Ο Larry Clark επιστρέφει μετά από εφτά χρόνια σιωπής στο κινηματογραφικό προσκήνιο προκαλώντας τις αναμενόμενες αντιδράσεις. Σκηνοθετώντας άλλη μία ιστορία σεξ μεταξύ ανηλίκων, χρήσης ναρκωτικών, προβληματικών σχέσεων και ψυχολογικών τραυμάτων, ο Clark μεταφέρει την δράση στη Marfa, μια μικρή πόλη της πολιτείας του Τέξας, κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, χρησιμοποιώντας όμως όλα τα συστατικά που χαρακτήρισαν την μέχρι τώρα καριέρα του. Το ότι εξακολουθεί να παραμένει πιστός στην ίδια φόρμα δεν είναι απαραιτήτως κακό, όμως η έλλειψη πρωτοτυπίας και η αίσθηση της επανάληψης σίγουρα δεν ευνοούν την ταινία, που μπορεί μεν να κατέκτησε την υψηλότερη διάκριση στο (δικαιολογημένα) παραμελημένο πρόσφατο φεστιβάλ κινηματογράφου της Ρώμης, όμως το τελικό αποτέλεσμα δεν ευνοεί ούτε τον ίδιο τον Clark αλλά ούτε και το φεστιβάλ.
Στην Marfa του Τέξας ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει και τίποτα δεν μπορεί να ταράξει την βαρετή καθημερινότητα. Ο Adam είναι ένας συνηθισμένος 16χρονος που βολτάρει όλη μέρα κάνοντας σκέιτ και/ή σεξ. Η μητέρα του εκτρέφει πουλιά (η σχέση ανθρώπου και πτηνών αρχίζει να γίνεται theme αυτή την σεζόν) και στον ελεύθερο χρόνο της συναναστρέφεται με μία νεαρή καλλιτέχνη που φαίνεται να απολαμβάνει ιδιαίτερα τις ερωτικές περιπτύξεις, τιμώντας την χίπικη κληρονομιά του πατέρα της. Στην ίδια πόλη, ένας συνοριοφύλακας με ύποπτο οικογενειακό παρελθόν παρουσιάζει βίαιη και αποκλίνουσα συμπεριφορά, φαινομενικά χωρίς λόγο. Παράλληλα, μία λατίνα ξορκίζει το κακό με τους ήχους που βγάζει από το λαρύγγι της ενώ μία παρέα ερασιτεχνών μουσικών περνούν την ζωή τους κάνοντας πρόβες και ναρκωτικά. Και σεξ φυσικά.
Σε τυπική Clark προσέγγιση, όλη η ανάπτυξη θυμίζει ντοκιμαντέρ, συμπεριλαμβανομένων των φυσικών φωτισμών και της απουσίας εκτενούς soundtrack, πέρα από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις χρήσης ηλεκτρονικής μουσικής. Παράλληλα, το τελικό σενάριο φαίνεται μάλλον αυτοσχέδιο, γεμάτο εκτενείς συνομιλίες που δεν εξελίσσουν την υπόθεση (ποια;), αλλά στόχο έχουν να εισάγουν τον θεατή στο τίποτα της Marfa και να οριοθετήσουν την χειροπιαστή βαρεμάρα της καθημερινότητας των χαρακτήρων. Ως ένα βαθμό, η τεχνική αποδίδει. Η αμηχανία των πρωταγωνιστών και οι κύκλοι στους οποίους αναλώνονται κι επαναλαμβάνονται οι πράξεις τους όντως μεταδίδουν την αίσθηση της απόγνωσης κι εν μέρει επεξηγούν την κατεύθυνση προς το σεξ ως μέσο διασκέδασης. (Κάτι τέτοιο επιχείρησε φέτος και η Μάγια Μίλος με το Klip, με σαφώς καλύτερα αποτελέσματα). Ύστερα από λίγο όμως γίνεται εμφανής η μανιέρα στην οποία εγκλωβίζεται ο Clark και το όλο σκηνικό αρχίζει να δείχνει βεβιασμένο και φτιαχτό. Στην τρίτη πράξη, τα πράγματα μπαίνουν για λίγο σε τάξη και, ως έκπληξη, δημιουργείται απρόσμενη ένταση που διακόπτει την μονοτονία, όμως δεν είναι αρκετή για να επανορθώσει για την υπόλοιπη ταινία.
Το cast αποτελείται ως συνήθως από αγνώστους που δεν διστάζουν να εκτεθούν στην κάμερα του Clark και οι περισσότεροι όντως κάνουν μια συμπαθή δουλειά, δημιουργώντας προσιτούς καθημερινούς χαρακτήρες. Οι περισσότερες ιστορίες τους, όμως, παραμένουν ανολοκλήρωτες και η ταινία χάνεται μέσα σε αυτό το αδιάφορο "επεισόδιο" που επιχειρεί να εξιστορήσει. Ίσως η εξοικείωση του κοινού με τον πιο ακραίο κινηματογράφο μειώνει την δύναμη των εικόνων του Clark, ενδεχομένως να τολμούσε κανείς να πει ότι πλέον μπορεί να θεωρηθεί και ξεπερασμένος. Στην τελική, το Marfa Girl αποτελεί μια επιστροφή στα παλιά για τον σκηνοθέτη, αλλά με την έννοια ότι δεν φαίνεται να έχει κάτι καινούριο να προσθέσει στην ήδη έντονη φιλμογραφία του. (2*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου