far...
17. Apparat - The Devil's Walk
18. EMA - Past Life Martyred Saints
19. Cults - Cults
20. Metronomy - The English Riviera

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 17. Apparat - The Devil's Walk

Ανήκω κι εγώ σε αυτούς που έπρεπε να περιμένουν μέχρι το 8ο άλμπουμ των Apparat για να τους ανακαλύψουν. Το απίστευτα ταξιδιάρικο Candil De La Calle χώθηκε άμεσα στην playlist, το The Soft Voices Die ακολούθησε σχεδόν ακαριαία και στη συνέχεια όλο το άλμπουμ έγινε καθημερινή ανάγκη. Είναι περιττό να πω ότι οι ψυχαναγκασμοί μου επιβάλλουν να βρω πλέον όλοι την δισκογραφία τους.

The Story So Far...
18. EMA - Past Life Martyred Saints
19. Cults - Cults
20. Metronomy - The English Riviera

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 18. EMA - Past Life Martyred Saints

Βάλε το Milkman στο ipod και ξεκίνα να τρέχεις μέχρι να ξεμείνεις από ανάσα. Εναλλακτικά, βάλε το Marked και κάτσε στο πιο πολυσύχναστο μέρος της πόλης σου παρατηρώντας τον κόσμο που περνά. Η ΕΜΑ είναι το απόλυτο soundtrack για στιγμές απομόνωσης και περισυλλογής. Και έχει την μαγική δύναμη να μην απαγκιστρώνεται εύκολα από το μυαλό σου. Δεν το λες και λίγο.

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 19. Cults - Cults

Από τις πρώτες νότες του Abducted ξέρεις ότι ακούγοντας αυτόν τον δίσκο θα περάσεις καλά. Και αυτό όντως συμβαίνει για τα επόμενα 33 λεπτά. Απίστευτη συνοχή, συνεχής ενέργεια κι έντεκα σύντομα αλλά δυναμικά τραγούδια, προσφέρουν μία ακρόαση που χωρίς να το καταλάβεις ξαναρχίζει από την αρχή και ξαναρχίζει χωρίς να θυμάσαι να πατήσεις το stop. Walk at night, Go Outside αλλά και το έντονα νοσταλγικό bumper ξεχωρίζουν λίγο περισσότερο από το υπόλοιπο σύνολο.

The Story So Far...
20. Metronomy - The English Riviera

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

#blogovision 2011: No 20. Metronomy - The English Riviera

Το άλμπουμ των Metronomy είναι η δόση καλοκαιριού που χρειάζεται κάποιος για να αντέξει κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Με ποπ, ανάλαφρες μελωδίες, μια διάχυτη ειρωνεία πίσω από τις νότες και εύθυμα φωνητικά σε πρώτο πλάνο,  το The English Riviera σε προκαλεί να αναπολήσεις, να θυμηθείς και να χορέψεις στην καρέκλα σου χαζεύοντας τις θερινές φωτογραφίες. Καλύτερες στιγμές το The Look, Everything goes me way, The Bay και Corinne.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

#blogovision 2011: Τα άλμπουμ που έμειναν εκτός 20άδας


Τις τελευταίες μέρες, η blogόσφαιρα ετοιμάζεται μανιωδώς για την μεγάλη μουσική ψηφοφορία της χρονιάς, την blogovision (τι θα πει δεν ξέρεις τι είναι η Blogovision;!), η οποία ξεκινά επισήμως μεθαύριο με την ανάρτηση της 20ής θέσης από τα συμμετέχοντα blogs. Σε typical ocd mode, αυτό σημαίνει πως ξανακούσαμε ό,τι μας άρεσε μέσα στο έτος, ακούσαμε τις προτάσεις φίλων bloggers, καταρτίσαμε ένα πρώιμο top20, το ξαναλλάξαμε και το ξαναματαλλάξαμε ώσπου να καταλήξουμε στην τελική λίστα, η οποία αν δεν δημοσιευτεί άμεσα, κινδυνεύει με ακόμα περισσότερες αλλαγές. Μέχρι την Πέμπτη, όμως, υπομονή και, ως προθέρμανση, μετά το άλμα, σε τυχαία σειρά τα 10 albums (φευ) που δεν κατάφεραν να μπουν στο τελικό φετινό top20, αν και θα ήθελα. (Σημείωση: Ο Τassos επιμελήθηκε το φετινό άψογο poster.)

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Around The Globe On A Reel Έκτη Στάση: To Εδιμβούργο στο πέρασμα του χρόνου

Αθήνα του Βορρά, λίκνο πολιτισμού την περίοδο του Διαφωτισμού και αγαπημένος κινηματογραφικός προορισμός, το Εδιμβούργο είναι με διαφορά η πιο ερωτεύσιμη πόλη της Βόρειας Ευρώπης. Η πλειοψηφία των ταινιών που εκτυλίσσονται "κάπου στην Αγγλία" έχουν αποτίσει φόρο τιμής στην σκωτσέζικη πρωτεύουσα ενώ ήδη από το 1800 άρχισε χωροχρονικά να τοποθετείται και συγκεκριμένα στο φιλμικό σύμπαν. 200 χρόνια σε 10 στιγμές, όπως τις αποθανάτισε ο κινηματογραφικός φακός, αμέσως μετά το άλμα. 

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Φινάλε: Το τουητερικό σινεφίλ κοινό επιλέγει τους καλύτερους των καλύτερων.

Δέκα ημέρες, από τις 4 έως τις 13 Νοέμβρη, σας έπρηξα τα συκώτια, όσα δεν έφαγε το Beast τουλάχιστον. Το παραδέχομαι. Βλέπατε #tiff52 και κάνατε επίκληση στον Άγιο - Σούπερ - Δημήτριο. Ακούγατε φεστιβάλ και παρακαλούσατε να με φάει κανένας Τυραννόσαυρος. Διαβάζατε τα posts και αναρωτιόσασταν ποιες Μαϊμούδες έγραφαν αυτές τις βλακείες. Ψάχνατε το ψυγείο να μου πετάξετε ό,τι βρείτε: γιαούρτια, ντομάτες, κοτόπουλο με δαμάσκηνα. Ξέρω, ξέρω, δεν ησυχάζατε ούτε το Σαββατοκύριακο.

Αυτό είναι το τελικό ποστ της (φετινής) παράνοιας. 32 ταινίες, 3 πάρτι μέχρι τελικής πτώσης και άπειρες μπύρες μετά, ήρθε η ώρα για το φινάλε. Δεν είμαι όμως μόνος. Φώναξα και άλλους 17 (!!!) ομοιοπαθείς για να μου συμπαρασταθούν στην δύσκολη τούτη ώρα.


Φέτος, η τουϊτερική κοινότητα της πόλης και οι επισκέπτες της κάηκαν ολοσχερώς στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έστησαν κανονικό αντίσκηνο  έξω από τις αίθουσες του λιμανιού και της πλατείας Αριστοτέλους και μετέδωσαν αναλυτικά τον παλμό του φεστιβάλ με τα μάτια στραμμένα σε όλες τις εξελίξεις. Στη συνέχεια, βαθμολόγησαν όσες ταινίες είχαν δει με άριστα πάντα τα πέντε αστεράκια και στείλανε στο ντιεξομπλογκ τα αποτελέσματα. Ύστερα από αδιάβλητες διαδικασίες και με 80 (!!!) ταινίες να μπαίνουν στο μικροσκόπιο, ποια φιλμ ξεχώρισαν στην κούρσα για τον... Χρυσό Δημήτριο; (cc @Manolis_G, ο νονός του βραβείου)

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging Surprise Screening: Café de Flore (3*/5)

Η ιστορία ενός ερωτευμένου ζευγαριού στο Μόντρεαλ του 2011. Η ιστορία μιας μάνας και του παιδιού της με σύνδρομο Down στο Παρίσι του 1969. Η ταινία που δίχασε όσο καμιά άλλη τους θεατές του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο οποίο προβλήθηκε ως η προβολή έκπληξη που έκλεισε των κύκλο των φετινών φεστιβαλικών προβολών. Το Café de Flore του Jean-Marc Vallée.

Με κατακερματισμένη αφήγηση, συνεχή ταξίδια στο χρόνο, φρενήρες μοντάζ και το Café de Flore να ηχεί σε αμέτρητες παραλλαγές, η καινούρια ταινία του Vallée είναι μια απαιτητική προβολή, κουραστική κατά στιγμές αλλά ιδιαίτερα γοητευτική και οπτικά πανέμορφη. Οι δύο ιστορίες δεν εξελίσσονται ακριβώς παράλληλα, αλλά εισβάλουν η μία στην άλλη, πλάνα που τοποθετούνται σε διαφορετικό χρονικό πλαίσιο εναλλάσσονται ακαριαία, και η αφήγηση ακολουθεί περισσότερο θεματική εξέλιξη παρά χρονική. Κι αν όλα αυτά φαντάζουν δυσνόητα, στο τέλος μπαίνουν όλα στη θέση τους και μετά απομένει στον θεατή να αξιολογήσει όσα είδε πριν. Ταινία που βασίζεται περισσότερο στο πώς λέει αυτό που θέλει να πει και λιγότερο στο τι τελικά λέει, βασίζεται κυρίως στο στυλ και λιγότερο στην ουσία των πραγμάτων και αποτέλεσε ακριβώς για αυτό τον λόγο μήλο της έριδος για τους φεστιβαλιστές, τους οποίους άλλους ενθουσίασε και άλλους τους απογοήτευσε παντελώς. Η τελική ετυμηγορία υπάρχει εκεί έξω.

#tiff52 Blogging: Las acacias (Ακακίες) (1*/5)

Φορτηγατζής που μεταφέρει ξυλεία από την Παραγουάη στο Μπουένος Άιρες παίρνει μαζί του μια νεαρή μητέρα με το μωρό της, που έχουν επίσης τον ίδιο προορισμό. Στο ταξίδι, ο μοναχικός άνδρας θα ξανανιώσει συναισθήματα αγάπης και θα αρχίσει να ξαναενδιαφέρεται για κάποιον άλλον άνθρωπο πέρα από τον εαυτό του.

Αν η ταινία φαίνεται ελκυστική από την περίληψή της, μην πέφτετε στην παγίδα. Οι Ακακίες είναι η φεστιβαλική ταινία που κάθε σινεφίλ προσπαθεί να αποφύγει, η ταινία που παρουσιάζει με τελείως βαρετό τρόπο πράγματα εξίσου κοινότυπα, εντελώς mainstream και χιλιοειπωμένα κάτω από έναν μανδύα δήθεν ποιότητας. Αργοί ρυθμοί, βασανιστικά λίγοι διάλογοι και πλοκή που μπορεί να περιγραφεί στους 140 χαρακτήρες ενός tweet, συμπεριλαμβάνοντας και την κριτική. Ακόμα και η αξιαγάπητη Nayra Calle Mamani ως μικρή Anahi δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση από ένα σημείο και μετά προκαλώντας αγωνιώδεις ερωτήσεις στο κοινό τύπου "Πόσες ώρες διαρκεί το ταξίδι μέχρι το Μπουένος Άιρες;". Ύστατη απορία όλων, από πού προέκυψε το βραβείο σκηνοθεσίας στο πρόσφατο φεστιβάλ κινηματογράφου του Λονδίνου.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

#tiff52 Blogging: Superclásico (3*/5)

Ο Κρίστιαν είναι στα πρόθυρα της υπογραφής του διαζυγίου του. Η γυναίκα του, ατζέντης ποδοσφαιριστών, έχει φύγει στην Αργεντινή, έχει δεσμό με τον σταρ μπαλαδόρο της χώρας και καίγεται να υπογραφεί το διαζύγιο ώστε να μπορέσει να τον... παντρευτεί. Η μόνη του ελπίδα να την ξανακερδίσει είναι να πάει στο Μπουένος Άιρες με τον γιο του με σκοπό να την ξανακερδίσει και να την επιστρέψει στο σπίτι τους στην Δανία. Αλλά υπολογίζει χωρίς τον ξενοδόχο.

Αυτή είναι η αρχή μιας ξεκαρδιστικής περιπέτειας στην άλλη άκρη της Γης, έν μέσω ποδοσφαίρου και οινοποσίας, γεμάτη σκηνές που βγάζουν αβίαστα το γέλιο, καταστάσεις που ξεπερνούν την λογική και απρόοπτα στιγμιότυπα από το πουθενά (Fernanda, κανείς;) Η προσέγγιση του πρωτάρη στην κωμωδία Madsen θυμίζει έντονα τις αστείες στιγμές της Susanne Bier, και προσθέτει άλλη μια εξαιρετική ταινία στην πλούσια πρόσφατη κινηματογραφική σοδειά της Δανίας. Ειδικά μέσα σε ένα φεστιβαλικό πρόγραμμα δραμάτων και κοινωνικών προβληματισμών, το Superclásico φαντάζει αναζωογονητικό και το απαραίτητο διάλειμμα ανάμεσα στην "βαριά και ασήκωτη" κουλτούρα. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...