Ένα βιβλίο που κατονομάστηκε ως αδύνατο να κινηματογραφηθεί. Μια παραγωγή που βασανίστηκε χρόνια μέχρι να βρει το δρόμο της προς τις αίθουσες. Ένας σκηνοθέτης που είχε προτιμήσει την κινηματογραφική σιωπή εδώ και μια δεκαετία. Και η ηθοποιός με την στερεοτυπική εικόνα του "σέξι" που ποτέ δεν είχε δοκιμαστεί σε κάτι τόσο διαφορετικό.
Οι οιωνοί δεν ήταν και οι καλύτεροι για το "Under the Skin" και η προϊστορία της υποδοχής του "Birth" στη Βενετία δεν αποτελούσε και την πιο ευτυχή συγκυρία. Το σινεμά του Τζόναθαν Γκλέιζερ είναι τελείως διαφορετικό από το φεστιβαλικό κλίμα της Ιταλίας και αυτό ήταν αδύνατο να μην φανεί. Μετά το τέλος της πρώτης προβολής, μαζί με τα σφυρίγματα του ενθουσιασμού, ακούστηκαν και τα (όχι και τόσο διακριτικά) γιουχαΐσματα. Ενδεικτικό του ότι η ταινία ήρθε για να αναστατώσει και να υπογραμμίσει μια και καλή την ικανότητα του Γκλέιζερ να δημιουργεί ταινίες που ξεπερνούν τα είδη.
Σκηνή Πρώτη. Μια ιδιόμορφη διαδικασία ανάπτυξης που φέρνει στο μυαλό το "2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος". Ή μήπως είναι γέννηση; Ο μηχανισμός δημιουργίας είναι απλός και αποτελεσματικός. Ένα ανθρώπινο μάτι έχει σχηματιστεί στην εντέλεια. Ένας άνδρας μαζεύει ένα γυναικείο πτώμα από την άκρη του δρόμου. Ήρθε η ώρα να ολοκληρωθεί η δημιουργία. Τα ρούχα αλλάζουν σώμα και τακτοποιούνται οι τελευταίες λεπτομέρειες. Το νέο πλάσμα (ή απλά προϊόν;) έχει δημιουργηθεί. Κι έχει την ίδια μορφή με το αρχικό σώμα. Αυτή της Σκάρλετ Τζοχάνσον, η οποία έχει σκοπό να μαζέψει όσο το δυνατόν περισσότερα ανδρικά κορμιά για να...
Οι αρχικές σκηνές θέτουν και την τόνο της ταινίας. Αργό, υπνωτιστικό και, εν τέλει, απόλυτα υποβλητικό, το "Under the Skin" είναι χωρίς αμφιβολία η καλύτερη ταινία του Τζόναθαν Γκλέιζερ. Με σκηνές που καταγράφονται αυτόματα στη μνήμη και μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει στο παρελθόν του βρετανικού κινηματογράφου (και, κυρίως, το "The Man who Fell to Earth" του Νίκολας Ρεγκ - οτιδήποτε έχει την ιδιοφυή ιδέα να αναφερθεί στον Νίκολας Ρεγκ έχει defacto απείρως περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει την καρδιά μου), ο Γκλέιζερ αφηγείται, ουσιαστικά, μια ιστορία ενηλικίωσης σε γρήγορους ρυθμούς ή απλά την ιστορία της ανακάλυψης ενός νέου κόσμου. Μόνο που αυτός ο κόσμος είναι ο δικός μας. Ακόμα και η βαριά σκοτσέζικη προφορά που κάνει δυσνόητη την παρακολούθηση, συμβάλλει στη δημιουργία της αίσθησης ότι αυτός είναι ο κόσμος μας από την οπτική ενός εξωγήινου.
Η Σκάρλετ Τζοχάνσον δημιουργεί ένα χαρακτήρα που δεν έχουμε ξαναδεί από εκείνη. Παίζοντας τόσο με το σώμα όσο και με τις μικρές κινήσεις του προσώπου, είναι απειλητική, χαμένη, μπερδεμένη στο δρόμο της προς την ανακάλυψη του εαυτού της και έτοιμη να μετατραπεί από θύτης σε θήραμα. Παράλληλα, αναγκάζεται να ρίξει τις άμυνές της, καθώς πολλές σκηνές γυρίστηκαν με κρυφές κάμερες στο δρόμο, εν αγνοία των ανθρώπων που αλληλεπιδρούσαν μαζί της! Στο "Under the Skin", η Τζοχάνσον ξεγυμνώνεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και παρουσιάζει μια εικόνα τελείως διαφορετική από αυτό που έχουμε συνηθίσει.
Αλήθεια, υπάρχει ακόμα κόσμος που αμφισβητεί το ταλέντο του Τζίναθαν Γκλέιζερ; (4,5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου