O Frank (Milan Peschel) μετακομίζει μαζί με την οικογένειά του στο καινούριο τους ευρύχωρο σπίτι, όταν ο γιατρός μοιράζεται μαζί του δύο νέα: ένα κακό κι ένα πολύ κακό. Ο Frank έχει εμφανίσει όγκο στον εγκέφαλο. Ο όγκος είναι κακοήθης και μη εγχειρήσιμος κι ο Frank έχει ουσιαστικά μόνο λίγους μήνες ζωής.
O Andreas Dresen, τιμώμενο πρόσωπο του φεστιβάλ φέτος, συνεχίζει μετά το Cloud 9 (την ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο ογδοντάρηδες ανθρώπους), με ένα εξίσου άβολο θέμα, βουτηγμένο μέσα στον ρεαλισμό και την τρομακτική φυσικότητα. Γυρίζει τις σκηνές με φυσικό φωτισμό, αφήνει απόλυτα τους ηθοποιούς να αυτοσχεδιάσουν, ενσωματώνει στο "καστ" πραγματικούς γιατρούς και νοσοκόμες και δημιουργεί μία πραγματικότητα ασφυκτική λόγω της αμεσότητάς της. Παρά την απουσία σεναρίου, η ταινία παρουσιάζει απρόσμενη συνοχή και δύναμη, συνδυάζοντας τα καλύτερα στοιχεία που προσφέρουν οι ηθοποιοί αλλά και οι μη-επαγγελματίες συντελεστές.
Η κατάσταση της υγείας του Frank έχει διακυμάνσεις. Υπάρχουν στιγμές που το πρόβλημά του δεν είναι εμφανές και στιγμές που η ψυχικές και σωματικές του δυνάμεις εκμηδενίζονται, αφήνοντάς τον απομεινάρι του εαυτού του. Φωνάζει στην γυναίκα του, αδυνατεί να συναρμολογήσει το κρεβάτι του γιου του, μπερδεύει το μπάνιο του σπιτιού με το δωμάτιο της κόρης του με τις ανάλογες συνέπειες και κουρουλιάζεται στο πάτωμα υποφέροντας από σπασμούς. O Milan Peschel ρίχνεται στην ερμηνευτική περιπέτεια με πάθος, καταφέρνοντας να δημιουργήσει τον καθημερινό ήρωα που βλέπει την ζωή του να τελειώνει και με αυτό πρέπει να συμβιβαστεί τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του, η οποία, συμπληρώνοντας, την αληθοφάνεια της ταινίας, δεν μοιάζει πάντα να συνειδητοποιεί την κρισιμότητα της κατάστασης, με τα παιδιά του να δυσανασχετούν περισσότερο με την διατάραξη της καθημερινότητάς τους, παρά την επιδείνωση της υγείας του πατέρα τους. Παράλληλα, ο ίδιος ο καρκίνος εμφανίζεται κατά στιγμές ως ξεχωριστός χαρακτήρας, που δίνει συνεντεύξεις, εμφανίζεται στην τηλεόραση και φωτογραφίζεται μαζί με τον Frank, σε μία σουρεαλιστική και ελαφρώς κωμική νότα της ταινίας.
Η θεματική θυμίζει το πρόσφατο 50/50 μόνο που δεν υπάρχει καμία διάθεση ωραιοποίησης, παρά μόνο η σκληρή αλήθεια. Κι αν είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλές φορές τον παγκόσμιο κινηματογράφο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την δύναμή του αλλά και την ικανότητά του να προκαλεί τις αναμνήσεις πραγματικών περιπτώσεων, όταν γίνεται σωστά αντικείμενο χειρισμού, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου