H Cate Shortland άργησε να επιστρέψει στον κινηματογράφο, ύστερα από την καλλιτεχνική αναγνώριση του Somersault. Οχτώ χρόνια μετά, η Αυστραλή σκηνοθέτης φαντάζει φαβορί για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ με ένα γερμανόφωνο φιλμ, που για εξαίρεση, δεν ασχολείται με την ναζιστική Γερμανία ή τις ενοχές για τον Χίτλερ, αλλά εξερευνά την κληρονομιά της νέας τότε γενιάς. Το Lore δεν είναι μια ταινία για το Ολοκαύτωμα ή τις εντολές που ακολούθησαν αδιαμαρτύρητα οι Γερμανοί της εποχής, αλλά η ιστορία πέντε ορφανών παιδιών μετά το τέλος του πολέμου, που όχι απλά πρέπει να επιβεβαιώσουν αλλά και να αποφασίσουν πώς το παρελθόν της χώρας και η γαλούχηση από την οικογένεια θα επηρεάσει το μέλλον τους.
Η Lore είναι η μεγαλύτερη από τα τέσσερα αδέρφια της. Όταν το φασιστικό καθεστώς καταρρέει, οι γονείς της, ως μέλη του συστήματος του Φίρερ, φυλακίζονται (στην καλύτερη περίπτωση). Αυτό αφήνει την Lore και τα αδέρφια της μόνους στον αγώνα για επιβίωση, στον δρόμο προς το Αμβούργο, όπου κατοικεί η γιαγιά τους. Με τα τρένα ακινητοποιημένα και ένα γενικότερο κλίμα ανασφάλειας, καχυποψίας κι αναβρασμού στον δρόμο, αυτό ακούγεται πολύ πιο εύκολο από ότι πραγματικά είναι. Η αυστηρή ανατροφή της Lore, πλέον είναι και το μοναδικό όπλο για την επιβίωσή της.
Το Lore στον πυρήνα του δεν παύει να είναι μια coming-of-age ιστορία και όπως κάθε τέτοια ιστορία, βασίζεται απόλυτα στον/στην πρωταγωνιστή/πρωταγωνίστρια της ιστορίας. Η Saskia Rosendahl είναι η Lore του τίτλου και, παρά το γεγονός ότι αυτή είναι η πρώτη της εμφάνιση, μαγεύει με την ωμή δύναμη που καταφέρνει να μεταδώσει. Στο πανέμορφο πρόσωπό της εξισορροπούν ευθύνες και ευαισθησία, το μίσος που κληροδοτήθηκε αλλά και η αμφισβήτηση του κατεστημένου. Η Lore είναι ένα παιδί του τρίτου Reich. Όταν πια αυτό καταρρεύσει, θα πρέπει να βρει εκ νέου την θέση της στον κόσμο.
Η Shortland καταφέρνει στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας να αποφεύγει αναμενόμενες εξελίξεις και κλισέ, όμως δεν το πετυχαίνει πάντα. Ενώ οι αρχικές σκηνές της αλλαγής με τα αποκαΐδια στην ατμόσφαιρα και τις ιαχές της πτώσης του καθεστώτος χειρίζονται με προσοχή, κάποιες εξελίξεις που δίνουν ώθηση στην ιστορία είναι περισσότερο προφανείς από όσο θα έπρεπε. Παρόλα αυτά, το τέλος βάζει σε τάξη τα πράγματα, καθώς αποσαφηνίζει την κύρια θεματική της ταινίας και δίνει την πολυπόθητη λύση, μακριά από τους κινδύνους στους αγρούς αλλά πολύ κοντά στην πηγή του προβλήματος.
Κινηματογραφημένο μοναδικά και επενδυμένο με την εξαιρετική μουσική του Max Richter, το Lore, σε όλη την διάρκειά του, είναι απόλαυση για τις αισθήσεις. Όταν κι όταν δεν πατάει σταθερά στα πόδια του, αποζημιώνει με την άρτια αισθητική του αποτελέσματος ή την μαγνητική ματιά της νεαρής Rosendahl. Στην τελική, όμως, είναι αναζωογονητικό να γίνονται επιτέλους ταινίες που ξεφεύγουν από τις τετριμμένες θεματικές του Β' παγκοσμίου πολέμου, εξερευνώντας τι τελικά κληροδοτήθηκε στην επόμενη γενιά μετά από όλο αυτό. Και μόνο γι'αυτό, δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει το Lore.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου