Ο Sergei Loznitsa επιστρέφει με ένα ακόμη δράμα που εξελίσσεται κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στην Σοβιετική ένωση. Με αργούς ρυθμούς, αλλά εξαιρετικά ατμοσφαιρική κινηματογράφηση, εξερευνά την έννοια της προδοσίας και των ηθικών δεσμεύσεων, δημιουργώντας ένα φιλμ που επηρεάζει βαθιά τον θεατή. Μαγευτικό και πανέμορφο, το In The Fog μαγνητίζει το βλέμμα στην οθόνη, προβάλλοντας μια ιστορία για την ομίχλη του πολέμου και του αμοιβαίου φόβου, όπως κυριαρχούσε στην κοινωνία της εποχής.
Ο Σουσένια δουλεύει στους σιδηρόδρομους ως εργάτης, μέχρι που ένα σαμποτάζ σε διερχόμενο τρένο προκαλεί την σύλληψή του μαζί με άλλους τρεις συναδέλφους του. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι εκτελούνται άμεσα, όμως για έναν ανεξήγητο λόγο, ο Σουσένια γλιτώνει την ποινή και αφήνεται ελεύθερος. Υποπτευόμενοι ότι πουλήθηκε στους Γερμανούς, ο Μπούροφ και ο Βόιτεκ, δύο αντάρτες που κρύβονται στα βουνά, βρίσκουν τον Σουσένια και ετοιμάζονται να τον εκτελέσουν. Το σχέδιο, όμως, δεν πηγαίνει όπως προγραμματίστηκε και οι τρεις άνδρες βρίσκονται ξαφνικά μέσα στο δάσος, με τους ρόλους μεταξύ τους να έχουν αλλάξει και χωρίς να είναι πλέον καθαρό ποιος είναι προδότης και ποιος όχι.
Ο Loznitsa παρεμβάλλει στην ιστορία το πρόσφατο παρελθόν των τριών χαρακτήρων, προσπαθώντας να περιγράψει όσο γίνεται καλύτερα την πολυπλοκότητα τους. Υπό την απειλή του πολέμου, οι ηθικές αξίες θολώνουν και τα ιδανικά και τα πιστεύω θυσιάζονται πολύ πιο εύκολα. Έχουν όντως δίκιο ο Μπούροφ και ο Βόιτεκ να υποπτεύονται τον Σουσένια; Είναι ο Σουσένια ο μόνος που υπέπεσε στο ατόπημα της προδοσίας; Πόσο ηθικά άμεμπτοι είναι οι άλλοι δύο; Και όταν η ομίχλη πέσει, ποιος θα έχει απομείνει για να συνεχίσει τον αγώνα του;
Τελικά, κυριότερο από όλα, δεν είναι το γεγονός το ίδιο, αλλά η αντίληψη των άλλων για τα πεπραγμένα. Είτε ο Σουσένια κάρφωσε τους συντρόφους του στους Γερμανούς είτε όχι, το στίγμα της προδοσίας παραμένει στο μυαλό, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη της επιβεβαίωσης. Η εξακρίβωση δεν είναι αναγκαία για να υπάρξει καταδίκη και, φυσικά, η κρίση είναι ακόμα πιο εύκολη και περισσότερο αυστηρή, όσο υπάρχει ο φόβος για τον ίδιο τον εαυτό και ένας αόρατος καθρέφτης που τρομοκρατεί με το είδωλο που προβάλλει. Το πιο τρομαχτικό δεν είναι ο φόβος των άλλων αλλά ο φόβος για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ο Loznitsa καταφέρνει να μεταδώσει την υπόγεια ένταση της κατάστασης και να δημιουργήσει ένα άτυπο θρίλερ γεμάτο φιλοσοφικούς προβληματισμούς για το έγκλημα και την τιμωρία, την προκατάληψη και το χάσμα μεταξύ πράξης και ιδεολογίας, χωρίς να γίνεται ποτέ προφανής. Οι αλληλεπιδράσεις των τριών πρωταγωνιστών του εντυπωσιάζουν με τον λεπτό χειρισμό τους και οι συζητήσεις τους ξεπερνούν τα κοινωνικοπιλιτικά πλαίσια της εποχής για να μετατραπούν σε κάτι οικουμενικό, που αφορά όλους. Εξάλλου, η ομίχλη υπάρχει κυρίως μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου