Ολοκληρώνοντας την τριλογία του για την Χιλή (μετά τα "Tony Manero" και "Post Mortem"), ο Pablo Larrain παρουσιάζει το χρονικό του κρίσιμου δημοψηφίσματος του 1988, που θα καθόριζε την συνέχιση της δικτατορίας ή όχι στην Χιλή, μέσα από τα μάτια ενός διαφημιστή που προσλήφθηκε από την αντιπολίτευση για να οργανώσει την καμπάνια τους, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ενδιαφερόταν περισσότερο για την προώθηση προϊόντων παρά για την πολιτική. Γυρισμένο σε βίντεο χαμηλής ανάλυσης σαν να είναι και το ίδιο ντοκουμέντο της εποχής, το ΝO εντυπωσιάζει με την ρεαλιστική ματιά του και τους ρυθμούς του, ως ένα σωστό πολιτικό θρίλερ που είναι ανατριχιαστικά αληθινό.
Η δικτατορία του Pinochet στην Χιλή είναι ένα θέμα που επηρέασε βαθιά την χώρα, συνεπώς είναι πολύ δύσκολη και η κινηματογράφησή του καθώς η ιστορία δεν ανήκει στο μακρινό παρελθόν και οι αναμνήσεις είναι ακόμα σχετικά πρόσφατες. Παρόλα αυτά, ο Larrain τολμάει να ασχοληθεί με το θέμα, ακολουθώντας την ρεαλιστική οδό, δομώντας την ταινία σχεδόν σαν ντοκιμαντέρ. Το πραγματικό ιστορικό υλικό μπλέκει με τις scripted σκηνές και η χαμηλή ανάλυση της εικόνας επιτρέπει την ανεπαίσθητη μίξη κινηματογράφου και πραγματικότητας. Η γνώση της ιστορίας στερεί από την ταινία την αγωνία για το αποτέλεσμα όμως έτσι κι αλλιώς αυτό που έχει σημασία είναι η ανάλυση της μεθοδολογίας και η μαρκετίστικη σύγκρουση των πολιτικών παρατάξεων. Το ΝΟ δεν απέχει πολύ από ένα θρίλερ, όμως η αληθινή του φύση το καθιστά ακόμα πιο άμεσο και επιδραστικό.
Παράλληλα, η ταινία φαντάζει παράδοξα διαχρονική, με τις θεματικές τις ελευθερίας του λόγου να γίνονται πιο επίκαιρες από ποτέ. Παρά την συγκεκριμενοποίηση του τόπου και του χρόνου, ο βασικός της άξονας ηχεί γεγονότα που επαναλαμβάνονται διαρκώς και η οικουμενικότητα του προβλήματος είναι κάτι που πρέπει να προβληματίζει. Ναι, το ΝΟ είναι μια ταινία για την Χιλή και την ιστορία της, όμως μπορεί να λειτουργήσει και σαν μεταφορά για κάθε δικτατορικό καθεστώς και φασιστική αντιμετώπιση ανά τον κόσμο.
Στο επίκεντρο των γεγονότων, ο Gael Garcia Bernal εξαργυρώνει την φήμη του ως ένας από τους πιο δημοφιλείς ισπανόφωνους ηθοποιούς, Ο χαρακτήρας ξεκινά πολιτικά αμέτοχος όμως σύντομα καταλαβαίνει πως η θέση του επιβάλλει να επιλέξει πλευρά. Η δύναμη της διαφήμισης και το παιχνίδι των εντυπώσεων είναι η κύρια ικανότητά του, όμως οι απειλές κατά τις ζωής του και οι συνέπειες της πολιτικής εμπλοκής του είναι κάτι με το οποίο θα πρέπει εξ αρχής να εξοικειωθεί.
Παρά την αρχικά αποπροσανατολιστικά κακή εικόνα του, το ΝΟ είναι ένα σφιχτοδεμένο θρίλερ, που μπλέκει πραγματικότητα και γυρισμένο υλικό με τέλειο τρόπο, δίνοντας την εντύπωση στο κοινό ότι όντως παρακολουθεί τηλεοπτική εκπομπή της δεκαετίας του 1980. Όταν ξεπεραστεί το αρχικό σοκ, η δύναμη της ταινίας γίνεται εμφανής, χωρίς όμως να καταντά διδακτική ή εκβιαστική προς τον θεατή, καθώς η ένταση των γεγονότων μιλάει από μόνη της, κάνοντας το ΝΟ ένα από τα πιο σημαντικά έργα της χρονιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου