Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Movie Review: "Star Wars: The Force Awakens" του JJ Abrams

Τα "Star Wars" είχαν πάντα να κάνουν με μια ιστορία διάσωσης. Είτε της Πριγκίπισσας Leia από το Άστρο του Θανάτου, είτε του Han Solo από την κυριαρχία του Jabba The Hutt, είτε του Luke Skywalker και όλης της παρέας από τα χέρια του Darth Vader. Πάνω από όλα, όμως, τα "Star Wars" ήταν στην βάση τους μια παραδοσιακή διαστημική σαπουνόπερα, γεμάτη καλούς καλούς και κακούς κακούς, δράση σε έναν γαλαξία πολύ πολύ μακριά και φυσικά πηγαία αγάπη μεταξύ των πρωταγωνιστών της, με τις ευλογίες της Δύναμης και των πνευμάτων των Jedi. Η δικαίως παραγνωρισμένη τριλογία των prequels θέλησε να κάνει το Star Wars και μία ιστορία πολιτικής και δολοπλοκιών. Επίσης, δικαίως, όμως, ο JJ Abrams έχει πετάξει όλα όσα έχουν να κάνουν με αυτές τις ταινίες από το παράθυρο, επιστρέφοντας για έμπνευση στην αρχική τριλογία, τόσο θεματικά όσο και εμφανισιακά, για να κάνει μια νέα εκκίνηση και να συστήσει το πιο αρχετυπικό διαστημικό έπος του κινηματογράφου με απόλυτη επιτυχία σε μία νέα γενιά. (Δεν ακολουθούν spoilers για την ταινία αλλά όποιος θέλει να μην έχει καμία επιρροή, καλό είναι να συνεχίσει μόνο όταν δει το φιλμ.)

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Οι φεστιβαλικές αγάπες της χρονιάς: η έκδοση του 2015.


Αντί ετήσιας ανασκόπησης, το Frame Game επέλεξε φέτος (όπως και πέρυσι) απλά να παρουσιάσει σε δύο δόσεις (για το πρώτο και το δεύτερο μισό του 2015) τις είκοσι ταινίες (συν honorable mentions) που αγάπησε περισσότερο μέσα στην χρονιά, σε τυχαία σειρά. Ή μάλλον, τις είκοσι ταινίες που αγάπησε περισσότερο μέσα στην χρονιά εκτός από εκείνα τα φιλμ που λάτρεψε αλλά συνάντησε σε φεστιβάλ (η χρονιά περιλάμβανε επισκέψεις σε Βερολίνο, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και ανελέητο preview streaming) και τα οποία ακόμα δεν έχουν αποκτήσει επίσημη διανομή αλλά αναμένεται να "συστηθούν" με το κοινό μέσα στο 2016. Μερικές από αυτές αποτελούν ιδιαίτερες καλλιτεχνικές και "πειραγμένες" περιπτώσεις, μερικές έχουν ήδη εξασφαλίσει την κυκλοφορία τους μέσα στην προσεχή χρονιά, μερικές δεν πρόκειται καν να καταφέρουν να βρουν τον δρόμο τους προς τις αίθουσες αλλά θα ανακαλυφθούν εν καιρώ ξανά μέσω εναλλακτικών μεθόδων κυκλοφορίας. Σε κάθε περίπτωση, αυτές είναι οι δέκα ταινίες από τα φεστιβάλ, για τις οποίες το Frame Game ανυπομονεί να ξαναέρθει σύντομα σε επαφή. Κρατήστε σημειώσεις.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Best of 2015, Μέρος Δεύτερο: Οι ταινίες που έκλεψαν τις εντυπώσεις (Αύγουστος-Δεκέμβριος)

Κάθε τέλος του χρόνου αποφεύγω να κάνω αυστηρή top 10 λίστα, αφενός γιατί υπάρχουν ακόμα πολλές ταινίες που θα ήθελα να δω πριν την τελική κατάταξη και αφετέρου γιατί οι μνήμες είναι ακόμα νωπές, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει δίκαιη (αλλά πάντα με τα δικά μου προσωπικά κριτήρια) τελική αξιολόγηση. Παρόλα αυτά, λίγο πριν το τέλος του ημερολογιακού έτους, όπως έγινε και για το πρώτο μισό του 2015, το Frame Game επιχειρεί να κοιτάξει πίσω στον χρόνο και να ξεχωρίσει τις ταινίες ανεξαρτήτως είδους, προέλευσης ή μεγέθους παραγωγής που κατέγραψαν στην μνήμη τα περισσότερα συναισθήματα ή/και έκαναν την καρδιά να χτυπήσει γρηγορότερα. To καλύτερο δε στοιχείο αυτής της χρονιάς είναι ότι σε κάθε μα κάθε ταινία της λίστας υπάρχουν μεμονωμένες σκηνές που με κάνουν να ανατριχιάζω και μόνο στην σκέψη τους όσο συναγωνίζονται για το μεγαλύτερο καρδιοχτύπι ή την συγκίνηση της χρονιάς. Αυτό θα πει σινεμά. Σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι τα δέκα (και μερικά επιπλέον honorable mentions) φιλμ που αγάπησε πολύ το Frame Game τους τελευταίους έξι μήνες. Φυσικά, τα σχόλια είναι ανοιχτά για να μοιραστείς κι εσύ μαζί μας ποιες ταινίες σου τράβηξαν μέχρι τώρα περισσότερο την προσοχή. Διαφωνίες, όπως πάντα, καλοδεχούμενες, ενδεχομένως και αναγκαίες. 

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

Review: Ένας Άλλος Κόσμος του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.

Όσο κι αν μερικοί ακόμα αρνούνται να το αποδεχτούν, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι ένας κινηματογραφικός πλέον σκηνοθέτης. Ναι, το τηλεοπτικό του παρελθόν είναι δύσκολο να ξεπεραστεί (τα κυριότερα αρνητικά σημεία και του "Ένας Άλλος Κόσμος" έχουν να κάνουν συγκεκριμένα με αυτό) και, ναι, η φήμη του περί αντιγραφής ξένων σεναρίων αποτελεί τοτέμ της μεγαλύτερης μερίδας των εναντίων του, όμως, η δεύτερη πια ταινία του έρχεται να επιβεβαιώσει την επιθυμία του να προσαρμόσει την οπτική του στις ανάγκες μιας μεγάλης οθόνης και να αφηγηθεί κάτι κινηματογραφικό, το οποίο εξορισμού δε θα χωρούσε στην τηλεόραση. Τα καλοστημένα κάδρα, το στακάτο μοντάζ, η χρήση ικανών extras χωρίς να προδίδονται τα όρια του budget, το υπέρμετρο συναίσθημα (πες το και μελόδραμα) και τα συνεχή εξωτερικά γυρίσματα είναι όλα μέρη αυτής της προσπάθειας και μάλλον οι μεγαλύτεροι σύμμαχοί του. Ωστόσο, η σημαντικότερη και, τελικά δε, καλύτερη απόφασή του είναι κρατάει για τον εαυτό του μόλις το τέταρτο όνομα στους τίτλους, αφήνοντας ικανότερους και αποτελεσματικότερους ηθοποιούς να κουβαλήσουν όλη την ιστορία στις πλάτες τους. Ο Παπακαλιάτης είναι σαφώς καλύτερος σκηνοθέτης (ακόμα και σεναριογράφος) από ότι ηθοποιός και επιτέλους αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι η λιγότερη έκθεσή του μπροστά από την κάμερα κάνει, αντιστρόφως ανάλογα, αναμφισβήτητα καλό στις ταινίες του.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

Film Review: Heart Of A Dog της Laurie Anderson

Η καλλιτέχνης, τραγουδοποιός και δημιουργός εν γένει Laurie Anderson, με αφορμή τον θάνατο της σκύλας της, Lolabelle, κατευθύνει τους συλλογισμούς της στο παρελθόν, την μητέρα της, την αλλαγή της κοινωνίας και τελικά την ίδια την έννοια της μνήμης. Είναι άραγε το "Heart of a dog" το φετινό Όσκαρ ντοκιμαντέρ; Δύσκολα, καθώς το "Look of Silence" (The Frame Game Review εδώ και εδώ) έρχεται (δικαίως) με πολύ μεγαλύτερη φόρα όμως είναι εξίσου δύσκολο να μην αναγνωρίσει κανείς την ειλικρίνεια της δημιουργού αλλά και την αγάπη με την οποία περιβάλλει αυτή την, εκ βαθέων ουσιαστικά, εξομολόγηση.)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...