Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Director Habits: O Quentin Tarantino κοιτάει τον κόσμο από χαμηλά.

Ο κάθε σκηνοθέτης έχει τα χούγια του ή αλλιώς, αν προτιμάτε, τον προτιμητέο τρόπο κινηματογράφησης των σκηνών του. Ο Wong Kar Wai έχει τους γεμάτους χρωματικές αντιθέσεις διαδρόμους του (ίσως πρέπει να επανέλθω σε αυτό), ο Terrence Malick την φύση, την φωτιά και το νερό, ακόμη και ο Steven Spielberg έχει το trademark του κατά κάποιο τρόπο, με το λεγόμενο "Spielberg Face" να κάνει την εμφάνισή του σε κάθε ταινία. Ο Ταραντίνο έχει αναμφισβήτητα ως φετίχ την στιλιζαρισμένη απεικόνιση της βίας, κάπως σαν πνευματικός απόγονος του φτηνού Grindhouse κινηματογράφου των 70ς. 

Αν παρατηρήσει κανείς τα πλάνα του, όμως, θα ανακαλύψει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, που χρησιμοποιείται σε όλες τις ταινίες του: την οπτική της κάμερας από κάτω. Είτε αυτή καταγράφει κάποιους ανθρώπους που κοιτάζουν μέσα στο ύποπτο πορτ-μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου, είτε προσδίδει μια αλλόκοτη "ανωτερότητα" στον πρωταγωνιστή, είτε απλά φωτογραφίζει έναν αντι-ήρωα που ετοιμάζεται να κάνει την επίθεσή του. Σε κάθε περίπτωση, ο Ταραντίνο εμφανίζει μια ιδιαίτερα συχνή τάση να παρατηρεί τα πράγματα από κάτω, σαν να υποκλίνεται στο μεγαλείο των ηρώων του.

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

The Great Gatsby: H Μη-Κριτική

Δεν πρόκειται να γράψω κριτική για το The Great Gatsby. Υπάρχουν εκεί έξω τόσα πολλά κείμενα που αναλύουν την ταινία, υποστηρίζουν την αισθητική της αρτιότητα ή/και την κατηγορούν για ψυχολογική κενότητα. Και, υποθέτω, όλες οι απόψεις έχουν ένα μερίδιο δίκιου. Εξάλλου, ο "Υπέροχος Γκάτσμπι" του Baz Luhrmann είναι μια επίθεση στις ανθρώπινες αισθήσεις. Δε θα μπορούσε να δημιουργήσει μετριοπαθείς αντιδράσεις. Δεν είναι καν διακριτικό στις προθέσεις του. Απλά νιώθω την ανάγκη να εξομολογηθώ γιατί όλο αυτό δούλεψε για μένα εκπληκτικά καλά.

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

The Great Gatsby Way: Ένας κόσμος γεμάτος πυροτεχνήματα.

Δεν γίνεται πάρτι που σέβεται τον εαυτό του χωρίς πυροτεχνήματα. Και ακόμα καλύτερα, δεν γίνεται πάρτι σε ταινία του Baz Luhrmann χωρίς πολλά, πάρα πολλά πυροτεχνήματα. Ο πολυαναμενόμενος "Υπέροχος Γκάτσμπι" άνοιξε την Τετάρτη το φεστιβάλ των Καννών και μια μέρα αργότερα, απλώθηκε στις αίθουσες όλου του κόσμου με λάμψη, υπερβολή, χλιδή και πολύ θόρυβο. Άξιζε τελικά την αναμονή; Αν ρωτήσεις εμένα θα σου πω ένα μεγάλο ενθουσιώδες "ΝΑΙ!!!" αλλά οι απόψεις διίστανται. Θα επανέλθουμε σύντομα στο θέμα, μόλις κατασταλάξουν οι πρώτες εντυπώσεις-επιθέσεις στις αισθήσεις. Μέχρι τότε ας αφήσουμε τον Γκάτσμπι να δείξει τον σωστό τρόπο που μια νύχτα μπορεί να φωτιστεί όπως η μέρα. Ή αλλιώς, πώς η πραγματικότητα μπορεί να κλέψει λίγο από τη λάμψη της φαντασίας. (Ηχητικό χαλί)

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Χίλιοι καλοί χωράνε; Ασανσέρ για (πάρα) πολλούς.

Πόσοι άνθρωποι μπορέσουν να χωρέσουν σε ένα ασανσέρ; Πόση αμηχανία μπορεί να γεμίσει ένας περιορισμένος χώρος; Και το κυριότερο, πόσους κινδύνους μπορεί να κρύβει ένα τετραγωνικό μέτρο;   Αν ρωτήσεις τον κάθε έναν επιβάτη του ανελκυστήρα στο χιτσκοκικό "North By Northwest" (1959, φωτό), θα πάρεις διαφορετικές απαντήσεις, ανάλογα με τον βαθμό άγνοιας του καθενός. Αν, όμως, μπορούσες να ρωτήσεις τον ίδιο τον Χίτσκοκ (δύσκολο), θα σου ύψωνε γεμάτος ειρωνεία και υπαινιγμό το φρύδι.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...