O Muharrem είναι δημόσιος υπάλληλος στην Άγκυρα και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι που μπορεί κανείς να βρει στην ζωή του. Αντικοινωνικός, αυτοκαταστροφικός και με μία διεστραμμένη αίσθηση περηφάνιας που τον οδηγεί σε μία διαρκή υποβάθμιση του εαυτού του, ζει μόνος του σε ένα διαμέρισμα, με μοναδική παρέα την Turkan, που φροντίζει τον ηλικιωμένο κάτοικο ενός άλλου διαμερίσματος στην ίδια οικοδομή. Παράλληλα, φθονεί έναν παλιό του φίλο, τώρα συγγραφέα ενός βραβευμένου βιβλίου, κατηγορώντας τον για κλοπή και απουσία πραγματικού ταλέντου. Η εσωτερική του ανάγκη να τακτοποιήσει τα πάντα ίσως αποδειχθεί η αφορμή για την πλήρη του κάθοδο στον ηθικό μηδενισμό.
Ο Zeki Demirkubuz διασκευάζει χαλαρά τις "Σημειώσεις από το Υπόγειο" του Ντοστογιέφσκι στην Άγκυρα του σήμερα βάζοντας μπροστά από την κάμερα τον Engin Günaydın, αναγνωρίσιμο κωμικό της Τουρκίας, στον ρόλο που αξιοποιεί τις κωμικές καταβολές του ηθοποιού αλλά αναδεικνύει και μια πηγαία τραγικότητα που δεν φαίνεται προσποιητή. Ο Günaydın αναδεικνύει τα στοιχεία της προσωπικότητας του Muharrem σε όλη την διάρκεια της διαδρομής του. Αρχικά ξεκινά μια σταυροφορία για την αποκατάσταση της ηθικής, ωθούμενος από μια αίσθηση αδικίας που περιφρονεί το εγώ του και την οποία δεν μπορεί να ανεχτεί. Παράλληλα, όμως, συμπεριφέρεται πλήρως απαξιωτικά στους υπόλοιπους, καταφεύγει στις πόρνες για να ικανοποιήσει τις σωματικές του ανάγκες αλλά και για να λάβει την ψυχολογική επιβεβαίωση της (ασθενικής) ισχύος του. Η σχέση του με την Turkan δεν είναι εξαρχής φανερό αν πρόκειται για μια φιλική σχέση ή αν μία ακόμη περίπτωση όπου η ανάγκη του για επικράτηση του περήφανου εγώ επιβάλλει την συναναστροφή. Οι σκηνές που γρυλίζει ή αποκτά μια εντελώς ζωϊκή συμπεριφορά μπορεί να φαίνονται αρχικά αποκομμένες από το υπόλοιπο έργο όμως στην τελική βοηθούν την εμβάθυνση στην ψυχολογία αυτού του ανθρώπου.
Ο Demirkubuz κινείται από τον ψυχρό στον θερμό φωτισμό της κάθε σκηνής και ανάποδα, παίζοντας με τις σκιές και τα σκοτεινά σημεία και διατηρώντας πάντα μια ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο. Ίσως το έργο τελειώνει λίγο πιο αργά από όταν θα έπρεπε (έχοντας πλέον πει ξεκάθαρα αυτό που θέλει), όμως παραμένει ένα καλοφτιαγμένο αποτέλεσμα που είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για τον Τουρκικό κινηματογράφο. Τα κουτσομπολιά ότι ο κλέφτης συγγραφέας ίσως να είναι συγκαλυμμένα ο έταιρος Τούρκος σκηνοθέτης Nuri Bilge Ceylan (που πέρυσι μας έδωσε το Once Upon A Time in Anatolia) δίνουν μια έξτρα δόση καρυκεύματος αλλά δεν αλλοιώνουν την κύρια θεματική της ταινίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου