Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

#Tiff54 Review: Suzanne (2.5*/5)

Όταν η ταινία ξεκινά, βλέπουμε την μικρή Suzanne να ετοιμάζεται για μια θεατρική σχολική παράσταση.  Ο πατέρας της και η αδερφή της έχουν ήδη καθίσει στο κοινό για να την παρακολουθήσουν και το χαριτωμένο θέαμα που ακολουθεί χαρίζει σε όλους μια ευχάριστη διάθεση. Όταν, όμως ,πέφτει ο τίτλος αρχής, η Suzanne είναι ήδη στις τελευταίες τάξεις του σχολείου και η διευθύντρια δεν έχει τα καλύτερα νέα για να μεταφέρει στον πατέρα της. Η Suzanne είναι έγκυος και σκοπεύει να κρατήσει το παιδί «γιατί έτσι». Στην αμέσως επόμενη σκηνή, το παιδί έχει ήδη γεννηθεί και δεν γίνεται κουβέντα για το ποιος είναι ο πατέρας. Έχουν ήδη περάσει από την αρχή γύρω στα δέκα χρόνια μέσα σε λιγότερα από δέκα λεπτά.


Αυτός είναι και ο ρυθμός που ακολουθεί η ταινία για όλη της την διάρκεια. Μια πρακτική που σίγουρα είναι ασυνήθιστη για  ένα δράμα αλλά κρύβει τις δικές της αρετές μέσα στα (αρκετά, δυστυχώς) προβλήματα. Από την μια, η ιστορία που αφηγείται καλύπτει τελικά περί τα 25 χρόνια, με περισσότερο λογική αποσπασμάτων παρά εξαντλητική ανάλυση, γεγονός που κάνει τις εξελίξεις να μοιάζουν με απανωτά χτυπήματα, χωρίς όμως να δίνουν την εντύπωση ότι προκαλούν το δάκρυ. Από την άλλη βέβαια, ο θεατής δεν προλαβαίνει καν να νιώσει κάτι ουσιαστικά, καθώς τα χρόνια περνούν χωρίς να το καταλαβαίνει και το ένα τραγικό συμβάν δίνει τη θέση του σε κάτι άλλο πριν καν το συνειδητοποιήσει.

Άλλες στιγμές η τεχνική λειτουργεί, άλλες εκνευρίζει, άλλοτε πετυχαίνει ως ανατροπή και άλλοτε φαίνεται να ρίχνει πράγματα στην ιστορία από το πουθενά αλλά σίγουρα έχει ένα ενδιαφέρον ικανό να διαφοροποιήσει την ταινία από τις υπόλοιπες (χιλιάδες του είδους). Είναι παράδοξο αλλά η ταινία είναι πολύ πρωτότυπη και πολύ συμβατική ταυτόχρονα, δείχνοντας σημάδια ανανέωσης μέσα σε ένα μάλλον τυποποιημένο σεναριακό άξονα.

Αυτό που σίγουρα, όμως, είναι το δυνατό κομμάτι της ταινίας είναι οι εξαιρετικές underperformed ερμηνείες, που διατηρούν το ενδιαφέρον ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουμε γιατί ακριβώς οι χαρακτήρες συμπεριφέρονται έτσι. Η Suzanne φαίνεται τρομερά ενδιαφέρον χαρακτήρας, γεμάτος πάθος και διάθεση για αυτοκαταστροφή, και  η Sara Forestier το αποτυπώνει απόλυτα αυτό, χωρίς όμως να αποκαλύπτει πλήρως ποτέ την ακριβή της ψυχοσύνθεση. Δίπλα της, ο Francois Damiens, απομακρύνεται από τους κωμικούς ρόλους και αποδεικνύει ότι τα καταφέρνει περίφημα ακόμα κι όταν χρειάζεται να δείξει λίγα για να πει τόσα πολλά. Στο τέλος, η Suzanne είναι περισσότερο η προσπάθεια κατανόησης μερικών χαρακτήρων παρά η επική παρακολούθηση μιας γεμάτης 25ετίας των ζωών τους.

Αν ήταν πάντως να βαθμολογήσω σε χαστούκια, 4 ολόκληρα, χορταστικά θα τα έδινα με άνεση για χάρη της Suzanne.

Η ταινία προβάλλεται την Κυριακή 3 Νοεμβρίου στις 18:00 στο Ολύμπιον και σε επανάληψη την Δευτέρα 4 Νοεμβρίου στις 17:15 στον Τζον Κασσαβέτη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...