Το Capsule της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη διαρκεί μόλις 35 λεπτά. Δεν έχει καν σαφή αφηγηματική δομή πέρα από ένα ενδιαφέρον concept στον πυρήνα. Επίσης, ξεκίνησε κυρίως ως art project με το DESTE Foundation και η ταυτότητά του ως ταινία παραμένει αμφίβολη, προσπαθώντας να συνδυάσει το αφηγηματικό στοιχείο με την προβολή της μόδας. Και, το σημαντικότερο από όλα, είναι φανταστικό.
Σε μία οικία σε ένα ανώνυμο νησί του Αιγαίου, ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Κάτω από μία στοίβα ξύλινες καρέκλες ξεπροβάλλει μία γυναίκα. Κρυμμένη πίσω από έναν αμφορέα, μία ακόμη γυναικεία ύπαρξη βρίσκεται κουλουριασμένη. Σιγά σιγά, και οι εφτά υπηρέτριες του σπιτιού θα εμφανιστούν από τα πιο περίεργα μέρη, κρυμμένες ακόμη και μέσα στα κεφάλια άλλων γυναικών. Η κυρία του σπιτιού (Arianne Labed) τις καλωσορίζει μία μία στην καινούρια μέρα. Άλλο ένα τελετουργικό εικοσιτετράωρο είναι έτοιμο να ξεκινήσει.
Η Τσαγγάρη παγιδεύει στις εικόνες του The Capsule μία ονειρική πραγματικότητα. Τα επτά όντα που κινούνται στους κενούς χώρους του σπιτιού φαίνεται σαν να έχουν μόλις γεννηθεί. Κινούμενα κυρίως από το ένστικτο και τα κυρίαρχα συναισθήματα προσπαθούν να ξεχωρίσουν και να διακριθούν από την κυρία τους. Όλα μοιάζουν ψυχρά και απόμακρα και κάθε πλάνο χαρακτηρίζεται από έναν αέρα τέχνης που θα μπορούσε να είναι τελείως δήθεν. Και όμως, δεν είναι! Οι ισορροπίες διατηρούνται μέχρι τέλους και η κορύφωση έρχεται τόσο οργανικά, δίνοντας τέλος και αρχή στην ιστορία.
Στην μεγαλύτερη σκηνή της ταινίας, τα επτά θηλυκά όντα σχηματίζουν μία σειρά μπροστά από την κυρία τους. Κάθε ένα με την σειρά εξομολογείται τις βαθύτερές τους σκέψεις ψιθυρίζοντας, περιμένοντας την τιμωρία ή την επιβράβευση της κυρίας, κάθε ένα μιλώντας στην δική του γλώσσα (εξαιρετική πινελιά διαφορετικότητας που προσδίδει η Τσαγγάρη μέσα στην ομοιογένεια). Εκεί είναι που γίνεται απόλυτα σαφές ότι πέρα από την εικαστική πλευρά, η Τσαγγάρη κατάφερε να χωρέσει μέσα σε μισή ώρα και μία δόση καλοδεχόμενου προβληματισμού.
Συγκεντρώνοντας ένα διεθνές καστ αξιώσεων (Clémence Poésy, Isolda Dychauk, Evangelia Randou, Aurora Marion, Deniz Gamze Ergüven, Sofia Dona), η Τσαγγάρη δημιουργεί εικόνες που συνδυάζουν το ψηφιακό με το εικαστικό, το κινούμενο σχέδιο με τα slow motion εξωτερικά πλάνα (την βόλτα με τις περιβόητες κατοικίδιες κατσίκες, οι οποίες έχουν θέση και στα credits της ταινίας) και το αφηρημένο αλλά με μία σαφή ένδειξη ικανότητας χειρισμού του υλικού. Σαν ιδέα δεν απομακρύνεται πολύ από τα πρόσφατα Women's Tales της Miu Miu και αποτελεί στην τελική έναν ιδιαίτερο συνδυασμό προβολής μόδας και αφήγησης που διαρκεί ακριβώς όσο πρέπει, δημιουργώντας ανυπομονησία για την επόμενη μεγάλη μήκους δουλειά του δημιουργού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου