Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Οι φεστιβαλικές αγάπες της χρονιάς: η έκδοση του 2014

Αντί ετήσιας ανασκόπησης, το Frame Game επέλεξε φέτος (όπως και πέρυσι) απλά να παρουσιάσει σε δύο δόσεις (για το πρώτο και το δεύτερο μισό του 2014) τις είκοσι ταινίες (συν honorable mentions) που αγάπησε περισσότερο μέσα στην χρονιά, σε τυχαία σειρά. Ή μάλλον, τις είκοσι ταινίες που αγάπησε περισσότερο μέσα στην χρονιά εκτός από εκείνα τα φιλμ που λάτρεψε αλλά συνάντησε σε φεστιβάλ (η χρονιά περιλάμβανε επισκέψεις σε Βενετία, Αθήνα και Θεσσαλονίκη και ανελέητο preview streaming) και τα οποία ακόμα δεν έχουν αποκτήσει επίσημη διανομή αλλά αναμένεται να "συστηθούν με το κοινό μέσα στο 2015. Μερικές από αυτές αποτελούν ιδιαίτερες καλλιτεχνικές και "πειραγμένες" περιπτώσεις, μερικές έχουν ήδη εξασφαλίσει την κυκλοφορία τους μέσα στην προσεχή χρονιά, μερικές δεν πρόκειται καν να καταφέρουν να βρουν τον δρόμο τους προς τις αίθουσες αλλά θα ανακαλυφθούν εν καιρώ ξανά μέσω εναλλακτικών μεθόδων κυκλοφορίας.Σε κάθε περίπτωση, αυτές είναι οι δέκα ταινίες από τα φεστιβάλ, για τις οποίες το Frame Game ανυπομονεί να ξαναέρθει σύντομα σε επαφή. Κρατήστε σημειώσεις.

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Best of 2014, Μέρος Δεύτερο: Οι ταινίες που έκλεψαν τις εντυπώσεις (Αύγουστος-Δεκέμβριος)

Κάθε τέλος του χρόνου αποφεύγω να κάνω αυστηρή top 10 λίστα, αφενός γιατί υπάρχουν ακόμα πολλές ταινίες που θα ήθελα να δω πριν την τελική κατάταξη και αφετέρου γιατί οι μνήμες είναι ακόμα νωπές, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει δίκαιη (αλλά πάντα με τα δικά μου προσωπικά κριτήρια) τελική αξιολόγηση. Παρόλα αυτά, λίγο πριν το τέλος του ημερολογιακού έτους, όπως έγινε και για το πρώτο μισό του 2014, το Frame Game επιχειρεί να κοιτάξει πίσω στον χρόνο και να ξεχωρίσει τις ταινίες ανεξαρτήτως είδους, προέλευσης ή μεγέθους παραγωγής που κατέγραψαν στην μνήμη τα περισσότερα συναισθήματα ή/και έκαναν την καρδιά να χτυπήσει γρηγορότερα. Επειδή θα ακολουθήσουν και οι φεστιβαλικές αγάπες της χρονιάς, δηλαδή ταινίες που έχον ήδη παρουσιαστεί σε φεστιβάλ αλλά αναμένεται να κυκλοφορήσουν εμπορικά μέσα στο 2015, να διευκρινίσω ότι εδώ υπάρχουν ταινίες που, ανεξάρτητα από το αν κατάφεραν ή όχι να έρθουν τελικά στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, θεωρούνται κυκλοφορίες του 2014 καθώς έχουν διανεμηθεί επίσημα στην χώρα τους είτε σε οποιαδήποτε άλλη αγορά. Σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι τα δέκα (και μερικά επιπλέον honorable mentions) φιλμ που αγάπησε πολύ το Frame Game τους τελευταίους έξι μήνες. Φυσικά, τα σχόλια είναι ανοιχτά για να μοιραστείς κι εσύ μαζί μας ποιες ταινίες σου τράβηξαν μέχρι τώρα περισσότερο την προσοχή. Διαφωνίες, όπως πάντα, καλοδεχούμενες, ενδεχομένως και αναγκαίες. 

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

David Bowie: Ένα μουσικό φάντασμα σε 10 κινηματογραφικές εμφανίσεις.

Στο "The Man who fell to earth", ο Nicolas Roeg δημιούργησε την εικόνα για τον David Bowie, που ουσιαστικά τον ακολούθησε σε όλη την διάρκεια της - μουσικής και κινηματογραφικής - καριέρας του: αυτή του εξωγήινου. Ή τουλάχιστον, εκείνου του ανθρώπου, που ήταν τόσο έξω από τον αποδεκτό κανόνα του συνηθισμένου που αποκλείεται να ήταν εξαρχής κομμάτι αυτού του κόσμου. Και, όντως, όσο κι αν περνούσαν τα χρόνια, από την ενσάρκωση ενός βρικόλακα στο "The Hunger" του Tony Scott μέχρι την προσωποποίηση του Andy Warhol στο "Basquiat" του Julian Schnabel, ο κινηματογραφικός Bowie πάντοτε αποτελούσε ένα πλάσμα μοναδικό, εκκεντρικό και πάνω από όλα αμφίσημο, ικανό να κουβαλήσει πάνω του τους προβληματισμούς μιας ολόκληρης γενιάς και το όραμα απαιτητικών σκηνοθετών (όπως του Roeg και του Nagisa Ôshima στο "Merry Christmas Mr. Lawrence". Πέρα όμως από την μουσική και την κινηματογραφική persona του Bowie, υπάρχει και η τρίτη παράμετρος της καριέρας του, εκείνη που συνδυάζει τις δύο προηγούμενες και φέρνει την κληρονομιά του στην οθόνη σαν αθέατο φάντασμα: η χρήση δηλαδή της μουσικής του στα πλαίσια της ταινίας με πρωτότυπο τρόπο που συνήθως ωθεί μπροστά την υπόθεση. Την προηγούμενη βδομάδα, η σελίδα του Frame Game στο facebook πραγματοποίησε δέκα σταθμούς στην πορεία αυτής της προσωπικότητας του τραγουδιστή που κατάφερε να συνδυάσει και να ξεπεράσει τις μορφές της τέχνης, δημιουργώντας κάτι τελικά απόλυτα προσωπικό. Για μια τελευταία (σε χρονολογική σειρά) φορά, το φάντασμα του Bowie θα αφεθεί ελεύθερο στα τριάντα τελευταία χρόνια της φιλμικής ιστορίας για να αποδείξει πόσο καθοριστική υπήρξε η επίδρασή του. 

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Review: A Girl walks home alone at night της Ana Lily Amirpour

Είναι κάπως παραπλανητικό το γεγονός ότι η ταινία πλασάρεται ως το "πρώτο φεμινιστικό φιλμ με βρικόλακες από το Ιράν" γιατί, αν και όντως φιλμ με βρικόλακες (για την ακρίβεια, με μία μόλις βρικόλακα - το κορίτσι του τίτλου), το "A Girl walks home alone at night" ουσιαστικά αποτελεί σχεδόν απόλυτα αμερικανική παραγωγή που απλά μιλά την ιρανική γλώσσα (οκ, η σκηνοθέτις κατάγεται από το Ιράν αλλά αυτό δεν κάνει την ταινία αυτόματα "ιρανική"). Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι η (αντι)ηρωίδα επιτίθεται σε αγόρια και άντρες διαφόρων ηλικιών (για την ακρίβεια, όλοι οι αρσενικοί χαρακτήρες του φιλμ έρχονται σε κάποια στιγμή αντιμέτωποι με την ηθική της) δεν ξέρω αν εντάσσει ακριβώς την ταινία σε φεμινιστικό πλαίσιο, όμως, εκτιμώ την προσπάθεια που γίνεται για να ενδυναμωθεί το γυναικείο πρότυπο, ειδικά σε ένα περιβάλλον όπου αναζητείται από την κοινωνία ακόμα και ο λόγος ύπαρξής του.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Possession: Andrzej Żuławski στο κόκκινο.

Είναι πλέον η τρίτη σεζόν που η Ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης, κάθε βδομάδα (από Πέμπτη ως Παρασκευή) προβάλλει ταινίες μιας άλλης εποχής, όχι μόνο χρονικά αλλά και τεχνολογικά, χρησιμοποιώντας κόπιες από το αρχείο της, πολυπαιγμένες, ταλαίπωρες, όσο πιο vintage μπορεί να υπάρξει, δηλαδή, για όσους δεν βρίσκονται στην κατάλληλη ηλικία ώστε να έχουν παρακολουθήσει αυτές τις ταινίες στην αρχική τους κυκλοφορία. Οι συγκεκριμένες κόπιες, όχι μόνο φέρουν τα στίγματα και τα σημάδια της ηλικίας τους στα καρέ τους αλλά λειτουργούν και ως άτυπες χρονομηχανές για εκείνες τις εποχές όπου στους υπότιτλους χρησιμοποιούνταν δασείες και περισπωμένες αλλά και μια προσέγγιση "επιλεκτικής μετάφρασης", ώστε να γίνονται θεωρητικά όσο το δυνατόν πιο ευανάγνωστοι (με αποτέλεσμα να χάνονται οι μισοί διάλογοι στην πορεία). Τα παραπάνω, για όποιον τα διαβάζει για πρώτη φορά μπορεί να ακούγονται τρομακτικά, τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την εμπειρία της μεγάλης οθόνης παρά μόνο η εμπειρία της μεγάλης οθόνης από μια άλλη εποχή. Ειδικά για την Θεσσαλονίκη, όπου δεν υπάρχουν κινηματογράφοι "ρεπερτορίου", οι προβολές της Ταινιοθήκης αποτελούν την μοναδική ευκαιρία για τέτοιες προβολές.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

The Red Coat: Από το The Grain Train Robbery στο Don't Look Now και ακόμη παραπέρα.

Όποιος με γνωρίζει, γνωρίζει και το το πάθος μου για μία συγκεκριμένη ταινία, που κατέχει την κορυφαία θέση στην λίστα της καρδιάς και του μυαλού μου. Το Don't Look Now του Nicolas Roeg αναμφισβήτητα υπήρξε καθοριστικό στην εξέλιξη του μέσου κι επηρέασε με την αντισυμβατική του αφήγηση και το ανατρεπτικό μοντάζ, τόσο άμεσα όσο και περισσότερο υπόγεια, την επόμενη γενιά κινηματογραφιστών και δημιουργών. Αυτό όμως που έμεινε περισσότερο χαραγμένο στην συλλογική μνήμη είναι το χαρακτηριστικό κόκκινο παλτό, σύμβολο του επικείμενου θανάτου και της τραγωδίας, μεταίχμιο ανάμεσα στον ερωτισμό, το πάθος και τον θάνατο (τα λέει εξαιρετικά εδώ). O Roeg δεν ήταν βέβαια ο πρώτος που χρησιμοποίησε αυτό το σύμβολο, ήταν όμως εκείνος που το ανήγαγε σε cult status και εικονικό κομμάτι του κινηματογραφικού κόσμου.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...