Ας ξεκινήσουμε λέγοντας ότι σίγουρα το Loin Des Hommes δεν είναι η πιο πρωτότυπη ταινία που πρόκειται να δεις. Αν δε αγαπάς τον Γαλλικό κινηματογράφο, σίγουρα έχεις δει αρκετές ακόμη ταινίες που αφορούν συγκεκριμένα την έκρυθμη κατάσταση στην Αλγερία της δεκαετίας του 1950, με πιο πρόσφατη από αυτές το "Hors la loi" του Μπουσαρέμπ. Αν, όμως, αποφασίσεις να αγνοήσεις το αρχικό deja-vu και να δώσεις μια ευκαιρία στην συνέχεια, τότε είναι βέβαιο πως το φιλμ έχει να προσφέρει πολύ καλά πράγματα. Ανάμεσά τους, κι έναν Βίγκο Μόρτενσεν να προσθέτει Γαλλικά και Αραβικά στις γλώσσες με τις οποίες έχει ερμηνεύσει.
Η ιστορία ξεκινάει σε έναν απομονωμένο μικρό οικισμό στην Αλγερία του 1954, όπου ο δάσκαλος Βίγκο Μόρτενσεν κάνει τα πάντα για να μείνει ανεπηρέαστος από την εξέγερση που έχει ήδη ξεσπάσει ώστε να αφιερωθεί στην διδασκαλία των μικρών μαθητών του. Δυστυχώς, οι προσπάθειές του δεν είναι απόλυτα επιτυχημένες, καθώς σύντομα βρίσκεται με την αποστολή να μεταφέρει έναν ντόπιο χωρικό (Ρεντά Κατέμπ) σε μια γειτονική πόλη, ώστε να δικαστεί για ένα μικρό ουσιαστικά παράπτωμα. Αρχικά απρόθυμος αλλά στην πορεία αναγκαζόμενος να συμφωνήσει, ο δάσκαλος θα ξεκινήσει την πορεία μαζί με τον "συνοδό" του προς τον τελικό προορισμό, για να ανακαλύψει στην πορεία ότι η κατάσταση δεν είναι ξεκάθαρα άσπρη ή μαύρη και να πάρει μερικές σημαντικές αποφάσεις για τον ίδιο του τον εαυτό.
Αν και το σενάριο βασίζεται σε ένα σύντομο διήγημα του Καμύ, ο Ολχόφεν "δανείζεται" κυρίως από το είδος του western για να μεταφέρει την ιστορία του στην μεγάλη οθόνη. Με μια σέπια απόχρωση στην πλειοψηφία των σκηνών και ένα άγριο, βραχώδες τοπίο για φόντο (περίπου όπως είδαμε και στο The Cut του Φατίχ Ακίν), το Loin des hommes θα μπορούσε να αφορά κάλλιστα μια ιστορία Ινδιάνων στην Άγρια Δύση, μακριά από τα τεκταινόμενα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αυτό που έχει σημασία, εξάλλου, είναι το προσωπικό ταξίδι του μοναχικού και ηθικού ήρωα μέχρι τον προορισμό του όσο οι ενδιάμεσοι σταθμοί τον ωθούν να αναθεωρεί σχετικά με το πόσο σύμφωνη με τις αρχές του είναι η αποστολή του. Οι αντίπαλοί του μπορεί να μην θέλουν λεφτά, όπως θα επιθυμούσε ο Σέρτζιο Λεόνε, όμως η στάση του κεντρικού χαρακτήρα θα έκανε σίγουρα περήφανο τον Κλιντ Ίστγουντ.
Η ταινία του Ολχόφεν έχει σαφή στόχο και αυτό της επιτρέπει να δείχνει και να είναι συγκροτημένη, καταφέρνοντας να συγκινήσει, να προκαλέσει την σκέψη, να προσφέρει κινηματογραφική ψυχαγωγία και να αφηγηθεί τελικά μια ανθρώπινη ιστορία με ισχυρή καρδιά χωρίς να καταφύγει σε μελοδραματισμούς. Σε αυτό συντελεί η διακριτική αλλά ουσιαστική μουσική των Νικ Κέιβ και Γουόρεν Έλις αλλά και τα ουσιαστικά καθαρά κάδρα, που απομονώνουν τους δύο πρωταγωνιστές όχι μόνο "Μακριά από τους ανθρώπους", η οποία είναι και η κυριολεκτική απόδοση του γαλλικού τίτλου, αλλά και από το ίδιο τους το παρελθόν, με μουσική υπόκρουση και από Ψαραντώνη, ο οποίος, ναι, είναι η φωνή που χρησιμοποιούν οι δύο συνθέτες! (Αν παραμένετε δύσπιστοι ότι είναι αυτός, όπως ήμουν κι εγώ, παραμείνετε μέχρι το τέλος για την επιβεβαίωση από τους τίτλους τέλους).
Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δε θα λειτουργούσε αν οι Μόρτενσεν και Κατέμπ δεν ταίριαζαν τόσο καλά σαν ντουέτο, προσφέροντας τις όψεις του ίδιου νομίσματος και παρουσιάζοντας δύο ανθρώπους που βρέθηκαν ανάμεσα στις προσταγές των αρχών τους και του επιβεβλημένου νόμου. Το δε τέλος (no spoilers) προσφέρει ικανή σκέψη και προβληματισμό για να "κουβαλήσει" την ταινία και μετά τους τίτλους τέλους ώστε να της προσφέρει την μοναδικότητα που δεν της χαρίζει το αρχικό της θέμα. Βραβείο δεν πήρε, κέρδισε, όμως, το χειροκρότημα. (3,5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου