Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

The Poster's on the Wall, Vol.I: Οι κινηματογραφικοί ήρωες είναι σινεφίλ

Από έναν άνθρωπο που αγαπά εξίσου την pop κουλτούρα και την cult κληρονομιά του κινηματογράφου, όπως ο Quentin Tarantino, δεν αποτελεί έκπληξη η ανακάλυψη αναφορών στις λεπτομέρειες των κάδρων του, όπως, για παράδειγμα, η πληθώρα ιταλικών posters για cult θρίλερ και gialli της δεκαετίας του 1970 στους τοίχους των πρωταγωνιστών τού "Death Proof". Επίσης, δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη ενός πιο hipster και κινηματογραφικά διψασμένου "Amazing Spider-Man" από την εμφάνιση των posters τού "Rear Window" του Άλφρεντ Χίτσκοκ (στην πρώτη ταινία) και του "Blow-Up" του Michelangelo Antonioni (στο sequel, κεντρική φωτό) στους τοίχους τού δωματίου του Πίτερ Πάρκερ! Ταυτόχρονα, η αφίσα του "Rocky" μέσα από τον καθρέφτη του John Travolta στο "Saturday Night Fever" μαρτυρά όχι μόνο το κινηματογραφικό του γούστο αλλά και τα ίδια τα χαρακτηριστικά της personna του. Για να μην μιλήσουμε για τον Yasujirô Ozu και την ατέλειωτη χρήση αφισών δυτικών ταινιών στα φιλμ του!

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: My Golden Days (Trois souvenirs de ma jeunesse) του Arnaud Desplechin

O Arnaud Desplechin είναι ένας από τους πιο "Γάλλους" Γάλλους σκηνοθέτες και κάθε νέα του ταινία επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό. Αναλύοντας μέχρι εξαντλήσεως τις έννοιες της αγάπης, της κοινωνικότητας και των φιλοσοφικών προεκτάσεων κάθε καθημερινής δυνατής αλληλεπίδρασης (μεταξύ συγγενών, φίλων, συναδέλφων, εραστών) και εμποτίζοντάς τες με αναφορές στην Βίβλο, την μυθολογία και τα ρητά αρχαίων φιλοσόφων, δίνει κάθε φορά ένα επιπλέον βάθος στους διαλόγους του, όσο κι αν αυτοί πιέζουν τα όρια του θεατή λόγω της εκτενούς τους διάρκειας. Το εμβληματικό, τρίωρο έπος του "Η σεξουαλική μου ζωή... ή πώς βρέθηκα να λογομαχώ" ήταν ουσιαστικά η δήλωση της ταυτότητάς του και η απόδειξη του πόσο προτιμά να επιμένει στους χαρακτήρες του για να τους ανάγει σε τρισδιάστατες (εκνευριστικές, υπερφίαλες, ίσως και μισάνθρωπες) προσωπικότητες, πάντα όμως αληθινούς και με πλήρη επίγνωση των ελαττωμάτων του.

#tiff56 Review: Land and Shade (La tierra y la sombra) του César Augusto Acevedo

Δεν χρειάζεται να περάσουν πάνω από πέντε λεπτά για να καταλάβει κανείς ότι, ναι, το "La tierra y la sombraπρόκειται για εκείνα τα έργα που προτιμούν την δημιουργία ατμόσφαιρας από την σφιχτή αφήγηση και την απλή παρατήρηση σε αντίθεση με την αναλυτική περιγραφή των χαρακτήρων. Επομένως, τα κάδρα του είναι που προσπαθούν να αποτυπώσουν όλες τις πιθανές κοινωνικές λεπτομέρειες μέσα στην στατικότητά τους, οι εκτενείς σκηνές εκείνες που επιχειρούν να αποτυπώσουν μια υποτιμημένη καθημερινότητα (κυρίως μέσα από την σιωπή) και η φύση εκείνη που πολλές φορές υποκαθιστά τον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων, τόσο μέσα από την καταστροφή αλλά και από την αντοχή της.

#tiff56 Review: Frenzy (Abluka) του Emin Alper

Θα μπορούσε να είναι το παρόν, θα μπορούσε να είναι και ένα μετα-αποκαλυπτικό μέλλον. Η Κωνσταντινούπολη του Emin Alper είναι μια πόλη που τραντάζεται από την συνεχή τρομοκρατία, από την ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή των αδέσποτων σκύλων και από ένα καθεστώς όπου δήμος και πολιτεία κοιτούν με καχυποψία κάθε άνθρωπο, θεωρώντας τον, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, πιθανό εγκληματικό στοιχείο και επικίνδυνο για την διαταραχή της ήδη ευαίσθητης καθημερινής ισορροπίας. Οι αναφορές στην ηγεσία και τις πρακτικές του Ερντογάν είναι σαφείς, όμως ο τρόπος που αποτυπώνονται θυμίζουν την Βαλκανική εκδοχή ενός δυστοπικού μέλλοντος, όπου η μαυρίλα και η καταχνιά είναι η μοναδική σταθερά (εντός και εκτός των ανθρώπων). Γι΄αυτό και ο Alper παίζει με την ψυχοσύνθεση των ηρώων του και προσπαθεί να αποτυπώσει όσα συμβαίνουν μέσα στο κεφάλι τους αλλά και πώς αυτά μπορούν να επηρεάσουν τις παράλληλες πορείες τους προς έναν απροσδιόριστο προορισμό (ίσως την λογική;).

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: Interruption του Γιώργου Ζώη

Αυτό που επιχειρεί να κάνει ο Γιώργος Ζώης με το "Interruption" είναι και τολμηρό και αιχμηρό αλλά και (σε μεγάλο βαθμό) ασαφές. Η προσπάθεια αναγωγής του ηθικού κώδικα μιας τραγωδίας στο σήμερα, η επέμβαση των νέων στα δρώμενα μιας σύγχρονης κοινωνίας, η εισβολή της αλληλεπίδρασης απέναντι στην παραδοσιακή πρακτική της μετάδοσης (ακόμα και όταν αυτή η ανάγνωση χαρακτηρίζεται ως ανατρεπτική) και η διαρκής προσπάθεια κατανόησης όσων συμβαίνουν εν τω μεταξύ, συνθέτουν ένα φιλμ που περισσότερο θέλει να προβληματίσει παρά να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει.

#tiff56 Review: Our Little Sister (Umimachi Diary) του Hirokazu Kore-eda

Αν θες να δεις ένα δράμα, στο οποίο δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου δράμα, τότε ο Hirokazu Kore-eda είναι η ιδανική επιλογή. Και αυτό γιατί ο σκηνοθέτης έχει μια μοναδική ικανότητα να κοιτά πέρα από τις επιφανειακές τριβές και τις πιθανώς εκρηκτικές αφορμές για να σκαλίσει τις ψυχές των πρωταγωνιστών του, να βρει τα καλύτερα στοιχεία μέσα τους και, τελικά, να εκτονώσει την ένταση χωρίς θόρυβο, κάνοντάς τους καλύτερους ανθρώπους. Ως αποτέλεσμα, οι ταινίες που αφορούν την ενηλικίωση των νεαρών πρωταγωνιστών του (ξεκινώντας από το "Nobody Knows" [letterboxd] μέχρι και το πιο πρόσφατο "Like Father, Like Son" [Frame Game Review εδώ]) δεν μοιάζουν με σκληρές, τυπικές ιστορίες ενηλικίωσης αλλά, κυρίως, με ιστορίες δημιουργίας μιας νέας οικογένειας από την αρχή.

#tiff56 Review: Francofonia του Aleksandr Sokurov

Κατά μία έννοια, η "Francofonia" του Sokurov συνοψίζει τους κυριότερους σταθμούς του έργου του. Εκ πρώτης όψεως, η πιο κραυγαλέα αναφορά γίνεται στην "Ρώσικη Κιβωτό", την πρώτη επαφή του σκηνοθέτη με την τέχνη και την σχέση της με την ιστορία (στην εμβληματική μοναδική λήψη που εντυπωσιακά αποτελεί την ταινία). Μια πιο προσεκτική ανάγνωση, ωστόσο, αποκαλύπτει και την σχέση της ταινίας με την τετραλογία της δύναμης (η οποία ξεκίνησε με το "Moloch" το 1999 και ολοκληρώθηκε με το "Faust" του 2011, επικεντρώνοντας την προσοχή του σε μονάρχες της ιστορίας σε μη στερεοτυπικές στιγμές) αλλά και τις περισσότερο φιλοσοφικές στιγμές του, όπου προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από την επιφάνεια των πιο ταπεινών ηρώων του. Κυρίως, όμως, η ταινία αποτελεί την πεμπτουσία του τι απασχολεί την δημιουργική personna του σκηνοθέτη, χωρίς αυτό, όμως, να σημαίνει ότι, όποιος δεν είναι ήδη εξοικειωμένος μαζί της, θα ανακαλύψει κάτι που αυτόματα θα τον συγκλονίσει.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: Aferim! του Radu Jude

Το "Aferim!" είναι σίγουρα μια πρωτόγνωρη κινηματογραφική εμπειρία. Τοποθετημένο στην Βαλαχία του 1835 όπου συνυπάρχουν Ρουμάνοι χωροφύλακες, Έλληνες έμποροι, Σοβιετικοί κατακτητές και πλήθος λαών σε συνεχείς αναμεταξύ τους πολιτιστικές αντιπαραθέσεις, φωτογραφημένο σε έντονη ασπρόμαυρη φωτογραφία που δείχνει να καταφέρνει να αντισταθμίσει την έλλειψη χρώματος με άπειρες σκιές και διαβαθμίσεις του ασπρόμαυρου και χρησιμοποιώντας μιας γλώσσα βγαλμένη από τα λεξικά εγχειρίδια της εποχής (το σενάριο βασίζεται σε μερικά από τα κείμενα που διασώζονται από τότε), αποτελεί ένα φιλμ που δείχνει να πατάει γερά στο παρελθόν όσο η ματιά του παραμένει εξαιρετικά οξυδερκής και σύγχρονη. Εξάλλου, αν κάποιος αγνοήσει το φολκλορικό ιστορικό στοιχείο, θα διαπιστώσει ότι το "Aferim!" χαρακτηρίζεται από τις μόνιμες ανησυχίες του σύγχρονου ρουμάνικου κινηματογράφου: το (όχι πάντα προφανές) παιχνίδι της εξουσίας και της υποταγής, την μόνιμη υποψία για τις πραγματικές προθέσεις των συμπολιτών και την μόνιμα κριτική ματιά στα κακώς κείμενα της κοινωνίας με έξτρα δόσεις ειρωνείας και μαύρου χιούμορ.

#tiff56 Review: Louder Than Bombs του Joachim Trier

Παρά την αγγλική γλώσσα και τους αναγνωρίσιμους ηθοποιούς, το "Louder than Bombs" δεν παύει να είναι μια Νορβηγική ταινία. Τόσο η σκηνοθετική ματιά του Joachim Trier (γνωστού στην χώρα μας μέσω των φεστιβαλικών προβολών του "Oslo, August 31st") όσο και η σεναριακή πένα του Eskil Vogt (σεναριογράφου και σκηνοθέτη του εξαιρετικού "Blind" [letterboxd]) μοιράζονται τις ίδιες βορειοευρωπαϊκές ανησυχίες, την ίδια μελαγχολική αλλά ψυχρή προσέγγιση, την ίδια ευαισθησία για τους παρεξηγημένους ανθρώπους και την ίδια ακομπλεξάριστη προσέγγιση προς τις ανθρώπινες σχέσεις. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι αυτή την φορά δεν φαίνεται να έχουν ξεκάθαρο στόχο ή προορισμό, παρά μένουν να γυρνούν γύρω από τα ίδια θέματα παρατηρώντας και αναλύοντάς τα αλλά χωρίς να μπορούν να οδηγηθούν σε ένα σαφές συμπέρασμα, ικανό να προσφέρει την κάθαρση.

#tiff56 Review: Ixcanul (Volcano) του Jayro Bustamante

Από το μόλις πρώτο πλάνο του "Ixcanul", καταλαβαίνεις ότι η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Jayro Bustamante πρόκειται να χρησιμοποιήσει κυρίως την εικόνα και λιγότερο τον λόγο για να πει την ιστορία του. Εξάλλου, το κοντινό στο πρόσωπο της ηρωίδας του και η τελετουργική σχεδόν προετοιμασία της από την μητέρα της μαρτυρά ότι η αφήγηση που θα ακολουθήσει δεν χρειάζεται πολλούς διαλόγους για να μεταδώσει την δύναμή της καθώς η αφοπλιστική ειλικρίνειά της μιλάει απευθείας στην καρδιά, χωρίς να έχει ανάγκη διερμηνέα, σε αντίθεση με τους χαρακτήρες της, οι οποίοι είναι γλωσσικά αποκομμένοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας, αφού δεν μιλούν καν Ισπανικά, παρά την δική τους παραδοσιακή γλώσσα. 

#tiff56 Review: From Afar (Desde Allá) του Lorenzo Vigas

Αν η ταινία δεν μιλούσε ισπανικά (και για αρκετή ώρα στην αρχή, δεν χρησιμοποιεί καν την γλώσσα για να μεταφέρει την καθημερινότητα του πρωταγωνιστή της), θα μπορούσε άνετα να αναγνωριστεί ως ταινία από την φιλμογραφία του Michael Haneke. Κλινική ψυχρότητα, μια συνεχής αποστροφή προς κάθε είδους συναίσθημα, η διαρκής μαζοχιστική μάχη ανάμεσα στην επιθυμία και την ανάγκη για απόσταση (το φιλμ δεν ξεκαθαρίζει, αν και το υπονοεί, αν αυτό οφείλεται σε κάποιο παιδικό, ψυχικό τραύμα) και μία κορύφωση που σοκάρει αλλά και βγάζει τόσο (παράδοξο) νόημα μαρτυρούν έναν σκηνοθέτη που δείχνει να εκτιμά των αυστριακό σκηνοθέτη και την μηδενιστική του άποψη περί των ανθρώπινων σχέσεων όσο, ταυτόχρονα, αρέσκεται να εξερευνά την ζωή στα κακόφημα σοκάκια του Καράκας.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: Rams (Hrútar) του Grímur Hákonarson

Λατρεύω την Ισλανδική ιδιοσυγκρασία, όπως αυτή καταφέρνει να αποτυπωθεί στις Ισλανδικές ταινίες. Μιλάμε για ένα λαό που δεν φαίνεται να σκοτίζεται και πολύ, που ξέρει να δίνει την πρέπουσα σημασία στο χιούμορ και την ειρωνική πλευρά της ζωής, που μπορεί να αναγνωρίζει την γενικότερη "μεγάλη αλήθεια" κοιτάζοντας μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Γι' αυτό και καταφέρνει να αφηγηθεί ιστορίες μικρές αλλά ουσιαστικές, λιτές στην δομή αλλά πλούσιες στο περιεχόμενο, που δεν εντυπωσιάζουν με το εύρος τους ή απαραίτητα την αιχμή τους αλλά σε κερδίζουν μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους με την αμεσότητα και την ειλικρίνειά τους. Το "Rams" είναι με βεβαιότητα μία τέτοια υπέροχη ταινία.

#tiff56 Review: 11 minutes του Jerzy Skolimowski

Είναι φανταστικό αυτό που συμβαίνει με το "11 minutes" του - 77χρονου πλέον - Jerzy Skolimowski. Η ταινία πετάει στο μπλέντερ ένα μάτσο χαρακτήρες χωρίς ουσία, μπλέκει ένα σωρό αφηγήσεις χωρίς να κάνει πραγματικό focus πουθενά, παίζει ανεξέλεγκτα με το χρόνο δίχως έλεος στήνοντας ένα ξέφρενο χωροχρονικό γαϊτανάκι και κλείνει τελικά το μάτι αποκαλύπτοντας μια κοσμική, υπαρξιακή και μηδενιστική αλήθεια. Και όλο αυτό χωρίς να χάνει ποτέ το ρυθμό ή την αίσθηση του τι είναι, έχοντας πλήρη επίγνωση των οριζόντων του και των επιλογών του!

#tiff56 Review: Chronic του Michel Franco

Υπάρχει μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην λιτή υπαινικτική αφήγηση και την ουσιαστική έλλειψη ουσίας αλλά ο Michel Franco δεν φαίνεται να μπορεί καν να την αναγνωρίσει. Γιατί το "Chronic" του χαρακτηρίζεται από μια σχηματική ιστορία, πομπώδη ανάπτυξη, εκνευριστικό αυτοθαυμασμό και, τελικά, την απλή δήλωση του προφανούς, γεγονός που οδηγεί την θεωρητικά αιχμηρή ιστορία του φιλμ σε απλοϊκά μονοπάτια και μερικά εξοργιστικά τελευταία δευτερόλεπτα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν ο σκηνοθέτης έχει διάθεση για… τρολάρισμα!

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: Chevalier της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη

Ένα σύνολο από ισχυρές προσωπικότητες δημιουργούν ένα αυτοσχέδιο ανταγωνιστικό παιχνίδι πάνω σε ένα σκάφος, προσπαθώντας να αποδείξουν ποιος από όλους είναι τελικά ο καλύτερος. Το τι θα ορίσει την τελική απόφαση ποικίλει. Είναι εκείνος που ανταποκρίνεται πιο γρήγορα στην έκκληση βοήθειας; Εκείνος που έχει τα λιγότερα σφραγίσματα; Εκείνος που θα συναρμολογήσει πιο γρήγορα ένα έπιπλο από το IKEA; Εκείνος που την έχει μεγαλύτερη; Εκείνος που θα πιάσει το μεγαλύτερο ψάρι; Ή μήπως εκείνος που θα καταφέρει να χρησιμοποιήσει καλύτερα τις συμπεριφορές των άλλων προς όφελός του;

#tiff56 Review: Taxi του Jafar Panahi

Ο Jafar Panahi εξακολουθεί να κάνει ταινίες και να σπάει τα νεύρα της εξουσίας της χώρας του και αυτό, υποθέτω, είναι το σημαντικότερο από όλα. Στο "Taxi", την τρίτη ταινία του από τότε που του απαγορεύτηκε να εξασκεί το επάγγελμά του και την δεύτερη συνεχόμενη παρουσία του στο διαγωνιστικό του Βερολίνου (μετά το "Pardé" [letterboxd] και το βραβείο σεναρίου της τότε Berlinale), ο Panahi, με τον ίδιο, όντως, στο τιμόνι ενός… ταξί, μπλέκει ηθοποιούς με ανύποπτους επιβάτες, πρόζα και ντοκιμαντερίστικη ματιά, κοινωνική κριτική και αβίαστο ρεαλισμό, επανάσταση και ελπίδα για το μέλλον, πάντα με χιούμορ, αισιοδοξία και τη ματιά του καρφωμένη στο μέλλον, χωρίς όμως να ξεχνάει (και) το (κινηματογραφικό) παρελθόν του. 

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: The Diary of a Teenage Girl της Marielle Heller

Αμερικανική ιστορία ενηλικίωσης, αφήγηση γυναικείας σεξουαλικής αφύπνισης, quirky νεανική εξομολόγηση. Η ταινία της της Marielle Heller ακροβατεί ανάμεσα σε όλα τα επικίνδυνα είδη του αμερικανικού ανεξάρτητου κινηματογράφου, φλερτάρει με την υπερβολή και την εκτενή αυτοαναφορικότητα, χρησιμοποιεί το χιούμορ για να μιλήσει για κάτι απόλυτα σοβαρό και καταφέρνει τελικά να βγει νικήτρια γιατί παραμένει απόλυτα ειλικρινής, χωρίς να κρύβεται από ντροπή πίσω από το δάχτυλό της.

#tiff56 Review: Mustang της Deniz Gamze Ergüven

Μου αρέσει που επιτέλους η Ανατολία και η σύγχρονη Τουρκία αρχίζει να αποκτά ένα νέο πρόσωπο, μακρυά από την κλασσικότητα των μεγάλων, αντρών σκηνοθετών της χώρας και πολύ πιο κοντά στην γυναικεία οπτική απέναντι σε μια κοινωνία που έχει πολύ συγκεκριμένα σχέδια για εκείνη. Γι'αυτό και είναι απαραίτητο να ξέρει κανείς από πριν ότι το "Mustang" είναι γυρισμένο από μία νεαρή Τουρκάλα, η οποία ουσιαστικά απευθύνεται στα κορίτσια της γενιάς της δίνοντας τα δικά της προσωπικά μηνύματα, καταγράφοντας τα ερεθίσματα της γενιάς, εξερευνώντας το πάθος της παράδοσης και προσφέροντας ρεαλιστικές εναλλακτικές ή/και τον συμβιβασμό. Αλλά το σημαντικό είναι ότι το φιλμ υπογραμμίζει την ελπίδα και την υποστήριξη που μπορεί να βρεθεί μέσα στην κοινωνία, τον τρόπο με τον οποίο οι κανόνες μπορεί τελικά να χρησιμοποιηθούν προς επίτευξη εντελώς αντίθετου σκοπού και το γεγονός πως η φυγή, όσο δύσκολη κι αν είναι, δεν παύει να είναι μια εντελώς βάσιμη λύση, με τρόπο όχι διδακτικό αλλά απόλυτα βάσιμο στην λογική του. 

#tiff56 Review: Queen of Earth του Alex Ross Perry

O Alex Ross Perry δεν πιστεύει πολύ στους ανθρώπους. Το σύμπαν του αποτελείται από ιδιοφυείς αλλά μισάνθρωπους χαρακτήρες και από προβληματικές αλλά άκρως κινηματογραφικές προσωπικότητες, που μπορεί να τις θαυμάζεις αλλά είναι αδύνατον να παραβλέψεις τις (στα όρια του εκνευρισμού) ιδιοτροπίες τους. Ταυτόχρονα, όμως, ο Perry έχει μια εκπληκτική ικανότητα να υπεραναλύει τις συμπεριφορές τους, να εξερευνά (εξαντλητικά) το βάθος κάθε αντίδρασής τους και, τελικά, να δημιουργεί πολυδιάστατους χαρακτήρες, που ξεπηδούν γεμάτοι ρεαλισμό από την οθόνη. Τώρα, τοποθέτησε τα παραπάνω στα πλαίσια ενός horror μελοδράματος και μόλις ξεκίνησες να αποκτάς μια ιδέα του βασιλείου της "Queen of Earth".

#tiff56 Review: Victoria του Sebastian Schipper

Αναμφισβήτητα προϊόν τρομερού ενθουσιασμού, η "Victoria" του Sebastian Schipper δεν κρύβει το πάθος της ούτε μία στιγμή, από την σχεδόν επιληπτικής πρόκλησης έναρξη υπό τα φώτα ενός υπόγειου club μέχρι το νηφάλιο τέλος της στο πρωινό πλέον Βερολίνο. Στο ενδιάμεσο, ακολουθεί τους ήρωές της σε ένα φρενήρες κυνηγητό στους δρόμους της γερμανικής πρωτεύουσας, τους πλησιάζει ασφυκτικά κοντά, τους εκθέτει μπροστά από την κάμερα της οπτικής της και τελικά τους αφήνει απροστάτευτους απέναντι στα ίδια τους τα λάθη, παρουσιάζοντας κάτι εντυπωσιακά τραχύ και άμεσο, το οποίο είναι και το ισχυρότερο ατού της.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

#tiff56 Review: Arabian Nights (As Mil e Uma Noites) του Miguel Gomes

Τι σχέση έχει η Σεχραζάντ με την πολιτική κρίση που έζησε η Πορτογαλία το 2013 (και εξακολουθεί να βιώνει ολόκληρη η Ευρώπη); Απόλυτη, απαντά ο Miguel Gomes του "Tabu" (Frame Game Review εδώ), ο οποίος επιστρέφει στον κινηματογράφο με τις εξάωρες, επικές (και σε διάρκεια και σε εύρος θεματικών) "Χίλιες και μία Νύχτες" του, για να ρίξει μία έντονα φορτισμένη ματιά στην κοινωνική κρίση που βιώνει (και) η χώρα του, να ακούσει τους ανθρώπους που βγήκαν ζημιωμένοι από απάνθρωπες πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες και να τα ντύσει όλα αυτά με έναν μυθολογικό αέρα που φέρνει προς… Μπουνιουέλ, παραμένοντας όμως επικεντρωμένος στο τώρα και - με ερωτηματικό - στο αύριο για να δημιουργήσει τελικά ένα από τα πιο σημαντικά κινηματογραφικά δημιουργήματα των τελευταίων ετών.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

#tiff56: To απόλυτο σκονάκι για το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, το The Frame Game (και η σελίδα του στο FB) παραδίνεται άνευ όρων στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το οποίο σταδιακά τα τελευταία χρόνια έχει απομακρυνθεί από την πολλή λάμψη και τον θόρυβο και έχει προσανατολιστεί περισσότερο την κατεύθυνση πανοράματος παγκόσμιου κινηματογράφου και ανακάλυψης, αναδεικνύοντας την διοργάνωση σε ένα φεστιβαλικό best-of της χρονιάς που στόχο έχει να αποκαλύψει σε εκείνον που αγαπάει τον κινηματογράφο τι συμβαίνει ΤΩΡΑ στον κόσμο της μεγάλης οθόνης. Είναι μια προσέγγιση που περιέχει πολύ ρίσκο και τόλμη και απαιτεί ανάλογη προσέγγιση και από τον θεατή, καθώς τον καλεί να απομακρυνθεί τις περισσότερες φορές από όλα όσα θεωρεί ασφαλή στο σινεμά, όμως ταυτόχρονα προσφέρει και μια μοναδική ευκαιρία για να συνειδητοποιήσει κανείς τις νέες τάσεις αφήγησης και τις θεματικές που προβληματίζουν νέους και καταξιωμένους σκηνοθέτες αυτή την στιγμή στον χώρο. Το να ξεχωρίσει κανείς ταινίες μέσα στον πλούσιο χαμό των προτάσεων είναι κάτι από την φύση του ακατόρθωτο, όμως θα προσπαθήσουμε να ομαδοποιήσουμε τις (προσωπικές πάντα) επιλογές σε τρεις κατηγορίες: τις προφανείς επιλογές (για όσους δεν έχουν μεγάλη υπομονή στην εξερεύνηση του προγράμματος), τις ανακαλύψεις (για όσους έχουν μεγαλύτερη διάθεση πειραματισμού και αναζήτησης του καινούριου) και τις επιλογές για τους τολμηρούς θεατές, με όλα εκείνα τα έργα που φλερτάρουν με την πειραματική φόρμα και αποτελούν τον ιδανικό τόπο συνάντησης των ανήσυχων σινεφίλ. Επειδή ακόμα και αυτό είναι πολύ δύσκολο, στο τέλος ακολουθούν ακόμα περισσότερες προτάσεις. Καλό φεστιβάλ!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...