tag:blogger.com,1999:blog-57993163087101064022024-02-07T04:41:33.428+02:00The Frame GameΚινηματογραφόφιλος από κούνια αλλά όχι το μωρό της Ρόζμαρι.DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.comBlogger738125tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-23650426829822414922016-09-17T21:00:00.000+03:002016-09-22T22:04:55.319+03:00Festival Review: Park της Σοφίας Έξαρχου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHcS3GxAbCbwZTlzThg8BPc8PcOZGmszOJrhDh3PQscPFU7HwWH1J5VVTnuoDozmUmY7lgpp-LEJAmZwA-nuU6c8JUzY-FblgihM9DhrKWz8shOjteuuBmsv-SU408c6a11UJ3bnZyA2Q/s1600/Park+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHcS3GxAbCbwZTlzThg8BPc8PcOZGmszOJrhDh3PQscPFU7HwWH1J5VVTnuoDozmUmY7lgpp-LEJAmZwA-nuU6c8JUzY-FblgihM9DhrKWz8shOjteuuBmsv-SU408c6a11UJ3bnZyA2Q/s640/Park+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Εγκαταλειμμένες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις που προσφέρουν άσυλο σε μια νέα γενιά χωρίς μέλλον. Ζωώδεις συμπεριφορές και ανταγωνιστικοί διαγωνισμοί σε μια συνεχή αναζήτηση για την ταυτότητα που κρύβει ο καθένας μέσα του. Ένα σκυλί που ανάγεται απλά σε προσοδοφόρο εργαλείο, γκαστρώνοντας επί πληρωμή ανάλογες σκυλίτσες ράτσας. Ένα ζευγάρι που προσπαθεί μέσα από την γλώσσα του σώματος να ανακαλύψει τον τρόπο που πρέπει να εκφραστεί σε έναν κόσμο χωρίς κατεύθυνση. Και ανάμεσα σε αυτά, τουρίστες που βλέπουν την Αθήνα απλά ως ένα ακόμα μέρος ικανό κυριολεκτικά να σε μεθύσει, γονείς που αγνοούν το αδιέξοδο των παιδιών τους περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους στον καναπέ και απόντες ενήλικες που δεν μπορούν να προσφέρουν έστω και την παραμικρή βοήθεια προς ανατροπή αυτής της κατάστασης.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς ότι στο "<b><i>Park</i></b>" της Σοφίας Έξαρχου ο ουρανός δεν είναι ποτέ γαλανός. Σύννεφα μπορεί να μην υπάρχουν, όμως το χρώμα του δεν είναι ποτέ κάτι διαφορετικό από λευκό ή έστω ένα αμυδρό γκρι. Η επεξεργασία δε των χρωμάτων, κάνει ακόμα και την θάλασσα να φέρνει περισσότερο προς το γκρι παρά προς το βαθύ μπλε. Είναι λοιπόν σαφές πως αυτή δεν είναι η τουριστική Ελλάδα του παραμυθιού. Είναι μια Ελλάδα δέκα χρόνια μετά το παραμύθι των Ολυμπιακών αγώνων, μία Ελλάδα που έχει μείνει μόνο με την ανάμνηση της δόξας, χωρίς να ξέρει τι ακριβώς να κάνει σε αυτό το αύριο που δεν μπορεί να διαχειριστεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggmuW8Yz2guI9dF6fPkQeCnOHv00DAiqZDnalzGqQJrw0dWIt3ZtRgmIjVN591CLT_f42Xs81xIcgPvECc0f34giRNkbSsvgh5ON-ymwXtFVAy3Nwkl9Vsvz_3xG3mrH7hJSWoa5ugjYo/s1600/Park+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggmuW8Yz2guI9dF6fPkQeCnOHv00DAiqZDnalzGqQJrw0dWIt3ZtRgmIjVN591CLT_f42Xs81xIcgPvECc0f34giRNkbSsvgh5ON-ymwXtFVAy3Nwkl9Vsvz_3xG3mrH7hJSWoa5ugjYo/s640/Park+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Γι'αυτό και η Έξαρχου στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας απλά παρατηρεί. Αποφεύγει τους διαλόγους, δεν επιθυμεί να αφηγηθεί μια συγκεκριμένη ιστορία μέσα αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο, δεν θέλει καν να δημιουργήσει ολοκληρωμένες προσωπικότητες γύρω από τους πρωταγωνιστές της. Αρκείται στην αποτύπωση αυτής της εναλλακτικής πόλης των χαμένων παιδιών, γοητεύεται από τα ζωώδη τους ένστικτα, ενδιαφέρεται με μανία για την συνεχή διαμάχη των δυνάμεών τους προς επιδίωξη μιας αμφίβολης (και μάλλον φευγαλέας) ισορροπίας. Τότε το "Park" βρίσκεται και στην ισχυρότερη φάση του, τραχύ, ακατέργαστο, ταιριαστά αφτιασίδωτο, ακόμα κι αν αυτό εκθέτει τις αδυναμίες και τον ερασιτεχνισμό των ηθοποιών του. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν όμως επιθυμεί να βάλει τα πράγματα σε μία αφηγηματική τάξη, το φιλμ δεν αποδεικνύεται το ίδιο αποτελεσματικό. Η διαμάχη του Δημήτρη με τον εραστή της μητέρας του φαντάζει υπερβολική και ψεύτικη. Η εξέλιξη της σχέσης του με την Άννα, επίσης, δεν πατάει πουθενά, παρά ακολουθεί απλά τυποποιημένα στάδια μέχρι ένα ξαφνικό φινάλε. Η (σχεδόν) δραματική κορύφωση του τέλους δεν συνδέεται με τον υπόλοιπο κορμό του φιλμ και δείχνει ως μια αναγκαστική στιγμή όπου κάτι πρέπει απλά να <b>γίνει</b>. Είναι παράδοξο που οι πιο δυνατές στιγμές της ταινίας είναι εκείνες όπου φαινομενικά δεν γίνεται τίποτα. Στα αφηγηματικά μέρη, το νόημα παραγίνεται προφανές και ο σκοπός των σκηνών χάνει οποιαδήποτε διακριτικότητα φωνάζοντας με έμφαση (και χονδροειδώς) αυτό που θέλει να πει. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2Q8Bdkqmb_txFHq3gxqMj8YDGOgTVegNJxVLowXcMUrJMiYuMoodAOeWhpajHdSQwFqiOPVPysg8xd-EZFLdB6KmzkOtnmyE0j8plxc9TDgyYY-_8rBR7bTdLIfYS-wIiF3agF66LWUg/s1600/Park+03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2Q8Bdkqmb_txFHq3gxqMj8YDGOgTVegNJxVLowXcMUrJMiYuMoodAOeWhpajHdSQwFqiOPVPysg8xd-EZFLdB6KmzkOtnmyE0j8plxc9TDgyYY-_8rBR7bTdLIfYS-wIiF3agF66LWUg/s640/Park+03.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως το "Park" λειτουργούσε καλύτερα ως ταινία μικρού μήκους, χωρίς την πίεση να αναπτύξει σε έκταση αναγκαστικά μια ιστορία. Η προσωπική οπτική είναι όντως παρούσα και η φιλοδοξία της Έξαρχου να συνδυάσει τα μνημεία του παρελθόντος με την αναζήτηση ενός μέλλοντος προσφέρει τις προϋποθέσεις για μερικές πολύ ενδιαφέρουσες αντιθέσεις, οι οποίες ενισχύονται από την ηλεκτρονική, μελαγχολική μουσική του The Boy. Όμως στα 100 λεπτά, ο θόρυβος τελικά υπερισχύει, η βαβούρα κερδίζει το έδαφος και το όλο νόημα θολώνει κάτω από τους περιττούς αντιπερισπασμούς. Εκτός και αν, αυτό να ήταν τελικά το νόημα ολόκληρου του φιλμ. <b><i>(1,5*/5)</i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i><br /></i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>Το "Park" της Σοφίας Έξαρχου μόλις έκανε την πρεμιέρα του στο </i></b><span style="text-align: left;"><b><i>Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο στο τμήμα Discovery και συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Νέων Σκηνοθετών του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.</i></b></span></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-84707267723860530422016-09-08T08:00:00.000+03:002016-09-26T20:56:00.519+03:00Venice Review: Rai (Paradise) του Andrei Konchalovsky<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn9abesC6NQwKbkYb4D67m2YRn14TXEwRw_ChYKrSlxvfUyOFE0SoOqwOC887vRZzk0ORpRo5sEs7sxuqlZnLq6_Z1KkRBwvxtHEgSu_pzgmP1MsO9EDwbA8oH2vyduO5sOPZ2MuGwii8/s1600/Rai+Paradise+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn9abesC6NQwKbkYb4D67m2YRn14TXEwRw_ChYKrSlxvfUyOFE0SoOqwOC887vRZzk0ORpRo5sEs7sxuqlZnLq6_Z1KkRBwvxtHEgSu_pzgmP1MsO9EDwbA8oH2vyduO5sOPZ2MuGwii8/s640/Rai+Paradise+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος; Τσεκ. Ασπρόμαυρη φωτογραφία; Τσεκ. "Ριψοκίνδυνο" θέμα με μια συμπονετική, ασφαλή ματιά; Τσεκ. Επιστροφή ενός Ευρωπαίου σκηνοθέτη <span style="text-align: left;">σε ένα πιο προσωπικό σινεμά και </span>στην πιασάρικη φεστιβαλική θεματολογία; Τσεκ. Το "<b><i>Rai</i></b>" του Andrei Konchalovsky είναι σχεδόν κυριολεκτικά ο... Παράδεισος των φεστιβάλ, η ταινία που αγαπούν περιοδικά να ξεχωρίζουν και το φιλμ που <span style="text-align: left;">οι άνθρωποι της κινηματογραφικής βιομηχανίας (και συνεπώς και οι Κριτικές Επιτροπές) προτιμούν να βραβεύουν (<b><i>Update</i></b>: όπως και αποδείχτηκε τελικά με τον Αργυρό Λέοντα Σκηνοθεσίας)</span>. </div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
Το <span style="text-align: left;">φιλμ του </span>Konchalovsky <span style="text-align: left;">έχει να κάνει με τις μαζικές εκτελέσεις που έλαβαν χώρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά την διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου και παρακολουθεί την ιστορία τριών ανθρώπων που προσφέρουν μια θεωρητικά πιο σφαιρική ματιά στις κοινωνικοπολιτικές ισορροπίες της εποχής: έναν Γερμανό στρατιώτη των SS, μια Εβραία Ρωσίδα που εμπλέκεται με την Γαλλική Αντίσταση και έναν Γάλλο σύμμαχο. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, παρά τις όποιες βλέψεις διεύρυνσης του θεματικού ορίζοντα, το "Rai" απλοποιεί την ιστορία του βάζοντας </span>στο επίκεντρο ένα απλό ερωτικό τρίγωνο, όσο και αν φροντίζει με διάφορα περιφερειακά σεναριακά τερτίπια να ταράξει τα νερά (οι περιφερειακοί χαρακτήρες περισσότερο υπάρχουν για να υποστηρίζουν την πορεία των πρωταγωνιστών, δύσκολα μπορεί κανείς να τους πει ολοκληρωμένους).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH7Os3vOlcxWe_RzHiBFOFtK-PRom6wtm5i0s-WN7dgPJ4cPQbW0O12ZWsnLYjAU3X78sq1d9C4ZT3B5Jnvyuq9xnXSIQ_fEZZmuOjp0yQMjmi4nIMzafvSWUTtZH3ZBO-IKV2p_4AVcM/s1600/Rai+Paradise+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="458" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH7Os3vOlcxWe_RzHiBFOFtK-PRom6wtm5i0s-WN7dgPJ4cPQbW0O12ZWsnLYjAU3X78sq1d9C4ZT3B5Jnvyuq9xnXSIQ_fEZZmuOjp0yQMjmi4nIMzafvSWUTtZH3ZBO-IKV2p_4AVcM/s640/Rai+Paradise+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Οπτικά, το φιλμ έχει ένα τεχνικό επίπεδο που εντυπωσιάζει τόσο με την ασπρόμαυρη φωτογραφία όσο και με το στήσιμο των πλάνων (όχι στον ίδιο βαθμό με την "<b><i>Ida</i></b>" του Pawel Pawlikovski [<a href="http://www.theframegame.gr/2013/11/tiff54-review-ida-355.html" target="_blank">The Frame Game Review</a>], την οποία "κοπιάρει" ελαφρώς – και αυτό του στοιχίζει στην σύγκριση) και έχει και μια αβανταδόρικη πρωταγωνιστική γυναικεία ερμηνεία που το βοηθάει να χτίσει μια κάποια ένταση. Ταυτόχρονα, το φιλμ χρησιμοποιεί το εύρημα των κατά πρόσωπο εξομολογήσεων στην κάμερα, γεγονός που βοηθά να ξεπεραστεί ένα ψυχρό voice-over και να γίνει ακόμα πιο προσωπική η αφήγηση. Αυτό το τέχνασμα δε, αποκαλύπτει στο φινάλε και ένα ακόμη επιπλέον επίπεδο, το οποίο είναι εξίσου kitch και συναισθηματικό, προκαλώντας ταυτόχρονα το ειρωνικό μειδίαμα και την αυτόματη συγκίνηση. Περισσότερες παρόμοιες σχιζοφρενικές στιγμές σίγουρα θα έκαναν πιο κρίσιμη την αφήγηση της ταινίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Παρόλα αυτά, αν <span style="text-align: left;">και το φιλμ του Κοντσαλόφσκι αργεί να πάρει φόρα (ακόμα και τότε διατηρεί έναν σίγουρα αργό ρυθμό), φαντάζει σίγουρο και βέβαιο σε κάθε βήμα του ακριβώς </span><span style="text-align: left;">επειδή διαθέτει πλήρη επίγνωση του σκοπού του. </span>Τι κι αν θυσιάζει την αιχμή του για να χωρέσει ακόμα πιο άνετα στο "ακαδημαϊκό" προφίλ του; Το "Rai" καταλήγει να είναι απόλυτα επικοινωνίσιμo με το κοινό και να ισορροπεί ανάμεσα στο πομπώδες και το εύπεπτο (αυτό μόνο καλό μπορεί να κάνει στην πορεία τοου), αν και όσοι επιθυμούν μια πιο κριτική μάτια στο παρελθόν μάλλον θα μείνουν μόνο με την όρεξη. <b><i>(3*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-40742846153421074742016-09-07T15:00:00.000+03:002016-09-25T22:21:14.760+03:00Venice Review: Jackie του Pablo Larraín<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOGFWKAWFAiR8n_kii6sMrzlXA6axhLVoGcmJSFFAHEJ5Ml_yQj-ZlNMwbzFLFLOxqNDmTQvsSNX2RCIPIGGGECrbzrY760pvLsoHLdfXAESGeJHi5FMoftUsrG1L3GaADLyQ585ncXXs/s1600/Jackie+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOGFWKAWFAiR8n_kii6sMrzlXA6axhLVoGcmJSFFAHEJ5Ml_yQj-ZlNMwbzFLFLOxqNDmTQvsSNX2RCIPIGGGECrbzrY760pvLsoHLdfXAESGeJHi5FMoftUsrG1L3GaADLyQ585ncXXs/s640/Jackie+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Pablo Larraín δεν έχει κάνει πραγματικά κακή ταινία, ποτέ. Ακόμα κι όταν δεν πετυχαίνει απόλυτα σε αυτό που θέλει να κάνει (βλέπε "<b><i>Post Mortem</i></b>" [<a href="https://letterboxd.com/dimitrisdx/film/post-mortem/" target="_blank">letterboxd</a>]), δεν παύει να προκαλεί το ενδιαφέρον, να διαστρέφει τα πράγματα με έναν ολότελα δικό του τρόπο και να βρίσκει εκείνες της πτυχές της ιστορίας που κρύβουν την πραγματική διάσταση του θέματος που πραγματεύεται. Πάρε για παράδειγμα το φαινομενικά… ιστορικό "<b style="font-style: italic;">NO</b>" [<a href="http://freecinema.gr/movies/no/" target="_blank">FREECINEMA Review</a>]. Αντί για μια αρτηριοσκληρωτική ιστορία εποχής, ο Larraín δημιουργεί ένα… φανταστικό ντοκουμέντο, σαν χαμένη κασέτα από τα αρχεία της εποχής. Αντίστοιχα, θυμήσου το "<b><i>Tony Manero</i></b>" του [<a href="https://letterboxd.com/dimitrisdx/film/tony-manero/" target="_blank">letterboxd</a>]. Εκεί, αντί ο Larraín να αφηγηθεί μια κλασική ιστορία κοινωνικού ρεαλισμού για τις δικτατορίες της Χιλής, παρουσιάζει ένα πορτρέτο θαυμαστή του John Travolta που κάνει την disco να αποκαλύψει την πιο σκοτεινή μορφή της, σε μια μαύρη ιστορικά περίοδο. Για να μη μιλήσουμε για τα παραμορφωτικά φίλτρα του "<b><i>El Club</i></b>" [<a href="http://www.theframegame.gr/2015/10/2015-review-el-club-pablo-larrain.html" target="_blank">The Frame Game Review</a>] και τον τρόπο που παρουσιάζουν την πραγματικότητα την ηρώων της σε σχέση με την αντικειμενική, τρομακτική αλήθεια.</div>
<a name='more'></a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Συνεπώς, το "Jackie" εκ πρώτης όψεως μοιάζει μια πολύ… βαρετή περίπτωση για τα δεδομένα του σκηνοθέτη. Καταρχάς, η ταινία αφορά την Jackie Kennedy (ναι, τη γνωστή) και την ακολουθεί στις πρώτες μέρες αμέσως μετά τη δολοφονία του συζύγου της, όσο κάνει τις προετοιμασίες τής κηδείας και προσπαθεί να συμβιβαστεί με αυτά που έχουν συμβεί και όσα πρόκειται να χάσει. Ως υπόθεση, σίγουρα προετοιμάζει για κάτι πολύ κλασικό, δηλαδή. Παράλληλα, ο Larraín έχει για πρώτη φορά στη διάθεσή του μια παγκοσμίου βεληνεκούς star (σε έναν καθαρά αβανταδόρικο και οσκαρικών προοπτικών ρόλο) και, αναπόφευκτα, ισχυρότερη στήριξη πίσω από την παραγωγή. Επομένως, τι είναι το "Jackie"; Εξακολουθεί να είναι μια ταινία που φέρει τη χαρακτηριστική ματιά τού σκηνοθέτη της ή απλά αποτελεί το καινούργιο όχημα της Natalie Portman προς μια νέα οσκαρική υποψηφιότητα, με τον <span style="text-align: justify;">Larraín </span>σε υποστηρικτικό και μόνο ρόλο;</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJII5eg0tQs_0Y-WWCuARgTz1vXAaMwr0JZgHmoO9fwMK_fiFvunH_Unri6q4Y2Tq-75DXNCGdCE2YjSYiaa4W0QNzdjSvodvTDBYTsDjzk-BUU1AwqiYT8SheDwpzAwfsR1pfYHKn9vw/s1600/Jackie+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJII5eg0tQs_0Y-WWCuARgTz1vXAaMwr0JZgHmoO9fwMK_fiFvunH_Unri6q4Y2Tq-75DXNCGdCE2YjSYiaa4W0QNzdjSvodvTDBYTsDjzk-BUU1AwqiYT8SheDwpzAwfsR1pfYHKn9vw/s640/Jackie+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα καλά νέα είναι ότι ο <span style="text-align: justify;">Larraín </span>δεν χάνει τη φωνή του. Η "Jackie" του γνωρίζει πού πρέπει να εστιάσει, δεν πελαγοδρομεί σε μια γενικόλογη καταγραφή ενός διευρυμένου χρονικού εύρους, κινείται με φρενήρη τρόπο ανάμεσα στα γεγονότα των τεσσάρων ημερών, ακολουθώντας περισσότερο τη συναισθηματική λογική και όχι απόλυτα κάποια χρονική, αποκωδικοποιεί σταδιακά την ηρωίδα της πίσω από το προσωπείο που επιβάλλει το πρωτόκολλο και επικεντρώνεται σε εκείνες τις λεπτομέρειες που αποκαλύπτουν την ουσία των πραγμάτων. Υπάρχει μια εκπληκτική σκηνή με το πρόσωπο της Portman πίσω από το μαύρο πέπλο να καλύπτεται και να αποκαλύπτεται σταδιακά. Εδώ υπάρχουν οι λεκέδες του αίματος ως μαρτυρία για την τραγωδία που μόλις συνέβη. Εδώ υπάρχει το παιχνίδισμα με την επεξεργασία της εικόνας, ώστε να φαίνεται ότι προέρχεται από άλλη εποχή (όπως και στο "NO"). Εδώ υπάρχει και η εξαιρετική μουσική της Mika Levi (του για πάντα στοιχειωτικού score του "<b><i>Under The Skin</i></b>" [<a href="http://www.theframegame.gr/2013/09/venice-review-under-skin.html" target="_blank">The Frame Game Review</a>]), η οποία παίρνει ένα κλασικό συμβατικό μουσικό μοτίβο και το παραμορφώνει καθώς τα πάντα γύρω από την ηρωίδα της αλλάζουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή είναι μια ταινία του Pablo Larraín και είναι ανακουφιστικό το γεγονός ότι δεν εξαφανίστηκε η φωνή του σε αυτή τη διεθνή μετάβαση.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το κακό, όμως, είναι ότι η Natalie Portman πιέζεται κάτω από το βάρος της πιθανά οσκαρικής ερμηνείας, με αποτέλεσμα να είναι υπερβολική, υπέρμετρα έντονη και μάλλον παράταιρη με την υπόλοιπη λογική του φιλμ. Όταν δεν μιλάει, η σιλουέτα της βυθίζεται πολύ πιο αποτελεσματικά σε αυτό το παραποιημένο, αμερικανικό σύμπαν που χτίζει ο <span style="text-align: justify;">Larraín</span>. Όταν όμως το σενάριο απαιτεί από εκείνη να αποκαλύψει με λόγια τι ακριβώς νιώθει, το αποτέλεσμα είναι άβολο γιατί χάνει την λεπτότητά του και αποτελεί δείγμα καθαρά αβανταδόρικης ερμηνείας που μπορεί να εντυπωσιάζει εκ πρώτης όψεως αλλά στην πορεία αποδεικνύει ότι υστερεί σε λεπτότητα και υπόγεια ένταση. Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί το "Jackie" είναι μια πραγματικά μοναδική ταινία όπου το δυνατότερό της χαρτί, η πρωταγωνιστική του ερμηνεία δηλαδή, μπορεί απλά να την καταστρέψει. Λογικά, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί και ίσως μάλιστα η ερμηνεία της Portman να είναι εκείνη που θα την "πουλήσει" στο αμερικανικό κοινό. Όμως όσοι γνωρίζουν ήδη το σινεμά του <span style="text-align: justify;">Larraín θα καταλάβουν εξαρχής ότι κάτι δεν είναι εδώ απόλυτα εναρμονισμένο με τις υπόλοιπες κινηματογραφικές ευαισθησίες του</span><span style="text-align: justify;"> Larraín. <b><i>(3,5*/5)</i></b></span></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-35126257466574033972016-09-07T08:00:00.000+03:002016-09-25T21:56:45.477+03:00Venice Review: Voyage of Time του Terrence Malick<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmmdCE9B7dJPB0iDOvp9vAQ4kvAdIeZm2z73ynr_yF3dFSJlX9VGWFSE6Tw8SEwCgCULtRNaKrTJEho_poftFedx1jPmxEPl7YJraiXAjITVAVPQtu_mrvlWdRgHHLSD95requ4aN07_Y/s1600/Voyage+of+Time+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="332" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmmdCE9B7dJPB0iDOvp9vAQ4kvAdIeZm2z73ynr_yF3dFSJlX9VGWFSE6Tw8SEwCgCULtRNaKrTJEho_poftFedx1jPmxEPl7YJraiXAjITVAVPQtu_mrvlWdRgHHLSD95requ4aN07_Y/s640/Voyage+of+Time+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι πολύ ενδιαφέρον να προσπαθεί να αναλύσει κανείς τον Terrence Malick. Κάθε ταινία τού – ασυνήθιστα για τα δεδομένα του παραγωγικού τα τελευταία χρόνια – σκηνοθέτη προκαλεί συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, διαφωνίες σχετικά με το αν πρόκειται για ένα μεγαλειώδες όραμα ή μια "δήθεν" αρλούμπα, υπό ενθουσιώδη χειροκροτήματα και γιουχαΐσματα ταυτόχρονα σε κάθε φεστιβαλική προβολή. Ο Malick έχει βολευτεί ουσιαστικά σε μια δική του αφηγηματική φόρμα, ιδιαίτερα αφαιρετική, εκτενώς φιλοσοφική, μάλλον αυτοαναφορική και σίγουρα πολύ προσωπική που, όσο εντυπωσιακή φαίνεται σε όσους την αποδέχονται και την αγκαλιάζουν, άλλο τόσο φρικιαστικά ενοχλητική φαντάζει σε όσους έχει απομακρυνθεί με βεβαιότητα απ’ αυτήν.</div>
<a name='more'></a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Αρκεί να δει κανείς τις τελευταίες (όχι τυχαία, απρόβλητες στους ελληνικούς κινηματογράφους) ταινίες του. Το "<b><i>To the Wonder</i></b>" [<a href="http://www.theframegame.gr/2012/09/venice-film-festival-2012-to-wonder.html" target="_blank">The Frame Game Review</a>] προσπάθησε να πει μια ιστορία για την Πίστη και τις ανθρώπινες σχέσεις στην εποχή της εγκατάλειψης, ενώ το "<b><i>Knight of Cups</i></b>" [<a href="http://www.theframegame.gr/2015/02/berlin-review-knight-of-cups-terrence.html" target="_blank">The Frame Game Review</a>] ήταν μια αφήγηση προσωπικής κρίσης ενός ανθρώπου στον κόσμο του θεάματος. Για τους οπαδούς τού Malick, και οι δύο ιστορίες λαμβάνουν μια υπαρξιακή, ανώτερη διάσταση μέσα από τη φιλοσοφική προσέγγιση του σκηνοθέτη. Για τους ορκισμένους εχθρούς του, ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις, ο σκηνοθέτης ανακυκλώνει το ίδιο μοτίβο ξανά και ξανά, "πουλώντας" πνεύμα αλλά δίχως να λέει κάτι ουσιαστικό ή έστω αφηγηματικά στέρεο πίσω από τον εύκολο εντυπωσιασμό της εικόνας.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsREdkUIiAPK2oPggspOS3-q6QQQgBdTvlKtMV3Fg2e-5CygPzo3aXK3974mo0qIsLe-iF-u5ytiZMxLMRqNU30VZPKFPE5FFxWozq1ZlX-ouefAZd72Jq8j3avAWDe5Fc2m_-3leNUAI/s1600/Voyage+of+Time+02.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsREdkUIiAPK2oPggspOS3-q6QQQgBdTvlKtMV3Fg2e-5CygPzo3aXK3974mo0qIsLe-iF-u5ytiZMxLMRqNU30VZPKFPE5FFxWozq1ZlX-ouefAZd72Jq8j3avAWDe5Fc2m_-3leNUAI/s640/Voyage+of+Time+02.jpeg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Επομένως τι είναι το "<b><i>Voyage of Time</i></b>", η τελευταία προσθήκη του Terrence Malick σε αυτό το απόλυτα προσωπικό σινεμά; Είναι όντως η μεγαλειώδης αποτύπωση της δημιουργίας του κόσμου επί της μεγάλης οθόνης ή μήπως τελικά είναι ακόμα μια υπερφίαλη απόπειρα του πλέον διχαστικού σκηνοθέτη; Το καλό είναι ότι το φιλμ δεν προσπαθεί να αφηγηθεί μια "κανονική" ιστορία. Αντιθέτως, φλερτάρει πολύ δημιουργικά με το είδος τού ντοκιμαντέρ, για να πει με τον δικό του τρόπο ούτε λίγο ούτε πολύ την ίδια την ιστορία τού σύμπαντος. Για την ακρίβεια, ο Malick ξεφορτώνεται ό,τι τον βάραινε στις προηγούμενες ταινίες του για να αφιερωθεί σε αυτό που ξεκάθαρα τον έχει συνεπάρει τα τελευταία δημιουργικά του χρόνια: στη δύναμη της εικόνας, της φύσης, του χρόνου και της θέσης του ανθρώπου μέσα σε όλο αυτό το χάος.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Και είναι αλήθεια ότι η εικονογραφία της ταινίας είναι συγκλονιστική. Από τις λήψεις του διαστήματος και τις πρώτες ζυμώσεις τού τοπίου της Γης μέχρι τη σταδιακή ανάπτυξη της ζωής και την αλληλεπίδραση των ειδών, τα εφέ εντυπωσιάζουν, ο ρυθμός παρασύρει και το συναίσθημα προκύπτει αβίαστα μέσα από το ίδιο το μεγαλείο του πλανήτη. Γη, θάλασσα, φύση, το θαύμα της γέννησης και της δημιουργίας και, ανάμεσα σε όλα αυτά, ο άνθρωπος που λαμβάνει τη θέση ενός απλού κομπάρσου, οι πόλεις και ο πολιτισμός του που δεν λαμβάνουν παρά μόνο μια μικρή θέση στην ιστορία, και τα εμβόλιμα ψηφιακά πλάνα από τον σύγχρονο κόσμο, τα οποία αποδεικνύουν πως η συμβολή τού ανθρώπου στη ροή του χρόνου δεν ήταν ακριβώς και η πιο θετική.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzkg8JayQdrE-m8VX3obm4Ta0HuYxOOswPRXiCctgXwlWx2YlQn7dh5Xp0CSISH-6fFndeZF_Kl0TF7-U0gJOk9-zRAAKKk9dgsebwvCTr1ZSL2y-oHuocCOUA34TN1At7DdykCqebNGg/s1600/Voyage+of+Time+03.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzkg8JayQdrE-m8VX3obm4Ta0HuYxOOswPRXiCctgXwlWx2YlQn7dh5Xp0CSISH-6fFndeZF_Kl0TF7-U0gJOk9-zRAAKKk9dgsebwvCTr1ZSL2y-oHuocCOUA34TN1At7DdykCqebNGg/s640/Voyage+of+Time+03.png" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως, σίγουρα το στοιχείο της έκπληξης πλέον λείπει. Ο Malick όχι μόνο δεν ξεφεύγει από τα αφηγηματικά κόλπα που εγκλώβισε τον πιο πρόσφατο εαυτό του αλλά και ορισμένες εικόνες μοιάζουν ως extended εκδοχή του "<b><i>Tree of Life</i></b>", σαφώς περισσότερο προσεγμένες αλλά χωρίς να πηγαίνουν την δημιουργική του αναζήτηση ένα βήμα μπροστά. Δεν υπάρχει πια αμφιβολία ότι είναι ο καλύτερος σε αυτό που κάνει, όμως αυτό που κάνει, από την στιγμή που δεν ανανεώνεται, αφορά όλο και λιγότερο κόσμο. Μπορεί να περάσει ώρες κανείς εξερευνώντας ξανά και ξανά τα όντα που παρουσιάζουν τα εξαιρετικά οπτικά εφέ ή τα απρόσμενα πλάνα της φύσης (η λάβα που βγαίνει μέσα από την θάλασσα, η υποθαλάσσια παρακολούθηση μιας επίθεσης γλάρων από τον ουρανό), όμως ο θαυμασμός έχει ένα όριο καθώς όλα λίγο πολύ είναι αυτά που περιμέναμε από αυτό το project του Malick, αλλά ελπίζαμε να μας δοθεί το κάτι παραπάνω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Μέσα σε όλο αυτό το θέαμα, το – και πάλι ιδιαίτερα μαζεμένο για τα δεδομένα του Malick – voice-over θα μπορούσε κάλλιστα να λείπει, καθώς προκύπτει προφανώς "εύκολο" ή τουλάχιστον όχι στο επίπεδο που βρίσκονται οι αποτελεσματικότατες σεκάνς της δημιουργίας και του κόσμου (στη Βενετία προβλήθηκε η κινηματογραφική εκδοχή του project με την αφήγηση της Cate Blanchett, ενώ στα IMAX θα προβληθεί η σαραντάλεπτη version με την αφήγηση του Brad Pitt. Ναι, σαφώς και η ύπαρξη voice-over είναι γραμμένη στο DNA του Malick, όμως εδώ οι λέξεις αποδεικνύονται λίγες και μάλλον αναγκαστικά τοποθετημένες πάνω από τα καθηλωτικά κατά στιγμές πλάνα. Ο Malick παραμένει ένας πραγματικός μάστορας της εικόνας. Και εδώ ευτυχώς του δίνεται η δυνατότητα να μας το θυμίσει αυτό χωρίς άλλες αφηγηματικές περιστροφές. Χρειάζεται όμως να βρει ξανά την ψυχή του. <b><i>(3*/5)</i></b></span></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-58713914767349173902016-09-06T16:00:00.000+03:002016-09-25T16:08:27.159+03:00Venice Review: The Bad Batch της Ana Lily Amirpour<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOOBISkMepbDA_boK8yf4HksRSdKW9ZOd92yq8SafN-w9tp5UZ8hF7rdwAc14r7K7NMEgEXxxnXMJPdnICUs0Uif08_7FxwpJz0IOpPxktNmc7sTWhlwIQUEV-GJe9kNaOtWwpJJIiE6w/s1600/The+Bad+Batch+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOOBISkMepbDA_boK8yf4HksRSdKW9ZOd92yq8SafN-w9tp5UZ8hF7rdwAc14r7K7NMEgEXxxnXMJPdnICUs0Uif08_7FxwpJz0IOpPxktNmc7sTWhlwIQUEV-GJe9kNaOtWwpJJIiE6w/s640/The+Bad+Batch+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, ειδικά με τον κίνδυνο μιας μετά-Trump Αμερικανικής κοινωνίας υπόψη; Η Ana Lily Amirpour του "<b><i>A Girl walks home alone at night</i></b>" [<a href="http://www.theframegame.gr/2014/12/review-girl-walks-home-alone-at-night.html" target="_blank">The Frame Game Review</a>], μετά την φεμινίστρια βρικόλακα από το Ιράν (#HellYeah), ρίχνει την δική της ματιά στην μετα-αποκαλυπτική πραγματικότητα και επιστρέφει με ένα δυστοπικό love story που διαδραματίζεται σε μια κοινωνία όπου απόκληροι κανίβαλοι προσπαθούν να ζήσουν όσο πιο φυσιολογικά γίνεται το υπόλοιπο του βίου τους. Η παραγωγή έχει καταφέρει να κρατήσει μυστικό σχεδόν ολόκληρο τον αφηγηματικό άξονα της ταινίας (ακόμα και τα promo clips που κυκλοφόρησαν ανήκουν στο πρώτο πεντάλεπτο του φιλμ), οπότε το ίδιο ασαφές θα είναι και το κείμενο αυτό, με την μόνη περίληψη για την υπόθεση να περιορίζεται στα λόγια της ίδιας της Amirpour όταν προσπαθούσε να πουλήσει την ιδέα της στους παραγωγούς της: "<i>Ένας κανίβαλος ερωτεύεται το επόμενο γεύμα του</i>". Ναι, αμέ, γιατί όχι;</div>
<a name='more'></a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Στο "<b><i>The Bad Batch</i></b>", η Amirpour ουσιαστικά δημιουργεί το genre του «<i>arthouse grindhouse</i>», θυμίζοντας πολλές φορές έναν πιο… καλλιτεχνικό Robert Rodriguez ως προς την θεματολογία και έναν περισσότερο pop Quentin Tarantino όσον αφορά την αισθητική, ντύνει με neon φώτα την έρημο του Τέξας κάνοντας έτσι πιο pop τους αχανείς, βαμμένους με αίμα ξερότοπους, ψάχνει τη χαλαρότητα σε έναν άκρως κανιβαλιστικό κόσμο όπου το παρελθόν δεν είναι τελικά και τόσο καθοριστικό, και παίζει με την ελαφριά φιλοσοφία για να την πετάξει στα μούτρα του κοινού ως το αποτέλεσμα μιας μετα-αποκαλυπτικής pop κουλτούρας. Ακόμα και ο τρόπος που χειρίζεται το όποιο love story προκύπτει τόσο cool και αταξινόμητος, που ενισχύει την persona μιας σκηνοθέτιδας που μοιάζει μεν να παρασύρεται από την δύναμη της εικόνας και της επιφάνειας αλλά που χρησιμοποιεί το χρώμα, την λάμψη των neon και την θολούρα των LSD για να αποκαλύψει μια ακομπλεξάριστη πραγματικότητα όπου δεν υπάρχουν περιθώρια για "δήθεν" ή "ψαγμένες" φάσεις.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijfOUpU2kz6g7OAUWrKxQAGB4O7GmC5s1at_p-tTp6o8t379W-7-nPinVJlFSAT-ame9z7hYB6L9tqQhOvMCref1qKx2T2U5T8xKzhncRrvw6Td_FQt4cPgLj2VkwygnJFcteqp9qBOMI/s1600/The+Bad+Batch+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijfOUpU2kz6g7OAUWrKxQAGB4O7GmC5s1at_p-tTp6o8t379W-7-nPinVJlFSAT-ame9z7hYB6L9tqQhOvMCref1qKx2T2U5T8xKzhncRrvw6Td_FQt4cPgLj2VkwygnJFcteqp9qBOMI/s640/The+Bad+Batch+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Οπτικά, η Amirpour εξακολουθεί να κάνει θαύματα (το είχε αποδείξει και στο "Κορίτσι...", τώρα απλά το αποδεικνύει και σε πλήρη χρωματική παλέτα), αφηγηματικά όμως χρειάζεται και πάλι να συμμαζέψει το σύνολο των ιδεών της, όπως ήταν και η κύρια ένστασή μου για το ντεμπούτο της. Έχει ενθουσιασμό, έχει σαφώς όραμα, έχει την διάθεση να ασχοληθεί με τόσα πολλά πράγματα κατά την διάρκεια της ταινίας, που αναγκαστικά πολλά από αυτά περιορίζονται απλά στην ομορφιά της αποτύπωσής τους (o μονόλογος του Keanu Reeves σε μια κομβική σκηνή αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα). Υπάρχει ένα πλήθος κριτικών εκεί έξω που παρομοιάζουν την ταινία με ένα "<b><i>Mad Max</i></b>" του φτωχού, απόψεις που καταλαβαίνω από πού πηγάζουν αν και δεν συμμερίζομαι εκατό τις εκατό γιατί η Amirpour ούτε road movie επιχειρεί να κάνει, ούτε βασίζεται τόσο στην τραχύτητα (αν και από την πρώτη μόλις σκηνή κάνει εμφανές ότι το "The Bad Batch" δεν πρόκειται να χαριστεί σε κανένα, με πρώτη και καλύτερη την ηρωίδα του") αλλά στον υπόγειο, επιθετικό, αιματηρό ρομαντισμό. Το μόνο κοινό που έχει το φιλμ με τον Mad Max είναι η λογική ενός ήρωά του (no spoilers) και το δυστοπικό τοπίο. Όλα τα υπόλοιπα είναι μοναδικά στο σύμπαν της Amirpour και δεν τα χρωστάει σε κανέναν άλλο, οπότε κάθε σύγκριση είναι άδικη και επιφανειακή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ουσιαστικά, το "<span style="text-align: left;">The Bad Batch" προκύπτει ως η φωνή μιας νέας δημιουργού που αγαπά τον κινηματογράφο των ειδών και τη ρομαντική, πολύχρωμη και ταυτόχρονα άκρως σκοτεινή πλευρά του (και τον ημίγυμνο Jason Momoa προφανώς, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ο χαρακτήρας του αγνοεί την έννοια της μπλούζας…). Αποκαλύπτει επίσης μία δημιουργό που αντιλαμβάνεται το χιούμορ ακόμα και στις πιο απρόβλεπτες στιγμές (ο χαρακτήρας του Jim Carrey είναι μια τρανταχτή απόδειξη) και που αρέσκεται γενικά να παρατηρεί, είτε αυτό αφορά τις στιγμές που οι χαρακτήρες εξερευνούν σιωπηλά τις δυναμικές μεταξύ τους εξετάζοντας ο ένας τον άλλο με τα μάτια, είτε τον χρόνο που αφιερώνει στην αποτύπωση της θολής ατμόσφαιρας και του έρημου τοπίου. Μπορεί το μέλλον να μη μας επιφυλάσσει τα καλύτερα, αλλά αν επιβιώσει η pop μουσική, Ana Lily Amirpour, τότε όλα θα είναι καλά. <b><i>(3,5*/5)</i></b></span></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-68986003455817137682016-09-05T23:30:00.000+03:002016-09-25T14:10:44.465+03:00Venice Review: Polina, danser sa vie των Valérie Müller και Angelin Preljocaj<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDq3wADgmkE0rpaVsAUjfP4qNZzkvaKJr6IsijBG5XshRnb0Nl8ED5qhnOXcibzR6LWIImeWELGyYN-bAgbgWU-LUkBr4XCOQNp0zUV5b9g0bTzFEf_V6nJ-nyUsGB22mT3vBPGGd7vUM/s1600/Polina+Danser+sa+vie+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDq3wADgmkE0rpaVsAUjfP4qNZzkvaKJr6IsijBG5XshRnb0Nl8ED5qhnOXcibzR6LWIImeWELGyYN-bAgbgWU-LUkBr4XCOQNp0zUV5b9g0bTzFEf_V6nJ-nyUsGB22mT3vBPGGd7vUM/s640/Polina+Danser+sa+vie+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσπαθήσει να περιγράψει κανείς την "<b><i>Polina</i></b>" των Valérie Müller και Angelin Preljocaj. Θα μπορούσε να πει ότι είναι ένα "<b><i>Black Swan</i></b>" χωρίς τον ψυχολογικό τρόμο και το body horror. Θα μπορούσε επίσης να πει ότι είναι ένα περισσότερο art-house "<b><i>Step-up</i></b>" ή μια αφαιρετική εκδοχή ενός μουσικού pop δράματος τύπου "<b><i>Fame</i></b>". Σε κάθε περίπτωση, όμως, δύσκολα μπορεί να αποτυπώσει ακριβώς κάποιος με λόγια το σύνολο των επιρροών της ταινίας, η οποία λαμβάνει στοιχεία από τις μουσικές βιογραφίες, τις ιστορίες ενηλικίωσης και τον ευρωπαϊκό προσωποκεντρικό κινηματογράφο για να αφηγηθεί με μοναδικό τρόπο μια ιστορία που λίγο πολύ έχουμε ξαναδεί, αλλά καμία φορά σε τόσο τελειοποιημένη, <b>εντυπωσιακή</b> μορφή. </div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί το φιλμ συνδυάζει όλο τον ενθουσιασμό μιας μουσικής ταινίας, τις εντυπωσιακές χορογραφίες και το αβαντάζ της εξαιρετικά επιλεγμένης μουσικής, με μια αφήγηση που έχουμε συνηθίσει στις ευρωπαϊκές, χαμηλότονες ταινίες που στόχο έχουν την εξερεύνηση ενός χαρακτήρα σε σχέση με τους γύρω του και τον εαυτό του. Επιπλέον, η αφήγηση δεν αναλώνεται σε περιττές λεπτομέρειες, ακολουθεί την ηρωίδα της σε σημεία-σταθμούς της καλλιτεχνικής πορείας της ανά την Ευρώπη και περισσότερο ενδιαφέρεται για το γιατί παρά για το πώς. Το σενάριο της Valérie Müller (διασκευή από το ομώνυμο comic του Bastien Vivès) διατηρεί πάντα στο επίκεντρο την Polina και μέσω μιας <span style="text-align: left;">ελλειπτικής αφήγησης καταφέρνει να δημιουργήσει ένα πλήρες ψυχογράφημα που, με αφορμή τον χορό, προσπαθεί να φτάσει βαθύτερα όσο και η ίδια η ηρωίδα προσπαθεί να ανακαλύψει ποιο είναι το στυλ που πραγματικά την εκφράζει (περιττό να πω πόσο αποτελεσματική είναι σε όλο αυτό η </span><span style="text-align: left;">Nastya Shevtzoda σε όλο αυτό, το καταλαβαίνει κανείς με όλες τις αισθήσεις του)</span><span style="text-align: left;">.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFkZ6HBZoMu6P6Kq8B_YAqJQG2wyKUqa1Q6PmORkGw1hyZTL-MSe2rsr_Va-uVSDSR7BiK0VdMKzRBHgotaIjSknxOQZlWramYlAewQvn8srVK-b12CGShRxop_Ylduc2AYIAQx7dvvu0/s1600/Polina+Danser+sa+vie+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFkZ6HBZoMu6P6Kq8B_YAqJQG2wyKUqa1Q6PmORkGw1hyZTL-MSe2rsr_Va-uVSDSR7BiK0VdMKzRBHgotaIjSknxOQZlWramYlAewQvn8srVK-b12CGShRxop_Ylduc2AYIAQx7dvvu0/s640/Polina+Danser+sa+vie+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ταυτόχρονα, μαζί με το προσεγμένο σενάριο υπάρχει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σκηνοθετική αποτύπωση που δε διστάζει να κάνει τολμηρές αποφάσεις για να τονίσει τα κρίσιμα σημεία της ιστορίας. Υπάρχει μια σκηνή όπου οι Müller και Preljocaj παρακολουθούν ολόκληρη την οντισιόν της Polina με την κάμερα καρφωμένη κάπου στον εξώστη. Υπάρχουν στιγμές που η κάμερα μένει κολλημένη πάνω στις πουέντ ακούγοντας τον ήχο που κάνουν όσο χτυπούν στο παρκέ. Στο δε φινάλε, για δέκα ολόκληρα λεπτά αφήνεται να παρασυρθεί από την μουσική του Philip Glass σε ένα φρενήρες μοντάζ που βάζει τα διάφορα κομμάτια της ιστορίας σε θέση, ανοίγοντας και κλείνοντας πόρτες, όσο η Polina μιλάει ουσιαστικά για πρώτη φορά για τον εαυτό της μέσω της χορογραφίας της. Η ταινία ανήκει ακριβώς σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου η ιστορία μπορεί να μοιάζει κοινή, ο τρόπος που την διηγούνται όμως οι σκηνοθέτες την κάνουν μοναδική, πρωτοποριακή και πρωτότυπη. Βοηθάει και η εικοσάλεπτη απρόσμενη εμφάνιση της Juliette Binoche στον ρόλο μιας δασκάλας contemporary χορού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλα αυτά αποδεικνύουν για άλλη μια φορά <span style="text-align: left;">γιατί αγαπώ τις νέες Γαλλίδες σκηνοθέτιδες (εδώ υπάρχει και ο σύζυγος συν-σκηνοθέτης αλλά η επεξεργασία του σεναρίου ανήκει εξολοκλήρου στην Valérie Müller) και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα, επανερμηνεύοντας τα αφηγηματικά κλισέ και δίνοντας μια φρέσκια ματιά σε τυποποιημένες και ανησυχητικά καθιερωμένες φόρμες. Άπειρες καρδούλες, τι να λέμε τώρα. <b><i>(4*/5)</i></b></span></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-23099553794797339102016-09-05T18:30:00.000+03:002016-09-25T12:54:32.801+03:00Venice Review: Réparer les vivants (Heal the Living) της Katell Quillévéré<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3smXutIsrKesh2TjEv4Du69SifZe_3qMRO6aTeH8ky7r2DpBHfxXWI8phNO5KaQibOvj7G-4KZIk6lRlceQUjzsdRmdw2A1FMWOVhyiK7-o4ckTv4Z7crLDZo4WweBm_gX6VEARBjEI8/s1600/R%25C3%25A9parer+les+vivants+%2528Heal+the+Living%2529+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3smXutIsrKesh2TjEv4Du69SifZe_3qMRO6aTeH8ky7r2DpBHfxXWI8phNO5KaQibOvj7G-4KZIk6lRlceQUjzsdRmdw2A1FMWOVhyiK7-o4ckTv4Z7crLDZo4WweBm_gX6VEARBjEI8/s640/R%25C3%25A9parer+les+vivants+%2528Heal+the+Living%2529+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Μπορεί το "<b><i>Suzanne</i></b>" [<a href="http://www.theframegame.gr/2013/11/tiff54-review-suzanne-255.html" target="_blank">The Frame Game Review</a>] της να μην είχε τον τελικό αντίκτυπο που θα ήθελα, δεν μπορώ όμως να αμφισβητήσω τόσο την ενδιαφέρουσα προσέγγιση που ακολούθησε η Katell Quillévéré στην ταινία όσο και τον μη παραδοσιακό τρόπο που επέλεξε για να παρουσιάσει τους ήρωές της. Η ίδια φρέσκια ματιά είναι παρούσα και στο "<b><i>Réparer les vivants</i></b>", το νέο φιλμ από την Γαλλίδα σκηνοθέτιδα που μαζί με μερικές ακόμα συντοπίτισσές της (την Alice Winocour, την Rebecca Zlotowski κ.ά.) προσπαθούν συντονισμένα να χρησιμοποιήσουν τα παραδοσιακά "γαλλικά" κινηματογραφικά χαρακτηριστικά με έναν πιο μοντέρνο τρόπο, ενσωματώνοντας μια εξαιρετικά χρήσιμη γυναικεία ματιά στα όλα δρώμενα, για να αφηγηθούν ιστορίες που αναμιγνύουν τα είδη και χρησιμοποιούν χίλιες δυο επιρροές ώστε τελικά να τις ξεπεράσουν και να δημιουργήσουν κάτι εξωφρενικά πολυσχιδές αλλά και, ως του θαύματος, συμπαγές.<a name='more'></a></div>
<div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εδώ η Quillévéré ουσιαστικά παίρνει ένα medical drama τύπου "<b><i>Grey's Anatomy</i></b>" και το χωρίζει στα δύο για να αφηγηθεί δύο επιμέρους ιστορίες, εκείνη του δότη και εκείνη του ανθρώπου που δέχεται την μεταμόσχευση. Ταυτόχρονα, ντύνει την ταινία με την φανταστική μουσική του Alexandre Desplat, φροντίζοντας να ενώσει τα δύο μέρη της αφήγησης στο κέντρο με ένα εκπληκτικό τρίλεπτο κοντσέρτο για πιάνο (γιατί μπορεί) θυμίζοντας κατά μία περίεργη έννοια το "<b><i>The beat that my heart skipped</i></b>" του Jacques Audiard, απλά αντικαθιστώντας τα γκανγκστερικά γεγονότα με τους διαδρόμους ενός νοσοκομείου. Εδώ θα βρει κανείς την ίδια κλινική προσέγγιση στο δράμα, χωρίς περιττές υπερβολές ή εξάρσεις, αλλά και την προσπάθεια αποκάλυψης της συναισθηματικής ισορροπία του κάθε ανθρώπου πίσω από την επιφάνεια, η οποία δίνει καρδιά στην όποια ψυχρή συμπεριφορά παρουσιάζεται.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJoH-Pa8RHWX_aPrC4CX33MLKtqVzCrQXHSA3eXNSy4NlOoMQywaLb2TNlQDmBypK2dmZLYtYBMq2QLi1XvA_PfHDrZYl4UrTZg5CWxACGd4BXBEpd554ioX0npxl-7EH9KPLKurvb648/s1600/R%25C3%25A9parer+les+vivants+%2528Heal+the+Living%2529+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJoH-Pa8RHWX_aPrC4CX33MLKtqVzCrQXHSA3eXNSy4NlOoMQywaLb2TNlQDmBypK2dmZLYtYBMq2QLi1XvA_PfHDrZYl4UrTZg5CWxACGd4BXBEpd554ioX0npxl-7EH9KPLKurvb648/s640/R%25C3%25A9parer+les+vivants+%2528Heal+the+Living%2529+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Επιπλέον, η <span style="text-align: justify;">Quillévéré</span><span style="text-align: justify;"> </span>κάνει διάσπαρτες απρόβλεπτες σκηνοθετικές επιλογές που αποδεικνύουν την πρόθεσή της να "αναταράξει" τα πράγματα. Για παράδειγμα, το πρώτο δεκάλεπτο με το δυστύχημα και τον τρόπο που το παρουσιάζει είναι αποστομωτικό στον λυρισμό του. Επίσης, το δέσιμο των δύο ιστοριών με το κοντσέρτο για πιάνο προσφέρει έναν απρόσμενο συναισθηματικό πυρήνα στην ταινία. Επιπλέον, η οπτικοποίηση της φαντασίας και η αντιδιαστολή με την πραγματικότητα μπορεί να ακούγεται κλισέ, όμως η <span style="text-align: justify;">Quillévéré</span><span style="text-align: justify;"> βρίσκει τον τρόπο να την κάνει σε τέτοιο βαθμό που μέχρι να το συνειδητοποιήσεις, η στιγμή έχει ήδη περάσει (η σκηνή με την Monia Chokri στον ανελκυστήρα, πχ)</span>. Όλα αυτά ενισχύουν την εικόνα μιας σκηνοθέτιδας που έχει σαφείς επιρροές από το παρελθόν, αλλά προσπαθεί να βρει τον δικό της τρόπο ερμηνείας και τον δικό της τρόπο αφήγησης σε ένα σύγχρονο κινηματογραφικό περιβάλλον.</div>
<div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γι' αυτό και είμαι πρόθυμος να της συγχωρήσω κάποιες σκόρπιες προχειρότητες. Το εύρος των χαρακτήρων για παράδειγμα είναι τόσο μεγάλο, που αναγκαστικά κάποιοι προκύπτουν μη επαρκώς αναπτυγμένοι. Επιπλέον, κάποια επιμέρους κλεισίματα ιστοριών είναι περισσότερο απότομα από κάποια άλλα και η μελοδραματική παράμετρος μερικές φορές προκύπτει μάλλον αφελής (αν και η σκηνή όπου ο Tahar Rahim κάνει πράξη την υπόσχεση που έδωσε στην μητέρα Emmanuelle Seigner περιλαμβάνει και μια ελαφριά κωμική νότα). Αυτό που μένει στο τέλος είναι μια φωνή που αξίζει να την ακούσεις και μια σκηνοθετική προσέγγιση που φαίνεται πρόθυμη να κοιτάξει στο μέλλον, χωρίς να αποποιηθεί το παρελθόν της. Το μεγάλο καστ βοηθάει για να μένει απασχολημένο το μάτι σε όλη τη διάρκεια, όταν όμως η ταινία τελειώνει συνειδητοποιεί κανείς πόσο καλή δουλειά έκανε ύπουλα η Quillévéré για να διατηρήσει την ταινία στην μνήμη και μετά τους τίτλους τέλους. Χαλάλι. <b><i>(3,5*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-46268590685713131302016-09-05T09:00:00.000+03:002016-09-25T11:44:30.034+03:00Venice Review: La Región Salvaje (The Untamed) του Amat Escalante<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPc4eDeOodddC1zlhhy2BRCZbDA9qD2w2E5dOiHGMI2tJWIzVH21JD9lqG7UZjdNZVQmQ1w35VYbeGrnkkcJWuhTNvRcmnvZ5Qw_N8Cea-RgDkDJmdVkTN74cUshFuu8oCOQqR-VPaMhs/s1600/La+Regi%25C3%25B3n+Salvaje+The+Untamed+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPc4eDeOodddC1zlhhy2BRCZbDA9qD2w2E5dOiHGMI2tJWIzVH21JD9lqG7UZjdNZVQmQ1w35VYbeGrnkkcJWuhTNvRcmnvZ5Qw_N8Cea-RgDkDJmdVkTN74cUshFuu8oCOQqR-VPaMhs/s640/La+Regi%25C3%25B3n+Salvaje+The+Untamed+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Το κοινωνικό σινεμά που εξερευνά τις ιδιαιτερότητες μιας κοινωνίας και τις υπόγειες τάσεις βίας και διακρίσεων που την χαρακτηρίζουν ανήκει σίγουρα σε ένα φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του. Το ίδιο και η εντελώς παράτολμη προσέγγιση στο σινεμά επιστημονικής φαντασίας, όπου ένα εξωγήινο χταπόδι προσφέρει απλόχερα την ηδονή σε άντρες και γυναίκες, δίνοντας διέξοδο από μια πραγματικότητα όπου ο ρατσισμός, η ομοφοβία και οι οικονομικές διακρίσεις είναι ο καθημερινός κανόνας. Οπότε γιατί ο Amat Escalante να μην συνδυάσει αυτά τα δύο για να δημιουργήσει ένα γνήσιο φεστιβαλικό what-the-fuck που με τίποτα δεν μπορεί να μην περάσει απαρατήρητο;</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
Το "<b><i>La Región Salvaje</i></b>" είναι ένα αμάλγαμα του σινεμά του Carlos Reygadas και των επιρροών του Andrzej Zulawski (στο τέλος μάλιστα υπάρχει η ονομαστική αφιέρωση στον πρόσφατα αποθανόντα σκηνοθέτη, σαν να μην ήταν αρκετή η εικονογραφία για να έρθει στο μυαλό το "<b><i>Possession</i></b>"), ένα παρανοϊκό arthouse sci-fi που σίγουρα τολμάει να δει τα πράγματα αλλιώς, πέρα από την μιζέρια μιας χώρας που εγκλωβίζει τους πολίτες της σε στερεότυπα που αναγκαστικά τους μειώνουν για να τους ταξινομήσουν σε κουτάκια. Για αυτό και οι οικογενειακές αξίες συμβαδίζουν με την ομοφοβία, ο έρωτας συμπορεύεται με τον ανδρικό σοβινισμό και η υποκρισία είναι απαραίτητη για να διατηρηθεί η απαραίτητη ισορροπία. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXe79vADAs1kyGuwxzyh8APceJa5SgbwzCuirde_KpxUqV2xVZY6GHO4gTMDaZIOcbDsPnVZiobLTWD4VO6_yb-RmMesUsNVk-m5DkiLMEqhN63HTfidG8D-iwPCGQaeSjMpM4Js-EUEU/s1600/La+Regi%25C3%25B3n+Salvaje+The+Untamed+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXe79vADAs1kyGuwxzyh8APceJa5SgbwzCuirde_KpxUqV2xVZY6GHO4gTMDaZIOcbDsPnVZiobLTWD4VO6_yb-RmMesUsNVk-m5DkiLMEqhN63HTfidG8D-iwPCGQaeSjMpM4Js-EUEU/s640/La+Regi%25C3%25B3n+Salvaje+The+Untamed+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλα αυτά είναι εμφανή στα πρόσωπα που επιλέγει να ακολουθήσει ο Escalante. Η Alejandra είναι μια νεαρή μητέρα που εργάζεται για να μεγαλώσει τα δύο της αγόρια, χωρίς την βοήθεια του άντρα της, Angel. Ο αδερφός της δουλεύει ως νοσηλευτής στο τοπικό νοσοκομείο και δεν βοηθά τα πράγματα το γεγονός ότι επίσης έχει σχέση με τον Angel. Για αυτό και η άφιξη της μυστηριώδους Anlejandra στη ζωή όλων θα ωθήσει τις εξελίξεις προς την συνάντηση με ένα απόκοσμο πλάσμα που θα ελευθερώσει όλες τις εσωτερικές τους επιθυμίες και θα μετατρέψει ένα διαδικαστικό και μάλλον κλισέ κοινωνικό δράμα σε κάτι εντελώς... κουλό και φευγάτο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κατά μία έννοια, αυτό το πλάσμα λειτουργεί ως το<strike>ν ελέφαντα </strike>"<i>εξωγήινο χταπόδι στο δωμάτιο</i>", δίνοντας σάρκα και οστά σε εκείνα ακριβώς τα ανομολόγητα αισθήματα και τις ριψοκίνδυνες ισορροπίες που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις αυτών των ανθρώπων και κατ' επέκταση της ίδιας της κοινωνίας. Σε αντίθεση με το φιλμ του Zulawski, το πλάσμα εδώ δεν έχει στόχο να αποδομήσει τους ήρωες της ταινίας. Αντιθέτως, έχει σκοπό να τους κάνει να βρουν τον εαυτό τους και να αποδεχτούν τις ορμές και τις αισθήσεις τους. Κατά μία έννοια, να γίνουν επιτέλους ολόκληροι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQVZ6C7K5_fT7V4-FG_jx6LlAiaVlriU41qcsm6S8mnBeBmwoj4cJ4aSCBObNmwDkgsbBx5SzT9YUcMygB1Y1rhjwlApQp82yqs_tPm1XSCZieEuJ0TcW3iZUlroPqDt7KqJk_zibENk4/s1600/La+Regi%25C3%25B3n+Salvaje+The+Untamed+03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQVZ6C7K5_fT7V4-FG_jx6LlAiaVlriU41qcsm6S8mnBeBmwoj4cJ4aSCBObNmwDkgsbBx5SzT9YUcMygB1Y1rhjwlApQp82yqs_tPm1XSCZieEuJ0TcW3iZUlroPqDt7KqJk_zibENk4/s640/La+Regi%25C3%25B3n+Salvaje+The+Untamed+03.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Το κακό είναι, όμως, ότι υπάρχει η αίσθηση πως ο Escalante δεν ολοκληρώνει αυτά που θέλει να πει. Ακόμα χειρότερα, όσα θέλει να πει δεν μοιάζουν να έχουν την ισχύ που ο ίδιος ενδεχομένως να θεωρεί ότι έχουν. Ναι, σίγουρα η ματιά την αδικία της μεξικανικής κοινωνίας είναι ισχυρή, όπως και η υπογράμμιση της σκληρότητας και της νομικής αστάθειας, όμως όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί και μάλιστα με πολύ πιο αιχμηρή ματιά. Στο "La Región Salvaje" υπάρχει μια αμηχανία, μία διαρκής αίσθηση ότι η παρατήρηση θα αποκαλύψει κάτι ισχυρό, κάτι που δεν αποκαλύπτεται τελικά ποτέ. Τουλάχιστον, η εικονογραφία είναι καθηλωτική (αν η εικόνα σας φέρει στο μυαλό κάτι από Lars Von Trier και "<b><i>Antichrist</i></b>" δεν είναι η ιδέα σας, απλά ο ίδιος διευθυντής φωτογραφίας).</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Στην τελική, αυτό που παρουσιάζει ο Escalante τολμάει αλλά δεν ολοκληρώνει τις ιδέες του και αφήνει άπειρες υπόνοιες για το παρελθόν της ιστορίας αλλά σταματά πριν ορίσει ακριβώς το μέλλον της. Ίσως μια επαναληπτική προβολή να αποκαλύψει περισσότερα κομμάτια αυτού του μυστικιστικού κόσμου, προς το παρόν όμως κρατώ την αποστομωτική σκηνή μαζικού σεξ ζώων στον εξωγήινο κρατήρα που αποτελεί την πηγή μυστηρίου της ταινίας. Δεν περίμενα ότι θα γράψω ποτέ τέτοια πρόταση, παρεμπιπτόντως. <b><i>(3*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-89377889554449776672016-09-04T16:00:00.000+03:002016-09-23T00:04:48.365+03:00Venice Review: Hacksaw Ridge του Mel Gibson<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw49Ki_H9tnDEjaN7pLRgFmANCxp1y7ekOc4WH8-sl3R8zuts7P3Zfqd9cDQWacgWx7nAhUTD0-gtcS_N9y8U1zh4tblu_LIriz2lYnQ386ROh6xC5FKIzWKalPNVX26qbt04ILOmCO4U/s1600/Hacksaw+Ridge+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw49Ki_H9tnDEjaN7pLRgFmANCxp1y7ekOc4WH8-sl3R8zuts7P3Zfqd9cDQWacgWx7nAhUTD0-gtcS_N9y8U1zh4tblu_LIriz2lYnQ386ROh6xC5FKIzWKalPNVX26qbt04ILOmCO4U/s640/Hacksaw+Ridge+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Δέκα χρόνια μετά την τελευταία φορά που κάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ο Mel Gibson επιστρέφει στα καθήκοντά του, ανταλλάσσοντας το παρελθόν της κεντρικής Αμερικής με την φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το "<b><i>Hacksaw Ridge</i></b>", δέκα χρόνια μετά το διχαστικό "<b><i>Apocalypto</i></b>" (το οποίο εγώ σαφώς και εκτίμησα για την τραχύτητα, την ενέργεια και την φιλοδοξία του), έχει την ούγια του "κλασικού Χόλιγουντ", έχει δράμα, έχει πόλεμο, έχει συγκίνηση και διαρκή ένταση και στηρίζεται πάνω σε μια αληθινή ιστορία η οποία μπορεί να χτυπά ως υπερβολικά "πατριωτική" για τα ευρωπαϊκά, κινηματογραφικά γούστα, αλλά στην τελική χαρακτηρίζεται από εκείνη τη "<i>greater than life</i>" ουσία που αγαπάνε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Και το πιο σημαντικό; Γνωρίζει πολύ καλά πώς να κρατήσει τον θεατή του στην άκρη του καθίσματος για πάνω από δύο ώρες και να προσφέρει γνήσια κινηματογραφική ψυχαγωγία.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKgDS0B8p2X5Ww6-2MQJdhqlEMVzZrk0wVT0mrc5YKuDiESDd6ol4fCc1zV2WLfzDMWEbSPrjO_s9wOx_x_BMj7IDjG-ia84b1TnO6uvwa5bC8Uknm1t3yMhIbqPS846MZNIlhdBjrvCc/s1600/Hacksaw+Ridge+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKgDS0B8p2X5Ww6-2MQJdhqlEMVzZrk0wVT0mrc5YKuDiESDd6ol4fCc1zV2WLfzDMWEbSPrjO_s9wOx_x_BMj7IDjG-ia84b1TnO6uvwa5bC8Uknm1t3yMhIbqPS846MZNIlhdBjrvCc/s640/Hacksaw+Ridge+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Ο Desmond Doss είναι ο πρώτος Αμερικανός πολίτης που τιμήθηκε με το "Μετάλλιο της Τιμής", όντας αντιρρησίας συνείδησης και μην έχοντας πιάσει ποτέ όπλο στο πεδίο της μάχης. Η πίστη του είναι εκείνη που δεν του επέτρεπε να αγγίξει όπλο, θεωρώντας τον θάνατο στον πόλεμο ουσιαστικό έγκλημα, η πατριωτική του όμως συνείδηση είναι εκείνη που του επέβαλε να καταταγεί στον στρατό ώστε να βοηθήσει τους συμπατριώτες του, ύστερα από την επίθεση στο Pearl Harbor. Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι εκείνο που ασχολείται κυρίως με τις κακουχίες που αναγκάστηκε να υποστεί (στα στρατόπεδα κατά τη διαδικασία της στρατιωτικής προετοιμασίας του) λόγω των επιλογών του αλλά και τη στοιχειοθέτηση του χαρακτήρα του σε σχέση με τους γονείς (ο Hugo Weaving ενισχύει το αυστραλέζικο αίμα στο συνεργείο), τον αδελφό του και τη νοσοκόμα αγαπημένη του (η Teressa Palmer κερδίζει το βλέμμα με την ερμηνεία της, ακόμα και σε έναν αδιάφορα υποστηρικτικό ρόλο), και είναι το πιο παλιομοδίτικο κομμάτι του φιλμ, με τον Andrew Garfield να αποδεικνύει την ικανότητά του να δημιουργεί συμπαθητικές προσωπικότητες στο σινεμά.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Όταν στο δεύτερο μέρος η ιστορία κατευθύνεται αναγκαστικά στο πεδίο της μάχης, όμως, ο Gibson μας θυμίζει πόσο καλά σκηνοθετεί τη δράση. Η πρώτη αναφορά που έρχεται στο μυαλό είναι το "<b><i>Saving Private Ryan</i></b>" κυρίως λόγω της επιλογής να μην διστάζει στην απεικόνιση της βίας, όμως αυτό αδικεί τον σκηνοθέτη του "<b><i>Braveheart</i></b>", ο οποίος απέδειξε ήδη πως και ξέρει να σκηνοθετεί εξαιρετικά αποτελεσματικά τη βία του πολέμου (και τη βία, γενικότερα, αν θυμηθεί κανείς και το "<b><i>Passion of the Christ</i></b>", την ταινία που ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι έκανε ο Gibson - <i>μπράβο του</i>) αλλά και να εντοπίζει τον άνθρωπο μέσα σε όλο αυτό το κλίμα πανικού. Στο "Hacksaw Ridge", ο Gibson βρίσκεται σε τρελή φόρμα, διατηρεί την ένταση πάντα στο τέρμα, καταφέρνει να εκτονώνει το δράμα με μερικές καίριες παρεμβάσεις (που βασίζονται κυρίως στο χαμόγελο του Garfield) και ξέρει πώς να κρατήσει το κοινό του σε όλη την πορεία της διαδρομής, όντας ένας ικανός και καθόλου "δήθεν" σκηνοθέτης.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwubEyL1xrttjYZLUyiEB0pNgiImPDGX54ne0HGbC7_kB12v9wu1BKd26vKmepIe60rJWkbZP-u1vXTFHnfUuL5Zttlw47u9NWMFLHziGwPwal7IBkGN98G95xcx7RynhKmcGaAKtkNvw/s1600/Hacksaw+Ridge+03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="264" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwubEyL1xrttjYZLUyiEB0pNgiImPDGX54ne0HGbC7_kB12v9wu1BKd26vKmepIe60rJWkbZP-u1vXTFHnfUuL5Zttlw47u9NWMFLHziGwPwal7IBkGN98G95xcx7RynhKmcGaAKtkNvw/s640/Hacksaw+Ridge+03.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι σκηνές του πολέμου σαφώς και πλημμυρίζουν ακρωτηριασμένους στρατιώτες και φλεγόμενα πτώματα, παραμένουν ωστόσο σκηνοθετημένες με τέτοιον τρόπο ώστε πάντα είναι κατανοητό τι συμβαίνει, η χωροταξία του πεδίου της μάχης παραμένει ακριβής μέχρι το τέλος και η χρήση τής υπερβολής γίνεται έτσι ώστε να δίνεται στα γεγονότα μια χροιά θρύλου (τακτική που πέτυχε και στο "Braveheart"). Το εύκολο σοκ δεν συμπεριλαμβάνεται στους στόχους του Gibson, η κόλαση του πολέμου όμως ναι και για αυτό δεν κρύβεται ποτέ πίσω από το δάχτυλό το ούτε από τυχόν επιταγές των παραγωγών για μια πιο φιλική στον μέσο θεατή κινηματογράφηση. Το φιλμ είναι εξολοκλήρου ένα προσωπικό όραμα που δεν συμβιβάζεται, αναζητώντας απλά το κατάλληλο κοινό για να το εκτιμήσει. Έντιμη και παθιασμένη προσέγγιση από τον Gibson, που αν και οι ερμηνευτικές του επιλογές πάντα είχαν μια σχιζοφρενική προσέγγιση στην λογική τους, η σκηνοθετική του καριέρα είναι εκείνη που αποκάλυψε το μέγεθος της δημιουργικής του τρέλας. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό, όμως, που τελικά κερδίζει το στοίχημα είναι η έμφαση στον χαρακτήρα του Doss, η συνεχής εξερεύνηση της σκέψης του και της επιμονής του στην πίστη και τις αξίες του και η αναζήτηση της "σωτηρίας" και της "επιβίωσης" με όλα τα συνεπακόλουθά τους, η οποία δίνει και την ουσιαστική του δύναμη στο φιλμ. <span style="text-align: left;">Ναι, η ταινία χαρακτηρίζεται από αρκετόν αμερικανικό πατριωτισμό και, ναι, οι Ιάπωνες δεν είναι κάτι παραπάνω από τους απόλυτους "κακούς" της αφήγησης, όμως στο τέλος αυτό που έχει σημασία είναι η ίδια η persona του Doss και η δική της κοσμοθεωρία και ανδρεία. Κρίνοντας από αυτά, το "Hacksaw Ridge" του Mel Gibson είναι μια αναμφισβήτητη επιτυχία, δείγμα ενός καλογυαλισμένου, πρωτοκλασάτα λαμπερού σινεμά που υπηρετεί ο σκηνοθέτης και που θέλει να κάνει την καρδιά να χτυπάει δυνατά, παρακολουθώντας (Θε)ανθρώπους οι οποίοι με τις πράξεις τους ξεχωρίζουν από όλους τους υπόλοιπους. <b><i>(3,5*/5)</i></b></span></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-45155582366943843322016-09-04T09:00:00.000+03:002016-09-21T22:11:28.219+03:00Venice Review: Miljeong (The Age of Shadows) του Kim Jee Woon<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwND5Jg3PM1dK9NnCK4wDZj_VXGhoprYKynHQPNttzODnBPFT_Dx_gaMPWnxBDiDAeI6KCVlbiMDrCJofMzc54ug940ocMIRPBJTtY8OkDDR-1t5Fge7bTJydfExAhPZMfsZUxXsJFolU/s1600/The+age+of+Shadows+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwND5Jg3PM1dK9NnCK4wDZj_VXGhoprYKynHQPNttzODnBPFT_Dx_gaMPWnxBDiDAeI6KCVlbiMDrCJofMzc54ug940ocMIRPBJTtY8OkDDR-1t5Fge7bTJydfExAhPZMfsZUxXsJFolU/s640/The+age+of+Shadows+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και ένα φύλλο που πέφτει στο έδαφος να έπρεπε απλά να κινηματογραφήσει ο Kim Jee Woon, θα το έκανε με μια αμεσότητα που θα έκοβε την ανάσα βρίσκοντας χίλιους δυο τρόπους να αναδείξει την παραμικρή του κίνηση και να δώσει ένταση σε κάθε δευτερόλεπτο της πορείας της. Ο άνθρωπος είναι μεγάλος μάστορας της εικόνας, στήνει τα κάδρα λες και είναι έργα τέχνης, χορογραφεί τα πάντα σαν να είναι ένα μπαλέτο θανάτου και αναδεικνύει κάθε ήρωά του μέσα στον όλο χαμό ως ξεχωριστή, διακριτή προσωπικότητα. Κατά μία έννοια, οι ταινίες του είναι κλασικό, εντυπωσιακό Hollywood, έτοιμες να αποθεωθούν από ένα μαζικό κοινό και ταυτόχρονα τόσο πλούσιες, πολυεπίπεδες και μελετημένες που δεν γίνεται να αφήσουν τους ξινούς κριτικούς αδιάφορους.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν που το "<b><i>The Age of Shadows</i></b>" είναι η επίσημη πρόταση της Νότιας Κορέας για τα φετινά ξενόγλωσσα Όσκαρ, έναντι του θεωρητικά αρχικού φαβορί "<b><i>The Handmaiden</i></b>" [<a href="http://letterboxd.com/dimitrisdx/film/the-handmaiden/" target="_blank">letterboxd</a>] του Park Chan Wook. Το "The Age of Shadows" είναι ακριβώς φτιαγμένο για αυτόν τον ρόλο, συνδυάζοντας διάφορα genre και μεταφράζοντας μια καθαρά Κορεάτικη ιστορία σε κάτι που μπορεί να παρασύρει το διεθνές κοινό. Η ταινία είναι και κατασκοπευτική περιπέτεια, και ιστορικό δράμα πολέμου, και μια ηθική προσωπική εσωτερική σύγκρουση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh87135UQzmgrDTxeqZZPNkEOk__YpGHu9DkGqGQngZN9dTTIuxJlr1nEEfOmiPZirKgk_9YpRF86cKulfIqkxYciGrWNp_OnKGMlAQpIh5IoShNbF4l2UsTgCq72L0NNdAZkxkXi1ecuw/s1600/The+Age+of+Shadows+05.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh87135UQzmgrDTxeqZZPNkEOk__YpGHu9DkGqGQngZN9dTTIuxJlr1nEEfOmiPZirKgk_9YpRF86cKulfIqkxYciGrWNp_OnKGMlAQpIh5IoShNbF4l2UsTgCq72L0NNdAZkxkXi1ecuw/s640/The+Age+of+Shadows+05.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Και ταυτόχρονα, έχει ένα ολόκληρο κομμάτι που εξελίσσεται μέσα σε ένα τρένο που λειτουργεί αυτόνομα ως άριστο κλειστοφοβικό θρίλερ (και κλείνει το μάτι προς τις περιοχές της Agatha Christie και του Ηρακλή Πουαρό), ξεκινά ως μία σουρεαλιστική ταινία δράσης με στρατιώτες-ninja, με τους στρατιώτες σχεδόν να πετούν από στέγη σε στέγη αψηφώντας την βαρύτητα (πραγματικά, δε θα μπορούσε κανείς να ζητήσει πιο εντυπωσιακή εκκίνηση για την ταινία) και κάνει την καλύτερη χρήση του Boléro του Ravel που θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί ο συνθέτης, παραδίδοντας masterclass μοντάζ και ηχητικού σχεδιασμού! Χωρίς φυσικά να παραβλέψει να συμπεριλάβει και μία σκηνή βασανισμού, σε πλήρη αρμονία με τις υπόλοιπες Νοτιοκορεάτικες ταινίες που καταφέρνουν να κάνουν καριέρα εκτός των συνόρων τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε άλλα χέρια, αυτό θα μπορούσε να καταλήξει σε αχταρμά όμως ο Kim Jee Woon είναι ικανότατος αφηγητής. Βυθίζεται απευθείας στην Κορέα του τέλους της δεκαετίας του 1920 και της Ιαπωνικής κατοχής (ειρωνικά, την ίδια περίοδο εκτυλίσσεται και το "The Handmaiden" του Park Chan Wook), εστιάζει με σιγουριά στην ιστορία ενός αστυνομικού που καλείται από τους Ιάπωνες να διεισδύσει στην Κορεατική αντίσταση για να αναχαιτίσει την μυστική μεταφορά εκρηκτικών από την Shanghai προς την Seoul και ενδιαφέρεται τόσο για το ιστορικό πλαίσιο όσο και για τους διάφορους χαρακτήρες που μπλέκονται στον αφηγηματικό του ιστό, χωρίς ωστόσο να ξοδεύει χρόνο για την στοιχειοθέτηση του παρελθόντος τους. Το "The Age of Shadows" μπορεί να διαδραματίζεται στο παρελθόν, το ίδιο ωστόσο κοιτάει μόνο μπροστά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRwS1RZX4d15-wWwjMAH2bUfU1tmQJMVAcmIWDto2lVuh-MGBZ6BAvkBYZHUcubazJv8dOWcaxyo7G1WYF_dZJ__n4AtTcco6RhdMn0PW4WD3KRa8_mWl3wARUcCLD6JKfZ4qwsjcS4iQ/s1600/The+Age+of+Shadows+03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRwS1RZX4d15-wWwjMAH2bUfU1tmQJMVAcmIWDto2lVuh-MGBZ6BAvkBYZHUcubazJv8dOWcaxyo7G1WYF_dZJ__n4AtTcco6RhdMn0PW4WD3KRa8_mWl3wARUcCLD6JKfZ4qwsjcS4iQ/s640/The+Age+of+Shadows+03.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην πορεία της ταινίας, φυσικά αποκαλύπτεται ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και μια κατασκοπική αποστολή μετατρέπεται σε κάτι μεγαλύτερο που ξεπερνά την αντικατασκοπεία και την ιδιότητα ενός διπλού μυστικού πράκτορα πλησιάζοντας περισσότερο το εσωτερικό κάλεσμα και την θέση που επιθυμεί κανείς να καταλάβει στην ιστορία. Ίσως για αυτό πετυχαίνει στο τέλος ο Kim Jee Woon. Γιατί μέσα από τον οπτικό εντυπωσιασμό και την ασταμάτητη χορογράφηση του σύμπαντος ολόκληρου καταφέρνει να αναδείξει και την καρδιά της ιστορίας, δίνοντας σε όλο τον σαματά συναισθηματικό υπόβαθρο (όπως ταιριαστά δε θα αμελούσε ποτέ και μια Hollywoodιανή παραγωγή).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν έπρεπε κάποιος να του καταλογίσει κάτι κακό, αυτό θα είχε να κάνει ίσως με την υπερβολική άνεση χρόνου που δίνει στην ιστορία του ο Kim Jee Woon στο τέλος για να συμμαζευτεί (οι τελικές σκηνές δίνουν μια αίσθηση πολλαπλών επιλόγων που θα μπορούσαν να είναι πιο σφιχτοί) ή στην παραμέληση κάποιων χαρακτήρων (αναγκαστικά οι περισσότεροι πλην των πρωταγωνιστών απλώς εξυπηρετούν κομμάτια της πλοκής). Ωστόσο, μπροστά στην οπτική και την τεχνική αριστεία της ταινίας, το πάθος που επιδεικνύουν τόσο ο Kang-ho Song (παλιός γνώριμος των φιλμ του Kim Jee Woon αλλά πιο γνωστός για το πρόσφατο "<b><i>Snowpiercer</i></b>" [<a href="http://letterboxd.com/dimitrisdx/film/snowpiercer/" target="_blank">letterboxd</a>]) όσο και ο Yoo Gong (αν δεν έχετε δει το "<b><i>Train to Busan</i></b>" [<a href="http://letterboxd.com/dimitrisdx/film/train-to-busan/" target="_blank">letterboxd</a>], μην το καθυστερείτε) και την ασταμάτητη αδρεναλίνη που προσφέρει το φιλμ, αυτά αποτελούν απλά λεπτομέρειες. Ο Kim Jee Woon παραδίδει υπόδειγμα σκηνοθεσίας με το "The Age of Shadows" και, αν υπάρχει Θεός, ολόκληρος ο πλανήτης οφείλει να του υποκλιθεί. <b><i>(4*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-22966805420021554572016-09-03T19:00:00.000+03:002016-09-21T15:40:35.529+03:00Venice Review: Koolhoven's Brimstone του Martin Koolhoven<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZvEjCiBzESd08dDNx2evfVUa-Ziv2UB5VMJGz8kx7m8Qjo49bej3JSLaB093JAG75vLe2gyyKoYruvH5GgNzD1U-Q0SDfmCqAaRPmUig_rv8G0MZKgOQ_nZiuJrW4enHmSWqe9pwYqPY/s1600/koolhoven%2527s+brimstone+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZvEjCiBzESd08dDNx2evfVUa-Ziv2UB5VMJGz8kx7m8Qjo49bej3JSLaB093JAG75vLe2gyyKoYruvH5GgNzD1U-Q0SDfmCqAaRPmUig_rv8G0MZKgOQ_nZiuJrW4enHmSWqe9pwYqPY/s640/koolhoven%2527s+brimstone+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που προκύπτουν κάθε χρόνο στα φεστιβάλ είναι οι κοινές θεματικές και οι απρόσμενα παρεμφερείς αφηγηματικοί άξονες των φιλμ που προβάλλονται (<a href="http://www.theframegame.gr/search/label/73rd%20Venice%20Film%20Festival" target="_blank">εδώ</a> θα βρεις όλες τις κριτικές από το 73ο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας). Για παράδειγμα, ας πούμε ότι φέτος δεν είναι μια καλή χρονιά για τη μητρότητα, με το ζευγάρι του "<b><i>The Light Between Oceans</i></b>" [<a href="http://www.theframegame.gr/2016/09/venice-review-light-between-oceans.html" target="_blank">The Frame Game Review</a>] να μην μπορεί να κάνει παιδιά, την Amy Adams του "<b><i>Arrival</i></b>" [<a href="http://www.theframegame.gr/2016/09/venice-review-arrival-denis-villeneuve.html" target="_blank">The Frame Game Review</a>] να έχει μια σχετική, τραγική απώλεια στο παρελθόν, έναν άλλον χαρακτήρα (όχι spoilers!) να έχει μια έκτρωση πια πίσω της και ένα μωρό νεκρό να δίνει το έναυσμα για ολόκληρη την ιστορία του "<b><i>Brimstone</i></b>" του Martin Koolhoven ή, μάλλον καλύτερα, το… "<b><i>Koolhoven’s Brimstone</i></b>", όπως μεγαλόπρεπα αναφέρεται στους τίτλους της αρχής και θα αναφέρεται από δω και πέρα, ως δείγμα σεβασμού στον ταπεινό σκηνοθέτη του.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlg1qpQSyjJF526AxTafx4ot1B39pAHE_-kI0YGydCa-HGmaDeBK5BJCtMylIp-uZYHC1tSMf7FqRQw0VwB8vKDPcFtHzj214NlXx_AI2AilUDHenDZ5VuS5P12QBQCnGUVHo4EEByfhE/s1600/koolhoven%2527s+brimstone+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlg1qpQSyjJF526AxTafx4ot1B39pAHE_-kI0YGydCa-HGmaDeBK5BJCtMylIp-uZYHC1tSMf7FqRQw0VwB8vKDPcFtHzj214NlXx_AI2AilUDHenDZ5VuS5P12QBQCnGUVHo4EEByfhE/s640/koolhoven%2527s+brimstone+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό το νεκρό, λοιπόν, μωρό φέρνει αντιμέτωπες στην Άγρια Δύση μια νεαρή μητέρα (η μουγκή Dakota Faning, σε πλήρη αντιστοιχία με την Βουγιουκλακική "<b><i>Μαρία της Σιωπής</i></b>") και την κόρη της με έναν φανατικό πάστορα, ο οποίος απειλεί να καταστρέψει όλα όσα έχουν, όλα όσα πιστεύουν και όλα όσα υπάρχει περίπτωση ποτέ να αποκτήσουν. Ναι, ο Guy Pearce δίνει νέα επίπεδα στον όρο "φανατισμός", απολαμβάνει κάθε υπερβολική στιγμή του χαρακτήρα του και δεν διστάζει να παραδοθεί στην cult διάσταση του ήρωά του, έχοντας πλήρη επίγνωση της b-movieλας που απροκάλυπτα αναδύεται. Με αυτόν τον τρόπο, όχι ακριβώς διακριτικά, αποκαλύπτεται και ο ηθικός προβληματισμός της ταινίας, ο οποίος αφορά την θρησκευτική αμφισβήτηση και τους δρόμους στους οποίους μπορεί να οδηγήσει η παρερμήνευση του θρησκευτικού λόγου και των σχετικών πρακτικών. "Ηθικός προβληματισμός" βέβαια με μια μάλλον χονδροειδή προσέγγιση, καθώς όλα όσα προβάλλονται περνούν μέσα από ένα φίλτρο βίας και βασανισμών που μαρτυρούν πως η υπαινικτικότητα δεν βρίσκεται στις προθέσεις του Koolhoven.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής ο Koolhoven να είναι υπαινικτικός; Το "<strike>Brimstone</strike> Koolhoven's Brimstone" είναι ουσιαστικά η δική του εκδοχή ενός έπους, μια ιστορία που ξεκινά στο τώρα για να πάει σταδιακά στο παρελθόν (<a href="https://twitter.com/dimitrisdx/status/772121581543981057" target="_blank">"<b><i>Το κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο</i></b>" alert</a>) και μία αφήγηση που προσπαθεί να αποκαλύψει την πολύπαθη ζωή της ηρωίδας του μέσα από το αίμα, τις κακουχίες και τα συνεχή δραματικά γεγονότα. Παρά την άκομψη προσέγγιση, αυτή η άνευ όρων παράδοση στο cult και η χωρίς αναστολές βουτιά στο σκοτάδι είναι πραγματικά <b>έντιμη</b>, και απενοχοποημένα απολαυστική, προσπερνώντας το σοβαρό, φλερτάροντας με το γελοίο και καταλήγοντας τελικά κάπου στην μέση, όπου δεν μπορείς να αρνηθείς το μειδίαμα που σχηματίζεται στα χείλη του αλλά ούτε και μπορείς να σταματήσεις να βλέπεις τι άλλο πρόκειται να σκαρφιστεί ακόμα ο Koolhoven για να βασανίσει τις ηρωίδες του. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKsSvxCgVbHTLyO-arHGMEWPzKYC4MmlFlBJMKrCmeUWNcRzz07dw-Wo2c9h5jcU8MdQKM3S_QTo9zb0Gd6QUTdd520lw80XRolF8Oue2g-_S2fO5He7FKpplrpFc4Nvf9LSANJw-BPc8/s1600/koolhoven%2527s+brimstone+03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKsSvxCgVbHTLyO-arHGMEWPzKYC4MmlFlBJMKrCmeUWNcRzz07dw-Wo2c9h5jcU8MdQKM3S_QTo9zb0Gd6QUTdd520lw80XRolF8Oue2g-_S2fO5He7FKpplrpFc4Nvf9LSANJw-BPc8/s640/koolhoven%2527s+brimstone+03.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Θες περιπέτεια σε ένα παράνομο σαλούν; Την έχεις. Δουλεμπόριο; Επίσης. Συνοπτική δίκη από ένα ολόκληρο χωριό; Τσεκ. Οικογενειακό δράμα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι; Μην ψάχνεις άλλο. Σπίτια που γίνονται παρανάλωμα του πυρός; Ναι, φυσικά. Ανθρώπους που δεν σταματούν να απαγγέλλουν ακόμα και όταν η φωτιά τους καίει το δέρμα; Εννοείται ότι ο Koolhoven έχει κάτι και για σένα. Ώμους που εξαρθρώνονται κατά βούληση; Τι, αυτούς θα αφήναμε απέξω; Τον Kit Harrington με μπούκλες στην Άγρια Δύση; Duh! Την Μελισάνδρη να υπερασπίζεται τον Άρχοντα του Φωτός απέναντι στον θρησκευτικό φανατισμό του Guy Pearce! <strike>Βεβαίως </strike>Εχμ, όχι, δεν πήραμε τα δικαιώματα, συγγνώμη. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, ούτε η Carice Van Houten περνάει καλά στο "Koolhoven's Brimstone". </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
To θέμα είναι ότι ο Koolhoven δεν κοροϊδεύει στιγμή τον θεατή. Μπορεί να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και σίγουρα να νομίζει ότι δημιουργεί κάτι που θα μείνει στην ιστορία (μπορεί, ποιος είμαι εγώ για να κρίνω;) όμως οι δυόμισι γεμάτες ώρες του φιλμ όντως συμβαδίζουν με το εύρος του έπους το οποίο έχει στο μυαλό του και πραγματικά είναι δύσκολο να του κακιώσεις, ειδικά όταν φλερτάρει τόσο συνειδητά με τις b-movies και το υποστηρίζει με τόσο θέρμη και πάθος. Ναι, μερικές φορές ο θεατής φτάνει στα όρια της βίας (και του ρεαλισμού) που μπορεί να ανεχτεί στην οθόνη, όμως o Koolhoven τελικά δεν παραβλέπει την δύναμη των ηρωίδων του και τις υποστηρίζει κρυφά αλλά συνέχεια στον βασανιστικό αγώνα τους μέχρι την χειραφέτηση. Σαφώς και το "Koolhoven's Brimstone" δεν είναι ένα φεμινιστικό μανιφέστο (δεν συνταιριάζεται αυτό με το "torture porn" επί της οθόνης) όμως είναι ένα φιλμ που θέλει να δει δυνατή και ανεξάρτητη την πρωταγωνίστριά του, κόντρα σε όλους και στα πάντα. Το κακό, βέβαια, είναι ότι δεν επιλέγει πάντα τον καλύτερο τρόπο για να το κάνει αυτό κατανοητό αλλά φοβάμαι ότι είμαι πρόθυμος να του συγχωρήσω και την αφέλεια και τον υπερβάλλοντα ζήλο που του θολώνει <strike>πολλές </strike>άπειρες φορές την κρίση. <b><i>(2.5*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-10981578492855435402016-09-03T08:00:00.000+03:002016-09-20T23:34:13.558+03:00Venice Review: Frantz του François Ozon<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBlfxc3piyCOd_WxFH6IDx5449YWDPOP9Pk_2PEZwhBSZgybwyBbs8cyP1tyzgLdNQx3ebDQG3XCxN3-nqd_y2Ul-3SOsP2kf8vHzDz040mLBN4AYPgjh9oPjqdhvlFimHvOuL7mqpyCY/s1600/Frantz+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBlfxc3piyCOd_WxFH6IDx5449YWDPOP9Pk_2PEZwhBSZgybwyBbs8cyP1tyzgLdNQx3ebDQG3XCxN3-nqd_y2Ul-3SOsP2kf8vHzDz040mLBN4AYPgjh9oPjqdhvlFimHvOuL7mqpyCY/s640/Frantz+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχει κάτι αξιοσημείωτο στο σινεμά που αρέσκεται να δημιουργεί ο Ozon: δεν είναι ποτέ βαρετό. Ετερόκλητο, σχιζοφρενικό, ενίοτε εκτροχιασμένο, ναι. Βαρετό, όμως, ποτέ. Πάντα έχει μια ενέργεια, μια σαφή επίγνωση του τι κάνει και μια συνεχή διάθεση για παιχνίδισμα και πειραματισμό που αψηφά τα είδη και τον οδηγεί συχνά σε αχαρτογράφητες, επικίνδυνες περιοχές. Το "<b><i>Frantz</i></b>" αποτελεί κομμάτι αυτού του σύμπαντος όχι με την έννοια του πειραματισμού (θα λέγαμε ότι είναι μάλλον από τις πιο "παραδοσιακές" ταινίες του) αλλά με την έννοια ότι και πάλι ο Ozon αγκαλιάζει το είδος που υπηρετεί (το ερωτικό, ιστορικό δράμα στη συγκεκριμένη περίπτωση) και βρίσκει τον προσωπικό του τρόπο να το αναδείξει, δίνοντας προσοχή ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. </div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOCwb4eVXNzU0jhDswtezCe0KfCclarowZ4Qz8fEw78MPvqjkrBV36t-W2rlkM2A55nByntwP4cKXHLWCCW0P4inlcYUvu1sRd70D_p9fjMUTRVSF1r0J94cgNxifVmI9abmDe0PHFkQM/s1600/Frantz+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOCwb4eVXNzU0jhDswtezCe0KfCclarowZ4Qz8fEw78MPvqjkrBV36t-W2rlkM2A55nByntwP4cKXHLWCCW0P4inlcYUvu1sRd70D_p9fjMUTRVSF1r0J94cgNxifVmI9abmDe0PHFkQM/s640/Frantz+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Βρισκόμαστε λίγο μετά το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και η Γερμανίδα Anna θρηνεί τον Frantz, τον αγαπητικό που έχασε στον πόλεμο. Μια μέρα, πηγαίνοντας στον τάφο του, βρίσκει εκεί έναν άγνωστο Γάλλο να έχει ήδη αφήσει λουλούδια στην μνήμη του νεκρού (τον Pierre Niney του "<b><i>Yves Saint Laurent</i></b>" [<a href="http://letterboxd.com/dimitrisdx/film/yves-saint-laurent-2014/" target="_blank">letterboxd</a>] σε έναν ακόμα ευαίσθητο ρόλο που παίζει με τις εσωτερικές σκέψεις, τις ανεπαίσθητες κινήσεις του σώματος και το εκφραστικό βλέμμα). Η πραγματική σχέση του Adrien με τον Frantz αποτελεί κομμάτι της εξερεύνησης της ταινίας όπως και η ανθίζουσα σχέση του με την Anna, τους γονείς του Frantz, το παρελθόν και την μελλοντική πορεία της ίδιας του της ζωής. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία της ταινίας άλλωστε αποτελεί κομμάτι αυτής της εξερεύνησης. Υπάρχουν στιγμές που το χρώμα πλημμυρίζει τα κάδρα (σε μία κλισέ επιλογή που όμως ο Ozon αναμενόμενα υποστηρίζει με συνέπεια μέχρι το τέλος). Όμως αυτή η ασπρόμαυρη πραγματικότητα είναι ο ουσιαστικός κόσμος της ταινίας και εκεί όπου πάντα επιστρέφουν οι ήρωές της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καλό είναι να μην γνωρίζει κανείς περισσότερα στοιχεία για την πλοκή της ιστορίας (όχι ότι ο Ozon πουλάει την ταινία ως δράμα ανατροπών αλλά και πάλι), αξίζει όμως να έχει υπόψη την ενδιαφέρουσα διχοτόμησή της. Στα μισά του φιλμ, η αφήγηση αντιστρέφεται, στοιχεία του πρώτου μέρους καθρεφτίζονται σε μια σειρά αντίστοιχων γεγονότων και μια ιστορία που μέχρι τότε βασιζόταν κυρίως στο συναίσθημα και το μελόδραμα γίνεται κάτι μεγαλύτερο που αφορά τα κατάλοιπα του πολέμου, τον προσωπικό αγώνα κάποιου μακριά από το πεδίο της μάχης και την προσπάθεια όλων για ομαλή επιστροφή σε έναν ειρηνικό κόσμο που δεν μπορεί να αγνοήσει τις απώλειες. Ο Ozon ανάμεσα σε όλα αυτά δεν χάνει τον προσανατολισμό του, ούτε παρασύρεται από την παγίδα του να αγιοποιήσει τους ήρωές του παρά παραμένει ψύχραιμος με σαφή διάθεση να τους καταλάβει και να κατανοήσει τον λόγο που ενήργησαν έτσι. Αυτό ειδικά είναι εμφανές όχι μόνο στην περίπτωση της Anna αλλά και στους γονείς του Frantz, οι οποίοι καλύπτουν μια πιο σύνθετη παράμετρο ξενοφοβίας, πέρα από την συζυγική αγάπη και την απώλειά της από τον εχθρό.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv0xJAtrBdXug9kQEBsWdyXWxSRa7MprC7G1HCwAyQn1vjsJBRL2oZ6-vAItaTEoqX2CF_C52-ebyInDkt8QV9f3XfG_F_MWzXseIZU-9wuD0GmgHVK0rXkfgg_nqDFZyPZx1YxLpo03w/s1600/Frantz+03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv0xJAtrBdXug9kQEBsWdyXWxSRa7MprC7G1HCwAyQn1vjsJBRL2oZ6-vAItaTEoqX2CF_C52-ebyInDkt8QV9f3XfG_F_MWzXseIZU-9wuD0GmgHVK0rXkfgg_nqDFZyPZx1YxLpo03w/s640/Frantz+03.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα κείμενο για το Frantz δε θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει και μια παράγραφο ωδή για την πρωτοεμφανιζόμενη Paula Beer, η οποία μεταδίδει και την μελαγχολία της εξόδου από τον πόλεμο, και την αβεβαιότητα για την αντίθεση ανάμεσα σε αυτά που προστάζει η καρδιά και η καθιερωμένη ηθική, και το μίσος που προκύπτει από την απώλεια, και την ευαισθησία μιας ανοιχτής στο μέλλον ψυχής. Η Beer αριστεύει σε κάθε παράμετρο της ερμηνείας που καλείται να δώσει, άλλη μία απόδειξη της ικανότητας του Ozon να παίρνει το καλύτερο από τους ηθοποιούς του και να αποτυπώνει το συναισθηματικά περίπλοκο χωρίς να γίνεται απροκάλυπτα προφανές. Μπορεί το "Frantz" να αφορά μια σχετικά απλή ιστορία, χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς ή εξελίξεις που κόβουν την αναπνοή, όμως κάτω από την επιφάνεια είναι αρκούντως πολύπλοκο και εξαιρετικά ευαίσθητο, ακριβώς όπως και η ερμηνεία της Beer.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Σαφώς και είναι πιο "παλιομοδίτικο" σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη και σαφώς ο ρυθμός είναι αργός και περισσότερο απευθύνεται σε ένα μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αφενός, το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα λατρέψει την ταινία και, αφετέρου, παρά την βραδύτητα της αφήγησης, το σταδιακό χτίσιμο της ιστορίας είναι αποτελεσματικό και στο τέλος όντως αποδίδει. Στην τελική, ο Ozon νοιάζεται αρκετά για τους ήρωες ώστε να τους στοιχειοθετήσει πλήρως και τρισδιάστατα και η μελό διάσταση της αφήγησης επαφίεται στη διαχρονική και μάλλον κλασική δομή της ταινίας. Το "Frantz" είναι από τα φιλμ που θα χαιρόμουν να πρότεινα στην μητέρα μου, ας πούμε, και, ειλικρινά, δεν υπάρχει τίποτα το ειρωνικό σε αυτό. <b><i>(3*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-86596154298397672162016-09-02T19:00:00.000+03:002016-09-20T21:34:52.261+03:00Venice Review: The Bleeder του Philippe Falardeau<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJwSYmcmci_dGK8pcc1BZ5v9ejopq6aejf9egBEqMWLY0s6BFdhlYACUfcXUeQHImc3Z_kLqMFvDrzqTejbg7QyZpPBfAmzThrjbJxvEjNXnR1_nSw6oCdeq4pjolHcgQRb0V_bTngnK8/s1600/the+bleeder+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJwSYmcmci_dGK8pcc1BZ5v9ejopq6aejf9egBEqMWLY0s6BFdhlYACUfcXUeQHImc3Z_kLqMFvDrzqTejbg7QyZpPBfAmzThrjbJxvEjNXnR1_nSw6oCdeq4pjolHcgQRb0V_bTngnK8/s640/the+bleeder+01.jpg" width="640" /></a></div>
Όλοι ξέρουμε την ιστορία του Rocky και τον τρόπο που αυτή η ιστορία αποτέλεσε το... χρυσωρυχείο της ζωής του Sylvester Stallone. Όμως ο Chuck Wepner είναι ο <b>αληθινός </b>άνθρωπος πίσω από τον... "<b><i>Rocky</i></b>", εκείνος ο τύπος που από σπόντα πάλεψε στο ring με τον Muhammed Ali και εκείνος που είδε τη ζωή του να γίνεται ταινία που έμεινε στην ιστορία και έγινε εισπρακτικό φαινόμενο, χωρίς τελικά ο ίδιος να έχει κάποια έστω οικονομική απολαβή. Φανταστική ιστορία για να μείνει ανεκμετάλλευτη από το Hollywood, σωστά;<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το "<b><i>The Bleeder</i></b>" του Philippe Falardeau (της φήμης του "<b><i>Monsieur Lazhar</i></b>", εδώ στην πρώτη "<i>ακατάλληλη για ανηλίκους</i>" ταινία του, κυρίως λόγω των σκηνών με χρήση ναρκωτικών), επιχειρεί να πει αυτή την αληθινή ιστορία, ακολουθώντας κατά γράμμα τους κανόνες μιας τυπικής βιογραφίας: από τα επεξηγηματικά voice over και το αρχικό "<i>based on a true story"</i> μέχρι τις τελικές κάρτες με τα μετέπειτα γεγονότα και την πραγματική εικόνα του Chuck Wepner, το φιλμ δεν ζορίζεται να κάνει κάτι το ξεχωριστό ή να επανεφεύρει την κινηματογραφική νόρμα, παραμένει ωστόσο διασκεδαστικό, fun και ανάλαφρο μέχρι το τέλος, ιδανικό για μια προβολή χωρίς προβληματισμούς ή ανώτερα ηθικά διδάγματα. Δεν αγνοεί το χιούμορ, δεν βυθίζεται στο μελόδραμα, δεν αγχώνεται να παρουσιάσει κάτι πολύπλοκο που θα μείνει στην ιστορία. Κατά μία έννοια ακολουθεί την ίδια την προσέγγιση του Wepner στην ζωή: ενθουσιάζεται τόσο πολύ με αυτό που θέλει να πει, που τελικά δεν ενδιαφέρεται και τόσο για την υστεροφημία αυτού που λέει τελικά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1ugxvFTnvLmThX5HfyqCDkAj5KuAyOZ3BTRq3d9qNc1CthMFV8V6lvJofKe0qwloWCMjxGZzMb2DbzFH4P7RWVKFGFD1FWci6hyphenhyphencBNH3GVWoWdQKespNExhLiJ2MuoZ7JyVY1lcA-Ycg/s1600/the+bleeder+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1ugxvFTnvLmThX5HfyqCDkAj5KuAyOZ3BTRq3d9qNc1CthMFV8V6lvJofKe0qwloWCMjxGZzMb2DbzFH4P7RWVKFGFD1FWci6hyphenhyphencBNH3GVWoWdQKespNExhLiJ2MuoZ7JyVY1lcA-Ycg/s640/the+bleeder+02.jpg" width="640" /></a></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Τουναντίον, βοηθάει και το φιλμ να ξεφύγει από το πλαίσιο της βαρετής βιογραφικής ταινίας και να βρει την πιο καυστική, ειρωνική, ακομπλεξάριστη πλευρά του. Το ενισχύει σίγουρα η αφοσίωση του Liev Schreiber στον ρόλο (δεν σε αφήνει άφωνο, δεν αποδεικνύεται όμως λίγος) που επιπλέον εμφανίζει και μια αυτοσαρκαστική διάθεση που παραδόξως λειτουργεί θετικά στην περισσότερο τρισδιάστατη απεικόνιση του χαρακτήρα του, βοηθάει η disco Naomi Watts που δεν ξέραμε ότι είχαμε ανάγκη (εδώ με την συνοδεία κόκκινης περούκας και... υποβοήθησης στο μπούστο σε έναν καθαρά υποστηρικτικό ρόλο που απλά δείχνει μια πιο americana πλευρά της), βοηθάει και η γρήγορη διαδοχή των γεγονότων που δεν αφήνει την ιστορία να βαλτώσει. Το "The Bleeder" είναι καλοκουρδισμένο σινεμά, φιλικό προς τον θεατή, έτοιμο για μαζική κατανάλωση και μοιάζει να νιώθει απόλυτα cool με αυτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό σημαίνει ότι το οικιακό δράμα του φιλμ, ναι, το έχουμε δει χιλιάδες φορές. Όπως και την αφηγηματική γραμμή που ακολουθεί πιστά το τρίπτυχο επιτυχία-αποτυχία-επιστροφή στο φως. Η απατημένη δε σύζυγος της Elizabeth Moss είναι μια φιγούρα τόσο γνώριμη για αυτού του είδους τον κινηματογράφο που φαντάζει οικεία με μιας, αν και η ηθοποιός καταφέρνει να της δώσει έξτρα ζωή ντύνοντάς την με ίδιες δόσεις θύματος και εκνευριστικής persona με έφεση στο πατρονάρισμα. Μοναδική κραυγαλέα αστοχία της ταινίας, η σχεδόν καρτουνίστικη αποτύπωση του ίδιου του Stallone, η οποία μάλλον άθελά της προκαλεί το γέλιο. Όμως είπαμε. Δεν χρειάζεται κάθε ταινία να ανακαλύπτει τον τροχό, αρκεί να ολοκληρώνει με επάρκεια την αποστολή της. Και εδώ, αυτή η αποστολή είναι ένα χαλαρό, διασκεδαστικό δίωρο. Μπορούμε επομένως να θεωρήσουμε την αποστολή απόλυτα επιτυχημένη αν και, όπως φαίνεται, δεν έχει την δύναμη να μετατραπεί σε όχημα ερμηνευτικής καταξίωσης του Schreiber. Για κάτι τέτοιο, μάλλον ο ηθοποιός θα χρειαστεί να ξαναεπιστρέψει στο ring. <b><i>(3*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-40984958191290855322016-09-02T14:00:00.000+03:002016-09-19T22:29:44.281+03:00Venice Review: Nocturnal Animals του Tom Ford<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN-yTb2Gvdd-WiVggoz6GQhpK_PG22gOPZyVlZruF07C9gbTk2dyh3r_Apcjemf8DBLcvA8OLv5N6lwWLjvYUa-md8IgONW034GgERgmFV31Cg_t7OSg9r1GF4PBp26Xnyl_edKepw2IA/s1600/Nocturnal+Animals+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN-yTb2Gvdd-WiVggoz6GQhpK_PG22gOPZyVlZruF07C9gbTk2dyh3r_Apcjemf8DBLcvA8OLv5N6lwWLjvYUa-md8IgONW034GgERgmFV31Cg_t7OSg9r1GF4PBp26Xnyl_edKepw2IA/s640/Nocturnal+Animals+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα "<b><i>Nocturnal Animals</i></b>" του Tom Ford έχουν σίγουρα το πιο δυνατό άνοιγμα που μπορεί να περιμένει κανείς: στιλιζαρισμένο, σκοτεινό και σαφώς πασπαλισμένο με glitter, ακριβώς όπως θα ήθελε κανείς μια ολόκληρη ταινία του Ford, ο οποίος με το ντεμπούτο του "<b><i>A Single Man</i></b>" πέρασε με επιτυχία τις κινηματογραφικές του εξετάσεις. Οι μορφές των τσαλακωμένων, εύσωμων, γερασμένων και <b>περήφανων </b>γυμνών γυναικών που χορεύουν προκλητικά μπροστά από τις βαριές κόκκινες κουρτίνες υπό τη μουσική του Abel Korzeniowski, όμως, δίνουν δυστυχώς πάσα σε μια ταινία άνιση και εντυπωσιακά ετερόκλητη, η οποία προσπαθεί (όχι πάντα επιτυχημένα) να παντρέψει το pulp, "βρώμικο" στυλ του βιβλίου στο οποίο βασίστηκε (το cult "Tony and Susan" του Austin Wright) με τη μανία του σκηνοθέτη για την αποτύπωση της λάμψης και της φινέτσας ακόμα και στα όχι ακριβώς πιο εμφανώς όμορφα πράγματα.<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καταρχήν αξίζει κανείς να καταλάβει τα πολλαπλά επίπεδα στα οποία κυμαίνεται η αφήγηση. Από την μια πλευρά, έχει κανείς μία ιστορία στο σήμερα, όπου μια ευκατάστατη γκαλερίστ (η πάντα ευμετάβλητη Amy Adams, εδώ κρυμμένη πίσω από το προσωπείο της "σκύλας") λαμβάνει ένα βιβλίο από τον πρώην άντρα της, το οποίο μπορεί να έχει ή να μην έχει σχέση με το παρελθόν τους. Από την άλλη, βρίσκει κανείς την ίδια την ιστορία του βιβλίου, στην οποία ένας φιλήσυχος άνδρας ξεκινά ένα μονοπάτι εκδίκησης όταν η συνάντησή του με μία ομάδα επικίνδυνων τύπων στην μέση του πουθενά οδηγεί σε τραγικές εξελίξεις. Ανάμεσα στις δύο ιστορίες, κινείται η τρίτη αφηγηματική γραμμή, η οποία ακολουθεί τον τρόπο που οι παράλληλες αφηγήσεις αφορούν η μία την άλλη και πώς η επεξεργασία της ανάγνωσης οδηγεί σε κάποια κομβικά συμπεράσματα ή αποφάσεις στην ζωή του ανθρώπου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNz_dhbMwijXTMAtYlfDJY4Q-uR47e4ILI8exIFVtzslC0IXMZ13p7E8JsM3bvkyXdT9gdXPQY2ymOOCcnGxEkM-c4AxgxLWM42S97-Xk3zPIukA8-VCo0FPJ8ynqSPqlIYORLwjgAlI8/s1600/Nocturnal+Animals+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNz_dhbMwijXTMAtYlfDJY4Q-uR47e4ILI8exIFVtzslC0IXMZ13p7E8JsM3bvkyXdT9gdXPQY2ymOOCcnGxEkM-c4AxgxLWM42S97-Xk3zPIukA8-VCo0FPJ8ynqSPqlIYORLwjgAlI8/s640/Nocturnal+Animals+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι λοιπόν προφανές πως τίποτα δεν μπορεί να είναι απλό ή μονοδιάστατο στο φιλμ του Ford. Ακόμα και η λάμψη της επιτυχίας επιβάλλεται να έχει ένα τίμημα, ακόμα και το πιο έντονο κόκκινο οφείλει να κρύβει την απειλή του θανάτου. Ευτυχώς ο Ford είχε αποδείξει και πριν και το αποδεικνύει και εδώ πόσο καλά ξέρει να μεταδίδει σύνθετες πληροφορίες μέσα από την εικόνα. Είναι παθιασμένος αλλά είναι και ψύχραιμος, ρίχνει άπλετο φως αλλά λατρεύει και τις σκιές, χρησιμοποιεί τις υπερβολές στις κινήσεις και τις πληθωρικές παρουσίες αλλά δίνει έμφαση στην ακινησία και τις μακριές σιωπές. Για αυτό και ο συνδυασμός glitter και ερέβους κατά στιγμές φαντάζει ιδανικός, ειδικά όταν επιχειρείται η μετάβαση ανάμεσα στις δύο ιστορίες (ποτέ ένας κατακόκκινος βελούδινος καναπές δεν μαρτύρησε τόσο τον θάνατο) ή όταν προσπαθεί να αποκαλύψει το σκοτάδι πίσω από το φως της επιτυχίας και τις διαθλάσεις στο παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου το βράδυ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην τραχιά, pulp πλευρά της ιστορίας, ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο ιδανικά. Ναι, στα κάδρα υπάρχει και η δράση και η ένταση και η απόλυτη τραγωδία, όμως ο Ford αποδεικνύεται ανεπαρκής στον χειρισμό των έμπειρων αλλά αριθμητικά άπειρων ηθοποιών του (πασίγνωστοι σταρ εμφανίζονται ακόμα και για μια σκηνή), χωρίς να καταφέρνει να συνταιριάσει όλα τα ετερόκλητα αλλά μεμονωμένα δυνατά τους στοιχεία. Ή μήπως τα καταφέρνει; Υπάρχει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην παράνοια, την σάτιρα, το γκροτέσκο και το επιτηδευμένο που επιχειρεί να κατακτήσει ο Ford και το αποτέλεσμα αναδεικνύει συνεχώς και από μια άλλη παράμετρο αφήνοντας μια αίσθηση θαυμασμού αλλά και άβολης θέασης, ψεύτικου αλλά και υπόγεια αληθινού, μια σχιζοφρενική γενικά εντύπωση που κάνει καλό και δεν κάνει καλό στην ταινία. Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει για "ασφάλεια" τον Ford. Είναι τολμηρός, είναι φιλόδοξος και είναι εξαιρετικά μάχιμος στην δημιουργία μιας σκηνοθετικής persona που θέλει να αψηφήσει τα είδη. Υπάρχουν στιγμές μεγαλείου όταν τα καταφέρνει. Και μετά υπάρχει μια αμηχανία. Μια αμηχανία όμως που σε κάνει να θες να ξαναδείς την ταινία γιατί είσαι σχεδόν σίγουρος ότι μπορεί να την αδίκησες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMWINbDIrsFpNyP-D7MSaAOK4x0GIjcAcDBF3ndWu0Y8qyBojwrTdvnXLNgMtRnkZ9lm2FPJo2_wK3mR55EDwADCOqgF0Jhyphenhyphen2ly1vcS6weGJgcsHICpDxWwmmdDsCa3Fi4LPK0BQGq5uk/s1600/Nocturnal+Animals+03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMWINbDIrsFpNyP-D7MSaAOK4x0GIjcAcDBF3ndWu0Y8qyBojwrTdvnXLNgMtRnkZ9lm2FPJo2_wK3mR55EDwADCOqgF0Jhyphenhyphen2ly1vcS6weGJgcsHICpDxWwmmdDsCa3Fi4LPK0BQGq5uk/s640/Nocturnal+Animals+03.jpg" width="640" /></a></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Τουλάχιστον το cast παραμένει εξαιρετικά φωτογενές σε όλη την διάρκεια, είτε πρόκειται για τους πρωταγωνιστές Jake Gyllenhaal και Amy Adams, είτε για τα ένδοξα περάσματα της Laura Linney και του Michael Sheen – και αυτό σίγουρα κάνει καλύτερη την εμπειρία της προβολής κατά πολύ. Ειδικά η Laura Linney μοιάζει να ζει κάθε μία από τις ολιγάριθμες ατάκες της, προσφέροντας αγνή απόλαυση στην μία και μοναδική σκηνή που εμφανίζεται. Αντίστοιχα, η εμφάνιση του Michael Shannon προσφέρει εκείνη την ήρεμη δύναμη που ο ηθοποιός ξέρει ιδανικά να διαχειρίζεται, ικανή να εξισορροπήσει τις συνεχώς αντικρουόμενες πλευρές του φιλμ. Ακόμα και ο Armie Hammer που δεν έχει να κάνει τίποτα πέρα από το να κοιτά την κάμερα και να δείχνει ωραίος, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του κόσμου, ακόμη μια απόδειξη ότι ο Tom Ford κάτι κάνει καλά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από την άλλη, όμως, έχεις έναν αταίριαστα κραυγαλέο Aaron Taylor-Johnson να προσπαθεί ανεπιτυχώς να δημιουργήσει μια παρανοϊκή προσωπικότητα πίσω από την ομορφιά του και έναν Jake Gyllenhaal που κάνει ό,τι μπορεί για να δείξει ευάλωτος αλλά σκοντάφτει σε μια μάλλον επιφανειακή προσέγγιση. Είναι ακόμα μια στιγμή που αντιλαμβάνεσαι τι ακριβώς πάει να κάνει ο Ford, συνειδητοποιώντας τις φιλοδοξίες του αλλά και τις αδυναμίες του, πρόθυμος να του αναγνωρίσεις την προσπάθεια αλλά και γνήσια ενοχλημένος που δεν καταφέρνει αυτό που θέλει. Φυσικά σε όλο αυτό το εξ ορισμού ενδιαφέρον σύμπαν, η Amy Adams βγαίνει λαμπερή και αλώβητη, με την ηθοποιό να αποδεικνύει για άλλη μια φορά σε πόσο καλή φόρμα είναι (βοήθησε και το "<b><i>Arrival</i></b>" [<a href="http://www.theframegame.gr/2016/09/venice-review-arrival-denis-villeneuve.html" target="_blank">The Frame Game Review</a>]), πάντα ικανή να πει μια ολόκληρη, πολύπλοκη ιστορία απλά με τα μάτια της. Και ο Ford το αναγνωρίζει αυτό. Τα μάτια της Amy Adams οριακά θα έπρεπε να αναφέρονται στα credits ξεχωριστά από την ίδια την ηθοποιό. Γι' αυτό μη σε αποθαρρύνει η βαθμολογία της ταινίας. Είναι από τις περιπτώσεις όπου η αριθμητική αξιολόγηση δεν μπορεί να είναι ακριβώς ενδεικτική. Υπάρχει άλλωστε και μια παλιά παροιμία του Hollywood κατάλληλη για την περίπτωση: "η τόλμη ενός φιλμ ξεπερνά τα οποιαδήποτε αστεράκια". <b><i>(2,5*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-17345917560205466832016-09-02T08:00:00.000+03:002016-09-18T22:22:43.244+03:00Venice Review: El Cristo Ciego (The Blind Christ) του Christopher Murray<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhos_lv1g-nCkXe2NXHstOpwHvhBuzbPR2Y6w6dlNreEo3Y2zBMNbacE_Jpk_nhUZj-hGnhNKW_LYMO0taaQaW2WlU6dd2Bg-b2gmhPmEnWnmpI6fo1yvPaiw6hWxTMMENIfoQB5Fyhdq8/s1600/El+Cristo+Ciego+The+Blind+Christ+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhos_lv1g-nCkXe2NXHstOpwHvhBuzbPR2Y6w6dlNreEo3Y2zBMNbacE_Jpk_nhUZj-hGnhNKW_LYMO0taaQaW2WlU6dd2Bg-b2gmhPmEnWnmpI6fo1yvPaiw6hWxTMMENIfoQB5Fyhdq8/s640/El+Cristo+Ciego+The+Blind+Christ+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Όσο κι αν οι θρησκευτικές ταινίες δεν είναι το καλύτερό μου, οι ταινίες που πραγματεύονται την ίδια την ιδέα της Πίστης και τον τρόπο που ο καθένας την αντιλαμβάνεται και την αναζητεί μέσα στην ζωή θεωρώ ότι προσφέρουν απίστευτη δυναμική και ενδοσκόπηση, αμφότερα χαρακτηριστικά που μόνο καλό μπορούν να κάνουν σε οποιαδήποτε ταινία. Σε αυτό το κλίμα, το "<b><i>El Cristo Ciego</i></b>" του Christopher Murray εμπνέεται από τη ζωή τού Χριστού για να περιγράψει τη ζωή ενός ανθρώπου από τη Χιλή, ο οποίος νιώθει ότι έχει μέσα του την ικανότητα να πραγματοποιήσει ένα θαύμα θεραπεύοντας έναν παλιό του φίλο και να την μετατρέψει σε μια σύγχρονη αναζήτηση του θείου μέσα στον ίδιο άνθρωπο.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάνοντας ακόμα πιο αισθητή την διαφορά μεταξύ θρησκείας και Πίστης, ο Χριστός του Murray απορρίπτει εξαρχής κάθε οργανωμένη δομή της θρησκείας. Οι κληρικοί είναι μυστηριωδώς απόντες σε όλη την διάρκεια της ταινίας του και οι ναοί έχουν πάψει από καιρό να είναι μέρη θρησκευτικής λατρείας αλλά περισσότερο άσυλα αστέγων, κατατρεγμένων και κοινωνικών απόκληρων. Η χρήση δε ερασιτεχνών ηθοποιών (όλοι εκτός από τον πρωταγωνιστή Michael Silva είναι κάτοικοι της περιοχής και οι ιστορίες είναι σε μεγάλο βαθμό οι προσωπικές τους) χτίζουν σταδιακά ένα κοινωνικό προφίλ που αποδεικνύει ότι ο κυριότερος στόχος της αφήγησης δεν είναι η κατήχηση αλλά, αντιθέτως, η κριτική αντιμετώπισή της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZBiK0HSiz1_js_IDnwhCyel1iT34EaIoBYBMKbAw0B0NWSz6h4PdA7Nz9y3IUhDg127TjGFDO7aiwxPzyuK1z2xsuyVVZOarnovJc4ZCtTqKS_OR_6Dr8H0ihxSVAhI2yDUsj20aadAE/s1600/El+Cristo+Ciego+The+Blind+Christ+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="264" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZBiK0HSiz1_js_IDnwhCyel1iT34EaIoBYBMKbAw0B0NWSz6h4PdA7Nz9y3IUhDg127TjGFDO7aiwxPzyuK1z2xsuyVVZOarnovJc4ZCtTqKS_OR_6Dr8H0ihxSVAhI2yDUsj20aadAE/s640/El+Cristo+Ciego+The+Blind+Christ+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Πίσω από αυτές τις προσωπικές ιστορίες, η ταινία αναδεικνύει διακριτικά αλλά με σαφήνεια τον πολιτικό σχολιασμό της όσο χρησιμοποιεί τη θρησκευτική γλώσσα για να αποδείξει ότι η Πίστη είναι τελικά κάτι διαφορετικό, μακριά από τις εκκλησίες. Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ το φιλμ παραμένει λιτό στην αφήγησή του, </span><span style="text-align: left;">φροντίζει την ανάπτυξη του χαρακτήρα του </span><span style="text-align: left;">και στοιχειοθετεί κάθε στάδιο της πορείας με καίριες παραβολές (σε ακόμη μια θρησκευτική αναλογία) που κλείνουν το μάτι στη χιλιανή πραγματικότητα. Από την αρχή, η ταινία υπόσχεται ότι "<i>θα μας πει μια ιστορία</i>". Όσο αυτή η ατάκα επαναλαμβάνεται στην αρχή κάθε παραβολής του ήρωα, η ιστορία γίνεται όλο και πιο σύνθετη που τελικά αγκαλιάζει όλη την κοινωνία και όχι απλά την εσωτερική αναζήτηση ενός μοναδικού (και θύμα κοινωνικής κατακραυγής για αυτό - ακόμα μια θρησκευτική αναλογία) ανθρώπου.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το κακό είναι ότι σαν ταινία δεν κάνει την υπέρβαση, ούτε εμφανίζει την ορμή που θα την καθιστούσε φαινόμενο. Ίσως μάλιστα οι χαμηλοί τόνοι του "El Cristo Ciego" να αφαιρούν από την συνεκτικότητα της ταινίας. Το φιλμ όμως έχει άποψη (ειδικά το φινάλε από μόνο του θα μπορούσε να είναι η κατακλείδα μιας ακόμη παραβολής που αγκαλιάζει ολόκληρη την αφήγηση του φιλμ), έχει συγκεκριμένη τοποθέτηση που ξεπερνά την κινηματογραφική διάσταση και έχει μια κριτική ματιά που παραμένει ευαίσθητη και κοντά στον άνθρωπο (όπως θα έπρεπε να κάνει η απούσα από το φιλμ θρησκεία). Βοηθά επίσης σίγουρα που η εικονογραφία του είναι πολύ φιλική προς το μάτι, χωρίς ωστόσο να εντυπωσιάζει με κραυγαλέα κάδρα και οπτικές συνθέσεις. Κρατούμε σίγουρα το όνομα του σκηνοθέτη στα υπόψη για το μέλλον. <b><i>(3*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-58036055628589845672016-09-01T19:00:00.000+03:002016-09-18T20:57:13.463+03:00Venice Review: Les Beaux Jours d' Aranjuez (The Beautiful Days of Aranjuez) [3D] του Wim Wenders<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7ZFmGojllDxHsmLPb8mTdcBphpTYCloEU5DQhx1Tj08JUKZix37ItBD0Ojha8stNl5i-3sruutt1auFP5rPZyG_kzygoaRIgvw8eRBJ3WQ8cVAs8r1NIh_kCTsltXY8eGHE_zAAg2Gg4/s1600/The+beautiful+days+of+aranjuez+Les+Beaux+Jours+d%2527+aranjuez+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7ZFmGojllDxHsmLPb8mTdcBphpTYCloEU5DQhx1Tj08JUKZix37ItBD0Ojha8stNl5i-3sruutt1auFP5rPZyG_kzygoaRIgvw8eRBJ3WQ8cVAs8r1NIh_kCTsltXY8eGHE_zAAg2Gg4/s640/The+beautiful+days+of+aranjuez+Les+Beaux+Jours+d%2527+aranjuez+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Κατά την πρωινή δημοσιογραφική προβολή του "<b><i>Les Beaux Jours d' Aranjuez</i></b>", της νέας δηλαδή δουλειάς τού Wim Wenders και την συνέχεια του πειραματισμού του με το 3D, ένα τεχνικό πρόβλημα με τους αγγλικούς υπότιτλους ανάγκασε την ταινία να ξεκινήσει ξανά από την αρχή, αυτή τη φορά χωρίς όμως ιταλικούς υπότιτλους, εξοργίζοντας τους ντόπιους θεατές και δημιουργώντας ένα σχετικό σούσουρο μπροστά στην κριτική επιτροπή, η οποία είχε έρθει για να παρακολουθήσει την προβολή του φιλμ. Όταν αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ολόκληρης της προβολής και εκείνο το στοιχείο που επιθυμείς να κρατήσεις περισσότερο από όλο το φιλμ γενικά, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν έχει πάει καθόλου καλά.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην ταινία ένας συγγραφέας τυπογραφεί το καινούριο του θεατρικό έργο μέσα στην ερημιά του σπιτιού του, όσο σε ένα δεύτερο επίπεδο ένα ζευγάρι κάνει πρόβα τις ατάκες αλληλεπιδρώντας τόσο μεταξύ τους όσο και με τον συγγραφέα, ο οποίος λαμβάνει την δύναμη ενός κάποιου είδους Θεού. Το κύριο θέμα της κουβέντας είναι ο έρωτας, οι σχέσεις και το παιχνίδι ισχύος ανάμεσα στα φύλα, πασπαλισμένα με την δύναμη της δημιουργίας και τον τρόπο που αυτή ενισχύεται μέσα από την μνήμη. Ενδιαφέρον ως concept μεν, ατυχές στην εκτέλεσή του δε καθώς στην <span style="text-align: left;">πορεία αντιλαμβάνεται κανείς ότι τελικά είναι αντιμέτωπος με μια ταινία φλύαρη, αρκετά ενοχλητική στον τρόπο που επαναλάμβανε ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα και μάλλον υπερβολικά βιωματική για τον Peter Handke, σε σημείο που η εμπειρία αδυνατεί να μεταφερθεί στον θεατή.</span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuzhX78-CYqnLbuR5Bqq9JjYWQqExbFy20HKjOFj72Ib75I93dT_LnVWPeh_PYFMfTWKNAPqWuCiYVDJ2B1m1GQs3DyxWtlXoIYSk1xEbvVQY3MACz_qNOo6jMXv7k-BeCsxVmYEM5pgI/s1600/The+beautiful+days+of+aranjuez+Les+Beaux+Jours+d%2527+aranjuez+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuzhX78-CYqnLbuR5Bqq9JjYWQqExbFy20HKjOFj72Ib75I93dT_LnVWPeh_PYFMfTWKNAPqWuCiYVDJ2B1m1GQs3DyxWtlXoIYSk1xEbvVQY3MACz_qNOo6jMXv7k-BeCsxVmYEM5pgI/s640/The+beautiful+days+of+aranjuez+Les+Beaux+Jours+d%2527+aranjuez+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Το meta στοιχείο που δίνει μια αίσθηση παιχνιδίσματος στην όλη διαδικασία (από την μετατροπή του σεναρίου σε θεατρικό και την αλλαγή ενός χρώματος στις σημειώσεις που συνεπάγεται την αλλαγή του χρώματος ενός φορέματος στην "πρόβα" μέχρι το δάκρυ του συγγραφέα για το παρελθόν του ηρώων του - ή μήπως του ίδιου; - και τις συγκρούσεις των ηθοποιών για τις εντολές της σκηνοθεσίας), η καταναγκαστική σχεδόν εμφάνιση του Nick Cave σε ένα μουσικό ιντερλούδιο (ένεκα και του παρελθόντος των "<b><i>Φτερών του Έρωτα</i></b>") και η δημιουργία μερικών πανέμορφων tableaux vivants, που δίνουν βάθος αλλά δε δικαιολογούν τη χρήση του 3D, προσδίδουν ελαφρυντικά στην ταινία. Η μικρή εμφάνιση του ίδιου του Peter Hadke ως κηπουρού προσφέρει ακόμα κι ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Γεγονός, όμως, παραμένει ότι το φιλμ θυμίζει περισσότερο Alain Resnais στα γεράματα και τον πειραματισμό του με το θέατρο στα "<b><i>Aimer, boire et chanter</i></b>" [<a href="http://letterboxd.com/dimitrisdx/film/life-of-riley/" target="_blank">letterboxd</a>] και "<b><i>Vous n'avez encore rien vu</i></b>" (βοηθάει και η γλώσσα και η θεματολογία) παρά τον Wenders του παρελθόντος που θα θέλαμε (αλλά η αλήθεια είναι ότι, μετά την τελευταία του ταινία, δεν περιμέναμε). Και ακόμα και αυτό δε θα ήταν κακό αν είχε αποτέλεσμα, ή έστω την δημιουργική φλόγα που αποκάλυπτε ακόμα και στο τέλος ο Resnais. Στον Wenders, ακόμα και το συναίσθημα των λέξεων μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί στην φόρμα της ταινίας, χωρίς να μπορεί καν να επικοινωνήσει ούτε με τους ηθοποιούς (οι Reda Kateb και Sophie Semin ισορροπούν άτσαλα στα διάφορα επίπεδα της αφήγησης) αλλά ούτε και με τον τελικό αποδέκτη της ταινίας, δηλαδή εσένα. Και το χειρότερο; Το φιλμ είναι απλά αφόρητα βαρετό και αυτό δεν μπορεί να το παραβλέψει κανείς με τίποτα. <b><i>(1,5*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-77251784151130686142016-09-01T14:30:00.000+03:002016-09-18T17:37:35.712+03:00Venice Review: Arrival του Denis Villeneuve<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil-ni_vOSLa1Y0qDjXU-2ZCCZJew8z0uguBK7L5epWI2dfAlA-8aYKPKjYc1OLm1c2tuSn9fQOtxvKYRotnvOhvpcdbl3xsSlvnXuMGRnFoy3U3g_1l4KIwQHsTy8GN_AwgQAxRp5wO_M/s1600/Arrival+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="394" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil-ni_vOSLa1Y0qDjXU-2ZCCZJew8z0uguBK7L5epWI2dfAlA-8aYKPKjYc1OLm1c2tuSn9fQOtxvKYRotnvOhvpcdbl3xsSlvnXuMGRnFoy3U3g_1l4KIwQHsTy8GN_AwgQAxRp5wO_M/s640/Arrival+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ας το πω από την αρχή γιατί εδώ δεν χρειάζεται καμία υπεκφυγή: Το "<b><i>Arrival</i></b>", η νέα ταινία του Denis Villeneuve, στην οποία η Amy Adams υποδύεται μια γλωσσολόγο που καλείται να ανακαλύψει αν οι εξωγήινοι που μόλις επισκέφθηκαν τη Γη έχουν εχθρικές ή φιλικές διαθέσεις, είναι ένας αγνός, ανόθευτος <b>θρίαμβος</b>. Και σε οπτικό επίπεδο με την φωτογραφία του Bradford Young να μην κάνει αισθητή την απουσία του Roger Deakins μετά τις δύο συνεργασίες του με τον Villeneuve στο "<b><i>Prisoners</i></b>" [<a href="https://letterboxd.com/dimitrisdx/film/prisoners/" target="_blank">letterboxd</a>] και το "<b>Sicario</b>" (και, πιστέψτε με, αυτό είναι τρομερό κομπλιμέντο / <a href="http://letterboxd.com/dimitrisdx/film/sicario-2015/" target="_blank">letterboxd</a>), και σε ερμηνευτικό επίπεδο με την Amy Adams να αποκαλύπτει γιατί αξίζει να θεωρείται μια τεράστια ηθοποιός αλλά και σε αφηγηματικό και συναισθηματικό επίπεδο, με την ιστορία να αποκαλύπτει σταδιακά την πραγματική διάστασή της. Γιατί όπως <span style="text-align: left;">κάθε καλό sci-fi που σκέφτεται τον εαυτό του, το "Arrival" κρύβει μέσα του μια μεγάλη αλήθεια, η οποία ξεπερνά απλά την αποθέωση της γλώσσας και της επικοινωνίας για να μιλήσει απρόσμενα για την ίδια τη ζωή και τον τρόπο που τη βιώνουμε και την αντιλαμβανόμαστε. Μπορεί η επιφάνεια να είναι η καθαρή επιστημονική φαντασία, όμως σταδιακά και μέσα από ένα ευφυές μοντάζ, το ίδιο το φιλμ ξεπερνά τα είδη και γίνεται κάτι μεγαλύτερο και απόλυτα ανθρώπινο – όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό.</span></div>
<a name='more'></a><br />
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg17cRR5Z3wcTCtVTwZHVi3kBB31LKzaLclMvKaOd-75Y-74wFfztR23ON7HyYYhWvS0slWY8rMkZT24ZfhUKH0owqarDKO7n86gpv2klFa6U-1dkzOhX0qD_1Br1AkVgpLzR-D9ct1BMw/s1600/Arrival+03.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="324" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg17cRR5Z3wcTCtVTwZHVi3kBB31LKzaLclMvKaOd-75Y-74wFfztR23ON7HyYYhWvS0slWY8rMkZT24ZfhUKH0owqarDKO7n86gpv2klFa6U-1dkzOhX0qD_1Br1AkVgpLzR-D9ct1BMw/s640/Arrival+03.png" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι αρχικές συγκρίσεις με το "<b><i>Contact</i></b>" είναι όντως δόκιμες, καθώς και οι δυο ταινίες αφορούν εκείνη την στιγμή που ο άνθρωπος έρχεται μέσω ενός μοναδικού του φορέα (η Jodie Foster εκεί, η Amy Adams εδώ) σε επαφή με ένα καινούριο είδος, μία στιγμή που αντιμετωπίζεται κυρίως εγκεφαλικά και όχι ως αφορμή για ένα μπαράζ οπτικών εφέ που ταυτίζουν απαραίτητα την επαφή με την σύγκρουση (η ίδια η ταινία μοιάζει να αναγνωρίζει αυτή την διαφορά, καθώς η γλωσσολόγος της Amy Adams κάποια στιγμή αναρωτιέται την επικίνδυνη ταύτιση της έννοιας "εργαλείο" με αυτή του "όπλου"). Ταυτόχρονα, όμως, αυτές οι συγκρίσεις είναι <span style="text-align: left;">και άδικες, καθώς το "Arrival" παίρνει τον δικό του δρόμο, συνδυάζοντας όλες τις ευαισθησίες που έχει επιδείξει ο Villeneuve στην μέχρι τώρα φιλμογραφία του: την αγάπη του για το ανθρώπινο δράμα, την αυστηρή σκηνοθεσία, το πάθος και την εύνοια στο συναίσθημα και, φυσικά, την αγάπη για το παράδοξο και τον… low budget καναδικό τρόμο (η ταινία έχει και ένα still – ακριβές… αντίγραφο του "<b><i>Enemy</i></b>" / <a href="http://letterboxd.com/dimitrisdx/film/enemy/" target="_blank">letterboxd</a>). </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Αλλά, κυρίως, έχει μια εξαίσια Adams που κουβαλάει την πλειοψηφία της ταινίας σε κοντινό πλάνο, μια αφήγηση που επαν-ερμηνεύει εντυπωσιακά την έννοια του χρόνου και μια νέα θεώρηση της γλώσσας που δεν έχουμε ξαναδεί στο σινεμά και πηγαίνει το φιλμ σε απρόβλεπτες περιοχές. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο αποδεικνύεται φανταστική και η επιλογή της ηθοποιού: τα μάτια της Adams <b>είναι </b>ο δικός μας καθρέφτης, η προσωπική της προσπάθεια <b>είναι </b>η δική μας αγωνία, η επιθυμία για επικοινωνία της <b>γίνεται </b>η δική μας γλώσσα. Η Amy Adams είναι εκείνη που κρατάει συνεκτικά την ταινία, εκείνη που προσφέρει τον συναισθηματικό της πυρήνα και εκείνη που αποδεικνύει τελικά το ίδιο το νόημα του φιλμ. Σπάνια ένας ηθοποιός στηρίζει τόσο κομβικά τον πυρήνα μιας ταινίας. Στο "Arrival" δεν έχει σημασία ούτε η δράση ούτε το επιφανειακό δράμα. Πρέπει απλά να πιστέψεις, Ώστε στο τέλος απλά να διαλυθείς από την αλήθεια.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtrFc0KT6uU8CEfnpdgr-9RxEjAoZZO1gFeHhcG4JvN9wvafU07DoPAsj9fdvN6NOy40emrb_DHefDjORMpqDddyr2LrUvx7nIo469tN3oVYevseTkdLAQvdVPCMgrYaJ6mmF6GJLU4HI/s1600/Arrival+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtrFc0KT6uU8CEfnpdgr-9RxEjAoZZO1gFeHhcG4JvN9wvafU07DoPAsj9fdvN6NOy40emrb_DHefDjORMpqDddyr2LrUvx7nIo469tN3oVYevseTkdLAQvdVPCMgrYaJ6mmF6GJLU4HI/s640/Arrival+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Και τα πάντα αθροιστικά βοηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Η μουσική του </span><span style="text-align: left;">Jóhann Jóhannsson που θαυματουργά συνδυάζει τις... κόρνες του "<b><i>Inception</i></b>" με μια ύπουλη μουσική γραμμή που σε βάζει σε άλλη διάσταση, η κομβική χρήση του "<b><i><a href="https://youtu.be/rVN1B-tUpgs" target="_blank">On the nature of daylight</a></i></b>" του Max Richter στην αρχή και το τέλος του φιλμ, η κυριολεκτικά υποστηρικτική ερμηνεία του Jeremy Renner που είναι σαν να φωτίζει ακόμα περισσότερο το μεγαλείο της Adams, το ιδιοφυές μοντάζ που συμπληρώνει τα κομμάτια της ιστορίας πριν την μεγάλη αποκάλυψη. Η ταινία δεν στηρίζεται σε ένα φινάλε-έκπληξη, ούτε ο αυτοσκοπός της είναι η μεγάλη ανατροπή αλλά ως sci-fi που σέβεται τον εαυτό του κάνει λίγο πριν το τέλος μια μεγάλη αποκάλυψη που επανατοποθετεί ολόκληρη την αφήγησή του σε νέα βάση η οποία εκτοξεύει το συναίσθημα στην στρατόσφαιρα. Και μάλιστα με τρόπο όπου </span><span style="text-align: left;">τα πάντα γίνονται οργανικά, χωρίς να νιώθεις ποτέ ως θεατής ότι εξαπατάσαι ή ότι χειραγωγείσαι.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Στην τελική, δε</span><span style="text-align: left;">ν έχει σημασία αν το "Arrival" είναι η καλύτερη ταινία του Villeneuve (</span><b style="text-align: left;">spoiler alert</b><span style="text-align: left;">: είναι) αλλά αυτό που έχει <b>υπέρμετρη </b>βαρύτητα είναι το γεγονός ότι το σινεμά του βρίσκει ακόμα τρόπους να παρασύρει και να δημιουργεί ακριβώς αυτό που χρειάζεται: αγνό συναίσθημα. Κι ας κρύβεται πίσω από την επιστήμη, όπως κάθε μεγάλη αλήθεια του σύμπαντος. <b><i>(5*/5)</i></b></span></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-49668967668117598612016-09-01T09:00:00.000+03:002016-09-17T22:15:50.018+03:00Venice Review: The Light Between Oceans του Derek Cianfrance<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDa-rLParjBybKmD0HlVAu6Ri9_Xjergx6GJ79wqQsGuOWamVJX-i5B2GEpMqWHFwZlKIWaVRMsP8tmBCsaVmDoORZUacI6NGEoxwC7qv8TAkH2o-617a6COfSmpPwIO2nUMHbBi_4hiI/s1600/The+Light+Between+Oceans+01.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDa-rLParjBybKmD0HlVAu6Ri9_Xjergx6GJ79wqQsGuOWamVJX-i5B2GEpMqWHFwZlKIWaVRMsP8tmBCsaVmDoORZUacI6NGEoxwC7qv8TAkH2o-617a6COfSmpPwIO2nUMHbBi_4hiI/s640/The+Light+Between+Oceans+01.png" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην μεγάλη Βίβλο των κακών ταινιών, υπάρχει ένας κανόνας που λέει ότι αν, παρά την αποτυχία, τουλάχιστον μια ταινία προσπάθησε να παρουσιάσει κάτι (δομικά, αφηγηματικά, τεχνικά) ενδιαφέρον, αν δηλαδή τόλμησε για κάτι και απλά δεν της βγήκε, αυτή είναι <b>πολύ </b>καλύτερη περίπτωση από μια ταινία που δεν την λες και έκτρωμα αλλά πασχίζεις να ανακαλύψεις έστω κι ένα ίχνος καρδιάς και ψυχής μέσα της, γονατίζοντας από την βαρεμάρα, όπως δηλαδή συμβαίνει στην περίπτωση του "<b><i>The Light Between Oceans</i></b>". Γιατί το φιλμ του Derek Cianfrance (των "<b><i>Blue Valentine</i></b>" και "<b><i>The Place Beyond the Pines</i></b>"), ενώ υπόσχεται δράμα και δύσκολες επιλογές (καθώς αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού, λίγο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο βρίσκει ένα μωρό και το αναθρέφει για να ανακαλύψει στην πορεία ότι η αληθινή μητέρα του το αναζητεί), στο τέλος καταλήγει άνευρο και επιφανειακό και, σίγουρα, μια εκνευριστικά χαμένη ευκαιρία.</div>
<a name='more'></a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Δεν είναι μόνο τα πολλά προβλήματα ροής που αδυνατούν να βοηθήσουν την ταινία να βρει ένα σταθερό δραματικό ρυθμό. Δεν είναι μόνο το μοντάζ που ατυχώς θυμίζει σκηνές σε τυχαία σειρά που αποκόπτει έστω την μηδαμινή στοιχειώδη αφηγηματική συνέχεια. Δεν είναι απλά οι άστοχες ερμηνείες που ξεχειλίζουν από υπερβολή και πλήρη ανικανότητα ελέγχου του συναισθήματος που προκαλούν αβίαστα το γέλιο σε κομβικές δραματικές σκηνές. Και σίγουρα δεν είναι μόνο το νερόβραστο συναίσθημα που μαζί με την μηδενική χημεία των πρωταγωνιστών (κι ας είναι οι Michael Fassbender και η προσφάτως "Οσκαρική" Alicia Vikander ζευγάρι στην αληθινή ζωή) αυτά που καθιστούν το "The Light Between Oceans" εκείνη την ταινία που, ενώ είναι πολύ μακροσκελής και όλο προσθέτει επεισόδια στην αφήγηση, ουσιαστικά σε καμία περίπτωση δεν λέει κάτι καινούργιο, με αποτέλεσμα να προκύπτει αφόρητα κενή και πληκτική. </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAET4JAIlF6fUOmLrmV_x-wnbDXmApwoR0IIp8yqm90kqhD_02vgGaiv4SyW2adpLC24KCSaBQAeShSTDyZp6vcEB6ZQKQ2Dk0RNW5DjaS1A6mEKbJtOmKYUUnVXkunHg0EwcF7NSA9NA/s1600/The+Light+between+oceans+02.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="262" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAET4JAIlF6fUOmLrmV_x-wnbDXmApwoR0IIp8yqm90kqhD_02vgGaiv4SyW2adpLC24KCSaBQAeShSTDyZp6vcEB6ZQKQ2Dk0RNW5DjaS1A6mEKbJtOmKYUUnVXkunHg0EwcF7NSA9NA/s640/The+Light+between+oceans+02.png" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι όλα τα παραπάνω και μια σωρεία επιπλέον λάθος επιλογών που σταδιακά αποδομούν ακόμα και την παραμικρή δραματική ισχύ του φιλμ. Η Rachel Weisz αναγκάζεται να περιοριστεί μόνο στο έντονο βλέμμα της αφού το σενάριο την βάζει να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια χωρίς να δίνει βάρος στην δραματική υπόσταση της ηρωίδας της (θεματικά, το πιο δυνατό στοιχείο του πρωτότυπου βιβλίου). Ο Alexandre Desplat παραδίδει ένα απλά διεκπεραιωτικό soundtrack που χρησιμοποιείται τόσο παρεμβατικά που σύντομα καταντά όχι απλά μονότονο αλλά και εξαιρετικά ενοχλητικό. Οι αφηγηματικές, δε, τρύπες όπως και ο χειρισμός των ηθοποιών, οι οποίοι εμφανίζονται και εξαφανίζονται αψηφώντας τους κανόνες της λογικής και της εξέλιξης του χρόνου προκαλούν την συνεχή αβεβαιότητα σχετικά με την σκηνοθετική επίβλεψη του <span style="text-align: justify;">Cianfrance</span><span style="text-align: justify;"> στο όλο project. Τα πάντα μαρτυρούν κάτι καλογυαλισμένο και λουστραρισμένο σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην γίνει εμφανής η όλη κενότητα του έργου.</span></div>
<br /><div style="text-align: justify;">
Γιατί τι να το κάνεις αν η φωτογραφία κάποιες στιγμές σε κάνει να ξεχάσεις αυτό το ναυάγιο; Ή πόσο να βοηθήσει ένα ικανότατο sound design που σε κάνει να νιώθεις όντως μέσα στην καταιγίδα για όσο λίγο διαρκεί αυτή; Για πόση ώρα να βρουν τα μάτια σου παρηγοριά στα φροντισμένα κοστούμια της εποχής; Το μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό ενδέχεται να απολαύσει το "The Light Between Oceans" παίζοντας με τις πέρλες του, οι υπόλοιποι, όμως, θα αναρωτηθούν πώς γίνεται ένα τέτοιο δράμα να καταλήξει σε πραγματικό… φεστιβάλ αδιαφορίας. Όμορφες εικόνες, όμως στην τελική αυτό το φως, ίσα που αχνοφαίνεται. <i><b>(1*/5)</b></i></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-80295419808525526732016-08-31T14:00:00.000+03:002016-09-19T22:38:44.672+03:00Venice Review: La La Land του Damien Chazelle<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkJsYwetDJCdwNP946fhhfxBg0wL5IZz7N3hPyGKCbL400GnXhc4BdP8DkkDPECFf4ZKJWJ3_br7C-P_DHghO-pDovXYUNOt37yGQQhjF5VUPXsT4Gvp4pwSzWVA-QYH0FUyBposAPNew/s1600/La+La+Land+003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkJsYwetDJCdwNP946fhhfxBg0wL5IZz7N3hPyGKCbL400GnXhc4BdP8DkkDPECFf4ZKJWJ3_br7C-P_DHghO-pDovXYUNOt37yGQQhjF5VUPXsT4Gvp4pwSzWVA-QYH0FUyBposAPNew/s640/La+La+Land+003.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκρηκτικές χορογραφίες μέσα στην κίνηση του Λος Άντζελες, audition που καταλήγουν σε ένα συγκινητικό solo τραγούδι, χοροί στα αστέρια και κινηματογραφικές αναφορές που δεν περιορίζονται στο κλασικό Χόλιγουντ, συν μια αρχετυπική ιστορία αγάπης με όλα της τα επακόλουθα αλλά χωρίς την βαρετή επίφαση: Το "<b><i>La La Land</i></b>" του Damien Chazelle είναι pop, είναι retro, είναι αστείο, είναι συγκινητικό και είναι εκείνη ονειρική ταινία ενός Hollywood στο οποίο σοκαριστικά ο ρεαλισμός είναι παρών!<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Όπως ένα μιούζικαλ που σέβεται τον εαυτό του, το "La La Land" ανοίγει με ένα εντυπωσιακό χορευτικό νούμερο που στόχο έχει να παρασύρει τον θεατή στον πολύχρωμο, εντυπωσιακό κόσμο του. Όπως, όμως, ένα σύγχρονο μιούζικαλ που σέβεται τον εαυτό του, το φιλμ φροντίζει να εκσυγχρονίσει την κινηματογραφική αυτή συνήθεια, στήνοντας την εναρκτήρια χορογραφία του (από την Καναδή Mandy Moore, τη μια από τις δύο καλύτερες χορογράφους που έχουν περάσει ποτέ από το αμερικανικό "<b><i>So You Think You Can Dance</i></b>") μέσα στην κόλαση της κίνησης του Λος Άντζελες, φροντίζοντας να αποτυπώσει τον κάθε ονειροπόλο κάτοικο αυτής της σύγχρονης πόλης και μπλέκοντας τις επιρροές απ’ το Broadway με τη jazz και την urban σκηνή. Μπορεί το σήμα της εταιρείας παραγωγής της ταινίας να είναι επιτηδευμένα retro ή να παίζει με το κινηματογραφικό φορμάτ κλείνοντας το μάτι στην κινηματογραφική κληρονομιά του genre, όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή είναι μια ταινία που διαδραματίζεται και απευθύνεται στο σήμερα, κάνοντας φυσικά άπειρες αναφορές στο παρελθόν, τόσο μέσα από τη χρήση των χρωμάτων όσο και μέσα από το στήσιμο των σκηνών και των σκηνικών.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiPftwSYIO1H5Uzx_r1Dn1_QtlJqWh3Q7H9TlOpT3kqlzo75THrkpzH-xKma0QQKI-Ct9B7TNGWJ0Lg3_bhsLeuaus1Wdxrs0-0jURtgTYxYEJuvPbOTQGi12y57X9RpvPx5IOtGami5k/s1600/La+La+Land+002.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="262" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiPftwSYIO1H5Uzx_r1Dn1_QtlJqWh3Q7H9TlOpT3kqlzo75THrkpzH-xKma0QQKI-Ct9B7TNGWJ0Lg3_bhsLeuaus1Wdxrs0-0jURtgTYxYEJuvPbOTQGi12y57X9RpvPx5IOtGami5k/s640/La+La+Land+002.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν υπάρχει, επίσης, κάτι ακόμα για το οποίο δεν υπάρχει αμφιβολία, είναι το πόσο αγαπά ο Chazelle την jazz. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να βάλει τον χαρακτήρα του Ryan Gosling, Sebastian, να υποστηρίξει αναπολογητικά εμφανώς αυτή την θέση και στήνει τις πιο κρίσιμες στιγμές της ταινίας (όπως την κομβική συνάντηση του Sebastian και της Mia της Emma Stone) υπό τις νότες αυτής της μουσικής. Στο "<b><i>Whiplash</i></b>" ήταν πασιφανές το πόσο πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζε η jazz. Εδώ, πλέον, η συμβολή της είναι πιο οργανική, πιο ύπουλη και απόλυτα σημαντική για τη συναισθηματική αποθέωση της ταινίας. Στο "La La Land", η jazz δεν είναι ο πρωταγωνιστής αλλά μάλλον ο σκηνοθέτης της ιστορίας. Και ακόμα και όταν οι ήρωες δεν τραγουδούν, η επιρροή της και η παρουσία της προσφέρει το οξυγόνο που αναπνέουν οι ήρωες και δίνει την απαραίτητη ώθηση της καθημερινότητάς τους.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το κρίσιμο ερώτημα, βέβαια, είναι τι <b><i>ακριβώς </i></b>είναι το "La La Land". Είναι απλά η ιστορία αγάπης μεταξύ μιας επίδοξης ηθοποιού και ενός πιανίστα στο σύγχρονο Χόλιγουντ των ονείρων και των μη ρεαλιστικών προσδοκιών; Είναι ίσως ένα καλοφτιαγμένο αλλά διαδικαστικό homage στο κλασικό Hollywood των μιούζικαλ και των χορογραφημένων ιντερλούδιων; Ή μήπως είναι τελικά ένα απλό... βραβειακό δόλωμα, που κάνει όλες τις κατάλληλες επιλογές για να βρεθεί στην μεγάλη βραδιά των Όσκαρ κρύβοντας επιμελώς τα ελαττώματά του πίσω από την λάμψη των αστέρων του; Για το τελευταίο δεν μπορεί κανείς να κάνει προβλέψεις με βεβαιότητα, ωστόσο επίσης κανείς δεν πρέπει να υποτιμά την ύπουλη ιδιοφυΐα του "La La Land" πίσω από την γυαλιστερή του φαινομενική ελαφρότητα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOtNJMk56B135sdiJ33f2NCg52JKCSEkidTXn7N7hnUheacQEmz_CW4uBmB901VFrPLqc7TdWGhxGMccdr0KzkvT035Cyc8qfrfQreF_xGngYzIa8gpioW_ze_JfGUTf0N-hQUo4nFyak/s1600/La+La+Land+001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="262" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOtNJMk56B135sdiJ33f2NCg52JKCSEkidTXn7N7hnUheacQEmz_CW4uBmB901VFrPLqc7TdWGhxGMccdr0KzkvT035Cyc8qfrfQreF_xGngYzIa8gpioW_ze_JfGUTf0N-hQUo4nFyak/s640/La+La+Land+001.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ταινία και ξέρει τι είναι και απολαμβάνει αυτό που είναι. Επίσης, αγαπά τον θεατή της και καταφέρνει να τον παρασύρει σε ένα συναισθηματικό ταξίδι μεγάλου εύρους και αποδεδειγμένης (από τα δακρυσμένα μάτια των συνθεατών) αποτελεσματικότητας. Ξέρει πότε πρέπει να ελαφρύνει τον τόνο και πότε να βυθιστεί σε καλοδεχούμενο μελό. Αποφεύγει τα περιττά cut και επενδύει σε αδιάκοπες σκηνές για όσο χρειάζεται (όπως ολόκληρη η αρχική σκηνή) χωρίς να "χτυπάει" ως αχρείαστη επιτήδευση, ίσως γιατί θέλει να περάσει την αίσθηση της δημιουργίας στο set και όχι τη μετέπειτα επεξεργασία μιας ταινίας, όπως ήταν ο… σκοπός και των παλιών μιούζικαλ. Επιπλέον, γνωρίζει πότε να κάνει μια μικρή έκπληξη (π.χ. ένα ιπτάμενο μαντήλι) πριν εκτοξεύσει κυριολεκτικά τους πρωταγωνιστές του στα αστέρια ή γνωρίζει πώς μια αλλαγή παπουτσιών μπορεί να οδηγήσει σε ένα κομβικό χορευτικό με κλακέτες. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και, φυσικά, τo "La La Land" έχει μπροστά από την κάμερα δύο ηθοποιούς που φαίνονται φυσικοί, χαρισματικοί και ικανοί να τραγουδήσουν και να χορέψουν, ανήκοντας ταυτόχρονα τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν (ειδικά η Emma Stone έχει μια σκηνή audition πάνω της ικανή να την οδηγήσει μέχρι τα Όσκαρ). Τέλος, αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά, η ταινία έχει ένα τελικό δεκάλεπτο ικανό να διαλύσει κάθε αντίσταση και να τη βάλει περισσότερο στην επικράτεια του… Jacques Demy παρά στο αμερικανικό, κλασικό μιούζικαλ (αν και ο Stanley Donen έχει την τιμητική του). </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX2rNdFXRT_QFHetjuS8a1by4XaoZg0QNZUovl7fgcp6jXr6Xbg0C4zsLrDnrP-8k-rymU_Qws8bEsd0xcgnv3X9YMJUmVRMhIcydgmqH75wUeg1bOoAHBSD5LqTAQBCGipK5mDzZlYjY/s1600/La+La+Land+004.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX2rNdFXRT_QFHetjuS8a1by4XaoZg0QNZUovl7fgcp6jXr6Xbg0C4zsLrDnrP-8k-rymU_Qws8bEsd0xcgnv3X9YMJUmVRMhIcydgmqH75wUeg1bOoAHBSD5LqTAQBCGipK5mDzZlYjY/s640/La+La+Land+004.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Μέσα σε όλα αυτά, κρατούμε την τόλμη του Chazelle να επιμείνει σε ένα προσωπικό όραμα, επικροτούμε την επιθυμία του να κρατήσει την ιστορία μακριά από περιττές υποπλοπές (μοναδικό της μείον ένα ενδιάμεσο κομμάτι που συγκριτικά με αρχή και τέλος μοιάζει να κατεβάζει λίγο ταχύτητα) και θαυμάζουμε την ικανότητά του να χρησιμοποιεί τη μουσικότητα ως αφηγηματικό σκελετό ολόκληρης της ιστορίας. Επιπλέον, του αξίζουν συγχαρητήρια για τον τρόπο που έστησε όλη αυτή την αφήγηση, παίζοντας με τον χρόνο, τις επιρροές και τη διαχρονική αίσθηση του ρομαντισμού. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνο ωστόσο που ανεβάζει το φιλμ σε άλλο επίπεδο είναι η διάθεσή του να δει πίσω από το όνειρο, να κρατήσει την κάμερα ανοιχτή όταν ο καθένας "ξυπνά" και να πάρει θέση όταν πρέπει να ληφθούν οι δύσκολες αποφάσεις πέρα από τις νότες και τους μουσικούς μονολόγους. Το "La La Land" θαυματουργά δεν ξεχνά τον ρεαλισμό του όταν κοιτάει τα άστρα, ούτε όμως και απορρίπτει τους ονειροπόλους του όταν η πραγματικότητα φαίνεται σκληρή και αποκαρδιωτική. Όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Chazelle, "<i>ο κόσμος έχει ανάγκη από χαρούμενες ιστορίες</i>". Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από μη <b>ρεαλιστικές </b>ιστορίες. Για αυτό και είναι εντυπωσιακό αυτό που τελικά προσφέρει το "La La Land": ένα ρεαλιστικό αλλά και φανταστικό κόσμο όπου τα πάντα είναι τόσο γνώριμα αλλά και δεν είναι. Απλά μαγικό σινεμά, από το καλύτερο είδος που μπορεί να υπάρξει. <b><i>(4,5*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-43238412608366572432016-02-27T23:00:00.000+02:002016-02-27T23:00:14.716+02:00Movie Review: The Mermaid (美人鱼) του Stephen Chow<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK5ojRqF5x7JZP3iNBh7xvSepiWxdba67FTJL0_zB6cnmCQYe30cL4vW-ZkqX0cho9fUk7IG_lC74zGMFpaAubw-Gg_36dD2wIyPlCBLF12BhodKIA6LL9LHKXRpvGJw969rCbVvU5H5U/s1600/the+mermaid+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="366" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK5ojRqF5x7JZP3iNBh7xvSepiWxdba67FTJL0_zB6cnmCQYe30cL4vW-ZkqX0cho9fUk7IG_lC74zGMFpaAubw-Gg_36dD2wIyPlCBLF12BhodKIA6LL9LHKXRpvGJw969rCbVvU5H5U/s640/the+mermaid+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
To "<b><i>The Mermaid</i></b>" του Stephen Chow είναι ένα οικολογικό manifesto. Επίσης, είναι ένα απόλυτα αποτελεσματικό rom com όπου δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι (ή και όχι) ερωτεύονται μεταξύ τους. Επιπλέον, είναι ένα φιλμ που δε διστάζει να αφιερώσει χρόνο σε slapstick στιγμιότυπα, ούτε και να σοβαρέψει απότομα εκτινάσσοντας τον κίνδυνο που βαραίνει τους ήρωές του στα ύψη. Το "The Mermaid" είναι μία ταινία που δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά όσο επιχειρεί να πει μερικά πολύ σοβαρά πράγματα. Διάολε, δεν διστάζει ακόμα και να ενσωματώσει μερικά μιούζικαλ στιγμιότυπα στον ιστό της όσο βουτάει σταδιακά στο απόλυτο δράμα για να αναδυθεί και πάλι από τους βυθούς τελείως αλλαγμένο. Το "The Mermaid" αψηφά τα είδη αρνούμενο να καταταχτεί κάπου καθοριστικά και ταυτόχρονα παίζει σύμφωνα με όλους τους σωστούς κανόνες. Για την ακρίβεια, είναι με σχεδόν απόλυτη σιγουριά η καλύτερη γοργονοοικολογικοslapstickdramedyromcom-μιουζικαλπεριπέτεια που πρόκειται να δεις ποτέ. </div>
<a name='more'></a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Στο φιλμ, η Shan (η ιδιοφυώς επονομαζόμενη ηθοποιός Jelly Lin) είναι μια γοργόνα που ζει με τους υπόλοιπους γοργόνους και τα ζώα της θάλασσας στον Πράσινο Κόλπο, ένα υδάτινο πάρκο ειδυλλιακής ομορφιάς και επομένως υψηλής εμπορικής αξίας, ώσπου ένας playboy επιχειρηματίας, ο ειδεχθής Liu Xuan, αποφασίζει να αγοράσει την περιοχή για τα δικά του σχέδια. Για να ερημώσει την περιοχή από την τοπική πανίδα, χρησιμοποιεί ένα όπλο υπερήχων, το οποίο ουσιαστικά αποδεκατίζει τον γοργονοπληθυσμό και αφήνει τους επιζήσαντες σοβαρά τραυματισμένους. Αυτό φυσικά, η Shan δεν πρόκειται να αφήσει να περάσει ατιμώρητο. Ή μήπως όχι;</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCJKWnbMY2cXl-dApamPIHS0xlfYuwIXar66T7IRz_8S0nHeERM2YHveC-fAq1SfE6ULXQBHojezSUNTt9ucUqeNhiHnwL4XvIUBkGYJv-mormbTslBl4g7KcQiK6o1hnRPelPtpIy8v0/s1600/the+mermaid+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCJKWnbMY2cXl-dApamPIHS0xlfYuwIXar66T7IRz_8S0nHeERM2YHveC-fAq1SfE6ULXQBHojezSUNTt9ucUqeNhiHnwL4XvIUBkGYJv-mormbTslBl4g7KcQiK6o1hnRPelPtpIy8v0/s640/the+mermaid+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ταινία άνοιξε ανήμερα της Κινέζικης πρωτοχρονιάς στην Κίνα, σπάζοντας το ρεκόρ εισπράξεων πρώτης μέρας κυκλοφορίας στην κινηματογραφική ιστορία της χώρας (ρεκόρ που μέχρι τώρα κατείχε το εξίσου πρόσφατο "<b><i>Monster Hunt</i></b>", το οποίο είναι μια ιστορία για κάποια άλλη μέρα - ας περιοριστούμε στον χαρακτηρισμό "πρωτότυπη <i>βλακεία με καρδούλες και ψυχούλα</i>"), και αποτέλεσε ακαριαία ένα ασυνήθιστο φαινόμενο oriental pop κουλτούρας, με sold out προβολές στην Αμερική και μια ξαφνική φήμη που άρχισε να γίνεται σταδιακά παγκόσμια. Θα μπορούσε άραγε αυτή να είναι η ταινία που θα φέρει στο προσκήνιο τον εμπορικό, κινέζικο κινηματογράφο; Αξίζει να σημειωθεί ότι κανείς δυτικός θεατής δεν είναι ουσιαστικά προετοιμασμένος για αυτό το σινεμά, το οποίο αρνείται να ακολουθήσει την δυτική πεπατημένη και τους mainstream όρους, όσο "μαζικό θέαμα" κι αν χαρακτηρίζεται στην χώρα του. Ακόμα και ο arthouse κινηματογράφος της περιοχής είναι συντονισμένος με το παγκόσμιο σινεμά. Το "The Mermaid" όμως είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί όλη αυτή η ξαφνική εναλλαγή των ειδών, η μεταφορά από το δράμα στην κωμωδία και αντίστροφα, τα φτηνά οπτικά εφέ και η ρομαντική αφέλεια των ηρώων του, ο έντονος διδακτισμός και η ηθική γραμμή της ιστορίας, όπως και οι ίδιοι οι ήρωες που αρνούνται να καταταχτούν de facto σε καλούς ή κακούς, όλα αυτά τα στοιχεία αψηφούν όλες της σταθερές στις οποίες έχει μάθει να στηρίζεται ο δυτικός θεατής. Το "The Mermaid" ανάμεσα σε μια αποστολή δολοφονίας, καταφέρνει να χωρέσει ένα γνήσιο, cheesy ρομάντζο. Σε μια σκηνή εκτέλεσης, καταφέρνει να ενσωματώσει μια ξεκαρδιστική pop χορογραφία κάτω από το τραπέζι. Σε μία κωμική σκηνή, καταφέρνει να βγάλει γέλιο από τον ουσιαστικό διαμελισμό ενός χαρακτήρα. Εκεί που νομίζεις ότι έχει φτάσει στο όριο ενός αστείου, σπρώχνει παραπέρα από το προφανές και το καθιστά απόλυτα "φυσιολογικό". Τα πάντα είναι αστεία και σοβαρά ταυτόχρονα και, κατά μία έννοια, βγάζουν απόλυτο νόημα. Στο σύμπαν του Stephen Chow όλα αλληλοσυμπληρώνονται. Και ούτε ένα δευτερόλεπτο της ταινίας δεν πρέπει να πάει και δεν πηγαίνει τελικά χαμένο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimBziq-3cleVFYGC6uoZCU-6YRhE4ijEjsXKeQhXeMTwNj7rOvU-m7V_Oy1UNpuV8MdgsctgILY1n9tAlJ9IdiEqPzhJJ3_Wo1lcvTi-rfQuaIHAx-I4Te0uA1qXXIumA0UTa8mBSubGw/s1600/the+mermaid+03.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimBziq-3cleVFYGC6uoZCU-6YRhE4ijEjsXKeQhXeMTwNj7rOvU-m7V_Oy1UNpuV8MdgsctgILY1n9tAlJ9IdiEqPzhJJ3_Wo1lcvTi-rfQuaIHAx-I4Te0uA1qXXIumA0UTa8mBSubGw/s640/the+mermaid+03.png" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό οδηγεί σε μια εμπειρία τουλάχιστον πρωτόγνωρη. Τόσο πρωτόγνωρη που ουσιαστικά δεν σου επιτρέπει να αναγνωρίσεις τα μειονεκτήματα της ταινίας, όσο το φιλμ σε βομβαρδίζει με ιδέες που φαινομενικά δείχνουν τόσο αταίριαστες μεταξύ τους. Αναπόφευκτα πολλές από αυτές παραμένουν ελλιπώς αναπτυγμένες και άλλες καταλήγουν να διαρκούν περισσότερο από όσο θα έπρεπε, όμως, ούτε στιγμή δεν έχεις την πολυτέλεια να νιώσεις βαρεμάρα. Οι ερμηνείες κατά στιγμές είναι κωμικές, το δράμα ακούσια αστείο, τα οπτικά εφέ περισσότερο φιλόδοξα από όσο ίσως τους επιτρέπει ο προϋπολογισμός και, όμως, στην τελική, όλα αυτά χαρακτηρίζουν την ίδια την προσωπικότητα ενός τολμηρού, αυθάδικου φιλμ που φαίνεται να αναδομεί ένα ολόκληρο genre φτιαγμένο από επιμέρους ανεξάρτητα στοιχεία. Στην Κίνα, ίσως αυτό να είναι η πεπατημένη. Όμως, αυτή η προκλητική περιφρόνηση για κάθε δυτικό στερεότυπο καταλήγει τελικά απόλυτα αναζωογονητική, όσο τρομακτική κι αν φαίνεται στην αρχή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το "The Mermaid" είναι ουσιαστικά η ταινία που σου ανοίγει την πόρτα για ένα σινεμά που αγνοούσες και θα έπρεπε να ξέρεις, χρησιμοποιώντας μία κινηματογραφική γλώσσα που φαντάζει γνώριμη αλλά χρησιμοποιείται με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Είναι ένα φιλμ που αδικείται όταν αντιμετωπίζεται κριτικά, γιατί στόχο έχει να επιτεθεί στις αισθήσεις και όχι στην λογική σου. Είναι ένα σοβαρό οικολογικό μανιφέστο καμουφλαρισμένο πίσω από την αφέλεια μιας cheesy εμπορικής ταινίας. Έχει ωστόσο την τόλμη να πάρει στα σοβαρά το όραμά του, να το εξερευνήσει, να προτείνει λύση και να δει πέρα από αυτό, χωρίς να κρίνει αυστηρά τους ήρωές του και έχοντας την διάθεση να τους κατανοήσει πέρα από τις πράξεις τους. Ίσως είναι το πιο γενναίο, απολαυστικό, γεμάτο ελαττώματα φιλμ που έχω δει τελευταία. Και για αυτό αλλά και την νέα κινηματογραφική γλώσσα που προτείνει αξίζει να ανακαλυφθεί από το παγκόσμιο κοινό. Άραγε, ποιος θα ήταν τόσο τολμηρός ώστε να το φέρει στην Ελλάδα; <b><i>(3*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-4263589664943474092016-01-27T20:46:00.000+02:002016-01-27T20:46:04.487+02:00Newsflash, μέρος ένατο: "No Dessert!"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhez2wYYNP7v7iWFtnPk9frGUGovTTqIIteaMV6hyGytAAwDS62TI5avYByBuYm-bpFP_qdqI6c0pLR2wpA5XlopHKJbKDFp_1iagcPWmLfYIZli60Ruly3fngNFXN4jJNEx-o2vHnJ3FQ/s1600/Inside+Out.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="286" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhez2wYYNP7v7iWFtnPk9frGUGovTTqIIteaMV6hyGytAAwDS62TI5avYByBuYm-bpFP_qdqI6c0pLR2wpA5XlopHKJbKDFp_1iagcPWmLfYIZli60Ruly3fngNFXN4jJNEx-o2vHnJ3FQ/s640/Inside+Out.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Τι κάνει ένα πρωτοσέλιδο "<b>πιασάρικο</b>"; Είναι η αποκλειστικότητα; Είναι η δίψα για αίμα; Είναι το μυστήριο που αποκαλύπτεται κι ας μην ήξερες πριν από λίγο ούτε καν την ύπαρξή του; Ή μήπως είναι η έκφραση ακριβώς του κατάλληλου πράγματος την κατάλληλη στιγμή, ακριβώς σαν την... οργή του Θυμού για την απουσία επιδορπίου στο φαγητό της Riley στο "<b><i>Inside Out</i></b>" της Disney; Ίσως τίποτα από τα παραπάνω, ίσως και όλα αυτά ταυτόχρονα. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι σε κάθε περίπτωση αυτή ακριβώς η σκηνή της έντυπης ενημέρωσης αποτελεί την στιγμή της αλήθειας, της αναλαμπής, της ξαφνικής ενημέρωσης, του πανικού και τελικά της αποκάλυψης. Τώρα, πού είναι τοπ αναθεματισμένο επιδόρπιό μου;</div>
<br />
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaaw8eHGnVEXk1LTOpXLkRKUdfD3h3A_s9NCrBq3KU3Y5golVEOtOQR4MnqMD5bdzKVBtKnab9Hxxq8QvNX5ypcqWsJHbtwkkLcMkgx_m0O83idtoXb4b3jAINgo-VWZrqjNZbKPEqfH8/s1600/Back+to+the+future.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaaw8eHGnVEXk1LTOpXLkRKUdfD3h3A_s9NCrBq3KU3Y5golVEOtOQR4MnqMD5bdzKVBtKnab9Hxxq8QvNX5ypcqWsJHbtwkkLcMkgx_m0O83idtoXb4b3jAINgo-VWZrqjNZbKPEqfH8/s640/Back+to+the+future.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<b>High Valley Telegraph</b>: "<i>Brown Mansion Destroyed</i>" ("<b><i>Back to the Future</i></b>" του Robert Zemeckis, 1985)</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIgD1QAey0CIPqgUE-cVN2E98Y0m9vaYCWpkzwTe2sjIr2EdggE8sUiPUQzNQDlVcepSxy8fP4oZfWN7Ox58Ud3ViqHZZ-SfqAOVIBwHJcXl-nrggXVL1dI4qjFIICCNA1-dlskxCV6Fg/s1600/Back+to+the+future+II.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIgD1QAey0CIPqgUE-cVN2E98Y0m9vaYCWpkzwTe2sjIr2EdggE8sUiPUQzNQDlVcepSxy8fP4oZfWN7Ox58Ud3ViqHZZ-SfqAOVIBwHJcXl-nrggXVL1dI4qjFIICCNA1-dlskxCV6Fg/s640/Back+to+the+future+II.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>USA Today: </b>"<i>Youth jailed. Martin McFly Junior arerested for theft</i>" ("<b><i>Back to the Future Part II</i></b>" του Robert Zemeckis, 1989)</div>
<div>
<br /></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5ae5F4RHStLcMcLHEWxanSu0G_eH7eV1OW95GKgkB8Mpws9BM4U3lIOcpLx1S3X1Qwo6U9HfzSYK_lfSaNT-Dmosr7Z-LFYrpSow_xoDiXxcM_o7nGBxmkYXZ6cikChzhi7JZTZEdQVI/s1600/birdman.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5ae5F4RHStLcMcLHEWxanSu0G_eH7eV1OW95GKgkB8Mpws9BM4U3lIOcpLx1S3X1Qwo6U9HfzSYK_lfSaNT-Dmosr7Z-LFYrpSow_xoDiXxcM_o7nGBxmkYXZ6cikChzhi7JZTZEdQVI/s640/birdman.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Arts This Weekend</b>: "<i>The Unexpected Virtue of Ignorance</i>" ("<b><i>Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance)</i></b>" του Alejandro González Iñárritu, 2014)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHsZ1xPEvVgTWUlhDCGRGVKme5RW8-9O8PLYZGRPPzuwYL_cdu8V0Wv6r-mI7J-OgH0Nudb9m18XizjUkRn-DYktKhE_pxWLLDdwGYmUb2oKvgafLtNqy8wVUBDjs_7hZse8SyWKlK8Eg/s1600/cITIZEN+KANE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="496" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHsZ1xPEvVgTWUlhDCGRGVKme5RW8-9O8PLYZGRPPzuwYL_cdu8V0Wv6r-mI7J-OgH0Nudb9m18XizjUkRn-DYktKhE_pxWLLDdwGYmUb2oKvgafLtNqy8wVUBDjs_7hZse8SyWKlK8Eg/s640/cITIZEN+KANE.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>St. Louis Inquirer</b>: "<i>St. Louis Debut Scheduled For Susan Alexander</i>" ("<b><i>Citizen Kane</i></b>" του Orson Welles, 1941)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW5eFp1VYXnjln6POqRxySm4LPufEmU0n0M8bBEKCwrrN_lRwbxNMZjvd43GBwSn-0IUWgVxkLeKbC8EO0WEFwUNCxEKQaXHa7pZf6omb1qSVg2Z7yVN5cAjc1HmUgS4SIVMIIO9OTUgU/s1600/Creed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="254" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW5eFp1VYXnjln6POqRxySm4LPufEmU0n0M8bBEKCwrrN_lRwbxNMZjvd43GBwSn-0IUWgVxkLeKbC8EO0WEFwUNCxEKQaXHa7pZf6omb1qSVg2Z7yVN5cAjc1HmUgS4SIVMIIO9OTUgU/s640/Creed.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>ECHO</b>: "<i>Rocky Training Creed's Son, Adonis</i>" ("<b><i>Creed</i></b>" του Ryan Coogler, 2015)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3YtibIJQJOVtVl2bQPXooPbg7hHgW6yC7Hpq6PWGlnO1r7WQ68yXfas_Fc2KEApD2_cr0L_jx0kKvMLCUt-X8d8292Wi2_OAtZ377wWEBfHsqW7Gj7tVVsquLVkJ6Fr798cO4FXqqV8k/s1600/Dracula+Pages+from+a+Virgin%2527s+Diary.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="350" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3YtibIJQJOVtVl2bQPXooPbg7hHgW6yC7Hpq6PWGlnO1r7WQ68yXfas_Fc2KEApD2_cr0L_jx0kKvMLCUt-X8d8292Wi2_OAtZ377wWEBfHsqW7Gj7tVVsquLVkJ6Fr798cO4FXqqV8k/s640/Dracula+Pages+from+a+Virgin%2527s+Diary.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Westminster Gazette</b>: "<i>The Bloofer Lady / Town Shocked by Discovery</i>" ("<b><i>Dracula: Pages from a Virgin's Diary</i></b>" του Guy Maddin, 2002)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO-ry4JvO-4ATbBGPwHpxljTSg2dJazbVd669XXKNW07egWfenI-kfwJ8K5m1icTd5Kq-IlQRiFJrvu42JV7NCFofjUCnCdI9nAqhIamnUGrl4-0ucTd3s2eO5FmR5ZK4IjkGYu2DHrQw/s1600/L%2527homme+qu%2527on+aimait+trop.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO-ry4JvO-4ATbBGPwHpxljTSg2dJazbVd669XXKNW07egWfenI-kfwJ8K5m1icTd5Kq-IlQRiFJrvu42JV7NCFofjUCnCdI9nAqhIamnUGrl4-0ucTd3s2eO5FmR5ZK4IjkGYu2DHrQw/s640/L%2527homme+qu%2527on+aimait+trop.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Nice-Matin</b>: "<i>Agnès Le Roux trahit sa mère</i>" ("<b><i>L'homme qu'on aimait trop</i></b>" του André Téchiné, 2014)</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxTW4n7Xz_w4vBVP5uWVOIPmiUX16ORAXTkl2yTZ-QQZjAKxH7tYM_jJ_Oeo2krLvlv7TAp2r37rvzutzCWjp8iU8rXJwlnxy0umGkqxprO3YghXw9SVdUlLFyoB24mIv4yxmnl3g_Tf0/s1600/mary+and+max.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="348" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxTW4n7Xz_w4vBVP5uWVOIPmiUX16ORAXTkl2yTZ-QQZjAKxH7tYM_jJ_Oeo2krLvlv7TAp2r37rvzutzCWjp8iU8rXJwlnxy0umGkqxprO3YghXw9SVdUlLFyoB24mIv4yxmnl3g_Tf0/s640/mary+and+max.jpg" width="640" /></a></div>
<b>New York Times</b>: "<i>Obese retarded man craned out!</i>" ("<b><i>Mary and Max</i></b>" του Adam Elliot, 2009)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLVKnw7gwF97J4eANZJ4EiHWOP3Z048CYArKFM5l5ywAhkZAL_vLw1xebTAQW-9Urw3B8S3EQ9UCbbYf64ge5EH2Hh2r0_5XK4-iA_otf1pH_fUuHzKBGIv3tMkgCZ6hR3o2j8r_u0g-A/s1600/Milk-260.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLVKnw7gwF97J4eANZJ4EiHWOP3Z048CYArKFM5l5ywAhkZAL_vLw1xebTAQW-9Urw3B8S3EQ9UCbbYf64ge5EH2Hh2r0_5XK4-iA_otf1pH_fUuHzKBGIv3tMkgCZ6hR3o2j8r_u0g-A/s640/Milk-260.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>San Francisco Examiner</b>: "<i>His family buries Moro: Italians demand revenge</i>" ("<b><i>Milk</i></b>" του Gus Van Sant, 2008)</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAceC8WoNkBjOJIQCfqHxhu0wJjIWo0Tcqn97zq-klm0v1TjvfgNhpgiAaPZMf2W56fEo-umRqVJMGqspluuFFXaZOFfJmd5fHIvWhjyZFfqfAWvLpd23gvPIj8oo5e1BRt_OKCIhyphenhyphenO9g/s1600/Peeping+Tom.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="388" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAceC8WoNkBjOJIQCfqHxhu0wJjIWo0Tcqn97zq-klm0v1TjvfgNhpgiAaPZMf2W56fEo-umRqVJMGqspluuFFXaZOFfJmd5fHIvWhjyZFfqfAWvLpd23gvPIj8oo5e1BRt_OKCIhyphenhyphenO9g/s640/Peeping+Tom.png" width="640" /></a></div>
<b>Daily Mirror</b>: "<i>Girl found dead</i>" ("<b><i>Peeping Tom</i></b>" του Michael Powell, 1960)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8ShWnMwIBh3VY2qMbhMAUmMxj_kV32t2KUgpvtQnfG5xsrxP84X_vdZhBFA_4_u-qAQLac1dhUcLHJ8hdHWz8gcgqCz5oO_z0u5jKd7Kwbfw3Cs2xaMcYrUevPTYE1j4ADD-2KisuD04/s1600/Riot+at+cell+block+11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8ShWnMwIBh3VY2qMbhMAUmMxj_kV32t2KUgpvtQnfG5xsrxP84X_vdZhBFA_4_u-qAQLac1dhUcLHJ8hdHWz8gcgqCz5oO_z0u5jKd7Kwbfw3Cs2xaMcYrUevPTYE1j4ADD-2KisuD04/s640/Riot+at+cell+block+11.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>The Graphite Extra</b>: "<i>Rioters win!</i>" / <b>The Daily News-Post</b>: "<i>Victory for Cons</i>" ("<b><i>Riot in Cell Block 11</i></b>" του Don Siegel, 1954)</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5FfINinfD7UF7R2yleIZtTplX64L0Br15thdABFLj-eyOuniu4jeyXokRRVqSqaXN-ui5jhfzXGve5syaJFH235OUSQVM7hp2EL8ogVTc6sPwdpJyHUSD7AG3FPXX0BgHoSNm7TDw_fc/s1600/Selma+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5FfINinfD7UF7R2yleIZtTplX64L0Br15thdABFLj-eyOuniu4jeyXokRRVqSqaXN-ui5jhfzXGve5syaJFH235OUSQVM7hp2EL8ogVTc6sPwdpJyHUSD7AG3FPXX0BgHoSNm7TDw_fc/s640/Selma+01.jpg" width="640" /></a></div>
<b>Washington Globe</b>: "<i>Risk of Coup Threatens Vietnam Leader</i>" ("<b><i>Selma</i></b>" της Ava DuVernay, 2014)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJK6Dx5GveHI_qrS2tFHbyQbEBiQ-Al2TuoGDYqcPGNlkjXoLmK-p0PrKVLa_u_KEbTbjL0_HPtD3zAzk3YcL8TcykdA792F9wXmPx_-tizoiYITofOhrH0U-h5vuTOnWn5pA-M2dQp-Y/s1600/SPECTRE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJK6Dx5GveHI_qrS2tFHbyQbEBiQ-Al2TuoGDYqcPGNlkjXoLmK-p0PrKVLa_u_KEbTbjL0_HPtD3zAzk3YcL8TcykdA792F9wXmPx_-tizoiYITofOhrH0U-h5vuTOnWn5pA-M2dQp-Y/s640/SPECTRE.jpg" width="640" /></a></div>
<b>The Guardian</b>: "<i>Outrage in Mexico</i>" ("<b><i>Spectre</i></b>" του Sam Mendes, 2015)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA7dixwmFEcJ3D5uERvcsL8GCvBemdYgrri-01DDQYjgz6qbf1GOTFVXxpET9PDCoL8umC-SjJknblALIUH6OGGIu71-UeI1aPUtXt_4SvhS8e7SzkK4bRZkNXiOoIZOYsEWz9OxjpAY8/s1600/The+Breakfast+Club.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="342" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA7dixwmFEcJ3D5uERvcsL8GCvBemdYgrri-01DDQYjgz6qbf1GOTFVXxpET9PDCoL8umC-SjJknblALIUH6OGGIu71-UeI1aPUtXt_4SvhS8e7SzkK4bRZkNXiOoIZOYsEWz9OxjpAY8/s640/The+Breakfast+Club.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Shermer High Bull Dog</b>: "<i>Clarke Sparks grapplers</i>" ("<b><i>The Breakfast Club</i></b>" του John Hughes, 1985)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKUqXyMrmX6-TrOUrE9y8cRA5n2GYFCUeQ2CGXVewoakafSeGF1tEQFiwqHBMjEleRYuSqBkk0bryByhro0XBPvF7qr4tPyE9CjuiH_2KcTzttNCdolXGNTNVAvTT3Zp1Pi1R7wkS2pfs/s1600/The+Fisher+King.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="352" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKUqXyMrmX6-TrOUrE9y8cRA5n2GYFCUeQ2CGXVewoakafSeGF1tEQFiwqHBMjEleRYuSqBkk0bryByhro0XBPvF7qr4tPyE9CjuiH_2KcTzttNCdolXGNTNVAvTT3Zp1Pi1R7wkS2pfs/s640/The+Fisher+King.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Sun</b>: "<i>Woman kills plastic surgeon, then self - told friend: I can't blink without pain</i>" ("<b><i>The Fisher King</i></b>" του Terry Gilliam, 1991)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGTULP39DhaDw6jnmQkhlj_hRS6oi7MFpeCbEpcFA9IuHdLrD3cOscZS2hJYneJGUd3UdxTx_8ftzlwa8_nihGHBii_6ykBDXIffKpe6OJxBzibHssk5mJ1FAQSeYu_NedLU8ogrL7cSM/s1600/the+godfather+01.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGTULP39DhaDw6jnmQkhlj_hRS6oi7MFpeCbEpcFA9IuHdLrD3cOscZS2hJYneJGUd3UdxTx_8ftzlwa8_nihGHBii_6ykBDXIffKpe6OJxBzibHssk5mJ1FAQSeYu_NedLU8ogrL7cSM/s640/the+godfather+01.png" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>New York World-Telegram</b>: "<i>Police hunt cop killer</i>" ("<b><i>The Godfather</i></b>" του Francis Ford Coppola, 1972)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7NAj4CcbPr5iuezWm1m2VN6CKOc4k5Fc_Wcy9g3d1U41JSRyK_ZdeopdeJf8tYLafZ6iBmXuz8O-ZhKEkUsPz03UJ1zgBZrrbMnN1Tt5-OCwerRPLN9a2xNECRADyKAkIET_4lkr8jdk/s1600/The+grand+budapest+hotel+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="274" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7NAj4CcbPr5iuezWm1m2VN6CKOc4k5Fc_Wcy9g3d1U41JSRyK_ZdeopdeJf8tYLafZ6iBmXuz8O-ZhKEkUsPz03UJ1zgBZrrbMnN1Tt5-OCwerRPLN9a2xNECRADyKAkIET_4lkr8jdk/s640/The+grand+budapest+hotel+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>The Continental Drift</b>: "<i>Zero corners market</i>" ("<b><i>The Grand Budapest Hotel</i></b>" του Wes Anderson, 2014)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguYUnSXCFRK0o9Dtnq98xDOV-Cd1xHgGgG-bnup7F-BA5-M69t6s7bAOql3DfhhAqSGv_teUAHJR3k-zxd_KTgLO6_-tR9yZ9P2Niu4brN-Z3NOfxY0Q_uDuEnrsJUkn53nI5lcDuLR5o/s1600/The+man+from+UNKLE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguYUnSXCFRK0o9Dtnq98xDOV-Cd1xHgGgG-bnup7F-BA5-M69t6s7bAOql3DfhhAqSGv_teUAHJR3k-zxd_KTgLO6_-tR9yZ9P2Niu4brN-Z3NOfxY0Q_uDuEnrsJUkn53nI5lcDuLR5o/s640/The+man+from+UNKLE.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>The National Status</b>: "<i>USA vs RUSSIA. Arms tension mounts between Kennedy and Khrushchev</i>" ("<b><i>The Man from U.N.C.L.E.</i></b>" του Guy Richie, 2015)</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY_NINalZVw8swMRpYoxuhQXot0I0wNZ5LDxitp96U7cZzj4VTQ0vezFAT0HhhnlMa_c-0TNfqxSx249cvoi5sopvZ-jWVJRCc12xr0tdKSoHpSYOcnL6XFnLqrAjiZDzXUA0wYBahyzY/s1600/the+peanuts+movie+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="338" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY_NINalZVw8swMRpYoxuhQXot0I0wNZ5LDxitp96U7cZzj4VTQ0vezFAT0HhhnlMa_c-0TNfqxSx249cvoi5sopvZ-jWVJRCc12xr0tdKSoHpSYOcnL6XFnLqrAjiZDzXUA0wYBahyzY/s640/the+peanuts+movie+01.jpg" width="640" /></a></div>
<b>School Events</b>: "<i>Mooooo!</i>" ("<b><i>The Peanuts Movie</i></b>" του Steve Martino, 2015)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTLmGP1plFdwgZWmHhY4HdqtrTTIoppzRJlJTwMjbV8jv_4Tm5-uICW7BO4yiCBBv3nPY47C6ZceeofMxNPWY1Dtez73beNk-Ysoac35Kqhhl-ogmSPU8xiGXq3cvn3shW4QJq2OTBk5o/s1600/The.Great.Gatsby.2013.720p.BluRay.x264-SPARKS%255B18-24-10%255D.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTLmGP1plFdwgZWmHhY4HdqtrTTIoppzRJlJTwMjbV8jv_4Tm5-uICW7BO4yiCBBv3nPY47C6ZceeofMxNPWY1Dtez73beNk-Ysoac35Kqhhl-ogmSPU8xiGXq3cvn3shW4QJq2OTBk5o/s640/The.Great.Gatsby.2013.720p.BluRay.x264-SPARKS%255B18-24-10%255D.JPG" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>New York Evening Star</b>: "<i>Gatsby invests in skyscrappers! An «investment in our future»</i>" ("<b><i>The Great Gatsby</i></b>" του Baz Luhrmann, 2013)</div>
<br />
<br />
<br />
<i><b><u>Οι προηγούμενες εκδόσεις</u></b></i><br />
<a href="http://www.theframegame.gr/2012/06/blog-post.html" target="_blank">Έκτακτο παράτημα: Πρωτοσέλιδα από ένα φιλμικό σύμπαν</a><br />
<a href="http://www.theframegame.gr/2012/08/newsflash.html" target="_blank">Newsflash, μέρος δεύτερο: Έκδοση κλεισίματος καλοκαιριού</a><br />
<a href="http://www.theframegame.gr/2012/11/newsflash.html" target="_blank">Newsflash, μέρος τρίτο: Τα Φθινοπωρινά πρωτοσέλιδα</a><br />
<a href="http://www.theframegame.gr/2013/01/newsflash.html" target="_blank">Newsflash, μέρος τέταρτο: Τα εξώφυλλα της (προ)οσκαρικής περιόδου</a><br />
<a href="http://www.theframegame.gr/2013/07/newsflash.html" target="_blank">Newsflash, μέρος πέμπτο: Καυτή, καλοκαιρινή επικαιρότητα</a><br />
<a href="http://www.theframegame.gr/2014/04/newsflash.html" target="_blank">Newsflash, μέρος έκτο: Τα πασχαλινά πρωτοσέλιδα</a><br />
<a href="http://www.theframegame.gr/2014/07/newsflash-crisis-murder-showtime.html" target="_blank">Newsflash, μέρος έβδομο: "Crisis! Murder! Showtime!"</a><br />
<a href="http://www.theframegame.gr/2015/01/newsflash-violent-reaction.html" target="_blank">Newsflash, μέρος όγδοο: "Violent Reaction"</a></div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-29145216142392112162016-01-17T15:36:00.000+02:002016-02-03T14:36:41.683+02:0012 ταινίες για τους μήνες: Η έκδοση του 2016<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ0268d75Bw81qXWipETQuTyRgD-HvVqa6MAkwVgDb9qqMdCtRoY3FjOavtG47Sa6mZxfpqoBGxr0edas5si2XLcUIG1UT_fSdlhRXfNpWWgSQQO9nBBBKM7lNcuptaLnHrG3kwO2FXlk/s1600/Children+of+Men+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="342" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ0268d75Bw81qXWipETQuTyRgD-HvVqa6MAkwVgDb9qqMdCtRoY3FjOavtG47Sa6mZxfpqoBGxr0edas5si2XLcUIG1UT_fSdlhRXfNpWWgSQQO9nBBBKM7lNcuptaLnHrG3kwO2FXlk/s640/Children+of+Men+01.jpg" width="640" /></a></div>
Την πρώτη φορά που επιχείρησα αυτό το κινηματογραφικό "ημερολόγιο", ήταν επειδή ήθελα απλά να συντάξω μια δωδεκάδα ταινιών, όπου κάθε φιλμ αντιστοιχούσε σε ένα μήνα, δημιουργώντας ένα σύνολο ιστοριών, όπου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο κάθε μήνας σημάδεψε έντονα μια ομάδα ανθρώπων και μια ολόκληρη ζωή. Την επόμενη χρονιά, συνειδητοποίησα ότι κάτι τέτοιο δημιουργούσε απρόβλεπτα, ένα ολόκληρο σύμπαν όπου ιστορίες συνυπήρχαν και εξελίσσονταν με κοινό αφηγηματικό άξονα όχι απλά τις ίδιες ημερομηνίες αλλά και ένα ολόκληρο σύνολο παραγόντων που απλά κωδικοποιούνταν στην μελαγχολία, την ζέστη, το φως, την παγωνιά, την αισιοδοξία ενός μήνα. Την τρίτη χρονιά, είχα πια πειστεί ότι κάτι τέτοιο αξίζει να εξερευνάται κάθε χρόνο και να αποκαλύπτει γωνίες μιας σινεφιλικής πραγματικότητας, που είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά η μία από την άλλη. Πλέον, για πέμπτη χρονιά (στο τέλος του κειμένου, θα βρεις και τα links για τις προηγούμενες εκδόσεις), το <b><i><a href="https://www.facebook.com/theframegameGR" target="_blank">Frame Game</a></i></b> δημιουργεί το δικό του κινηματογραφικό ημερολόγιο και σε προσκαλεί να μοιραστείς μαζί του τις ενστάσεις, τις διαφωνίες και τις επιπλέον προτάσεις σου για το μέλλον. Καλή χρονιά!</div>
<a name='more'></a><br />
<span style="font-size: large;"><b>Ιανουάριος: Sunset Blvd του Billy Wilder</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigjU-KDfBqFnDQlPiC47WnM38uRD0xsUoaQk70WPapRyRvUak167-pHQmXOrsyStD-qLIv6nntrouVmDm4wPeM3NRu-qLGqSUdBMmPP9YVf3OpMw15y77ovAipjWzRwum2XUcbczHEkJI/s1600/Sunset+Boulevard.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigjU-KDfBqFnDQlPiC47WnM38uRD0xsUoaQk70WPapRyRvUak167-pHQmXOrsyStD-qLIv6nntrouVmDm4wPeM3NRu-qLGqSUdBMmPP9YVf3OpMw15y77ovAipjWzRwum2XUcbczHEkJI/s640/Sunset+Boulevard.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
"<i>Δεν θα μοιραστούμε με κανέναν αυτή τη νύχτα. Μόνο εσύ κι εγώ.</i>" Στο "<b><i>Sunset Blvd</i></b>" του Billy Wilder, η ξεφτισμένη σταρ του βωβού κινηματογράφου, Norma Desmond (Gloria Swanson) στήνει ένα πρωτοχρονιάτικο πάρτι για δύο, ανίκανη να δεχθεί ότι αυτό που νιώθει (είναι αγάπη; είναι ανάγκη για ένα στήριγμα της δόξας της;) δεν πρόκειται να έχει ανταπόκριση από τον Joe του William Holden. O Joe είναι ο μόνος καλεσμένος, ο μόνος αποδέκτης του tango του μουσικού κουαρτέτου και της σαμπάνιας που συνοδεύει το γεύμα. Όσο ετοιμάζεται να χορέψει με την Norma, εκείνη του υπενθυμίζει τις μνήμες του παρελθόντος: "<i>Το πάτωμα ήταν ξύλινο, αλλά το άλλαξα. Ο Βαλεντίνο έλεγε ότι το ταγκό χορεύεται πάνω σε πλακάκια</i>". Λίγο μετά τις 11:15, Ο Joe ομολογεί ότι νιώθει "<i>εγκλωβισμένος σαν το τσιγάρο σ' αυτό το μαραφέτι στο χέρι της</i>". Εκείνη επιμένει. "Είμαι πλούσια. Πιο πλούσια από όλα αυτά τα καινούρια σκουπίδια του Hollywood". Πριν από αυτό το πάρτι, ή ίδια ήταν απλά μια ξεπεσμένη σταρ του σινεμά. Πλέον, όμως, η Norma αρχίζει και γίνεται μια φορτική, απελπισμένη γυναίκα, εγκλωβισμένη στην ιδέα της εικόνας της. Και όταν πια αυτό γίνεται φανερό, ίσως είναι ήδη πολύ αργά για τον Joe.</div>
<br />
<b><span style="font-size: large;">Φεβρουάριος: Picnic at Hanging Rock του Peter Weir</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh18Uv4C0VO8N8xDTK_iwsK2nMELmQSeYuwDwqirQkveeuja3oi3a_EIZyeX4-hejmN_7Mlj-JYPuqqjIftU1Eh2hGJwluwWve50SgCnVxgGj0rT46HP9AS-WQu3biTQzowKCtI3hlGYZk/s1600/Picnic+at+hanging+rock.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh18Uv4C0VO8N8xDTK_iwsK2nMELmQSeYuwDwqirQkveeuja3oi3a_EIZyeX4-hejmN_7Mlj-JYPuqqjIftU1Eh2hGJwluwWve50SgCnVxgGj0rT46HP9AS-WQu3biTQzowKCtI3hlGYZk/s640/Picnic+at+hanging+rock.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
"<i>To Σάββατο, 14 Φεβρουαρίου του 1900, μια ομάδα μαθητριών του κολεγίου Appleyard, εξέδραμαν στον Κρεμαστό Βράχο κοντά στο όρος Macedon της Victoria. Το απόγευμα, κάποια μέλη της ομάδας εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη. Όλα όσα βλέπουμε και όλα όσα δείχνουμε δεν είναι παρά ένα όνειρο... ένα όνειρο μέσα σ' ένα άλλο όνειρο</i>." Με αυτό τον πρόλογο ξεκινάει ίσως το πιο εμβληματικό φιλμ του αυστραλέζικου σινεμά και, χωρίς αμφιβολία, η ταινία που σύστησε στον κόσμο τον Peter Weir. Το "<b><i>Picnic at hanging rock</i></b>" είναι αποφασισμένο να κρατήσει τα μυστικά του κρυφά. Παρόλα αυτά, συνεχώς προσφέρει νέα στοιχεία. Γιατί η Miranda πριν εξαφανιστεί αποχαιρετά με τέτοια βεβαιότητα την Sara; Μήπως η διευθύντρια <span style="text-align: left;">Appleyard</span><span style="text-align: left;"> είχε αρχίσει να τρελαίνεται πριν ακόμα συμβεί το επίμαχο γεγονός; Τι σημαίνει η ανεύρεση της Irma λίγες μέρες μετά, χωρίς μνήμη και τον κορσέ της πάνω της; Τι θέση έχουν οι ταξικές διαφορές και η παρουσία (ή μήπως απειλή;) της σεξουαλικής αφύπνισης σε όλα αυτά; Ο κίνδυνος υπάρχει παντού, στην μουσική, στις παραμυθένιες και περιέργως ταυτόχρονα σκοτεινές λήψεις των κοριτσιών, στους βράχους που πρεσβεύουν πάνω από την Βικτωριανή έπαυλη, στην σιωπή των ντόπιων Αβορίγινων, στην όλο και αυξανόμενη βωβή υστερία. Το μυστικό του Hanging Rock θα παραμείνει ασφαλές, κρυμμένο για πάντα. Η παρουσία του, όμως, δε θα πάψει ποτέ να μας το θυμίζει.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><b>Μάρτιος: Breakfast Club του John Hughes</b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5jZZ50buIT0hv2a7YDuAR3Pbt9FLr80DdWJT8r2lfeWD8GSS-2w183zjJIkl2zxEfAyecPUr5VPIkvO-aimwOPTmZEf48Zw0o-6MjP7G403D9G4_VueZDgOPlBfGWGZMAANnEsW5o5U0/s1600/breakfast-club.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5jZZ50buIT0hv2a7YDuAR3Pbt9FLr80DdWJT8r2lfeWD8GSS-2w183zjJIkl2zxEfAyecPUr5VPIkvO-aimwOPTmZEf48Zw0o-6MjP7G403D9G4_VueZDgOPlBfGWGZMAANnEsW5o5U0/s640/breakfast-club.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Σάββατο, 24 Μαρτίου, 1984. Λύκειο Σέρμερ, Σέρμερ, Ιλλινόις, 60062. "<i>Αγαπητέ κύριε Βέρνον. Δεχθήκαμε το γεγονός ότι έπρεπε να θυσιάσουμε ένα ολόκληρο Σάββατο υπό κράτηση στο σχολείο για το λάθος που κάναμε. Πιστεύουμε ότι είναι τρελό να μας βάλετε να γράψουμε μια έκθεση λέγοντάς σας ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε. Μας βλέπετε όπως θέλετε να μας βλέπετε, με τον πιο απλό και βολικό τρόπο. Συνειδητοποιήσαμε ότι βλέπετε τον καθέναν από εμάς ως εγκέφαλο, έναν αθλητή, μία ανίκανη, μια πριγκίπισσα κι έναν εγκληματία. Έτσι είδαμε τους εαυτούς μας στις 7.00 το πρωί. Μας κάνατε πλύση εγκεφάλου. Αυτό απαντά την ερώτησή σας; Με τιμή, το Breakfast Club</i>."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><b>Απρίλιος: Carol του Todd Haynes</b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCXIp7FVreZNhvtINsx-tAPJ8MsvvhQwE2ilwJJQ7ZV9eK8jpMjEZIeLBkq3M_NyairjtygIBS2T553h3tJrsi3EESVVCMouWxcFAanOL8HbwS7dlyNnsUcYEFIEuTg8l5qpfNqS1cH4Y/s1600/Carol+001.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="338" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCXIp7FVreZNhvtINsx-tAPJ8MsvvhQwE2ilwJJQ7ZV9eK8jpMjEZIeLBkq3M_NyairjtygIBS2T553h3tJrsi3EESVVCMouWxcFAanOL8HbwS7dlyNnsUcYEFIEuTg8l5qpfNqS1cH4Y/s640/Carol+001.png" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Το Carol δεν είναι μια ταινία για την Carol, για να μάθουμε τι σκέφτεται και για να την δούμε να προσπαθεί να επιβιώσει επειδή ζει όπως ζει και νιώθει όπως νιώθει ούτε ένα φιλμ που στόχο έχει να πει την ιστορία της και να την στήσει ως ολοκληρωμένο άνθρωπο με αρχή μέση και τέλος στην περιπέτεια της ζωής του. Αυτή η ταινία είναι η Carol που βλέπει η Therese, οι σκέψεις που εκλαμβάνει η Therese ότι κάνει αυτή η γυναίκα, η γοητευτική εικόνα που χτίζει στην μνήμη της, η μορφή που δίνει υπόσταση σε όσα ανακαλύπτει ότι νιώθει, το (επιτέλους) εναλλακτικό στο "ναι" που έλεγε πάντα και το πάθος που ήρθε στην ζωή της με όλη την μελοδραματική του ένταση. Αυτή είναι η ιστορία της Therese, η Carol είναι απλά η δύναμη της φύσης. Και όλα ξεκίνησαν και τέλειωσαν (;) με μια συνάντηση και μια χειρονομία το απόγευμα της Παρασκευής, 17 Απριλίου του 1953. Το πνεύμα των Χριστουγέννων, όπως φαίνεται, δεν ζει μόνο την 25η του Δεκέμβρη.<br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Μάιος: May Fools (Milou En Mai) του Louis Malle</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMsfWCu6IyqSHEF9343wbXYHAwdvj6YiTB_tvqivtqNf9BDEd0qTMjzuJFvSqpkHKT2fz1T2nzCCy3uDaQALD_TPu57lL6GFbePEq7mzDtlmCQ1Fn1hwSa2T-mGXa0pb9o4ohbq5Z2dEY/s1600/Milou+en+Mai.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="414" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMsfWCu6IyqSHEF9343wbXYHAwdvj6YiTB_tvqivtqNf9BDEd0qTMjzuJFvSqpkHKT2fz1T2nzCCy3uDaQALD_TPu57lL6GFbePEq7mzDtlmCQ1Fn1hwSa2T-mGXa0pb9o4ohbq5Z2dEY/s640/Milou+en+Mai.jpg" width="640" /></a></div>
Μάιος του 1968. Ο Emile Vieuzak, ή αλλιώς Milou για τους φίλους, είναι ένας βολεμένος 60χρονος που ζει με την μητέρα του σε μια μεγαλοπρεπή έπαυλη στην νοτιοδυτική Γαλλία. Δεν χρειάστηκε ποτέ να πασχίσει για να βγάλει το ψωμί του και ζει μια ήσυχη ζωή, χαμένη μέσα στις αχανείς εκτάσεις της κατοικίας του. Όταν η μητέρα του ξαφνικά πεθαίνει, ο Milou συγκεντρώνει τους κοντινότερους συγγενείς με στόχο ένα τελευταίο αντίο αλλά και το ξεκαθάρισμα των κληρονομικών. Ανάμεσά τους ο αδερφός του, Georges, η κόρη του, Camille, ο σύζυγος και τα παιδιά της, και μια λεσβία εγγονή της εκλιπούσας. Μοναδικό πρόβλημα; Η Γαλλία βρίσκεται σε πολιτικό αναβρασμό και μια σειρά φοιτητικών διαδηλώσεων και ασυντόνιστων χτυπημάτων κινδυνεύουν να διαταράξουν τον μπουρζουαζικό προβληματισμό της οικογένειας. Σπάνια ο Louis Malle υπήρξε αστείος αλλά ο "<b><i>Millou en Mai</i></b>" του Michel Piccoli μπορεί με άνεση να αποτινάξει από πάνω του την φήμη του δράματος και της ασφυκτικής πίεσης. Εκτός αν κάποιος αποφασίσει να κοιτάξει πίσω από την κωμική επιφάνεια. Τότε, ναι, πρόκειται να ανακαλύψει ότι τελικά τα πράγματα ίσως να μην είναι όσο διαφορετικά εκτίμησε στην αρχή.<br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">Ιούνιος: A Serious Man των Ethan και Joel Coen</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQy5irkMsINx2JfrVK01PQDAMN7kOsY4MlGYICtEJvVBYtx1R9gNFkJxNtCnqBdtZVKRaBo1ohIVIC4gyJEUCyEkjJqwrNTy-tp7b4ayZZu30PMlI6PV-WlWvP36ic_cG2uY_BhjGxB9g/s1600/A+serious+man.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQy5irkMsINx2JfrVK01PQDAMN7kOsY4MlGYICtEJvVBYtx1R9gNFkJxNtCnqBdtZVKRaBo1ohIVIC4gyJEUCyEkjJqwrNTy-tp7b4ayZZu30PMlI6PV-WlWvP36ic_cG2uY_BhjGxB9g/s640/A+serious+man.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ιούνιος του 1967 δεν είναι και ο καλύτερος για τον καθηγητή θεωρητικής φυσική Larry Gopnik του Michael Stuhlbarg. Ο γιος του είναι έτοιμος για το barmitzvah του, η γυναίκα του του ανακοινώνει ότι θα τον εγκαταλείψει αμετάκλητα για έναν <strike>γοητευτικό </strike>αχώνευτο χήρο και ο ίδιος συνειδητοποιεί ότι όλον αυτόν το καιρό ζούσε μια ζωή κενή, χωρίς ουσιαστικό αντίκτυπο στον κόσμο. Όχι, ο Larry δεν βρίσκεται στα πρόθυρα ψυχολογικής κατάρρευσης αλλά έτοιμος να αποκαλύψει μια κοσμική αλήθεια, "φωτισμένος" και με την βοήθεια ενός σιωπηλού γκουρού, πρόθυμος να κοιτάξει στα μάτια τα συντρίμμια της ζωής του και όλα τα άχρηστα συνοδευτικά (τους κακούς γείτονες, τους εκνευριστικούς μαθητές, την σέξι γειτόνισσα που κάνει γυμνή ηλιοθεραπεία, τον άχρηστο αδερφό του) για να δεχτεί την Θεία Φώτιση. Οι Κοέν φροντίζουν να γεμίσουν την ιστορία με όχι μόνο με σκοτεινή θλίψη και ξεκαρδιστική κωμωδία αλλά και με καυστική ειρωνεία και γνήσια διάθεση για κατανόηση, γυρίζοντας παράλληλα τα γρανάζια του what the fuck ξεκινώντας την ταινία με μια άβολη ιστορία θανάτου και τρόμου από την εβραϊκή παράδοση και κλείνοντάς την με ένα όραμα της Αποκάλυψης, που μπορεί ή και όχι, να έχει βάση στην πραγματικότητα. Φανταστικά δηλαδή. Αυτός ο Σοβαρός Άνθρωπος είναι τελικά φίλος μας.</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><b>Ιούλιος: Double Indemnity του Billy Wilder</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRKtI8d1vpr3_4iAgKd8owKSdTR2pzo13rvP8M3XSYJbYIxJYhhLXjN3Axb95iYxsVOSWzunhxVMrxNIwJZyhWGQpwEJbcYXajh9p0Me6-ysxDmlo5ys5DWbjOWBoq-GafFv48snII2H4/s1600/Double+Indemnity+01.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="476" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRKtI8d1vpr3_4iAgKd8owKSdTR2pzo13rvP8M3XSYJbYIxJYhhLXjN3Axb95iYxsVOSWzunhxVMrxNIwJZyhWGQpwEJbcYXajh9p0Me6-ysxDmlo5ys5DWbjOWBoq-GafFv48snII2H4/s640/Double+Indemnity+01.png" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Το "<b><i>Double Indemnity</i></b>" ξεκινάει με το σκοτεινό περίγραμμα ενός ανθρώπου με πατερίτσες που περπατά μπροστά από ένα ολόλευκο φόντο. Και όντως όλη η συνέχεια της ταινίας είναι ένα συνεχές παιχνίδισμα του φωτός, του σκοταδιού και των σκιών, μια ιστορία για ανθρώπους που ζουν στις σκοτεινές γωνίες και για άλλους που γοητεύονται από τις σκιές, αφήνοντας το φως πίσω τους. Ναι, η ταινία παίζει με όλους τους κανόνες του film noir (το συνεχές voiceover, η femme fatale - υπέροχη Barbara Stanwyck, οι αιχμηροί διάλογοι, ο χαμηλός φωτισμός, τα σκοτεινά πλάνα εντός και εκτός πλατό, το αστυνομικό υπόβαθρο, η απουσία συναισθηματισμού, η ανήθικη πόλη) για να τους ξεπεράσει και να αναδειχθεί ως ένα καθολικό αριστούργημα του κινηματογράφου και, ακόμα περισσότερο, της ίδιας της τέχνης της αφήγησης. Στις 16 Ιουλίου του 1938, ο Walter Neff (Fred MacMurray) ομολογεί ότι έχει διαπράξει έναν φόνο. Όταν όμως το πώς και το γιατί έχει πια διαλευκανθεί, η ιστορία θα έχει ακόμα περισσότερα επίπεδα άξιας αναφοράς. Στο τέλος, η ταινία δεν ua είναι μια ιστορία για το σκοτάδι και το αλλά για το κρυμμένο κακό που κρύβει ο καθένας μέσα του. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα μείνει για πάντα στην μνήμη μας. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<b><span style="font-size: large;">Αύγουστος: La Notte di San Lorenzo (The Night of San Lorenzo) των Paolo και Vittorio Taviani</span></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifoWIaCP8_IrXI4n8he3Yv8Iu6oLqYMuiNcY2DB2Oxk06-UZe6Xv8f96VhGg6DsRKWIBaKSQRb3HCUzlS7xAo-mvB5wXNJCNkk2tXFormxE1IO7zQmQm-q_vOEsiYdXdyaI6L3z94z0eg/s1600/La+Notte+Di+San+Lorenzo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifoWIaCP8_IrXI4n8he3Yv8Iu6oLqYMuiNcY2DB2Oxk06-UZe6Xv8f96VhGg6DsRKWIBaKSQRb3HCUzlS7xAo-mvB5wXNJCNkk2tXFormxE1IO7zQmQm-q_vOEsiYdXdyaI6L3z94z0eg/s640/La+Notte+Di+San+Lorenzo.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Η 10η Αυγούστου είναι η νύχτα του San Lorenzo, η νύχτα που πέφτουν τ’ αστέρια και οι ευχές γίνονται πραγματικότητα, σύμφωνα με την ιταλική λαϊκή παράδοση. Η ταινία των αδερφών Ταβιάνι, λοιπόν, ανοίγει μια τέτοια νύχτα, καθώς μια γυναίκα, η Cecilia αρχίζει να διηγείται στο μικρό παιδί της μια ιστορία που συνέβη την αντίστοιχη νύχτα του San Lorenzo πολλά χρόνια πριν, το μακρινό 1944: οι μισοί κάτοικοι ενός χωριού της Τοσκάνης, αποφασίζουν να φύγουν από τον τόπο τους, όταν μαθαίνουν ότι οι Γερμανοί σκοπεύουν να τον βομβαρδίσουν, ενώ οι υπόλοιποι επιλέγουν να κλειστούν στην εκκλησία για προστατευθούν. Παρά τις απαγορευτικές διαταγές των Ναζί, οι κάτοικοι που έχουν αποφασίσει να εγκαταλείψουν το χωριό τους, σκοπεύουν να ταξιδέψουν στην ιταλική επαρχία ώσπου να ενωθούν με τους παρτιζάνους και τους συμμάχους, που διαφαίνεται ότι θα επικρατήσουν στον πόλεμο. Ποια είναι η σωστή απόφαση τελικά; H υποκειμενική μνήμη μπλέκεται με τη συλλογική, η πολιτική, η ιστορία, η φαντασία και η πραγματικότητα θολώνουν τα μεταξύ τους όρια, ο λυρισμός και ο ουμανισμός συναντούν την λαϊκή αφήγηση όσο η τραγωδία και η κωμωδία αναλαμβάνουν εναλλάξ ρόλους και όλα μαζί δημιουργούν μια ταινία συγκινητική, ανθρώπινη και άκρως ειλικρινή. Και μάλιστα, σε έναν τόπο όχι και τόσο μακρινό από τον δικό μας. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<b><span style="font-size: large;">Σεπτέμβριος: Braveheart του Mel Gibson</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbL6mI_WfNL5EuDXNKHHFLWeSMkF4y49qeLJZ_6u_r5rfLoa8IRfoAgPrhX2uAveCnzomdaEEUFsOk4St0kzzrmK_veAjSOgQjAn0tpBiyrXxL1pVWOt-BlX-fBaE7hKJVD0gLAuj6Beg/s1600/Braveheart.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbL6mI_WfNL5EuDXNKHHFLWeSMkF4y49qeLJZ_6u_r5rfLoa8IRfoAgPrhX2uAveCnzomdaEEUFsOk4St0kzzrmK_veAjSOgQjAn0tpBiyrXxL1pVWOt-BlX-fBaE7hKJVD0gLAuj6Beg/s640/Braveheart.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
H 11η Σεπτεμβρίου του 2011 καταγράφηκε στην συλλογική μνήμη ως η ημερομηνία που άλλαξε τον κόσμο απέναντι στο πρόσωπο της τρομοκρατίας. Η 11η Σεπτεμβρίου του 1297 ωστόσο, 714 χρόνια πιο πριν, είχε καταγραφεί ως η πρώτη μεγάλη νίκη της Σκωτσέζικης αντίστασης, έπειτα από το θριαμβευτικό αποτέλεσμα της μάχης στη γέφυρα του Stirling. Το "<b><i>Braveheart</i></b>" του Mel Gibson έστησε ίσως την πιο χαρακτηριστική του σκηνή γύρω από την μάχη, με μια "μικρή" μόνο ανακρίβεια που έκανε τους ιστορικούς να γκρινιάξουν: στην ταινία, δεν υπάρχει καμία γέφυρα στο Stirling. Αντιθέτως, η σκηνή αποτελεί ένα μείγμα από διάφορες μάχες του πολέμου, για λόγους ποιητικής αδείας και σκηνοθετικής οικονομίας. Ας είναι. Κανείς δεν θεώρησε ποτέ το σινεμά ως εγκυκλοπαιδικό εγχειρίδιο. Παραμένει όμως πάντα η συναισθηματική αυθεντία ολόκληρου του κόσμου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: large;">Οκτώβριος: Back to the future - Part II του Robert Zemeckis</span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPQWc_HagKfvisacnb7vdNCX8SxUehrDL1_Yn4dTdByKsg9DfUbjjHThXYW_X21JzuPxZeh7W6EPdEy_R-Ezl3bmae02s4OY6g2n0Q07QpWsDHRcg_ZXlB4t6d9xL_Akpv-i6xZobWIuU/s1600/Back+to+the+future+00.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPQWc_HagKfvisacnb7vdNCX8SxUehrDL1_Yn4dTdByKsg9DfUbjjHThXYW_X21JzuPxZeh7W6EPdEy_R-Ezl3bmae02s4OY6g2n0Q07QpWsDHRcg_ZXlB4t6d9xL_Akpv-i6xZobWIuU/s640/Back+to+the+future+00.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο δεύτερο μέρος του "<b><i>Back to the Future</i></b>", όταν ο Marty McFly (του Michael J. Fox) ταξίδεψε στο μέλλον για να σώσει τα ακόμα αγέννητα παιδιά του, συνάντησε αυτοκίνητα που πετούσαν, αθλητικά παπούτσια που έδεναν μόνα τα κορδόνια τους, ιπτάμενες σανίδες και το "<b><i>Jaws 19</i></b>" έτοιμο να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους. Αυτό που έχει όμως πια για εμάς σημασία είναι ότι αυτό το μέλλον ήταν η 21η Οκτωβρίου του 2015, τριάντα χρόνια αργότερα σύμφωνα με το παρόν του Marty αλλά λίγους μήνες πια στο παρελθόν σύμφωνα με την δική μας πραγματικότητα. Τα φουτουριστικά αντικείμενα έγιναν αντικείμενο σύγκρισης, οι pop αναφορές μπήκαν στο μικροσκόπιο της ανάλυσης και χιλιάδες fan της σειράς έψαχναν με μανία να ανακαλύψουν μία κρυμμένη DeLorean πίσω από τους θάμνους. Το κυριότερο,όμως, και το κάπως συγκινητικό ταυτόχρονα, ήταν η διαπίστωση ότι η "<b><i>Επιστροφή στο μέλλον</i></b>" είναι πλέον μια τριλογία που ανήκει εξολοκλήρου στο παρελθόν. Θα έχουμε πάντα αυτό το ένδοξο παρελθόν, ωστόσο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><b>Νοέμβριος: Children Of Men του Alfonso Cuarón</b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCofmyYtzA5YKHQHtnGQy7ag9-bQo3wsKfxY1uH1Ezssgvg3E9bsCbEq17I7tzVGnCkYi2BTzEk18u-XzmGDFWpNhWwlgCIp9GeJacBsVlx_cfVBa1e3_NHRZqJTKxVhH60HYZEqNne4U/s1600/Children+of+Men+03.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="344" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCofmyYtzA5YKHQHtnGQy7ag9-bQo3wsKfxY1uH1Ezssgvg3E9bsCbEq17I7tzVGnCkYi2BTzEk18u-XzmGDFWpNhWwlgCIp9GeJacBsVlx_cfVBa1e3_NHRZqJTKxVhH60HYZEqNne4U/s640/Children+of+Men+03.png" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Το "<b><i>Children Of Men</i></b>" του Alfonso Cuarón είναι μια πολυεπίπεδη ανάγνωση ενός κόσμου που οδηγήθηκε σταδιακά στην τρέλα και που, ειρωνικά, δεν απέχει και πάρα πολύ από τον δικό μας. Μια μικρή ώθηση, σε αυτή την περίπτωση η στειρότητα ενός ολόκληρου είδους και η ανικανότητά του να διαιωνιστεί, είναι αρκετή για να αποκαλύψει την έμφυτη ξενοφοβία και τις ταξικές ανισορροπίες που χαρακτηρίζουν - έστω και σιωπηλά - τον λεγόμενο "πολιτισμένο" κόσμο. Αυτό που κατάφερε επιπλέον, όμως, ο Cuarón είναι να μεταδώσει πολλές πληροφορίες για αυτόν τον κόσμο στο φόντο του, στο βάθος και τις άκρες των πλάνων, σχετικά με την τέχνη και πώς αυτή συνδέει το παρελθόν και το παρόν με το φουτουριστικό χάος. Οι εκρήξεις και οι πυροβολισμοί μπορεί να μονοπωλούν τα γεγονότα της οθόνης, όμως, τα έργα του Picasso ή του Michelangelo αλλά και αυτά της pop κουλτούρας βρίσκουν την θέση τους στο κάδρο για να πουν την δική τους (εξίσου σημαντική) ιστορία. Όλα ξεκίνησαν με μία τρομοκρατική επίθεση την 16η μέρα του Νοέμβρη του 2027.<br />
<span style="font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-size: large;"><b>Δεκέμβριος: The Umbrellas of Cherbourg (Les Parapluies de Cherbourg) του Jacques Demy</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_7_sIvAtDcISgKC_QWBxUiqr-ogLFiTkEVoVTMgHpYHRyeicfz286xoWh13ux8XA2hfrXgECGZx2TbraF_OLwqWIhIwNDEEArDft2nLS857Q4Pez6bZRdtmOypEpXljT4zzMZdR-GLEU/s1600/The+umbrellas+of+cherbourg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="392" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_7_sIvAtDcISgKC_QWBxUiqr-ogLFiTkEVoVTMgHpYHRyeicfz286xoWh13ux8XA2hfrXgECGZx2TbraF_OLwqWIhIwNDEEArDft2nLS857Q4Pez6bZRdtmOypEpXljT4zzMZdR-GLEU/s640/The+umbrellas+of+cherbourg.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Στις "Ομπρέλες του Χερβούργου" του Jacques Demy, η πανέμορφη κόρη μιας ιδιοκτήτριας μαγαζιού με ομπρέλες (η εκθαμβωτική Catherine Deneuve στην αρχή της καριέρας της) αγαπάει παράφορα έναν μηχανικό του γκαράζ σε μια ιστορία που ξεκινά τον Νοέμβριο του 1957. Τα επόμενα κεφάλαια, όμως, της ιστορίας επιφυλλάσουν το ξέσπασμα του πολέμου στην Αλγερία και την αναγκαστική φυγή του αγοριού για το πατριωτικό καθήκον. Ο χρόνος θα περάσει, οι δύο νέοι θα προσπαθήσουν να παραμείνουν ο ένας στην σκέψη του άλλου, η κοινωνία θα πιέσει και ο ρεαλισμός θα παίξει τον τελευταίο και πιο κρίσιμο ρόλο. Όταν οι δυο τους ξανασυναντηθούν για μια τελευταία φορά τον Δεκέμβριο του 1963, σε ένα χιονισμένο βενζινάδικο που θα δώσει και τον επίλογο της (μελωδικής αλλά σπαρακτικής) ιστορίας τους, κανείς τους δε θα είναι πια ο ίδιος. Ποιος είπε ότι τα musicals και τα πολύχρωμα σκηνικά συνεπάγονται χαρούμενες ιστορίες; Στις "<i style="font-weight: bold;">Ομπρέλες...", </i>η αρχή χτίζει την καρδιά για να την διαλύσει το φινάλε. Ή αλλιώς, ο Demy δείχνει πώς μια αρχετυπική ρομαντική ιστορία αποδομείται από την πραγματικότητα για να απομείνουν στο τέλος μόνο τα χρώματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i><u>Διάβασε επίσης:</u></i></b><br />
<a href="http://www.theframegame.gr/2012/05/12.html" target="_blank">12 ταινίες για τους μήνες: Η έκδοση του 2012</a><br />
<a href="http://www.theframegame.gr/2012/12/12-2013.html" target="_blank">12 ταινίες για τους μήνες: Η έκδοση του 2013</a><br />
<a href="http://www.theframegame.gr/2013/12/12-2014.html" target="_blank">12 ταινίες για τους μήνες: Η έκδοση του 2014</a><br />
<a href="http://www.theframegame.gr/2015/01/12-2015.html" target="_blank">12 ταινίες για τους μήνες: Η έκδοση του 2015</a></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-28046682659508725992015-12-25T00:27:00.001+02:002015-12-27T12:12:10.151+02:00Movie Review: "Star Wars: The Force Awakens" του JJ Abrams<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6QMfexFcfM7rrwUr5owZLXgOaFOO50LXMg46W6w-sTmrkMZGRUi8oxbavyaf2RKWSqglAomRHhawCiYWx-8uyXbechW6mS-UU864LPIAPZkJjahsh3_geQz_5AbLeROOUTb4gO9MHVyY/s1600/The+Force+Awakens+Banner.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6QMfexFcfM7rrwUr5owZLXgOaFOO50LXMg46W6w-sTmrkMZGRUi8oxbavyaf2RKWSqglAomRHhawCiYWx-8uyXbechW6mS-UU864LPIAPZkJjahsh3_geQz_5AbLeROOUTb4gO9MHVyY/s640/The+Force+Awakens+Banner.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα "<b><i>Star Wars</i></b>" είχαν πάντα να κάνουν με μια ιστορία διάσωσης. Είτε της Πριγκίπισσας Leia από το Άστρο του Θανάτου, είτε του Han Solo από την κυριαρχία του Jabba The Hutt, είτε του Luke Skywalker και όλης της παρέας από τα χέρια του Darth Vader. Πάνω από όλα, όμως, τα "<b><i>Star Wars</i></b>" ήταν στην βάση τους μια παραδοσιακή διαστημική σαπουνόπερα, γεμάτη καλούς καλούς και κακούς κακούς, δράση σε έναν γαλαξία πολύ πολύ μακριά και φυσικά πηγαία αγάπη μεταξύ των πρωταγωνιστών της, με τις ευλογίες της Δύναμης και των πνευμάτων των Jedi. Η δικαίως παραγνωρισμένη τριλογία των prequels θέλησε να κάνει το Star Wars και μία ιστορία πολιτικής και δολοπλοκιών. Επίσης, δικαίως, όμως, ο JJ Abrams έχει πετάξει όλα όσα έχουν να κάνουν με αυτές τις ταινίες από το παράθυρο, επιστρέφοντας για έμπνευση στην αρχική τριλογία, τόσο θεματικά όσο και εμφανισιακά, για να κάνει μια νέα εκκίνηση και να συστήσει το πιο αρχετυπικό διαστημικό έπος του κινηματογράφου με απόλυτη επιτυχία σε μία νέα γενιά. (<b><i>Δεν ακολουθούν spoilers για την ταινία αλλά όποιος θέλει να μην έχει καμία επιρροή, καλό είναι να συνεχίσει μόνο όταν δει το φιλμ.)</i></b></div>
<a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi62blY2yTf8udKBWF6joyvA5tFa_fT-jzHkaFBR0jU_gFlYsPWjTB3Iy16LTfrV5xMZyUhmdkLx7EOYwrvk3y8LQFu_ekDOx-vv5xDXHQsMT30ItuWvddtxnTBVnW-vVw1ysDUUcIwu8o/s1600/kylo+ren.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi62blY2yTf8udKBWF6joyvA5tFa_fT-jzHkaFBR0jU_gFlYsPWjTB3Iy16LTfrV5xMZyUhmdkLx7EOYwrvk3y8LQFu_ekDOx-vv5xDXHQsMT30ItuWvddtxnTBVnW-vVw1ysDUUcIwu8o/s640/kylo+ren.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Το Επεισόδιο VII δεν απέχει πολύ από την λογική του "<b><i>A New Hope</i></b>". Ακόμα και οι αναφορές του φιλμ σε εκείνη την ταινία, δεν μπορούν να αφήσουν τον οποιοδήποτε συσχετισμό να περάσει απαρατήρητος. Και τα δύο ξεκινούν σε έναν αμμώδη, ερημικό πλανήτη, και τα δύο βρίσκουν στο πρόσφατο παρελθόν μία έντονη σύγκρουση που βρίσκει τον κόσμο μέσα στα ενθύμια ερείπιά της, και τα δύο ακολουθούν ένα ορφανό κι ένα ανδροειδές με μια κρίσιμη πληροφορία σε μια περιπέτεια που τους τοποθετεί ανάμεσα στην Αντίσταση και μια σκοτεινή, συνεχώς αναπτυσσόμενη δύναμη, και τα δύο έχουν ως στόχο να συστήσουν στο κοινό μια τριπλέτα ηρώων ικανή να κουβαλήσει την ιστορία στα επόμενα επεισόδια. Και πέρα από αυτά, το "<b><i>The Force Awakens</i></b>" ενσωματώνει φυσικά μια ξεκάθαρη ιστορία διάσωσης μέσα στον ιστό του, όπως και τα πρώτα σημάδια μιας αγνής αγάπης και μιας δυνατής φιλίας (ή μήπως είναι κάτι παραπάνω;). Ταυτόχρονα, όμως, το νέο επεισόδιο κουβαλά επιπλέον στους ώμους και το βάρος της κληρονομιάς της αρχικής τριλογίας έχοντας την υποχρέωση να ξανασυναντήσει τους ήρωές της σε μια άλλη στιγμή της ζωής τους και να τους χρησιμοποιήσει όχι απλά ως μνημεία του παρελθόντος αλλά και ως οργανικά σημεία της εξέλιξης χωρίς ταυτόχρονα να τους αφήσει να κλέψουν την παράσταση από το νέο αίμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πού πετυχαίνει λοιπόν ο JJ Abrams; Καταρχήν στο να κάνει αγαπητούς τους νέους χαρακτήρες, είτε πρόκειται για τον καλόκαρδο και ριψοκίνδυνο πιλότο της Αντίστασης, Poe Dameron (Oscar Isaac), είτε για τον πρώην Stormtrooper χωρίς όνομα που πλέον ονομάζεται Finn (για πρώτη φορά ήρωας της σειράς ξεκινά από την "κακή" πλευρά), είτε για την εκφραστικότατη και προφανώς ικανότατη Rey, που ξεκινά ως ταπεινή ρακοσυλλέκτρια για να αποδείξει ότι κρύβει πολλά περισσότερα μέσα της. Οι τρεις ήρωες εμφανίζουν την ίδια αμεσότητα των προκατόχων τους, δεν χτυπάνε ως κραυγαλέες αντιγραφές τους και εκφράζουν το "τώρα", ανεξάρτητα από το παρελθόν του franchise. Ειδικά οι Rey / Daisy Ridley και Finn / John Boyega εμφανίζουν εκπληκτική χημεία μεταξύ τους, γεγονός που κάνει την ταινία να αποκτά ζωή από μόνη της. Είναι μεγάλο κατόρθωμα όταν στο τέλος έχουμε αγωνία για το τι θα συμβεί στην πορεία αυτών των ηρώων, ανεξάρτητα από την παρουσία τόσο γνώριμων και πολυαγαπημένων ηρώων γύρω τους (ειδικά ο Han Solo / Harrison Ford παίζει να παρουσιάζει εδώ μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjn_DmgFiZP86UXwvFowz0n_lYkAzt49db968cJV6TNg3AOuu6iufOS2hLnd7g5pZUU7Ht2pK3joNB7jFRo19FszzgOxEUyMe06UydZCWFkrBr-hrm8bKXkJk2BC6y6LW9KQjHnIpIWHRo/s1600/rey-finn-jpg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjn_DmgFiZP86UXwvFowz0n_lYkAzt49db968cJV6TNg3AOuu6iufOS2hLnd7g5pZUU7Ht2pK3joNB7jFRo19FszzgOxEUyMe06UydZCWFkrBr-hrm8bKXkJk2BC6y6LW9KQjHnIpIWHRo/s640/rey-finn-jpg.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Επίσης, ο villain Kylo Ren (Adam Driver) της ιστορίας, ενώ προδίδει εμφανισιακά τους δεσμούς με τον Darth Vader, κατέχει αρκετές εκπλήξεις πίσω από την κουκούλα για να τονίσει την μοναδικότητά του. Ενώ ξεκινά ως αντίγραφο του πιο εμβληματικού κακού του franchise, όταν αποκαλύπτεται η πραγματική του ταυτότητα, αποκτά μια καινούρια διάσταση χαρακτήρα που τον κάνει να ξεχωρίζει σε αυτό το καινούριο σύμπαν. Το Star Wars δεν απέφευγε ποτέ να χρησιμοποιεί τις ίδιες αφηγηματικές τεχνικές ξανά και ξανά (τις περισσότερες δε φορές αυτό το έκανε και επίτηδες, ως έκφανση μιας αλήθειας σε συνεχή επανάληψη αλλά και ως αναφορά στα κυριακάτικα cartoon και τις πολυφορεμένες αλλά τόσο αγαπητές τεχνικές τους), όμως, εδώ αποφασίζει να τις αντιστρέψει, να τις "πειράξει" και να πάρει τολμηρές αποφάσεις σχετικά με τις εξελίξεις των γεγονότων του. Επιπλέον, δίπλα στον Driver, τόσο ο General Hux του Domhnall Gleeson αλλά και η Captain Phasma της Gwendoline Christie αποτελούν καλοδεχούμενες προσθήκες σε ένα σύμπαν που δεν διστάζει να βάλει καινούρια στοιχεία (έναν περισσότερο ναζιστικής αντίληψης Στρατηγό, την πρώτη γυναίκα villain της ιστορίας, ελπίζουμε ωστόσο στο μέλλον να αποκτήσει περισσότερο καθοριστικό ρόλο) σε ένα ήδη κλασικά θεμελιωμένο περιβάλλον.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το μεγαλύτερο συν της ταινίας, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι ΔΕΙΧΝΕΙ αληθινή, μακριά από το ψεύτικο υπερ-ψηφιακό περιβάλλον της prequel τριλογίας. Εδώ τα ψηφιακά εφέ συνδυάζονται ιδανικά με τα πρακτικά εφέ, δίνοντας τελικά στο φιλμ έναν γήινο χαρακτήρα και μια χειροποίητη διάσταση, ακόμα και όταν απομακρύνεται στο διάστημα για να δώσει τις απαραίτητες μάχες του. Καλό κάνει και το γεγονός ότι ο Abrams δεν υπερφορτώνει το κάδρο με εντυπωσιασμούς και σκηνοθετικά τρικ. Γνωρίζει ότι έχει στα χέρια του κάτι το κλασικό και του φέρεται με τέτοιον τρόπο που να μην δείχνει ξεπερασμένο αλλά ούτε και πολύ διαφορετικό (χρησιμοποιεί ακόμα και τα χαρακτηριστικά κοψίματα μεταξύ των σκηνών). Τούτο το φιλμ είναι όντως το έβδομο επεισόδιο μιας εμβληματικής διαστημικής Οδύσσειας, τόσο που θα μπορούσε με άνεση να αποκαλείται "<b><i>Α Brand New Hope.</i></b>" </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie5ABs4mn19xzJ1X815UY9AjgJziJBV6HU4q79FtUskerI1_hiTw1HH8_rkKVpV62PkUDqzFfiPyNtv74SB6Bd3erDLOEN5U8SteG2VnvuZ_JGpl2w0_aO2yspvn_gW86X9bHh3CYhyphenhyphenAg/s1600/bb8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie5ABs4mn19xzJ1X815UY9AjgJziJBV6HU4q79FtUskerI1_hiTw1HH8_rkKVpV62PkUDqzFfiPyNtv74SB6Bd3erDLOEN5U8SteG2VnvuZ_JGpl2w0_aO2yspvn_gW86X9bHh3CYhyphenhyphenAg/s640/bb8.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκεί, βέβαια, ίσως εντοπίζονται και το αρνητικό σημείο της ταινίας. Το φιλμ είναι τόσο αποφασισμένο να αποδεικνύει συνεχώς τους δεσμούς του με το παρελθόν (ή μήπως τους κλείνει το μάτι;) που δεν φαίνεται να φτάνει στο απόγειο των δυνατοτήτων του. Μην με παρεξηγείτε, εξακολουθεί να αποτελεί μια καλή ταινία από μόνο του, όμως, διστάζει να κάνει (μέχρι το τέλος του, ίσως) εκείνο το βήμα πραγματικά προς τα μπροστά. Ίσως βέβαια, αυτός να ήταν και εξαρχής ο στόχος, να θέσει τις βάσεις σε αυτή την ταινία ώστε στα επόμενα επεισόδια να αποκτήσει την απόλυτα δική του προσωπικότητα. Μόνο στο τελευταίο εικοσάλεπτο, όπου συμβαίνουν τα γεγονότα που θα καθορίσουν την συνέχεια της ιστορίας χάνεται η πολυπόθητη αίσθηση της ασφάλειας. Και τότε, το φιλμ προσφέρει τον πιο άμεσο ενθουσιασμό και το γνήσιο ενδιαφέρον για την συνέχεια (γιατί σίγουρα θέλουμε να παραμείνουμε εδώ για την συνέχεια, αυτή είναι σίγουρα μια μεγάλη νίκη της ταινίας).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην τελική βέβαια, τα "<b><i>Star Wars</i></b>" είναι ταινίες που δεν τους αφορά και πολύ η κριτική. Το κάθε σχετικό κείμενο είναι περισσότερο η ευκαιρία ενός οπαδού της σειράς να εκφράσει την σκέψη του για το νέο επεισόδιο, παρά μια αυστηρή κριτική θεώρηση της ταινίας. Έτσι και εδώ, στόχος δεν είναι η ουσιαστική ανάλυση των πλεονεκτημάτων ή των κακών στοιχείων της ταινίας παρά η "τακτοποίησή" τους στο μυαλό και η ανάλυσή τους όσο αυτά τα νέα στοιχεία βρίσκουν την θέση τους στην κληρονομιά του franchise. Γιατί όσο κι αν χαιρόμαστε για τις νέες εμφανίσεις του Han Solo, της General - πλέον - Leia και του Chewbacca, αυτή η ταινία ανήκει στην νέα γενιά της Rey, του Finn και του Poe. Ενδεχομένως και στον BB-8. Θα είμαστε εδώ και στο μέλλον, η Δύναμη έχει όντως αφυπνιστεί. <b><i>(3,5*/5)</i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-12941689434595504262015-12-21T16:43:00.000+02:002015-12-21T16:43:38.129+02:00Οι φεστιβαλικές αγάπες της χρονιάς: η έκδοση του 2015.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBUiwa693AUtQg21vQZw4vkWITTsBPaf0bc_jmQYkUL1T4CzKo1UNU6fYY_uA6U8V1U6IdMpFjX_d9SImI5miAVpBgaNZJJFd5IN6h-va9J9J6h82NYFBADHMwFu-qxHa4ZYfRth10JkU/s1600/Best+of+Festivals+2015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBUiwa693AUtQg21vQZw4vkWITTsBPaf0bc_jmQYkUL1T4CzKo1UNU6fYY_uA6U8V1U6IdMpFjX_d9SImI5miAVpBgaNZJJFd5IN6h-va9J9J6h82NYFBADHMwFu-qxHa4ZYfRth10JkU/s640/Best+of+Festivals+2015.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Αντί ετήσιας ανασκόπησης, το <b><i>Frame Game</i></b> επέλεξε φέτος (όπως και πέρυσι) απλά να παρουσιάσει σε δύο δόσεις (για το <a href="http://www.theframegame.gr/2015/07/mid-year-top10-2015.html" target="_blank">πρώτο</a> και το <a href="http://www.theframegame.gr/2015/12/best-of-2015.html" target="_blank">δεύτερο μισό</a> του 2015) τις είκοσι ταινίες (συν honorable mentions) που αγάπησε περισσότερο μέσα στην χρονιά, σε τυχαία σειρά. Ή μάλλον, τις είκοσι ταινίες που αγάπησε περισσότερο μέσα στην χρονιά εκτός από εκείνα τα φιλμ που λάτρεψε αλλά συνάντησε σε φεστιβάλ (η χρονιά περιλάμβανε επισκέψεις σε Βερολίνο, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και ανελέητο preview streaming) και τα οποία ακόμα δεν έχουν αποκτήσει επίσημη διανομή αλλά αναμένεται να "συστηθούν" με το κοινό μέσα στο 2016. Μερικές από αυτές αποτελούν ιδιαίτερες καλλιτεχνικές και "πειραγμένες" περιπτώσεις, μερικές έχουν ήδη εξασφαλίσει την κυκλοφορία τους μέσα στην προσεχή χρονιά, μερικές δεν πρόκειται καν να καταφέρουν να βρουν τον δρόμο τους προς τις αίθουσες αλλά θα ανακαλυφθούν εν καιρώ ξανά μέσω εναλλακτικών μεθόδων κυκλοφορίας. Σε κάθε περίπτωση, αυτές είναι οι δέκα ταινίες από τα φεστιβάλ, για τις οποίες το <b><i>Frame Game</i></b> ανυπομονεί να ξαναέρθει σύντομα σε επαφή. Κρατήστε σημειώσεις.</div>
<a name='more'></a><br />
<div>
<br /></div>
<div>
<div>
<b><span style="font-size: large;">11 minutes του Jerzy Skolimowski</span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEOZBfH46YGBBgEbsqce3eti3G8M3Yv2WobWMyI67CvNITQdXa1B3rTYXdALYgcrgiK0zpu3hUZ-4rZEpzL-voqXRB3m1vipjhoJ1OvRbtNZp35dx6vpX9uKvWZ2HuprHZntXO9F3ZpRk/s1600/11+minutes+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEOZBfH46YGBBgEbsqce3eti3G8M3Yv2WobWMyI67CvNITQdXa1B3rTYXdALYgcrgiK0zpu3hUZ-4rZEpzL-voqXRB3m1vipjhoJ1OvRbtNZp35dx6vpX9uKvWZ2HuprHZntXO9F3ZpRk/s640/11+minutes+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι φανταστικό αυτό που συμβαίνει με το "<b><i>11 minutes</i></b>" του - 77χρονου πλέον - Jerzy Skolimowski. Η ταινία πετάει στο μπλέντερ ένα μάτσο χαρακτήρες χωρίς ουσία, μπλέκει ένα σωρό αφηγήσεις χωρίς να κάνει πραγματικό focus πουθενά, παίζει ανεξέλεγκτα με το χρόνο δίχως έλεος στήνοντας ένα ξέφρενο χωροχρονικό γαϊτανάκι και κλείνει τελικά το μάτι αποκαλύπτοντας μια κοσμική, υπαρξιακή και μηδενιστική αλήθεια. Και όλο αυτό χωρίς να χάνει ποτέ το ρυθμό ή την αίσθηση του τι είναι, έχοντας πλήρη επίγνωση των οριζόντων του και των επιλογών του! Το καλό, βέβαια, είναι ότι ο Skolimowski δεν βασίζεται αποκλειστικά στο φινάλε του για να δώσει σημασία στα προηγούμενα δρώμενα. Ο παραδοσιακά τραχύς αφηγηματικός τρόπος αφήγησης που χρησιμοποιεί βρίσκει εδώ μια απρόσμενη ενεργητικότητα, χωρίς να αφήνει νεκρό χρόνο από σκηνή και σκηνή και αξιοποιώντας κάθε ένα από τα 81 λεπτά της διάρκειας της ταινίας. Το δε κωμικό υπόβαθρο (ο Skolimowski δεν αγνοεί ποτέ την μαύρη ειρωνεία των ιστοριών του) βοηθά στο να μην πάρει κανείς την ιστορία υπερβολικά στα σοβαρά, αποφεύγοντας τον κίνδυνο πομπωδών συμπερασμάτων για κάτι εξ ορισμού ανάλαφρο. Ουσιαστικά, το φιλμ μοιάζει να αντλεί από τα καλύτερα στοιχεία της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη (το υπερφυσικό υπόβαθρο του "<b><i>The Shout</i></b>" [<a href="http://letterboxd.com/dimitrisdx/film/the-shout/" target="_blank">letterboxd</a>], η ρετρό δυναμική των φύλων του "<b><i>Deep End</i></b>" [<a href="http://letterboxd.com/dimitrisdx/film/deep-end/" target="_blank">letterboxd</a>], η ασφυκτική πίεση μιας ανώτερης δύναμης ή καθεστώτος του "<b><i>Moonlighting</i></b>" [<a href="http://letterboxd.com/dimitrisdx/film/moonlighting/" target="_blank">letterboxd</a>], o χωρικός περιορισμός του "<b><i>The lightship</i></b>" [<a href="http://letterboxd.com/dimitrisdx/film/the-lightship/" target="_blank">letterboxd</a>]) για να τα μεταφέρει σε έναν μοντέρνο κόσμο νέων ταχυτήτων αλλά ίδιων τελικά αρχών χωρίς να δείχνει σημάδια κόπωσης ή επανάληψης. Αντιθέτως, το φιλμ προκύπτει μοναδικό στο όραμά του αλλά και τόσο συνεπές με τις ανησυχίες ενός από τους πιο ιδιαίτερους σκηνοθέτες των τελευταίων δεκαετιών, γεγονός που δημιουργεί ανυπομονησία (επαναλαμβάνω στα... 77 χρόνια) για το επόμενο βήμα. Καθόλου άσχημα, δηλαδή. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/11/tiff56-review-11-minutes-jerzy.html" target="_blank">εδώ</a>.</i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i><br /></i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: large;">The Diary of a Teenage Girl της Marielle Heller</span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTycBx-clHRTYGYLSatC8kaNMwQRpa2988ml4UY1ULifP2vGMooOOgccrQN9RdbKn-f4GkwvhwnhUL06H7pVRBgu-FzvnCnLpXQeF9RnCz4CsTH-wovIfLjulNfRM8CSB363CXmxNyD1k/s1600/Diary+of+a+teenage+girl.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTycBx-clHRTYGYLSatC8kaNMwQRpa2988ml4UY1ULifP2vGMooOOgccrQN9RdbKn-f4GkwvhwnhUL06H7pVRBgu-FzvnCnLpXQeF9RnCz4CsTH-wovIfLjulNfRM8CSB363CXmxNyD1k/s640/Diary+of+a+teenage+girl.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<div>
Αμερικανική ιστορία ενηλικίωσης, αφήγηση γυναικείας σεξουαλικής αφύπνισης, quirky νεανική εξομολόγηση. Η ταινία της της Marielle Heller ακροβατεί ανάμεσα σε όλα τα επικίνδυνα είδη του αμερικανικού ανεξάρτητου κινηματογράφου, φλερτάρει με την υπερβολή και την εκτενή αυτοαναφορικότητα, χρησιμοποιεί το χιούμορ για να μιλήσει για κάτι απόλυτα σοβαρό και καταφέρνει τελικά να βγει νικήτρια γιατί παραμένει απόλυτα ειλικρινής, χωρίς να κρύβεται από ντροπή πίσω από το δάχτυλό της. Γιατί το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αυτού του τύπου οι ταινίες, είναι ότι προσεγγίζουν τελικά το "αιχμηρό" τους θέμα με μία συντηρητική (και τελικά απόλυτα πατριαρχική) προσέγγιση, που προσπαθεί να εμφανιστεί τολμηρή χωρίς ουσιαστικά να είναι. Το "Diary of a Teenage Girl", όμως, ευτυχώς δεν είναι μια τέτοια περίπτωση καθώς όχι μόνο είναι αφηγηματικά απελευθερωμένο και σεξουαλικά απενοχοποιημένο (το φιλμ δεν φείδεται ούτε των γυμνών σκηνών, ούτε του casual sex, ούτε της χρήσης ναρκωτικών) αλλά και αμιγώς επικεντρωμένο στην οπτική της ηρωίδας του και όλες της περιπέτειές της στον δρόμο προς την ανακάλυψη του εαυτού της χωρίς να την κρίνει αλλά ούτε και να την παρουσιάζει καθαρά ως θύμα ή ως θύτη. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/11/tiff56-review-diary-of-teenage-girl.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div>
<span style="font-size: large;"><b>Arabian Nights (As Mil e Uma Noites) του Miguel Gomes</b></span></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbDp9gG_RdHLmldkyTm5QAkeQ_6QZzx_w9rl_DkgxUvFHe7eeXhFVoRdpNb62vcopVZkxH_OzXMYH_qAgcguCdNu6IO2RLR_qIHeIjYFVF5R8ybq7_oC0gAuUbxoXZOaK5CFVImeDimV8/s1600/Arabian+Nights+003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbDp9gG_RdHLmldkyTm5QAkeQ_6QZzx_w9rl_DkgxUvFHe7eeXhFVoRdpNb62vcopVZkxH_OzXMYH_qAgcguCdNu6IO2RLR_qIHeIjYFVF5R8ybq7_oC0gAuUbxoXZOaK5CFVImeDimV8/s640/Arabian+Nights+003.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<div>
Τι σχέση έχει η Σεχραζάντ με την πολιτική κρίση που έζησε η Πορτογαλία το 2013 (και εξακολουθεί να βιώνει ολόκληρη η Ευρώπη); Απόλυτη, απαντά ο Miguel Gomes του "<b><i>Tabu</i></b>" (<a href="http://www.theframegame.gr/2012/11/tiff-reviews-feed-tabu-455.html" target="_blank">Frame Game Review εδώ</a>), ο οποίος επιστρέφει στον κινηματογράφο με τις εξάωρες, επικές (και σε διάρκεια και σε εύρος θεματικών) "<b><i>Χίλιες και μία Νύχτες</i></b>" του, για να ρίξει μία έντονα φορτισμένη ματιά στην κοινωνική κρίση που βιώνει (και) η χώρα του, να ακούσει τους ανθρώπους που βγήκαν ζημιωμένοι από απάνθρωπες πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες και να τα ντύσει όλα αυτά με έναν μυθολογικό αέρα που φέρνει προς… Μπουνιουέλ, παραμένοντας όμως επικεντρωμένος στο τώρα και - με ερωτηματικό - στο αύριο για να δημιουργήσει τελικά ένα από τα πιο σημαντικά κινηματογραφικά δημιουργήματα των τελευταίων ετών. Χωρισμένες σε τρία μέρη (τον "<b><i>Ανήσυχο</i></b>", τον "<b><i>Έρημο</i></b>" και τον "<b><i>Μαγεμένο</i></b>"), το καθένα από τα οποία μοιράζεται με τη σειρά του σε επιμέρους κεφάλαια με ευφάνταστους τίτλους, οι "<i>Νύχτες</i>" του Gomes παρακολουθούν τους τρεις απεσταλμένους των δανειστών ως εμπόρους με… στυτική δυσλειτουργία πάνω σε καμήλες, ακολουθούν τη δίκη ενός κόκορα επειδή φώναζε τη λάθος ώρα, παρακολουθούν τα δάκρυα μιας δικαστίνας σε δίκη που μπλέκει τελικά μια ολόκληρη κοινωνία, βιώνουν την αλληλουχία των ιδιοκτητών ενός σκύλου σε ένα συγκρότημα εργατικών κατοικιών, ρίχνουν μια ματιά στους διαγωνιζόμενους ενός αγώνα κελαηδίσματος σπίνων και ντύνουν τις ακόμα περισσότερες αφηγήσεις τους με… τζίνι του αέρα, μάγους που υπόσχονται φίλτρα για μαγικές λύσεις, ζώα που έρχονται να δώσουν απλά μια κατάθεση στο δικαστήριο και μπόλικη ειρωνεία πίσω από τις μεταμφιεσμένες αλήθειες. Απαιτητικό, εξαντλητικό αλλά, τελικά, και απόλυτα αποκαλυπτικό, το φιλμ (ή μήπως καλύτερα, τα φιλμ) είναι ο ορισμός της ταινίας που βρίσκει τη θέση της μέσα στα κινηματογραφικά φεστιβάλ για να προσφέρει τροφή για σκέψη και προβληματισμό και να σπρώξει την κινηματογραφική δημιουργία σε ανεξερεύνητες, παρθένες περιοχές. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/11/tiff56-review-arabian-nights-as-mil-e.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</div>
<div>
<br /></div>
</div>
<div>
<b><span style="font-size: large;">The Fits της Anna Rose Holmer</span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO9mr3yhjs_ChEOnyyk1N-q4fu_E6TOgpEUCQVRFsXthqZSdFKToizG3YQKZ7BpHLkkSyseW2u89trrpClVINTuP07_QYATScAIEhwpam_ZfUdRKwyJMwU3W1mfMxXFGQIONYx-csRHGY/s1600/The+Fits.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="274" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO9mr3yhjs_ChEOnyyk1N-q4fu_E6TOgpEUCQVRFsXthqZSdFKToizG3YQKZ7BpHLkkSyseW2u89trrpClVINTuP07_QYATScAIEhwpam_ZfUdRKwyJMwU3W1mfMxXFGQIONYx-csRHGY/s640/The+Fits.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<div>
Το "<b><i>The Fits</i></b>" μοιάζει σαν το "<b><i>Girlhood</i></b>" (<a href="http://www.theframegame.gr/2015/03/16-bande-de-filles-girlhood-celine.html" target="_blank">Frame Game Review εδώ</a>) της Céline Sciamma να προσγειώθηκε ξαφνικά στο σύμπαν του Peter Weir, μόνο που αντί για μυστηριώδεις εξαφανίσεις κάτω από τον Hanging Rock έχουμε μυστηριώδεις επιληπτικές κρίσεις στα μέλη μιας χορευτικής ομάδας του σχολείου (όχι πολύ μακριά από ότι συνέβαινε και στο, επίσης, φετινό "<b><i>The Falling</i></b>" [<a href="http://letterboxd.com/dimitrisdx/film/the-falling/" target="_blank">letterboxd</a>]). Το ευτύχημα, βέβαια, είναι ότι η Anna Rose Holmer δεν πιέζεται να δώσει όλες τις απαντήσεις ή να εξερευνήσει το παρελθόν των ηρώων της, κινδυνεύοντας να αποδειχτεί γραφική, ούτε να πάρει θέση για το αν το υπερφυσικό υπάρχει ή είναι αποκύημα της φαντασίας (η τελική σκηνή είναι ίσως ένα από τα καλύτερα φινάλε που έχω δει τελευταία) παρά να αφηγηθεί μια ιστορία μέσα από τις κινήσεις και να παρουσιάσει μια εναλλακτική ιστορία ενηλικίωσης, μακριά από τις παγίδες του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου. Για την ακρίβεια, η ταινία της βασίζεται περισσότερο στην ευρωπαϊκή αισθητική, θυμίζοντας το νατουραλιστικό σινεμά των Νταρντέν αν εκείνο κατάφερνε να αποδεχτεί την μεταφυσική (;) του διάσταση. Για αυτό και ακολουθεί από κοντά την ηρωίδα της, χρησιμοποιεί την οπτική της, βρίσκει τις αναλογίες ανάμεσα σε μια προπόνηση μποξ και το ανταγωνιστικό χορευτικό μιας γυναικείας ομάδας, εξερευνά την έννοια του φύλου και απομονώνει τον κόσμο της εντός εφήβων, υπονοώντας μόνο φευγαλέα την ύπαρξη των ενηλίκων. Η έλλειψη εκτενών διαλόγων, εξάλλου, εντείνει αυτή την παρατηρητική προσέγγιση και δίνει τον πρώτο λόγο στην (εξαιρετική) μουσική να αποτελέσει τον μοναδικό σύμμαχο της αφήγησης. Το ανοιχτό φινάλε σίγουρα δεν βοηθάει στην εμπορικότητα του φιλμ, όμως αποτελεί την κατάλληλη επιλογή για να αποφευχθούν οι επικίνδυνες ευκολίες. Στα κάτι παραπάνω από 70 λεπτά, το φιλμ μοιάζει να διαρκεί ακριβώς όσο πρέπει, λίγο παραπάνω από μια φαντασίωση, λίγο λιγότερο από μια απόδραση από την πραγματικότητα. Κρατήστε το στα υπόψη όσο ενδιαφέρεστε για ανερχόμενες φωνές και ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις στον κινηματογράφο.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div>
<b><span style="font-size: large;">The Forbidden Room των Guy Maddin και Evan Johnson</span></b></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCkIBzrhDZ43_bTWtKUMTIBz0_Hi_sQtAk9a1P-R10GzFXXB3Glws0f9IG6_4K02DCTG5Lz7obpHeCB2k7fi2vCn-YRv53GuH7UdxwQirS5ThR7imFKDnUpRAENvb0LBQfxdlraYubTVI/s1600/The+Forbidden+Room+05.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCkIBzrhDZ43_bTWtKUMTIBz0_Hi_sQtAk9a1P-R10GzFXXB3Glws0f9IG6_4K02DCTG5Lz7obpHeCB2k7fi2vCn-YRv53GuH7UdxwQirS5ThR7imFKDnUpRAENvb0LBQfxdlraYubTVI/s640/The+Forbidden+Room+05.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Πόσο συχνά βρίσκει κανείς μια ιστορία για το πώς μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί σωστά την μπανιέρα να μετατρέπεται στην αγωνιώδη πορεία ενός υποβρυχίου που χάνει σταδιακά το οξυγόνο, για να μεταμορφωθεί στην αναζήτηση ενός ξυλοκόπου για την αγαπημένη του και την μονομαχία του με μια αιμοδιψή φυλή που την απήγαγε, να μεταλλαχθεί στην συνέχεια σε ένα αμνησιακό όνειρο και να ενσωματώσει στην πορεία επιπλέον την ιστορία ενός εκπληκτικού χειρούργου, ένα ηφαίστειο που απαιτεί θυσίες για να εξαγνίσει την οργή του, έναν τύπο που ζει όλη του την ζωή μέσα σε ένα ασανσέρ, ένα φάντασμα που αρνείται να πει τον τελικό αποχαιρετισμό επιστρέφοντας ξανά και ξανά στην τυφλή γυναίκα του (την γνώριμη από τον Maddin-ικό παρελθόν, Maria de Medeiros) και ένα μουσικό ιντερλούδιο σχετικά με την μανία ενός ανθρώπου με τους... πισινούς; Ναι, το "<b><i>The Forbidden Room</i></b>" είναι η πιο αναρχική ταινία του Guy Maddin, γεμάτη ιδέες που εναλλάσσονται με ρυθμό πολυβόλου, κλεισμένες η μέσα μέσα στην άλλη, ως σπουδή στον εγκιβωτισμό και αποθέωση μιας short film ιδεολογίας, που δεν αφήνει τίποτα να πλατειάσει. Ακούγεται περίεργο, είναι ακόμα πιο… "κουλό" στην πραγματικότητα, όμως όποιος ξέρει τι εστί Maddin θα το απολαύσει χωρίς αναστολές. Για τους υπόλοιπους, το τεράστιο καστ (που συνδυάζει κλασικές μορφές του σύμπαντος του Maddin, όπως τον Louis Negin, και τηλεοπτικούς κυρίως ηθοποιούς, όπως η Caroline Dhavernas του "Hannibal", με ονόματα Α' κατηγορίας όπως οι Mathieu Amalric, Charlotte Rampling, Geraldine Chaplin και Udo Kier - η Ariane Labed κάνει και εκείνη ένα σύντομο πέρασμα) είναι απλά το… δόλωμα. Όμως, ο καθένας αξίζει να δοκιμάσει αυτό το φιλμικό πείραμα καθώς είναι ΑΠΟΛΥΤΟΣ κινηματογράφος, που αφορά τις αισθήσεις, το μυαλό και την ίδια την φύση του σινεμά. Κι ας το απορρίψει μετά. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/02/berlin-review-forbidden-room-guy-maddin.html" target="_blank">εδώ</a> και <a href="http://www.theframegame.gr/2015/09/2015-review-forbidden-room-guy-maddin.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: large;">The Wakhan Front (Ni le ciel, ni la terre) του Clément Cogitore</span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9u3P1SDIRS8iB3si9gvIUWWQA5nxCdQafGaiR605QeAdXeX1fMyENqSdBuLeaWvcxS1Z3fLgwVPCDa1yDRbD3L8KcQG29OVmsSc22WNQIqEQdqRiICQZSGrFEKdJziRdX4nMQDU6pIDQ/s1600/The+wakhan+front.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9u3P1SDIRS8iB3si9gvIUWWQA5nxCdQafGaiR605QeAdXeX1fMyENqSdBuLeaWvcxS1Z3fLgwVPCDa1yDRbD3L8KcQG29OVmsSc22WNQIqEQdqRiICQZSGrFEKdJziRdX4nMQDU6pIDQ/s640/The+wakhan+front.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<div>
Προφανώς κάποιος έβγαλε memo ότι φέτος κάνουμε όλοι homage στο "<b><i>Picnic at hanging Rock</i></b>" γιατί το "<b><i>The Walkan Front</i></b>" προστίθεται στα "<b><i>Strangerland</i></b>", "<b><i>The Falling</i></b>" και "<b><i>The Fits</i></b>" ως ακόμα μια ταινία που παίρνει στο πνεύμα του Peter Weir και το φέρνει στο σήμερα. Βέβαια, το γεγονός ότι συνδυάζει την κεντρική ιδέα της ιστορίας με το Αφγανιστάν του σήμερα, εξερευνώντας ένα πολύ διαφορετικό υπόβαθρο που περιλαμβάνει τον πόλεμο, την θρησκεία και τον τρόπο που αντιμετωπίζει κανείς τον θάνατο, του δίνει έξτρα πόντους και αρκετή ώθηση για να ξεπεράσει ένα γενικόλογο retelling της εξαφάνισης που κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να οφείλεται (και κανείς δεν ξέρει αν μπορεί καν να μάθει την αιτία της). Επιπλέον bonus το φινάλε που αποφεύγει την εύκολη λύση αλλά και η διαρκής στάση ψύχραιμης παρατήρησης που οδηγούν σε μια εξαιρετικά διαφορετική πολεμική ταινία από όσα έχουμε συνηθίσει. Βάλτε αστερίσκο για όταν κάποια στιγμή κυκλοφορήσει.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><b>Rams (Hrútar) του Grímur Hákonarson</b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKn9a_9UHrLSfXMMFtcaIJ0D2da2b4O1EIIhkT_FQ5OUeX1m_qVM0z7gIERaouC4vx0cGiEIo2RHoFXdXvwvGcOOtsV7FSgLv-wrrDrfDtG_pDIjuxhg_OtsgA861j4I0vyz1jAITyUuA/s1600/Rams+Hrutar+02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="274" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKn9a_9UHrLSfXMMFtcaIJ0D2da2b4O1EIIhkT_FQ5OUeX1m_qVM0z7gIERaouC4vx0cGiEIo2RHoFXdXvwvGcOOtsV7FSgLv-wrrDrfDtG_pDIjuxhg_OtsgA861j4I0vyz1jAITyUuA/s640/Rams+Hrutar+02.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Λατρεύω την Ισλανδική ιδιοσυγκρασία, όπως αυτή καταφέρνει να αποτυπωθεί στις Ισλανδικές ταινίες. Μιλάμε για ένα λαό που δεν φαίνεται να σκοτίζεται και πολύ, που ξέρει να δίνει την πρέπουσα σημασία στο χιούμορ και την ειρωνική πλευρά της ζωής, που μπορεί να αναγνωρίζει την γενικότερη "μεγάλη αλήθεια" κοιτάζοντας μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Γι' αυτό και καταφέρνει να αφηγηθεί ιστορίες μικρές αλλά ουσιαστικές, λιτές στην δομή αλλά πλούσιες στο περιεχόμενο, που δεν εντυπωσιάζουν με το εύρος τους ή απαραίτητα την αιχμή τους αλλά σε κερδίζουν μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους με την αμεσότητα και την ειλικρίνειά τους. Το "<b><i>Rams</i></b>" είναι με βεβαιότητα μία τέτοια υπέροχη ταινία που ορθώς δεν έχει ροπή προς την... ομιλιτικότητα. Ο Hákonarson σχεδόν ξεχνάει τις λέξεις και αφηγείται την ιστορία του μέσα από τις πράξεις και τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών του, αποκαλύπτοντας πόσο αστεία είναι τελικά η ιστορία του. Ειδικά οι σκηνές μεταξύ των αδερφών φέρνουν προς βωβό κινηματογράφο και screwball περιοχές (η χρήση ενός εκσκαφέα ως νοσοκομειακό όχημα ανήκει στις σκηνές ανθολογίας της ταινίας), πιστές, ωστόσο, στο πνεύμα του Aki Kaurismaki και του σύγχρονου σκανδιναβικού σινεμά. Επιπλέον, το παρελθόν του Hákonarson στο ντοκιμαντέρ του δίνει την ικανότητα να παρατηρεί με υπομονή και κατανόηση τις πράξεις των ηρώων του, με την αφηγηματική του ικανότητα να δείχνει εξίσου ικανή να παίζει με τον ρυθμό και την ταχύτητα για να αποκαλύψει τελικά με δύναμη την καρδιά της ιστορίας του φιλμ. Το δε πλάνο που επιλέγει να κλείσει την ταινία (ακριβώς στο σωστό δευτερόλεπτο, χωρίς να νοιάζεται για το πριν ή το μετά, παρά μόνο για το τώρα) κάνει το φιλμ αβίαστα συγκινητικό και συναισθηματικά έντονο χωρίς να το προσπαθεί καν. Είναι σοφοί οι Ισλανδοί. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/11/tiff56-review-rams-hrutar-grimur.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</div>
<div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><b>Ixcanul (Volcano) του Jayro Bustamante</b></span></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYyM9mvM907sTEJ-LXLUv8S9hTufaxfMVDgPOHgBDYd-tTlwjKvTeA7VJhQvZNmG-3Vo6EpB_QXyRWwuygH3Hc00XlOD8lvaq_wM-EAuSsiRGB9KiRldAhcPGPVryCdw6LtccyKe95hDY/s1600/Ixcanul+001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYyM9mvM907sTEJ-LXLUv8S9hTufaxfMVDgPOHgBDYd-tTlwjKvTeA7VJhQvZNmG-3Vo6EpB_QXyRWwuygH3Hc00XlOD8lvaq_wM-EAuSsiRGB9KiRldAhcPGPVryCdw6LtccyKe95hDY/s640/Ixcanul+001.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Από το μόλις πρώτο πλάνο του "<b>Ixcanul</b>", καταλαβαίνεις ότι η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Jayro Bustamante πρόκειται να χρησιμοποιήσει κυρίως την εικόνα και λιγότερο τον λόγο για να πει την ιστορία του. Εξάλλου, το κοντινό στο πρόσωπο της ηρωίδας του και η τελετουργική σχεδόν προετοιμασία της από την μητέρα της μαρτυρά ότι η αφήγηση που θα ακολουθήσει δεν χρειάζεται πολλούς διαλόγους για να μεταδώσει την δύναμή της καθώς η αφοπλιστική ειλικρίνειά της μιλάει απευθείας στην καρδιά, χωρίς να έχει ανάγκη διερμηνέα, σε αντίθεση με τους χαρακτήρες της, οι οποίοι είναι γλωσσικά αποκομμένοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας, αφού δεν μιλούν καν Ισπανικά, παρά την δική τους παραδοσιακή γλώσσα. Στο φιλμ του Bustamante, το ηφαίστειο είναι η δύναμη στην οποία γίνονται οι επικλήσεις, ως ουσιαστικό σύνορο ανάμεσα στον κόσμο της ταινίας και όλη την υπόλοιπη πραγματικότητα και, τελικά, ο κριτής της κάθε πράξης. Το ηφαίστειο λειτουργεί ουσιαστικά ως Θεός. Και η λατρεία του Bustamante προς την κινητήριο δύναμη της ταινίας του, φαίνεται σε κάθε πλάνο. Με καδράρισμα που εντυπωσιάζει χωρίς να είναι αυτάρεσκο, αναδεικνύει ένα τόπο αρχέγονο, σχεδόν αποκομμένο από τον χρόνο, όπου οι λαογραφικές εθιμοτυπίες συγκρούονται με τη σύγχρονη λογική και η ποίηση συμβαδίζει με τη σκληρή πραγματικότητα. Αναμφισβήτητα, ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα της χρονιάς. <i><b>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/02/berlin-review-ixcanul-volcano-jayro.html" target="_blank">εδώ</a> και <a href="http://www.theframegame.gr/2015/11/tiff56-review-ixcanul-volcano-jayro.html" target="_blank">εδώ</a></b></i>.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div>
<b><span style="font-size: large;">Aferim! του Radu Jude</span></b></div>
</div>
</div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtgZBV9k4w7N7K_CaB99FB6Bz0h-D1a1fGRIhNGtUjgE9Ykus3g6BeIddxeVxfzfHjTmyhKUqJSduozctbUQkTsFTT74p7g8ZkkM8kkzk93ThGe_irXtAoKb6WLpaL56ZWCqIMvGUtGIk/s1600/Aferim+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtgZBV9k4w7N7K_CaB99FB6Bz0h-D1a1fGRIhNGtUjgE9Ykus3g6BeIddxeVxfzfHjTmyhKUqJSduozctbUQkTsFTT74p7g8ZkkM8kkzk93ThGe_irXtAoKb6WLpaL56ZWCqIMvGUtGIk/s640/Aferim+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Το "<b><i>Aferim!</i></b>" είναι σίγουρα μια πρωτόγνωρη κινηματογραφική εμπειρία. Τοποθετημένο στην Βαλαχία του 1835 όπου συνυπάρχουν Ρουμάνοι χωροφύλακες, Έλληνες έμποροι, Σοβιετικοί κατακτητές και πλήθος λαών σε συνεχείς αναμεταξύ τους πολιτιστικές αντιπαραθέσεις, φωτογραφημένο σε έντονη ασπρόμαυρη φωτογραφία που δείχνει να καταφέρνει να αντισταθμίσει την έλλειψη χρώματος με άπειρες σκιές και διαβαθμίσεις του ασπρόμαυρου και χρησιμοποιώντας μιας γλώσσα βγαλμένη από τα λεξικά εγχειρίδια της εποχής (το σενάριο βασίζεται σε μερικά από τα κείμενα που διασώζονται από τότε), αποτελεί ένα φιλμ που δείχνει να πατάει γερά στο παρελθόν όσο η ματιά του παραμένει εξαιρετικά οξυδερκής και σύγχρονη. Εξάλλου, αν κάποιος αγνοήσει το φολκλορικό ιστορικό στοιχείο, θα διαπιστώσει ότι το "<i>Aferim!</i>" χαρακτηρίζεται από τις μόνιμες ανησυχίες του σύγχρονου ρουμάνικου κινηματογράφου: το (όχι πάντα προφανές) παιχνίδι της εξουσίας και της υποταγής, την μόνιμη υποψία για τις πραγματικές προθέσεις των συμπολιτών και την μόνιμα κριτική ματιά στα κακώς κείμενα της κοινωνίας με έξτρα δόσεις ειρωνείας και μαύρου χιούμορ. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/11/tiff56-review-aferim-radu-jude.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: large;">Knight of Cups του Terrence Malick</span></b></div>
<div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdLH2a-iLiwb9JpplpObk5C3Gr94H-Zs9ywUPPxLwefNhlqv3SR6tmcIesXm5S5bovd6C2YZR_8BoR9d9t4zudExQHhbyWragb7YOfGDtw0ILNrWXjX79rkfcIlXLoh30oXoQTPKm51OM/s1600/Knight+of+Cups+01.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdLH2a-iLiwb9JpplpObk5C3Gr94H-Zs9ywUPPxLwefNhlqv3SR6tmcIesXm5S5bovd6C2YZR_8BoR9d9t4zudExQHhbyWragb7YOfGDtw0ILNrWXjX79rkfcIlXLoh30oXoQTPKm51OM/s640/Knight+of+Cups+01.png" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. Με το "<b><i>Knight of Cups</i></b>", ο Terrence Malick δεν πρόκειται να κερδίσει νέους θαυμαστές, ούτε πρόκειται να μεταπείσει (και να ξανακερδίσει) όσους έχουν απορρίψει την καλλιτεχνική του έκφραση από το "<b><i>Tree of Life</i></b>" και μετά. Όσοι απέρριψαν το τελευταίο ως υπερφίαλο ή βρήκαν ανούσιο το "<b><i>To the Wonder</i></b>" (<a href="http://www.theframegame.gr/2012/09/venice-film-festival-2012-to-wonder.html" target="_blank">Frame Game Review εδώ</a>), δεν πρόκειται να βρεθούν ενώπιον κάτι ριζικά διαφορετικού που πρόκειται να τους κάνει να… αλλαξοπιστήσουν, όμως, όσοι έχουν ήδη σταθεροποιήσει την επικοινωνία τους με τον (τελευταία πολυάσχολο) σκηνοθέτη, μάλλον πρόκειται να παραμείνουν στο πλευρό του. Εξάλλου, οι ονειρικές εικόνες και η διαρκής κίνηση της κάμερας δηλώνουν και εδώ το "παρών", τα εκτενή voice-over μπλέκονται και πάλι με την (κλασική, κλασικίζουσα αλλά και ηλεκτρονική) μουσική και τους υπόλοιπους διαλόγους, κόβοντας πολλές φορές ακόμη και προτάσεις χαρακτήρων στην μέση, χαρακτήρες εμφανίζονται και εξαφανίζονται το ίδιο απότομα, όσο ο πρωταγωνιστής περιφέρεται εν μέσω υπαρξιακής κρίσης στο κάδρο και, ενίοτε, σκυλιά… βουτούν επανειλημμένα στην πισίνα για να πιάσουν μια μπάλα του tennis με τα δόντια. Ταυτόχρονα, κάδρα βουτηγμένα σε μια neon πραγματικότητα (μελλοντικές προσθήκες ενός <b><i><a href="http://www.theframegame.gr/2013/07/neon.html" target="_blank">αντίστοιχου αφιερώματος</a></i></b>), στιγμιότυπα ενός μάταιου κόσμου του θεάματος (ο Malick δεν διστάζει να κάνει γύρισμα και σε πραγματικά χολιγουντιανά πάρτι, όπου υπάρχουν blink-and-you'll-miss εμφανίσεις - Joe Mangaliello και Jason Clarke, σας βλέπω) και ένα... παραστράτημα στον κόσμο της μόδας (με την Kally Cutrone να συμμετέχει με οδηγίες φωτογράφησης σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας) και άπειρα (ημί)γυμνά μοντέλα να γεμίζουν τα κάδρα, έκαναν - μάλλον σε μια επιφανειακή σύγκριση, διότι άλλο η νοσταλγία για το παρελθόν και άλλο το "σκοτάδι" του κόσμου του θεάματος - να εμφανίζουν την ταινία ως την... αμερικανική απάντηση στην "<b><i>Grande Belezza</i></b>" (<a href="http://www.theframegame.gr/2013/09/2013-review-la-grande-belezza-great.html" target="_blank">Frame Game Review εδώ</a>). <b><i>Εκτενής κριτική της ταινίας <a href="http://www.theframegame.gr/2015/02/berlin-review-knight-of-cups-terrence.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i><u>Bonus</u></i></b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;">Heart Of A Dog της Laurie Anderson</span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAsyPVtKBwrjRJEtNnAJ6KbfrbrkGsZ9vGS6yjhNLGamN84D7hkpW9uXrf9RTYxc_jG-XkyChhb1_NVfMlBZmuJouW-yoDTvibj4GdSHESxnNOyrYxyrbhqHBogbUj2N36LX2h5Kq7czU/s1600/Heart+of+A+Dog+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAsyPVtKBwrjRJEtNnAJ6KbfrbrkGsZ9vGS6yjhNLGamN84D7hkpW9uXrf9RTYxc_jG-XkyChhb1_NVfMlBZmuJouW-yoDTvibj4GdSHESxnNOyrYxyrbhqHBogbUj2N36LX2h5Kq7czU/s640/Heart+of+A+Dog+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
To φιλμ μπορεί να ξεκινά με μία σουρεαλιστική γέννα (με την Laurie Anderson να γεννά τον ίδιο της τον σκύλο – "It’s a girl"), όμως η ταινία είναι ουσιαστικά μια ταινία για τον θάνατο. "Ο θάνατος έχει να κάνει με αυτούς που μένουν πίσω" υποστηρίζει η ίδια κάποια στιγμή και όντως αυτή η ταινία μοιάζει να είναι ένα ταξίδι προς την ανακάλυψη και την εξερεύνηση όσων κρύβει μέσα της, είτε αυτή είναι η πιο έντονη στιγμή που θυμάται από την μητέρα της ("the Mother Test", το αποκαλούν οι Βουδιστές μοναχοί) είτε είναι οι στιγμές που έζησε με την Lolabelle της και όλα όσα της δίδαξε εκείνη. Εξάλλου, η empathy που της φανέρωσε το fox terrier της, της επιτρέπει να δει τον κόσμο με άλλα μάτια, είτε αυτό αφορά την αλληλουχία των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου και ο τρόπος που το βίωσε η σκυλίτσα της δεχόμενη επίθεση από τον αέρα από τους γύπες της Καλιφόρνια (θεωρώντας το υπερμέγεθες κουνέλι) είτε το βίωμα του κόσμου με τις υπόλοιπες αισθήσεις, χωρίς να βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε όσα βλέπει. Η μεγαλύτερη δε αλήθεια, όμως, φανερώνεται στο τέλος, όπου η Anderson αφιερώνει την ταινία στον σύντροφο της ζωής της, Lou Reed. "<i>Τα πράγματα που υπάρχουν είναι τα πράγματα για τα οποία μπορούμε να μιλήσουμε. Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου</i>" μοιάζει να δανείζεται η Anderson όσο εξωτερικεύει όλα όσα αισθάνεται (συνήθως πίσω από βρεγμένα γυαλιά και επεξεργασμένες ψηφιακά εικόνες). Έχουμε ανάγκη το τόσο προσωπικό σινεμά; Φυσικά γιατί, όσο ατελές κι αν είναι, μας επιτρέπει να στρέψουμε την δική μας ματιά βαθιά μέσα μας. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/12/film-review-heart-of-dog-laurie-anderson.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
<div>
<b><i><u>Διάβασε επίσης</u></i></b>:</div>
<div>
<a href="http://www.theframegame.gr/2015/07/mid-year-top10-2015.html" target="_blank">Οι δέκα ταινίες από το πρώτο μισό της χρονιάς που δεν έχει ξεχάσει το Frame Game.</a> </div>
<div>
<a href="http://www.theframegame.gr/2015/12/best-of-2015.html" target="_blank">Οι ταινίες που έκλεψαν τις εντυπώσεις (Αύγουστος-Δεκέμβριος)</a></div>
<div>
<a href="http://www.theframegame.gr/2014/12/2014.html" target="_blank">Οι φεστιβαλικές αγάπες του 2014.</a></div>
</div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5799316308710106402.post-24062734821816902532015-12-20T22:30:00.000+02:002015-12-20T22:30:53.654+02:00Best of 2015, Μέρος Δεύτερο: Οι ταινίες που έκλεψαν τις εντυπώσεις (Αύγουστος-Δεκέμβριος)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5HvNfCYd-SO5v98hNfUDUo1a6u_Ls2loAGBgLY3Ij1jThbOV6AqRxAX6PnTn1PJalIUhtSTGOIYwCqRj9bIAcIJM2-NapfzT-T_ZHY4L68rXtT8Eax5NG3AHIZ5mMnqwa7H3mzbeZT74/s1600/Best+of+2015+%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="264" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5HvNfCYd-SO5v98hNfUDUo1a6u_Ls2loAGBgLY3Ij1jThbOV6AqRxAX6PnTn1PJalIUhtSTGOIYwCqRj9bIAcIJM2-NapfzT-T_ZHY4L68rXtT8Eax5NG3AHIZ5mMnqwa7H3mzbeZT74/s640/Best+of+2015+%25282%2529.jpg" width="640" /></a></div>
Κάθε τέλος του χρόνου αποφεύγω να κάνω αυστηρή top 10 λίστα, αφενός γιατί υπάρχουν ακόμα πολλές ταινίες που θα ήθελα να δω πριν την τελική κατάταξη και αφετέρου γιατί οι μνήμες είναι ακόμα νωπές, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει δίκαιη (αλλά πάντα με τα δικά μου προσωπικά κριτήρια) τελική αξιολόγηση. Παρόλα αυτά, λίγο πριν το τέλος του ημερολογιακού έτους, <a href="http://www.theframegame.gr/2015/07/mid-year-top10-2015.html" target="_blank">όπως έγινε και για το πρώτο μισό του 2015</a>, το <b><i>Frame Game</i></b> επιχειρεί να κοιτάξει πίσω στον χρόνο και να ξεχωρίσει τις ταινίες ανεξαρτήτως είδους, προέλευσης ή μεγέθους παραγωγής που κατέγραψαν στην μνήμη τα περισσότερα συναισθήματα ή/και έκαναν την καρδιά να χτυπήσει γρηγορότερα. To καλύτερο δε στοιχείο αυτής της χρονιάς είναι ότι σε κάθε μα κάθε ταινία της λίστας υπάρχουν μεμονωμένες σκηνές που με κάνουν να ανατριχιάζω και μόνο στην σκέψη τους όσο συναγωνίζονται για το μεγαλύτερο καρδιοχτύπι ή την συγκίνηση της χρονιάς. Αυτό θα πει σινεμά. <span style="text-align: left;">Σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι τα δέκα (και μερικά επιπλέον honorable mentions) φιλμ που αγάπησε πολύ το Frame Game τους τελευταίους έξι μήνες. Φυσικά, τα σχόλια είναι ανοιχτά για να μοιραστείς κι εσύ μαζί μας ποιες ταινίες σου τράβηξαν μέχρι τώρα περισσότερο την προσοχή. Διαφωνίες, όπως πάντα, καλοδεχούμενες, ενδεχομένως και αναγκαίες. </span></div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><b>Ich seh, ich seh (Goodnight Mommy) των Veronika Franz και Severin Fiala</b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-lnOBETY55qvA_dH6EGt75k8iq6q8cdcIDChzYowqFsQpKcqqeKtdDQgKXILyW5P2rK-NlG0GTAoMJNCsc3aWgaZrujPH6nu4uBzUm48PSv-CpyNoCp3bOFf4S9t1ma7FudE4rB8vx00/s1600/Ich+seh+Ich+seh+Goodnight+Mommy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-lnOBETY55qvA_dH6EGt75k8iq6q8cdcIDChzYowqFsQpKcqqeKtdDQgKXILyW5P2rK-NlG0GTAoMJNCsc3aWgaZrujPH6nu4uBzUm48PSv-CpyNoCp3bOFf4S9t1ma7FudE4rB8vx00/s640/Ich+seh+Ich+seh+Goodnight+Mommy.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν χρειάζονται περισσότερα από δέκα λεπτά για να βυθιστείς απόλυτα στον κόσμο του "<b><i>Goodnight Mommy</i></b>". Αυστηρά πλάνα που μαρτυρούν με την σύνθεσή τους ανείπωτες αλήθειες, μια χρωματική παλέτα που συναντάς ακόμα μόνο στο παραδοσιακό φιλμ και προκαλεί το δέος, ατμόσφαιρα που αξιοποιεί στο έπακρο την ομορφιά της φύσης και τον τρόμο της απομόνωσης, βλέμματα που υπόσχονται ειλικρίνεια αλλά φανερώνουν μια πραγματικότητα σε αμφισβήτηση, ένα μυστήριο που όχι μόνο απαιτεί την λύση του αλλά και απόδειξη για τον αν υπήρχε καν εξαρχής. Όμως, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της συζύγου του Ulrich Seidl, Veronika Franz, και του Severin Fiala δεν έχει απλά σκοπό να βυθίσει τον θεατή στον κόσμο του αλλά να τον τρομοκρατήσει ρουφώντας σταδιακά το οξυγόνο από την αίθουσα. Και το καταφέρνει με αξιοθαύμαστη ικανότητα. Το "<i>Goodnight Mommy</i>" είναι και ιστορία ενηλικίωσης, και ιστορία ενδοοικογενειακής αστάθειας αλλά κυρίως μια ισχυρή ιστορία τρόμου, ένα καθαρόαιμο horror διαμαντάκι για γερά στομάχια. Ελάχιστες φορές τελευταία έχω νιώσει τόσο ένταση σε μία προβολή, έτοιμος να απομακρύνω τα μάτια από την οθόνη αλλά τελικά να είμαι ανίκανος για κάτι τέτοιο, βυθισμένος στον τρόμο της ιστορίας. Μερικές θαυμαστές φορές, το χειροκρότημα γίνεται ταυτόχρονο με το ουρλιαχτό και οι τσιρίδες συνώνυμες του ενθουσιασμού, τουλάχιστον για όσους μπορούν ακόμα να αντιδράσουν στο τέλος της ταινίας. Και το "<i>Goodnight Mommy</i>" είναι μια τέτοια ταινία. <i><b>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2014/09/venice-review-ich-seh-ich-seh-goodnight.html" target="_blank">εδώ</a> και <a href="http://www.theframegame.gr/2014/11/tiff55-review-ich-seh-ich-seh-45.html" target="_blank">εδώ</a></b></i>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><b>The Lobster του Γιώργου Λάνθιμου</b></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM3lIhhx3460FkrWXfBLA0Noc72wi2gqO47TXn-skq84DjXY309RYC7b-tcZFbshWBuxG544JVvbyh1DI0jjJ7ekEavmVPP-gRyNNpAuTnyjrbqepwvzEkIdNjOWU1JJtnbiHeghpnit4/s1600/the+lobster.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM3lIhhx3460FkrWXfBLA0Noc72wi2gqO47TXn-skq84DjXY309RYC7b-tcZFbshWBuxG544JVvbyh1DI0jjJ7ekEavmVPP-gRyNNpAuTnyjrbqepwvzEkIdNjOWU1JJtnbiHeghpnit4/s640/the+lobster.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Ολόκληρη η σκηνή υπό τους ήχους <a href="https://www.youtube.com/watch?v=JWj-jQAMUfw&feature=youtu.be" target="_blank">αυτού του τραγουδιού</a>, η φωνή της Rachel Weisz, ο χορός της Arianne Labed, οι Κυνοδοντικές αντηχήσεις της νοηματικής γλώσσας και του ίδιου του φινάλε, το σαρδόνιο χιούμορ, η σαρκαστική διάθεση, η εντυπωσιακά εκτενής βία της ιστορίας χωρίς να φτάνει τελικά ίχνος της στην οθόνη, η εξαιρετικά πυκνή αφήγηση που χωρίζει το φιλμ σε δύο υπο-ταινίες ουσιαστικά, η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΚΑΤΑΚΗ, η βρετανίλα και ταυτόχρονα η εντοπιότητα των διαλόγων και τόσα, ΤΟΣΑ ακόμα, δεν ξέρω αν μου επιτρέπουν να γράψω κείμενο με κανόνες, ειρμό και συνοχή. Ίσως τα καταφέρω όταν μάθω "<i>τι είναι αυτό που το λένε αγάπη</i>". Μέχρι τότε, μόνο μπισκότα και αίμα παντού.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><b>Inside Out των Pete Docter και Ronaldo Del Carmen</b></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1G_VpSUXD-VU_nXgGWgwSO33ejUmB9o0YKR-RwH9KbGZqjFEcMZjQEF7GzH4ghGKT-gxNBiO2IVDSUGg_kKG6-oUiKxRkVtXuN20sMFaLGuEzyjXBph6jDr9GNQOsBnV4IDVT121aM6M/s1600/Inside+Out.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1G_VpSUXD-VU_nXgGWgwSO33ejUmB9o0YKR-RwH9KbGZqjFEcMZjQEF7GzH4ghGKT-gxNBiO2IVDSUGg_kKG6-oUiKxRkVtXuN20sMFaLGuEzyjXBph6jDr9GNQOsBnV4IDVT121aM6M/s640/Inside+Out.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
*τα ανθρωπάκια στο κεφάλι μου αγκαλιάζονται όσο γράφονται αυτές οι γραμμές* Ότι πιο high concept έχει επιχειρήσει ποτέ η Pixar και ίσως ότι πιο σημαντικό έχει παρουσιάσει ποτέ. Σπαρακτικό μέχρι τον ουρανό, ενδοσκοπικό μέχρι δακρύων, αληθινό πέρα από κάθε φαντασία. Αλήθεια, χρειάζεται να γραφεί κάτι επιπλέον;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: large;">Crimson Peak του Guillermo del Toro</span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaHDjiPrdgPr7Z7m5Qe7jionGfJFdIpDFF1XdGx1KV9geCGm419lwVEGPVwPeBdSB90oZkLC0MjO3qSnaaiVTTzxy1oLkHzve4QXU0PTsfN9Z0wsP9ogbtZ2ESygiH427-X7hfvtRNOEE/s1600/crimson+peak.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="344" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaHDjiPrdgPr7Z7m5Qe7jionGfJFdIpDFF1XdGx1KV9geCGm419lwVEGPVwPeBdSB90oZkLC0MjO3qSnaaiVTTzxy1oLkHzve4QXU0PTsfN9Z0wsP9ogbtZ2ESygiH427-X7hfvtRNOEE/s640/crimson+peak.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Το λέει από την αρχή και το τιμά μέχρι το τελευταίο του λεπτό: "<i>This is not a ghost story. This is a story with a ghost in it</i>". Το γοτθικό ρομάντζο του Ντελ Τόρο αναζητεί εξίσου με το "<b><i>The Lobster</i></b>" "<i>τι είναι αυτό που το λένε αγάπη</i>" με τον ίδιο επίμονο, αν και διαφορετικό, τρόπο χωρίς να διστάζει να βουτηχτεί στο αίμα, να αποθεώσει το παρελθόν του genre, να στήσει τα κάδρα του με βάση τα χρώματα (θέλω να μελετήσω άμεσα την ψυχολογία χρωμάτων της ταινίας) και να προσφέρει το πιο απολαυστικό, ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ Τζεσικάκι της καριέρας του στο τελευταίο εικοσάλεπτο. Αυτό δεν είναι τρόμος, είναι κάτι προορισμένο να μείνει στην ιστορία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: large;">Macbeth του Justin Kurzel</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ9UyobfcCXX9T412Tj7JYmfe1C_bo_oqXeA6pBrrNRAerAGnOariH4FSr65RFyRvnM9S8PxfctHOftYi_u1c_JB__Z5J_hOXl8HJ_dZNhce8ix5TaRySq4mpcitfGPaJfSlX7ZbPqRVc/s1600/Macbeth.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="388" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ9UyobfcCXX9T412Tj7JYmfe1C_bo_oqXeA6pBrrNRAerAGnOariH4FSr65RFyRvnM9S8PxfctHOftYi_u1c_JB__Z5J_hOXl8HJ_dZNhce8ix5TaRySq4mpcitfGPaJfSlX7ZbPqRVc/s640/Macbeth.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Εδώ συνέβη κάτι περίεργο. Το "<b><i>Macbeth</i></b>" δεν μου έκατσε καθόλου καλά στην αρχή. Ο λόγος του είναι πομπώδης, ο ρυθμός αυστηρά θεατρικός και η ανάπτυξη της αφήγησης αφαιρετική και επεισοδική (όπως ακριβώς και το πρωτότυπο κείμενο), στοιχεία που δεν δημιουργούν και το πιο προφανές κινηματογραφικό θέαμα. Όμως, ο Kurzel παίρνει ακριβώς αυτές τις αδυναμίες και τις μετατρέπει σε ισχυρά χαρτιά. Ασφυκτικά και εκτενή κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των χαρακτήρων όσο εκφέρουν τους μονολόγους τους, εντυπωσιακά tableaux vivants που δίνουν μια μυσταγωγική διάσταση στην ταινία, μινιμαλιστική σκηνοθεσία που συμπεριφέρεται στα τοπία της Σκωτίας σαν να ήταν ένα τεράστιο (και ΠΟΣΟ όμορφο) θεατρικό σανίδι, κάθε μία εμφάνιση των Μοιρών, ο ιδανικός συνδυασμός αργής κίνησης και επιλεκτικού ηχητικού περιβάλλοντος, οι avant-garde πινελιές του μακιγιάζ και ένα τελικό κατακόκκινο κυριολεκτικά τέταρτο (που φέρνει στο μυαλό το "<b><i>Valhalla Rising</i></b>" του Refn) αποκαλύπτουν σταδιακά ένα φιλμ που βασίζεται περισσότερο στην τραχύτητα των ηρώων του και τις ορμές τους παρά στην παραδοσιακή ανάπτυξή τους ως κομμάτια μιας γενικότερης αφήγησης. Στην αρχή ξενίζει, όμως, μόλις φύγει το αρχικό σοκ, αυτή η προσέγγιση αποδεικνύεται θαυματουργή γιατί αγνοεί τα γεγονότα για χάρη της ανάπτυξης αποκλειστικά των κινήτρων και της τρέλας του καθενός. Ειδικά η τελευταία σκηνή της Marion Cotillard ως Lady Macbeth και ο χειρισμός της αποτελεί μία από τις καλύτερες σκηνές της χρονιάς, σπαρακτική, κινηματογραφική και απόλυτα πιστή στο πρωτότυπο κείμενο. ΜΠΡΑΒΟ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><b>Carol του Todd Haynes</b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCADEt2CWMFQqNIo-K6lTwY_1cJwh5hhSCOmvRe0tFNSJB9IYdbcrs98tNE6fTyI7y1Zq5tJMOcpWw6qFNB6diGDRwuKuuoOadqTQ_-zLOc3N-iFQqnJd5RF0EGQB_dnonPMo1KtQgv2c/s1600/Carol+000.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCADEt2CWMFQqNIo-K6lTwY_1cJwh5hhSCOmvRe0tFNSJB9IYdbcrs98tNE6fTyI7y1Zq5tJMOcpWw6qFNB6diGDRwuKuuoOadqTQ_-zLOc3N-iFQqnJd5RF0EGQB_dnonPMo1KtQgv2c/s640/Carol+000.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Το "<b><i>Carol</i></b>" δεν είναι μια ταινία για την Carol, για να μάθουμε τι σκέφτεται και για να την δούμε να προσπαθεί να επιβιώσει επειδή ζει όπως ζει και νιώθει όπως νιώθει ούτε ένα φιλμ που στόχο έχει να πει την ιστορία της και να την στήσει ως ολοκληρωμένο άνθρωπο με αρχή μέση και τέλος στην περιπέτεια της ζωής του. Αυτή η ταινία είναι η Carol που βλέπει η Therese, οι σκέψεις που εκλαμβάνει η Therese ότι κάνει αυτή η γυναίκα, η γοητευτική εικόνα που χτίζει στην μνήμη της, η μορφή που δίνει υπόσταση σε όσα ανακαλύπτει ότι νιώθει, το (επιτέλους) εναλλακτικό στο "<i>ναι</i>" που έλεγε πάντα και το πάθος που ήρθε στην ζωή της με όλη την μελοδραματική του ένταση. Αυτή είναι η ιστορία της Therese, η Carol είναι απλά η δύναμη της φύσης. Ευχαριστώ που επιτέλους βρέθηκε ταινία να απειλεί την πρωτιά του Mad Max στην λίστα (μου) με τα πιο αγαπημένα φιλμ των τελευταίων μηνών.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><b>Mustang της Deniz Gamze Ergüven</b></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7E8G-Ecvx3GGyDzzOamnTQ-E84pHZtHGxhPq1fht-JJ5qKPQ49fJTvsuemB6GdvgUmYnpATVuGTlSugRaASnUwhkE7O3DBEM9eB4qtsM0sse7Ag6K3ZUQB4gVLDEi6iP7MlpNewvnekk/s1600/Mustang+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7E8G-Ecvx3GGyDzzOamnTQ-E84pHZtHGxhPq1fht-JJ5qKPQ49fJTvsuemB6GdvgUmYnpATVuGTlSugRaASnUwhkE7O3DBEM9eB4qtsM0sse7Ag6K3ZUQB4gVLDEi6iP7MlpNewvnekk/s640/Mustang+01.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Από την αρχική σκηνή στην αγκαλιά της δασκάλας μέχρι τις άπειρες ώρες που τα κορμιά των πέντε αδερφών μπλέκονται νωχελικά μπροστά στην κάμερα, το "<b><i>Mustang</i></b>" είναι μια ταινία που προβάλει μια μελαγχολική αθωότητα που είναι καταδικασμένη να πεθάνει, ειδικά όσο σταδιακά η απώλεια της ελευθερίας χτυπάει μία μία τις πρωταγωνίστριές του. </span><span style="text-align: left;">Παρόλα αυτά, η οπτική της Ergüven δεν αγνοεί καμία παράμετρο όσων βλέπει γύρω της. Στον κόσμο της έχει θέση και η ενδοοικογενειακή συνωμότηση, και η κάλυψη από τα γηραιότερα θηλυκά μέλη του σογιού, και το έμφυτο χιούμορ ενός λαού γεμάτου αντιφάσεις (η σκηνή της επίθεσης της γιαγιάς στον... στύλο της ΔΕΗ είναι σκηνή ανθολογίας), και τα σκοτεινά μυστικά εντός της οικογένειας, και η καταπίεση μιας ολόκληρης πατριαρχικής κοινωνίας. Ο βαθμός στον οποίο επικεντρώνεται σε αυτά η Ergüven δεν είναι πάντα ο ίδιος. Η ίδια προτιμά απλά να εφιστά την προσοχή, να γνωστοποιεί τις καταστάσεις και να προτείνει τους τρόπους αντιμετώπισής του. </span><span style="text-align: left;">Επιπλέον, το φινάλε της ιστορίας βγάζει τόσο νόημα που αποτελεί συγγραφικό θρίαμβο (ακόμα μια ένδειξη του πόσο συγκροτημένο ήταν το όραμα της Ergüven και πόσο ουσιώδης η σεναριακή δουλειά της ίδιας, σε συνεργασία με την Γαλλίδα Alice Vinocour), όντας τόσο προφανές και απρόβλεπτο ταυτόχρονα και ρίχνοντας την αυλαία της ταινίας ακριβώς στο κατάλληλο δευτερόλεπτο αφήνοντας το αύριο ανοικτό για μία άλλη μάχη.</span><span style="text-align: left;"> </span><span style="text-align: left;">Μου αρέσει που επιτέλους η Ανατολία και η σύγχρονη Τουρκία αρχίζει να αποκτά ένα νέο πρόσωπο, μακρυά από την κλασσικότητα των μεγάλων, αντρών σκηνοθετών της χώρας και πολύ πιο κοντά στην γυναικεία οπτική απέναντι σε μια κοινωνία που έχει πολύ συγκεκριμένα σχέδια για εκείνη. Γι'αυτό και είναι απαραίτητο να ξέρει κανείς από πριν ότι το "Mustang" είναι γυρισμένο από μία νεαρή Τουρκάλα, η οποία ουσιαστικά απευθύνεται στα κορίτσια της γενιάς της δίνοντας τα δικά της προσωπικά μηνύματα, καταγράφοντας τα ερεθίσματα της γενιάς, εξερευνώντας το πάθος της παράδοσης και προσφέροντας ρεαλιστικές εναλλακτικές ή/και τον συμβιβασμό. Αλλά το σημαντικό είναι ότι το φιλμ υπογραμμίζει την ελπίδα και την υποστήριξη που μπορεί να βρεθεί μέσα στην κοινωνία, τον τρόπο με τον οποίο οι κανόνες μπορεί τελικά να χρησιμοποιηθούν προς επίτευξη εντελώς αντίθετου σκοπού και το γεγονός πως η φυγή, όσο δύσκολη κι αν είναι, δεν παύει να είναι μια εντελώς βάσιμη λύση, με τρόπο όχι διδακτικό αλλά απόλυτα βάσιμο στην λογική του. </span><span style="text-align: left;">Οι επιρροές από το σινεμά της Σοφίας Κόπολα είναι πολύ ισχυρές για να αγνοηθούν, όμως, στην τελική, γιατί όχι; Ακόμα καλύτερα. Δηλώνω ερωτευμένος. <i><b>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/11/tiff56-review-mustang-deniz-gamze.html" target="_blank">εδώ</a>.</b></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><b><span style="font-size: large;">Sicario του Denis Villeneuve</span></b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg2yUTjNqMKaABA5ka0GWl_snRaG044fRdv2GGXR7g5unDPDeHH0w2k_Zbb-VRuxhydaFUxTHf-PGDTXxXTLJ3l72pMJyB4YjW_GHXWNXsR4DyiXTYsbZXWvN2aHOxeJ2bqrXBvSY6tDY/s1600/Sicario+00.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg2yUTjNqMKaABA5ka0GWl_snRaG044fRdv2GGXR7g5unDPDeHH0w2k_Zbb-VRuxhydaFUxTHf-PGDTXxXTLJ3l72pMJyB4YjW_GHXWNXsR4DyiXTYsbZXWvN2aHOxeJ2bqrXBvSY6tDY/s640/Sicario+00.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Αν προσπαθήσω να γράψω κάτι θα τερματίσω τα υπερθετικά, οπότε απλά θα ζητήσω συγγνώμη που σε αμφισβήτησα, Denis Villeneuve. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><br /></span>
<span style="font-size: large; text-align: left;"><b>45 years του Andrew Haigh</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitZuQWBksImM5SpVPyufhZeXoXsq4yDqzE4NKXDmVEvrwRxU0oe9H3-bN03RMpyJjO1S88my4PlvAlWQlTq8Jp0vp9yNZ34uPhX9YMEL2Yr5jwfjuG3PVUD98Chb3nAF0w53U12cc_4ig/s1600/45+years+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitZuQWBksImM5SpVPyufhZeXoXsq4yDqzE4NKXDmVEvrwRxU0oe9H3-bN03RMpyJjO1S88my4PlvAlWQlTq8Jp0vp9yNZ34uPhX9YMEL2Yr5jwfjuG3PVUD98Chb3nAF0w53U12cc_4ig/s640/45+years+01.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="text-align: left;">Tο αφοπλιστικά συγκινητικό "<b><i>45 Years</i></b>" του Andrew Haigh, παρά το γεγονός ότι παρακολουθεί εξίσου στην αφήγησή του ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, στην πραγματικότητα αφορά κυρίως τις γυναίκες και το τρόπο που επηρεάζουν τη ζωή, το παρελθόν και το μέλλον των συντρόφων τους (ακόμα και μετά τον θάνατο). Κυρίως, όμως, αποδεικνύει πώς δεν χρειάζονται θεατρινισμοί για να αφηγηθεί κανείς μια δυνατή και έντονη συναισθηματικά ιστορία αλλά ειλικρίνεια, απλότητα και μια διάθεση ανακάλυψης του τι κρύβεται πραγματικά κάτω από ένα φαινομενικά ψύχραιμο προσωπείο. Και τότε το αποτέλεσμα γίνεται αυτομάτως μεγαλειώδες. </span><span style="text-align: left;">Ο Andrew Haigh δεν φαίνεται ποτέ διατεθειμένος να αφήσει την ταινία του να πάρει έναν εκβιαστικά συναισθηματικό δρόμο. </span><span style="text-align: left;">Ναι, το φιλμ είναι όσο χαμηλότονο θα περίμενε κανείς από τον σκηνοθέτη του "<b><i>Weekend</i></b>" (<a href="http://www.theframegame.gr/2011/11/tiff52-blogging-weekend-45.html" target="_blank">Frame Game Review εδώ</a>) και του τηλεοπτικού "Looking", όμως είναι το ίδιο ειλικρινές, ενδοσκοπικό και ουσιαστικό, παρουσιάζοντας μια πραγματικότητα που ξεπηδά από την οθόνη και γίνεται απόλυτα, μα απόλυτα αληθινή, εξαλείφοντας κάθε ενδεχόμενο να σε αφήσει τελικά ανεπηρέαστο. Ο Haigh γνωρίζει ότι η ίδια η ιστορία του είναι που κατέχει την δύναμη και δεν χρειάζεται να καταφύγει σε κανένα φτηνό κόλπο για να εκβιάσει το δάκρυ. Ειδικά όταν έχει μπροστά από την κάμερά του την Carlotte Rampling, </span><span style="text-align: left;">καίρια σε κάθε μοναδική της κίνηση και εκφορά του λόγου. </span><span style="text-align: left;">Δεν είναι ότι ο Courtenay είναι ανεπαρκής (το αντίθετο μάλιστα), όμως, το "<i>45 years</i>" είναι ξεκάθαρα η δική της, κορυφαία στιγμή και μακάρι το φιλμ να γίνει το όχημά της για την οριστική και αμετάκλητη αναγνώρισή της. Και το αξίζουν απόλυτα, τόσο η ίδια όσο και η ταινία. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/02/berlin-review-45-years-andrew-haigh.html" target="_blank">εδώ</a> και <a href="http://www.theframegame.gr/2015/09/2015-review-45-years-andrew-haigh.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</span><br />
<div>
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large; text-align: left;"><b>Queen of Earth του Alex Ross Perry</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj87vfgNwEEddatKbBUPjkwqOiGFP3swZWYsx9_j8OBLjbVXcBHuv6RaGYR9rP8dcgT-u9tzE72ja4XTtKBwf60m8Zs8gcwtD3NAw-1bQS1EZPgRZLx7xBDHfc3JA9FPGW4mN-N2SNmPE/s1600/Queen+of+Earth+001.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj87vfgNwEEddatKbBUPjkwqOiGFP3swZWYsx9_j8OBLjbVXcBHuv6RaGYR9rP8dcgT-u9tzE72ja4XTtKBwf60m8Zs8gcwtD3NAw-1bQS1EZPgRZLx7xBDHfc3JA9FPGW4mN-N2SNmPE/s640/Queen+of+Earth+001.png" width="640" /></a></div>
<span style="text-align: left;">O Alex Ross Perry δεν πιστεύει πολύ στους ανθρώπους. Το σύμπαν του αποτελείται από ιδιοφυείς αλλά μισάνθρωπους χαρακτήρες και από προβληματικές αλλά άκρως κινηματογραφικές προσωπικότητες, που μπορεί να τις θαυμάζεις αλλά είναι αδύνατον να παραβλέψεις τις (στα όρια του εκνευρισμού) ιδιοτροπίες τους. Ταυτόχρονα, όμως, ο Perry έχει μια εκπληκτική ικανότητα να υπεραναλύει τις συμπεριφορές τους, να εξερευνά (εξαντλητικά) το βάθος κάθε αντίδρασής τους και, τελικά, να δημιουργεί πολυδιάστατους χαρακτήρες, που ξεπηδούν γεμάτοι ρεαλισμό από την οθόνη. Τώρα, τοποθέτησε τα παραπάνω στα πλαίσια ενός horror μελοδράματος και μόλις ξεκίνησες να αποκτάς μια ιδέα του βασιλείου της "<b><i>Queen of Earth</i></b>". Και όντως, </span><span style="text-align: left;">τα ασφυκτικά κοντινά και οι τραχείς ερμηνείες, η</span><span style="text-align: left;"> ρετρό, 70ς αισθητική, τα ταξίδια στο παρελθόν και το παρόν, </span><span style="text-align: left;">η έκδηλη DIY ατμόσφαιρα στην κινηματογράφηση, που καταντά άβολη γιατί βγάζει κάτι απόλυτα αληθινό, οι καθηλωτικές ερμηνείες της </span><span style="text-align: left;">Elisabeth Moss και της </span><span style="text-align: left;">Catherine </span><span style="text-align: left;">Waterston δσημιουργούν τις βάσεις μιας ταινίας </span><span style="text-align: left;">που ουσιαστικά εμπνέεται από το φάντασμα του Ingmar Bergman, για να δημιουργήσει μια νέα "Personna" μέσα από τον ανεξάρτητο, αμερικανικό κινηματογράφο. </span><span style="text-align: left;">Το δε φινάλε της ταινίας βάζει ολόκληρο το φιλμ σε νέα βάση, προσφέροντας την επανεξέταση και την δημιουργία πολλαπλών ερμηνειών. Και αυτό δεν συμβαίνει γιατί η αφήγηση του Perry είναι ασαφής αλλά, αντιθέτως, γιατί παρέχει τέτοιο πλούτο λεπτομερειών που δεν αρκούν για μία μόνο ταινία. Ουσιαστικά, ο Perry φαίνεται να εφαρμόζει τα στοιχεία μιας πολύπλοκης ανάλυσης χαρακτήρα, όπως έκανε στο "<b><i><a href="http://www.theframegame.gr/2014/11/tiff55-review-listen-up-philip-355.html" target="_blank">Listen Up Philip</a></i></b>" (Frame Game Review εδώ) σε ένα, πλέον, καθαρόαιμο περιβάλλον ψυχολογικού τρόμου, που θα έκανε τον Polanski περήφανο (και, όχι, αυτό δεν είναι spoiler) και αυτό τον οδηγεί πραγματικά στο μεγαλείο. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/02/berlin-review-queen-of-earth-alex-ross.html" target="_blank">εδώ</a> και <a href="http://www.theframegame.gr/2015/11/tiff56-review-queen-of-earth-alex-ross.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</span><br />
<span style="text-align: left;"><br /></span>
<div style="text-align: left;">
<b><i><u>Honorary mentions</u></i></b></div>
<span style="text-align: left;"><br /></span>
<br />
<ul>
<li><b><i>The Assassin (Nie Yinniang) του Hou Hsiao Hsien</i></b>: Χρειάζεται να περάσουν μόλις τέσσερα λεπτά μέχρι το "Assassin" να παρουσιάσει την πρώτη του σκηνή μάχης. Τέσσερα δευτερόλεπτα αργότερα, η μονομαχία έχει ήδη τελειώσει. Γιατί το φιλμ μπορεί να χαρακτηρίζεται ως wuxia (ασιατική ταινία πολεμικών τεχνών δηλαδή), η ιστορία του να αντλεί την βάση της από μια σύντομη παραβολή του καιρού της δυναστείας των Tang και οι αφηγηματικοί άξονες να περιλαμβάνουν όλες τις θεματικές βάσεις που έχει συνηθίσει κανείς από το είδος, όμως, ο Hou Hsiao Hsien αρνείται πεισματικά να παίξει με τους κανόνες. Μειώνοντας τους διαλόγους στο ελάχιστο, τις επεξηγήσεις στα απολύτως απαραίτητα και εκτινάσσοντας την προσοχή στην λεπτομέρεια στα ύψη, ουσιαστικά καμουφλάρει μία απόλυτα προσωπική του ταινία σε ένα wuxia περιτύλιγμα, ούτε λίγο ούτε πολύ όπως επιχείρησε να κάνει και ο Wong Kar Wai με το παραγνωρισμένο "<b><i>Ashes of Time</i></b>" του. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/10/2015-review-assassin-nie-yinniang-hou.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</li>
</ul>
<ul>
<li><b><i>Red Amnesia (Chuangru zhe) του Xiaoshuai Wang</i></b>: Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το φιλμ του Xiaoshuai Wang, το οποίο ξεκινά με τα ανώνυμα τηλεφωνήματα που δέχεται μια ηλικιωμένη γυναίκα στην Κίνα και συνεχίζει για να πει μια εξαιρετικά πολυεπίπεδη ιστορία, που αφορά την οικογένεια, την ιστορία της Κίνας και της κοινωνικές αδικίες, που πάντα απασχολούσαν τον Κινέζο δημιουργό, καταλήγοντας σε ένα κρεσέντο απίστευτης δύναμης. Αυτό που εντυπωσιάζει, δεν είναι μόνο η κεντρική ερμηνεία της ηρωίδας, που συμβάλλει τα μέγιστα στην μεταδοτικότητα της ταινίας, αλλά και η μαεστρία με την οποία ο Wang χειρίζεται φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους θέματα, συνδυάζοντας το κοινωνικό δράμα με το καθαρόαιμο θρίλερ και την αφήγηση μιας παραδοσιακής οικογενειακής ιστορίας τις πάντοτε εμφανείς πολιτικές ανησυχίες του. Χωρίς να χρειάζεται να πω περισσότερα (γιατί θα μπω στην περιοχή των spoiler), το φιλμ του Wang αποτελεί ξεκάθαρο, ποιοτικό σινεμά, που σέβεται τον θεατή χωρίς να αγνοεί τις προσωπικές του ανησυχίες. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2014/09/venice-review-red-amnesia-chuangru-zhe.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</li>
</ul>
<ul>
<li><b><i>Dheepan του Jacques Audiard</i></b>: Το φιλμ του Jacques Audiard δεν παρουσιάζει την βία και την ψυχολογική πίεση του "<b><i>Un prophète</i></b>", ούτε καταφεύγει στον ισχυρό μελοδραματισμό του "<b><i>De Rouille et D'or (Rust and Bone)</i></b>" (<a href="http://www.theframegame.gr/2012/09/2012-rust-and-bone-de-rouille-et-dos.html" target="_blank">Frame Game Review εδώ</a>) παρά φαίνεται να ακολουθεί κατά γράμμα τους αφηγηματικούς κώδικες που υιοθέτησε ο σκηνοθέτης στο μάλλον παραγνωρισμένο του "<b><i>The Beat that my heart skipped</i></b>", και αυτό είναι ίσως περίτρανα το καλύτερο πράγμα που μπορεί να ειπωθεί για τον φετινό Χρυσό Φοίνικα. Γιατί ο Audiard εδώ, όπως και σε εκείνη την ταινία (την καλύτερή του για εμένα), φαίνεται να επενδύει περισσότερο στην προσεκτική παρατήρηση του πρωταγωνιστή του με στόχο να οδηγηθεί σταδιακά στην αποκαθήλωση των αρχών του και, στην συνέχεια, στην αναπροσαρμογή τους σε μια νέα πραγματικότητα παρά σε ένα εύκολο δράμα ή σε μια κραυγαλέα κατακραυγή πολύ συγκεκριμένου προσανατολισμού. Σε συνδυασμό δε με την εντυπωσιακή ψυχραιμία που επιδεικνύει ως σκηνοθέτης, αυτό οδηγεί σταδιακά στο χτίσιμο ενός ολόκληρου κοινωνικού status quo που δεν χάνει ποτέ από το επίκεντρο της αφήγησης τον "ήρωα" και, ταυτόχρονα, δεν υποπίπτει σε υπεραπλουστεύσεις και ακαδημαϊκούς διδακτισμούς όσο οδηγείται στην εκρηκτική αλλά απόλυτα λογική κορύφωση. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/10/2015-review-dheepan-jacques-audiard.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</li>
</ul>
<ul>
<li><b><i>El Club του Pablo Larraín</i></b>: Δεν υπάρχει τίποτα το υπόγειο στο "<b><i>El Club</i></b>" του Pablo Larraín. Δεν υπάρχει υπαινικτικότητα, δεν υπάρχουν ασαφή υπονοούμενα, δεν υπάρχει καν προσπάθεια να παρουσιαστεί χαμηλότονα μια (χωρίς αμφιβολία) σκανδαλώδης ιστορία. Αντιθέτως, υπάρχει μια ανατριχιαστική δόση αμεσότητας, μια γλώσσα που δεν συγκρατείται πίσω από σεμνοτυφίες και μια αφήγηση που όσο και αν επιχειρεί να σαρκάσει, δε διστάζει να "σταυρώσει" τους παραστρατημένους πρωταγωνιστές της. Και δεν είναι ότι ο Larraín έχει χάσει την ικανότητα να αφηγείται ψύχραιμα τις αιχμηρές ιστορίες του. Απλά, αυτή είναι ακριβώς η προσέγγιση που αξίζει ένα θέμα που αποδεδειγμένα σέρνεται κάτω από την επιφάνεια, μέσα στις σκιές της καθολικής εκκλησίας. Καλώς ήρθατε στο περιθώριο του Οίκου του Θεού. <b><i>Frame Game Review <a href="http://www.theframegame.gr/2015/10/2015-review-el-club-pablo-larrain.html" target="_blank">εδώ</a></i></b>.</li>
</ul>
<br />
<div>
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<i><u>Διάβασε επίσης</u></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"></span></div>
<div style="text-align: left;">
<b><i><a href="http://www.theframegame.gr/2015/07/mid-year-top10-2015.html" target="_blank">Οι ταινίες από το πρώτο μισό της χρονιάς που δεν έχει ξεχάσει το Frame Game.</a></i></b></div>
</div>
DimitrisDXhttp://www.blogger.com/profile/04286568299583772200noreply@blogger.com0