#tiff52 Σκονάκια και tips για το 52ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Από την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου και για 10 μέρες, η Θεσσαλονίκη φοράει την γιορτινή της ομίχλη και φιλοξενεί πάνω από 250 ταινίες από όλον τον κόσμο στις αίθουσες της πλατείας Αριστοτέλους (Ολύμπιον, Παύλος Ζάννας) και του λιμανιού (Τζον Κασαβέτης, Σταύρος Τορνές, Φρίντα Λιάπα και Τόνια Μαρκετάκη), ανοίγει την αποθήκη Γ για αμέτρητες μπύρες ανάμεσα στις προβολές και παρουσιάζει το πιο φιλόξενο και πολιτιστικό πρόσωπο που διαθέτει και για το οποίο φημίζεται. Λίγο μετά από την ολοκλήρωση της συνέντευξης τύπου, το αυθεντικό ντιεξομπλόγκ προτείνει τις ταινίες που αξίζουν της προσοχής του κοινού, έστω λίγο περισσότερο από τις άλλες.

Almodovar's La Piel Que Habito: Τεχνικές Αλμοδοβαρικής Αγάπης

Όταν μπαίνεις στον κινηματογράφο για να δεις Αλμοδόβαρ, ξέρεις τι περιμένεις: έναν κόσμο σουρεαλιστικό, κιτς, γεμάτο χρώμα, εκρηκτικά συναισθήματα, παράλογες εκλογικεύσεις, αγιοποίηση του περιθωριακού και όλα αυτά υπό την μουσική επένδυση του μόνιμα παρόντα Alberto Iglesias. Ένα σύμπαν όπου όλα τα παράλογα φαντάζουν φυσιολογικά και τα πάντα μπορούν να αποκτήσουν λογική εξήγηση μέσα από παράλογες στοιχειοθετήσεις. Αυτό το σύνολο των μεταβλητών είναι που δεν λειτουργεί σε απόλυτη αρμονία στο "Σώμα που κατοικώ" αν και όλα τα στοιχεία βρίσκονται εκεί.

Sleeping Beauties του 20ού αιώνα.

Από το παραμύθι του Charles Perrault μέχρι την κλινική ματιά της Julia Leigh στο Sleeping Beauty (2011), η εικόνα της Ωραίας Κοιμωμένης εμφανίζεται συνέχεια στον κινηματογράφο, είτε με προφανή είτε με περισσότερο υπαινικτικό τρόπο. Είναι εκείνη η στοιχειωτική παρουσία που θέτει δράσεις σε κίνηση και προκαλεί διαμάχες, μόνο και μόνο με την αργή, γαλήνια αναπνοή (συνήθως) κάτω από το σεντόνι και τα κλειστά βλέφαρα, που θωρακίζουν τον πολυπόθητο θησαυρό πίσω τους. Αυτές είναι οι Ωραίες Κοιμωμένες του 20ού (κυρίως) αιώνα.

Μαζικό Ριβιουπόστ: Το Γάλα, Midnight In Paris, The Ides of March

Λίγα λόγια για τις τρεις ταινίες που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον τις τελευταίες εβδομάδες και στις οποίες δεν αναφερθήκαμε ήδη.

Around The Globe On A Reel Πέμπτη Στάση: Όχι μόνο μεσάνυχτα στο Παρίσι

Όπως είπε και ο Rick του Humphrey Bogart στην Ilsa της Ingrid Bergman σε μία από τις κλασικότερες ατάκες του παγκόσμιου κινηματογράφου "We will always have Paris". Και όντως το Παρίσι και όλες οι γωνιές του έχουν πρωταγωνιστήσει σε μυριάδες κινηματογραφικές ταινίες, εξυμνώντας άλλοτε τον ρομαντισμό του, άλλοτε τη μελαγχολία του, άλλοτε το φως του και άλλοτε τα σκοτεινά σοκάκια δίπλα στον Σηκουάνα. Αυτό είναι το Παρίσι για όλες τις ώρες της ημέρας.

Με αποδείξεις: Don't Be Afraid Of The Dark. Be Afraid Of Katie Holmes

O Guillermo del Toro παρουσιάζει τον Troy Nixey, ο οποίος σκηνοθετεί τους Katie Holmes (ναι, την γνωστή) και τον Guy Pearce στην ετήσια εκδοχή της διαχρονικής ταινίας με προβληματική οικογένεια που πάει να μείνει σε σπίτι με ύποπτο παρελθόν (και φονικούς αρουραίους, από ό,τι κατάλαβα). Προσπερνώντας γρήγορα τα της ταινίας, την οποία έχουμε δει σε δεκάδες παραλλαγές ανά τις χρονιές και η οποία δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούριο πέρα από δυο-τρεις καλοστημένες ατμοσφαιρικές σκηνές δράσης (αλλά ως εκεί), ερχόμαστε στο πραγματικά αξιομνημόνευτο γεγονός της παραγωγής, που δεν είναι άλλος από την πραγματική πηγή τρόμου της ταινίας, την μουτσούνα της Katie Holmes. Κι επειδή μιλάμε  μόνο με στοιχεία, ακολουθούν οι φωτογραφίες-κόλαφος-αποδείξεις.

Lars von Trier's Melancholia: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

Πόσο σιχαμένος μπορεί να είσαι, ρε Λαρς Φον Τρίερ; Προκαλείς πάντα με δηλώσεις, δρας ακραία μόνο και μόνο για την δημοσιότητα και κάνεις δηλώσεις που θα έκαναν οποιονδήποτε άλλον να κλειστεί πίσω από διπλοκλειδωμένα λουκέτα. Και μετά κινηματογραφείς ταινίες όπως το Melancholia, που κάνουν τον άλλον να ξεχνά την μεγαλομανή σου φύση και να παραδίδεται στο μεγαλείο των εικόνων σου και τον μηδενισμό της ανθρωπιάς και να μένει στο τέλος να κοιτά κενός την οθόνη. Είσαι πολύ σιχαμένος, τελικά.