Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Poster Roster, Vol. 01: Οι καλύτερες, νέες, artsy, τέλειες κινηματογραφικές αφίσες των τελευταίων ημερών

Ο κινηματογραφικός κόσμος δεν κινείται, παραδόξως, μόνο γύρω από τις ταινίες. Το Frame Game συγκεντρώνει για τα δικά σου μάτια τις πιο cool και καλλιτεχνικές αφίσες που πέφτουν στην αντίληψή του αφενός γιατί ποτέ δεν έβλαψε κανέναν λίγη pop art και αφετέρου γιατί ακόμα και αν η ταινία δεν καταφέρει να ικανοποιήσει τις προσδοκίες, η παρηγοριά μιας καλής αφίσας πάντα γλυκίζει την πίκρα. Έτοιμοι;

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Νύχτες Πρεμιέρας 2013 Quick Reviews. Les Rencontres D' Apres Minuit και Much Ado About Nothing: Κόψε budget, ενίσχυσε την δημιουργικότητα.

Τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία για ταινίες που πειραματίζονται με την φόρμα. Το αποτέλεσμα σίγουρα δεν μοιάζει να είναι εγγυημένο αλλά αυτός ο κίνδυνος και η ανάληψη του ρίσκου είναι που δίνουν στην επιτυχία (αν έρθει) έναν ξεχωριστό αέρα. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, ακόμα και αν το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι και ακριβώς λόγος διαφήμισης της ταινίας, οι ευγενείς προθέσεις της αρχής απαλύνουν τις όποιες αρνητικές εντυπώσεις.


Τις τελευταίες μέρες, για παράδειγμα, στις Νύχτες Πρεμιέρας παρουσιάστηκαν δύο ταινίες, που ακριβώς λόγω αυτού του πειραματισμού αγαπήθηκαν πολύ περισσότερο από όσο θα περίμενε κανείς (ή και ενδεχομένως να άξιζαν). Όμως, αυτή είναι η πραγματική νίκη στο σινεμά: όταν το κοινό αποδέχεται τις ειλικρινείς προθέσεις και τα περιορισμένα μέσα σου, αρκεί να τα συσκευάσεις σε μια δημιουργική και πρωτότυπη συσκευασία. Οι περιπτώσεις του "You and the night (Les rencontres d' apres minuit)" και του "Much Ado About Nothing" έχουν παραπάνω κοινά από όσα φαντάζεται κανείς, τελικά.

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Νύχτες Πρεμιέρας 2013 Review: Upstream Color

Το Upstream Color είναι έτοιμο για την μοναδική, ελληνική προβολή του στην μεγάλη οθόνη. Μην χάσετε την ευκαιρία, σας εκλιπαρώ.

Τι δουλειά έχει η Kris (Amy Seimetz) να περιφέρεται στους δρόμους δίχως συναίσθηση των πράξεών της; Ποιοι είναι αυτοί που την παρακολουθούν; Ποιος είναι ο Jeff (Shane Carruth) που μπαίνει αργότερα στην ζωή της; Έχουν μήπως οι δυο τους κάποια προηγούμενη σχέση; Είναι τα πάντα μια μεγάλη συνωμοσία; Τι είναι οι σκωληκοειδείς μικροοργανισμοί και η μπλε περίεργη ουσία που εκκρίνουν; Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά; Υπάρχει αρχή; Υπάρχει τέλος; Μας ενδιαφέρουν τελικά οι απαντήσεις; Παραδόξως, όχι. Και αυτό όχι γιατί τίποτα δεν έχει σημασία, αλλά γιατί ο Shane Carruth καταφέρνει με το Upstream Color να κάνει το αδιανόητο: να προσφέρει μία ταινία σε πλήρη επικοινωνία με τον κάθε θεατή, που εισάγει μια επαναστατική φόρμα στην αφήγηση και δίνει στον όρο "πολλαπλή ανάγνωση" νέες, επικές, διαστάσεις.  

Νύχτες Πρεμιέρας 2013 Quick Reviews. In The Name Of... (W imię...) και Fatal (Kashi-ggot): Πρόκληση κι εκδίκηση.

Μία θεωρητικά προκλητική ταινία που αφορά την κρυφή αλήθεια πίσω από τις κλειστές πόρτες της καθολικής εκκλησίας και μια ιστορία βίας από την Κορέα, που δεν ακολουθεί τα τυπικά βήματα του genre, χαρακτήρισαν την μάλλον χαλαρή Δευτεριάτικη ατμόσφαιρα στις Νύχτες Πρεμιέρας, καθώς ο σινεφιλικός κόσμος προετοιμάζεται για την σημερινή μοναδική προβολή στη μεγάλη οθόνη επί ελληνικού εδάφους του Upstream Color (θα υπάρξει και ξεχωριστό ποστ σε λίγο). Τόσο το In The Name Of... (W imię...) της Malgoska Szumowska όσο και το Fatal (Kashi-ggot) του Lee Don-ku ήταν από τα έργα που παρακολουθήσαμε πρώτη φορά στο φετινό φεστιβάλ Βερολίνου, οπότε ας θυμηθούμε πώς είχαμε αξιολογήσει τότε τις δύο αυτές ταινίες.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Νύχτες Πρεμιέρας 2013 Review: Kill Your Darlings.

Μπορεί στο "Kill Your Darlings" ο Ντάνιελ Ράντκλιφ να κρύβεται πίσω από ένα ακόμη ζευγάρι γυαλιά, όμως η απόσταση από την περσόνα του Χάρι Πότερ δε θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Αν και η περίοδος του μαθητευόμενου μάγου είναι ήδη μια μακρινή ανάμνηση για τον ηθοποιό, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο ακόμα και για τους θαυμαστές του, γεγονός που αποδείχτηκε και από την ασφυκτική προσέλευσή τους με χαρτιά, ραβδιά και… κουκουβάγιες του σύμπαντος του Χάρι Πότερ στους χώρους του πρόσφατου φεστιβάλ Βενετίας, όπου έγινε και η ευρωπαϊκή πρεμιέρα του φιλμ. Πόσο ειρωνικό, λοιπόν, που με το φιλμ του Τζον Κροκίντας, ο Ράντκλιφ ξεκαθαρίζει μια και καλή τις μελλοντικές του προθέσεις, ξεκινώντας με έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα ρόλο και… ένα φιλί στον Ντέιν ΝτεΧάαν.

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Νύχτες Πρεμιέρας 2013 Review. La Grande Belezza (The Great Beauty): Φελίνι Remixed.

Είναι πολύ εύκολο να παρομοιάσεις την "Τέλεια Ομορφιά" του Σορεντίνο με την Dolce Vita του Φελίνι. Για την ακρίβεια, είναι το αυτονόητο, καθώς ο Σορεντίνο ουσιαστικά δημιουργεί τον καθρέφτη εκείνης της ταινίας, που αφορά μια παρηκμασμένη Ρώμη του σήμερα, δέσμια του ένδοξου παρελθόντος της και αγνοώντας τυφλά την πτώση της. Η "Τέλεια ομορφιά" της πόλης είναι εκείνη που προκαλεί να σταματήσει να χτυπά η καρδιά ενός Ιάπωνα τουρίστα στην αρχή της ταινίας αλλά και εκείνη που θα προκαλέσει την κρίση του Τζεπ Καμπαρντέλα. Ξέχνα καλύτερα την νοσταλγία του Φελίνι, λοιπόν.

Νύχτες Πρεμιέρας 2013 Review: Gloria!!! (Τα θαυμαστικά είναι μέρος της κριτικής)

Tο Gloria είναι η απλή αλλά γενναιόδωρη ιστορία της 58χρονης ομώνυμης γυναίκας, που αποφασίζει να μην αφήσει την ζωή να την παραγκωνίσει. Ή αλλιώς, μία από τις πιο ευχάριστες ταινίες που είδαμε τελευταία, η οποία παρασύρει μαζί της το κοινό σε μια αφοπλιστική πορεία γεμάτη γέλιο, συγκίνηση και απεριόριστη ειλικρίνεια, έχοντας ήδη καταφέρει να μπει στις καλύτερες ταινίες του πρώτου μισού της χρονιάς

Νύχτες Πρεμιέρας 2013 Quick Reviews: 12 O' Clock Boys και La Fille du 14 juillet (The Rendez-Vous of Déjà-Vu)

Πάντα σε κάθε φεστιβάλ, μέρος της μαγείας και της περιπέτειας είναι η δοκιμή μικρότερων ταινιών, οι οποίες δεν κραυγάζουν για την προσοχή αλλά είτε μπορεί να αποδειχθούν ευχάριστες εκπλήξεις είτε να συνεχίσουν να παραμένουν μάλλον δίκαια στην αφάνεια. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μέρος του ρίσκου, όμως, το ίδιο το ρίσκο είναι μάλλον η ίδια η ουσία της εμπειρίας ενός φεστιβάλ. Στην συνέχεια, θα δούμε σύντομα δύο ταινίες τις οποίες παρακολουθήσαμε χθες, ανακαλύπτοντας αφενός έναν πολύ ενδιαφέρον κόσμο γύρω από το ειλικρινές πορτρέτο ενός νέου ανθρώπου και αφετέρου μια ρετρό γαλλική κομεντί-αρτιστίκ σάτιρα που δοκίμασε τις αντοχές μας. Τι από τα δύο ήταν το "12 O'Clock Boys" (πρώτη προβολή στο SXSW) και πού κατέληξε το "La fille du 14 juillet (The Rendez-Vous of Déjà-Vu)"; (πρώτη προβολή Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών στις Κάννες)

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Νύχτες Πρεμιέρας 2013 Review: The Conjuring. Μοντέρνος, old-school τρόμος.

Πόσο μοντέρνος μπορεί να είναι ο old school τρόμος και πόσο επίκαιρες παραμένουν μερικές κλασικές τεχνικές κινηματογραφικού εκφοβισμού; Ο James Wan φαίνεται να κραυγάζει «Πολύ!» Ειδικά για το «Conjuring», ο Wan φαίνεται να έχει συντάξει μια λίστα όλων των τρικ που έχουν αποδεδειγμένα προκαλέσει τις περισσότερες ανατριχίλες στην ιστορία του κινηματογράφου και να έχει βαλθεί να τα χωρέσει όλα μέσα σε μιάμιση ώρα. Το θέμα είναι καταφέρνει να λειτουργήσει όλο αυτό;

Νύχτες Πρεμιέρας 2013 Review: Tore Tanzt (Nothing Bad Can Happen). Νομίζεις.

Υπάρχει το Christian Punk ως δόκιμο είδος μουσικής; Οι Jesus Freaks του Tore Tanzt δεν φαίνεται να έχουν αμφιβολίες. Υμνούν τον Χριστό, ντύνουν με ευλαβικούς στίχους τις μελωδίες τους και υποστηρίζουν ότι καταλαβαίνουν το πραγματικό νόημα του λόγου Του, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα δόγματα. Μένουν όλοι μαζί, προσεύχονται με τον δικό τους τρόπο και, για εκείνους, ο πραγματικός ορισμός της οικογένειας φαίνεται να έχει βρει ουσιαστική υπόσταση.

Η ταινία ξεκινά με τον Tore να βαφτίζεται μέλος των Jesus Freaks και να βρίσκει την υποστήριξη που έλειπε από την ζωή του. Όταν, όμως, ο δρόμος φέρει στο διάβα του τον Benno και την οικογένειά του, ο Tore θα πιστέψει ότι ίσως βρήκε μια ακόμη πιο ουσιαστική οικογένεια να τον περιβάλλει. Ίσως αυτή είναι η πραγματοποίηση των προσευχών του και η απόδειξη ότι όντως υπάρχει Θεός. Ο ίδιος λέει ότι "όταν έχεις πραγματική πίστη, τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί". Οι επόμενες μέρες, όμως, μάλλον θα κλονίσουν την πίστη του. Ή θα την ενδυναμώσουν ακόμα περισσότερο.

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Around The Globe On A Reel, Στάση Ενδέκατη: Τα πολλά πρόσωπα του Hong Kong

Είναι πραγματικά εξωπραγματικό να προσπαθήσεις να χωρέσεις σε μια σειρά εικόνων, την κινηματογραφική ταυτότητα του Hong Kong, ειδικά όταν υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που απεικονίζεται από την τοπική βιομηχανία και στην "εξωτική" πλευρά που προσπαθούν να προωθήσουν οι διεθνείς παραγωγές. Η εικόνα του χάους, η επιδίωξη της επιτυχίας, οι πόλεμοι των συμμοριών και η υφέρπουσα μελαγχολία, που μεταμορφώνει όλα τα προηγούμενα σε αιματηρούς πίνακες ποίησης, δημιουργούν μια πόλη που ζει μέσα από το ίδιο το σινεμά.

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Reviews: Όλα τα υπόλοιπα φιλμ που δεν είχαν την ευκαιρία για ξεχωριστό ποστ.

Πριν τρομάξετε, θα πω ότι αυτό είναι το τελευταίο ποστ για την φετινή Βενετία, όπου θα δούμε τις ταινίες που δεν κατάφεραν να έχουν ξέχωρο κείμενο αλλά, για λόγους ολοκλήρωσης, θα δουν μερικές σειρές αφιερωμένες σε αυτές. Απογοητεύσεις, ανακαλύψεις και μεγάλες εκπλήξεις, όλα έχουν χώρο σε αυτό το κείμενο, που θα κλείσει την φετινή ανταπόκριση, ανανεώνοντας το ραντεβού (καλώς εχόντων των πραγμάτων) για του χρόνου. Όλες οι υπόλοιπες κριτικές, υπάρχουν σε αυτό το tag, για να έχεις να ανατρέχεις κατά την διάρκεια της χρονιάς. Καλή συνέχεια φεστιβαλοφθινόπωρου με Νύχτες Πρεμιέρας και φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! (Όχι, θα γλιτώνατε νομίζετε...)

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Review: Moebius. Στα άκρα του ακραίου κινηματογράφου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Kim Ki Duk έχει χρησιμοποιήσει συχνά τις εικόνες για να προκαλέσει τις ακραίες αντιδράσεις του κοινού. Βέβαια, στο παρελθόν, η χρήση αυτών των εικόνων συνήθως συνοδευόταν κι από μία υπόγεια λυρική διάθεση, ή μια μεταφορική, έως και θρησκευτική (δες το περσινό Pieta, πχ) διάσταση. Αυτή η πρακτική οδηγούσε σε όλο και μεγαλύτερο διχασμό το κοινό με κάθε νέα του ταινία, οι διακρίσεις, όμως, δεν σταματούσαν να έρχονται, με αποκορύφωμα τον περσινό Χρυσό Λέοντα για την "Pieta".

Venice Review: The Zero Theorem. Ο Τέρι Γκίλιαμ επιστρέφει στο απολυταρχικό, δυστοπικό μέλλον αλλά δεν δημιουργεί το νέο "Brazil".

Όταν τα πρώτα καρέ από το Zero Theorem αρχίζουν να προβάλλονται στην οθόνη, τα πράγματα φαίνονται αισιόδοξα. Τα credits θέτουν σωστά τον τόνο για μια ταινία που έχει την ίδια σχέση με τα μαθηματικά και την φιλοσοφία όσο και με την παράνοια και τον τεχνολογικό ολοκληρωτισμό. Δηλαδή, απόλυτα και ταυτόχρονα καθόλου.

Venice Review: Locke. Ο Tom Hardy θριαμβεύει σε ένα μικρό, κινηματογραφικό επίτευγμα.

Μπορεί μία ταινία με τον Τομ Χάρντι κλεισμένο σε ένα αυτοκίνητο επί μιάμιση ώρα να κρατήσει το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκειά της; Αυτό είναι το ερώτημα στο οποίο καλείται να δώσει απάντηση ο Στίβεν Νάιτ, βετεράνος σεναριογράφος (του "Eastern Promises" και "Dirty, Pretty Things", μεταξύ άλλων) και προσφάτως σκηνοθέτης (του όχι και τόσο ελκυστικού "Redemption" με τον Τζέισον Στέιθαμ) με το "Locke" του.

Venice Review: The Unknown Known. Πόσο γνωστή είναι η άγνωστη αλήθεια του Έρολ Μόρις;

Έχουν θέση τα ντοκιμαντέρ στο διαγωνιστικό πρόγραμμα ενός μεγάλου φεστιβάλ; Η Βενετία απάντησε περίτρανα «ναι» και συμπεριέλαβε, μάλιστα, όχι ένα αλλά δύο εκπροσώπους του είδους στην εβδομηκοστή επιλογή των ταινιών που διαγωνίζονται για τον Χρυσό Λέοντα. Αυτό που αναπόφευκτα τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν η καινούρια δουλειά του Αμερικανού βετεράνου του είδους Έρολ Μόρις, η οποία εστιάζει την κάμερα στον επί χρόνια γραμματέα του Υπουργείου Αμύνης των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Ράμσφελντ, προσπαθώντας να ανακαλύψει την άγνωστη γνωστή αλήθεια γύρω από τα σημαντικότερα γεγονότα της αμερικανικής ιστορίας των τελευταίων χρόνων.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Review: Palo Alto. Η Gia Coppola θέλει να γίνει Sofia στη θέση της Sofia και- Ω Θεοί - τα καταφέρνει!

Με το "Palo Alto", συνέβη κάτι περίεργο. Στην προβολή της ταινίας στην Βενετία, δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα αμέσως πολλά πράγματα. Το είχα βρει συμπαθές, αρκούντως ενδιαφέρον και σαφώς καλοφτιαγμένο αλλά χωρίς ιδιαίτερη δυναμική ή εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσα  να το παρασύρουν εκτός φεστιβαλικού κυκλώματος. Μάρτυς μου το Letterboxd:

Venice Review: Rigor Mortis. Ποιος είπε ότι δεν χωράει απολαυστικός, παραδοσιακός τρόμος σε ένα φεστιβάλ;

Πριν ακόμα η αμερικανική βιομηχανία μας ζαλίσει με τις βαμπίρ ταινίες, στο Χονγκ Κονγκ είχαν ήδη τα "Geung Si", τις δικές του ταινίες με βρικόλακες. Πριν σχηματίσεις στο πρόσωπο έκφραση αδιαφορίας, να σου πω ότι οι ταινίες εκείνες δεν είχαν καμία σχέση με την αντίληψη που επικρατεί σήμερα στον δυτικό κόσμο για τα βαμπιρικά φιλμ αλλά χαρακτηρίζονταν από μια πλούσια μυθολογία με μυθικά φυλαχτά, μάγους, φαντάσματα ντυμένα στα κόκκινα, Ταοϊστές ιερείς, βαμπίρ που τρέχουν στους τοίχους, σκηνές δράσης πολεμικών τεχνών και μια υπόγεια αίσθηση του χιούμορ, που ελάφρυνε την βαρύτητα της ατμόσφαιρας.

Venice Review: Kill Your Darlings. Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ και ο Ντέιν ΝτεΧάαν είναι το δίδυμο της χρονιάς.

Αν υπήρχε μια επίσκεψη στο Λίντο φέτος που να προκάλεσε πραγματική υστερία, αυτή ήταν του Ντάνιελ Ράντκλιφ. Αν και πλέον η περσόνα του Χάρι Πότερ είναι μια μακρινή ανάμνηση για τον ηθοποιό, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και για τους θαυμαστές του, που γέμισαν ασφυκτικά τους χώρους του φεστιβάλ και τον κυνηγούσαν μετά μανίας για ένα αυτόγραφο πάνω σε χαρτιά, ραβδιά και… κουκουβάγιες του σύμπαντος του Χάρι Πότερ. Πόσο ειρωνικό που με το «Kill Your Darlings» του Τζον Κροκίντας, ο Ράντκλιφ βάζει για πάντα πίσω αυτή την περίοδο της καριέρας του και το επισφραγίζει με έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα ρόλο και… ένα φιλί στον Ντέιν ΝτεΧάαν.

Venice Review: Night Moves. Η Kelly Reichart εισάγει τον όρο "Οικολογικό θρίλερ" στο φιλμικό λεξιλόγιο.

Το κύριο θέμα συζήτησης που προέκυψε μετά την προβολή του "Night Moves" ήταν το εξής: Πόσο εύκολο είναι να παρεξηγηθεί η αποτύπωση ενός ηλίθιου χαρακτήρα για κακοπαιγμένη, άστοχη ερμηνεία του ηθοποιού που τον ερμηνεύει και το αντίστροφο; Οι ήρωες του Night Moves δεν είναι και οι πιο συμπαθητικοί ήρωες, ούτε πρόκειται να βρουν το κοινό συμμέτοχους στον αγώνα τους. Πολύ πιθανό να εκνευρίσουν και μεγάλο μέρος του. Αυτό τουλάχιστον, είδα να συμβαίνει με όσους παρακολουθήσαμε την ταινία στην Βενετία και το θεωρώ πολύ λογικό να συνεχίσει να συμβαίνει όταν η ταινία αρχίσει να προβάλλεται κανονικά στους (αμερικανικούς και διεθνείς) κινηματογράφους. 

Venice Review: Joe. O Νίκολας Κέιτζ ξαναθυμάται ότι είναι ηθοποιός.

Η φετινή χρονιά ήταν πολύ δημιουργική για τον Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν. Και σίγουρα επιτυχημένη. Τον Φεβρουάριο, στο Βερολίνο, το "Prince Avalanche" του, όχι μόνο συμμετείχε στο διαγωνιστικό του γερμανικού φεστιβάλ, αλλά κατέκτησε και το βραβείο σκηνοθεσίας. Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, όμως, επιφύλασσε και δεύτερη ταινία για φέτος, την οποία αποκάλυψε στο διαγωνιστικό της Βενετίας και κατάφερε να κερδίσει κι ένα ακόμη βραβείο (για έναν ηθοποιό του αυτή τη φορά), επιβεβαιώνοντας πως αυτή είναι η χρονιά του και, παράλληλα, βοηθώντας τον Νίκολας Κέιτζ να ξεφύγει από το ντροπιαστικό, πρόσφατο παρελθόν του, υπενθυμίζοντας στο κοινό ότι κάποτε ο ηθοποιός ήταν ένας ελπιδοφόρος, ανερχόμενος και ταλαντούχος νέος.

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Review: Under The Skin. Δύσκολοι καιροί να είσαι εξωγήινος.


Ένα βιβλίο που κατονομάστηκε ως αδύνατο να κινηματογραφηθεί. Μια παραγωγή που βασανίστηκε χρόνια μέχρι να βρει το δρόμο της προς τις αίθουσες. Ένας σκηνοθέτης που είχε προτιμήσει την κινηματογραφική σιωπή εδώ και μια δεκαετία. Και η ηθοποιός με την στερεοτυπική εικόνα του "σέξι" που ποτέ δεν είχε δοκιμαστεί σε κάτι τόσο διαφορετικό.

Οι οιωνοί δεν ήταν και οι καλύτεροι για το "Under the Skin" και η προϊστορία της υποδοχής του "Birth" στη Βενετία δεν αποτελούσε και την πιο ευτυχή συγκυρία. Το σινεμά του Τζόναθαν Γκλέιζερ είναι τελείως διαφορετικό από το φεστιβαλικό κλίμα της Ιταλίας και αυτό ήταν αδύνατο να μην φανεί. Μετά το τέλος της πρώτης προβολής, μαζί με τα σφυρίγματα του ενθουσιασμού, ακούστηκαν και τα (όχι και τόσο διακριτικά) γιουχαΐσματα. Ενδεικτικό του ότι η ταινία ήρθε για να αναστατώσει και να υπογραμμίσει μια και καλή την ικανότητα του Γκλέιζερ να δημιουργεί ταινίες που ξεπερνούν τα είδη.

Venice Review: Tom à la Ferme. Το πνεύμα του Χίτσκοκ κατέλαβε τον Ξαβιέ Ντολάν και αυτό είναι υπέροχο.

Στα 24 του χρόνια, ο Ξαβιέ Ντολάν έχει ήδη να επιδείξει μια φιλμογραφία τεσσάρων ταινιών, σχόλια για την αλαζονική συμπεριφορά του, επικριτές που δεν βρίσκουν ουσία στο έργο του και φανατικό κοινό που εξαίρει την ομορφιά των εικόνων του! Τα παραπάνω σίγουρα δεν μπορούν να θεωρηθούν μικρή υπόθεση για τον νεαρό Καναδό, που αναλαμβάνει αμέτρητους ρόλους σε κάθε παραγωγή μπροστά και πίσω από την κάμερα - στο "Tom à la Ferme" του αποδίδεται μέχρι και η... "σύλληψη των κοστουμιών" (!) - προσπαθώντας πάντα να παρουσιάσει μία ιστορία, της οποίας η δύναμη βασίζεται κυρίως στις εικόνες.

Venice Review: Miss Violence. Ανατομία μιας ευτυχισμένης, αγαπημένης, ειλικρινούς ελληνικής οικογένειας. Ή και όχι.

Ένα από τα κινηματογραφικά αξιώματα στα οποία πιστεύω είναι και αυτό που υπαγορεύει ότι αν μία ταινία προκαλεί ταυτόχρονα ακραίες αρνητικές και θετικές αντιδράσεις, τότε σίγουρα κάτι έχει να δώσει. Η "Miss Violence" του Αλέξανδρου Αβρανά, η ταινία που συνέχισε την παρουσία των ελληνικών ταινιών στο διαγωνιστικό πρόγραμμα της Βενετίας τα τελευταία χρόνια )μετά το "Attenberg" και τις "Άλπεις"), ήταν μία τέτοια περίπτωση, ένα φιλμ που μετά την προβολή του άκουγες γύρω σου να το εκθειάζουν και, ταυτόχρονα, να το αποκαλούν "φριχτό".

Venice Review: Tracks (ή αλλιώς η αναζήτηση μιας προσωπικότητας κατά την διάρκεια ενός αντίξοου ταξιδιού)


Το πρόσωπο της Mia Wasikowska είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Με αδρά χαρακτηριστικά και μια ρομαντική αύρα, μπορεί άνετα να υποδυθεί ρόλους εποχής ή αθώων κοριτσιών. Παράλληλα, όμως, κρύβει και μια απίστευτη δυναμική, μια ειρωνεία και ένα αυστηρό βλέμμα, που της επιτρέπει να μπερδεύει το κοινό και να δημιουργεί απορίες γύρω από την πραγματική φύση των χαρακτήρων που υποδύεται.

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Review: The Wind Rises (Kaze Tachinu). Ο πιο διαφορετικός, συγκινητικός, ενήλικος Μιγιαζάκι που έχουμε δει.

Η πιο πρόσφατη ταινία του Χαγιάο Μιγιαζάκι ήταν εξαρχής μια από τις πιο αναμενόμενες ταινίες του διαγωνιστικού. Αποτελούσε ανέκαθεν μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς, σε μια σπάνια περίπτωση για το σκηνοθέτη, δε διαδραματίζεται στον κόσμο του φανταστικού αλλά αποτελεί ουσιαστικά ελεύθερη βιογραφία του Τζίρο Χορικόσι, του ανθρώπου που σχεδίασε το αεροπλάνο που χρησιμοποιήθηκε από την Ιαπωνία κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου (και στο βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ).

Venice Review: The Police Officer's Wife (Die Frau des Polizisten). Τρεις μαρτυρικές ώρες ενδοοικογενειακής βίας, κρυμμένης στις λεπτομέρειες.

Όταν ανακοινώθηκε η συμμετοχή της "Γυναίκας του αστυνομικού" στο διαγωνιστικό της φετινής Βενετίας, η τρίωρη διάρκειά της τράβηξε αμέσως την προσοχή. Ο συνδυασμός με την ασαφή και γενικόλογη σύνοψη, η οποία περιέγραφε την ταινία ως την καθημερινότητα μιας τριμελούς οικογένειας και των ανομολόγητων μυστικών της, δημιούργησε την απορία σχετικά με την πραγματική φύση του φιλμ; Μήπως η σύνοψη έκρυβε κρίσιμες ανατροπές της υπόθεσης; Ή μήπως το φιλμ ήταν μια εξαντλητική σπουδή πάνω στην ψυχολογία των χαρακτήρων του; Τελικά, καμία από τις δύο υποθέσεις δεν αποδείχθηκε πραγματική.

Venice Review: Philomena. Απόλυτη πρόκληση: Να βρεθεί θεατής να μην του αρέσει η Philomena.

Εξιστορώντας την προσπάθεια μιας γυναίκας να βρει, ύστερα από πενήντα χρόνια, το γιο που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει και ουσιαστικά της απαγόρεψαν να μεγαλώσει οι καλόγριες, ενώνει την αυτονόητα ηγετική φιγούρα της Τζούντι Ντεντς και την πάντοτε δυνατή παρουσία του Στιβ Κούγκαν, στο ρόλο του δημοσιογράφου που αναλαμβάνει χρέη… Βίκυς Χατζηβασιλείου, σε μία ταινία η οποία ευτυχώς διατηρεί την εστίαση στην κεντρική της ηρωίδα, χωρίς να χάνει τον δρόμο προς περισσότερο καταγγελτικές κατευθύνσεις.

Venice Review: Child Of God. Τι αμαρτίες πληρώνεις για να σε σκηνοθετεί ο James Franco;

Ύστερα από το «Interior. Leather Bar» του Βερολίνου και το «As I Lay Dying» των Καννών, η Βενετία βρίσκει το Φράνκο στην τρίτη του φετινή σκηνοθετική απόπειρα με το «Child οf God». Το φιλμ βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του Κόρμακ ΜακΚάρθι και εξιστορεί τη ζωή ενός αντικοινωνικού και ψυχικά διαταραγμένου νέου που γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος για τον ίδιο και όσους έχουν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο του. Συμπεριλαμβανομένων και των θεατών.

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Review: Why don't you play in hell? (Jigoku de naze warui). Ο Σιόν Σόνο τιμά το σινεμά όπως μόνο εκείνος μπορεί.

Πόσες παράλληλες ιστορίες τρέχουν στο "Why don't you play in hell?"; Πολλές! Πάρα πολλές! Για την ακρίβεια, είναι εντυπωσιακό πώς όλος αυτός ο (υποτιθέμενος) αχταρμάς δεν καταρρέει στο κεφάλι του Σόνο παρά δουλεύει προς όφελός του, κάνοντας το φιλμ ένα από τα καλύτερα της καριέρας του! Μπορείτε να παραμείνετε, ήσυχοι. Μετά την αποτυχία του "Land Of Hope", ο Σιόν Σόνο βρίσκει το τρελό, αγαπητό του mojo και το επικυρώνει με (σχεδόν κυριολεκτικά) ποτάμια αίματος!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...