Φεστιβάλ χωρίς ταινία-σκάνδαλο δεν είναι φεστιβάλ. Το "Στιγμιότυπο" της Μάγια Μίλος, αφού σκανδάλισε το Ρότερνταμ και προκάλεσε την λογοκρισία του ακόμα και στην παραδοσιακά ανεχτική Ρωσία, προβλήθηκε και στα πλαίσια του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο πάντα ανήσυχο τμήμα των ματιών στα Βαλκάνια. Γεμάτη σκηνές αληθινού σεξ, άβολα αποτυπωμένες στην οθόνη ενός κινητού, και την νεολαία της Σερβίας να ισορροπεί στα περιθώρια μιας κοινωνίας που την αγνοεί, η ταινία της Μάγια Μίλος δεν είναι καταδικαστική αλλά, αντιθέτως, απόλυτα συγκαταβατική και γεμάτη κατανόηση προς τους ανήλικους πρωταγωνιστές της.
Η Γιάσνα, παρά την ομορφιά της, δεν έχει την ιδανική παιδική ηλικία. Με την αρρώστια του πατέρα της σε προχωρημένο στάδιο και την μητέρα της στα όρια της απελπισίας, προσπαθεί να δώσει νόημα στη ζωή της κυνηγώντας να γίνει το κορίτσι του τοπικού νταή. Αυτό ανοίγει μπροστά της έναν κόσμο σεξ, ναρκωτικών και ξέφρενης επιφανειακής διασκέδασης που προσπαθεί να καλύψει την θλίψη της. Μέχρι ποιο σημείο όμως μπορεί να συνεχιστεί μια τέτοια κατάσταση;
Είναι πολύ εύκολο να καταδικάσει κανείς την ταινία της Μίλος ως προκλητική για την πρόκληση και στερούμενη περιεχομένου. Μπορεί όντως να μην καλύπτει εντελώς παρθένο έδαφος (οι ομοιότητες με το Kids του Larry Clark είναι πολύ δύσκολο να μην παρατηρηθούν) όμως η τοποθέτησή του στην Σερβία του σήμερα, με την σκληρή αντιμετώπιση απέναντι σε μια νεολαία την οποία αγνοεί, δίνει άλλη δυναμική στο φιλμ της Μίλος. Σκοπός της δεν είναι να κατακρίνει την Γιάσνα και τους φίλους της. Ούτε να τους παρουσιάσει ως ένα μάτσο ανεύθυνα παιδιά που το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι οι σωματικές απολαύσεις. Εξάλλου, αυτό είναι η μοναδική ευκαιρία που έχουν αυτά τα παιδιά για διασκέδαση και αυτός είναι ο τρόπος που μπορούν να ξεφύγουν από την θλιβερή πραγματικότητά τους. Εκείνη που μπαίνει στο στόχαστρο της κριτικής είναι η ίδια η Σέρβικη κοινωνία που πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στην γενιά της Γιάσνα.
Η Isidora Simijonović ήταν 14 κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, γεγονός που επέβαλε την ανάγκη stand-in για όλες τις ερωτικές σκηνές. Παρόλα αυτά, σε όλο το υπόλοιπο έργο η ερμηνεία της παραμένει άφοβη και δυναμική, ερμηνεύοντας με όλο της το σώμα, το βλέμμα, την κίνηση. Το θέαμα γίνεται απελπισμένο και απωθητικό ανά στιγμές, αυτό ακριβώς όμως είναι και το ζητούμενο, να αποδοθεί η απελπισία. Όλη αυτή η ακατέργαστη δύναμη αποζημιώνει για την έλλειψη ενός σφιχτότερου σεναρίου και ξεπερνάει τα φτηνά σοκ, προκαλώντας αληθινό προβληματισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου