Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Νύχτες Πρεμιέρας Review: It follows του David Robert Mitchell

Ανέκαθεν στο genre του τρόμου, η νοσηρή ατμόσφαιρα και το καλό σενάριο ήταν δύο παράμετροι που σπανίως συμβάδιζαν στην ίδια ταινία και αυτό συνέβαινε γιατί στον βωμό της ανάγκης δημιουργίας καταστάσεων τρόμου, η λογική των πρωταγωνιστών έπρεπε να πέσει σε βλακώδη επίπεδα ώστε να δικαιολογείται η ύπαρξη των εν λόγω καταστάσεων. Το "It follows" δεν σπάει ακριβώς αυτόν τον κανόνα, καθώς οι ήρωές του εξακολουθούν να δρουν κατά στιγμές αψυχολόγητα ή/και ηλίθια, όμως, ανεβάζει τόσο ψηλά τα επίπεδα αδρεναλίνης που πραγματικά δεν μπορείς να του κακιώσεις. Ίσως, επειδή είσαι πολύ απασχολημένος με το να θαυμάζεις τα αριστοτεχνικά καδραρισμένα πλάνα. Ίσως, επειδή βρίσκεις την ιστορία του τόσο υπερβολική ώστε να καταντάει απόλυτα creepy. Ή, ίσως επειδή δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από τον διπλανό σου από τον φόβο. 


Η αφετηρία δίνεται με ένα υποβλητικό πλάνο στο οποίο η κάμερα γυρίζει 360 μοίρες, ακολουθώντας μια κοπέλα που τρέχει έντρομη στην γειτονιά, προσπαθώντας να ξεφύγει από κάτι που μόνο εκείνη βλέπει. Λίγα λεπτά αργότερα, η ίδια η κοπέλα θα βρεθεί νεκρή στην παραλία, χωρίς κανείς να γνωρίζει τον ένοχο. Θα πρέπει να περάσουν λίγα ακόμα λεπτά ώστε να μάθουμε ότι η ταινία αφορά ένα STD, δηλαδή sexually transmitted... demon, που καταδιώκει τον καταραμένο μέχρι εκείνος να το περάσει στον επόμενο. Όμως, μέχρι τότε, η πρωταγωνίστριά μας, η Jay, θα έχει ήδη σημαδευτεί από την κατάρα και οι φίλοι της θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο για να γλιτώσουν μια και καλή από αυτό που τους ακολουθεί.

Είναι ένα premise που θα μπορούσε εύκολα να καταλήξει γελοίο, όπως αμέτρητες ταινίες τρόμου των late 70s/early 80s, οι οποίες άνθισαν μαζί με τις βιντεοκασέτες. Και, όντως, το It follows μοιάζει να αποτίει φόρο τιμής σε εκείνη την περίοδο ρίχνοντας μια διάχυτη αναχρονιστική ατμόσφαιρα στα δρώμενα, με μουσική που μοιάζει να ήρθε από ένα b-movie εκείνης της εποχής (εκπληκτικοί οι Disasterpeace, παρεμπιπτόντως), με σκηνικά που θα ανήκουν για πάντα στα αιώνια αμερικανικά προάστια και πρωταγωνιστές που θα μπορούσαν να είναι άνετα οι συμμαθητές της Jamie Lee Curtis στο Halloween.

Αυτό, όμως, που δεν θυμίζει την μέση ταινία που θα συναντούσες στο τμήμα τρόμου ενός βιντεοκλαμπ είναι η προσεγμένη σκηνοθεσία και η συνεχής έμπνευση νέων τρόπων για την αποτύπωση του τρόμου, χωρίς να γίνεται ποτέ υπερβολική χρήση ενός μόνο μέσου. Ναι, υπάρχουν τα απότομα τρομάγματα. Ναι, υπάρχουν και οι παραπλανητικοί κίνδυνοι. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν στατικά (πάντα καδραρισμένα άψογα) κάδρα όπου ο τρόμος βρίσκεται στις λεπτομέρειες, tracking shots όπου η ατμόσφαιρα της παράνοιας αγγίζει κόκκινο και what-the-fuck καθημερινά στιγμιότυπα που μπορεί να έχουν ή να μην έχουν σχέση με το "κακό" σε ίσο ποσοστό.

Ακόμα κι αν η πλοκή ακολουθεί λίγο περισσότερο από όσο θα ήθελα τον κανόνα Stephen King, δηλαδή "τέλεια ιδέα, ελκυστική ανάπτυξη, λίγο random τέλος", συμπεριλαμβανομένου και του άτσαλου φινάλε, τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει την γενικότερη αίσθηση γαματοσύνης (#επαγγελματική_κριτική) του όλου project. Ο David Robert Mitchell αναμφισβήτητα ξέρει πώς να σκηνοθετεί, γνωρίζει τον σωστό τρόπο για να πατήσει το γκάζι, έχει αίσθηση του timing και του βηματισμού της εξέλιξης και καταφέρνει να κολλήσει το μάτι του θεατή στην οθόνη, ψάχνοντας να βρει τον τρόπο να προειδοποιήσει τους ήρωες (οι χαρακτήρες του Scream θα περνούσαν πολλά βράδια φωνάζοντς "Πίσω σου!" στους ήρωες του It follows). Επιπλέον, είναι κάπως αστείο το γεγονός ότι αν στερήσεις από το It follows όλα τα μυθολογικά horror στοιχεία, παραμένεις με μια ταινία που ουσιαστικά διατυμπανίζει τα κακά του σεξ καλύτερα από οποιαδήποτε καμπάνια "αγνότητας" μπορούσε να φανταστεί ένα αμερικανικό μυαλό!

Στην τελική, το It follows είναι μια ταινία με αγνό midnight fun, που θα σε κάνει να κοιτάζεις αλλιώς τον κόσμο γύρω σου. Στηρίζεται εξίσου σε τρομάγματα και δημιουργία ατμόσφαιρας και αρέσκεται στο να παραπλανεί σχετικά με την πραγματικό προσανατολισμό του τρόμου. Εξάλλου, το concept τού επιτρέπει να μην χρειάζεται να αναλύσει ψυχαναλυτικά τους ήρωές παρά να αφιερώσει τον χρόνο του σε αποτελεσματικές τρομακτικές σκηνές. Γιατί, ευτυχώς (ή, δυστυχώς, εξαρτάται από σένα), ο τρόμος της ταινίας δεν ξεθωριάζει μετά το μαύρο του τέλους. Την πάτησες. (4*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...