Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Venice Review: 3 Cœurs (3 Hearts) του Benoît Jacquot

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας κινηματογραφικός ήρωας μπλέκει σε ένα ερωτικό τρίγωνο και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να είναι η τελευταία. Δεν είναι, επίσης, η πρώτη φορά που οι δύο γωνίες του ερωτικού τριγώνου αφορούν άτομα της ίδιας οικογένειας. Το διαφορετικό που επιχειρεί να κάνει, όμως, ο Jacquot με το "3 Coeurs" είναι ότι θέλει να παρουσιάσει ένα πρώτης τάξεως υλικό για μελόδραμα με έναν κλινικό, ψυχρό τρόπο, σαν θρίλερ. Αυτό, όμως, που μάλλον δεν επιθυμεί αλλά του προκύπτει αβίαστα, τελικά, είναι να παρουσιάσει ένα βαρετό, ανέμπνευστο έργο, που καταφεύγει στην ίδια παράταιρη ηχητική υπόκρουση ξανά και ξανά, προσπαθώντας να ανάψει έστω και λίγο τα αίματα.


Στην ταινία, ο Marc (Benoît Poelvoorde) χάνει το τελευταίο τρένο *ντααααααααααν* και γνωρίζει τυχαία την Sylvie (Charlotte Gainsbourg). Οι δυο τους φαίνεται να έχουν χημεία και, μέχρι το πρωί, έχουν αποφασίσει να δώσουν ραντεβού την επόμενη Παρασκευή στο Παρίσι, χωρίς, όμως, να ανταλλάξουν τηλέφωνα, για το ρομαντικό του πράγματος. Στο εν λόγω, ραντεβού ο Marc δεν καταφέρνει να έρθει *ντααααααααααν* γιατί παθαίνει ένα απρόβλεπτο καρδιακό *ντααααααααααν*. Η Sylvie απαρηγόρητη γυρίζει στην επαρχιακή πόλη από όπου ήρθε, συνεχίζει την ζωή της, γνωρίζει ένα καλό παιδί, φεύγει για την Αμερική. Ο Marc, όμως, που είναι οικονομικός σύμβουλος, μία μέρα στην εφορία, γνωρίζει την πανικόβλητη *ντααααααααααν* Sophie (Chiara Mastroianni). Έρχονται κοντά, τις κάνει και τα φορολογικά (επίκαιρο), γνωρίζει και την μαμά της (Catherine Deneuve) *ντααααααααααν*σε ένα από τα πολλά δείπνα της ταινίας, όμως, αγνοεί μια μικρή λεπτομέρεια. Η Sophie είναι η αδερφή *ντααααααααααν* *ντααααααααααν* *ντααααααααααν* της Sylvie.

Πιο τυπικό δεν γίνεται, δηλαδή (θα μπορούσε κανείς καλοπροαίρετα να το αποκαλέσει και αρχετυπικό), ένα ερωτικό μπέρδεμα που είναι δυνατό να προκαλέσει δράμα, ένταση, πόνο, εξάρσεις, πλάκα. Και, όμως, ο Jacquot αγνοεί όλες αυτές τις προοπτικές, απογυμνώνει την ιστορία του από όση υπερβολή θα μπορούσε να της προσδώσει ταυτότητα και περιορίζεται σε μια βαρετή ανάγνωση της ιστορίας, που παραμένει θελκτική στο μάτι γιατί το τρίο των γυναικών πρωταγωνιστών είναι ακαταμάχητο (επίσης, πόσο απρόσμενο αλλά και ταιριαστό το casting των Mastroianni και Gainsbourg ως αδερφές;), αλλά κατά τα άλλα κινείται σε αδιάφορες περιοχές, με μοναδικό όπλο κόντρα στην νύστα το εκτός τόπου και χρόνου soundtrack, που θυμίζει από Jaws έως Inception και προκαλεί μειδιάματα με την χρήση του.

Για να μην μιλήσει κανείς για το σχεδόν αστείο voiceover, από μια αντρική φωνή που δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από το να δώσει την πιο εύκολη αφηγηματική λύση για την εξέλιξη (και επεξήγηση της ιστορίας) και τα άτσαλα zoom-in σε φαινομενικά (ή και ουσιαστικά) άσχετα στοιχεία του κάδρου. Κάπου εδώ γύρω, βρίσκεται μια ταινία που θα είχε όντως ενδιαφέρον και θα προσέφερε αγνή κινηματογραφική διασκέδαση, όμως, φαίνεται σαν ο Jacquot να την αποφεύγει με μανία, προτιμώντας κραυγαλέα την βαρετή αδερφή της, λίγο πολύ όπως και ο πρωταγωνιστής του.

Σε ξεκάθαρα πιο θετικό τόνο, βέβαια, κανείς δεν μπορεί να έχει παράπονο ούτε από την Gainsbourg, ούτε από την Mastroianni, ούτε από την εμβληματική Deneuve γιατί και οι τρεις τους δημιουργούν μια απόλυτα πιστευτή οικογένεια, με τις σωστές δόσεις εντάσεων να υποβόσκουν και τις χαλαρές στιγμές τους να μαρτυρούν, όντως, αληθινούς δεσμούς. Οι καθημερινές σκηνές μεταξύ τους είναι απόλυτα αληθινές και μαρτυρούν την άνεσή τους μπροστά στον φακό αλλά και τον αναμφισβήτητο επαγγελματισμό τους. Ακόμα και οι δραματικές κορυφώσεις τους, είναι άψογα εναρμονισμένες μεταξύ τους, ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς από μια πραγματική οικογένεια.

Όμως, ο Jacquot, στην τελική, δεν επιτρέπει στην ιστορία του να γίνει απολαυστική και αποκόπτει το φυσικό της κοινό από τον κόσμο της. Από την μια, όσοι προτιμούν την ελαφριά θεματολογία, δε θα εκτιμήσουν την σοβαρή της προσέγγιση. Όσοι περιμένουν ένα βαρύ ψυχαναλυτικό δράμα, θα μορφάσουν με ειρωνεία στην σαθρότητα της ιστορίας. Όσοι δε ήθελαν να διασκεδάσουν με ένα απολαυστικό μελόδραμα (οξύμωρο alert), άδικα θα περιμένουν για εκλάμψεις πραγματικού fun. Όσοι, βέβαια, λατρεύουν το φαγητό, θα εκτιμήσουν τα αμέτρητα, υπέροχα πιάτα που σερβίρει συνεχώς ο χαρακτήρας της Ντενέβ στις κόρες της. Αυτοί, σίγουρα θα αποθεώσουν (δίκαια) την ταινία. (2*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...