Η Χαρά Νικολάου ανεβαίνει τα σκαλιά της μαιευτικής κλινικής και μπαίνει στον θάλαμο με τα νεογνά. Ύστερα από λίγο δευτερόλεπτα, εξέρχεται με ένα χαμόγελο στα χείλη κι ένα μωρό στην αγκαλιά. Ταΐζει το μωρό, το φροντίζει, το αγαπάει. Το βάζει στο αυτοκίνητο για να πάνε μια βόλτα και ανοίγει το ραδιόφωνο. Η φωνή του ραδιοφώνου προειδοποιεί ότι «Η αδίστακτη γυναίκα που έκλεψε το νεογνό παραμένει ελεύθερη». Η Χαρά κλείνει ανέκφραστα το ραδιόφωνο, βάζει ένα cd με μουσική να παίζει και γυρίζει να κοιτάξει το μωρό. Του χαμογελάει στοργικά.
Ο Ηλίας Γιαννακάκης συμμετέχει
στο διαγωνιστικό του φεστιβάλ με μία ταινία που ξεκινάει δυναμικά, κερδίζοντας τις
εντυπώσεις, για να στραβοπατήσει στο δεύτερο μισό και να χάσει λίγο την ορμή της,
διατηρώντας ωστόσο υψηλά τις προοπτικές για ένα βραβείο το βράδυ του Σαββάτου. Το
πρώτο μέρος που αναπτύσσει την σχέση της Χαράς με το μωρό και εμβαθύνει στην
προσωπικότητά της είναι εξαιρετικό. Η Αμαλία Μουτούση ανατριχιαστικά δημιουργεί
στην Χαρά μία γυναίκα που προκαλεί την οργή της κοινωνίας αλλά μέσα στο παράξενο
μυαλό της προσδίδει αγάπη, φροντίδα, στοργή. Οι σόλο σκηνές της αποδίδουν μια
σπαρακτική απελπισία, το βλέμμα της διαπερνά την οθόνη και οι ανεπαίσθητοι
σπασμοί του προσώπου της δημιουργούν έναν άνθρωπο πολυσχιδή και απρόβλεπτο. Και
μόνο η παρουσία της Μουτούση απογειώνει την ταινία, με κάθε σκηνή της να ξεχειλίζει
από ερμηνευτική ωριμότητα.
Στο δεύτερο μέρος της ταινίας, η
Χαρά έχει φυλακιστεί, η ταινία αλλάζει θεματική και μεταβάλλεται σε δικαστικό
δράμα, με σαφείς αναφορές στις ασπρόμαυρες ταινίες της δεκαετίας του 1950. Σε
αυτό το σημείο είναι που αρχίζει να χάνει κάπως τον έλεγχο και αρχίζουν να
υπεισέρχονται αφέλειες και απλοϊκές προσεγγίσεις. Οι γραμμές του δικαστηρίου είναι
κακογραμμένες και οι ερμηνείες όχι απόλυτα πειστικές, όσο όμως το μάτι του θεατή
παραμένει καρφωμένο στο πρόσωπο της Μουτούση, οι διάλογοι παραμένουν δευτερεύουσας
σημασίας. Ο Γιαννακάκης ακολουθεί την πολύ αποτελεσματική προσέγγιση να πει την
ιστορία από τα μάτια της Χαράς. Ό,τι μαθαίνουμε είναι όσα αφήνει η Χαρά να ακούσουμε
από το περιβάλλον της. Δεν μαθαίνουμε ποτέ όλες τις λεπτομέρειες της ζωής της.
Δεν μαθαίνουμε ποτέ τα πραγματικά της κίνητρα. Δεν μαθαίνουμε ποτέ γιατί κατέληξε
μόνη. Παρά μόνο αφηνόμαστε στις αντιδράσεις της και τα στωικά χαμόγελα, που ίσως
μαρτυρούν ένα μεγαλύτερο πόνο μέσα στην ψυχή της από όσο θέλει να δείξει.
Παρά την λοξοδρόμηση της ιστορίας,
η Χαρά παραμένει ένα πολύ καλό δείγμα του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου
και άξια εκπροσώπηση της Ελλάδας στο διαγωνιστικό. Η ιδιαίτερη ματιά του
Γιαννακάκη αλλά και η ερμηνευτική αρτιότητα της Μουτούση αποζημιώνουν για όλα
τα ντεφό της ταινίας, δημιουργώντας μια ξεχωριστή πρόταση στην ελληνική μοντέρνα
φιλμογραφία και αποδεικνύοντας ότι αν υπάρχει σαφής σκηνοθετική άποψη, οι
οικονομικές δυσχέρειες της εγχώριας παραγωγής μπορούν να ξεπεραστούν δημιουργικά
με θαυμαστά αποτελέσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου