#Blogoscars Top 3: Νεκρή Φύση

 Prince Avalanche, To the wonder, The Hobbit: The Desolation of Smaug

Rotterdam Review: Concrete Clouds (Pavang rak) του Lee Chatametikool

Όταν ο μόνιμος μοντέρ του Apichatpong Weerasethakul (ο οποίος εκτελεί και χρέη παραγωγού) παρουσιάζει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, σίγουρα περιμένεις κάτι που να αποτελεί λογική συνέχεια της arthouse αισθητικής του "μέντορά" του. Και, όμως, ο Lee Chatametikool καταφέρνει να ανατρέψει τις προσδοκίες και να παρουσιάσει ένα απόλυτα μοντέρνο και προσιτό φιλμ, που μαρτυρά τόσο την φρεσκάδα του δημιουργού αλλά και την ικανότητά του στον χειρισμό ταυτόχρονων πολλαπλών θεματικών.

#Blogoscars Top 3: Matrimonial Memoirs

 

Only Lovers left alive, American Hustle, August: Osage County

Rotterdam Review: Falling Star (Stella Cadente) του Lluís Miñarro

Ταινία εποχής στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ; Δηλαδή, εννοείς κουστούμια, αυλές, βασιλιάδες και ασφαλείς διαθέσεις; Ξέχασε όλα όσα ξέρεις. Το Falling Star ξεκινά για να αφηγηθεί μία άγνωστη περίοδο της ιστορίας της Ισπανίας, εντυπωσιάζει το μάτι με τα υπέροχα στημένα κάδρα (σαν αναγεννησιακοί πίνακες), παρουσιάζει έναν απόλυτα φωτογενή πρωταγωνιστή σε άψογα κοστούμια εποχής και φωτίζει με προσοχή τα κάδρα του, μέχρι να αποτυπώσει τον υπηρέτη του βασιλιά να... απαυτώνει ένα φρούτο. Οκ, ησυχάσαμε, αυτό δεν είναι ακόμα ένα κλασικό φιλμ εποχής.

#Blogoscars Top 3: Pills, pills, pills

The Wolf of Wall Street, Side Effects, Byzantium

Rotterdam Review: Something Must Break (Nånting måste gå sönder) του Ester Martin Bergsmark

Κάθε φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του, αν θέλει να θεωρείται στον παλμό της εποχής, πρέπει να περιλαμβάνει LGBT ταινίες στον προγραμματισμό του. Και, όντως, στο φετινό φεστιβάλ του Rotterdam, το πιο avant-garde, εξ ορισμού,της Ευρώπης, αναμενόμενα βρίσκουμε να διαγωνίζεται για ένα από τα τρία ισάξια βραβεία, το σουηδικό Something Must Break του Ester Martin Bergsmark, το οποίο ακολουθεί την σχέση, η οποία αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν νεαρό cross-dressing gay και έναν straight skater, μέσα σε μια Στοκχόλμη θολή, μακριά από τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της μεγαλούπολης.

#Blogoscars Top 3: Το χώμα βάφτηκε κόκκινο.

A Field In England, Kiss of the damned, Stoker

Rotterdam Review: Anatomy of a paperclip (Yamamori clip koujou no atari) του Akira Ikeda

Όταν πρόκειται για σουρεαλιστικές κωμωδίες, λίγοι ξεπερνούν την τρέλα των Ιαπώνων ή την ικανότητά τους να φτάνουν στα άκρα της φαντασίας. Το "Anatomy of a paperclip", όμως, δεν είναι ένα ξέφρενο πανηγύρι, όπως το Symbol, για παράδειγμα. Σε αντίθεση με το cult φιλμ του Hitoshi Matsumoto, ο (σχεδόν) πρωτοεμφανιζόμενος Akira Ikeda δημιουργεί έναν παράλογο μεν κόσμο, όπου τα γεγονότα ακολουθούν δικές τους απροσδιόριστες αιτίες, αλλά τον γεμίζει συναίσθημα, ζεστασιά και διάθεση κατανόησης όλων των καταστάσεων, όσο και αν αμφισβητούν την λογική. 

Rotterdam Review: The Voice Thief του Adan Jodorowsky

Όταν ένας Jodorowsky αποφασίζει να κάνει ταινία (έστω και μικρού μήκους), ποτέ δεν υπάρχει μόνο ένα μέλος της οικογένειας στο συνεργείο. Στο "The Voice Thief", ο Adan Jodowrowsky διασκευάζει την ομώνυμη ιστορία του πατέρα του, Alejandro, και τοποθετεί μπροστά από την κάμερα τον αδερφό του, Cristobal (ή, όπως ήταν γνωστός παλαιότερα, Axel), πρωταγωνιστή των σουρεαλιστικών εικόνων που κάποιος περιμένει εξαρχής από το Jodorowskέικο. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Asia Argento φέρνει απρόσμενα το πνεύμα του πατέρα της στο set, βοηθώντας τελικά στην δημιουργία ενός πολύ ενδιαφέροντος υβριδίου δύο εντελώς διαφορετικών αλλά όμορων, ουσιαστικά, κόσμων.

Nymphomaniac, Vol.I: Πρώτες σκέψεις για την καλύτερη (;) ταινία του Lars Von Trier

Έχουν περάσει σχεδόν 15 ώρες από την στιγμή που ολοκληρώθηκε η ειδική πρώτη προβολή του Nymphomaniac στην Ελλάδα. Δεν ήθελα να κάνω την ανάρτηση πριν σιγουρευτώ ότι όλα όσα ένιωσα δεν ήταν απλά ένας ενθουσιασμός, καταδικασμένος να κοπάσει μετά την κρύα διαδρομή προς την ασφάλεια του σπιτιού. Παρόλα αυτά, σχεδόν μια μέρα μετά, οι εικόνες της τελευταίας ταινίας του Λαρς Φον Τρίερ είναι ακόμα ζωντανές, έντονες, στοιχειώνουν το μυαλό μου. Μπορεί το Nymphomaniac να είναι Η definitive ταινία της καριέρας του; Χμ, ας πούμε ότι ο μόνος λόγος που δεν καλώ το φιλμ "αριστούργημα" είναι απλά γιατί δεν έχω δει ακόμα το δεύτερο μέρος της ιστορίας. Αυτό που ακολουθεί δεν είναι κριτική, παρά μόνο μερικές σκέψεις που κατέγραψα λίγο μετά το τέλος της προβολής. Διαβάζονται ιδανικά με αυτή την ηχητική συνοδεία. Ακολουθούν spoilers.

#Blogoscars Top 3: "My hands, my hands, what have ye done"

(A Field in England, Only God Forgives, Frozen)

#Blogoscars Top 3: The Sound of Music

Upstream Color, Stoker, Saving Mr Banks

#Blogoscars Top 3 (Homage στον Θ. Αγγελόπουλο): Ο θίασος

Don Jon, The Grandmaster, Monsters University

#Blogoscars Unofficial Top 3: The Birds Spell Loneliness

Her, La Grande Belezza, To The Wonder

CineSnaphots: Ο θεατής σε πρώτο πλάνο

Έχετε αναλογιστεί ποτέ πώς μοιάζουμε ως κοινό, απορροφημένοι από μια ομιλία, μια θεατρική παράσταση, ένα φιλμ στο σινεμά; Με τα μάτια προσηλωμένα μπροστά, γεμάτα ενθουσιασμό, τρόμο ή συναίσθημα, σαν να συμμετέχουμε σε ένα μυστικιστικό γεγονός; Ή, αντιθέτως, νοιώθοντας αποξένωση, ψυχρότητα και απογοήτευση, μεταφέροντας με το βλέμμα την αποδοκιμασία μας;

Ευτυχώς, ο κινηματογράφος μερικές φορές στρέφει την κάμερά του στο κοινό, γίνεται καθρέφτης και ρίχνει φευγαλέες ματιές στον κόσμο που του δίνει λόγο ύπαρξης, αντλώντας ενέργεια από την αφοσίωσή του και ανταποδίδοντας την προτίμησή του. Ή ίδια η έναρξη του περσινού Holy Motors, μίας κατεξοχήν ταινίας για την ιδέα και την ιστορία του κινηματογράφου, δείχνει ακριβώς αυτό, μια συνεχή διαδικασία αίτιου και αιτιατού και έναν ατέλειωτο κύκλο αμφίδρομης έμπνευσης, που στόχο έχει να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Προτιμώ να ακολουθήσω την αισιόδοξη οδό, το παραδέχομαι.

Για το πρώτο φωτογραφικό αφιέρωμα του 2014, το Frame Game εστιάζει στον θεατή, το κοινό, το ακροατήριο, το πλήθος μιας συγκέντρωσης. Κοινό γνώρισμα όλων, το εξερευνητικό βλέμμα που προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει την αλήθεια. Ελπίζω να δείτε τον εαυτό σας σε κάποια φωτογραφία. Σε αυτή την περίπτωση, ο Θεός του σινεμά θα έχει κάνει ήδη το θαύμα του. Αλλιώς, να είστε σίγουροι ότι θα προσπαθήσει ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Διότι όπως είπε και ο Φελίνι για τον κινηματογράφο "Δεν υπάρχει τέλος. Δεν υπάρχει αρχή. Μόνο το άπειρο πάθος για την ζωή". Διαφωνεί κανείς;

Retro PosterVision #5: L'année dernière à Marienbad (1961) του Alain Resnais

Κάθε μήνα, το Frame Game επιλέγει μία από τις αγαπημένες του ταινίες, εξηγεί τον λόγο και ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο μέσα από τις αφίσες του φιλμ. Ο Ιανουάριος ανήκει στο "Πέρυσι στο Marienbad"!