Από την στιγμή της ανακοίνωσης του προγράμματος, η μόνη κοινή απορία στα χείλη όλων ήταν μία. "Τι σκατά είναι το Higuita;". Η κρυπτική καμπάνια και η σύνοψη που ουσιαστικά δεν αποκάλυπταν τίποτα προσέδιδαν ακόμα μεγαλύτερο μυστήριο στην υπόθεση. Η τάση, επίσης, του The Boy, κατά κόσμον Αλέξανδρου Βούλγαρη (ναι, της γνωστής οικογενείας), να εστιάζει περισσότερο στην συναισθητική διάσταση των πραγμάτων (πράγμα που γίνεται φανερό και από την μουσική του καριέρα), δημιούργησε από νωρίς ένα έκδηλο ενδιαφέρον για το τι αφορά η ταινία. Και αν είναι ταινία στην τελική.
"Το Μακρύ Νησί είναι ο τόπος αυτοεξορίας μας. Ο Εφιάλτης είναι ο Πατέρας μας. Η Ομιλία και η Ακοή είναι το δώρο του Εφιάλτη σε εμάς. Η Ησυχία είναι το δικό μας δώρο σε αυτόν. Η Οικογένεια μάς προστατεύει από τη Μόλυνση και τους Ταριχευτές. Το χώμα θα είναι το σημείο επιστροφής. Το αύριο είναι σήμερα. Σήμερα είναι η 13η ημέρα του Γαλάζιου Έτους 37." Καταλάβατε τίποτα; Ε δεν έχει και πολύ σημασία. Το Higuita μπορεί να διαδραματίζεται στο τώρα, μπορεί όμως και να είναι κομμάτι ενός δυστοπικού μέλλοντος. Η μόλυνση μπορεί να υπάρχει αλλά οι υγιείς μπορεί να είναι αυτοί τελικά οι μολυσμένοι. H θεραπεία μπορεί να υπάρχει αλλά μπορεί και όχι.
Με συνεχές voiceover, γίνεται σαφές ότι το Higuita δεν είναι ακριβώς η παραδοσιακή ταινία. Περισσότερο ως video project θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ως εικόνες που συνοδεύουν την συνεχή μουσική υπόκρουση, η οποία προσπαθεί να παρασύρει τον θεατή σε μια άλλη πραγματικότητα και να τον αποπροσανατολίσει. Ή μπορεί και όχι. Το Higuita δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ενδεχομένως να προσπαθεί και απελπισμένα να αποφύγει κάθε κατηγοριοποίηση. Αλλά σίγουρα θέλει να προκαλέσει. Να προκαλέσει με την παραμόρφωση της εικόνας, την επιλογή των λέξεων, την επίθεση στις αισθήσεις του θεατή. Ίσως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καλόγουστο σε όλη την διάρκειά του αλλά σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί και αδιάφορο. Στην ταινία, η ερωτική πράξη γίνεται άβολη και ενοχλητική στα όρια της αποστροφής και η Higuita είναι η βίβλος που καίει τα δάχτυλα και υποκαθιστά το δέντρο της ζωής για όσους εξοριστούν από το Μακρύ Νησί. Εξακολουθείτε να μην βγάζετε νόημα, σωστά;
Η τελική ερώτηση καταλήγει να είναι αν όλα αυτά αξίζουν τον κόπο. Αν το Higuita είναι κάτι που έχει πραγματικά να πει ή αν είναι μια τεράστια δήθεν προσπάθεια για την ικανοποίηση ενός καλλιτεχνικού εγώ. Η αλήθεια είναι ότι σε μια γκαλερί τέχνης, οι εικόνες του θα δημιουργούσαν την απαιτούμενη ατμόσφαιρα για την συμμετοχή σε έναν διαφορετικό κόσμο. Στην σκοτεινή αίθουσα όμως, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, ανά στιγμές η ταινία μοιάζει με τεστ αντοχών, χωρίς σφιχτό αφηγηματικό άξονα και εξόφθαλμες προσπάθειες εντυπωσιασμού που εξερευνούν τα όρια του fucked up. Και αυτή του η αυθάδεια είναι που αξίζει. Μπορεί να το αφορίσετε, αλλά θα πρότεινα να το εξερευνήσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου