Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

#tiff53 Reviews Feed: Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού (4*/5)

Ελληνική πρεμιέρα στην Θεσσαλονίκη και για το πολυταξιδεμένο ήδη "Αγόρι που τρώει το φαγητό του πουλιού" του Έκτορα Λυγίζου, μία ταινία που στερείται παραδοσιακής αφηγηματικής δομής και  επιλέγει να βασιστεί πάνω στην ανάλυση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου που, ενώ φαίνεται μορφωμένος και καλλιεργημένος, χωρίς επεξήγηση παρουσιάζεται αποκομμένος από φίλους και οικογένεια, προσπαθώντας να επιβιώσει καθημερινά μαζί με το καναρίνι του. Αποτελούμενη κυρίως από μια σειρά επεισοδίων στην καθημερινότητα του Γιώργου, του πρωταγωνιστή, η ταινία προσπαθεί να αποτυπώσει μια πιο ψυχολογική προσέγγιση πάνω στην ελληνική κρίση, μακριά από διαδηλώσεις και εξεγέρσεις και κοιτάζοντας μέσα στην ψυχή των ίδιων των θυμάτων.


Ο Λυγίζος εμπνέεται από την "Πείνα" του Knut Hamsun, περισσότερο θεματικά και όχι σε πλαίσιο ανάλογης ανάπτυξης της ιστορίας, παίρνοντας αφορμή για να δημιουργήσει μια ταινία για την Ελλάδα του σήμερα, χωρίς να γίνει προφανής και πάντα διατηρώντας τον άνθρωπο στο προσκήνιο. Ο Γιώργος προσπαθεί να εξασφαλίσει καθημερινά την τροφή του, όχι πάντα με απόλυτη επιτυχία. Όταν δεν δοκιμάζει τους σπόρους του καναρινιού, παίρνει μπισκότα από τον γείτονα, ή τρώει με το κουτάλι την ζάχαρή του. Σε μια στιγμή απόγνωσης, δοκιμάζει το ίδιο του το σπέρμα, αρχικά αντιδρώντας αλλά στη συνέχεια παραδιδόμενος στην ανάγκη του. Οι επαγγελματικές ευκαιρίες που του παρουσιάζονται δεν είναι και οι καλύτερες και το μόνο που απομένει στον Γιώργο είναι η έλξη που νιώθει για την υπάλληλο ενός ξενοδοχείου, την οποία παρακολουθεί από στενά με κάθε ευκαιρία.

Η ταινία αφήνεται με εμπιστοσύνη στις πλάτες του Γιάννη Παπαδόπουλου. Ο Γιώργος του είναι μαχητής αλλά και τρομαγμένος, περήφανος αλλά και απελπισμένος. Η ιστορία του αφήνει υπόνοιες για κάτι από το παρελθόν του για το οποίο ίσως νιώθει ένοχος (η ανάγκη νηστείας) και οι μηδενικές σχέσεις με την οικογένειά του προκαλούν την περιέργεια. Το παρελθόν δεν απασχολεί, όμως, τον Λυγίζο, παρά μόνο το παρόν. Η κάμερα ακολουθεί τον Γιώργο από άβολα κοντά, παραβιάζοντας τον ιδιωτικό του χώρο και ξεγυμνώνοντάς τον και ο καθημερινός του αγώνας γίνεται αποπνικτικός και σπαρακτικός. Ίσως από την αρχή να μην γίνεται προφανής η υποβλητικότητα της ταινίας, όμως όταν τα φώτα ξανανοίγουν και η σκέψη παραμένει στην ταινία μετά την απομάκρυνση από την αίθουσα  η ταινία φανερώνει την δύναμή της.

Το "Αγόρι που τρώει το φαγητό του πουλιού" είναι άλλη μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στην σύγχρονη ελληνική φιλμογραφία, που ακουμπάει στα κοινωνικά προβλήματα χωρίς να κουνάει το δάχτυλο του διδακτισμού, εστιάζοντας στον ανώνυμο νέο που θέλει να διατηρήσει το πνεύμα του υγιές παρά τις καθημερινές βασικές ελλείψεις. Και έχει την δύναμη να τα καταφέρει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...