Η κυρία από την Σανγκάη (The Lady from Shanghai, 1947) μπορεί να μην ήρθε αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό, όπως συνέβη με τους πρωταγωνιστές του πρώτου μέρους του Mirror Stories, όμως η ίδια της η ζωή καθορίστηκε μέσα σε έναν λαβύρινθο από καθρέφτες, γεμάτο είδωλα παρατηρητές και παραμορφωμένους κριτές. Κι αν ο καθρέφτης είναι το πιο δυνατό σύμβολο για να υπονοήσει την κριτική αντιμετώπιση του ίδιου του εαυτού, ο σπασμένος καθρέφτης ή τα πολλαπλά είδωλα παρουσιάζουν μια πιο πολυσχιδή προσέγγιση, έναν κατακερματισμένο εγώ ή μια προσωπικότητα που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μονόπλευρα στα μάτια του θεατή. Σύμβολο εξαπάτησης ή παραπλάνησης αλλά και ένδειξη μιας πολύπλοκης και παρεξηγημένης αλήθειας, τα πολλαπλά είδωλα του πρωταγωνιστή τον απομακρύνουν από την πραγματικότητα και θολώνουν τα όρια με την γραμμή του φανταστικού, συχνός τρόπος συμπεριφοράς των ονείρων. Και η Κυρία από την Σανγκάη δεν είναι η μόνη που (κατ)έκριναν.
(Fargo, 1996)
(Inception, 2010)
(A Clockwork Orange, 1971)
(All About Eve, 1950)
(Beauty and the Beast, 1991)
(Black Swan, 2010)
(Citizen Kane, 1941)
(Cléo de 5 à 7 (Cleo from 5 to 7), 1962)
(Enter The dragon, 1973)
(Eyes of Laura Mars, 1978)
(Inglourious Basterds, 2009)
(Picnin At Hanging Rock, 1975)
(The Circus, 1928)
(Wish you were here, 2012)
(Moulin Rouge!, 2001)
(Don't Look Now, 1973)
(The Dreamers, 2003)
Χεχε.Ήμουν σίγουρος πώς κάπου στην κορυφή θα είχες το "Don't Look Now"! Πολύ καλή ιδέα Δημήτρη. Οι προσωπικά αγαπημένες σκηνές με καθρέφτη βρίσκονται στις εξής ταινίες:
ΑπάντησηΔιαγραφή5) The Stepfather (1987)
4) La Ηaine (1995)
3) Five Easy Pieces (1970)
2) 25th Hour (2002)
1) Profondo Rosso (1975)
Προφανώς και θα υπήρχε Don't Look Now, προβλέψιμος τελείως αλλά με σοβαρό λόγο χαχα. Είναι τόσο κλασικό τέχνασμα η χρήση του καθρέφτη, πόσο μάλλον στα θρίλερ που παίζουν ακόμα περισσότερο με τις γωνίες και την αντίληψη του χώρου. Thanks για τις προσθήκες!
ΑπάντησηΔιαγραφή