Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

16ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου: La famille Bélier (The Bélier family) του Eric Lartigau

To καλό με τον Γαλλικό κινηματογράφο είναι ότι όταν θέλει να παίξει εμπορικά, μπορεί να κοντράρει στα ίσια και με περισσή άνεση το Hollywood. Το Γαλλόφωνο σινεμά, εξάλλου, αποτελεί μια ολόκληρη και εύρωστη κινηματογραφία και αυτό γιατί ξέρει πώς να χρησιμοποιεί το χιούμορ και το δράμα, πώς να κάνει λεπτά αστεία μαζί με τις απαραίτητες χοντράδες, πώς να συνδυάζει ευαίσθητες θεματικές με το θέαμα για το ευρύ κοινό και πώς να ελίσσεται ανάμεσα στα είδη, δίνοντας την προσοχή τόσο στην κωμωδία και το δράμα, όσο και στο λεγόμενο athouse και ακόμα και πειραματικό σινεμά. Η "Οικογένεια Bélier" του Eric Lartigau, βασισμένη στο ομώνυμο - μερικώς αυτοβιογραφικό - βιβλίο της Victoria Bedos, είναι ακριβώς η απόδειξη αυτής της αμφισημίας και η επιβεβαίωση της ισχυρής σχέσης που έχει αναπτύξει ο γαλλικός κινηματογράφος με το κοινό, καθώς έρχεται από την χώρα του με την ταμπέλα της πιο εμπορικής ταινίας της χρονιάς.

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

16ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου: Bande de filles (Girlhood) της Céline Sciamma

Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τις αντίστοιχες περιπτώσεις από την ανδρική πλευρά. Το αγόρι που νιώθει εγκλωβισμένο μέσα στο οικογενειακό του status quo, η επιρροή των συμμοριών, το προσωπικό ταξίδι αναζήτησης, τα λάθη, η αναζήτηση, η αυτοανακάληψη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το κορίτσι είναι απλά ένας φορέας αλλαγής, ένας παράγοντας που μπορεί να ανακατέψει τα στάσιμα νερά και να ωθήσει τον ήρωα στο επίπεδο στάδιο της πορείας του. Ποιος θα το φανταζόταν, ενδεχομένως, ότι αυτό το κορίτσι μπορεί να βιώσει την ίδια ιστορία; 

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

16o Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου: Loin des hommes (Far from men) του David Oelhoffen

Ας ξεκινήσουμε λέγοντας ότι σίγουρα το Loin Des Hommes δεν είναι η πιο πρωτότυπη ταινία που πρόκειται να δεις. Αν δε αγαπάς τον Γαλλικό κινηματογράφο, σίγουρα έχεις δει αρκετές ακόμη ταινίες που αφορούν συγκεκριμένα την έκρυθμη κατάσταση στην Αλγερία της δεκαετίας του 1950, με πιο πρόσφατη από αυτές το "Hors la loi" του Μπουσαρέμπ. Αν, όμως, αποφασίσεις να αγνοήσεις το αρχικό deja-vu και να δώσεις μια ευκαιρία στην συνέχεια, τότε είναι βέβαιο πως το φιλμ έχει να προσφέρει πολύ καλά πράγματα. Ανάμεσά τους, κι έναν Βίγκο Μόρτενσεν να προσθέτει Γαλλικά και Αραβικά στις γλώσσες με τις οποίες έχει ερμηνεύσει. 

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

16o Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου: Le dernier coup de marteau (The last hammer blow) της Alix Delaporte

Ναι, οι γαλλικές ταινίες μπορεί να προκύψουν είτε κενές και απογοητευτικά μη-fun, είτε αφελείς και σχηματικές, είτε καλογυρισμένες αλλά χωρίς την πρωτοτυπία που θα τις καθιέρωνε στην φιλμική ιστορία, όμως, το "Le dernier coup de marteau" της Alix Delaporte, στην δεύτερη μόλις ταινία της, κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις παγίδες, να επιδείξει μία συγκινητική τρυφερότητα και να αποτελέσει μια ματιά γεμάτη κατανόηση σε ταλαιπωρημένους χαρακτήρες, χωρίς ίχνος μεμψιμοιρίας ή μοιρολατρείας ή έστω διάθεσης για κοινωνικά σχόλια, χρησιμοποιώντας μόνο την μουσική του Μάλερ ως τον συνδετικό κρίκο μιας διαλυμένης οικογένειας.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

16o Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου: Fidelio, l'odyssée d'Alice / Fidelio, Alice's Odyssey της Lucie Borleteau

Ήδη από την αρχή της, η "Οδύσσεια της Αλίκης" αρέσκεται να παίζει με την κατάρριψη των στερεοτύπων σχετικά με το ανδρικό και το γυναικείο φύλο. Ολόκληρη η αφήγηση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η εξερεύνηση ενός ανδρικού, θεωρητικά, κόσμου μέσα από ένα γυναικείο μάτι ή, εναλλακτικά, η μεταφορά των παραδοσιακών ανδρικών προτύπων σε μια πραγματικότητα υπεράνω φύλων. Η Alice της Ariane Labed δεν αρνείται την θηλυκή της φύση, ούτε καλείται να σκεφτεί "ανδρικά" αφήνοντας πίσω τον την δική της προσωπικότητα. Όμως, το απομονωμένο περιβάλλον του Fidelio, της δίνει την δυνατότητα να δημιουργήσει ένα δικό της ρεαλιστικό πρότυπο, όπως αρμόζει σε μία γυναίκα του 21ου αιώνα.

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

#tdf17 Review: Virunga του Orlando Von Εinsiedel

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί το φιλμ του Von Εinsiedel κατάφερε να φτάσει μέχρι τις φετινές υποψηφιότητες των Όσκαρ στην κατηγορία του καλύτερου ντοκιμαντέρ. Έχει καθαρό στόχο από την αρχή έως το τέλος, προσφέρει αγνή κινηματογραφική εμπειρία σε όλη την διάρκειά του και παρουσιάζει ολοκληρωμένους χαρακτήρες, που ναι μεν υποκύπτουν μερικώς στην στερεοτυπική αποτύπωση (η αγωνιστική ακτιβίστρια, η κακή πολυεθνική, ο ηθικός οικολόγος, ο "μετανοημένος" πρώην στρατιώτης/νυν δασοφύλακας, ο ευσυγκίνητος φροντιστής-"πατέρας" ορφανών - υπό εξαφάνιση - ορεσίβιων γοριλλών), όμως, δημιουργούν μια συμπαγή αφήγηση που θυμίζει μυθοπλασία αλλά είναι πάντα ξεκάθαρο ότι αφορά την ίδια την πραγματικότητα.

16o Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου: La rançon de la gloire (The Price of Fame) του Xavier Beauvois

Όταν είχα δει την ταινία στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας, είχα υποστηρίξει ότι "αν δεν υπάρχει μια γαλλικουριά που σέβεται τον εαυτό της σε ένα φεστιβάλ, τότε δεν μπορεί να υπάρξει φεστιβάλ. Είναι μια παράδοση, ευτυχώς, συνεπής γιατί υπάρχει κι ένα φεστιβάλ Γαλλόφωνου κινηματογράφου που πρέπει να εξασφαλιστεί αλλά και μια ολόκληρη ελληνική θερινή περίοδος που πρέπει με κάποιον τρόπο να γεμίσει με ταινίες όσες αίθουσες παραμένουν ανοιχτές". Δεν είναι έκπληξη λοιπόν που η ταινία βρίσκει τελικά τον προορισμό της στο φετινό φεστιβάλ Γαλλόφωνου σινεμά. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι από τον Ξαβιέ Μποβουά των (και των δύο βραβευμένων στις Κάννες με το μεγάλο βραβείο της επιτροπής) "N'oublie pas que tu vas mourir" και "Des dieux et des hommes" περίμενα κάτι πολύ παραπάνω από μια γαλλική ταινία της σειράς αλλά, υποθέτω, το DNA δεν είναι τόσο εύκολο να το καταπολεμήσεις.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

#tdf17 Review: Exotica, Erotica, Etc της Ευαγγελίας Κρανιώτη

Το "Exotica, Erotica, Etc" δεν χρειάζεται ουσιαστικά τα λόγια για να πει αυτό που θέλει. Οι εικόνες της θάλασσας, οι σχεδόν υπερβατικές λήψεις των σιδερένιων όγκων των πλοίων, οι πολύχρωμες γωνίες ενός μουντού΄, σιδερένιου κόσμου, οι εναλλαγές του ορίζοντα στο πέρασμα του χρόνου, η ίδια η ματιά του πλοίου σε πρώτο πρόσωπο δίνουν από μόνες τους την αίσθηση της ζωής του ναύτη, για τον οποίο η έλλειψη σταθερού λιμανιού είναι κομμάτι του ίδιου του είναι του. Όμως, η Ευαγγελία Κρανιώτη δεν επιθυμεί να περιγράψει απλά την ναυτική ζωή αλλά να επικεντρωθεί ουσιαστικά στην ιδιαίτερη σχέση των ναυτικών με τις πόρνες του λιμανιού και να ανακαλύψει τους συνδετικούς κρίκους δύο παράλληλων, ανεξάρτητων αλλά διαπλεκόμενων τρόπων ζωής, που τροφοδοτούν ουσιαστικά ο ένας από τον άλλον.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

#tdf17 Review: Αρκαδία χαίρε του Φίλιππου Κουτσαφτή

Η Αρκαδία του Φίλιππου Κουτσαφτή είναι ένας τόπος όπου η μυθολογία συνυπάρχει με την θρησκεία και η παράδοση συμπορεύεται με την ιστορική αλήθεια, ακριβώς όπως ουσιαστικά δηλώνει η ίδια η αρχαία Τεγέα στη μέση του χωριού, η οποία λειτουργεί περισσότερο ως αυλή ανάμεσα σε δυο γειτονικά σπίτια παρά ως χώρος αρχαιολογικής επίσκεψης. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, ο σκηνοθέτης/αφηγητής (όπως και στην υπερ-επιτυχημένη "Αγέλαστο Πέτρα") δεν προσπαθεί απλά να καταγράψει εικόνες στο πέρασμα των εποχών αλλά επιλέγει μια ελεγειακή προσέγγιση, που προσπαθεί να δει γύρω (στην φύση, στις παραδόσεις, στα τερτίπια του καιρού) τα σημάδια της ιστορίας της Αρκαδίας και, ουσιαστικά, το αποτέλεσμα όλων των συγκρουόμενων (ή μήπως είναι τελικά συμπληρωματικών;) δυνάμεων.

#tdf17 Review: Το απομεσήμερο ενός φαύνου: Τάνακιλ Λε Κλερκ / Afternoon of a Faun: Tanaquil Le Clercq της Νάνσι Μπέρσκι

Το μυστικό της επιτυχίας στην πλειοψηφία αυτών των ντοκιμαντέρ έγκειται κυρίως στην δύναμη της προσωπικής ιστορίας του ίδιου του αντικειμένου και η πορεία της ζωής της Τάνακιλ Λε Κλερκ σίγουρα διαθέτει όλον το θρίαμβο, το δράμα και το σοκ που χρειάζεται για να καταγραφεί στην συλλογική μνήμη ως μια πανίσχυρη προσωπική αφήγηση. Η σκηνοθέτις, εξάλλου, φροντίζει από την αρχή να αναδείξει το μεγαλείο της μυθικής μπαλαρίνας μέσα από αρχειακό υλικό στο οποίο φαίνεται να χορεύει αλλά και να υπογραμμίσει το προσωπικό ύφος της αφήγησης χρησιμοποιώντας τα προσωπικά της γράμματα, που ούτε λίγο ούτε πολύ, αποκαλύπτουν ένα έντονο ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα στην ίδια και τους δύο μεγαλύτερους χορογράφους της εποχής, του Τζoρτζ Μπαλανσίν, του οποίου υπήρξε επίσημα μούσα και μετέπειτα σύζυγος, και του Τζερόουμ Ρόμπινς.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

#tdf17 Review: Στο υπόγειο / Im Keller του Ούλριχ Ζάιντλ

Ο Seidl ξεκινά ήσυχα την κατάβασή του στα υπόγεια των Αυστριακών. Μιλά για μουσική χάλκινων πνευστών και για οπερετικές άριες, συνεχίζει με ακριβά έπιπλα και ανδρικά, ανάρμοστα αστεία, οδηγείται σε υπόγεια στούντιο σκοποβολής και ανθρώπους που, απλά, συλλέγουν κούκλες. Φυσικά, όμως, ως σωστός Seidl, δεν περιορίζεται σε αυτά. Στο "υπόγειό" του, σταδιακά βρίσκουν την θέση τους η σεξουαλικότητα, οι ερωτικές επιθυμίες, ο φασισμός, τα μαστίγια, η σαδομαζοχιστική κουλτούρα. Ναι, τώρα έχουμε επισκεφτεί το πραγματικό... υπόγειο των Αυστριακών.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

#tdf17 Review: Η όψη της σιωπής / The Look of Silence του Joshua Oppenheimer

 
Όποιος έχει δει το "Act of Killing", γνωρίζει ότι ο Joshua Oppenheimer δεν διστάζει να πλησιάζει απροκάλυπτα την σκληρότητα του θέματος, ούτε προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από μαρτυρίες ψεύτικης μεταμέλειας και δακρύων. Καταγράφει την παράνοια των δολοφόνων με χαμόγελο, τους αφήνει να αστειευτούν για τις βαρβαρότητες που πραγματοποίησαν κατά τα νεανικά τους χρόνια (και οι οποίες, ακόμα τους φέρνουν σε θέση ισχύος) και μαγνητοσκοπεί την καθημερινότητά τους σαν να πρόκειται για τους ήρωες της διπλανής πόρτας. Για εκείνον, το ανθρώπινο τέρας βρίσκεται δίπλα μας και δεν χρειάζεται καμία υποκρισία, ούτε υπερβολική δραματοποίηση για το αυτονόητο (αν και σαφέστατα, ανατριχιαστικό).

Movie Review: Τετάρτη 04:45 του Αλέξη Αλεξίου

Η Αθήνα είναι νουάρ και ο Αλέξης Αλεξίου την κινηματογραφεί μέσα από έναν neon, παραμορφωτικό φακό, εξισώνοντας γκάνγκστερ, σαμουράι και τους νόμους της Άγριας Δύσης σε μια ελληνική πραγματικότητα χωρίς τιμή, λεφτά και αύριο. Ή μήπως όχι; 7 χρόνια μετά την "Ιστορία 52", ο σκηνοθέτης που τόλμησε να πειραματιστεί με το φανταστικό (;) παραμένει στον χώρο του genre και, με όχημα, την παρουσία του Στέλιου Μάινα αποδεικνύει ότι όχι μόνο γνωρίζει πολύ καλά κάνει αλλά και ότι έχει μια δική του προσωπική γραφή που αρνείται να επηρεαστεί από το οποιοδήποτε "greek wave". Και εμείς τον υποστηρίζουμε με όλο μας το είναι.

#tdf17 Review: Το αλάτι της Γης / The Salt of the Earth των Wim Wenders και Juliano Ribeiro Salgado

Κοίτα να δεις που σε αυτή την φάση της καριέρας του, ο Wim Wenders είναι καλύτερος ντοκιμαντερίστας παρά κινηματογραφιστής! Στο Salt of The Earth, μέσα από την εστίασή του στην δουλειά και την ζωή του φωτογράφου Sebastião Salgado, o Wenders καταφέρνει αφενός να ρίξει μια ματιά στην φιλοσοφία ενός ανθρώπου και να φωτίσει τα κίνητρα της δουλειάς του και, αφετέρου, να δανειστεί την ματιά ενός φωτογράφου, που ταυτίστηκε όσο λίγοι με το "αντικείμενό" του και κατάφερε να αναδείξει έναν κόσμο το ίδιο τραγικό και μεγαλειώδη, μια ανθρωπότητα εξίσου εχθρική και μάχιμη, μια Γη όσο μαγευτική τόσο και φορέα αβάσταχτης καταστροφής. Αυτό δε που κάνει αξιομνημόνευτη την αφήγηση, είναι το γεγονός ότι ο Salgado μεταφέρει όντως το αυθεντικό συναίσθημα κάθε στιγμής, μετατρέποντας το κάθε πορτρέτο σε στιγμιότυπο ακατέργαστης αλήθειας και την κάθε εικόνα σε στιγμιαία αποτύπωση μιας υπερβατικής ατμόσφαιρας.

Movie Review: Cinderella του Kenneth Branagh

Η "Cinderella" του Kenneth Branagh είναι ένα οπερετικό μιούζικαλ, ακόμα κι αν (σχεδόν) καμία στιγμή οι ήρωές της δεν παραδίδονται στο τραγούδι. Και, όμως, τα πάντα είναι τόσο θεατρικά υπερβολικά και τόσο στηριγμένα πάνω στην μουσικότητα της κίνησης και της αφήγησης γενικότερα, που η ταινία άνετα θα μπορούσε να μετατραπεί ανά πάσα στιγμή, και μάλιστα χωρίς την βοήθεια καμίας καλής νεράιδας, σε ένα δημιούργημα όχι απλά του Broadway αλλά μιας καθώς πρέπει όπερας. Ο Branagh, εξάλλου, δεν αναγνωρίζει καμία ταπεινότητα στο δημιούργημά του αλλά αντιμετωπίζει τον μύθο της Σταχτοπούτας με την αίγλη που αντιμετώπιζε και οποιοδήποτε θεατρικό του Skakespeare.

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

#MirrorStories: Επτά ημέρες μπροστά από το είδωλο.

Το Frame Game αγαπάει τους καθρέφτες. Και αποφάσισε να αφιερώσει την προηγούμενη εβδομάδα της σελίδας του στο facebook αποκλειστικά σε αυτούς και όλες τις σημασίες που έχουν λάβει κατά καιρούς στον κινηματογράφο, δίνοντας την ευκαιρία στους ήρωες της μεγάλης οθόνης να εξομολογηθούν μπροστά τους τις αδυναμίες, τα πάθη και τα πιο ένοχα μυστικά τους. Συγκεντρωμένοι για πρώτη φορά όλοι μαζί για μια τελευταία (για τώρα) εξομολόγηση, οι χαρακτήρες ενός φιλμικού σύμπαντος θα ρίξουν τις άμυνές τους για να αποκαλύψουν την αλήθεια (τους) σε ένα κοινό που διψάει για οτιδήποτε πραγματικό, ακόμα και αν παρεμβάλλεται στην μέση ένα αφηγηματικό, παραμορφωτικό πρίσμα. Αυτή είναι η δική τους στιγμή. Είσαι έτοιμος να τους ακούσεις;

#tdf17 Review: Ασήμι στο νερό, αυτοπορτρέτο της Συρίας / Silvered Water, Syria Self-portrait των Οσάμα Μοχάμεντ και Ουϊάμ Σιμάβ Μπεντιρξάν

Πόσο "Cinéma vérité" είναι η καταγραφή του σήμερα στην Συρία; Πόσο μιούζικαλ κάνει την κινηματογράφηση η συνεχής "μουσική" συνοδεία των πυροβολισμών και των εκρήξεων; Πόσο ιστορία των "1001 Νυχτών" αποτελεί η αφήγηση μιας "εξωτικής" πραγματικότητας; Ο Οσάμα Μοχάμεντ αγαπά το σινεμά αλλά, κυρίως, αγαπά την πατρίδα του και το "Silvered Water, Syria Self-portrait", πολυ-βραβευμένο ήδη (με πρεμιέρα στις ειδικές προβολές του φεστιβάλ των Καννών και βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο φεστιβάλ του Λονδίνου) και πολυ-συζητημένο, είναι ένα γράμμα αγάπης προς αυτή, μια αυτοπροσωπογραφία του τώρα και η αγνή, αλογόκριτη αλήθεια ταυτόχρονα, η φωνή ενός δημιουργού αλλά, κυρίως, η κραυγή μιας ολόκληρης χώρας.

#tdf17 Review: Επιχείρηση χιπ χοπ / Hip Hop-eration του Bryn Evans

Εκτός από πρόβατα, χόμπιτ και ξωτικά, η Νέα Ζηλανδία προφανώς στεγάζει και το γηραιότερο dance group του πλανήτη και, μάλιστα, με την επίσημη επιβεβαίωση του βιβλίου ρεκόρ Guinness! Το "Hip Hop-eration" θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα απλά έξυπνο λογοπαίγνιο, όμως, στο ντοκιμαντέρ του Bryn Evans ανάγεται σε μία καθαρά αισιόδοξη ιστορία για την ανθρώπινη θέληση και μια επανεξέταση του τι μπορεί να θεωρηθεί ρεαλιστικό στην πραγματικότητα, αποδεικνύοντας ότι η τρίτη ηλικία δεν αποτελεί τελικά το οριστικό εμπόδιο που η κοινή αποδεκτή λογική μπορεί να φοβάται.

#tdf17 Review: Φασμπίντερ – Ν’ αγαπάς χωρίς απαίτηση / Fassbinder – To Love Without Demands του Κρίστιαν Μπραντ Τόμσεν

Περισσότερο μια ερμηνεία του έργου του Fassbinder μέσα από την προσωπικότητά του (ή έστω μια καταγραφή της προσωπικότητάς του μέσα από το έργο του) παρά μια ξερή βιογραφική αγιογραφία που τσεκάρει σταθμούς σε μία προκαθορισμένη πορεία, το "Fassbinder – To Love Without Demands" προσπαθεί να αποκαλύψει (ή τουλάχιστον να πλησιάσει) την πολύπλοκη ιδιοφυΐα ενός από τους πιο παραγωγικούς, ιδιαίτερους και, τελικά, μοναδικούς σκηνοθέτες που υπήρξαν ποτέ, μέσα από την προσωπικά ματιά ενός φίλου και πολύ λιγότερο μέσα από το ίδιο το αρχείο της φιλμογραφίας του. Ο Christian Braad Thomsen, εξάλλου, υπήρξε φίλος του Fassbinder σχεδόν όσο διήρκεσε και η δεκαπενταετής περίοδος της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη, από τα πρώτα γιουχαϊτά στο φεστιβάλ του Βερολίνου του 1969 για το "Love is Colder Than Death" μέχρι την τελευταία τηλεφωνική τους επικοινωνία λίγο πριν τον θάνατο του Fassbinder το 1982 από "παραγωγική υπερκόπωση" όπως το θέτει ο Thomsen (ή υπερβολική δόση κοκαΐνης, όπως είναι το επίσημο πόρισμα).
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...