Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Φωτιά και νερό (ή αλλιώς οι εμμονές του Terrence Malick)

Μερικές φορές η μανία ενός σκηνοθέτη μπορεί να τον οδηγήσει στο μεγαλείο. Ή απλά στην αποθέωση των εμμονών του.  O Terrence Malick, ακολουθώντας πάντα ένα δικό του δρόμο και τολμώντας να γκρεμίσει τις καθιερωμένες νόρμες, έχει αποκτήσει ένα αφοσιωμένο κοινό που περιμένει εναγωνίως τις ταινίες του, ακόμα κι αν χρειάζονται δέκα χρόνια για να ολοκληρωθούν, προσμένοντας την έκφραση των εμμονών του σκηνοθέτη σχετικά με την φύση και την πραγματικότητα που μας περιβάλλει διακριτικά αλλά με ανυπέρβλητη ισχύ.

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Iron Man 3 Review: "We're connected"

Τι κάνεις όταν έχει, μόλις, προηγηθεί η πιο εντυπωσιακή και διασκεδαστική ταινία υπερ-ηρώων που θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ ο θεατής και καλείσαι να ξεκινήσεις την δεύτερη φάση της εποποιίας; Πηγαίνεις εκεί που δεν περιμένει κανείς. Και, όντως, το Iron Man 3 καταφέρνει να είναι κάτι πολύ παραπάνω από το ξεκίνημα της Phase 2, ολοκληρώνοντας τον χαρακτήρα που ξεκίνησε το εντυπωσιακό κινηματογραφικό έπος των Avengers με την δική του ταινία και παραδίδοντας, ουσιαστικά, μια ταινία για το τι θα πει να είσαι ήρωας γενικά. Με άλλα λόγια, ο Shane Black σκηνοθετεί τον καλύτερο Iron Man που έχετε δει.

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Μαζικό Ριβιουπόστ #2/2013: Αγώνας δρόμου και τον Φλεβάρη.

Θυμάστε που είχα υποσχεθεί ότι θα καλύψουμε το χαμένο έδαφος των κριτικών; Ε, λοιπόν είπα ψέματα. Ας υποκριθούμε, επομένως, ότι βρισκόμαστε ακόμα στον Φεβρουάριο. Τον μήνα, που και οι τελευταίες οσκαρικές ταινίες κυκλοφορούν στους κινηματογράφους, τραβώντας το ενδιαφέρον του κοινού. Ταυτόχρονα, αμέτρητες μικρές και μεγάλες κυκλοφορίες γεμίζουν τις αίθουσες με σελιλόιντ αλλά όχι απαραίτητα και κοινό. Γενικώς, πληθωρισμός προτάσεων αλλά κρίση στα εισιτήρια. Με συνοπτικές διαδικασίες, αυτή είναι η άποψη του Frame Game για μερικές (σχετικά) πρόσφατες ταινίες. Προλαβαίνουμε εξάλλου μέχρι να έρθει το καλοκαίρι. (Ο Μάρτιος θα καλυφθεί πολύ σύντομα, δεν είναι υπόσχεση, απλά δήλωση)

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Top 5 Σκηνές: Ο Brian De Palma και ο κίνδυνος στο ντους.

Ήδη από τις πρώτες προβολές του "Passion" του Brian DePalma σε Βενετία και Τορόντο, οι περισσότεροι μιλούσαν για την απόδειξη του "ξεπεσμού" του σκηνοθέτη. Πως το Passion δεν ήταν η αναμενόμενη επιστροφή του στο ερωτικό θρίλερ, το είδος, δηλαδή, που τον ανέδειξε και στήριξε κατ' εξοχήν την καριέρα του, αλλά μια αποτυχημένη απόπειρα να επαναλάβει τις αρχικές του επιτυχίες. Και, όντως, η ταινία δεν ήταν κάποιο αριστούργημα. Ήταν περισσότερο μια στιγμή χαλαρής διασκέδασης, που όμως δεν έπαιρνε ποτέ τον εαυτό της στα σοβαρά, ούτε προσποιούνταν ότι ήταν κάτι περισσότερο από αυτό που προέβαλε. Ίσως παλιομοδίτικη και εκτός εποχής, αλλά σίγουρα απενοχοποιημένη στην "φτήνια" της και την ατέλειωτη αυτοαναφορικότητά της στην δεκαετία του 1980, από την εκτεταμένη χρήση του σαξοφώνου στο soundtrack μέχρι την ξεφτισμένη χρήση της εικόνας. 

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι επανέφερε στο προσκήνιο και μας υπενθύμισε όλα τα "κόλπα" που χρησιμοποίησε ο DePalma στην φιλμογραφία του, τα οποία συνοψίζονται στο εξής ένα: την άκρατη αγάπη για το σινεμά του Alfred Hitchcock. Οι θεματικές της διπλής ταυτότητας, του αθώου μάρτυρα εγκλήματος που κινά τις υποψίες, τα λάθος συμπεράσματα, η φαινομενικά ακίνδυνη επιφάνεια που καλύπτει και τον ίδιο τον θάνατο βρίσκονταν πάντα εκεί, από την αρχή ήδη της καριέρας του, όπου κάθε του απόπειρα ηχούσε και μια διαφορετική πτυχή της κληρονομιάς του Hitchcock. Αν το το "Sisters" και το "Dress to kill" ήταν τα "Ψυχώ" του, τότε το "Double Body" ήταν ο "Σιωπηλός Μάρτυρας" και το "Obsession" ο "Δεσμώτης του Ιλίγγου" του.

Ήταν λογικό κι επόμενο, λοιπόν, η εικονική σκηνή του ντους στο "Ψυχώ" να κατείχε ιδιαίτερη θέση στην φιλμογραφία του. Ειδικό στο πρώτο κομμάτι της καριέρας του, σχεδόν όλες οι ταινίες περιείχαν κάποια παραλλαγή αυτής της σκηνής, που άλλοτε προσέγγιζε το θέμα ειρωνικά και άλλοτε απόλυτα ευθεία για την δημιουργία του τρόμου. Οι σκηνές του ντους του DePalma, ωστόσο, ήταν λουσμένες στον ερωτισμό, ορίζοντας απόλυτα τις ταινίες του ως ερωτικά θρίλερ, όπου ο θεατής βίωνε την αγωνία ταυτόχρονα με τον αισθησιασμό. Ή απλά, έβλεπε τον σκηνοθέτη να τον κοροϊδεύει κατά πρόσωπο.

Το Frame Game παραδίδεται στην νοσταλγική προσέγγιση της καριέρας του Brian DePalma και  ξεχωρίζει τις πέντε καλύτερες σκηνές ντους της φιλμογραφίας του. Παρεμπιπτόντως, δε θα ήταν άσχημη ιδέα να οργανωθεί ολόκληρη έκθεση κάποια στιγμή με τις αντίστοιχες στιγμές homage του κινηματογράφου. Το ταξίδι στον χρόνο ξεκινά ένα κλικ μακριά.

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Vintage TV appreciation post, Μέρος Δεύτερο: "Have I gone Blind?"

Στο "Clandestine Childhood", την επίσημη πρόταση της Αργεντινής για τα περσινά ξενόγλωσσα Όσκαρ, βρισκόμαστε λίγα χρόνια μετά την επιβολή της στρατιωτικής χούντας στην Αργεντινή στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της ταινίας, ο νεαρός πρωταγωνιστής προσπαθεί να διαχειριστεί την απώλεια και τον κίνδυνο που βιώνει γύρω του, αντικαθιστώντας τις κρίσιμες εικόνες με οικείες, φιλικές εικονογραφίες της καθημερινότητάς του και η καθιερωμένη παλιά, ογκώδης τηλεόραση δεν αργεί να βρει την θέση της στις σουρεαλιστικές φωτογραφίες της μνήμης του (επάνω φωτό). 

Αν οι ταινίες είναι παράθυρο σε μια άλλη εποχή, τότε η ίδια η εικόνα της τηλεόρασης είναι ένα παράθυρο μέσα στο παράθυρο, δίνοντας πληροφορίες για τα κοινωνικά δρώμενα που οριοθετούν τους ήρωες ή ορίζουν τις μνήμες και την ιστορία τους. Ο κινηματογράφος έπαιξε αναμενόμενα με αυτή την ιδέα και μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα εμφανίστηκαν ήδη στην αρχική ανάρτηση εκτίμησης του Frame Game στην παραδοσιακή χοντροκομμένη τηλεόραση. Η ερώτηση, όμως, που συνοδεύει την θλίψη του μικρού Χουάν δίνει την αφορμή για την συνέχεια και προβληματίζει σχετικά  με την έκταση του ανοίγματος αυτού του "παραθύρου" στην πραγματικότητα της εποχής. "Ηave I gone blind" τελικά; Απάντηση δεν υπάρχει παρά μόνο η αντανάκλαση στις κινούμενες εικόνες της καμπυλωτής, ακόμα, οθόνης. 

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Photo Album της Εβδομάδας: Populaire του Regis Roinsard

Όπως φαίνεται, το κλίμα της νοσταλγίας στις παλαιότερες εποχές του κινηματογράφου δεν πρόκειται να κοπάσει σύντομα. Κι αν το Artist έκανε δημοφιλή την αναφορά στον βωβό κινηματογράφο (παρά το γεγονός ότι δεν ήταν το πρώτο που το επιχείρησε), το Populaire (ή αλλιώς... "Χτυποκάρδια στο γραφείο" κατά την ελληνική διανομή) επιχειρεί την επιστροφή στον πολύχρωμο ρομαντισμό των 60ς και τον κλασικό κινηματογράφο της εποχής, που αποθέωσε η Marilyn Monroe, η Audrey Hepburn και η ...Τζένη Καρέζη.

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Around The Globe On A Reel, Στάση Δέκατη: Το Σύνδρομο της Φλωρεντίας

O Mark Twain είχε γράψει ότι "ο Δημιουργός δημιούργησε την Ιταλία από τα σχέδια του Μιχαήλ Άγγελου" και η ιταλική πόλη που τον επιβεβαιώνει πιο περίτρανα από όλες είναι η Φλωρεντία. Αν και όχι τόσο προτιμητέα από την κινηματογραφική κοινότητα όσο η Ρώμη ή η Βενετία, η Φλωρεντία είναι η πραγματική αναγεννησιακή πόλη της Ιταλίας και εκείνη που είναι ικανή να εμπνεύσει τόσο τον ρομαντισμό όσο και το μυστήριο. Όχι με τον επιβλητικό (αλλά προφανή) τρόπο της Βενετίας, αλλά με ένα πιο ύπουλο, υποβλητικό στυλ, το οποίο φανερώνει τον όποιο κίνδυνο μόνο όταν είναι πλέον αργά. 

Δεν είναι τυχαίο που ο Brian DePalma στο Obsession του (φωτό), την ταινία που παίζει απροκάλυπτα με όλες τις χιτσκοκικές του επιρροές και εμμονές, αποφάσισε να τοποθετήσει την αρχή της εμμονής του τίτλου στην Φλωρεντία, την πόλη στην οποία επανέρχεται και ο πρωταγωνιστής για να δώσει την εκκίνηση στους κύκλους της ζωής του. Όπως και ο Δαυίδ του Μιχαήλ Άγγελου, που κοσμεί την πόλη, η Φλωρεντία είναι εκείνο το μέρος με την αφανή δύναμη, που κρύβει την έκπληξη και την ανατροπή από το πρώτο, ορατό επίπεδο. Ακριβώς όπως θα έκανε και ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος.  Ή καλύτερα, ακριβώς όπως θα όφειλε να λειτουργεί ένα κατάλληλο κινηματογραφικό σκηνικό.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...