Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

Festival Review: Park της Σοφίας Έξαρχου

Εγκαταλειμμένες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις που προσφέρουν άσυλο σε μια νέα γενιά χωρίς μέλλον. Ζωώδεις συμπεριφορές και ανταγωνιστικοί διαγωνισμοί σε μια συνεχή αναζήτηση για την ταυτότητα που κρύβει ο καθένας μέσα του. Ένα σκυλί που ανάγεται απλά σε προσοδοφόρο εργαλείο, γκαστρώνοντας επί πληρωμή ανάλογες σκυλίτσες ράτσας. Ένα ζευγάρι που προσπαθεί μέσα από την γλώσσα του σώματος να ανακαλύψει τον τρόπο που πρέπει να εκφραστεί σε έναν κόσμο χωρίς κατεύθυνση. Και ανάμεσα σε αυτά, τουρίστες που βλέπουν την Αθήνα απλά ως ένα ακόμα μέρος ικανό κυριολεκτικά να σε μεθύσει, γονείς που αγνοούν το αδιέξοδο των παιδιών τους περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους στον καναπέ και απόντες ενήλικες που δεν μπορούν να προσφέρουν έστω και την παραμικρή βοήθεια προς ανατροπή αυτής της κατάστασης.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Venice Review: Rai (Paradise) του Andrei Konchalovsky

Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος; Τσεκ. Ασπρόμαυρη φωτογραφία; Τσεκ. "Ριψοκίνδυνο" θέμα με μια συμπονετική, ασφαλή ματιά; Τσεκ. Επιστροφή ενός Ευρωπαίου σκηνοθέτη σε ένα πιο προσωπικό σινεμά και στην πιασάρικη φεστιβαλική θεματολογία; Τσεκ. Το "Rai" του Andrei Konchalovsky είναι σχεδόν κυριολεκτικά ο... Παράδεισος των φεστιβάλ, η ταινία που αγαπούν περιοδικά να ξεχωρίζουν και το φιλμ που οι άνθρωποι της κινηματογραφικής βιομηχανίας (και συνεπώς και οι Κριτικές Επιτροπές) προτιμούν να βραβεύουν (Update: όπως και αποδείχτηκε τελικά με τον Αργυρό Λέοντα Σκηνοθεσίας)

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

Venice Review: Jackie του Pablo Larraín

Ο Pablo Larraín δεν έχει κάνει πραγματικά κακή ταινία, ποτέ. Ακόμα κι όταν δεν πετυχαίνει απόλυτα σε αυτό που θέλει να κάνει (βλέπε "Post Mortem" [letterboxd]), δεν παύει να προκαλεί το ενδιαφέρον, να διαστρέφει τα πράγματα με έναν ολότελα δικό του τρόπο και να βρίσκει εκείνες της πτυχές της ιστορίας που κρύβουν την πραγματική διάσταση του θέματος που πραγματεύεται. Πάρε για παράδειγμα το φαινομενικά… ιστορικό "NO" [FREECINEMA Review]. Αντί για μια αρτηριοσκληρωτική ιστορία εποχής, ο Larraín δημιουργεί ένα… φανταστικό ντοκουμέντο, σαν χαμένη κασέτα από τα αρχεία της εποχής. Αντίστοιχα, θυμήσου το "Tony Manero" του [letterboxd]. Εκεί, αντί ο Larraín να αφηγηθεί μια κλασική ιστορία κοινωνικού ρεαλισμού για τις δικτατορίες της Χιλής, παρουσιάζει ένα πορτρέτο θαυμαστή του John Travolta που κάνει την disco να αποκαλύψει την πιο σκοτεινή μορφή της, σε μια μαύρη ιστορικά περίοδο. Για να μη μιλήσουμε για τα παραμορφωτικά φίλτρα του "El Club" [The Frame Game Review] και τον τρόπο που παρουσιάζουν την πραγματικότητα την ηρώων της σε σχέση με την αντικειμενική, τρομακτική αλήθεια.

Venice Review: Voyage of Time του Terrence Malick

Είναι πολύ ενδιαφέρον να προσπαθεί να αναλύσει κανείς τον Terrence Malick. Κάθε ταινία τού – ασυνήθιστα για τα δεδομένα του παραγωγικού τα τελευταία χρόνια – σκηνοθέτη προκαλεί συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, διαφωνίες σχετικά με το αν πρόκειται για ένα μεγαλειώδες όραμα ή μια "δήθεν" αρλούμπα, υπό ενθουσιώδη χειροκροτήματα και γιουχαΐσματα ταυτόχρονα σε κάθε φεστιβαλική προβολή. Ο Malick έχει βολευτεί ουσιαστικά σε μια δική του αφηγηματική φόρμα, ιδιαίτερα αφαιρετική, εκτενώς φιλοσοφική, μάλλον αυτοαναφορική και σίγουρα πολύ προσωπική που, όσο εντυπωσιακή φαίνεται σε όσους την αποδέχονται και την αγκαλιάζουν, άλλο τόσο φρικιαστικά ενοχλητική φαντάζει σε όσους έχει απομακρυνθεί με βεβαιότητα απ’ αυτήν.

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

Venice Review: The Bad Batch της Ana Lily Amirpour

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, ειδικά με τον κίνδυνο μιας μετά-Trump Αμερικανικής κοινωνίας υπόψη; Η Ana Lily Amirpour του "A Girl walks home alone at night" [The Frame Game Review], μετά την φεμινίστρια βρικόλακα από το Ιράν (#HellYeah), ρίχνει την δική της ματιά στην μετα-αποκαλυπτική πραγματικότητα και επιστρέφει με ένα δυστοπικό love story που διαδραματίζεται σε μια κοινωνία όπου απόκληροι κανίβαλοι προσπαθούν να ζήσουν όσο πιο φυσιολογικά γίνεται το υπόλοιπο του βίου τους. Η παραγωγή έχει καταφέρει να κρατήσει μυστικό σχεδόν ολόκληρο τον αφηγηματικό άξονα της ταινίας (ακόμα και τα promo clips που κυκλοφόρησαν ανήκουν στο πρώτο πεντάλεπτο του φιλμ), οπότε το ίδιο ασαφές θα είναι και το κείμενο αυτό, με την μόνη περίληψη για την υπόθεση να περιορίζεται στα λόγια της ίδιας της Amirpour όταν προσπαθούσε να πουλήσει την ιδέα της στους παραγωγούς της: "Ένας κανίβαλος ερωτεύεται το επόμενο γεύμα του". Ναι, αμέ, γιατί όχι;

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

Venice Review: Polina, danser sa vie των Valérie Müller και Angelin Preljocaj

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσπαθήσει να περιγράψει κανείς την "Polina" των Valérie Müller και Angelin Preljocaj. Θα μπορούσε να πει ότι είναι ένα "Black Swan" χωρίς τον ψυχολογικό τρόμο και το body horror. Θα μπορούσε επίσης να πει ότι είναι ένα περισσότερο art-house "Step-up" ή μια αφαιρετική εκδοχή ενός μουσικού pop δράματος τύπου "Fame". Σε κάθε περίπτωση, όμως, δύσκολα μπορεί να αποτυπώσει ακριβώς κάποιος με λόγια το σύνολο των επιρροών της ταινίας, η οποία λαμβάνει στοιχεία από τις μουσικές βιογραφίες, τις ιστορίες ενηλικίωσης και τον ευρωπαϊκό προσωποκεντρικό κινηματογράφο για να αφηγηθεί με μοναδικό τρόπο μια ιστορία που λίγο πολύ έχουμε ξαναδεί, αλλά καμία φορά σε τόσο τελειοποιημένη, εντυπωσιακή μορφή. 

Venice Review: Réparer les vivants (Heal the Living) της Katell Quillévéré

Μπορεί το "Suzanne" [The Frame Game Review] της να μην είχε τον τελικό αντίκτυπο που θα ήθελα, δεν μπορώ όμως να αμφισβητήσω τόσο την ενδιαφέρουσα προσέγγιση που ακολούθησε η Katell Quillévéré στην ταινία όσο και τον μη παραδοσιακό τρόπο που επέλεξε για να παρουσιάσει τους ήρωές της. Η ίδια φρέσκια ματιά είναι παρούσα και στο "Réparer les vivants", το νέο φιλμ από την Γαλλίδα σκηνοθέτιδα που μαζί με μερικές ακόμα συντοπίτισσές της (την Alice Winocour, την Rebecca Zlotowski κ.ά.) προσπαθούν συντονισμένα να χρησιμοποιήσουν τα παραδοσιακά "γαλλικά" κινηματογραφικά χαρακτηριστικά με έναν πιο μοντέρνο τρόπο, ενσωματώνοντας μια εξαιρετικά χρήσιμη γυναικεία ματιά στα όλα δρώμενα, για να αφηγηθούν ιστορίες που αναμιγνύουν τα είδη και χρησιμοποιούν χίλιες δυο επιρροές ώστε τελικά να τις ξεπεράσουν και να δημιουργήσουν κάτι εξωφρενικά πολυσχιδές αλλά και, ως του θαύματος, συμπαγές.

Venice Review: La Región Salvaje (The Untamed) του Amat Escalante

Το κοινωνικό σινεμά που εξερευνά τις ιδιαιτερότητες μιας κοινωνίας και τις υπόγειες τάσεις βίας και διακρίσεων που την χαρακτηρίζουν ανήκει σίγουρα σε ένα φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του. Το ίδιο και η εντελώς παράτολμη προσέγγιση στο σινεμά επιστημονικής φαντασίας, όπου ένα εξωγήινο χταπόδι προσφέρει απλόχερα την ηδονή σε άντρες και γυναίκες, δίνοντας διέξοδο από μια πραγματικότητα όπου ο ρατσισμός, η ομοφοβία και οι οικονομικές διακρίσεις είναι ο καθημερινός κανόνας. Οπότε γιατί ο Amat Escalante να μην συνδυάσει αυτά τα δύο για να δημιουργήσει ένα γνήσιο φεστιβαλικό what-the-fuck που με τίποτα δεν μπορεί να μην περάσει απαρατήρητο;

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Venice Review: Hacksaw Ridge του Mel Gibson

Δέκα χρόνια μετά την τελευταία φορά που κάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ο Mel Gibson επιστρέφει στα καθήκοντά του, ανταλλάσσοντας το παρελθόν της κεντρικής Αμερικής με την φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το "Hacksaw Ridge", δέκα χρόνια μετά το διχαστικό "Apocalypto" (το οποίο εγώ σαφώς και εκτίμησα για την τραχύτητα, την ενέργεια και την φιλοδοξία του), έχει την ούγια του "κλασικού Χόλιγουντ", έχει δράμα, έχει πόλεμο, έχει συγκίνηση και διαρκή ένταση και στηρίζεται πάνω σε μια αληθινή ιστορία η οποία μπορεί να χτυπά ως υπερβολικά "πατριωτική" για τα ευρωπαϊκά, κινηματογραφικά γούστα, αλλά στην τελική χαρακτηρίζεται από εκείνη τη "greater than life" ουσία που αγαπάνε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Και το πιο σημαντικό; Γνωρίζει πολύ καλά πώς να κρατήσει τον θεατή του στην άκρη του καθίσματος για πάνω από δύο ώρες και να προσφέρει γνήσια κινηματογραφική ψυχαγωγία.

Venice Review: Miljeong (The Age of Shadows) του Kim Jee Woon

Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και ένα φύλλο που πέφτει στο έδαφος να έπρεπε απλά να κινηματογραφήσει ο Kim Jee Woon, θα το έκανε με μια αμεσότητα που θα έκοβε την ανάσα βρίσκοντας χίλιους δυο τρόπους να αναδείξει την παραμικρή του κίνηση και να δώσει ένταση σε κάθε δευτερόλεπτο της πορείας της. Ο άνθρωπος είναι μεγάλος μάστορας της εικόνας, στήνει τα κάδρα λες και είναι έργα τέχνης, χορογραφεί τα πάντα σαν να είναι ένα μπαλέτο θανάτου και αναδεικνύει κάθε ήρωά του μέσα στον όλο χαμό ως ξεχωριστή, διακριτή προσωπικότητα. Κατά μία έννοια, οι ταινίες του είναι κλασικό, εντυπωσιακό Hollywood, έτοιμες να αποθεωθούν από ένα μαζικό κοινό και ταυτόχρονα τόσο πλούσιες, πολυεπίπεδες και μελετημένες που δεν γίνεται να αφήσουν τους ξινούς κριτικούς αδιάφορους.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Venice Review: Koolhoven's Brimstone του Martin Koolhoven

Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που προκύπτουν κάθε χρόνο στα φεστιβάλ είναι οι κοινές θεματικές και οι απρόσμενα παρεμφερείς αφηγηματικοί άξονες των φιλμ που προβάλλονται (εδώ θα βρεις όλες τις κριτικές από το 73ο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας). Για παράδειγμα, ας πούμε ότι φέτος δεν είναι μια καλή χρονιά για τη μητρότητα, με το ζευγάρι του "The Light Between Oceans" [The Frame Game Review] να μην μπορεί να κάνει παιδιά, την Amy Adams του "Arrival" [The Frame Game Review] να έχει μια σχετική, τραγική απώλεια στο παρελθόν, έναν άλλον χαρακτήρα (όχι spoilers!) να έχει μια έκτρωση πια πίσω της και ένα μωρό νεκρό να δίνει το έναυσμα για ολόκληρη την ιστορία του "Brimstone" του Martin Koolhoven ή, μάλλον καλύτερα, το… "Koolhoven’s Brimstone", όπως μεγαλόπρεπα αναφέρεται στους τίτλους της αρχής και θα αναφέρεται από δω και πέρα, ως δείγμα σεβασμού στον ταπεινό σκηνοθέτη του.

Venice Review: Frantz του François Ozon

Υπάρχει κάτι αξιοσημείωτο στο σινεμά που αρέσκεται να δημιουργεί ο Ozon: δεν είναι ποτέ βαρετό. Ετερόκλητο, σχιζοφρενικό, ενίοτε εκτροχιασμένο, ναι. Βαρετό, όμως, ποτέ. Πάντα έχει μια ενέργεια, μια σαφή επίγνωση του τι κάνει και μια συνεχή διάθεση για παιχνίδισμα και πειραματισμό που αψηφά τα είδη και τον οδηγεί συχνά σε αχαρτογράφητες, επικίνδυνες περιοχές. Το "Frantz" αποτελεί κομμάτι αυτού του σύμπαντος όχι με την έννοια του πειραματισμού (θα λέγαμε ότι είναι μάλλον από τις πιο "παραδοσιακές" ταινίες του) αλλά με την έννοια ότι και πάλι ο Ozon αγκαλιάζει το είδος που υπηρετεί (το ερωτικό, ιστορικό δράμα στη συγκεκριμένη περίπτωση) και βρίσκει τον προσωπικό του τρόπο να το αναδείξει, δίνοντας προσοχή ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. 

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Venice Review: The Bleeder του Philippe Falardeau

Όλοι ξέρουμε την ιστορία του Rocky και τον τρόπο που αυτή η ιστορία αποτέλεσε το... χρυσωρυχείο της ζωής του Sylvester Stallone. Όμως ο Chuck Wepner είναι ο αληθινός άνθρωπος πίσω από τον... "Rocky", εκείνος ο τύπος που από σπόντα πάλεψε στο ring με τον Muhammed Ali και εκείνος που είδε τη ζωή του να γίνεται ταινία που έμεινε στην ιστορία και έγινε εισπρακτικό φαινόμενο, χωρίς τελικά ο ίδιος να έχει κάποια έστω οικονομική απολαβή. Φανταστική ιστορία για να μείνει ανεκμετάλλευτη από το Hollywood, σωστά;

Venice Review: Nocturnal Animals του Tom Ford


Τα "Nocturnal Animals" του Tom Ford έχουν σίγουρα το πιο δυνατό άνοιγμα που μπορεί να περιμένει κανείς: στιλιζαρισμένο, σκοτεινό και σαφώς πασπαλισμένο με glitter, ακριβώς όπως θα ήθελε κανείς μια ολόκληρη ταινία του Ford, ο οποίος με το ντεμπούτο του "A Single Man" πέρασε με επιτυχία τις κινηματογραφικές του εξετάσεις. Οι μορφές των τσαλακωμένων, εύσωμων, γερασμένων και περήφανων γυμνών γυναικών που χορεύουν προκλητικά μπροστά από τις βαριές κόκκινες κουρτίνες υπό τη μουσική του Abel Korzeniowski, όμως, δίνουν δυστυχώς πάσα σε μια ταινία άνιση και εντυπωσιακά ετερόκλητη, η οποία προσπαθεί (όχι πάντα επιτυχημένα) να παντρέψει το pulp, "βρώμικο" στυλ του βιβλίου στο οποίο βασίστηκε (το cult "Tony and Susan" του Austin Wright) με τη μανία του σκηνοθέτη για την αποτύπωση της λάμψης και της φινέτσας ακόμα και στα όχι ακριβώς πιο εμφανώς όμορφα πράγματα.

Venice Review: El Cristo Ciego (The Blind Christ) του Christopher Murray

Όσο κι αν οι θρησκευτικές ταινίες δεν είναι το καλύτερό μου, οι ταινίες που πραγματεύονται την ίδια την ιδέα της Πίστης και τον τρόπο που ο καθένας την αντιλαμβάνεται και την αναζητεί μέσα στην ζωή θεωρώ ότι προσφέρουν απίστευτη δυναμική και ενδοσκόπηση, αμφότερα χαρακτηριστικά που μόνο καλό μπορούν να κάνουν σε οποιαδήποτε ταινία. Σε αυτό το κλίμα, το "El Cristo Ciego" του Christopher Murray εμπνέεται από τη ζωή τού Χριστού για να περιγράψει τη ζωή ενός ανθρώπου από τη Χιλή, ο οποίος νιώθει ότι έχει μέσα του την ικανότητα να πραγματοποιήσει ένα θαύμα θεραπεύοντας έναν παλιό του φίλο και να την μετατρέψει σε μια σύγχρονη αναζήτηση του θείου μέσα στον ίδιο άνθρωπο.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Venice Review: Les Beaux Jours d' Aranjuez (The Beautiful Days of Aranjuez) [3D] του Wim Wenders

Κατά την πρωινή δημοσιογραφική προβολή του "Les Beaux Jours d' Aranjuez", της νέας δηλαδή δουλειάς τού Wim Wenders και την συνέχεια του πειραματισμού του με το 3D, ένα τεχνικό πρόβλημα με τους αγγλικούς υπότιτλους ανάγκασε την ταινία να ξεκινήσει ξανά από την αρχή, αυτή τη φορά χωρίς όμως ιταλικούς υπότιτλους, εξοργίζοντας τους ντόπιους θεατές και δημιουργώντας ένα σχετικό σούσουρο μπροστά στην κριτική επιτροπή, η οποία είχε έρθει για να παρακολουθήσει την προβολή του φιλμ. Όταν αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ολόκληρης της προβολής και εκείνο το στοιχείο που επιθυμείς να κρατήσεις περισσότερο από όλο το φιλμ γενικά, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν έχει πάει καθόλου καλά.

Venice Review: Arrival του Denis Villeneuve

Ας το πω από την αρχή γιατί εδώ δεν χρειάζεται καμία υπεκφυγή: Το "Arrival", η νέα ταινία του Denis Villeneuve, στην οποία η Amy Adams υποδύεται μια γλωσσολόγο που καλείται να ανακαλύψει αν οι εξωγήινοι που μόλις επισκέφθηκαν τη Γη έχουν εχθρικές ή φιλικές διαθέσεις, είναι ένας αγνός, ανόθευτος θρίαμβος. Και σε οπτικό επίπεδο με την φωτογραφία του Bradford Young να μην κάνει αισθητή την απουσία του Roger Deakins μετά τις δύο συνεργασίες του με τον Villeneuve στο "Prisoners" [letterboxd] και το "Sicario" (και, πιστέψτε με, αυτό είναι τρομερό κομπλιμέντο / letterboxd), και σε ερμηνευτικό επίπεδο με την Amy Adams να αποκαλύπτει γιατί αξίζει να θεωρείται μια τεράστια ηθοποιός αλλά και σε αφηγηματικό και συναισθηματικό επίπεδο, με την ιστορία να αποκαλύπτει σταδιακά την πραγματική διάστασή της. Γιατί όπως κάθε καλό sci-fi που σκέφτεται τον εαυτό του, το "Arrival" κρύβει μέσα του μια μεγάλη αλήθεια, η οποία ξεπερνά απλά την αποθέωση της γλώσσας και της επικοινωνίας για να μιλήσει απρόσμενα για την ίδια τη ζωή και τον τρόπο που τη βιώνουμε και την αντιλαμβανόμαστε. Μπορεί η επιφάνεια να είναι η καθαρή επιστημονική φαντασία, όμως σταδιακά και μέσα από ένα ευφυές μοντάζ, το ίδιο το φιλμ ξεπερνά τα είδη και γίνεται κάτι μεγαλύτερο και απόλυτα ανθρώπινο – όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό.

Venice Review: The Light Between Oceans του Derek Cianfrance

Στην μεγάλη Βίβλο των κακών ταινιών, υπάρχει ένας κανόνας που λέει ότι αν, παρά την αποτυχία, τουλάχιστον μια ταινία προσπάθησε να παρουσιάσει κάτι (δομικά, αφηγηματικά, τεχνικά) ενδιαφέρον, αν δηλαδή τόλμησε για κάτι και απλά δεν της βγήκε, αυτή είναι πολύ καλύτερη περίπτωση από μια ταινία που δεν την λες και έκτρωμα αλλά πασχίζεις να ανακαλύψεις έστω κι ένα ίχνος καρδιάς και ψυχής μέσα της, γονατίζοντας από την βαρεμάρα, όπως δηλαδή συμβαίνει στην περίπτωση του "The Light Between Oceans". Γιατί το φιλμ του Derek Cianfrance (των "Blue Valentine" και "The Place Beyond the Pines"), ενώ υπόσχεται δράμα και δύσκολες επιλογές (καθώς αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού, λίγο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο βρίσκει ένα μωρό και το αναθρέφει για να ανακαλύψει στην πορεία ότι η αληθινή μητέρα του το αναζητεί), στο τέλος καταλήγει άνευρο και επιφανειακό και, σίγουρα, μια εκνευριστικά χαμένη ευκαιρία.

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Venice Review: La La Land του Damien Chazelle

Εκρηκτικές χορογραφίες μέσα στην κίνηση του Λος Άντζελες, audition που καταλήγουν σε ένα συγκινητικό solo τραγούδι, χοροί στα αστέρια και κινηματογραφικές αναφορές που δεν περιορίζονται στο κλασικό Χόλιγουντ, συν μια αρχετυπική ιστορία αγάπης με όλα της τα επακόλουθα αλλά χωρίς την βαρετή επίφαση: Το "La La Land" του Damien Chazelle είναι pop, είναι retro, είναι αστείο, είναι συγκινητικό και είναι εκείνη ονειρική ταινία ενός Hollywood στο οποίο σοκαριστικά ο ρεαλισμός είναι παρών!

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Movie Review: The Mermaid (美人鱼) του Stephen Chow

To "The Mermaid" του Stephen Chow είναι ένα οικολογικό manifesto. Επίσης, είναι ένα απόλυτα αποτελεσματικό rom com όπου δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι (ή και όχι) ερωτεύονται μεταξύ τους. Επιπλέον, είναι ένα φιλμ που δε διστάζει να αφιερώσει χρόνο σε slapstick στιγμιότυπα, ούτε και να σοβαρέψει απότομα εκτινάσσοντας τον κίνδυνο που βαραίνει τους ήρωές του στα ύψη. Το "The Mermaid" είναι μία ταινία που δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά όσο επιχειρεί να πει μερικά πολύ σοβαρά πράγματα. Διάολε, δεν διστάζει ακόμα και να ενσωματώσει μερικά μιούζικαλ στιγμιότυπα στον ιστό της όσο βουτάει σταδιακά στο απόλυτο δράμα για να αναδυθεί και πάλι από τους βυθούς τελείως αλλαγμένο. Το "The Mermaid" αψηφά τα είδη αρνούμενο να καταταχτεί κάπου καθοριστικά και ταυτόχρονα παίζει σύμφωνα με όλους τους σωστούς κανόνες. Για την ακρίβεια, είναι με σχεδόν απόλυτη σιγουριά η καλύτερη γοργονοοικολογικοslapstickdramedyromcom-μιουζικαλπεριπέτεια που πρόκειται να δεις ποτέ. 

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

Newsflash, μέρος ένατο: "No Dessert!"


Τι κάνει ένα πρωτοσέλιδο "πιασάρικο"; Είναι η αποκλειστικότητα; Είναι η δίψα για αίμα; Είναι το μυστήριο που αποκαλύπτεται κι ας μην ήξερες πριν από λίγο ούτε καν την ύπαρξή του; Ή μήπως είναι η έκφραση ακριβώς του κατάλληλου πράγματος την κατάλληλη στιγμή, ακριβώς σαν την... οργή του Θυμού για την απουσία επιδορπίου στο φαγητό της Riley στο "Inside Out" της Disney; Ίσως τίποτα από τα παραπάνω, ίσως και όλα αυτά ταυτόχρονα. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι σε κάθε περίπτωση αυτή ακριβώς η σκηνή της έντυπης ενημέρωσης αποτελεί την στιγμή της αλήθειας, της αναλαμπής, της ξαφνικής ενημέρωσης, του πανικού και τελικά της αποκάλυψης. Τώρα, πού είναι τοπ αναθεματισμένο επιδόρπιό μου;

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

12 ταινίες για τους μήνες: Η έκδοση του 2016

Την πρώτη φορά που επιχείρησα αυτό το κινηματογραφικό "ημερολόγιο", ήταν επειδή ήθελα απλά να συντάξω μια δωδεκάδα ταινιών, όπου κάθε φιλμ αντιστοιχούσε σε ένα μήνα, δημιουργώντας ένα σύνολο ιστοριών, όπου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο κάθε μήνας σημάδεψε έντονα μια ομάδα ανθρώπων και μια ολόκληρη ζωή. Την επόμενη χρονιά, συνειδητοποίησα ότι κάτι τέτοιο δημιουργούσε απρόβλεπτα, ένα ολόκληρο σύμπαν όπου ιστορίες συνυπήρχαν και εξελίσσονταν με κοινό αφηγηματικό άξονα όχι απλά τις ίδιες ημερομηνίες αλλά και ένα ολόκληρο σύνολο παραγόντων που απλά κωδικοποιούνταν στην μελαγχολία, την ζέστη, το φως, την παγωνιά, την αισιοδοξία ενός μήνα. Την τρίτη χρονιά, είχα πια πειστεί ότι κάτι τέτοιο αξίζει να εξερευνάται κάθε χρόνο και να αποκαλύπτει γωνίες μιας σινεφιλικής πραγματικότητας, που είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά η μία από την άλλη. Πλέον, για πέμπτη χρονιά (στο τέλος του κειμένου, θα βρεις και τα links για τις προηγούμενες εκδόσεις), το Frame Game δημιουργεί το δικό του κινηματογραφικό ημερολόγιο και σε προσκαλεί να μοιραστείς μαζί του τις ενστάσεις, τις διαφωνίες και τις επιπλέον προτάσεις σου για το μέλλον. Καλή χρονιά!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...