Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

Venice Review: La Región Salvaje (The Untamed) του Amat Escalante

Το κοινωνικό σινεμά που εξερευνά τις ιδιαιτερότητες μιας κοινωνίας και τις υπόγειες τάσεις βίας και διακρίσεων που την χαρακτηρίζουν ανήκει σίγουρα σε ένα φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του. Το ίδιο και η εντελώς παράτολμη προσέγγιση στο σινεμά επιστημονικής φαντασίας, όπου ένα εξωγήινο χταπόδι προσφέρει απλόχερα την ηδονή σε άντρες και γυναίκες, δίνοντας διέξοδο από μια πραγματικότητα όπου ο ρατσισμός, η ομοφοβία και οι οικονομικές διακρίσεις είναι ο καθημερινός κανόνας. Οπότε γιατί ο Amat Escalante να μην συνδυάσει αυτά τα δύο για να δημιουργήσει ένα γνήσιο φεστιβαλικό what-the-fuck που με τίποτα δεν μπορεί να μην περάσει απαρατήρητο;

Το "La Región Salvaje" είναι ένα αμάλγαμα του σινεμά του Carlos Reygadas και των επιρροών του Andrzej Zulawski (στο τέλος μάλιστα υπάρχει η ονομαστική αφιέρωση στον πρόσφατα αποθανόντα σκηνοθέτη, σαν να μην ήταν αρκετή η εικονογραφία για να έρθει στο μυαλό το "Possession"), ένα παρανοϊκό arthouse sci-fi που σίγουρα τολμάει να δει τα πράγματα αλλιώς, πέρα από την μιζέρια μιας χώρας που εγκλωβίζει τους πολίτες της σε στερεότυπα που αναγκαστικά τους μειώνουν για να τους ταξινομήσουν σε κουτάκια. Για αυτό και οι οικογενειακές αξίες συμβαδίζουν με την ομοφοβία, ο έρωτας συμπορεύεται με τον ανδρικό σοβινισμό και η υποκρισία είναι απαραίτητη για να διατηρηθεί η απαραίτητη ισορροπία. 

Όλα αυτά είναι εμφανή στα πρόσωπα που επιλέγει να ακολουθήσει ο Escalante. Η Alejandra είναι μια νεαρή μητέρα που εργάζεται για να μεγαλώσει τα δύο της αγόρια, χωρίς την βοήθεια του άντρα της, Angel. Ο αδερφός της δουλεύει ως νοσηλευτής στο τοπικό νοσοκομείο και δεν βοηθά τα πράγματα το γεγονός ότι επίσης έχει σχέση με τον Angel. Για αυτό και η άφιξη της μυστηριώδους Anlejandra στη ζωή όλων θα ωθήσει τις εξελίξεις προς την συνάντηση με ένα απόκοσμο πλάσμα που θα ελευθερώσει όλες τις εσωτερικές τους επιθυμίες και θα μετατρέψει ένα διαδικαστικό και μάλλον κλισέ κοινωνικό δράμα σε κάτι εντελώς... κουλό και φευγάτο.

Κατά μία έννοια, αυτό το πλάσμα λειτουργεί ως τον ελέφαντα "εξωγήινο χταπόδι στο δωμάτιο", δίνοντας σάρκα και οστά σε εκείνα ακριβώς τα ανομολόγητα αισθήματα και τις ριψοκίνδυνες ισορροπίες που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις αυτών των ανθρώπων και κατ' επέκταση της ίδιας της κοινωνίας. Σε αντίθεση με το φιλμ του Zulawski, το πλάσμα εδώ δεν έχει στόχο να αποδομήσει τους ήρωες της ταινίας. Αντιθέτως, έχει σκοπό να τους κάνει να βρουν τον εαυτό τους και να αποδεχτούν τις ορμές και τις αισθήσεις τους. Κατά μία έννοια, να γίνουν επιτέλους ολόκληροι.

Το κακό είναι, όμως, ότι υπάρχει η αίσθηση πως ο Escalante δεν ολοκληρώνει αυτά που θέλει να πει. Ακόμα χειρότερα, όσα θέλει να πει δεν μοιάζουν να έχουν την ισχύ που ο ίδιος ενδεχομένως να θεωρεί ότι έχουν. Ναι, σίγουρα η ματιά την αδικία της μεξικανικής κοινωνίας είναι ισχυρή, όπως και η υπογράμμιση της σκληρότητας και της νομικής αστάθειας, όμως όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί και μάλιστα με πολύ πιο αιχμηρή ματιά. Στο "La Región Salvaje" υπάρχει μια αμηχανία, μία διαρκής αίσθηση ότι η παρατήρηση θα αποκαλύψει κάτι ισχυρό, κάτι που δεν αποκαλύπτεται τελικά ποτέ. Τουλάχιστον, η εικονογραφία είναι καθηλωτική (αν η εικόνα σας φέρει στο μυαλό κάτι από Lars Von Trier και "Antichrist" δεν είναι η ιδέα σας, απλά ο ίδιος διευθυντής φωτογραφίας).

Στην τελική, αυτό που παρουσιάζει ο Escalante τολμάει αλλά δεν ολοκληρώνει τις ιδέες του και αφήνει άπειρες υπόνοιες για το παρελθόν της ιστορίας αλλά σταματά πριν ορίσει ακριβώς το μέλλον της. Ίσως μια επαναληπτική προβολή να αποκαλύψει περισσότερα κομμάτια αυτού του μυστικιστικού κόσμου, προς το παρόν όμως κρατώ την αποστομωτική σκηνή μαζικού σεξ ζώων στον εξωγήινο κρατήρα που αποτελεί την πηγή μυστηρίου της ταινίας. Δεν περίμενα ότι θα γράψω ποτέ τέτοια πρόταση, παρεμπιπτόντως. (3*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...