Το Paradise: Faith του Ulrich Seidl είναι το δεύτερο μέρος της Paradise τριλογίας του (με το πρώτο μέρος Paradise: Love να έχει παιχτεί ήδη στις Κάννες και το τρίτο μέρος Paradise: Hope να αναμένεται για το Βερολίνο) και φέρει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά μιας ταινίας του Seidl ήδη από το πρώτο πλάνο του. Ανατριχιαστικά άμεσοι χαρακτήρες και ψευδοντοκιμαντερίστικη προσέγγιση, γίνεται σχεδόν αμέσως άβολο με την απεικόνισή της καθημερινότητας της ηρωίδας του, που με την Παρθένο Μαρία (κυριολεκτικά) στο χέρι, εισβάλλει στα σπίτια άλλων ανθρώπων προσπαθώντας να τους φέρει πιο κοντά στον δρόμο του Θεού. Φυσικά, οι προκλητικές σκηνές δεν απουσιάζουν από την ταινία, με την διαβόητη σκηνή του αυνανισμού με τον Εσταυρωμένο να έχει ήδη αποκτήσει μεγάλη δημοσιότητα, όμως η θεματική φαίνεται λίγο κουρασμένη συνδυάζοντας στοιχεία από προηγούμενες δουλειές του Seidl, συγκεκριμένα το Dog Days (2001) και το Jesus, you know (2003). H Maria Hofstätter, παλιά γνώριμη του σκηνοθέτη από τις ημέρες του Dog Days, είμαι απόλυτα φυσική και τολμηρή σε αυτό που της ζητά να κάνει ο Seidl, όμως η ταινία δεν παύει να έχει την αίσθηση ενός δημιουργικού déjà vu.
Δύο μήνες, όμως, μετά την προβολή, γίνεται φανερό ότι η ταινία έχει μια ακατέργαστη δυναμική που δεν γίνεται εμφανής αμέσως αλλά είναι ικανή για να σφραγίσει την ανάμνηση της ταινίας στο μυαλό. Η επίθεση στις αισθήσεις του θεατή δεν είναι, τελικά, παροδική, ούτε και τα σοκ εύκολα, αλλά διατηρούν μια υπόγεια επιρροή που γίνεται εντονότερη όσο περνάει ο καιρός. Ο Seidl πάντα κατάφερνε να γίνεται ιδιαίτερα διεισδυτικός κι επιδραστικός στην ψυχολογία του θεατή, ειδικά με την χρήση άσχημων καθημερινών ανθρώπων που εκ των πραγμάτων σπάζουν τον τέταρτο τοίχο, και είναι ανακουφιστικό το ότι παραμένει σε φόρμα ακολουθώντας ακόμα δύσκολες θεματικές, ακόμα κι αν αυτές ανακυκλώνονται στην χρήση κάποιων προτύπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου